Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ τ. 117 που δεν προλάβαμε να γράψουμε κάτι, για να τον προβάλουμε…
Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της δίμηνης εφημερίδας «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος τ. 117, που ολοκληρώσαμε πριν ένα μήνα, αλλά μια οι μικρές διακοπές στην Κρήτη, μια η επικαιρότητα της επιστροφής, δεν προλάβαμε να γράψουμε. Δείτε την ΕΔΩ σε αρχείο PDF, όπως κυκλοφορεί, τυπωμένη.
Κι αυτός είναι ο γάτος (ένα από τα γατιά…) της Ρούλας και του Γιώργου. Χθες το απόγευμα με κάλεσαν με τον Πέτρο τον φίλο μου να πάμε για καφέ. Πήγαμε και περάσαμε αρκετές ώρες μαζί τους, συζητώντας… Έκανε κρύο, παγωνιά, το τζάκι άναψε και ο γάτος πήρε θέση μπροστά στο αναμμένο τζάκι…
Δούλεψα την εφημερίδα «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος», πριν κατέβω στην Κρήτη, αρχές Δεκέμβρη… Και παρ’ όλο που συνηθίζω να προβάλω τις δουλειές μου μέσα από το Site, επειδή τις αγαπώ σαν παιδιά μου που οφείλω να υπερασπιστώ την ύπαρξη και τη δημιουργία τους, δεν κατάφερα ως τώρα να παρουσιάσω το τελευταίο τεύχος της, το 117.
Από τη μια το γεγονός ότι μια εβδομάδα μετά τη βάφτιση μου, έφυγα για την Κρήτη, το χωριό μου, προκειμένου να μαζέψω τις ελιές μου και από εκεί είχα "ζωντανές" διαφορετικές αναρτήσεις, όσο και μετά την επιστροφή μου, οι ασχολίες μου δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ μ’ αυτό.
Ήρθαν και οι πολιτικές εκλογές στη συνέχεια και… έδεσε το γλυκό… Το κάνω τώρα, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, επειδή για μένα ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ, όπως έχω γράψει κι άλλη φορά είναι ένα από τα παιδιά μου και μάλιστα ακόμα πιο οικείο, μιας και γεννήθηκε στα χέρια μου, πριν από 20 και πλέον χρόνια, τότε που στο Σύλλογο (Σωματείο σήμερα…) των Συνταξιούχων των ΗΣΑΠ, ήταν πρόεδρος ο Μανώλης Φωτόπουλος…
Οι αναμνήσεις μου, από όλα αυτά τα χρόνια, είναι πολύ όμορφες, καθώς την είδαμε από 4σέλιδη ασπρόμαυρ,η να εκδίδεται σταθερά κάθε δίμηνο, 16σέλιδη, 4χρωμη σε σχήμα ταμπλόιτ.
Για μένα η ενασχόληση μου με την εφημερίδα αυτή είναι μια όμορφη επαγγελματική υποχρέωση… Από την ώρα που θα πάρω τα κείμενα ώς την ώρα που θα «στήσω» τις σελίδες και θα ολοκληρώσουμε την έκδοση με τον Θύμιο Ρουσσιά, σημερινό πρόεδρο και πολύ αξιόλογο άνθρωπο και συνεργάτη, χαίρομαι την όλη διαδικασία…
Είναι ένα υπέροχο παιχνίδισμα και μου αρέσει πολύ η συμμετοχή, αλλά και οι πρωτοβουλίες που δίνουν οι ιδιοκτήτες της… Και στο φύλλο που κυκλοφορεί, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γράφω ένα κομμάτι. Το έχω δίπλα, διαβάστε το. Δεν λέει πράγματα έξω από όσα ζω εκεί, ούτε επιχειρώ με λογοτεχνικό τρόπο να εξωραΐσω μια κατάσταση.
Κάθε άλλο, με τρόπο απλό, σαφή, κατανοητό, επιχειρώ να ρίξω φως σε κάτι, άγνωστο για πολλούς, όπως είναι ο χώρος του Τύπου από τα μέσα…
Ναι, μ’ αρέσει πολύ, κάθε φορά που ασχολούμαι με την έκδοση ενός νέου τεύχους του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου» και προσπαθώ να βγάζω τον καλύτερο εαυτό μου, ώστε το αποτέλεσμα, να μη διαψεύδει τις προσδοκίες των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ που περιμένουν με λαχτάρα να την πάρουν στα χέρια τους, να την ξεψαχνίσουν και να βρουν στοιχεία που τους αφορούν και τους ενδιαφέρουν.
Ευχαριστώ το προεδρείο του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ και προσωπικά τον Θύμιο Ρουσσιά για την εμπιστοσύνη που δείχνουν στη δουλειά μου. Με τιμά η συνεργασία μαζί τους.
Από τους τίτλους των σημερινών απογευματινών εφημερίδων που δίνουν το κλίμα των ημερών… Επιμένει στη συναίνεση ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ αν και είδε ότι την προηγούμενη φορά που τον χρησιμοποίησε, δεν είχε καμιά επιτυχία…
Να δούμε την επικαιρότητα μέσα από τους τίτλους των εφημερίδων, προκειμένου να καλύψουμε φωτογραφικά αυτό το κομμάτι. Εδώ είναι το εβδομαδιαίο ΠΟΝΤΙΚΙ. Εύγλωττος ο τίτλος. Αν και χιουμοριστικό το έντυπο, λέει μεγάλες αλήθειες…
