Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Εδώ όμως θα τη δείτε σε λίγες ώρες, κατά το μεσημέρι...Χρειαζόμαστε καλύτερη ψυχολογία
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 19/09/2009
Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε τέτοιες ώρες είναι να τονωθεί λίγο το πεσμένο ηθικό και η ψυχολογία μας. Ανεξάρτητα από τα παχιά λόγια των μπαλκονιών και των υποσχέσεων όλοι ξέρουμε πως η επόμενη, μετά τις εκλογές μέρα, θα είναι δύσκολη.
Οι Βρυξέλλες πιέζουν για νέα μέτρα. Κι όταν οι Βρυξέλλες λένε ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα όλοι ξέρουμε ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, αυτοί δηλαδή που, έτσι κι αλλιώς πληρώνουν πάντα…
Καλοί είναι οι στόχοι, καλά και τα προγράμματα, αλλά να σας πω την αλήθεια μου, με φοβίζει η «καμένη γη» που θα βρει η νέα κυβέρνηση της 4ης Οκτώβρη.
Ζω ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους με τα προβλήματά τους, τις αγωνίες τους, τις ανησυχίες τους για το αύριο. Κι αυτό που διαπιστώνω είναι ότι το χειρότερο που έχει πετύχει η οικονομική κρίση, έτσι όπως «σέρνεται» μήνες τώρα, είναι ότι μας έχει κάνει «μαντάρα» την ψυχολογία μας.
Μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος, βαθιά πολιτικοποιημένος, που εκτιμώ για την καθαρότητα και την εντιμότητα του, όταν τον ρώτησα τι θα κάνει σ’ αυτές τις εκλογές. «Είμαι προβληματισμένος για το αν αξίζει να πάω στην κάλπη. Δεν πήγα στις Ευρωεκλογές και το ίδιο σκέφτομαι να κάνω και σ’ αυτές τις εκλογές: Δεν βλέπω τι μπορεί να αλλάξει. Και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί και άνθρωποι μέσα σ’ αυτούς που θα μπορούσαν να δουλέψουν ειλικρινά για να δώσουν μια διέξοδο στον τόπο…»
Είπε κι άλλα ο φίλος μου. Όχι παράξενα και περίεργα. Τέτοιους προβληματισμούς από σοβαρούς ανθρώπους ακούς όπου κι αν πας, όπου κι αν ανοίξεις κουβέντα. Και αποτυπώνουν μια αλήθεια που οφείλουν να δουν όσοι αληθινά ενδιαφέρονται, έστω και λίγο, για το καλό αυτού του πολύπαθου τόπου.
Εντάξει, οι εφημερίδες θα είναι εδώ για να αναδεικνύουν τις εσωτερικές έριδες και κόντρες των κομμάτων. Είναι κι αυτά θέματα για συζήτηση. Αλλά δεν είναι τα κυρίαρχα.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να γίνει κάτι που θα τονώσει την αισιοδοξία μας για το αύριο, που θα μας κάνει να ανακτήσουμε και πάλι τη χαμένη εμπιστοσύνη μας στο πολιτικό σύστημα και σ’ αυτούς που μας κυβερνούν.
Διότι πολύ βλέπω τον τελευταίο καιρό και ανασύρονται από τα συρτάρια πολυφορεμένες ιστορίες από τον ελληνικό κινηματογράφο, τύπου Μαυρογιαλούρου και Γκότσου και πέρα από το γέλιο που βγάζουν, με ανησυχούν ιδιαίτερα.
Πώς περιμένουμε να προκύψει αλλαγή χωρίς τη δική μας καθοριστική συμμετοχή; Ποιος θάρθει εξ’ ουρανού να δώσει λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα; Πόσο μακριά από τη ζωή και όσα συμβαίνουν γύρω μας, είμαστε τελικά;
Μουγγές είναι αυτές οι εκλογές. Ούτε μεγάλη κινητικότητα βλέπω, ούτε τίποτα. Πέρα από μια, φυσιολογική γκρίνια των κομμένων από τις λίστες, άκρα του τάφου σιωπή. Και αυτή η ησυχία δεν είναι και πολύ καλό σημάδι, λέει η εμπειρία μου.
Μακάρι να διαψευστώ. Πολύ θα χαρώ να ξημερώσει η 5η Οκτωβρίου με ελπίδα και αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό κι αν το χρειαζόμαστε σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Ελπίδα και αισιοδοξία…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στη επώνυμη στήλη μου της εβδομαδιαίας εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ
Σχόλια (0)