Το αλαλούμ στο διαδίκτυο συνεχίζεται. Έξι μέρες μετά την αυθαίρετη, απροειδηποίητη και αναιτιολήγητη απόσυρση του Blog NO NEWS η Google το ξεκλείδωσε. Φυσικά οι άνθρωποι που το επιμελούνται είχαν βρει ήδη μια εναλλακτική λύση. Στο πρώτο τους, μετά την επανάκαμψη, σημείωμα γράφουν πως πρόκειται για μια «θλιβερή και ανόητη παρένθεση που εμάς μας έκανε ακόμα πιο δυνατούς».
Φυσικά το λίγκ του Blog παραμένει στην μπάρα δεξιά για όποιον ήθελε να το περιηγηθεί και να ενημερωθεί για την επικαιρότητα όπως εκείνο την καταγράφει.

Η Δυρραχίου σήμερα το μεσημέρι στις 2. Οι πάγκοι μέσα στο οδόστρωμα δημιουργούν το απόλυτο χαος...

Στο χωριό, παλιότερα, το καταλάβαινα το πανηγύρι. Το περίμεναν “στο χασέ” που λένε και στην Κρήτη, το λαχταρούσαν βρε αδερφέ. Θα πήγαιναν να ψωνίσουν από τους πάγκους, ένα παιχνίδι στα παιδιά (λέμε τώρα...) και καμιά φορά κανένα ασημικό, από τα φτηνά για τους ίδιους. Και βέβαια ήταν το γλέντι που ολοκλήρωνε την ιστορία. Θα έριχνες το μπαξίσι στα όργανα, θα έπαιζαν την παραγγελιά σου και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να χορέψει.

Αλλά στην Αθήνα πανηγύρι, δεν το καταλαβαίνω. Κι όμως το βλέπω κάθε χρόνο στα τέλη του Αυγούστου. Ο Άγιος Μελέτης “συστεγάζεται” με την Αγία Ζώνη. Έτσι για δυο μέρες στη Δυρραχίου γίνεται εμποροπανήγυρης. Εκατοντάδες πάγκοι, τύφλα να έχει η λαϊκή της Πέμπτης “στήνονται” μπροστά στα εμπορικά μαγαζιά της γειτονιάς που αιμορραγούν να επιβιώσουν και πουλάνε την πραμάτεια τους.

Ποιος ψωνίζει αλήθεια; Γιατί δεν μπορεί να έρχονται κάθε χρόνογια το τίποτα και να στήνουν τους πάγκους τους. Κάτι θα βγάζουν αφού νοικιάζουν το χώρο που καταλαμβάνουν στο οδόστρωμα από τον Δήμο Αθηναίων. Περίπου όπως στον Αγιο Κωνσταντίνο στις 21 Μαϊου... Ένα τέτοιο πράγμα...

Τι λείπει από τον σημερινό Αθηναίο, όσο καταναλωτής κι αν είναι, που θα μπορούσε να το βρεί σ' αυτούς τους υπαίθριους προχειροφτιαγμένους πάγκους; Και τόσοι λουκουμάδες πια... Τι να πώ...

Δε μου πέφτει, βεβαίως κανένας λόγος όμως από τη Δυρραχίου περνάνε όλα τα αυτοκίνητα που πάνε Περιστέρι, Μπουρνάζι, Πετρούπολη, Ίλιον και βεβαίως όσα θέλουν να πάνε Αθήνα, κέντρο, από την εθνική οδό στον Κηφισό.

Και οι τροχονόμοι, αυτά τα δυο βράδια, δουλεύουν υπερωρίες για να... σπρώχνουν την κίνηση από τους παράδρομους της Δυρραχίου. Μποτιλιαρίσματα, κόρνες, κακό... Για ένα πανηγύρι που δεν χρειάζεται πια στις μέρες μας, αφού δεν εξυπηρετεί καμία απολύτως ανάγκη...

Πάει τελείωσε κι ο Αύγουστος. Σιγά - σιγά, όλοι επιστρέφουν στη βάση τους, Μόνο εγώ ψάχνω να βρω τις ιδανικές τρεις εβδομάδες να κάνω το υπόλοιπο της άδειας μου, Όχι πως έχω να πάω πουθενά, αλλά και μόνο που θα κάτσω και θα ασχοληθώ, πιο χαλαρά με τις άλλες δουλειές μου, είναι κάτι.

