Οι ελιές σε πρώτο πλάνο και τα τζιτζίκια που δεν είναι εύκολο να... ακουστούν σε μια φωτογραφία...

Ξεφορτωθήκαμε τα πράγματα και είπαμε με τον Λάμπρο, έτσι ιδρωμένοι όπως ήμασταν να πάμε για μια βουτιά στη θάλασσα να δροσιστούμε... Η αλήθεια είναι ότι ο μικρός βαριόταν να έρθει, αλλά με την παρότρυνσή μου ήρθε για παρέα.

Και του άρεσε... Τα νερά είναι υπέροχα, πεντακάθαρα, ζεστά... Και δίπλα μας. Πέντε λεπτά με τα πόδια. Απολαύσαμε αυτή την ομορφιά και στο γυρισμό καθίσαμε σε ένα καφέ – ρεστοράν με πισίνα. Ξεβγαλθήκαμε στη ντουζιέρα του και φωνάξαμε και τη μητέρα του Λάμπρου να κάνουμε μια βουτιά στα γλυκά νερά της πισίνας πριν το φαΐ.

Αλλά, θες η κούραση από το ταξίδι, θες που με το νερό και τη δροσερή μπύρα βγήκε στην επιφάνεια, παραγγείλαμε και φάγαμε. Γυρίσαμε στο δωμάτιο μας και ξαπλώσαμε. Το είχαμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Με το βοήθεια του αιρκοντίσιον πρέπει να κοιμηθήκαμε και λίγο. Όχι όλοι βέβαια... Ο μικρός έχει πάρει μαζί του την παιχνιδομηχανή και τη... φόρτισε παίζοντας όλο το μεσημέρι.

Απογευματάκι βγήκα στο μικρό μπαλκονάκι. Όλη η ατμόσφαιρα είναι ζεστή, αλλά είναι ωραία εδώ. Κοντά, στο δημόσιο δρόμο η κίνηση γίνεται πιο έντονη κάθε φορά που φτάνει καράβι στο νησί. Αλλά τα τζιτζίκια τραγουδούν τόσο δυνατά που υπερκαλύπτουν τον όποιο θόρυβο.

Μπροστά μου είναι κάτι μεγάλες ελιές που φτάνουν στο ύψος τον πρώτο όροφο του δωματίου μας. Και στα κλαδιά του έχουν στήσει πάρτι τα τζιτζίκια.

Ένα ελαφρύ αεράκι δείχνει να ΄χει πάνω του λίγη δροσιά. Δεν μπορεί, τώρα που φεύγει η μέρα θα 'ρθει, πού θα πάει;...

Άλλη μια ματιά από το μπαλκονάκι που κάθομαι. Στο βάθος διακρίνεται η θάλασσα. Μοιάζει, αλλά δεν είναι μακριά. Πέντε λεπτά σκάρτα...