Οι δρόμοι της βρεγμένης Αθήνας έχουν τα προβλήματά τους...

Από χθες το μεσημέρι βρέχει συνέχεια στην Αθήνα. Μια βροχή αχι σαν κατεγίδα, αλλά χαλαρή ποτιστική, χρήσιμη, να δροσιστούν τα ξεραμένα από το καλοκαίρι κομμάτια γης που υπάρχουν γύρω μας. Φυσικά στην ανοχύρωτη πόλη που ζούμε όλα αυτά μπορεί να εκληφθούν και ως καιρικά φαινόμενα...

Οι δρόμοι πλημμυρίζουν και γίνονται «ποτάμια», οι εθνικές οδοί τύπου Κηφισού, είναι σε μερικά σημεία αδιάβατες, σπίτια απειλούνται, οι άνθρωποι σε επιφυλακή ζουν με τον τρόμο και την αγωνία του αύριο αντί να χαίρονται την πρώτη βροχή που, πιο πολύ μοιάζει με χειμωνιάτικη παρά με φθινοπωρινή...

Ξυπνήσαμε από τους ήχους ενός συναγερμού που ήταν κάπου κοντά στη γειτονιά. Φταίνε οι συνεχείς βροχές, οι κεραυνοί, δεν ξέρω, αλλά αυτό χτύπαγε σαν τρελό για ώρες, δεν είχε σταματημό. Και κανείς ιδιοκτήτης δεν το άκουγε για να κάνει κάτι και να σταματήσει. Ποιος ξέρει πόσο μακριά θα το άφησε από τον τόπο που μένει... Διότι το παρκάρισμα εδώ, είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία...

Στο μεταξύ από την ΕΜΥ εκδόθηκε πριν από λίγο νέα ανακοίνωση που αναφέρει ότι «οι ισχυρές βροχές και οι καταιγίδες που εκδηλώνονται σήμερα Σάββατο (12-9-2009) κατά τόπους στην ανατολική Στερεά (συμπεριλαμβάνονται και οι ανατολικές περιοχές της Αττικής) και στην Εύβοια θα συνεχιστούν και το επόμενο εξάωρο. Στη συνέχεια τα φαινόμενα αυτά θα εξασθενήσουν και τη νύχτα θα σταματήσουν».

Ήρθαμε με τον Λάμπρο στην εφημερίδα, μέσα σ' αυτόν τον καιρό. Είμαι πρωινή βάρδια στο κυριακάτικο φύλλο της «Κ». Κι έχουμε δυο άλλαγές να κάνουμε. Τις προετοίμασα και περιμένω...

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 10 το πρωί. Η ώρα του αγιασμού...

Τελικά «άνοιξε» λίγο η μέρα. Το’ κανε για να ξεκινήσουν καλά τα παιδιά στη νέα σχολική χρονιά; Γεγονός είναι ότι έγινε και ήταν καλό γιατί μπόρεσαν τα παιδιά που μπήκαν για πρώτη φορά φέτος στις γραμμές τους να… υποστούν τον παπά με τις ψαλμωδίες και την αγιαστούρα του.

Κι εμείς οι γονείς, πολλούς γνωστούς από τα χρόνια του δημοτικού είδα στις κερκίδες του προαυλίου να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν τα… καμάρια μας την πρώτη τους μέρα.

Η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 54 Γυμνασίου με πλησιάζει μαζί με άλλο ένα μέλος του Δ.Σ. διερευνώντας ημέρα για να βρεθούμε στο πρώτο Δ.Σ. Είμαστε από φέτος μαζί με τον Άγγελο τον Χονδρορίζο τακτικά μέλη του Δ.Σ. Προσανατολιζόμαστε για την άλλη Παρασκευή στις 7.

Ο παπάς διαβάζει το μήνυμα του αρχιεπισκόπου Αθηνών. Αυτή κι αν είναι παρέμβαση θρησκευτική! Ύστερα το λόγο παίρνει η υποδιευθύντρια κ. Γκόγκα. Καλεί τα παιδιά της πρώτης να φύγουν και να έρθουν εδώ τη Δευτέρα το πρωί στις 8,15, να χωριστούν σε τμήματα και να πάρουν βιβλία.

Ύστερα χωρίζουν τις υπόλοιπες τάξεις σε τμήματα και συνοδεία καθηγητών ανεβαίνουν στις τάξεις τους. Προφανώς για να τους δώσουν βιβλία.

Η κ. Λιάσκου δεν είναι εδώ. Σε ένα θρανίο μπροστά στην είσοδο σε μπολάκια γυάλινα είναι μερίδες σοκολάτας υγείας και καραμέλες που πέρσι κέρναγε η ίδια παιδιά και γονείς στην αυλή. Φέτος δεν είδα να γίνεται τέτοιο πράγμα.

Όλα τέλειωσαν γρήγορα. Ούτε μισή ώρα δεν κράτησε το πράγμα. Βιάζονται διότι στον ίδιο χώρο πρόκειται να γίνει ο αγιασμός για το 54 Λύκειο της Αθήνας. Περιμένω μαζί με άλλους γονείς τα παιδιά μας μήπως χρειάζονται βοήθεια στα βιβλία. Διότι τους τα δίνουν. Είδα κι όλας τα πρώτα παιδιά να βγαίνουν με χοντρές μπλε τσάντες πλαστικές τίγκα στο βιβλίο.

Μια ακόμα φωτογραφία από το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς στο Γυμνάσιο του Λάμπρου...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/09/2009

Μέρα τη μέρα «μπαίνουμε» όλο και πιο βαθιά στα νερά των εκλογών. Τα ψηφοδέλτια ολοκληρώνονται, ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, πότε θα προλάβουν οι υποψήφιοι να βγάλουν ένα στοιχειώδες υλικό για να το δουν οι ψηφοφόροι τους, πότε θα ανοίξουν ένα γραφείο για να λειτουργήσουν το μηχανισμό τους.

