Συμμετέχοντας ενεργά στο μάζεμα των ελιών… Ρεπορτάζ μέσα από το χωράφι…
Κάποτε έτσι λειτουργούσαν οι ρεπόρτερς… Μπαίνανε στο ρόλο εκείνου που θέλανε να καταγράψουν κι έδιναν πιο ουσιαστικές λεπτομέρειες, από τα μέσα πια, για το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνταν… Έτσι, οι πληροφορίες ήταν πιο αξιόπιστες…
Αυτό έκανα κι εγώ… Μόνο που, είναι πολύ επώδυνο να καταγράφεις τη σκληρή ζωή του αγρότη από τα μέσα… Η κούραση είναι μεγάλη και οι αντοχές μικρές… Το βράδυ νιώθεις πως δεν είσαι σε θέση να κρατήσεις επαφή με την πραγματικότητα… Κι ωστόσο το προσπάθησα…
Το πάλεψα με αξιοπρέπεια… Και να, που τώρα είμαι σε θέση να δώσω όλη αυτή την ξεχωριστή περιγραφή στους αναγνώστες μου στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη θέση του εβδομαδιαίου άρθρου μου. Διότι οι εδώ αναγνώστες μου, οι του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, μέρες τώρα, γι’ αυτά διαβάζουν…
Πέρα από την κούραση όμως, όλα ήταν πραγματικά όμορφα… Η επαφή μου με τη γη, με τους ανθρώπους, μου έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη… Ήταν για μένα πολύ όμορφο να ξαναδώ όλη τη διαδικασία παραγωγής του λαδιού. Οι φωτογραφίες που στηρίζουν το κομμάτι είναι από το ελαιουργείο.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/12/2014
Η αποστολή εξετελέσθη… Μάζεψα τις ελιές μου φέτος, ύστερα από αρκετά χρόνια που είχα να το κάνω. Και παρά την υπερβολική κούραση, το χάρηκα. Ήρθα γι’ αυτό το σκοπό στο χωριό, χειμωνιάτικα. Ασχολήθηκα αρκετές, τέσσερις μέρες και για μένα ήταν εξουθενωτικό, αλλά θα το ξαναπώ: Ένιωσα όμορφα κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ και μ’ αγαπούν.
Δεν είναι οικονομικοί οι λόγοι, αν το δεις έτσι και βάλεις να υπολογίσεις τι κόστος έχεις, ίσως δεις ότι δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά δεν τα είδα ποτέ στη ζωή μου όλα τα πράγματα ή τις καταστάσεις κάτω από αυτό το πρίσμα. Και δεν το μετάνιωσα. Ούτε κι έχω καμιά διάθεση να αλλάξω, ως προς αυτό…
Είχα έτσι την ευκαιρία να δω και να ζήσω από κοντά τη δυσκολία των αγροτών, να διαπιστώσω πόσο σκληρή είναι η καθημερινότητα τους και πόσο ανάλγητα τους αντιμετωπίζει αυτό το αδιάφορο κράτος.
Η ίδια η φύση τη δουλειάς ήταν για μένα μια σκληρή δοκιμασία. Να το πεις κούραση μόνο, ίσως δεν αποτυπώνεις σωστά την καθημερινότητα στο χωράφι, κάτω από καιρικές συνθήκες που δεν είναι πάντα και τόσο ιδανικές.
Στις καθημερινές αναρτήσεις μου στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, αυτές τις μέρες, προσπάθησα να μεταφέρω λίγο το κλίμα, όχι τόσο με τις λέξεις, γιατί ήταν δύσκολο, όσο με τις φωτογραφίες που αποτύπωναν μέσα τους, ρεαλιστικά, τις συνθήκες του λιομαζώματος.
Και δεν το είδα εγκυκλοπαιδικά το θέμα ή υπό τύπον ρεπορτάζ. Όχι. Έγινα κι εγώ εργάτης για λίγο και είδα, έζησα, ένιωσα στο πετσί μου τις δυσκολίες του να είσαι αγρότης, έστω και αλά καρτ.
Λένε, πως οι άνθρωποι μαθαίνουν, προσαρμόζονται, αντέχουν… Έτσι θα είναι, γιατί δεν γίνεται να τα καταφέρεις αλλιώς… Όμως για όσο χρόνο μπαίνεις σ’ αυτόν το ρόλο, αισθάνεσαι πόσο σκληρό είναι στ’ αλήθεια αυτό για τον καθένα που προσπαθεί να ζήσει το σπιτικό του με αξιοπρέπεια, δουλεύοντας στη γη και περιμένοντας να πάρει τους καρπούς των κόπων του.
Το διαπίστωσα στο λίγο χρόνο που ασχολήθηκα σε μια μόνο από τις φάσεις που απαιτούνται, στη συγκομιδή του ελαιοκάρπου. Και δεν επρόκειτο για μεγάλη παραγωγή… Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Το σπουδαίο είναι ότι είχα την ευκαιρία να κάνω ζωντανό ρεπορτάζ. Και καθώς είχα πολλά χρόνια να το κάνω, με δυσκόλεψε, αλλά δεν το έβαλα κάτω… Έτσι κάνω και στη ζωή μου: Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ, ώστε το όποιο αποτέλεσμα να με ικανοποιεί.
Γιατί, το σημαντικό και το σπουδαίο είναι αυτό. Να νιώθεις γεμάτος και καλά μ’ αυτό που κάνεις. Και να σου δίνει χαρά δύναμη και ελπίδα πως υπάρχουν ακόμα περιθώρια να αλλάξει αυτός ο κόσμος και να γίνει καλύτερος, τέτοιος που να αξίζει στον άνθρωπο που τον ζει και τον διαχειρίζεται ανάλογα με τις ανάγκες του.
Η εμπειρία μου ήταν εκπληκτική… Ήθελα να γράψω πολλά, μα την ώρα που βιώνεις όλη αυτή την κατάσταση δεν έχεις ούτε το κουράγιο, ούτε τη δύναμη να ανταποκριθείς με πληρότητα σ’ αυτή την ανάγκη.
Το σώμα είναι διαλυμένο και το μυαλό από μόνο του, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Χρειάζεται βοήθεια, από τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Κι αυτά, όταν είναι σ’ αυτή την κατάσταση, δυσκολεύονται να συνεργαστούν…
Για μένα όμως θεωρώ, ότι άξιζε τον κόπο. Και το απόλαυσα παρά τις δυσκολίες με τον καλύτερο τρόπο, αναδεικνύοντας τα θετικά στοιχεία, τα οποία, όπως φάνηκε, δεν ήταν και λίγα.
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί, αύριο Σάββατο 20/12/2014 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
Σχόλια (0)