Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...
Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες. Έτσι ήταν τότε οι εποχές...
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.
Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!
Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...
Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!
Η δράση και το συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009 και ώρα 18:30 στο Αγαλμα Βενιζέλου, θα πραγματοποιηθεί κανονικά.
Η προκήρυξη των εκλογών όχι μόνο δεν αλλάζει τον προγραμματισμό και τις διεκδικήσεις της Συνομοσπονδίας αλλά το αίτημα για ανατροπή των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών γίνεται εντονότερο.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΩΡΑ 18:30 – ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Και να, που ξαφνικά, πριν καλά – καλά επιστρέψει από τις διακοπές του ο κόσμος και μπει σε μια σειρά με το άνοιγμα των σχολείων την ερχόμενη εβδομάδα που ο Καραμανλής ανακοίνωσε με διακαναλική σύνδεση ότι πάει για εκλογές στις 4 Οκτώβρη.
Αν βέβαια, εμείς ως πολίτες είχαμε τη δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα θα είχε ενδιαφέρον. Αλλά την έχουμε; Ή θα πάμε στις κάλπες συντεταγμένοι πίσω από ότι παραδοσιακά ψηφίζαμε, εμείς και η οικογένειά μας; Στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε αυτό που μόνο καλό δεν κάνει.
Το ζήτημα δεν έχει να κάνει ακριβώς με κόμματα. Αλλά με πολιτικές. Και με πολίτες που αποφασίζουν συνειδητά με ποιους θα συνταχθούν με ποιους θα πάνε. Το παιχνίδι του δικομματισμού θα «παίζει» ξανά πολύ, τις επόμενες μέρες. Εδώ που τα λέμε δε σταμάτησε και ποτέ. Το βολεύει αυτό το σύστημα. Γνώριμοι διαχειριστές, ίδιες πολιτικές, όλα θα τσουλίσουν πιο εύκολα και οι έχοντες θα συνεχίσουν να έχουν, ενώ οι εργαζόμενοι θα συνεχίζουν να ζουν το δράμα και την αγωνία για την επιβίωση και της επόμενης μέρας.
Στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε αυτό. Αρκεί να καταλάβουμε τη δύναμή που έχουμε και που δεν πρόκειται για μια ψήφο, αλλά που μαζί με τις άλλες συνειδητοποιημένων ενεργών πολιτών, μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Από σήμερα το μεσημέρι, μετά την οριστικοποίηση της ημερομηνίας των εκλογών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα ακούσουμε πολλά. Γλυκά και καλά λόγια, από αυτά που θα θέλαμε να ακούσουμε. Οι πολιτικοί έχουν «σπουδάσει» την τέχνη να «χαϊδεύουν» αυτιά. Αγνοήστε τους.
Οι καιροί είναι δύσκολοι Για όλους όμως, όχι μόνο για μάς και πάντα για μας. Δεν γίνεται κάποιοι να «οικονομάνε» ασύδοτα και στην πρώτη αναποδιά, την πρώτη οικονομική κρίση να απολύουν κόσμο. Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς αν ποτέ αυτοί οι μεγαλόσχημοι μοιράστηκαν ποτέ μαζί μας ένα μέρος των κερδών τους;
Εκλογές λοιπόν!... Θα’ ρθουν πάλι οι πολιτευτές και θα σας χαϊδέψουν την πλάτη πατρικά και θα υποσχεθούν. Αγνοήστε τους. Παλιά τους τέχνη, κόσκινο. Μόνο ο εαυτούλης τους, τους ενδιαφέρει, άντε και κανένας συγγενείς και κανένας κομματικός φίλος πρώτης γραμμής. Στις γειτονιές που «δουλεύουμε» μέσα στα κινήματα «μάθαμε» τη μεγάλη αλήθεια: Απώντες είναι απ’ όλα αυτά και όχι τυχαία. Θέλουν να τα χειραγωγούν, να τα ελέγχουν, αλλιώς καλύτερα να μην υπάρχουν.
Χρέος μας να «μαυρίσουμε» όλους αυτούς που μας «δουλεύουν» τόσα χρόνια υφαρπάζουν την ψήφο μας για να μας ξεχάσουν την επομένη που θα καταλάβουν την εξουσία και θα… αντιληφθούν ότι έχουν να κάνουν και με άλλους συνομιλητές των οποίων τα συμφέροντα είναι πιο κοντά στα δικά τους απ’ ότι με μας.
