Δεν το περίμενα ούτε εγώ που η δουλειά μου είναι να περιγράφω εικόνες και καταστάσεις να δυσκολεύομαι τώρα να βρω λόγια και να περιγράψω τη φετινή τριήμερη Συνέλευση Περιφερείς στη Μαλακάσα Αττικής. Ήταν για μένα όλες αυτές οι μέρες εκπληκτικές και καθώς κράτησα σχεδόν 100 σελίδες Α4 σημειώσει αναλυτικές, ασκώ υπομονή και δεν δημοσιεύω ακόμα τίποτα…


Επιφυλάσσομαι μόλις τελειώσουν όλες οι Περιφερειακές Συνελεύσεις και μετά, όταν θα  αρθεί το λογικό εμπάργκο προκειμένου να μη χαθεί η ομορφιά της έκπληξης για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει ακόμα. Σίγουρα όμως θα επανέλθω… Ας προσπαθήσω λοιπόν να κρατήσω κι αυτή δημοσίευση στο χθεσινό πλαίσιο της χθεσινής ανάρτησης. Μερικές δικές μας φωτογραφίες και με φίλους…


Η φίλη μας η Ρούλα, μας έστησε στο πλάνο αυτό, αμέσως μετά το μεσημεριανό φαγητό μας. Ίσα που προλάβαμε δηλαδή, γιατί αμέσως μετά συνεχίστηκε πιο έντονα και… καταιγιστικά η επίθεση αγάπης των αδελφών… Μου άρεσε που αδελφή από την Κεφαλονιά με αποκάλεσε «αδελφέ ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ» και με έφερε και γνώρισα από κοντά το φίλο μου, Γιάννη Χρυσέλη. Την ευχαριστώ πολύ.


Η φίλη μας Σαλώμη μας περίμενε πρωί – πρωί, με το πού κατεβήκαμε από το πούλμαν και ψάξαμε για να βρούμε θέση να καθίσουμε για να παρακολουθήσουμε το χθεσινό πρόγραμμα  της Συνέλευσης Περιφερείας. Με τη Σαλώμη δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε. Πήγαμε και στο σπίτι της, ύστερα από πρόσκληση της. Και τώρα χαιρόμαστε που συμβαίνουν όμορφα πράγματα στη ζωή της.


Αυτό το γλυκό αγγελούδι είναι η μικρή Αιμιλία, η κόρη του φίλου μας Μπάμπη… Το φωτεινό χαμόγελο της μας σκλάβωσε. Τολμηρή σαν τον πατέρα της, ήρθε και με χαιρέτησε με το… όνομα μου κι εγώ… έμεινα. Πιο πέρα ο Μπάμπης γελούσε… Έτσι κάπως τον γνωρίσαμε και τον ίδιο πριν ένα χρόνο στην Ερέτρια. Είχε έρθει ακριβώς γι’ αυτό το λόγο από τη Χαλκίδα. Για να μας γνωρίσει. Πώς να το ξεχάσω;


Να ‘μας κι εδώ όλοι μαζί… Κι ο μπαμπάς Μπάμπης, μέσα στο κάδρο… Ο καλός μας φίλος έχει ένα πολύ γλυκό χαμόγελο και μια καρδιά διαθέσιμη για όλους. Έτσι τον γνώρισα κι έτσι το ξέρω… Και δείτε δίπλα του την κόρη του. Καθαρό αντίγραφο. Του μοιάζει σε όλα. Μόνο τη μαμά και σύζυγο του δεν γνωρίσαμε αυτή τη φορά, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι σύντομα θα συμβεί κι αυτό.


Κι εδώ με τη Ρούλα από την εκκλησία μας… Τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ… Στο ίδιο πλάνο που μας πήρε κι εκείνη λίγο νωρίτερα. Καταφέραμε και βρήκαμε ένα μέρος ήσυχο. Όταν έχεις να κάνεις με 3.500 περίπου ανθρώπους να κινούνται στο χώρο, αυτό είναι μάλλον κατόρθωμα. Αλλά η Ρούλα που αγαπά τις εκδρομές και είναι εξοικειωμένη σε παρόμοιες καταστάσεις, βρήκε τον τρόπο…

Ολοκληρώνεται σήμερα η τριήμερα Συνέλευση Περιφερείας στη Μαλακάσα. Τρεις μέρες τώρα παρακολουθούμε ένα πολύ πλούσιο σε πνευματικά ζητήματα, πρόγραμμα. Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο του προγράμματος, σεβόμενος ότι αξίζει να το δει ο καθένας στην ώρα του για να μην χαθεί το πλεονέκτημα της έκπληξης.


