Εμείς, που έχουμε μάθει όλα πια στη ζωή μας να τα κάνουμε με τον ηλεκτρισμό νιώθουμε «κάπως» όταν μας λείπει αυτό το αγαθό. Tο είδα το έργο μπροστά μου το πρωινό της Δευτέρας όταν, ξεκινόντας την εβδομάδα στην ΠΕΤ ΟΤΕ διαπιστώσαμε, με το που φτάσαμε στα γραφεία, ότι δεν έχουμε ρεύμα.
Στον 5ο όροφο. Στα γραφεία μας, γιατί πάνω - κάτω και δίπλα, υπάρχει και λειτουργεί κανονικά το ρεύμα.
Και δεν είχαμε ούτε κερί να ανάψουμε... Πώς να φτιάξεις τον καφέ, πώς να διαβάσεις εφημερίδα, πώς να ανοίξεις το ράδιο για ενημέρωση και τον υπολογιστή;
Ειδοποίησαν, λέει, τη ΔΕΗ. Θα έρθει, φαντάζομαι κάποια στιγμή... Αλλά στο μεταξύ, στο κέντρο της Αθήνας, νιώθουμε σαν εξόριστοι. Είναι που έχει ακόμα ζέστη και φυσικά πώς να λειτουργήσουν τα αιρκοντίσιον;
Υπομονή. Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή. Θα περιμένουμε να έρθει το ρεύμα και στο μεταξύ θα αναρωτιόμαστε σαν ηλίθιοι πώς τα κατάφεραν και μεγάλωσαν τόσες γενιές χωρίς αυτό; Γιατί δεν είχαμε πάντα ρεύμα στη χώρα μας...
Τώρα όμως που καλομάθαμε, μας κοστίζει που τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Ούτε ένα καφέ καλά - καλά να ξυπνήσουμε και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας...

Άλλο ένα ενδιαφέρον ειδησεογραφικό Blog που παρακολουθούσα καθημερινά, το No News, εδώ και μια εβδομάδα έχει υποστεί την παρέμβαση της Google και... κατέβασε ρολά. Το έχω ακόμα στην μπάρα δίπλα, δεξιά στα λίγκ, αλλά δεν έχει νόημα να συνεχίσει να υπάρχει και μάλλον τις επόμενες μέρες θα το κατεβάσω.

Αυτή είναι η ζωή στα Blog. Εκεί που όλα είναι καλά έρχεται ξαφνικά ο τύπος που σου δίνει βήμα προβολής και... κατεβάζει τους δακόπτες χωρίς, φυσικά, να σε ρωτήσει.

Μήπως κάπως έτσι δεν έγινε και στο δικό μου Blog; Θυμάστε τι έγινε τον περασμένο μήνα; Ξαφνικά σταμάτησε να λειτουργεί χωρίς να δοθεί καμιά εξήγηση. Συμπεράσματα έβγαλα μόνο, ύστερα από ένα περίπου μήνα αναμονής. Ότι άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Blog.com... Αλλά αυτό δεν τους απαλλάσει από το να δώσουν μια εξήγηση...

Αν προσέξατε, στις 20 Αυγούστου –ακριβώς δυο χρόνια από τη δημιουργία του- κατάφερα να κάνω μια εγγραφή για να γνωρίζουν οι φίλοι που το παρακολουθούσαν ότι μετακόμισα, οριστικά πια, σε τούτο εδώ το χώρο. Γενικά το σύστημα λειτουργεί, αλλά με πολύ περιοσμένες δυνατότητες σε σχέση μ' αυτές που είχε παλαιότερα.

Η εκτίμησή μου πάντως είναι ότι έτσι λειτουργεί το internet. Δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό, ασφαλώς και πολύ περισσότερο δεν θέλω να πιστέψω τα σενάρια περί φίμωσης ελεύθερων φωνών. Η αισθησή μου είναι ότι υπάρχει μια γενικότερη αναρχία και προχειρότητα από εκείνους που “δίνουν” κάτι στο διαδίκτυο χωρίς να νοιάζονται και τόσο πολύ για το αύριο. Μπορεί επειδή το... ψάχνουν κι αυτοί ακόμα.

