Χρειαζόμαστε που και που να αντιδρούμε, να μην καθόμαστε με τα χέρια «σταυρωμένα» και να κλαίμε μοιρολατρικά για τα πράγματα γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι. Η μαχητική παρουσία μας, έξω και πέρα από κάθε είδους κομματική καθοδήγηση θα δώσει ένα μήνυμα ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ανεχόμαστε τα παιχνίδια τους.

Πριν δύο χρόνια, τέτοιον καιρό, ήμουν στη Μύκονο. Και μαζευτήκαμε κι εκεί, κινητοποιημένα μέσα από SMS στην πλατεία της Χώρας καμιά 40αριά άνθρωποι. Στο Σύνταγμα όμως ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν χιλιάδες. Με μαύρες μπλούζες, όπως ζητάνε και τώρα. Και με μια απόλυτη σιωπή. Κάποια πλακάτ θα έχουν να πουν κάτι και η σιωπή είναι η… μεγαλύτερη φλυαρία.

Να κάνουμε κάτι να σταματήσει αυτό το κακό με τις φωτιές κάθε φορά που τον Αύγουστο έχουμε τα πρώτα μελτέμια με τους ανέμους. Πριν δυο χρόνια η Ηλεία δέχτηκε το μεγάλο χτύπημα κι ακόμα να συνέλθει.

Φέτος η Αττική ήταν ο στόχος. Και πολλοί είναι αυτοί που μετράνε τις πληγές τους. Η φωτιά δεν αστειεύεται. Και δεν κάνει διαχωρισμούς. Όλοι είμαστε πολύ μικροί μπροστά της.

Ολοκληρώθηκε άλλη μια εργάσιμη εβδομάδα

Πάει κι αυτή η εβδομάδα! Στη δουλειά επιστρέφει ο Μπάμπης από Δευτέρα. Τον περιμένω πώς και πώς, καλά να είναι το παιδί. Και για να το γιορτάσω, που άντεξα τρεις βδομάδες, μόνος στην εφημερίδα, σας αφιερώνω αυτό το τραγούδι ερμηνευμένο από μια εξαιρετική και σπάνια ομάδα ανθρώπων. Για να το δείτε πατήστε ΕΔΩ.

Αυτή είναι η μία από τις δύο αφίσες που κυκλοφόρησε η ΓΣΕΕ για το Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, στη ΔΕΘ, στις 5/9/09 και ώρα 18.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Εδώ μπορείτε επίσης να διαβάσετε τη διακήρυξη η οποία προβάλει τα κύρια διεκδικητικά αιτήματα και τις απαιτήσεις των εργαζομένων όπως αυτά διαμορφώνονται από την ασκούμενη πολιτική.

Όλοι οι bloggers και οι χρήστες του διαδικτύου ενώνουν τις δυνάμεις τους την Παρασκευή 28/8 στις 7 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν όπως αυτοί ξέρουν για το οξυγόνο που μας στέρησαν. Απαραίτητη ενδυμασία για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας τα μαύρα ρούχα. Η πρόσκληση κάνει το γύρω του Διαδικτύο μέσω blogs και e-mails, αλλά η κινητοποίηση διευρύνεται και με sms.
Πρέπει να κατέβει κόσμος για να καταλάβουν ότι μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά και να συντονιστούμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Φορώντας μαύρα ρούχα θα δείξουμε ότι “πενθούμε” για τον χαμό 200.000 στρεμμάτων που θα στερήσουν την ανάσα από εμάς και τα παιδιά μας.
Σαν και τότε, το 2007, όταν έγινε ειρηνική διαμαρτυρία.
Απαιτούμε να κηρύσσονται αναδασωτέες οι καμένες εκτάσεις και να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες, οι εργολάβοι και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδεια σε οποιοδήποτε κτίσμα ανεγέρθηκε σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις.

Αν είμαι εδώ, θα πάω κι εγώ…

Η ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι σήμερα το θέμα... Οι φωτιές θα συνεχίσουν για καιρό, αλλά σε δεύτερη μοίρα...

