Το όμορφο εκκλησάκι σε μια προσπάθεια να το διασώσουν...

Σαββατιάτικο πρωινό, βόλτα με τον Γιώργο στη Μεγαλόπολη. Αφορμή, κάποιες αγορές σε είδη πρώτης ανάγκης από το σούπερ μάρκετ. Η βόλτα όμως με το Γιώργο έχει πάντα τα... εκτός σχεδίου γεγονότα, τις διαδρομές που σκέφθηκε την τελευταία στιγμή για να έχει ενδιαφέρον το ταξίδι, η γνωριμία με τόπους και ανθρώπους, άκρως ενδιαφέρουσες.

Στα Θώκνια, έναν οικισμό κοντά στη Μεγαλόπολη συναντήσαμε τη γυναίκα του φίλου του Γιώργου, την Έφη. Της πήγε πεσκέσι λίγη ρίγανη τριμμένη και πήρε ένα ηλεκτρικό τροχό για να το στείλει στο μάστορα στην Αθήνα, να τον φτιάξει.

Ένα μικρό εκκλησάκι, βυζαντινό, στο κέντρο του μικρού οικισμού μας προξενεί την προσοχή. Κατεβαίνουμε από τ' αμάξι να το δούμε από κοντά. Το φωτογραφίζω. Πώς λέγεται; Ίσως Άγιος Σπυρίδωνας. Πιο δίπλα υπάρχει ένας νεώτερος ναός, μεγάλος, μ' αυτό το όνομα. Η παλιά έχει στέγαστρο και είναι “δεμένη” με σίδερο και ξύλο γιατί έχει υποστεί ζημιές από κάποιο σεισμό. Μπήκαμε μέσα. Φοβερό και υποβλητικό, με τις αγιογραφίες να κοντεύουν να εξαφανιστούν στο πέρασμα των χρόνων.

Δεν ξέρω γιατί το έχουν αφήσει έτσι στην τύχη του... Και τι να του κάνει το στέγαστρο; Από πού, να το πρωτοπροστατεύσει;

Η συνέχεια στη βόλτα μας ανάμεσα από τα ορυχεία κάρβουνου και τις κορδέλες με τους ιμάντες μεταφοράς της ΔΕΗ και ο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος Νο 4. Περνάμε δίπλα από βιότοπους που ΄χουν υποστεί τεράστιες οικολογικές καταστροφές. Αλλά η φύση αντιστέκεται. Δίνει τη δική της μάχη επιβίωσης. Και τα καταφέρνει. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε. Δεν ξέρω αν οι φωτογραφίες που τράβηξα αποτυπώνουν κάπως την πραγματικότητα. Το τόλμησα όμως, έτσι για να πάρετε μια γεύση μαζί μου.

Η κατάληξη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, πέρα από την ταβερνούλα κάτω από τα πλατάνια στην Καρβουναρέικη Παναγιά... Βαθύς, δροσερός ίσκιος, ούζο με καλό μεζέ και κουβεντούλα. Ο επί γης παράδεισος που λένε...

Μεσημεράκι η επιστροφή. Έχουν στρώσει το τραπέζι για φαγητό. Ούτε που με ενδιαφέρει... Μάλλον ένα κρεβάτι χρειάζομαι. Να απλώσω την αρίδα μου, να ηρεμήσω. Ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν έχω εδώ και νιώθω κιόλας άλλος άνθρωπος.

Η επαρχία, όπου κι αν τη βρεις, έχει την ηρεμία της...

Η φύση δίνει τη δική της μάχη για τη ζωή...