Καθώς μεγαλώνουμε ο μεσημεριανός ύπνος, η σιέστα, όλο και μου αρέσει περισσότερο. Τη θέλω, την επιζητώ… Τριάντα σχεδόν συνεχή χρόνια στο πόδι από τις 8 το πρωί ως τις 11 με 12 το βράδυ στη δουλειά, έχουν αφήσει σημάδια πίσω τους… Το καλοκαίρι μάλιστα που χαλαρώνει λίγο και ο οργανισμός, αυτό νιώθεις ότι είναι απαραίτητο…


Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να νιώθεις ήρεμος και καλά… Και σε μένα συμβαίνουν και τα δύο αυτόν τον καιρό… Είμαι κοντά και δίπλα σε ανθρώπους που αγαπώ, κάθε μέρα που περνά γνωρίζω καινούριους ανθρώπους και τόπους, φυσικό δεν είναι; Χθες, ας πούμε πήγαμε μια βόλτα στου Χανιώτη, Πευκοχώρι και κάναμε μπάνιο στην ακτή Ξενία, στο Παλιούρι.


Το πρωί, όπως έγραφα και στο χθεσινό σημείωμα μου, ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Και κατά το μεσημέρι κάπου κοντά μας, έριξε και μια μικρή μπόρα… Εμάς όμως και την παρέα μας δεν μας ενόχλησε καθόλου, αφού ούτε καν που νιώσαμε τις συνέπειες της. Η θάλασσα στο παλιούρι είναι υπέροχη. Οι άντρες, εγώ ο Άρης και ο Αντρέ, μπαίνουμε μέχρι που… μουλιάζουμε.


Τα γαλαζοπράσινα , τιρκουάζ νερά της είναι φανταστικά, υπέροχα, μοναδικά… Δεν σου κάνει καρδιά να βγεις, αν και η παρέα έξω σε περιμένει… Όμορφες συζητήσεις, εποικοδομητικές… Τι άλλο να ζητήσεις στις μικρές καλοκαιρινές διακοπές σου; Πραγματικά, είμαστε γεμάτοι από αγάπη και καλή συντροφιά, φίλων… Στην επιστροφή κάναμε μια μικρή βόλτα γνωριμίας του τόπου της Κασσάνδρας…


Φύγαμε λίγο… ανάποδα, ακολουθώντας τη διαδρομή προς Αγία Παρασκευή… Σταματήσαμε σε ένα ύψωμα, κάτι σαν παρατηρητήριο, απέναντι από τα ιαματικά λουτρά της περιοχής. Και θαυμάσαμε το τοπίο… Τι υπέροχα που είναι… Θα πρέπει να είχε κάποτε πολλά πεύκα εδώ, όπως μας λένε… Μια δεκαετία, μετά τη μεγάλη φωτιά που θυμάται και η παρέα μας, είναι μια εξαιρετική πριβέ παραλία… Κάποιοι προνομιούχοι κάνουν μπάνιο εκεί…


Μετρώ τις μέρες, τις ώρες και όλες είναι τόσο όμορφα γεμάτες που πάντα έχουν κάτι να προσφέρουν… Επιστρέψαμε από άλλο δρόμο, μέχρι στου Χανιώτη κι από εκεί στο Πολύχρονο, το χωριό που μένουμε… Ένα μπάνιο να βγάλουμε την αρμύρα από πάνω μας και μετά απολαύσαμε το μεσημεριανό γεύμα μας στη βεράντα, συνοδεία ενός λευκού ροδίτη που σε προετοιμάζει για την όμορφη σιέστα που σας έλεγα πριν…


Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, εδώ είναι όμορφη… Είναι άραγε μόνο ο τόπος, η Χαλκιδική που είναι πανέμορφη και γοητευτική; Ασφαλώς συμβάλουν όλα αυτά, αλλά δεν είναι τα μόνα… Όταν τα συνδυάζεις με καλή παρέα, τότε τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα… Κι εμείς αυτό κάνουμε εδώ. Γι’ αυτό και φτάσαμε κιόλας στην Πέμπτη, ενώ επιστρέφουμε στη βάση μας, στην Αθήνα, την Κυριακή…