Οι φίλοι μας ενημερώνουν… Και ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό, επειδή μας δίνεται η δυνατότητα να μοιραστούμε ενθάρρυνση καθώς σ’ αυτή της Συνέλευση βαφτίστηκαν τέσσερα άτομα. Τα τρία άτομα από αυτά που βαφτίστηκαν ήταν Ρομά!


Τι όμορφο και ενθαρρυντικό να βλέπεις να μεγαλώνει ο λαός του Ιεχωβά και μάλιστα από ανθρώπους, όπως οι Ρωμά,  που μέχρι χθες ήταν στο περιθώριο, κατατρεγμένοι. Ας θυμηθούμε λίγο άλλη μια παρόμοια Συνέλευση στη Μαλακάσα που παρακολουθήσαμε…


Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι τα περιεκτικά ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ σε αρχείο pdf για να αντιληφθείτε το βάρος που έχει ρίξει η οργάνωση στους Ρομά που θέλουν να γνωρίσουν την αλήθεια. Με στοργική καλοσύνη μιλάει στη γλώσσα τους και ακουμπάει στην καρδιά τους δημιουργώντας καλές προϋποθέσεις…


Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη να μου στείλουν e-mail με τις μοναδικές φωτογραφίες από την βάπτιση αυτών των νέων αδελφών που καλωσορίζουμε με αγάπη. Καλό είναι να μοιραζόμαστε μεταξύ μας τέτοιες ενθαρρυντικές ειδήσεις…

Το βάφτισμα του Ιωάννη επρόκειτο να αντικατασταθεί από το βάφτισμα για το οποίο έδωσε εντολή ο Ιησούς: «Κάντε μαθητές από όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Γιου και του αγίου πνεύματος». (Ματ 28:19) Αυτό ήταν το μόνο βάφτισμα στο νερό που είχε την επιδοκιμασία του Θεού από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. και έπειτα. Μερικά χρόνια μετά το 33 Κ.Χ., ο Απολλώς, ένας άνθρωπος με πολύ ζήλο, δίδασκε με ορθότητα τα σχετικά με τον Ιησού αλλά ήξερε μόνο το βάφτισμα του Ιωάννη. Σε αυτό το ζήτημα έπρεπε να λάβει διόρθωση, όπως και οι μαθητές τους οποίους συνάντησε ο Παύλος στην Έφεσο. Εκείνοι οι άντρες στην Έφεσο είχαν υποβληθεί στο βάφτισμα του Ιωάννη, αλλά προφανώς σε κάποια περίοδο κατά την οποία αυτό δεν ήταν πλέον σε ισχύ, δεδομένου ότι ο Παύλος επισκέφτηκε την Έφεσο περίπου 20 χρόνια μετά τον τερματισμό της διαθήκης του Νόμου. Αυτοί βαφτίστηκαν τότε σωστά στο όνομα του Ιησού και έλαβαν άγιο πνεύμα.—Πρ 18:24-26· 19:1-7.

Το ότι το Χριστιανικό βάφτισμα προϋπέθετε κατανόηση του Λόγου του Θεού και συνειδητή απόφαση από μέρους κάποιου να παρουσιάσει τον εαυτό του για να εκτελεί το αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού έγινε φανερό την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., όταν οι Ιουδαίοι και οι προσήλυτοι που ήταν συγκεντρωμένοι εκεί και οι οποίοι είχαν ήδη κάποια γνώση των Εβραϊκών Γραφών άκουσαν τον Πέτρο να μιλάει για τον Ιησού τον Μεσσία, και ως αποτέλεσμα 3.000 άτομα «ασπάστηκαν εγκάρδια τα λόγια του» και «βαφτίστηκαν». (Πρ 2:41· 3:19–4:4· 10:34-38) Στη Σαμάρεια, πρώτα πίστεψαν στα καλά νέα που τους κήρυξε ο Φίλιππος και μετά βαφτίστηκαν. (Πρ 8:12) Ο Αιθίοπας ευνούχος, ευλαβής προσήλυτος στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος ως προσήλυτος είχε επίσης γνώση για τον Ιεχωβά και τις Εβραϊκές Γραφές, άκουσε πρώτα την εξήγηση σχετικά με την εκπλήρωση αυτών των γραφών στο πρόσωπο του Χριστού, τη δέχτηκε, και κατόπιν θέλησε να βαφτιστεί. (Πρ 8:34-36) Ο Πέτρος εξήγησε στον Κορνήλιο ότι «όποιος . . . φοβάται [τον Θεό] και εργάζεται δικαιοσύνη είναι ευπρόσδεκτος» (Πρ 10:35) και ότι όποιος θέτει πίστη στον Ιησού Χριστό λαβαίνει συγχώρηση αμαρτιών μέσω του ονόματός του. (Πρ 10:43· 11:18) Όλα αυτά είναι σε αρμονία με την εντολή του Ιησού: «Κάντε μαθητές . . . διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας έχω παραγγείλει». Εκείνοι που δέχονται τη διδασκαλία και γίνονται μαθητές μπορούν ορθά να βαφτιστούν.—Ματ 28:19, 20· Πρ 1:8.