Και νομίζω ότι πέρα από τα θετικά που προσφέρει και αφορούν την άμεση και έγκαιρη ενημέρωση, αυτό το αδύνατο σημείο θα το κρατά πάντα πίσω από τον παραδοσιακό δρόμο των εφημερίδων και των περιοδικών. Η απειλή που πολλές φορές εκτοξεύουν, άσχετοι με το χώρος, “ειδήμονες” κατά τα άλλα, φαίνεται πως έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της για να υλοποιηθεί...

Μια από τις ανέμελες στιγμές του Λάμπρου στο αμπέλι της Στασούλας που πήγαμε να βρούμε - και βρήκαμε- ώριμα σταφίλια στα μέσα του Ιούλη.

Κυριακή απόγευμα μαζεύουμε τα πράγματα του Λάμπρου. Σε λίγο φεύγουμε για την Αθήνα. Να εγκληματιστεί προτού ανοίξουν τα σχολεία, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Εντεκα (11) του Σεπτέμβρη ανακοινώθηκε επίσημα ότι θα γίνει αγιασμός στα σχολεία. Κι ας είναι Παρασκευή. Κι ας τους χωρίσουν απλά σε τμήματα κι ας πάρουν μόνο τα βιβλία τους...

Κάπου εδώ, το καλοκαίρι τελειώνει... Και μαζί του η ρεμπελιά, ο ατέλειωτος ελεύθερος χρόνος μακριά από διαβάσματα και υποχρεώσειςπου δεν είναι καθόλου λίγες, εδώ που τα λέμε...

Θα ξαναγεμίσει τις βαλίτσες του κι αυτή τη φορά όχι για την Κρήτη ή για άλλο τόπο διακοπών, αλλά για την Αθήνα. Κάπου μπορεί και να το περιμένει. Βαρέθηκε τον ανέμελο αυτό τρόπο ζωής τόσους μήνες τώρα... Θα του λείψουν βέβαια και θα νοσταλγήσει μερικά πράγματα, αλλά θα έχει να κουβεντιάσει πολλές από τις εμπειρίες των διακοπών στα διαλείμματα του σχολείου του, στην αυλή, με τους φίλους και συμμαθητές του. Έχουν από τον Ιούνιο να τα πουν. Και θα' χουν τόσα να πουν.

Αλλά η ώρα του αποχαιρετισμού με τον παππού και τον Γιώργο, που εζησε μαζί τους τόσο καιρό, είναι δύσκολη. Και τον Άρη; Πού τον αφήνεις τον Άρη; Ευτυχώς, έχει πάρει με το κινητό του μπόλικες φωτογραφίες. Και βίντεο του ίδιου και των παιδιών του. Γιατί ο Άρης είναι για δεύτερη φορά μπαμπάς. Καθόλου στοργικός όμως. Ούτε που ενδιαφέρεται γι' αυτά.

Το καλοκαίρι μπορεί να τελείωσε, αλλά η ζωή συνεχίζεται και στο χωριό θα ξανάρθουμε κάποιο Σαββατοικύριακο...

Μια όψη της Στεμνίτσας, όπως φαίνεται από την καφετερία "Το Καθολικό". Παραδοσιακό ελληνικό χωριό, πραγματικά όμορφο...

Σαββατόβραδο, δεύτερη μέρα πανηγυριού, ανήμερα της γιορτής... Κοντεύει 10 και τα όργανα με την Νάντια Καραγιάννη ακόμα να ξεκινήσουν να παίζουν.

Κατεβήκαμε μια βόλτα στην πλατεία. Πολλά τραπέζια από τα μαγαζιά είναι άδεια, άλλα έχουν καρέκλες πάνω, δείγμα ότι είναι κλεισμένα κι ότι οι πελάτες θα έρθουν αργότερα. Ρεζερβέ με το δικό τους τρόπο...