Ας μείνουμε λοιπόν στα συναισθήματα μας, που ήταν και πλούσια και μεγάλα. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλούς φίλους… Η αλήθεια είναι ότι λόγω του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, εμάς μας γνώριζαν. Και δεχθήκαμε έναν καταιγισμό αγάπης με αγκαλιές και φιλιά. Τόσο στο μεσημεριανό διάλειμμα όσο και αργότερα στη θέση που καθόμαστε…


Όπως εδώ, με την Δήμητρα Τριανταφυλλάκη, την αγαπημένη μας φίλη από την Άνδρο. Φρόντισε να έρθει να μας δει στη χθεσινή μεσημεριανή διακοπή, στα δέντρα που καθόμαστε για φαγητό και μας έφερε ένα βάζο μαρμελάδα βερίκοκο, δικής της παραγωγής με αρμπαρόριζα… Μας μίλησε για τον Λεωνίδα, για τη φίλη μας Εριφύλη που έχει έρθει κι αυτή στη Συνέλευση περιφερείας, προκειμένου να την παρακολουθήσει.


Ευκαιρία για κάποιες φωτογραφίες αναμνηστικές… Την πρώτη μέρα, καθώς ο παππούς Διονύσης δεν ήταν πολύ καλά και γι’ αυτό το λόγο δεν ήρθε η Σούλα, δεν έβγαλα. Σήμερα καταφέραμε να φωτογραφηθούμε. Είναι υπέροχο να τους βλέπεις, μικροί ή μεγάλοι να ανταποκρίνονται άμεσα στο κάλεσμα σου για μια φωτογραφία… Εξάλλου είναι κάτι που το κάνουν οι περισσότεροι…


Σκέπτομαι τι όμορφες που είναι αυτές οι συναντήσεις – συνευρέσεις για όλους μας. Πέρα από το πρόγραμμα, αυτό καθεαυτό, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να δεις και να μιλήσεις μαζί του. Όπως η αδελφή μας Αγάπη Λιόντα που μέχρι τώρα γνώριζα μόνο διαδικτυακά. Χθες είχαμε την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε από κοντά… Ήρθε εκείνη και μας βρήκε…


Η αλήθεια είναι, όπως έγραψα και πιο πάνω, πως είναι πιο βολικό για τους άλλους να μας συναντήσουν. Το προφίλ μας είναι πραγματικό, όπως και στη ζωή και οι φωτογραφίες μας ανταποκρίνονται στο τώρα… Ωστόσο είναι μεγάλη η αδελφική τους αγάπη και τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Δεν το συναντάς αυτό στον κόσμο…


Για δυο μέρες τώρα και σήμερα τρίτη και τελευταία μέρα, ζούμε υπέροχες, μοναδικές στιγμές... Ακούμε, βλέπουμε, μαθαίνουμε, διδασκόμαστε, πώς να συνεχίζουμε να διακρατούμε την οσιότητα μας στον Ιεχωβά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Τι μεγάλη προμήθεια και φροντίδα για μας από τον δημιουργό!


Το να ζεις στο φως, μακριά από το σκοτάδι του κόσμου, είναι πολύ σπουδαίο από όποια πλευρά και αν το δεις… Για μας, όπως και για τον κάθε άνθρωπο είναι πράγματι σημαντικό…. Ευχαριστούμε την Οργάνωση του ιεχωβά στη γη, που έχει στρώσει ένα τόσο πλούσιο πνευματικό τραπέζι για μας... Είναι μια στοργική προμήθεια τους Θεού της αγάπης…

Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή είναι αυτή που μας μαθαίνει να γινόμαστε καλύτεροι καλύτεροι άνθρωποι… Και είναι εκπληκτική η ιστορία της, πώς δηλαδή διατηρήθηκε στη διάρκεια των χρόνων… Σήμερα θα δούμε μια ακόμα μοναδική στιγμή της…

Πριν από 300 και πλέον χρόνια, ο Ερνστ Γκλουκ ανέλαβε ένα έργο που λίγοι άνθρωποι στην ιστορία έχουν τολμήσει να ξεκινήσουν. Αποφάσισε να μεταφράσει την Αγία Γραφή σε μια γλώσσα την οποία δεν γνώριζε.

