Τα καταφέραμε: Επτά ώρες ταξίδι, από την Αθήνα ως την Χαλκιδική, δεν είναι και ότι πιο εύκολο για έναν μη επαγγελματία οδηγό… Και με μια μόνο στάση στη Λαμία για ανεφοδιασμό δικό μας και του αυτοκινήτου… Όχι, δεν έχουμε υπεράνθρωπες ικανότητες, απλά η αγωνία να δούμε τους ανθρώπους μας, είναι έδωσε φτερά στη σκέψη και το μυαλό…


Και να τώρα, που από χθες το μεσημέρι, είμαστε σε ένα υπέροχο τόπο, όπως ακριβώς το είχαμε σχεδιάσει και το θέλαμε… Ξεκουραστήκαμε λίγο, εγώ δηλαδή ως οδηγός και τα βραδάκι κάναμε την πρώτη πανέμορφη βόλτα μας στα πέριξ, μαζί τους… Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τι ήταν πιο όμορφο: Η θάλασσα, το δειλινό, οι άνθρωποι… Όλα!


Είμαστε στο Πολύχρονο, στην Κασσάνδρα και σήμερα σχεδιάζουμε να δούμε και να γνωρίσουμε πολλούς ακόμα αδελφούς μας, καθώς είναι εδώ ο επίσκοπος ως επισκέπτης αυτή την εβδομάδα… Όμως από χθες γνωρίσαμε μερικούς υπέροχους ανθρώπους… Όπως την αδελφή της Χάρις, τη Σμαράγδα που μας σκλάβωσε με τη φιλοξενία της… Τι όμορφο που είναι να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν και να λένε αστεία…


Περπατήσαμε ύστερα στον κεντρικό πεζόδρομο του χωριού που έχει τα μαγαζιά και τα εμπορικά… Έτσι το λένε το Πολύχρονο και ίσως να είναι. Αλλά προσωπικά δεν έχω την αίσθηση  ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η ανάπτυξη του τα τελευταία χρόνια φαίνεται με την πρώτη ματιά… Οργανωμένη δόμηση και όμορφες οικοδομές… Και οι δρόμοι του πολυεθνικοί… Ακούς δίπλα, γύρω σου, όλες τις φωνές κι όλες τις γλώσσες, ιδιαίτερα των Βαλκανίων…


Όχι, δεν σας έχω τέτοιες φωτογραφίες στο σημερινό δημοσίευμα… Το ρεπορτάζ δεν είναι τουριστικό, αν και έχει στοιχεία του. Αποτυπώνει κυρίως προσωπικές στιγμές και συναισθήματα. Κάνει την καρδιά να καταλαβαίνει με το δικό της τρόπο, μοναδικά πράγματα… Σιγά – σιγά λοιπόν θα ξετυλίξουμε το κουβάρι της δικής μας Χαλκιδικής και μόλις θα πάρετε μια γεύση…


Για μας, που αγαπούμε τους ανθρώπους, αυτό που πιο πολύ μας άρεσε χθες βράδυ μετά τη βόλτα, ήταν η παρέα με δυο ζευγάρια φίλων και αδελφών. Του Άρη και της Χάρις και του Αντρέ και της Έλενας… Μιλήσαμε βέβαια στη βόλτα μας, αλλά πιο πολύ εδώ, στη βεράντα του σπιτιού των φίλων μας, είχαμε την ευκαιρία, ανάμεσα σε ένα κρασί και ένα μεζέ, να μιλήσουμε για εμπειρίες ζωής και να ανταλλάξουμε ενθάρρυνση.


Και ξέρετε, αυτό είναι που χρειαζόμαστε πιο πολύ απ’ όλα… Να ανοίγουμε τις καρδιές μας, να γνωρίζουμε αδελφούς μας και να ακούμε τις υπέροχες εμπειρίες τους... Είναι πρωί ακόμα, την ώρα που χαράζονται αυτές οι γραμμές… Έχει αρχίσει να χαράζει γύρω μου… Τι όμορφο πρωινό! Μοναδικό, συντροφιά με τα πουλιά που ξυπνούν πρώτα καθώς το φως της μέρας έρχεται…