Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της νέας εφημερίδας τ. 402 του «ΤΥΠΟΥ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών» που τυπώνεται κάθε δύο μήνες και αποστέλλεται στα σπίτια των μελών της Π.Ο.Σ.Σ. σε όλη την Ελλάδα, όπου ζουν… Για να ρίξετε μια ματιά στις εσωτερικές σελίδες, πατήστε ΕΔΩ.

Είναι ο πέμπτος χρόνος που έχω τη δημοσιογραφική επιμέλεια και υποστήριξη αυτού του κλαδικού εντύπου των ανθρώπων που έδωσαν τα νιάτα τους, τα καλύτερα χρόνιας τους, προσφέροντας τις δυνάμεις τους στην ανάπτυξη και λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου στην Ελλάδα…

Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί, απόμαχοι της δουλειάς πια, είναι οργανωμένοι στα Σωματεία τους, ανάλογα με το μέσον που δούλεψαν όσο ήταν στην παραγωγή… Έτσι υπάρχουν ο «Λαρισαϊκός», ο τ. ΣΠΑΠ της Πελοποννήσου, Ο Σύνδεσμος Μαγνησίας, Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ της Βόρειας Ελλάδας και ο «Σύνδεσμος Μακεδονίας – Θράκης». Κι όλοι αυτοί είναι κάτω από την οργανωτική ομπρέλα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών (Π.Ο.Σ.Σ.).

Και γιατί αυτό; Διότι μέσα από την Ομοσπονδία τους, είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκύπτουν, πιο μαζικά και πιο οργανωμένα… Εξάλλου ο ίδιος ο σιδηρόδρομος, ως μέσο, έχει μπει στο στόχαστρο των κυβερνώντων κι έχει φροντίσει να ρίξει σκοτάδι και σιωπή στη φωτεινή, άλλοτε, δράση του.

Ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητες της Π.Ο.Σ.Σ. είναι και η έκδοση αυτής της εφημερίδας, του ΤΥΠΟΥ. Μικρή, 4σέλιδη, 4τράχρωμη σε σχήμα Α3, την βρήκα όταν ανέλαβα τη δημοσιογραφική επιμέλεια των θεμάτων της, να κυκλοφορεί μηνιαία…. Δυστυχώς σε μια αναγκαστική προσπάθεια περιορισμού των εξόδων που αφορούσε στην ίδια την επιβίωση, όχι τόσο του τυπογραφείου, όσο του ταχυδρομείου και των εξόδων αποστολής που από το 2011 με τους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων ανέβηκαν έξι φορές σχεδόν πάνω, αναγκάστηκαν να μετατραπούν σε διμηνιαία…

Και πάλι όμως προσπαθούν να έχουν μια σταθερότητα στην έκδοση τους και να ασχολούνται με θέματα που αφορούν προσωπικά τους συναδέλφους τους, οριοθετώντας λύσεις που έχουν να κάνουν με τη δράση τους και βάζοντας προτεραιότητες για διεκδίκηση.

Η συνεργασία μου μαζί τους είναι άψογη, κινείται σε μια καθαρή και έντιμη βάση και δίδει σε μένα τη δυνατότητα για μια μικρή ανάσα… Μ’ αρέσει όταν ετοιμάζουμε το νέο τεύχος και κουβεντιάζουμε τη θεματολογία της, όταν ο χώρος «μοιράζεται» ανάμεσα στη δράση της Π.Ο.Σ.Σ. και των Σωματείων της… Έχει κάτι το εξαιρετικό, όλη αυτή η υπόθεση.

Έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα τις δυσκολίες των καιρών, ιδιαίτερα για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και προσπαθούν να μην προσθέτουν βάρη στις πλάτες των συναδέλφων τους. Κι αυτό έχει την ομορφιά του, το να ζεις από μέσα όλη τη διαδικασία έκδοσης της εφημερίδας τους. Από το χειρόγραφο, στο στήσιμο της ως την ολοκλήρωση.

Όλη αυτή η αλυσίδα που μεσολαβεί, έχει τη γοητεία της… Ακόμα και μένα που ασχολούμαι τόσες δεκαετίες με αυτό το δημοσιογραφικό αντικείμενο, έχει μια γλύκα και ομορφιά, ξεχωριστή κάθε φορά…

Αναζητώ κι εγώ το καλύτερο γι’ αυτούς, επειδή τους αξίζει και προσπαθώ να συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις, ώστε το αποτέλεσμα να ξεπερνά τις προσδοκίες μας… Χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια, επιμονή και υπομονή, αλλά αξίζει τον κόπο… Έτσι μπορείς να χαίρεσαι, αφού το φύλλο, κάθε φορά ανεβάζει λίγο τον πήχη όσων αναμένουν οι αναγνώστες του από τους εκπροσώπους τους συνδικαλιστές, ιδιόμορφοι, αφού λειτουργούν ως συνταξιούχοι, απόμαχοι από την παραγωγή.

Πρόκειται για ανθρώπους που πρόσφεραν μια ζωή στο σιδηρόδρομο και τώρα προσδοκούν από την Πολιτεία να σεβαστεί τα άσπρα τους μαλλιά και να τους προσφέρει τη δυνατότητα να ζήσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους με αξιοπρέπεια οι ίδιοι, αλλά και οι οικογένειες τους. Ζητούν πολλά; Όχι, βέβαια… Κάπου αλλού, όλα αυτά θα ήταν αυτονόητα…