Ο Αντώνης Δασκαλόπουλος βάζει, με σεβασμό, στον τάφο του αδερφού του, το «ΦΩΣ», την αθλητική εφημερίδα που αρθρογραφούσε για πάρα πολλά χρόνια ο Γιώργος. Δίπλα του η οικογένεια οδύρεται στο τελευταίο αντίο…

Τη φωτογραφία αυτή την είδα και… έμεινα. Είναι από τον τελευταίο αποχαιρετισμό του Γιώργου Δασκαλόπουλου, την περασμένη Παρασκευή.

Συγχωρήστε μου αυτή την εμμονή στο θέμα, αλλά ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος που γνώριζα. Και επειδή θεωρώ πως ο θάνατος είναι εξίσου σοβαρός με τη γέννηση, γι’ αυτό και… στέκομαι λίγο παραπάνω.

Με τον αδερφό του Γιώργου, τον Αντώνη Δασκαλόπουλο, έχουμε ζήσει δυνατές στιγμές στον «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟ» και στην βραχύβια «ΚΑΛΗΜΕΡΑ», όπου εκείνος ήταν διευθυντής κι εγώ αρχισυντάκτης. Εκεί είχε δουλέψει κι ο Γιώργος, παράλληλα με το «ΦΩΣ». Εκεί τον γνώρισα κι εκεί μοιραστήκαμε ανθρώπινες στιγμές.

Ο Γιώργος είχε ζάχαρο. Και δεν πρόσεχε τον εαυτό του, τη δίαιτά του, τον τρόπο ζωής του. Κι ίσως κι αυτός ήταν ένας λόγος που τον πρόδωσε η καρδιά του.

Και την περασμένη Πέμπτη που πήρα τον Αντώνη τηλέφωνο για να του δώσω τα συλλυπητήρια μου για τον άδικο χαμό του μικρό, 45χρονου αδερφού του, αυτό που μου είπε, με όσο κουράγιο και δύναμη είχε ήταν «να προσέχεις κι συ Νίκο, να προσέχεις τον εαυτό σου αγόρι μου»…

Το όμορφο εκκλησάκι σε μια προσπάθεια να το διασώσουν...

Σαββατιάτικο πρωινό, βόλτα με τον Γιώργο στη Μεγαλόπολη. Αφορμή, κάποιες αγορές σε είδη πρώτης ανάγκης από το σούπερ μάρκετ. Η βόλτα όμως με το Γιώργο έχει πάντα τα... εκτός σχεδίου γεγονότα, τις διαδρομές που σκέφθηκε την τελευταία στιγμή για να έχει ενδιαφέρον το ταξίδι, η γνωριμία με τόπους και ανθρώπους, άκρως ενδιαφέρουσες.

Στα Θώκνια, έναν οικισμό κοντά στη Μεγαλόπολη συναντήσαμε τη γυναίκα του φίλου του Γιώργου, την Έφη. Της πήγε πεσκέσι λίγη ρίγανη τριμμένη και πήρε ένα ηλεκτρικό τροχό για να το στείλει στο μάστορα στην Αθήνα, να τον φτιάξει.

Ένα μικρό εκκλησάκι, βυζαντινό, στο κέντρο του μικρού οικισμού μας προξενεί την προσοχή. Κατεβαίνουμε από τ' αμάξι να το δούμε από κοντά. Το φωτογραφίζω. Πώς λέγεται; Ίσως Άγιος Σπυρίδωνας. Πιο δίπλα υπάρχει ένας νεώτερος ναός, μεγάλος, μ' αυτό το όνομα. Η παλιά έχει στέγαστρο και είναι “δεμένη” με σίδερο και ξύλο γιατί έχει υποστεί ζημιές από κάποιο σεισμό. Μπήκαμε μέσα. Φοβερό και υποβλητικό, με τις αγιογραφίες να κοντεύουν να εξαφανιστούν στο πέρασμα των χρόνων.

Δεν ξέρω γιατί το έχουν αφήσει έτσι στην τύχη του... Και τι να του κάνει το στέγαστρο; Από πού, να το πρωτοπροστατεύσει;

Η συνέχεια στη βόλτα μας ανάμεσα από τα ορυχεία κάρβουνου και τις κορδέλες με τους ιμάντες μεταφοράς της ΔΕΗ και ο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος Νο 4. Περνάμε δίπλα από βιότοπους που ΄χουν υποστεί τεράστιες οικολογικές καταστροφές. Αλλά η φύση αντιστέκεται. Δίνει τη δική της μάχη επιβίωσης. Και τα καταφέρνει. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε. Δεν ξέρω αν οι φωτογραφίες που τράβηξα αποτυπώνουν κάπως την πραγματικότητα. Το τόλμησα όμως, έτσι για να πάρετε μια γεύση μαζί μου.

