Από χθες το απόγευμα προς το βράδυ ο καιρός συννέφιασε… Δεν μας βοήθησε μάλιστα να δούμε το ολόγιομο φεγγάρι στη βόλτα που κάναμε, αμέσως μετά τη συνάθροιση, στην πανέμορφη Άθυτο. Ας είναι, γνωρίσαμε έναν καινούριο τόπο και απολαύσαμε τη μοναδική θέα, συζητώντας με τους φίλους μας…


Όχι ότι κάνει κρύο… Καθόλου, Ιούλιος είναι στο τέλος του δευτέρου δεκαήμερου. Έξω στη βεράντα κάθομαι με το φανελάκι στις 6:30 το πρωί και γράφω αυτό το σημείωμα απολαμβάνοντας  τη φύση και τις μελωδίες των πουλιών που κελαηδούν ακατάπαυστα. Και στο μεταξύ, πυκνώνουν οι προσκλήσεις από αγαπημένους φίλους και αδελφούς που θέλουν να γνωριστούμε μιας και είμαστε σχετικά κοντά στην περιοχή τους.


Θα ήθελα να είχα τη δύναμη και τις αντοχές με τη σύζυγό μου να ανταποκριθούμε σε όλες… Να μέσα από την καρδιά μας το θέλουμε… Αλλά δεν γίνεται… Τελικά μια εβδομάδα στη Χαλκιδική είναι λίγος χρόνος για να τη γνωρίσεις από μόνη της, αυτή. Το διαπιστώνουμε καθώς προσπαθούμε να κάνουμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας… Ναι, είναι λίγος ο χρόνος…


Προσπαθούμε να μην αφήσουμε καμιά στιγμή να πάει χαμένη… Και συμμετέχουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής… Να, χθες, ας πούμε, πήγαμε στη συνάθροιση στην υπέροχη εκκλησία της Κασσάνδρειας… Δεν θέλουμε με τίποτα να χάσουμε καλές συνήθειες. Και η συναναστροφή μας με τους αδελφούς είναι πάρα πολύ όμορφη και ενθαρρυντική. Η εκκλησία είχε γίνει πολυεθνική και… διπλάσια σε όγκο.


Ναι, οι 46 δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι με τις 34 γραφικές μελέτες ξεπέρασαν τους 100! Και η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά… Ήταν και η εβδομάδα επίσκεψης του επισκόπου περιοχής Τ. Γεωργιάδη, ο οποίος έκανε μια πολύ όμορφη ομιλία για το πώς είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας… Την είχαμε ακούσει και από τον δικό μας επίσκοπο, Ιορδάνη Σκερλετίδη και μου είχε κάνει και τότε εντύπωση το θέμα της… Θυμηθείτε μαζί μου το ανάλογο δημοσίευμα ΕΔΩ.


Όμως ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή προσωπικότητα. Και παρόλο που το σχέδιο ήταν ίδιο, η διατύπωση της από τον αδελφό Γεωργιάδη μου άρεσε πάρα πολύ… Πάντα μπορεί να βρει κανείς σημεία στον εαυτό του για να κάνει εφαρμογή. Επειδή είμαστε ατελείς… Ας ευχαριστούμε τον Ιεχωβά και την επίγεια οργάνωση του γι’ αυτές τις εκπληκτικές προμήθειες…


Έχω αρκετό υλικό για πολλά δημοσιεύματα από την Κασσάνδρα Χαλκιδικής… Αλλά προσπαθώ να το διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο… Δεν θέλω, ούτε να είμαι υπερβολικός, ούτε να αφήνω μέσα μου πράγματα που θέλω να βγάλω… Έτσι λοιπόν, προσπαθώ να κρατώ την ισορροπία που είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό και στο σημερινό κομμάτι οι φωτογραφίες που χρησιμοποιώ, δεν είναι δικές μου, αλλά φίλων μας…

Τα καταφέραμε: Επτά ώρες ταξίδι, από την Αθήνα ως την Χαλκιδική, δεν είναι και ότι πιο εύκολο για έναν μη επαγγελματία οδηγό… Και με μια μόνο στάση στη Λαμία για ανεφοδιασμό δικό μας και του αυτοκινήτου… Όχι, δεν έχουμε υπεράνθρωπες ικανότητες, απλά η αγωνία να δούμε τους ανθρώπους μας, είναι έδωσε φτερά στη σκέψη και το μυαλό…


Και να τώρα, που από χθες το μεσημέρι, είμαστε σε ένα υπέροχο τόπο, όπως ακριβώς το είχαμε σχεδιάσει και το θέλαμε… Ξεκουραστήκαμε λίγο, εγώ δηλαδή ως οδηγός και τα βραδάκι κάναμε την πρώτη πανέμορφη βόλτα μας στα πέριξ, μαζί τους… Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τι ήταν πιο όμορφο: Η θάλασσα, το δειλινό, οι άνθρωποι… Όλα!


