Ξέρετε πού να ρίξετε το λάδι μετά από το μαγείρεμα στο σπίτι; Ισως ναι, αλλά πάντα είναι καλό να διαδίδουμε τέτοιου είδους πληροφορίες.

Ακόμα και αν δεν τηγανίζουμε πολύ, όταν το κάνουμε, ρίχνουμε συνήθως το χρησιμοποιημένο λάδι στο νεροχύτη της κουζίνας. Αλήθεια; Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε.

Γιατί το κάνουμε;  Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς  για να μας πει τον σωστό τρόπο. Γι’ αυτό λοιπόν, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τοποθετούμε το λάδι σε ένα πλαστικό μπουκάλι (νερού, αναψυκτικού), να το κλείνουμε καλά και να το πετάμε στα κανονικά σκουπίδια.

Και αυτό, γιατί ΕΝΑ ΛΙΤΡΟ ΛΑΔΙΟΥ ΜΟΛΥΝΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΛΙΤΡΑ ΝΕΡΟΥ, ποσότητα η οποία είναι  ικανή να καλύψει τις ανάγκες σε νερό ενός ατόμου για 14 χρόνια.

«Μύρισε» λουλούδια η γειτονιά…

Σε όσους αγάπησαν την γυναίκα είναι αφιερωμένο αυτό το pps που μπορείτε να τα κατεβάσετε και να το δείτε πατώντας ΕΔΩ. Όσοι γνωρίζουν και αγγλικά θα οδηγηθούν σ’ ένα καλύτερο δρόμο διαβάζοντας και τα σχόλια που τις συνοδεύουν. Αλλά και χωρίς αυτά η ομορφιά είναι απίστευτη. Αξίζει να το απολαύσετε με τη ψυχή σας. Στη λεπτομέρεια είναι η διαφορά…

Εμείς, που είμαστε Αθήνα αυτόν τον καιρό, στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας παρακολουθούμε όσα καταγράφουν τα Blogs και τα sites που εκτιμούμε για τη σοβαρότητά τους. Και διαπιστώνουμε πως οι εγγραφές είναι από ελάχιστες έως μηδενικές... Κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν διακοπές, απέχοντας κυριολεκτικά από όλα αυτά, χωρίς να νοιάζονται αν ο χώρος τους είναι «ορφανός» και εκκρεμούν θέματα περασμένων ημερών.

Κι εδώ που τα λέμε καλά κάνουν. Δεν είναι και η πιο... ιδανική εποχή να κάθεσαι μπροστά σε ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή για ενημέρωση. Καλύτερα είναι να έχεις τη δυνατότητα να... βουτάς στα γαλάζια καθαρά νερά μιας θάλασσας με την παρέα σου ή να περπατάς στα δροσερά μονοπάτια ελληνικών βουνών ή στα τρεχούμενα, παγωμένα νερά από τις πηγές των ποταμών.

Τώρα, θα μου πείτε πως κι εμείς εδώ, παρά την πίεση έχουμε και μια και δύο αναρτήσεις καθημερινά... Ε, είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας, όχι πρωταθλητισμού... Εδώ, τέτοια «παιχνίδια» δεν έχουν χώρο...

Το ζητούμενο είναι τον Αύγουστο να είμαστε λίγο πιο χαλαρά... Όσο μπορούμε βέβαια...

Ενα βίντεο που δείχνει τι είναι, περίπου, οι "Φυλετικές Μάχες" ένα on line παιχνίδι στρατηγικής...

Για τις “Φυλετικές Μάχες” του Λάμπρου σας έχω πει. Έφτιαξε ένα χωριό στον “κόσμο 5” και μετά το εγκατέλειψε για να φτιάξει ένα άλλο στον “κόσμο 1” το οποίο, ύστερα μάλιστα απ' όσα έμαθε τον καιρό που είμαστε στην Κρήτη για διακοπές το συντηρεί σωστά και στην εικονική πραγματικότητα του on line παιχνιδιού δείχνει να έχει αναπτυχθεί καλά.