Εκλογές έρχονται. Ο κύβος ερίφθη. Ας τους δείξουμε ότι η ψήφος μας έχει αξία. Και… για προπόνηση καταγράψτε δίπλα στην μπάρα, δεξιά τη επιλογή σας στην κάλπη να έχουμε ένα «χρώμα» για το πού πάμε. Έτσι κι αλλιώς είναι το πιο ανόθευτο και καθαρό γκάλοπ.
Μ' αυτή την αφίσα η ΓΣΕΕ καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση της 5 Σεπτεμβρίου ημέρα εγκαινείων της ΔΕΘ.
Τώρα που αρχίζουν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά είπαμε να κάνουμε Συντακτική Επιτροπή για να ξεκινήσουμε να μαζεύουμε υλικό με στόχο να ολοκληρώσουμε την έκδοση του τ. 236 μέχρι το τέλος του μήνα.
Η πρακτική που ακολουθούμε είναι μια πρώτη συζήτηση με βάση τη θεματολογία που προτείνουμε και φυσικά να ακούσουμε τις προτάσεις και τις παρατηρήσεις των μελών της Σ.Ε. που ενδιαφέρονται πραγματικά για ένα καλύτερο περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ από πλευράς περιεχομένου, αλλά και εμφάνισης.
Βρισκόμαστε μπροστά στις προετοιμασίες για τη ΔΕΘ αυτό το Σάββατο, έχουμε κινητοποιήσεις για όσα μας αφορούν ως εργαζόμενους. Κι είναι πολλά και δυνατά θέματα. Η ΠΕΤ ΟΤΕ, ας πούμε για πρώτη φορά στην ιστορία της θα πραγματοποιήσει το Διοικητικό της Συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή, με βασικό θέμα συζήτησης τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
Και φυσικά γύρω από όλη αυτή την επικαιρότητα θα κινηθεί η θεματολογία του περιοδικού μας. Χρειάζεται όμως δουλειά για να καταγραφεί όλο αυτό το υλικό, να κωδικοποιηθεί και να δοθεί στο τυπογραφείο για σελιδοποίηση.
Δεν κωλώνουμε. Αυτό δεν κάνουμε τόσα χρόνια; Λίγη καλή συνεργασία χρειάζεται και μπορούμε να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα.
Η συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής ήταν προγραμματισμένη για τις 12,30. Απουσίαζαν, χωρίς ούτε ένα τηλεφώνημα οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΕΣΚ, ΑΣΕ, Ακομμάτιστη Ενότητα Τεχνικών ΟΤΕ ΠΕΤ ΟΤΕ. Ο Αλέκος Περράκης της ΕΣΚ είχε πει ότι είχε δουλειά και ίσως αργούσε λίγο. Μάλιστα αυτός είχε πει να την κάνουμε στις 12,30 αντί για τις 12. Συμβαίνουν κι αυτά. Με τον Αντώνη και τον Νεκτάριο κάναμε μια πρώτη καλή κουβέντα.
Μια ώρα αργότερα ήρθαν όλοι και η συζήτηση με αρκετό ενδιαφέρον και στιγμές έντασης κράτησε ώς τις 3.30. Διαμορφώθηκε όμως η συνολική αίσθηση για την ύλη του περιοδικού.
Από το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και το Εργαστήριο Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ανακοινώθηκε ότι στις 11:17 ώρα Ελλάδας οι σεισμογράφοι τους κατέγραψαν ασθενή σεισμική δόνηση μεγέθους 4,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Η δόνηση προερχόταν από απόσταση 40 χιλιομέτρων δυτικά της Αθήνας. Το επίκεντρο της δόνησης εντοπίζεται στην περιοχή Βιλίων.
Τον καταλάβατε εσείς; Εγώ έτρεχα για δουλειές στην ΠΕΤ ΟΤΕ και δεν τον πήρα είδηση. Αλλά συνάδελφοι τον έννοιωσαν πολύ έντονα. Ασε που ξυπνάει άσχημες μνήμες πριν από μια δεκαετία. Μακάρι να είναι απλά σύμπτωση και να μην έχει καμία σχέση. Ούτε βέβαια και συνέχεια...
