Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της διμηνιαίας εφημερίδας, «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος», που «στήσαμε» σε χρόνο ρεκόρ, μέσα στις πρώτες μέρες του Αυγούστου. Για να τη δείτε ολόκληρη, όπως κυκλοφορεί τυπωμένη, πατήστε ΕΔΩ.

Την ώρα που οι ρυθμοί χαλαρώνουν λόγω του Αυγούστου, με την επιστροφή μου από την Κρήτη ήταν σαν να έβαλα μπροστά τις… τουρμπίνες και ολοκλήρωσα την εφημερίδα «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος» μέσα σε λιγότερο από μια εργάσιμη εβδομάδα!

Δευτέρα πρωί έφτασα με το FESTOS PALLAS στον Πειραιά, τακτοποιήθηκα στη δουλειά μου και λίγο αργότερα παρέλαβα ύλη, για να ετοιμάσω τον «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο». Οι άνθρωποι με περίμεναν με ανοιχτές αγκαλιές. Ήθελαν να τελειώσουν για να φύγουν για τις δικές τους μικρές διακοπές. Έτσι είναι… Κι έτσι συνεχίζεται ο κύκλος…

Έγιναν όλα όπως έπρεπε και την Πέμπτη το μεσημέρι η εφημερίδα πήρε την άγουσα για το πιεστήριο… Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω, αλλά θα το ξαναπώ: Η συνεργασία μαζί τους, είναι πολύ όμορφη και ξεχωριστή… Μπορώ να κουβεντιάζω ελεύθερα τη γνώμη μου και είναι ανοιχτοί να υιοθετήσουν κάθε καλή πρόταση. Δε συμβαίνει συχνά στο χώρο το δικό μου, το δημοσιογραφικό, αυτό.

Τις περισσότερες φορές οι πελάτες «τα ξέρουν Όλα» κι αυτό που ζητούν από μένα, είναι να υλοποιήσω τεχνικά τις σκέψεις τους. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι ένα μικρό πρόβλημα… Ωστόσο ξέρω καλά πως για να συνεχίσω να έχω δουλειά, εγώ που την αγαπώ και τη σέβομαι για το ψωμί που δίνει πρέπει να είμαι σε επιφυλακή, ανοιχτός και διαθέσιμος χωρίς φυσικά να κάνω εκπτώσεις σε ζητήματα σημαντικά για την αξιοπρέπεια μου.

Δεν με ενοχλεί καθόλου που κατέβηκα δυο φορές στον Πειραιά για διαφορετικούς λόγους. Αυτό θεωρώ ότι είναι μέσα στις δημοσιογραφικές μου υποχρεώσεις. Αυτό που με στεναχωρεί είναι όταν διαπιστώνω πως άνθρωποι, φίλοι για χρόνια, που έδιναν μάχες από το ίδιο μετερίζι, τώρα αποφάσισαν να αλλάξουν «στρατόπεδο» και οχύρωσαν τα δικά τους χαρακώματα. Κι επειδή τους αγαπώ και τους δυο, μου φαίνονται λίγο σαν τα παιδιά που τους πήραν τους βόλους από το χέρι και τους χάλασαν το παιχνίδι και γκρινιάζουν για το… μεγάλο κακό που τους βρήκε…

Μακάρι να τελειώσει αυτός ο μικρός γκρίζος τόνος στις σχέσεις τους... Όσο περνάει από το χέρι μου προσπαθώ να μην τον υποδαυλίζω και να κρατάω χαμηλούς τους τόνους επειδή η ίδια η ιστορία έχει δείξει πως όλα αυτά τα μικρά, με καλή διάθεση και θέληση «μαζεύονται» για να δοθεί χώρος στα μεγάλα…

Ελπίζω πως ο υπόλοιπος Αύγουστος θα δώσει τη δυνατότητα σε όλους, να μπορέσουν να ξανασκεφτούν σοβαρά μερικά πράγματα για το καλό των ίδιων και του Σωματείου. Εύχομαι ο Σεπτέμβρης να είναι αλλιώς για όλους τους εμπλεκόμενους.

Μαζί τους, κοντά ένα τέταρτο του αιώνα τώρα, με τον «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο» έχω νιώσει το Σωματείο των Συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σαν το σπίτι μου, έχω φάει γλυκό ψωμί από τα χέρια τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό… Όσο περνάει, αν περνάει από το χέρι μου, θα βοηθήσω όσο γίνεται πιο θετικά στο ξεπέρασμα της μικρής κρίσης.

Άνθρωποι σαν αυτούς είναι σπάνιοι στις μέρες μας και είναι κρίμα να πέφτουν στην παγίδα να «σπαταλιούνται» σε μικρά πράγματα, μακριά από την ουσία της δράσης τους.

Κρατάω το καλό της συνεργασίας μας που έχει σαν αποτέλεσμα αυτή τη δυνατή εφημερίδα, «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο» και τους ευχαριστώ που μου δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργώ μαζί τους, σ’ αυτό που ξέρω να κάνω καλά και αγαπώ…