Σεπτέμβρης από σήμερα... Καλώς μας ήρθες μήνα της ΔΕΘ, του ανοίγματος των σχολείων και όλων εκείνων των άλλων υποχρεώσεων για να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, σύμφωνα με τους προγραμματισμούς.

Στο χωριό που ήμασταν τα Σαββατοκύριακο νιώσαμε κι όλας την αλλαγή του καιρού. Μπουμπουνητά, αστραπές, βροχές και αισθητή πτώση της θερμοκρασίας. Στην Αθήνα τα πράγματα είναι αλλιώς. Το πυρωμένοι από τον Αυγουστιάτικο ήλιο μπετόν θέλει το χρόνο του μέχρι να έρθει στα ίσια της η θερμοκρασία.

Ζέστη ανυπόφορη... Κι ακούμε κάθε τόσο, από τους ανθρώπους που ασχολούνται με την πρόβλεψη του καιρού ότι θα «πέσουν» κι άλλο οι θερμοκρασίες. Και λοιπόν; Αφού δεν το νιώθουμε εμείς τι νόημα έχει κι έτσι να συμβαίνει;

Πράγματι χθες το απόγευμα άνοιξαν οι ουρανοί. Πολύ βροχή. Καταιγίδες σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Κι εδώ στον Πειραιά, στη δουλειά, την ακούσαμε. Αλλά έχει μια κουφόβραση άλλο πράγμα...

Σεπτέμβρης από σήμερα. Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε... Κάθε ώρα που περνάει το καταλαβαίνουμε καλύτερα. Αλλά τι σημασία έχει; Κάθε εποχή έχει και τα καλά της. Και το φθινόπωρο δεν μπορεί να είναι μόνο μελαγχολία. Θα έχει και όμορφα πράγματα. Σε μας μένει να τα ανακαλύψουμε...

Εμείς, που έχουμε μάθει όλα πια στη ζωή μας να τα κάνουμε με τον ηλεκτρισμό νιώθουμε «κάπως» όταν μας λείπει αυτό το αγαθό. Tο είδα το έργο μπροστά μου το πρωινό της Δευτέρας όταν, ξεκινόντας την εβδομάδα στην ΠΕΤ ΟΤΕ διαπιστώσαμε, με το που φτάσαμε στα γραφεία, ότι δεν έχουμε ρεύμα.
Στον 5ο όροφο. Στα γραφεία μας, γιατί πάνω - κάτω και δίπλα, υπάρχει και λειτουργεί κανονικά το ρεύμα.
Και δεν είχαμε ούτε κερί να ανάψουμε... Πώς να φτιάξεις τον καφέ, πώς να διαβάσεις εφημερίδα, πώς να ανοίξεις το ράδιο για ενημέρωση και τον υπολογιστή;
Ειδοποίησαν, λέει, τη ΔΕΗ. Θα έρθει, φαντάζομαι κάποια στιγμή... Αλλά στο μεταξύ, στο κέντρο της Αθήνας, νιώθουμε σαν εξόριστοι. Είναι που έχει ακόμα ζέστη και φυσικά πώς να λειτουργήσουν τα αιρκοντίσιον;
Υπομονή. Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή. Θα περιμένουμε να έρθει το ρεύμα και στο μεταξύ θα αναρωτιόμαστε σαν ηλίθιοι πώς τα κατάφεραν και μεγάλωσαν τόσες γενιές χωρίς αυτό; Γιατί δεν είχαμε πάντα ρεύμα στη χώρα μας...
Τώρα όμως που καλομάθαμε, μας κοστίζει που τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Ούτε ένα καφέ καλά - καλά να ξυπνήσουμε και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας...

Άλλο ένα ενδιαφέρον ειδησεογραφικό Blog που παρακολουθούσα καθημερινά, το No News, εδώ και μια εβδομάδα έχει υποστεί την παρέμβαση της Google και... κατέβασε ρολά. Το έχω ακόμα στην μπάρα δίπλα, δεξιά στα λίγκ, αλλά δεν έχει νόημα να συνεχίσει να υπάρχει και μάλλον τις επόμενες μέρες θα το κατεβάσω.

Αυτή είναι η ζωή στα Blog. Εκεί που όλα είναι καλά έρχεται ξαφνικά ο τύπος που σου δίνει βήμα προβολής και... κατεβάζει τους δακόπτες χωρίς, φυσικά, να σε ρωτήσει.