Ηταν απλά μια μετανάστρια καθαρίστρια που δούλευε σε εργολάβους καθαριότητας, παρ' ότι είχε σπουδάσει στην πατρίδα της στο πανεπιστήμιο. Ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό και εξελέγη Γενική Γραμματέας στο Σωματείο της. Δέχθηκε απειλές για τη δράση της και εκεί, κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων της έστεισαν καρτέρι έξω από το σπίτι της στα Πετράλωνα, το βράδυ που γύριζε από τη δουλειά και της πέταξαν βιτριόλι. Φυσικά ακόμα δεν βρήκαν ποιος και γιατί το έκανε. Μάνα ενός παιδιού, η Κωνσταντίνα Κούνεβα, διδάσκει με τη στάση της αξιοπρέπεια. Ας την ακούσουμε στη συνέντευξη που έδωσε. Χρειαζόμαστε καθαρές φωνές στις μέρες μας.
Το αλαλούμ στο διαδίκτυο συνεχίζεται. Έξι μέρες μετά την αυθαίρετη, απροειδηποίητη και αναιτιολήγητη απόσυρση του Blog NO NEWS η Google το ξεκλείδωσε. Φυσικά οι άνθρωποι που το επιμελούνται είχαν βρει ήδη μια εναλλακτική λύση. Στο πρώτο τους, μετά την επανάκαμψη, σημείωμα γράφουν πως πρόκειται για μια «θλιβερή και ανόητη παρένθεση που εμάς μας έκανε ακόμα πιο δυνατούς».
Φυσικά το λίγκ του Blog παραμένει στην μπάρα δεξιά για όποιον ήθελε να το περιηγηθεί και να ενημερωθεί για την επικαιρότητα όπως εκείνο την καταγράφει.
Η Δυρραχίου σήμερα το μεσημέρι στις 2. Οι πάγκοι μέσα στο οδόστρωμα δημιουργούν το απόλυτο χαος...
Στο χωριό, παλιότερα, το καταλάβαινα το πανηγύρι. Το περίμεναν “στο χασέ” που λένε και στην Κρήτη, το λαχταρούσαν βρε αδερφέ. Θα πήγαιναν να ψωνίσουν από τους πάγκους, ένα παιχνίδι στα παιδιά (λέμε τώρα...) και καμιά φορά κανένα ασημικό, από τα φτηνά για τους ίδιους. Και βέβαια ήταν το γλέντι που ολοκλήρωνε την ιστορία. Θα έριχνες το μπαξίσι στα όργανα, θα έπαιζαν την παραγγελιά σου και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να χορέψει.
Αλλά στην Αθήνα πανηγύρι, δεν το καταλαβαίνω. Κι όμως το βλέπω κάθε χρόνο στα τέλη του Αυγούστου. Ο Άγιος Μελέτης “συστεγάζεται” με την Αγία Ζώνη. Έτσι για δυο μέρες στη Δυρραχίου γίνεται εμποροπανήγυρης. Εκατοντάδες πάγκοι, τύφλα να έχει η λαϊκή της Πέμπτης “στήνονται” μπροστά στα εμπορικά μαγαζιά της γειτονιάς που αιμορραγούν να επιβιώσουν και πουλάνε την πραμάτεια τους.
Ποιος ψωνίζει αλήθεια; Γιατί δεν μπορεί να έρχονται κάθε χρόνογια το τίποτα και να στήνουν τους πάγκους τους. Κάτι θα βγάζουν αφού νοικιάζουν το χώρο που καταλαμβάνουν στο οδόστρωμα από τον Δήμο Αθηναίων. Περίπου όπως στον Αγιο Κωνσταντίνο στις 21 Μαϊου... Ένα τέτοιο πράγμα...
Τι λείπει από τον σημερινό Αθηναίο, όσο καταναλωτής κι αν είναι, που θα μπορούσε να το βρεί σ' αυτούς τους υπαίθριους προχειροφτιαγμένους πάγκους; Και τόσοι λουκουμάδες πια... Τι να πώ...
Δε μου πέφτει, βεβαίως κανένας λόγος όμως από τη Δυρραχίου περνάνε όλα τα αυτοκίνητα που πάνε Περιστέρι, Μπουρνάζι, Πετρούπολη, Ίλιον και βεβαίως όσα θέλουν να πάνε Αθήνα, κέντρο, από την εθνική οδό στον Κηφισό.
Και οι τροχονόμοι, αυτά τα δυο βράδια, δουλεύουν υπερωρίες για να... σπρώχνουν την κίνηση από τους παράδρομους της Δυρραχίου. Μποτιλιαρίσματα, κόρνες, κακό... Για ένα πανηγύρι που δεν χρειάζεται πια στις μέρες μας, αφού δεν εξυπηρετεί καμία απολύτως ανάγκη...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!