Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα, άδεια η πόλη, μα πού πήγαν αλήθεια όλοι;
Αυτό είναι το τοπίο τέτοιες μέρες… Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ κλειστή, ένα δεκαήμερο τουλάχιστον, ακόμα.
Και το Στέκι, επίσης κλειστό. Πόρτες και παράθυρα… Τίποτα δεν κινείται…
Ίδια η κατάσταση και στο Συνεργατικό Καφενείο… Ψυχή δεν υπάρχει. Μάλλον δεν έχει να πάει κανείς, πουθενά…
Ακόμα και το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα είναι άδειο τις απογευματινές ώρες…
Δυο – τρία πλάνα που τράβηξα το αποδεικνύουν… Δεν είδα, ανάμεσα στις 6-7, ούτε έναν άνθρωπο. Αργότερα, κάπως άλλαξαν τα πράγματα…
Κι όμως, εδώ υπάρχει ένας πνεύμονας πρασίνου που θα μπορούσε να δώσει χαρά σε πολλούς…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/08/2014Πώς είναι η επιστροφή στην Αθήνα ύστερα από ένα ολόκληρο μήνα μακριά της και ιδιαίτερα αυτές οι δύσκολες μέρες του Δεκαπενταύγουστου, που φέτος πέφτει και Παρασκευή και μπορεί να το εκμεταλλευτεί κανείς για μια ολιγοήμερη έξοδο εκτός των τειχών;
Μάλλον είμαι αναγκασμένος να μη πω καινούρια πράγματα. Έχουν γραφτεί βιβλία, έχουν γίνει ταινίες που περιγράφουν πολύ παραστατικά την κατάσταση που επικρατεί σε μια άδεια μεγαλούπολη, καυτή από πλευράς θερμοκρασίας, όπου η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο τραγική τα βράδια με την πυρωμένη άσφαλτο να μην αφήνει τις νύχτες μας να ηρεμήσουν.
Ας είναι, δεν έχω στόχο να είμαι πρωτότυπος… Η στήλη άλλωστε έχει δημοσιογραφικό, όχι λογοτεχνικό ενδιαφέρον… Κι αν το σκεφτείς καλά, εγώ τουλάχιστον τα κατάφερα γι’ αυτή τη μικρή απόδραση και φέτος. Του χρόνου, έχει ο Θεός… Άλλοι, δυστυχώς, δεν θα μπορέσουν με δεδομένη τη δυσκολία που βιώνουμε από οικονομική άποψη και για την οποία, αν μη τι άλλο ευθύνεται η κρίση των τελευταίων χρόνων που έχει δημιουργήσει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Και είναι πολλοί αυτοί... Άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο χρόνια έκαναν το κουμάντο τους, ώστε να δώσουν αυτή τη μικρή «πολυτέλεια» των διακοπών στον εαυτό τους και τους ανθρώπους τους.
Τότε, πού είναι όλοι αυτοί; Η Αθήνα συνεχίζει να δείχνει άδεια. Οι δρόμοι της κινούνται άνετα, τα μαγαζιά δεν έχουν κόσμο, οι τράπεζες και τα γραφεία υπολειτουργούν, από πλευράς υπαλλήλων. Αλλά και τα πάρκα που μπορούν να δώσουν λίγη δροσιά έχουν κι αυτά τα κεσάτια τους… Εκεί που άλλοτε έσφυζε από ζωή, τώρα δεν κινείται τίποτα…
Ίσως χρειάζεται κάποιος πιο ειδικός από έναν δημοσιογράφο για να μελετήσει το φαινόμενο. Ομολογώ ότι σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αδυνατώ να κατανοήσω πώς έχουν τα πράγματα… Είναι άραγε ζήτημα κατάθλιψης το ότι μένουν σπίτι τους, αποκομμένοι από τους φίλους και τους γνωστούς και αρνούνται να κάνουν παρέες και να μοιράσουν την πίκρα τους και την απογοήτευση τους, ώστε το βάρος στην πλάτη τους να γίνει πιο υποφερτό; Δεν ξέρω, υποθέσεις κάνω. Επειδή μόνο αυτό μπορώ…
Προσωπικά δεν έχασα ούτε στιγμή το δημοσιογραφικό αισθητήριο μου. Κινούμαι μέσα στην άδεια πόλη και παρατηρώ πρόσωπα και καταστάσεις… Είναι από τα πράγματα που δεν μπορώ να απαλλαγώ… Τη δουλειά σου την κουβαλάς σαν την χελώνα το καβούκι της, μέχρι το τέλος, δεν μπορείς να απαλλαγείς από τα κουσούρια της, είτε είσαι στην ενεργό υπηρεσία, είτε όχι…
Συχνά κάνω είδηση το κλειστό μαγαζί που κουβαλά πολύ πίκρα για τον ιδιοκτήτη του και τους ανθρώπους που είχαν ακουμπήσει τα όνειρά τους πάνω σ’ αυτό το μαγαζί. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ψυχρό, αλλά πιστέψτε με, δεν το κάνω από διάθεση κουτσομπολιού. Μακριά από μένα, τέτοιο κακό…
Οι φίλοι μου είναι εκτός Αθηνών. Άλλο μαρτύριο κι αυτό… Ευτυχώς η επικοινωνία είναι συχνή, αλλά αρκεί άραγε αυτό για να πάνε τα πράγματα σωστά; Όχι βέβαια. Μη έχοντας όμως άλλη επιλογή, περιμένω… Έχω διαπιστώσει πως ο καιρός περνά πιο εύκολα όταν δεν τον μετράς. Το έζησα, στις δικές μου διακοπές φέτος. Σαν αέρας πέρασε ο μήνας… Κάπως έτσι θα περάσει κι ο Αύγουστος…
Η Αθήνα, βέβαια, θα συνεχίσει να έχει τα προβλήματα της, αλλά αυτά δεν έχουν να κάνουν, ούτε με την εποχή, ούτε με την πόλη. Είναι και θα παραμείνουν διαχρονικά και θα γίνονται μεγαλύτερα καθώς προστίθενται σ’ αυτά και η δύσκολη οικονομική συγκυρία.
Ο Αύγουστος στην Αθήνα, είναι σκληρός αν τον δεις με τα φυσικά σου μάτια και αφήσεις την καρδιά να σε παρασύρει σε καταστάσεις δύσκολες… Αλλά εμείς γνωρίζουμε τι φταίει και είμαστε σε θέση να το αλλάξουμε αυτό και να δώσουμε στον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας, λίγη χαρά… Και φυσικά το κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου «Επισημάνσεις» που λόγω Δεκαπενταύγουστου κυκλοφορεί νωρίτερα στα περίπτερα…
Σχόλια (0)