Την Πεντηκοστή, κάποιοι Ιουδαίοι, οι οποίοι έφεραν κοινοτική ευθύνη για το θάνατο του Ιησού και οι οποίοι χωρίς αμφιβολία γνώριζαν για το βάφτισμα του Ιωάννη, «ένιωσαν μαχαιριές στην καρδιά» με το κήρυγμα του Πέτρου και ρώτησαν: «Αδελφοί, τι πρέπει να κάνουμε;» Ο Πέτρος απάντησε: «Μετανοήστε, και ας βαφτιστεί ο καθένας σας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών σας και θα λάβετε τη δωρεά του αγίου πνεύματος». (Πρ 2:37, 38) Ας σημειωθεί ότι ο Πέτρος τούς υπέδειξε κάτι καινούριο—ότι για τη συγχώρηση των αμαρτιών δεν απαιτούνταν μετάνοια και βάφτισμα με το βάφτισμα του Ιωάννη, αλλά μετάνοια και βάφτισμα στο όνομα του Ιησού Χριστού. Δεν είπε ότι το βάφτισμα από μόνο του καθάριζε αμαρτίες. Ο Πέτρος γνώριζε ότι «το αίμα του Ιησού, του Γιου του [Θεού], μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία». (1Ιω 1:7) Αργότερα, αφού αναφέρθηκε στον Ιησού ως «τον Πρώτιστο Παράγοντα της ζωής», ο Πέτρος είπε στους Ιουδαίους στο ναό: «Μετανοήστε, λοιπόν, και μεταστραφείτε για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας, ώστε να έρθουν καιροί αναζωογόνησης από το πρόσωπο του Ιεχωβά». (Πρ 3:15, 19) Εν προκειμένω, τους δίδαξε ότι η μετάνοια για τα κακά έργα που είχαν διαπράξει εναντίον του Χριστού και η “μεταστροφή”, το να αναγνωρίσουν τον Χριστό, ήταν αυτό που έφερνε συγχώρηση αμαρτιών. Σε αυτό το σημείο δεν μίλησε για το βάφτισμα.