Αύγουστος είναι, είπα, χαλαρά θα’ ναι… Αμ δε… Όλη την εβδομάδα είχαμε αθλητικές διοργανώσεις την προηγούμενη. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, Τσάμπιονς Λίγκ και Μπάσκετ… Τα ίδια κι αυτή την εβδομάδα. Καθημερινά αγώνες και «κλείσιμο» μετά τις 12,30. Από μια πλευρά καλό είναι γιατί έχουμε θέματα για τις σελίδες μας, αλλά από την άλλη, είναι εξαντλητικό κάθε μέρα στο πόδι με την ευθύνη τριών σελίδων και κάθε μέρα έναν ή δύο αγώνες πρώτης γραμμής, ζωντανούς.

Οι φωτιές έσβησαν στην Αττική. Ευτυχώς. Γιατί πολλοί άνθρωποι, ανάμεσά τους και συνάδελφοι από την εφημερίδα, είδαν το χάρο με τη φωτιά να… ακουμπάει τα σπίτια τους. Η ζωή είναι σκληρή. Γιατί όλα αυτά πρέπει να τα αφήσουν στην άκρη και να συνεχίσουν όσα μέχρι χθες είχαν βάλει σε μια σειρά.

Οι πρώτοι τίτλοι των εφημερίδων ασχολούνται με τις συνέπειες των πυρκαγιών και αναζητούν τους υπεύθυνους.

Το πρωί διευθέτησα και έκλεισα το δάνειο της Αλκινόου. Δεν το πιστεύω… Όλα γίνονται, τελικά. Μόνο εμείς, μερικές φορές, «στυλώνουμε» τα πόδια και αρνούμαστε να το δούμε και να το αποδεχτούμε.

Αλματώδης αύξηση των βάσεων στις παιδαγωγικές σχολές λένε στα ραδιόφωνα. Χτυποκάρδια παιδιών και γονέων για το επαγγελματικό του μέλλον.

Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σήμερα. Πατήστε ΕΔΩ

Δείτε πώς δείχνουν τα ξένα δίκτυα τις φωτιές στην Αθήνα. Η κατάσταση συνεχίζεται, τραγική και σήμερα...

Την ιστορία με την LR μπορεί και να την έχετε ακουστά Πρόκειται για μια γερμανική εταιρία που στηρίζεται κυρίως στην αλόη ως βασικό συστατικό για να «χτίσει» πάνω της μια ολόκληρη βιομηχανία καλλυντικών και όχι μόνο, που απασχολεί χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, δίνοντας τους τη δυνατότητα να βγάζουν ένα επι πλέον επιμίσθιο, πέρα από τη βασική τους δουλειά. Και καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι, δείχνει να έχει μεγάλη πέραση στον κόσμο αυτή η πάρτ τάιμ εργασία.

Παρακολουθώ, κυριακάτικα, από σπόντα, μια τέτοια ιστορία στο πεντάστερο ξενοδοχείο DIVANI PALLAS στο Καβούρι. Έχουμε έρθει από τις 10 το πρωί. Νωρίς. Κοντεύει 11 και μόλις τώρα ξεκινούν οι εργασίες στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα. Μια μουσική καλύπτει τις κουβέντες των ανθρώπων που έχουν έρθει από όλη την Ελλάδα για να παρακολουθήσουν το σεμινάριο. Στο κέντρο της αίθουσας υπάρχει μια γιγαντοοθόνη όπου από προτζέκτορα με το οποίο η LR με ένα απλό λογότυπο μας καλωσορίζει.

Ρίχνω ένα βλέμμα γύρω μου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου έχουν ήδη πάρει θέση στα καθίσματά τους. Τα φώτα ξαφνικά χαμηλώνουν και ψηλώνουν επικίνδυνα. Είναι που οι φωτιές έξω συνεχίζονται. Η κάπνα είναι μεγάλη και ο αέρας τη σπρώχνει μέχρι εδώ.

Μέσα στην αίθουσα ξεκινούν με τα απαραίτητα διαδικαστικά. Δικτυακό μάρκετιγκ είναι ο χώρος όπου συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ασυνήθιστα πράγματα.. Παρακολουθώ την αυτοβιογραφία των παρουσιαστών. Πραγματικά συνηθισμένοι άνθρωποι, της διπλανής πόρτας. Η παρουσίαση γίνεται με στοιχεία, Έχει αρχίσει να μου αρέσει. Ακούω με προσοχή και καταγράφω τις εμπειρίες των ανθρώπων. Να έχεις μάτια και αυτιά  να ζεις μέσα από τις εμπειρίες αυτές πολλά νέα πράγματα.