Μπορεί να μη μας ενδιαφέρουν άμεσα τέτοιου είδους προβλήματα, αλλά μέσα στο γενικό «κακό» όλα έχουν την αξία τους.

Εδώ, καλά – καλά, δεν έχουν γίνει επίσημα γνωστά τα ονόματα που θα απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια. Ότι ξέρουμε το γνωρίζουμε από τις ελεγχόμενες διαρροές των κομματικών σχηματισμών. Σαν πολύ επιτηδευμένο μου φαίνεται κάτι τέτοιο και δεν μου… μυρίζει και πολύ δημοκρατία.

Εκείνοι που θα αντιμετωπίσουν μεγάλο πρόβλημα είναι οι νέοι υποψήφιοι. Πώς και με ποιο τρόπο θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους; Όταν μάλιστα υπάρχει, απ’ ότι άκουσα, σχετική οδηγία από τα μεγάλα κόμματα για μείωση έως μηδενισμό των πολιτικών αφισών και φυλλαδίων;

Υπάρχει μια σκέψη, αφού τα τυπογραφεία δε θα’ χουν δουλειά, να προστρέξουν στις πληρωμένες καταχωρήσεις των εφημερίδων ή στις συνεντεύξεις προβολής που πιο πολύ μοιάζουν με γκρίζα διαφήμιση. Και φυσικά τη μερίδα του λέοντος θα πάρουν τα ραδιόφωνα και τα κανάλια, τοπικής και πανελλαδικής εμβέλειας. Το κακό είναι – και η αγορά το γνωρίζει αφού δεν υπάρχει κανείς έλεγχος- πως ότι παρουσιάζεται ως δημοσιογραφικό θα έχει και ένα μανδύα «μαύρων» χρημάτων από την πίσω πόρτα προκειμένου να δοθεί το βήμα προβολής.

«Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο…» Από το πρωί τα ραδιόφωνα παίζουν τραγούδια για τους μαθητές, για τα σχολεία, τη σχολική ζωή που αρχίζει σε λίγες ώρες καθώς η προγραμματισμένη ώρα ραντεβού για τον αγιασμό. Στο δικό μας σχολείο έχει οριστεί για τις 9.30.

Θα είμαστε σε λίγο εκεί, στην Καλαμά 2 στα Σεπόλια, στο 54 Γυμνάσιο Αθηνών, στον προαύλιο χώρο του σχολείου, να δούμε παλιούς φίλους, τα παιδιά τους, να ανταλλάξουμε τα νέα του καλοκαιριού, πού πήγαμε, τι κάναμε…

Όμορφες είναι αυτές οι ώρες… Λείπουν από ανθρώπους σαν κι εμάς που σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια τρέχουμε να προλάβουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε φορτώσει στις πλάτες μας.

Μέσα σε ένα άκρως φθινοπωρινό τοπίο… Μαυρισμένος καιρός που «απειλεί» με βροχή. Ώρα την ώρα λες, θα ανοίξουν οι ουρανοί…

Κι ένα στιγμιότυπο ολίγον μεγάλο από τον ελληνικό κινηματογράφο για να γελάσουμε λίγο...

Άνοιξα σήμερα το e-mail μου και το είδα σταλμένο από τον καλό φίλο Κώστα Κίτσιο που φαίνεται πως επέστρεψε δριμύτερος από τις καλοκαιρινές εξορμήσεις του. Μια βόλτα στο Blog του με την καταγραφή των τόπων που πήγε φέτος θα σας πείσει. Το βάζω εδώ για να το μοιραστώ μαζί σας και για να σκάσει λίγο γέλιο στο χειλάκι σας:

Πολλοί / πολλές από εμάς κοιτάμε συνομήλικούς μας και σκεφτόμαστε : «Μα
δεν μπορεί να' ναι τόσο μεγάλος!». Αν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν:
Λέγομαι Λένα... και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κλπ.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο - κάπου 40 χρόνια πίσω (και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του )
Μπορεί να έχει σχέση μ' αυτόν εδώ τον τύπο; «Μπα, αποκλείεται» ,σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ' ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
- «Άκου τώρα ! Ασφαλώς και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο» , μου είπε με περισσό καμάρι.
- Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα
- Το 1962 μου απάντησε - Γιατί με ρωτάτε;
- Γιατί ήσασταν στη τάξη μου!!!!
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε :
Τι μάθημα διδάσκατε;

Ο καιρός θέλει και επιβάλει να δούμε με περισσότερη προσοχή την ασφάλεια της μηχανής και φυσικά τη δική μας στους δρόμους. Αρκετά χιλιόμετρα κάνω κάθε μέρα λόγω της δουλειάς μου και αυτό αποτελεί προτεραιότητα.

Έτσι χθες άλλαξα και τα δυο λάστιχα της VESPAS με αφορμή το προγραμματισμένο σέρβις των 45.000 χιλιομέτρων. Την πήγα το πρωί στο συνεργείο και το μεσημέρι ήταν έτοιμη να την πάρω για τη δουλειά μου.

Όταν συμβαίνει αυτό, ο Λευτέρης Θεοδωράκης, ο άνθρωπος από τον οποίο την αγόρασα τη μηχανή πριν πέντε χρόνια καινούρια, είναι αυτός που το συνεργείο του κάνει το σέρβις.

Χρειάζονται κι αυτά, αν δεν θέλουμε να μας αφήσουν τα μηχανήματα κάποια στιγμή στους δρόμους…