Είμαστε στο Πολύχρονο, στην Κασσάνδρα και σήμερα σχεδιάζουμε να δούμε και να γνωρίσουμε πολλούς ακόμα αδελφούς μας, καθώς είναι εδώ ο επίσκοπος ως επισκέπτης αυτή την εβδομάδα… Όμως από χθες γνωρίσαμε μερικούς υπέροχους ανθρώπους… Όπως την αδελφή της Χάρις, τη Σμαράγδα που μας σκλάβωσε με τη φιλοξενία της… Τι όμορφο που είναι να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν και να λένε αστεία…


Περπατήσαμε ύστερα στον κεντρικό πεζόδρομο του χωριού που έχει τα μαγαζιά και τα εμπορικά… Έτσι το λένε το Πολύχρονο και ίσως να είναι. Αλλά προσωπικά δεν έχω την αίσθηση  ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η ανάπτυξη του τα τελευταία χρόνια φαίνεται με την πρώτη ματιά… Οργανωμένη δόμηση και όμορφες οικοδομές… Και οι δρόμοι του πολυεθνικοί… Ακούς δίπλα, γύρω σου, όλες τις φωνές κι όλες τις γλώσσες, ιδιαίτερα των Βαλκανίων…


Όχι, δεν σας έχω τέτοιες φωτογραφίες στο σημερινό δημοσίευμα… Το ρεπορτάζ δεν είναι τουριστικό, αν και έχει στοιχεία του. Αποτυπώνει κυρίως προσωπικές στιγμές και συναισθήματα. Κάνει την καρδιά να καταλαβαίνει με το δικό της τρόπο, μοναδικά πράγματα… Σιγά – σιγά λοιπόν θα ξετυλίξουμε το κουβάρι της δικής μας Χαλκιδικής και μόλις θα πάρετε μια γεύση…


Για μας, που αγαπούμε τους ανθρώπους, αυτό που πιο πολύ μας άρεσε χθες βράδυ μετά τη βόλτα, ήταν η παρέα με δυο ζευγάρια φίλων και αδελφών. Του Άρη και της Χάρις και του Αντρέ και της Έλενας… Μιλήσαμε βέβαια στη βόλτα μας, αλλά πιο πολύ εδώ, στη βεράντα του σπιτιού των φίλων μας, είχαμε την ευκαιρία, ανάμεσα σε ένα κρασί και ένα μεζέ, να μιλήσουμε για εμπειρίες ζωής και να ανταλλάξουμε ενθάρρυνση.


Και ξέρετε, αυτό είναι που χρειαζόμαστε πιο πολύ απ’ όλα… Να ανοίγουμε τις καρδιές μας, να γνωρίζουμε αδελφούς μας και να ακούμε τις υπέροχες εμπειρίες τους... Είναι πρωί ακόμα, την ώρα που χαράζονται αυτές οι γραμμές… Έχει αρχίσει να χαράζει γύρω μου… Τι όμορφο πρωινό! Μοναδικό, συντροφιά με τα πουλιά που ξυπνούν πρώτα καθώς το φως της μέρας έρχεται…

Το να προσπαθείς να περνάς ήσυχα και όμορφα στο χωριό δεν είναι και κάτι δύσκολο. Μάλλον χρειάζεται να χαλαρώσεις απλά και να απολαύσεις την κάθε στιγμή. Και φυσικά, πέρα από τις προγραμματισμένες εργασίες να μοιράζεις τη ζωή σου σε μικρές βόλτες. Όπως αυτή που κάναμε χθες το απόγευμα, αναζητώντας μπουρνέλες στο μικρό κτήμα του Αγησίλαου.


Και μπορεί μπουρνέλες (κορόμηλα τα λένε στην Αθήνα…) να μη βρήκαμε διότι τα δέντρα ξεράθηκαν (ζήτημα ηλικίας; Κάποια αρρώστια του δέντρου; Ποιος ξέρει;) βρήκαμε όμως τις μηλιές, φορτωμένες. Είναι βέβαια νωρίς ακόμα, ο καρπός τους θα ωριμάσει αργότερα, αλλά η Σούλα, όπως βλέπετε στις δύο πρώτες φωτογραφίας, της άρεσε.