Όσον αφορά τους Ιουδαίους, η διαθήκη του Νόμου καταργήθηκε με βάση το θάνατο του Χριστού πάνω στο ξύλο του βασανισμού (Κολ 2:14), και η νέα διαθήκη άρχισε να ισχύει την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. (Παράβαλε Πρ 2:4· Εβρ 2:3, 4.) Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός έδειξε ειδική εύνοια στους Ιουδαίους για μια επιπρόσθετη περίοδο τρεισήμισι χρόνων περίπου. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου οι μαθητές του Ιησού περιόρισαν το κήρυγμά τους στους Ιουδαίους, στους προσήλυτους στον Ιουδαϊσμό και στους Σαμαρείτες. Αλλά το 36 Κ.Χ. περίπου, ο Θεός κατηύθυνε τον Πέτρο να πάει στο σπίτι του Εθνικού Κορνήλιου, ενός Ρωμαίου αξιωματικού του στρατού, και εκχέοντας το άγιο πνεύμα Του πάνω στον Κορνήλιο και στο σπιτικό του, έδειξε στον Πέτρο ότι οι Εθνικοί θα μπορούσαν στο εξής να γίνονται δεκτοί για βάφτισμα στο νερό. (Πρ 10:34, 35, 44-48) Εφόσον ο Θεός δεν αναγνώριζε πλέον τη διαθήκη του Νόμου με τους περιτμημένους Ιουδαίους αλλά τώρα πια αναγνώριζε μόνο τη νέα του διαθήκη με μεσίτη τον Ιησού Χριστό, δεν θεωρούσε ότι οι φυσικοί Ιουδαίοι, περιτμημένοι ή απερίτμητοι, είχαν κάποια ειδική σχέση μαζί του. Αυτοί δεν μπορούσαν να αποκτήσουν καλή υπόσταση ενώπιον του Θεού με το να τηρούν το Νόμο ο οποίος δεν ίσχυε πλέον, ούτε με το βάφτισμα του Ιωάννη το οποίο σχετιζόταν με το Νόμο, αλλά ήταν υποχρεωμένοι να πλησιάσουν τον Θεό μέσω πίστης στον Γιο του και να βαφτιστούν στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού για να έχουν την αναγνώριση και την εύνοια του Ιεχωβά.—Βλέπε ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ (Διαθήκη σε ισχύ «επί μία εβδομάδα»).

Συνεπώς, μετά το 36 Κ.Χ. όλοι, Ιουδαίοι και Εθνικοί, είχαν την ίδια υπόσταση ενώπιον του Θεού. (Ρω 11:30-32· 14:12) Οι άνθρωποι από τα έθνη, με εξαίρεση εκείνους που ήταν περιτμημένοι προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό, δεν περιλαμβάνονταν στη διαθήκη του Νόμου και δεν υπήρξαν ποτέ λαός που είχε ειδική σχέση με τον Θεό τον Πατέρα. Τώρα τους δινόταν ατομικά η ευκαιρία να γίνουν λαός του Θεού. Προτού λοιπόν αυτοί μπορέσουν να βαφτιστούν στο νερό, έπρεπε να πλησιάσουν τον Θεό ασκώντας πίστη στον Γιο του, τον Ιησού Χριστό. Κατόπιν, σε αρμονία με το παράδειγμα και την εντολή του Χριστού, θα μπορούσαν ορθά να υποβληθούν σε βάφτισμα στο νερό.—Ματ 3:13-15· 28:18-20.

Το Χριστιανικό αυτό βάφτισμα θα είχε ζωτική επίδραση στην υπόστασή τους ενώπιον του Θεού. Ο απόστολος Πέτρος μιλώντας για την κατασκευή της κιβωτού από τον Νώε, μέσω της οποίας αυτός και η οικογένειά του σώθηκαν από τον Κατακλυσμό, έγραψε στη συνέχεια: «Εκείνο που αντιστοιχεί με αυτό σώζει και εσάς τώρα, δηλαδή το βάφτισμα (όχι η αποβολή της ακαθαρσίας της σάρκας, αλλά το αίτημα που υποβάλλεται στον Θεό για αγαθή συνείδηση), μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού». (1Πε 3:20, 21) Η κιβωτός αποτελούσε απτή απόδειξη του ότι ο Νώε είχε αφιερώσει τον εαυτό του στο να κάνει το θέλημα του Θεού και ακολούθως είχε επιτελέσει πιστά το έργο που του είχε αναθέσει ο Θεός. Αυτό οδήγησε στη διάσωσή του. Αντίστοιχα θα σωθούν από τον παρόντα πονηρό κόσμο εκείνοι οι οποίοι αφιερώνουν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά με βάση την πίστη στον αναστημένο Χριστό, βαφτίζονται για να συμβολίσουν αυτή τους την αφιέρωση και κάνουν το θέλημα του Θεού για τους υπηρέτες του. (Γα 1:3, 4) Αυτοί δεν οδεύουν πλέον στην καταστροφή μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Θα σωθούν από αυτή την καταστροφή και θα τους δοθεί αγαθή συνείδηση από τον Θεό.