Όλο αυτόν τον καιρό ακούω με πάθος πράγματα από κείνον για τη σπουδαία στρατηγική που αναπτύσσεις παίζοντας και, αφού έμαθα δυο – τρία πράγματα βοηθώντας τον να κάνει αναβαθμίσεις στο χωριό κι αφού το συζήτησα μαζί του είπα ότι θα πάρω το εγκαταλειμμένο χωριό στον “κόσμο 5” υπό τον έλεγχο και την προστασία μου. Το χωριό βέβαια το έχει βάλει στο μάτι κάποιος “Skokko1” από τας Σέρρας κάνοντας μέρα παρά μέρα επιθέσεις και προσδοκώντας να ρίξει το ηθικό του χωριού για να το κατακτήσει.

Τσαντίστηκα. Και κατάλαβα εκείνους τους 40άρηδες στο Αρκαλοχώρι, στην καφετέρια “Sport Cafe” που έπαιζαν με πάθος το ίδιο παιχνίδι. Και χθες είχαμε με τον Λάμπρο μια διαφωνία καθώς μας έγινε γνωστή η τρίτη συνεχόμενη επίθεση του “Skokko1” στο χωριό. Εκείνος επέμενε πως έπρεπε να το διαγράψουμε το χωριό και να κάνουμε ένα νέο που 8θα μας έδινε την προθεσμία των 15 ημερών για να αναπτυχθούμε. Δεν ήθελε να του... παραδώσουμε έτοιμο το χωριό. Εγώ πάλι είχα την άποψη ότι έπρεπε να δώσουμε τη μάχη με αξιοπρέπεια. Τι κι αν ήταν εκείνος ο ισχυρός; Και στη ζωή δεν νικά πάντα ο πιο δυνατός... Μπορεί να νικήσει κι αυτός που, με υπομονή και επιμονή δίνει μάχη στρατηγικής. Κι αν χαθεί μια μάχη, δεν χάνεται ο πόλεμος, έτσι δεν είναι;

Μάλλον τα κατάφερα να τον πείσω. Το αφήσαμε έτσι το χωριό κι αφού δώσαμε να γίνουν εργασίες, έτσι που να μη βρει να πάρει πολλούς πόρους ο επιτιθέμενος. Και πραγματικά το πρωί που μπήκα για λίγο, είδα ότι είχα δίκιο. Η επίθεση έγινε την προγραμματισμένη ώρα, δεν μπορούσε να αποφευχθεί, χωρίς ωστόσο, μεγάλες απώλειες.

Και μιας και η αποθήκη ήταν γεμάτη τους “χάλασα” όλους τους πόρους για να αναβαθμίσω το επιτελείο, τα τείχη, το στρατώνα. Μπορεί και να λειτούργησε το μήνυμα που έστειλα χθες στον “Skokko1” με το ταχυδρομείο και του έλεγα ότι το χωριό δεν είναι πια εγκαταλειμμένο. Θα τη δει την κινητικότητα, δεν μπορεί και θα σταματήσει τις επιθέσεις...

Γέφυρες, όταν η τεχνολογία κάνει θαύματα…

Φωτογραφίες σε αρχείο pps που μπορείτε να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας για τις δείτε, πατώντας ΕΔΩ. Όταν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την τεχνολογία για καλό.. Δείτε βήμα – βήμα, πως μπορεί να γίνει ένα τεχνολογικό θαύμα και να κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Αξίζει, πιστέψτε με..

Αυτό που συμβαίνει φέτος με το κράνος που φορώ όταν οδηγώ τη μηχανή και το βαλιτσάκι της δεν έχει ματαγίνει. Τον Απρίλη στην 29^η Συνέλευση Αντιπροσώπων  της ΠΕΤ ΟΤΕ την είχα παρκάρει στο κέντρο της Αθήνας, Σωκράτους και Αγίου Κωνσταντίνου. Την επομένη διαπίστωσα ότι είχαν κλέψει το κράνος μου, αγορασμένο μόλις πριν δυο –τρεις μήνες, καινούριο, χωρίς να παραβιάσουν την κλειδαριά από το βαλιτσάκι.