Το να περπατάς το απόγευμα στο χωριό στο χωριό είναι μια ξεχωριστή απόλαυση. Πολλά σπίτια έχουν εγκαταλειφθεί από τους κληρονόμους στην τύχη τους. Άλλα πάλι έχουν φροντίσει οι άνθρωποι που τα έχουν να τα ανακαινίσουν με σεβασμό προς το περιβάλλον και είναι πραγματικά ωραία. Θα βρω ελπίζω το χρόνο τις επόμενες ημέρες να σας δείξω μερικά από αυτά… Για την ώρα, δείτε αυτές τις υπέροχες ντοματιές…


Για μας, πάντως, που συνηθίσαμε πια στους ρυθμούς της μεγαλούπολης, ύστερα από τόσα χρόνια παραμονής στην Αθήνα, μερικά απλά πράγματα του χωριού συνεχίζουν να μας συγκινούν… Έτσι βάλαμε στο πρόγραμμα τις επόμενες ημέρες να περπατάμε, όσο μπορούμε περισσότερο στην εξοχή και να βλέπουμε ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να έχουμε στην πρωτεύουσα…


Οι άνθρωποι εδώ είναι καταδεκτικοί και φιλόξενοι… Να, χθες το απόγευμα, ας πούμε, καθώς πηγαίναμε στο κτήμα του Αγησίλαου της Στασούλας, περπατώντας μέσα από τα στενά σοκάκια και τις αυλές, μας κάλεσαν ευγενικά να καθίσουμε λίγο κοντά τους και μας φίλεψαν ένα δροσερό αγγουράκι από τον κήπο τους. Κουβεντιάσαμε αρκετά και θυμηθήκαμε πολλά πράγματα από τη ζωή εδώ… Και φεύγοντας μας έδωσαν και μερικά να πάρουμε μαζί μας.


Ύστερα καθίσαμε λίγο στη Στασούλα, το σπίτι της αδελφής μου. Έβαλε στο τραπέζι έξω, μια ράκη (τρόπος του λέγειν…) και μερικούς μεζέδες ( επίσης τρόπος του λέγειν…). Ήρθε και η γειτόνισσα Ιωάννα που έχει η καημένη καταπέσει πολύ και ο Αγησίλαος, ο σύζυγος της, από το καφενείο, για να συνεχίσει μαζί μας τις ρακές… Τι όμορφη που είναι η παρέα, όπως εξελίσσεται η κουβέντα μας.


Το συνηθίζουν εδώ στο χωριό τα καλοκαιρινά βράδια… Καμιά φορά κάθονται στην άκρη του δρόμου τώρα τα καλοκαίρια… Όλοι μαζί, παρέα… Και λένε ιστορίες που θυμούνται από το παρελθόν και ζωντανεύουν στιγμές. Προσωπικά μ’ αρέσει πολύ να τους παρακολουθώ να συμμετέχουν με το δικό ντους τρόπο, ζώντας την κάθε στιγμή… Είναι υπέροχα τέτοιες ώρες στο χωριό… Φορτίζεις πραγματικά τις μπαταρίες σου, ώστε όταν επιστρέψεις στην Αθήνα να είσαι πιο δυνατός για να αντέξεις τις δοκιμασίες…

Έτσι πήραμε το σπίτι το πατρικό ως κληρονομιά από τον πατέρα μου… Και το μοιραστήκαμε με την αδελφή μου, Μαλάμω. Κράτησα μόνο τους τοίχους για να μου θυμίζουν το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα ως τα 15 που έφυγα για την Αθήνα… Εδώ επίσης έμεινα πολλές φορές τον πρώτο καιρό, όσο ζούσαν ακόμα οι γονείς μου και λίγο μετά…


Μερικές φάσεις από την πορεία χτισίματος του σπιτιού σε ότι αφορά την εξωτερική αυλή. Μας πήρε μερικά για να προχωρήσει λίγο, αλλά και στις φωτογραφίες που ακολουθούν είναι αρκετά εμφανείς οι αλλαγές που έγιναν Εδώ είναι η πρώτη φάση, μόλις μπήκε η ενιαία κεραμοσκεπή…


Δεύτερη φάση όταν μπήκε η κουτσουνάρα και βλέπετε ότι ο τοίχος από τη μεριά του χωραφιού του Κεφαλογιάννη ήταν όπως και στις ημέρες που ζούσαμε εδώ η μάνα μου και ο πατέρας μου… Στα σχέδια μας ήταν πάντα να χτιστεί με πέτρα ο τοίχος και να σοβαντίσουμε τον τοίχο του σπιτιού του θείου Μιχάλη.


Μια φάση μετά… Ο Νίκος ασπρίζει… Επιλέξαμε ένα ξεχωριστό χρώμα μας άρεσε για το σπίτι στην επαρχία… Θα δούμε κι άλλες αλλαγές τις επόμενες ημέρες καθώς ο μπογιατζής κάνει τη δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο… Και θα συνεχίσει και τις επόμενες ημέρες στο ίδιο σταθερό ρυθμό…

Είμαστε αρκετές μέρες τώρα στο Θραψανό. Από το περασμένο Σάββατο το πρωί… Και όλες αυτές τις μέρες καταγινόμαστε με ζητήματα που έχουν να κάνουν με διευθετήσεις ζητημάτων που αφορούν το πατρικό μου.