Όχι Νηπιοβαπτισμός. Εφόσον προτού βαφτιστεί κάποιος πρέπει να “ακούσει το λόγο”, να “ασπαστεί εγκάρδια το λόγο” και να “μετανοήσει” (Πρ 2:14, 22, 38, 41), και δεδομένου ότι το βάφτισμα προϋποθέτει μια σοβαρή απόφαση από μέρους του ατόμου, είναι προφανές ότι το άτομο πρέπει τουλάχιστον να είναι σε μια ηλικία που να μπορεί να ακούσει, να πιστέψει και να πάρει τη συγκεκριμένη απόφαση. Μερικοί επικαλούνται ως επιχείρημα υπέρ του νηπιοβαπτισμού τις περιπτώσεις όπου ολόκληρα “σπιτικά” βαφτίστηκαν, όπως το σπιτικό του Κορνήλιου, της Λυδίας, του δεσμοφύλακα στους Φιλίππους, του Κρίσπου και του Στεφανά. (Πρ 10:48· 11:14· 16:15, 32-34· 18:8· 1Κο 1:16) Κατά την άποψή τους, αυτό αφήνει να εννοηθεί πως βαφτίστηκαν και τα βρέφη αυτών των οικογενειών. Αλλά στην περίπτωση του Κορνήλιου, εκείνοι που βαφτίστηκαν ήταν άτομα που είχαν ακούσει το λόγο και είχαν λάβει το άγιο πνεύμα, και μιλούσαν σε γλώσσες και δόξαζαν τον Θεό. Αυτά τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ισχύουν για νήπια. (Πρ 10:44-46) Η Λυδία «λάτρευε τον Θεό . . . και ο Ιεχωβά άνοιξε διάπλατα την καρδιά της για να προσέχει τα όσα έλεγε ο Παύλος». (Πρ 16:14) Ο δεσμοφύλακας στους Φιλίππους έπρεπε να “πιστέψει στον Κύριο Ιησού”, πράγμα που υποδηλώνει ότι και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του έπρεπε να πιστέψουν για να βαφτιστούν. (Πρ 16:31-34) «Ο Κρίσπος , ο αρχισυνάγωγος, πίστεψε στον Κύριο, αυτός και όλο το σπιτικό του». (Πρ 18:8) Όλα αυτά δείχνουν ότι με το βάφτισμα συνδέονται πράγματα όπως η ακρόαση, η πίστη και η απόδοση δόξας στον Θεό, πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν τα νήπια. Στη Σαμάρεια, όταν άκουσαν και πίστεψαν «τα καλά νέα της βασιλείας του Θεού και του ονόματος του Ιησού Χριστού, άρχισαν να βαφτίζονται». Εδώ το Γραφικό υπόμνημα αναφέρει συγκεκριμένα ότι εκείνοι που βαφτίστηκαν ήταν, όχι νήπια, αλλά «άντρες και γυναίκες».—Πρ 8:12.

Η δήλωση που έκανε ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους ότι τα παιδιά ήταν «άγια» λόγω του πιστού γονέα τους δεν αποτελεί απόδειξη ότι τα νήπια βαφτίζονταν—απεναντίας, υποδηλώνει το αντίθετο. Τα ανήλικα παιδιά που ήταν πολύ μικρά ώστε να είναι σε θέση να πάρουν μια τέτοια απόφαση θα απολάμβαναν ένα είδος εύνοιας λόγω του πιστού γονέα τους, όχι λόγω κάποιου υποτιθέμενου μυστηριακού βαφτίσματος το οποίο θα τους προσέδιδε εύνοια σε ανεξάρτητη βάση. Αν ήταν κατάλληλο να βαφτίζονται τα νήπια, τότε δεν θα χρειαζόταν να επεκτείνεται και στα παιδιά η εύνοια που απολάμβανε ο πιστός γονέας.—1Κο 7:14.

Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς είπε: «Μην εμποδίζετε [τα παιδάκια] να έρθουν σε εμένα, γιατί σε τέτοιου είδους άτομα ανήκει η βασιλεία των ουρανών». (Ματ 19:13-15· Μαρ 10:13-16) Τα παιδιά αυτά, όμως, δεν βαφτίστηκαν. Ο Ιησούς τα ευλόγησε, και δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι το γεγονός πως έθεσε τα χέρια του πάνω τους αποτελούσε θρησκευτική τελετή. Επιπρόσθετα έδειξε ότι “η βασιλεία του Θεού ανήκει σε τέτοιου είδους άτομα”, όχι επειδή τα παιδιά βαφτίστηκαν, αλλά επειδή ήταν ευδίδακτα και πρόθυμα να εμπιστεύονται τους άλλους. Στους Χριστιανούς δίνεται η εντολή να είναι «νήπια ως προς την κακία», αλλά «πλήρως αναπτυγμένοι όσον αφορά τις δυνάμεις κατανόησης».—Ματ 18:4· Λου 18:16, 17· 1Κο 14:20.

Ο θρησκευτικός ιστορικός Αύγουστος Νέανδρος έγραψε για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα: «Ο νηπιοβαπτισμός ήταν άγνωστος εκείνη την περίοδο. Το ότι τα πρώτα ίχνη του νηπιοβαπτισμού εμφανίζονται πολύ μεταγενέστερα, στην εποχή του Ειρηναίου [περ. 120/140–περ. 200/203 Κ.Χ.] (οπωσδήποτε δε όχι νωρίτερα από τότε), καθώς και το γεγονός ότι ο νηπιοβαπτισμός αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως αποστολική παράδοση στη διάρκεια του τρίτου αιώνα, είναι περισσότερο απόδειξη εναντίον παρά υπέρ της παραδοχής της αποστολικής προέλευσής του».—Ιστορία της Ίδρυσης και της Καθοδήγησης της Χριστιανικής Εκκλησίας από τους Αποστόλους (Geschichte der Pflanzung und Leitung der christlichen Kirche durch die Apostel), Τόμ. 1, σ. 213.

Πλήρης Βύθιση. Από τον ορισμό του βαφτίσματος που αναφέρεται παραπάνω είναι σαφές ότι το βάφτισμα απαιτεί να βυθιστεί πλήρως το άτομο ή να καταδυθεί στο νερό, όχι απλώς να χυθεί νερό πάνω του ή να ραντιστεί. Τα Βιβλικά παραδείγματα βαφτίσματος επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός. Ο Ιησούς βαφτίστηκε σε έναν αρκετά μεγάλο ποταμό, τον Ιορδάνη, και αφού βαφτίστηκε “ανέβηκε από το νερό”. (Μαρ 1:10· Ματ 3:13, 16) Ο Ιωάννης επέλεξε μια τοποθεσία στην Κοιλάδα του Ιορδάνη κοντά στο Σαλείμ για να βαφτίζει, «επειδή υπήρχε μεγάλη ποσότητα νερού εκεί». (Ιωα 3:23) Ο Αιθίοπας ευνούχος ζήτησε να βαφτιστεί όταν έφτασαν «σε ένα μέρος με νερό». «Κατέβηκαν και οι δύο στο νερό». Κατόπιν «ανέβηκαν από το νερό». (Πρ 8:36-40) Όλα αυτά τα περιστατικά υποδεικνύουν όχι μια μικρή, ρηχή δεξαμενή, με νερό στο ύψος των αστραγάλων, αλλά μια μεγάλη υδάτινη μάζα στην οποία έπρεπε να μπουν και από την οποία έπρεπε να βγουν. Εκτός αυτού, το γεγονός ότι το βάφτισμα χρησιμοποιήθηκε και ως σύμβολο ταφής υποδηλώνει πλήρη κατάδυση.—Ρω 6:4-6· Κολ 2:12.

Οι ιστορικές πηγές δείχνουν ότι οι πρώτοι Χριστιανοί βάφτιζαν με βύθιση στο νερό. Σε σχέση με αυτό η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια ([New Catholic Encyclopedia] 1967, Τόμ. 2, σ. 56) αναφέρει: «Είναι προφανές ότι το Βάφτισμα στην πρώτη Εκκλησία γινόταν με βύθιση». Η εγκυκλοπαίδεια Λαρούς του 20ού Αιώνα (Larousse du XXe Siècle), Παρίσι, 1928, λέει: «Οι πρώτοι Χριστιανοί βαφτίζονταν με βύθιση οπουδήποτε υπήρχε νερό».

• Οι πληροφορίες είναι από την εγκυκλοπαίδεια ΕΝΟΡΑΣΗ