Το να προσπαθείς να περνάς ήσυχα και όμορφα στο χωριό δεν είναι και κάτι δύσκολο. Μάλλον χρειάζεται να χαλαρώσεις απλά και να απολαύσεις την κάθε στιγμή. Και φυσικά, πέρα από τις προγραμματισμένες εργασίες να μοιράζεις τη ζωή σου σε μικρές βόλτες. Όπως αυτή που κάναμε χθες το απόγευμα, αναζητώντας μπουρνέλες στο μικρό κτήμα του Αγησίλαου.


Και μπορεί μπουρνέλες (κορόμηλα τα λένε στην Αθήνα…) να μη βρήκαμε διότι τα δέντρα ξεράθηκαν (ζήτημα ηλικίας; Κάποια αρρώστια του δέντρου; Ποιος ξέρει;) βρήκαμε όμως τις μηλιές, φορτωμένες. Είναι βέβαια νωρίς ακόμα, ο καρπός τους θα ωριμάσει αργότερα, αλλά η Σούλα, όπως βλέπετε στις δύο πρώτες φωτογραφίας, της άρεσε.


Το να περπατάς το απόγευμα στο χωριό στο χωριό είναι μια ξεχωριστή απόλαυση. Πολλά σπίτια έχουν εγκαταλειφθεί από τους κληρονόμους στην τύχη τους. Άλλα πάλι έχουν φροντίσει οι άνθρωποι που τα έχουν να τα ανακαινίσουν με σεβασμό προς το περιβάλλον και είναι πραγματικά ωραία. Θα βρω ελπίζω το χρόνο τις επόμενες ημέρες να σας δείξω μερικά από αυτά… Για την ώρα, δείτε αυτές τις υπέροχες ντοματιές…


Για μας, πάντως, που συνηθίσαμε πια στους ρυθμούς της μεγαλούπολης, ύστερα από τόσα χρόνια παραμονής στην Αθήνα, μερικά απλά πράγματα του χωριού συνεχίζουν να μας συγκινούν… Έτσι βάλαμε στο πρόγραμμα τις επόμενες ημέρες να περπατάμε, όσο μπορούμε περισσότερο στην εξοχή και να βλέπουμε ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να έχουμε στην πρωτεύουσα…


Οι άνθρωποι εδώ είναι καταδεκτικοί και φιλόξενοι… Να, χθες το απόγευμα, ας πούμε, καθώς πηγαίναμε στο κτήμα του Αγησίλαου της Στασούλας, περπατώντας μέσα από τα στενά σοκάκια και τις αυλές, μας κάλεσαν ευγενικά να καθίσουμε λίγο κοντά τους και μας φίλεψαν ένα δροσερό αγγουράκι από τον κήπο τους. Κουβεντιάσαμε αρκετά και θυμηθήκαμε πολλά πράγματα από τη ζωή εδώ… Και φεύγοντας μας έδωσαν και μερικά να πάρουμε μαζί μας.


Ύστερα καθίσαμε λίγο στη Στασούλα, το σπίτι της αδελφής μου. Έβαλε στο τραπέζι έξω, μια ράκη (τρόπος του λέγειν…) και μερικούς μεζέδες ( επίσης τρόπος του λέγειν…). Ήρθε και η γειτόνισσα Ιωάννα που έχει η καημένη καταπέσει πολύ και ο Αγησίλαος, ο σύζυγος της, από το καφενείο, για να συνεχίσει μαζί μας τις ρακές… Τι όμορφη που είναι η παρέα, όπως εξελίσσεται η κουβέντα μας.


Το συνηθίζουν εδώ στο χωριό τα καλοκαιρινά βράδια… Καμιά φορά κάθονται στην άκρη του δρόμου τώρα τα καλοκαίρια… Όλοι μαζί, παρέα… Και λένε ιστορίες που θυμούνται από το παρελθόν και ζωντανεύουν στιγμές. Προσωπικά μ’ αρέσει πολύ να τους παρακολουθώ να συμμετέχουν με το δικό ντους τρόπο, ζώντας την κάθε στιγμή… Είναι υπέροχα τέτοιες ώρες στο χωριό… Φορτίζεις πραγματικά τις μπαταρίες σου, ώστε όταν επιστρέψεις στην Αθήνα να είσαι πιο δυνατός για να αντέξεις τις δοκιμασίες…