Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!Γεύτηκα και φέτος μια μοναδική κρητική φιλοξενία, έτσι είναι εδώ οι άνθρωποι…
Ας τον καλωσορίσουμε τον Αύγουστο, μουσικά και όμορφα στη ζωή μας, όπως κάνουμε κάθε μήνα μέσα από τα τραγούδια του Παντελή Θαλασσινού, παρμένο από το δίσκο του, το «Καλεντάρι» Ήρθε φουριόζος να μας δώσει χαρά και δύναμη να αντέξουμε το φευγιό, σε δυο μέρες από σήμερα…
Σήμερα πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα που παραπέμπει στο καλοκαίρι για τα καλά, λέω να θυμηθούμε λίγο τις όμορφες μέρες στο χωριό, τις δικές μου φετινές διακοπές…
Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ αρκετά εργαστήρια αγγειοπλαστών… Νέα παιδιά στην πλειοψηφία τους, που μπήκαν στο επάγγελμα με όρεξη, με διάθεση και πολλά όνειρα, όπως ο Ανδρέας Δοργιομανωλάκης.
Και μ’ αρέσει, που σε καιρούς δύσκολους, αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να το παλεύουν με αξιοπρέπεια για να μπορέσουν να σταθούν όρθια επιχειρώντας να εκσυγχρονίσουν τα μαγαζιά τους.
Το βλέπω σ’ αυτό που έχουν κάνει με μεράκι… Τα έργα τους, τις δημιουργίες τους… Και στις κουβέντες τους αναγνωρίζουν την ανάγκη να είναι πιο κοντά ο ένας στον άλλον, συνεργάτες, φίλοι και συνάδελφοι, για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Σα να μου φαίνεται πως έχουν απόλυτο δίκιο…
Τα δημιουργήματα τους είναι εξαιρετικά και κατακτούν την παγκόσμια αγορά. Μέσα από το διαδίκτυο η πελατεία τους διευρύνθηκε. Μια μικρή αλλαγή στη νοοτροπία χρειάζεται ακόμη… Αλλά κι αυτό είναι σε καλό δρόμο, όπως διαπίστωσα από την κουβέντα που έκανα μαζί τους…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/08/2014
Δεν νομίζω ότι θα πω κάτι καινούριο, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω στη στήλη μου, αυτό το προνόμιο της φιλοξενίας που ένιωσα και φέτος καθώς σε λίγο, ολοκληρώνω περισσότερες από 30 ημέρες διακοπών στο νησί που γεννήθηκα, την Κρήτη.
Για μας, που η ανάγκη μας κάνει να ζούμε μακριά από τον τόπο που γεννηθήκαμε, κάθε στιγμή κοντά της είναι μοναδική… Θες ο ήλιος, η θάλασσα, ο αέρας, οι άνθρωποι της, όλα όσα μας προσφέρουν απλόχερα και με καθαρή καρδιά, έχουν μια εξαιρετική σημασία.
Χωρίς να θέλω όλο αυτό το χρονικό διάστημα «ξεχάστηκα» λίγο μέσα στο χρόνο… Αν και λόγω επαγγελματικής διαστροφής ενημερωνόμουν για τις ειδήσεις, καταστροφολογικές, πολεμοχαρείς και άγριες ως επί το πλείστον, ζώντας ανάμεσα σε αγαπημένους ανθρώπους που είχαν διάθεση να σου προσφέρουν από το περίσσευμα της ψυχής τους, όλα αυτά μάλλον ήταν καταδικασμένα να μπουν στο περιθώριο… Και δεν το κρύβω ότι το χάρηκα.
Χρειαζόμουν κι εγώ ένα μικρό διάλειμμα τον καιρό των καλοκαιρινών μου διακοπών, ας την πούμε, αποτοξίνωση. Όχι ότι σταμάτησα να γράφω. Αυτό αποτελεί για μένα μια ομορφιά. Το να εκφράζομαι μέσα από τις λέξεις, ώστε να αναδεικνύω τα συναισθήματα εκείνα που μου είναι απαραίτητα προκειμένου να συνεχίσω να αναπνέω και να ζω μοναδικά, όπως μου αρέσει να κάνω την κάθε στιγμή ξεχωριστή είναι για μένα ζήτημα ζωής…
Έτσι χάρηκα τον ήλιο, τη θάλασσα (φέτος με καλή παρέα έκανα αρκετά μπάνια…), τις βόλτες, αλλά πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσαν οι παρέες και οι καλές συναναστροφές που συνοδεύονταν με μεζέ και συζήτηση εποικοδομητική που είχε να μου προσφέρει πολλά.
Αυτά είναι που μου λείπουν στην Αθήνα και τα νοσταλγώ… Ο ελεύθερος χρόνος για καλή συντροφιά με ανθρώπους που θα επιλέξω εγώ... Εδώ, στην Κρήτη, είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές με ανθρώπους που είμαι απολύτως βέβαιος πως θα τα καταφέρουν και θα επιβιώσουν και μετά την κρίση (αν και όποτε αυτή τελειώσει…)
Κι αυτό γιατί είναι ολιγαρκείς και δεν επιθυμούν πολλά και μεγάλα πράγματα για τον εαυτό τους. Ξέρουν ότι μπορούν να ζήσουν και με λιγότερα και το κάνουν πράξη καθημερινά με τη στάση τους και τη διαγωγή τους.
Ζώντας κοντά τους, ξεχνιέσαι από τα σοβαρά προβλήματα και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να λειτουργήσεις απόλυτα φυσιολογικά, ώστε να ξανακάνεις μικρά σχέδια και όνειρα για το κοντινό ή μακρινό μέλλον…
Φαίνεται λίγο δύσκολο, αλλά είναι μια πραγματική εμπειρία αυτή που καταθέτω σήμερα στη στήλη μου, υπόψη των αναγνωστών μου.
Αύριο επιστρέφω πίσω, στην Αθήνα… Θέλω να πιστεύω ότι ο καιρός για τη συνταξιοδότηση μου δεν θα είναι πολύ μακρύς, ώστε να επιστρέψω πίσω και να καθίσω για πάντα στον τόπο μου. Όσο μπορεί να διαρκέσει αυτό το «για πάντα», μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια και τα περιθώρια που εμείς του δίνουμε στην καθημερινότητα μας…
Για την ώρα, πάντως «φόρτωσα» τις μπαταρίες μου, ώστε να καταφέρω να βγάλω κι αυτό το χειμώνα... Και γι’ αυτό ευγνωμονώ όλους εκείνους που συνεισέφεραν συνειδητά στο να με κάνουν να νιώσω καλά. Το δικό μου καλοκαίρι διακοπών τελείωσε. Ώρα να πάρουν κι άλλοι σειρά, που το δικαιούνται…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 2/8 στη στήλη μου «Επισημάνσεις» στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.
Σχόλια (0)