Το ίδιο συνέβη κι αυτό το Σαββατοκύριακο κάτω από το σπίτι μου. Μόνο που αυτή τη φορά πήραν κι ένα καλοκαιρινό μπουφάν που είχα σε περίπτωση που, το βράδυ που φεύγω από την εφημερίδα, κάνει κρύο. Είχα φύγει από την Αθήνα το απόγευμα της Παρασκευής και επέστρεψα το βράδυ της Κυριακής. Η μηχανή παρκαρισμένη στην πυλωτή της πολυκατοικίας όπου έμεναν άνθρωποι. Και λοιπόν; Σιγά μην κωλώσουν όταν θέλουν κάτι…

Την κλοπή τη διαπίστωσα σήμερα το πρωί καθώς πήγα να φύγω για να έρθω στη δουλειά. Έλεος ρε γαμώτο! Τόσο της πλάκας είναι αυτή η κλειδαριά στο βαλιτσάκι. Ούτε ίχνος παραβίασης δεν υπάρχει...

Ας είναι… Θα επιβαρυνθώ πάλι με 80 ευρώ να πάρω ένα άλλο. Για την ώρα όμως θα χρησιμοποιήσω το κράνος του Λάμπρου που έχω πάντα κάτω από το κάθισμά μου στη μηχανή. Τα μαγαζιά είναι κλειστά μέρες που είναι…

Λες, τελικά, να τους έλλειπαν το κράνος και το μπουφάν και… αναγκάστηκαν να τα πάρουν;

Στην ταβέρνα της καρβουναρέικης Παναγιάς έχει πολύ κόσμο...

Κυριακή, κοντεύει μεσημέρι. Οι εκκλησιαζόμενοι έχουν τελειώσει τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο... Θεό με την πρωινή λειτουργία και κατεβαίνουν σεργιανίζοντας για τα σπίτια τους. Περνούν οπωσδήποτε από την πλατεία για να κάνουν μια μικρή επίδειξη του καλού ντυσίματος που έχουν κάνει, ένεκα η ημέρα...

Ο Άρης την έχει αράξει στην αυλή από τη μεριά που έχει δροσιά. Έχει πάει την πρωινή του βόλτα, έχει φάει το φαί του και τώρα έχει «χυθεί»σαν τον άνθρωπο που τα' χει χορτάσει όλα και θέλει απλά, έτσι χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο να απλώσει την αράδα του και να νιώσει... βασιλιάς.

Ο Λάμπρος, ο μικρός, κοιμάται ακόμα. Γύρισε χθες στις μιάμιση τα ξημερώματα και είχε να αντιμετωπίσει και τη γκρίνια της μάνας του που δεν απάντησε στις τρεις κλήσεις της. Φαντάζομαι ότι θα παρακαλάει στον ύπνο του να'ρθει γρήγορα το απόγευμα και να την κάνουμε για Αθήνα. Πιο ήρεμος είναι εδώ με τον παππού του και τις παρέες του.

Ο Γιώργος κατέβηκε στην πλατεία να βρει στο καφενείο κανένα ταβλαδώρο ισάξιό του. Και είχε και την αγωνία αν θα τον βρει. Τελικά γύρισε έχοντας μια νίκη και μια ήττα στο δισάκι του.

Ζέστη και σήμερα... Ένας τζίτζικας έχει στήσει δυνατά το τραγούδι του κάπου, όχι πολύ μακριά. Και η Γιωργία απέναντι έχει αρχίσει την πάρλα της με τις γειτόνισσες... Είναι και ήρεμα, σαν ηχείο ακούγεται η φωνή της ώς τη βεράντα που κάθομαι.

Το δεύτερο πρόγραμμα του ραδιοφώνου παίζει όμορφα λαϊκά τραγούδια και στην κουζίνα έχει μπει κι όλας το μεσημεριανό φαγητό. Έχουν κάνει από χθες το πρόγραμμά τους. Φυσικά έχουν για πρώτο πιάτο ένα ουζάκι που θα' ναι “οπωσδήποτε καλύτερο από το χθεσινό στην ταβέρνα”.

Λίγο πιο πέρα τα σκυλιά του Νικολόπουλου αλυχτούν, ενώ τα πρώτα παιδιά βγήκαν με τα ποδήλατά τους στους δρόμους. Εικόνες μιας Κυριακής του Αυγούστου στο χωριό, απ' αυτές που νοσταλγούμε οι κάτοικοι των Αθηνών.