Μικρολεπτομέρειες μιας και καταφέρουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αλλά αυτές είναι που κάνουν τις περισσότερες φορές την ουσία… Θέλουμε να γίνουν όλα καλά και με επαγγελματική επάρκεια. Και πραγματικά όλα πάνε καλά… Ήδη τελειώσαμε με τις ουσιαστικές παρεμβάσεις, τόσο τα υδραυλικά, όσο και τα ηλεκτρικά. Και καταφέραμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά…

Τοποθετήσαμε τον θερμοσίφωνα για να έχουμε ζεστό νερό στο μπάνιο μας και αλλάξαμε τις λάμπες βάζοντας εκείνες που θέλαμε, τον καθρέπτη στο μπάνιο και συνδέσαμε την τηλεόραση του παππού Διονύση μη χάσει το EYRO 2016 που του αρέσει…

Όλα αυτά μπορεί να γράφονται μέσα σε λίγες λέξεις, αλλά η πραγματικότητα είναι προφανώς πολύ διαφορετική… Διότι καθώς προχωρεί κανείς βήμα – βήμα, όλο και ανακαλύπτουμε νέα μικρά ζητηματάκια που χρειάζονται επίλυση… Και να, δρομολόγια στο Αρκαλοχώρι, για να πάρουμε αυτό ή ετούτο που μας λείπει, αλλά είναι χρήσιμο και απαραίτητο για τη λειτουργία ενός σπιτιού που κατοικείται πια.

Έτσι συμβαίνει στο χωριό… Και όσοι έχουν ρίζες και καταγωγή από επαρχία, όπως εγώ, καταλαβαίνουν καλά τι θέλω να πω… Όμως αυτό το τρέξιμο πέρα από την κούραση του, είναι ωραίο… Και το διαπιστώνεις καθώς βλέπεις ένα - ένα τα πράγματα να ολοκληρώνονται και το σπίτι να γίνεται όλο και πιο χρηστικό. Αυτό θέλουμε… Και όχι μόνο τώρα που σκοπεύουμε να μείνουμε λίγες μέρες, αλλά και στο μέλλον, αν χρειαστεί να μείνουμε εδώ για πάντα…

Διότι τίποτα πια δεν είναι ξεκάθαρο και το τοπίο γίνεται όλο και πιο θολό… Η συνταξιοδότηση μου πάει όλο και πιο πίσω απ’ ότι γνωρίζω μετά την ψήφιση και την εφαρμογή των νέων νόμων κι έτσι όπως έχουν κάνει τα πράγματα οι πολιτικοί «σωτήρες» που μας κυβερνούν, δεν γνωρίζω αν πάρω ποτέ σύνταξη ή αν την εποχή που θα την πάρω έχει το ταμείο χρήματα για να πληρώσει… Και φυσικά ούτε το ύψος της, ύστερα από τόσα χρόνια καταβολής στα ταμεία. Ας είναι… Ευτυχώς, τίποτα από αυτά δεν είναι σε θέση να μου χαλάσει τη χαρά μου, τη χαρά μας…

Ζω την κάθε στιγμή, όπως τις αξίζει, σαν να είναι μοναδική και προσπαθώ κάθε λεπτό της μέρας να έχει να μου δώσει θετικά πράγματα. Και μπορεί να έχει ακόμα ελλείψεις το σπίτι, αλλά όλα μπαίνουν σε μια σειρά τα πράγματα και όλο και οι δουλειές λιγοστεύουν.

Να, δείτε από τι στάδια πέρασε όλη η διαδικασία του σπιτιού… Και με τους διάφορους μαστόρους που πέρασαν, η ψυχή μου ξέρει πώς άντεξα και δεν τα παράτησα στη μέση… Και ίσως αν δεν ήταν η Σούλα να με ενθαρρύνει και να βάζει χρονοδιαγράμματα που έπρεπε να τηρήσουμε, να μη φτάναμε ποτέ στη σημείο που είμαστε σήμερα.

Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερα δημοσιεύματα από τη ζωή μας εδώ… Προσπαθούμε και μέσα από αυτές τις συνθήκες που δεν είναι και οι ιδανικότερες να απολαμβάνουμε τις στιγμές και να μη χάνουμε τη χαρά μας… Έτσι σίγουρα θα έχουν ενδιαφέρον. Διότι τις καταγράφουμε, όπως τις ζούμε…