Έτσι πήραμε το σπίτι το πατρικό ως κληρονομιά από τον πατέρα μου… Και το μοιραστήκαμε με την αδελφή μου, Μαλάμω. Κράτησα μόνο τους τοίχους για να μου θυμίζουν το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα ως τα 15 που έφυγα για την Αθήνα… Εδώ επίσης έμεινα πολλές φορές τον πρώτο καιρό, όσο ζούσαν ακόμα οι γονείς μου και λίγο μετά…


Μερικές φάσεις από την πορεία χτισίματος του σπιτιού σε ότι αφορά την εξωτερική αυλή. Μας πήρε μερικά για να προχωρήσει λίγο, αλλά και στις φωτογραφίες που ακολουθούν είναι αρκετά εμφανείς οι αλλαγές που έγιναν Εδώ είναι η πρώτη φάση, μόλις μπήκε η ενιαία κεραμοσκεπή…


Δεύτερη φάση όταν μπήκε η κουτσουνάρα και βλέπετε ότι ο τοίχος από τη μεριά του χωραφιού του Κεφαλογιάννη ήταν όπως και στις ημέρες που ζούσαμε εδώ η μάνα μου και ο πατέρας μου… Στα σχέδια μας ήταν πάντα να χτιστεί με πέτρα ο τοίχος και να σοβαντίσουμε τον τοίχο του σπιτιού του θείου Μιχάλη.


Μια φάση μετά… Ο Νίκος ασπρίζει… Επιλέξαμε ένα ξεχωριστό χρώμα μας άρεσε για το σπίτι στην επαρχία… Θα δούμε κι άλλες αλλαγές τις επόμενες ημέρες καθώς ο μπογιατζής κάνει τη δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο… Και θα συνεχίσει και τις επόμενες ημέρες στο ίδιο σταθερό ρυθμό…

Είμαστε αρκετές μέρες τώρα στο Θραψανό. Από το περασμένο Σάββατο το πρωί… Και όλες αυτές τις μέρες καταγινόμαστε με ζητήματα που έχουν να κάνουν με διευθετήσεις ζητημάτων που αφορούν το πατρικό μου.

Μικρολεπτομέρειες μιας και καταφέρουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αλλά αυτές είναι που κάνουν τις περισσότερες φορές την ουσία… Θέλουμε να γίνουν όλα καλά και με επαγγελματική επάρκεια. Και πραγματικά όλα πάνε καλά… Ήδη τελειώσαμε με τις ουσιαστικές παρεμβάσεις, τόσο τα υδραυλικά, όσο και τα ηλεκτρικά. Και καταφέραμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά…

Τοποθετήσαμε τον θερμοσίφωνα για να έχουμε ζεστό νερό στο μπάνιο μας και αλλάξαμε τις λάμπες βάζοντας εκείνες που θέλαμε, τον καθρέπτη στο μπάνιο και συνδέσαμε την τηλεόραση του παππού Διονύση μη χάσει το EYRO 2016 που του αρέσει…

Όλα αυτά μπορεί να γράφονται μέσα σε λίγες λέξεις, αλλά η πραγματικότητα είναι προφανώς πολύ διαφορετική… Διότι καθώς προχωρεί κανείς βήμα – βήμα, όλο και ανακαλύπτουμε νέα μικρά ζητηματάκια που χρειάζονται επίλυση… Και να, δρομολόγια στο Αρκαλοχώρι, για να πάρουμε αυτό ή ετούτο που μας λείπει, αλλά είναι χρήσιμο και απαραίτητο για τη λειτουργία ενός σπιτιού που κατοικείται πια.

Έτσι συμβαίνει στο χωριό… Και όσοι έχουν ρίζες και καταγωγή από επαρχία, όπως εγώ, καταλαβαίνουν καλά τι θέλω να πω… Όμως αυτό το τρέξιμο πέρα από την κούραση του, είναι ωραίο… Και το διαπιστώνεις καθώς βλέπεις ένα - ένα τα πράγματα να ολοκληρώνονται και το σπίτι να γίνεται όλο και πιο χρηστικό. Αυτό θέλουμε… Και όχι μόνο τώρα που σκοπεύουμε να μείνουμε λίγες μέρες, αλλά και στο μέλλον, αν χρειαστεί να μείνουμε εδώ για πάντα…

Διότι τίποτα πια δεν είναι ξεκάθαρο και το τοπίο γίνεται όλο και πιο θολό… Η συνταξιοδότηση μου πάει όλο και πιο πίσω απ’ ότι γνωρίζω μετά την ψήφιση και την εφαρμογή των νέων νόμων κι έτσι όπως έχουν κάνει τα πράγματα οι πολιτικοί «σωτήρες» που μας κυβερνούν, δεν γνωρίζω αν πάρω ποτέ σύνταξη ή αν την εποχή που θα την πάρω έχει το ταμείο χρήματα για να πληρώσει… Και φυσικά ούτε το ύψος της, ύστερα από τόσα χρόνια καταβολής στα ταμεία. Ας είναι… Ευτυχώς, τίποτα από αυτά δεν είναι σε θέση να μου χαλάσει τη χαρά μου, τη χαρά μας…

Ζω την κάθε στιγμή, όπως τις αξίζει, σαν να είναι μοναδική και προσπαθώ κάθε λεπτό της μέρας να έχει να μου δώσει θετικά πράγματα. Και μπορεί να έχει ακόμα ελλείψεις το σπίτι, αλλά όλα μπαίνουν σε μια σειρά τα πράγματα και όλο και οι δουλειές λιγοστεύουν.

Να, δείτε από τι στάδια πέρασε όλη η διαδικασία του σπιτιού… Και με τους διάφορους μαστόρους που πέρασαν, η ψυχή μου ξέρει πώς άντεξα και δεν τα παράτησα στη μέση… Και ίσως αν δεν ήταν η Σούλα να με ενθαρρύνει και να βάζει χρονοδιαγράμματα που έπρεπε να τηρήσουμε, να μη φτάναμε ποτέ στη σημείο που είμαστε σήμερα.

Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερα δημοσιεύματα από τη ζωή μας εδώ… Προσπαθούμε και μέσα από αυτές τις συνθήκες που δεν είναι και οι ιδανικότερες να απολαμβάνουμε τις στιγμές και να μη χάνουμε τη χαρά μας… Έτσι σίγουρα θα έχουν ενδιαφέρον. Διότι τις καταγράφουμε, όπως τις ζούμε…