Εδώ ακόμα... περπατούν. Δεν κατεβαίνουν όλοι στην πλατεία με τα Ι.Χ. τους. Κάποιοι προτιμούν τα πόδια τους. Και για τις βόλτες στις παρυφές του χωριού, νύχτα, ύστερα από ένα ποτό και συζήτηση στην καφετέρια.

Όπως έγραφα και χθες όλα τα μαγαζιά έχουν κόσμο αυτές τις μέρες. Αλλά η εξυπηρέτηση είναι σχετικά γρήγορη. Πώς και πώς περιμένουν αυτές τις μέρες οι μαγαζάτορες για να “ρεφάρουν” τα σπασμένα του χειμώνα, λένε. Κι εδώ που τα λέμε, μπορεί να μην έχουν και άδικο...

ΜΙα βόλτα στο Λούσιο ποταμό. Πάντα μου άρεσε η ορμή των νερών του δίπλα στον αρχαιολογικό χώρου του Ασκληπειού.

Όπου κι αν πας το Δεκαπενταύγουστο έχει κόσμο. Στο ποτάμι, έχει κόσμο, στην Παναγία την Καρβουναρέικη, που δεν... γιορτάζει τωρά, αλλά πιο πίσω, έχει κόσμο, στην πλατεία έχει κόσμο. Λες και κάπου ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί κι έδωσαν ένα πήδο και βγήκαν ανήμερα της μεγάλης γιορτής.

Μόνο στη Στεμνίτσα το βράδυ κατά τις 8-9 δεν είχε και τοσο κόσμο. Αλλά πάλι, μπορεί και να κοιμόντοσαν, ξενύχτηδες από το χθεσινό πανηγύρι και να χρειάζονται δύναμη για να... αντέξουν απόψε τον Τσέρτο που τραγουδά στην πλατεία του χωριού.

Βέβαια τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην είσοδο και την έξοδο της Στεμνίτσας είναι πάρα πολλά κι αυτό μπορεί να είναι δείγμα ότι έχει κατέβει κόσμος...

Μέρες που είναι, ο κόσμος μπορεί να φύγει λίγο από την Αθήνα... Είναι κι αυτό μια θετική αντίδραση για να συνεχίσουν να δίνουν, από Δευτέρα, τον αγώνα στην καθημερινότητά τους.

Ελληνικό – Στεμνίτσα, είναι κάπου δώδεκα χιλιόμετρα απόσταση. Είναι όμως στα 1.100 μέτρα υψόμετρο, κάπου 300 μέτρα πιο ψηλά από το Ελληνικό. Κι ενώ εμείς δεν πήραμε χαμπάρι, κατά τις εξι το απόγευμα έριξε μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα που όμως δεν την χάλασε στους πανηγυρτζήδες.

Ο Τσέρτος και η ορχήστρα του γύρω στις 9 κάνουν κανονικά τσεκ ήχου. Τα τραπέζια στα μαγαζια της πλατείας είναι όμως ακόμα άδεια, αλλά οι ξενύχτηδες μπορεί να αργήσουν λίγο ναρθούν.

Στο φούρνο έχουν χθεσινό ψωμί. Ο ξυλόφουρνος τα κάνει παρ' όλα αυτά να έχουν μια υπέροχη μυρωδιά. Και οι τυροπιτές του, όταν είναι φρέσκιες, είναι το κάτι άλλο.

Λέγαμε το βράδυ να πηγαίναμε μια βόλτα στο πανηγύρι ενός μικρού χωριού εδώ κοντά, στον Ατσίχολο. Αλλά μας είπαν πως τώρα τελευταία πέθαναν τρεις κι έτσι αποφάσισαν να το αναβάλουν το φετινό πανηγύρι, Είχα πάει μια φορά, παλιά, και μου άρεσε. Νομίζω ο Πολιτιστικός Σύλλογος το' χει αναλάβει και μοιράζει κρέας βραστό για μεζέ και κρασί δωρεάν σε όσους πάνε. Αλλά να, που φέτος ματαιώθηκε...

Καλά κάνουν. Η μικρή τοπική κοινωνία δείχνει να έχει καλά ανακλαστικά και να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αλληλεγγύη στον πόνο και τη χαρά. Μ' αρέσει όταν βλέπω να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη. Λείπει πολύ στις μέρες μας και είναι τελικά ωραίο όταν το βλέπεις να υπάρχει.