Μήπως κάπως έτσι δεν έγινε και στο δικό μου Blog; Θυμάστε τι έγινε τον περασμένο μήνα; Ξαφνικά σταμάτησε να λειτουργεί χωρίς να δοθεί καμιά εξήγηση. Συμπεράσματα έβγαλα μόνο, ύστερα από ένα περίπου μήνα αναμονής. Ότι άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Blog.com... Αλλά αυτό δεν τους απαλλάσει από το να δώσουν μια εξήγηση...

Αν προσέξατε, στις 20 Αυγούστου –ακριβώς δυο χρόνια από τη δημιουργία του- κατάφερα να κάνω μια εγγραφή για να γνωρίζουν οι φίλοι που το παρακολουθούσαν ότι μετακόμισα, οριστικά πια, σε τούτο εδώ το χώρο. Γενικά το σύστημα λειτουργεί, αλλά με πολύ περιοσμένες δυνατότητες σε σχέση μ' αυτές που είχε παλαιότερα.

Η εκτίμησή μου πάντως είναι ότι έτσι λειτουργεί το internet. Δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό, ασφαλώς και πολύ περισσότερο δεν θέλω να πιστέψω τα σενάρια περί φίμωσης ελεύθερων φωνών. Η αισθησή μου είναι ότι υπάρχει μια γενικότερη αναρχία και προχειρότητα από εκείνους που “δίνουν” κάτι στο διαδίκτυο χωρίς να νοιάζονται και τόσο πολύ για το αύριο. Μπορεί επειδή το... ψάχνουν κι αυτοί ακόμα.

Και νομίζω ότι πέρα από τα θετικά που προσφέρει και αφορούν την άμεση και έγκαιρη ενημέρωση, αυτό το αδύνατο σημείο θα το κρατά πάντα πίσω από τον παραδοσιακό δρόμο των εφημερίδων και των περιοδικών. Η απειλή που πολλές φορές εκτοξεύουν, άσχετοι με το χώρος, “ειδήμονες” κατά τα άλλα, φαίνεται πως έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της για να υλοποιηθεί...

Μια από τις ανέμελες στιγμές του Λάμπρου στο αμπέλι της Στασούλας που πήγαμε να βρούμε - και βρήκαμε- ώριμα σταφίλια στα μέσα του Ιούλη.

Κυριακή απόγευμα μαζεύουμε τα πράγματα του Λάμπρου. Σε λίγο φεύγουμε για την Αθήνα. Να εγκληματιστεί προτού ανοίξουν τα σχολεία, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Εντεκα (11) του Σεπτέμβρη ανακοινώθηκε επίσημα ότι θα γίνει αγιασμός στα σχολεία. Κι ας είναι Παρασκευή. Κι ας τους χωρίσουν απλά σε τμήματα κι ας πάρουν μόνο τα βιβλία τους...

Κάπου εδώ, το καλοκαίρι τελειώνει... Και μαζί του η ρεμπελιά, ο ατέλειωτος ελεύθερος χρόνος μακριά από διαβάσματα και υποχρεώσειςπου δεν είναι καθόλου λίγες, εδώ που τα λέμε...

Θα ξαναγεμίσει τις βαλίτσες του κι αυτή τη φορά όχι για την Κρήτη ή για άλλο τόπο διακοπών, αλλά για την Αθήνα. Κάπου μπορεί και να το περιμένει. Βαρέθηκε τον ανέμελο αυτό τρόπο ζωής τόσους μήνες τώρα... Θα του λείψουν βέβαια και θα νοσταλγήσει μερικά πράγματα, αλλά θα έχει να κουβεντιάσει πολλές από τις εμπειρίες των διακοπών στα διαλείμματα του σχολείου του, στην αυλή, με τους φίλους και συμμαθητές του. Έχουν από τον Ιούνιο να τα πουν. Και θα' χουν τόσα να πουν.

Αλλά η ώρα του αποχαιρετισμού με τον παππού και τον Γιώργο, που εζησε μαζί τους τόσο καιρό, είναι δύσκολη. Και τον Άρη; Πού τον αφήνεις τον Άρη; Ευτυχώς, έχει πάρει με το κινητό του μπόλικες φωτογραφίες. Και βίντεο του ίδιου και των παιδιών του. Γιατί ο Άρης είναι για δεύτερη φορά μπαμπάς. Καθόλου στοργικός όμως. Ούτε που ενδιαφέρεται γι' αυτά.

Το καλοκαίρι μπορεί να τελείωσε, αλλά η ζωή συνεχίζεται και στο χωριό θα ξανάρθουμε κάποιο Σαββατοικύριακο...