Επετειακά στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ή παρουσία με ουσία; Ιδού η απορία…
Ζεστό καλωσόρισμα στη Διεθνή Συνέλευση του Λονδίνου, στο αεροδρόμιο της πόλης… Πάντα θα υπάρχει μια ομορφιά ξεχωριστή κι ένα χαμόγελο μπροστά σου αληθινό, όπου κι αν ταξιδεύεις…
Ίδια εικόνα και στο Παρίσι, κάτω από τον Πύργο του Άιφελ… Στο σταντ που έχουν στήσει εκεί αδελφοί, διαφημίζουν τη Βασιλεία του Θεού. Κι εδώ υπάρχουν όμορφα χαμογελαστά πρόσωπα…
Αλλαγή τοπίου… Από την πόλη στον αγρό, κυριολεκτικά… Με όποιες καιρικές συνθήκες, ζέστη ή κρύο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ικανοί και το κάνουν με χαρά να οργώσουν τη γη και να κηρύξουν τα καλά νέα.
Από την πρόσφατη Διεθνή Συνέλευση στη Ζιμπάμπουε… Ήταν τόσο μεγάλη η προσέλευση που χρειάστηκε να στήσουν μια γιγαντοοθόνη έξω από το στάδιο προκειμένου ο κόσμος να παρακολουθήσει…
Συνηθίζεται σ’ αυτές τις μεγάλες συνάξεις να ανταλλάσσουν οι αδελφοί, δώρα… Απλά πράγματα… Γεμάτα αγάπη… Όπως αυτά τα αυτοσχέδια μενταγιόν που είναι τόσο όμορφα…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/09/2014
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η Θεσσαλονίκη παίρνει «φωτιά», καθώς με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο της πόλης καλούν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους όλης της χώρας, να πάρουν μέρος στο μεγάλο εργατικό και κοινωνικό συλλαλητήριο, το Σάββατο 6 Σεπτέμβρη στις 6 μ.μ. στο Άγαλμα Βενιζέλου και στην πορεία διαμαρτυρίας που θα ακολουθήσει.
Πρόκειται για κάτι καινούριο; Όχι βέβαια! Κάθε χρόνο, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται… Πέρα από τους ντόπιους εργαζόμενους, στη διαδήλωση παίρνουν μέρος, άνθρωποι ακόμα και από την Αθήνα. Εξάλλου γι’ αυτό το λόγο το Εργατικό Κέντρο Αθήνας έχει δρομολογήσει τρένο που θα φύγει το πρωί του Σαββάτου από την πρωτεύουσα και θα επιστρέψει πίσω, αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας…
Ποια η ουσία ενός τέτοιου εγχειρήματος; Πέρα από το να κάνουν γνωστά τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, ο ίδιος ο κ. Σαμαράς για τον οποίο υποτίθεται ότι γίνεται η διαδήλωση προκειμένου να εισπράξει από πρώτο χέρι τη λαϊκή οργή, δεν θα είναι εκεί… Η παρουσία του στη Θεσσαλονίκη θα είναι ολιγόωρη, σύμφωνα με τον προγραμματισμό που έχει εκπονηθεί από το κυβερνητικό επιτελείο… Θα πάει απλά για να καταγράψουν οι κάμερες της τηλεόρασης το γεγονός και την ομιλία του, που όπως λένε θα δώσει στίγματα της ανάκαμψης της οικονομίας και αναμένεται να έχουν το αντίκτυπό τους στην κοινωνία.
Οι εργαζόμενοι πάντως, μάλλον από συνήθεια, θα καταγγείλουν τον καταστροφικό ρόλο της κυβέρνησης και την αντεργατική της πολιτική που οδηγεί στη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη λιτότητα, τον εκφοβισμό, τις απολύσεις, τις φοροεπιδρομές…
Όχι πως έχουν άδικο, αλλά το να λες τα ίδια και τα ίδια πράγματα κάθε χρόνο, χωρίς να κάνεις κάτι (κι αυτό αφορά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες – κυρίως της ΓΣΕΕ…) δεν έχει κανένα νόημα. Μοιάζει πιο πολύ με… υποχρέωση που πρέπει να κάνεις για να μην φαίνεσαι ότι κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια, διευκολύνοντας την εφαρμογή των όποιων αντεργατικών επιλογών…
Διότι, πέρα από αυτά, οι κατηγορίες που προσάπτουν στην κυβέρνηση είναι πολύ σοβαρές: Με τις διαρκείς παρεμβάσεις της στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, μέσα από τις αλλεπάλληλες επιστρατεύσεις απεργών, καταργούν και παρακάμπτουν δημοκρατικούς θεσμούς και διαδικασίες. Όταν αναφέρεται με έμφαση στη διακήρυξη που κυκλοφορεί για τη ΔΕΘ, ότι «η κυβέρνηση εκτός από την οικονομία, κακοποιεί κατ’ επανάληψη και τους δημοκρατικούς θεσμούς, ενώ κουρελιάζει το Σύνταγμα με στόχο την εξυπηρέτηση πολιτικών και αντεργατικών σκοπιμοτήτων και κάθε έννοιας δημοκρατίας», μάλλον κάτι περισσότερο από ένα επετειακό συλλαλητήριο, πρέπει να κάνεις… Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό.
Στις διαπιστώσεις συμφωνούν όλοι, επειδή ακριβώς μιλούν για πράγματα και καταστάσεις όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά πρακτικά… Τα ζουν, τα αντιμετωπίζουν στην πραγματική τους ζωή, ξέρουν τι σημαίνει ανεργία και νέες ελαστικές μορφές απασχόλησης, είδαν πώς αποδομήθηκε το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τι επιπτώσεις είχε αυτό στο μισθό τους…
Ένιωσαν να γυρίζει ο κόσμος ανάποδα, είδαν ακόμα και τους στοιχειώδεις προγραμματισμούς τους να ανατρέπονται. Αλλά δεν φτάνει να διαπιστώνουν ότι «συνδικάτα και εργαζόμενοι, απαιτούμε, εδώ και τώρα, οριστικό τέλος στον αυταρχισμό και στη φωτοχοποίηση». Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να το κάνουν αυτό γνωστό, καθημερινά και με αποφασιστικότητα.
Αντί να δίνουν την αίσθηση της ενότητας μέσα από ένα κείμενο διακήρυξης, γραμμένο σε κάποιο κλιματιζόμενο γραφείο της Αθήνας, ας δουν από κοντά τα προβλήματα του κόσμου και ας κάνουν κάτι πιο ουσιαστικό. Αρκετά πια, με τα επετειακά συλλαλητήρια…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