Στου Δρούλια το μαγαζί είναι πιο ήσυχα. Καφενείο – παντοπωλείο έχει ο άνθρωπος. Αλλα τέτοια μέρα έχει κι αυτός γουρουνοπούλα και σερβίρει σε όσους θέλουν οπωσδήποτε να τηρήσουν το έθιμο. Εγώ το' χω ρίξει στις μπύρες και ο Γιώργος στο Ουίσκι. Το ωραίο είναι πως τα ηχεία είναι στραμμένα αλλού και δεν ακούγεται πολύ η μουσική από δω που καθόμαστε, αν και σήμερα είναι καλοί, χθες δεν υποφέρονταν οι καλλιτέχνες. Πιο πολύ ακούγεται από το σπίτι.

Πάνω στο δρόμο, στην είσοδο της πλατείας, αριστερά και δεξιά, είναι στημένα δυο σταντ που πωλούν μικροπράγματα. Παιχνίδια πλαστικά, φθηνά και ασημικά (925) επίσης φτηνά. Δυο ακόμη στάντ υπάρχουν και το ένα πουλά ψημένο καλαμπόκι, ενλώ το άλλο, λουκουμάδες με σοκολάτα.

Αυτό είναι το πανηγύρι στο χωριό... Σχεδόν μόνο αυτό και τα στρωμένα με τις παρέες τραπέζια. Γιατί σήμερα υπάρχει διάχυτη μια παράξενη μουγκαμάρα που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται, ούτε και να την ερμηνεύσει.

Ευτυχώς που κατά τις 11 ξεκίνησαν τα όργανα κι έτσι όλα έδειχναν πως το νταβαντούρι θα άρχιζε πια... Εκείνο, πάντως, που παρατήρησα και οφείλω να το καταθέσω, είναι ότι τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά που ο κοσμος λαχταρούσε το πανηγύρι σαν το μεγάλο γεγονός. Τώρα μάλλον γίνεται για να δουλέψουν τα μαγαζιά. Τίποτε άλλο επί της ουσίας.

Ο Γιώργος βγάζει την πρώτη παραγωγή σε πατάτες από τον κήπο του και πολύ το χαίρεται...

Κάθε φορά που τους συναντώ, τον Δημήτρη με τη Μαριγούλα όλο και κάτι καινούριο έχει συμβεί Αυτή τη φορά οι φίλοι είναι με το πέμπτο τους παιδί στα 2,5 του χρόνια κι ένα καινούργιο καλό αυτοκίνητο με τις κόκκινες πινακίδες των πολυτέκνων.

Πρώτος ήρθε ήρθε ο Δημήτρης στο χαγιάτι που καθόμουνα κι έγραφα. Μεγαλώνουμε και σοβαρεύουμε ή ιδέα μου είναι; Πρώτη φορά τον είδα τόσο προβληματισμένο σε σχέση με όσα περνάει στο ραδιοφωνικό σταθμό “Ξένιο” όπου βρίσκονται για κάμποσους μήνες σε επίσχεση εργασίας με ένα μέλλον απροσδιόριστο και με μερικούς μισθούς που δεν έχουν καταβληθεί. Μιλήσαμε για τα επαγγελματικά μας πριν ακόμα έρθει η Μαριγούλα με τα δυο κορίτσια και τον μεγάλο γιο της, Παναγιώτη.

Αν εξαιρέσεις τις μικρές... ζηλίτσες, είναι να τους θαυμάζεις πως τα βγάζουν πέρα σαν οικογένεια. Αύριο μάλιστα “πετάνε” για τη Ρόδο, διακοπές μιας εβδομάδας. Ειλικρινά τους χαίρομαι. Δυο ώρες κάθισαν και ήταν παραγωγικές απ' όποια πλευρά κι αν το δεις.