Η κατάληξη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, πέρα από την ταβερνούλα κάτω από τα πλατάνια στην Καρβουναρέικη Παναγιά... Βαθύς, δροσερός ίσκιος, ούζο με καλό μεζέ και κουβεντούλα. Ο επί γης παράδεισος που λένε...

Μεσημεράκι η επιστροφή. Έχουν στρώσει το τραπέζι για φαγητό. Ούτε που με ενδιαφέρει... Μάλλον ένα κρεβάτι χρειάζομαι. Να απλώσω την αρίδα μου, να ηρεμήσω. Ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν έχω εδώ και νιώθω κιόλας άλλος άνθρωπος.

Η επαρχία, όπου κι αν τη βρεις, έχει την ηρεμία της...

Η φύση δίνει τη δική της μάχη για τη ζωή...

Αυτοσχέδιο στάντ της εφημερίδας, δια χειρός Κώστα Κίτσιου, μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα...

Δεν πα να ’ναι καλοκαίρι, Ιούλιος, να λείπει ο κόσμος σε άδειες, τα παιδιά που έχουν αναλάβει την έκδοση της εφημερίδας της ΕΚΑΠ δεν καταλαβαίνουν από αυτά.

Στις 8,30 χθες έκανε την πρώτη συνεδρίασή της για το τρίτο φύλλο που μάλλον θα βγει από Σεπτέμβρη να συζητήσουν τη θεματολογία και να βάλουν σε μια σειρά την ύλη.

Ο Γαβριήλ είναι «σκληρός» σ’ αυτά. Ακόμα και μένα πήρε στο κινητό να με ενημερώσει και ας ήξερε πως, λόγω της δουλειάς μου, δεν θα μπορούσα να είμαι παρών.

Ωστόσο είμαι βέβαιος ότι έκαναν καλή δουλειά. Κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι από φύλλο σε φύλλο ανεβαίνει ο πήχης της θεματολογίας, ενώ πάντα είναι τέτοια η υπερπροσφορά κειμένων που αφήνουμε πάντα ύλη έξω από το κασέ. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, αναρωτιέμαι τι είναι;

Στην εφημερίδα που τόσο ήθελαν και στο Blog της ΕΚΑΠ αποτυπώνεται όλη η πλούσια δράση στη γειτονιά. Μια δράση που αρχίζει και δίνει πολλαπλούς καρπούς, όπως το νηπιαγωγείο στο οικόπεδο που σχεδίαζε η Νομαρχία Αθηνών να κτίσει το διοικητήριο της, όπως οι εκδηλώσεις του Ιουνίου μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο και τόσα άλλα που αναμένεται να δυναμώσουν από τον Σεπτέμβρη.

«Δέσαμε» σαν παρέα. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Κι εδώ υπάρχουν μόνο δουλευτές, όχι εραστές θέσεων…

Παρασκευή, λίγο πριν τα μεσάνυχτα οι διαχειριστές του Troktikou μ' αυτή την ανάρτηση βάζουν τέλος σε μια παράξενη ιστορία, που ωστόσο με όλο το μυστήριο που φρόντισαν να το περιβάλλουν, κέρδισε πολύ κόσμο, ως αναγνώστες του διαδικτύου.

Δεν ξέρω πώς το δούλευαν και πόσοι ήταν, αλλά οι αναρτήσεις του γινόταν κάθε πέντε με δέκα λεπτά. Πέρα από τις όποιες διαφωνίες, τις οποίες ωστόσο δικαιολογούσα υπό την έννοια της ελευθερίας της έκφρασης κι εγώ ήμουν ανάμεσα σ' αυτούς που το διάβαζα καθημερινά και πάντως σ' αυτούς πήγαινα για να έχω ολοκληρωμένη ενημέρωση.

Τώρα τι έκανε την ομάδα να πάρει την απόφαση να το κλείσει δεν θα το μάθουμε ίσως ποτέ, αφρού οι ίδιοι οι διαχειριστές δεν το λένε.

Μόνο μια πίκρα βγαίνει από τα τελευταία δημοσιεύματά τους. Και μεις, όλοι εμείς που ένα μέρος της ενημέρωσής μας μάθαμε να το έχουμε και από τις ελεύθερες φωνές του διαδικτύου, των Blogs και των Sites θα μείνουμε πιο φτωχοί.

Δικαίωμά σας παιδιά να σταματήσετε ή να συνεχίσετε. Θα μας λείψετε πάντως, να το ξέρετε...