Μεσημεριανό διάλειμμα. Ένα σάντουιτς κι ένας χυμός πορτοκάλι. Μια κουβέντα, οι πρώτες εντυπώσεις, κάποιες ατάκες που ξεχώρισα από τους ομιλητές. Όλα έχουν την αξία τους. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να αλλάξουμε αντίληψη και νοοτροπία. Το θέλουμε πολλοί. Αλλά πόσοι άραγε τα καταφέρνουμε;

Όσο περνά η ώρα γνωρίζω καλύτερα τους ανθρώπους. Ώρα 5 το απόγευμα τελειώνει και το δεύτερο διάλειμμα. Έξω από το ξενοδοχείο κάνουν ένα τσιγάρο και συζητούν. Αφορμή όλα όσα γίνονται μέσα στην αίθουσα. Σχόλια και εκτιμήσεις που διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κι αυτό είναι τελικά το ωραίο όλης της ιστορίας. Δεν είναι εντελώς απαραίτητο. Στο κάτω – κάτω είμαστε μοναδικοί.

• Τα πρωτοσέλιδα των σημερινών απογευματινών εφημερίδων, όλο φωτιά.

Το τρέιλερ από την ταινία "Μισώ την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου που είδαμε χθες στο θερινό κινηματογράφο "Αιγλη του Ζαππείου.

Η μέρα ήταν δύσκολη χθες με μια Αθήνα όπου ο ουρανός της είχε ένα αρρωστημένο χρώμα από τους καπνούς που έβγαιναν από τις κοντινές περιοχές που είχαν παραδοθεί στις φλόγες. Έτσι το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε σινεμά, να ξεφύγουμε λιγάκι…

Διαλέξαμε την «Αίγλη» στο Ζάππειο, ένα σύγχρονο θερινό σινεμά δίπλα από το κλασικό κτίριο και μέσα στη δροσιά του Εθνικού Κήπου. Δεν ήταν ακριβώς η ταινία που μας «τρέλαινε». Μια κωμωδία της ελληνοαμερικανίδας Νίας Βαρντάλος ήταν, ανάλαφρη, χαριτωμένη με έξυπνες ατάκες, πλησίαζε τις ανθρώπινες σχέσεις φτάνοντας με… σχέδιο προσοχή ως εκεί που δεν «καίγανε».

Το γέλιο ήταν ότι δεν της έβγαιναν πάντα έτσι όπως τα σχεδίαζε η πρωταγωνίστρια. Οι ανατροπές ήταν συχνές και το ηθικό δίδαγμα που έβγαινε από μακριά: «Αφήστε την καρδιά να κάνει τα δικά της παιχνίδια, μην την περιορίζετε».

Την ιδέα για το θερινό σινεμά είχαν και πολλοί άλλοι. Ο κινηματογράφος γέμισε, τα… τραπεζάκια, όπου υπήρχαν μέσα στην πλατεία, γιατί δεν ήταν παντού, πήραν φωτιά και ένα αισιόδοξο μήνυμα βγήκε από τη χθεσινή βραδιά: Ο κόσμος ψάχνει αφορμή για να βγει. Θέλει να αλλάζει εικόνες. Δεν του αρκεί, ευτυχώς, η τηλεόραση, δεν ικανοποιείται με ότι του προσφέρει. Ζητά να έχει επιλογές και όποτε μπορεί, το κάνει.

Κατά τις 11 τέλειωσε η πρώτη παράσταση. Κόσμος περίμενε και για την επόμενη. Δίπλα το αναψυκτήριο – café «Αίγλη» έχει καταλάβει τεράστιο μέρος της πλατείας. Αναμμένα κεριά και άνθρωποι που έχουν βγει τη βόλτα τους, να πιουν το ποτό τους στο κέντρο της πόλης. Η βόλτα, ως τον κεντρικό δρόμο, στο φωτισμένο πλακόστρωτο με τεράστια δέντρα, δεξιά και αριστερά, είναι όμορφη.

Η νύχτα μοιάζει γλυκιά. Δεν έχει κίνηση η επιστροφή. Σαββατόβραδο και στην Ομόνοια έχουν βγάλει από νωρίς τις κυριακάτικες εφημερίδες. Ευκαιρία να πάρουμε δύο. Μας έχουν μείνει και τρεις αδιάβαστες από χθες… Έχουμε δουλειά αύριο. Μόνο οι φωτιές να έχουν σταματήσει…