Κι ο Παναγιώτης μεγάλωσε. Τέλειωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και είναι πια στη σχολή Δομικών. Αλλά ακόμα δεν άπλωσε τα φτερά του. Παραμένει “δεμένος” στην οικογένεια. Πήρε και τη μικρή του αδερφή, την Όλγα, να την πάει βόλτα μέχρι την εκκλησία του Αϊ Λια, βόλτα.

Η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω είναι χαλαρή. Με τα αστεία τους με την πλάκα τους. Μακάρι να' ναι αυτή η δικιά τους αλήθεια. Τυχεροί θα' ναι...

Απόψε φεύγουν για Αθήνα. Το απόγευμα. Και αύριο πάνε στο Ρόδο. Μακάρι να περάσουν ωραία και στην επόμενη συνάντηση να έχουν να μας διηγούνται τις εμπειρίες τους...

Παρασκευή βράδυ, γύρω στις 10 φτάσαμε στο χωριό. Τ' Αί Γιαννιού αύριο κι έχουν πανηγύρι. Στην πλατεία έχουν στρώσει όλα τα μαγαζιά, τραπέζιακαι σερβίρουν γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα ή σε πλαστικά πιάτα με πατάτες και φέτα με λάδι και και ρίγανη. Έχουν καθίσει σε μεγάλες παρέες, προφανώς οικογενειακές και πίνουν κρασιά και μπύρες από κουτάκια.

Το σπίτι που μένει ο Λάμπρος, του παππού του, είναι κοντά στην πλατεία, σε μέρος αμφιθεατρικό και οπωσδήποτε καλύτερα από την πολυκοσμία στο κέντρο του χωριού. Δυο κιλά γουρουνοπούλα (20 ευρώ το κιλό ψημένη) και “στήνουν” τραπέζι στη βεράντα. Ο Λάμπρος έχει πάει επίσκεψη σε ένα φίλο του.

Η ορχήστρα στην πλατεία έχει αρχίσει και παίζει λαϊκά. Έχουν κάνει έξω από το σχολείο, προς το δρόμο, μια μεγάλη εξέδρα, ψηλή κοντά ενάμιση με δύο μέτρα και έχουν ανεβάσει πάνω τους μουσικούς. Μόνο ο φωτισμόςστην εξέδρα βλέπει προς τα κάτω όχι προς την ορχήστρα. Έτσι ακούμε, αλλά δεν βλέπουμε του ανθρώπους που παίζουν.Περίπου όπως στη βεράντα του σπιτιού δηλαδή κι ας είσαι εκεί.

Το ωραίο που έχω δει εδώ, είναι ότι την ημέρα του Αϊ Γιαννιού του νηστευτή από το βράδυ “τσακίζουν” τη γουρουνοπούλα που, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο νηστίσιμη.

Το γλέντι “ανάβει”. Δεν έχω διάθεση να κατέβω στην πλατεία. Κουβαλώ και την κούραση της εβδομάδας και προτιμώ να πέσω κατά τις 12 για ύπνο. Η μουσική ακούγεται δυνατά ως τις 4. Ύστερα ή εμένα με πήρε ο ύπνος ή αυτοί χαμηλώσανε την ένταση ή σταμάτησαν.

Ο Λάμπρος με τη μητέρα του γύρισαν κατά τις τρεις τα ξημερώματα. Ε, πανηγύρι ήταν, τελευταίες ώρες μετράει στο χωριό, την Κυριακή φεύγουμε για Αθήνα και το καλοκαίρι του τελειώνει εδώ. Οχι ότι ήταν και λίγο. Δυο μήνες γεμάτους είναι εκτός Αθηνών...

Η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό κείμενο είναι από εκείνες τις χαλαρές στιγμές στις φετινές διακοπές στο Θραψανό. Μαζί με την αδερφή μου Στασούλα και τον γαμπρό μου Αγησίλαο στις βραδιές βεγγέρας... Με πήρε χθες η Στασούλα τηλέφωνο από τη Σύμη που είχαν πάει τις μέλισσες και πολύ το χάρηκα να μου περιγράφει το τοπίο που ήταν μέσα στα πεύκα και εκείνη να διαβάζει τη Γραφή της...