Τραπεζάκια που περιμένουν πελάτες στην ταβέρνα. Όμορφο στοιχεία από μόνο του που παραπέμπει στο καλοκαίρι...

Αυτή κι αν είναι τυχαία συνάντηση... Ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε από το “Αλέξανδρος” στην Αγιά Μαρίνα Σάββατο πρωί. Έχουμε έρθει κοντά στην έξοδο. Αυτόν τον καιρό τα καραβάκια “βιάζονται”. Θέλουν να ξεφορτώσουν και να φορτώσουν γρήγορα, να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Έτσι και... χαλαρώσεις τέτοιες ώρες, την πάτησες, εμπορικά τουλάχιστον...

Εκεί λοιπόν που ψάχνω να βρω τρόπο να ξεπαρκάρω τη μηχανή μου και να είμαι έτοιμος να κατέβω μόλις τελειώσουν οι πεζοί επιβάτες βλέπω τον Χριστοφορίδη. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτός. Έχω να τον δω κάπου 20 χρόνια...

Ήταν ο ηγέτης συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ στην ΠΕΤ ΟΤΕ, τότε Ανεξάρτητη Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων που το '92 – '93, επί Μητσοτάκη με το ξεπούλημα των αδειών κινητής τηλεφωνίας στους ιδιώτες και τον αποκλεισμό του ΟΤΕ, είχε φύγει από τη Ν. Δ. Για να συμπράξει με τον Συνασπισμό πριν αποχωρήσει οριστικά από τον ΟΤΕ και συνταξιοδοτηθεί...

Τι μου θύμισε ο άνθρωπος... Στη μνήμη μου έχει χαραχτεί σαν ηθικό και έντιμο στοιχείο. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν συνταξιοδοτήθηκε από τον ΟΤΕ και άνοιξε μια ταβέρνα, κάπου στα βόρεια προάστια. Ένα βράδυ μάλιστα είχαμε πάει να φάμε εκεί και θυμάμαι ότι ήταν πολύ προσεγμένο το περιβάλλον και με γούστο διακοσμημένο...

Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν είναι αυτός που είχα στο μυαλό μου. “Ναι” μου λέει. “Εγώ Νίκο σε γνώρισα από την πρώτη στιγμή που σε είδα”... Μου σύστησε τη γυναίκα του, μια ηλικιωμένη κυρία και μια εγγονούλα του. Ερχότανε για Σαββατοκύριακο στο ξενοδοχείο μιας ξαδέρφης του στην Αγιά Μαρίνα.

Ειλικρινά, το χάρηκα που τον είδα. Είναι από τους ανθρώπους που έχεις κέρδος από τη γνωριμία τους. Καθαρό βλέμμα, ηθικό στοιχείο... Ίδιος, όπως τον θυμάμαι εν ενεργεία συνδικαλιστή στον ΟΤΕ. Δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στο προσωπικό της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Να πώς μερικούς ανθρώπους τους θυμάσαι, χρόνια μετά...

Μικροί κολπίσκοι στην Αγιά Μαρίνα που μπορείς να κάνεις το μπανάκι σου...