Ο Γκλουκ γεννήθηκε γύρω στο 1654 στην κωμόπολη Βέτιν, κοντά στο Χάλε της Γερμανίας. Ο πατέρας του ήταν Λουθηρανός πάστορας, και η θρησκευτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπίτι δημιούργησε στον νεαρό Ερνστ έφεση στα πνευματικά πράγματα. Σε ηλικία 21 ετών, τελείωσε τις θεολογικές του σπουδές στη Γερμανία και μετακόμισε στη χώρα που είναι σήμερα γνωστή ως Λετονία. Εκείνον τον καιρό, οι περισσότεροι ντόπιοι δεν λάβαιναν σχολική εκπαίδευση, και δεν ήταν διαθέσιμα πολλά βιβλία στη γλώσσα τους. Ο Γκλουκ έγραψε: «Όταν ήρθα σε αυτή τη χώρα στα νεανικά μου χρόνια, η πρώτη έλλειψη που αντιλήφθηκα ήταν ότι η λετονική εκκλησία δεν είχε την Αγία Γραφή. Αυτό με έκανε να πάρω ενώπιον του Θεού την απόφαση να μελετήσω αυτή τη γλώσσα και να τη μάθω τέλεια». Ήταν αποφασισμένος να προσφέρει στο λετονικό λαό μια Γραφή στη γλώσσα του.

Προετοιμασίες για τη Μετάφραση

Η περιοχή όπου εγκαταστάθηκε ο Γκλουκ ήταν γνωστή τότε ως Λιβονία και βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Σουηδίας. Ο τοπικός εκπρόσωπος του βασιλιά της Σουηδίας ήταν ο Γιοχάνες Φίσερ. Αυτός ήθελε να αναβαθμίσει το μορφωτικό επίπεδο στη χώρα καθώς και να κερδίσει χρήματα. Ο Γκλουκ μίλησε στον Φίσερ σχετικά με τη μετάφραση της Γραφής στη λετονική. Ο Φίσερ διέθετε ένα τυπογραφείο στην πρωτεύουσα, τη Ρίγα. Τυπώνοντας τη λετονική Αγία Γραφή θα μπορούσε να προωθήσει το έργο του όσον αφορά την παιδεία και παράλληλα να αποκομίσει ικανοποιητικό κέρδος, όπως έλπιζε. Ο Φίσερ ζήτησε από τον Βασιλιά Κάρολο ΙΑ΄ της Σουηδίας να εγκρίνει τη μετάφραση. Ο βασιλιάς τού έδωσε άδεια για το έργο και προσφέρθηκε να το χρηματοδοτήσει. Ένα βασιλικό διάταγμα με ημερομηνία 31 Αυγούστου 1681 επέτρεψε να ξεκινήσει το έργο της μετάφρασης.

Εν τω μεταξύ, προετοιμαζόταν και ο ίδιος ο Γκλουκ. Εφόσον ήταν γερμανικής καταγωγής, θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει τη μετάφραση του Μαρτίνου Λούθηρου ως βάση για τη λετονική Αγία Γραφή. Αλλά ο Γκλουκ ήθελε να παραγάγει την καλύτερη δυνατή απόδοση και συμπέρανε ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε να γίνει η μετάφραση από το πρωτότυπο εβραϊκό και ελληνικό κείμενο. Επειδή ο Γκλουκ δεν είχε επαρκή γνώση των Βιβλικών γλωσσών, πήγε στο Αμβούργο της Γερμανίας για να μελετήσει την εβραϊκή και την ελληνική. Ενόσω βρισκόταν εκεί, ένας Λιβονός κληρικός ονόματι Γιάνις Ρέιτερς πιθανώς τον βοήθησε με τη λετονική γλώσσα καθώς και με τη Βιβλική ελληνική.

Χρόνια Εργασίας, Χρόνια Αναμονής

Όταν ο Γκλουκ ολοκλήρωσε τις γλωσσικές σπουδές του το 1680, επέστρεψε στη Λετονία και άρχισε να υπηρετεί ως ιερέας. Σύντομα ξεκίνησε το μεταφραστικό του έργο. Το 1683, έλαβε νέο διορισμό ως πάστορας στη μεγάλη ενορία του Άλουκσνε, που συνδέθηκε στενά με τη μετάφρασή του.

Εκείνη την εποχή, στη λετονική γλώσσα δεν υπήρχαν αντίστοιχες λέξεις για πολλούς Βιβλικούς όρους και έννοιες. Ως εκ τούτου, ο Γκλουκ χρησιμοποίησε μερικές γερμανικές λέξεις στη μετάφρασή του. Αλλά έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να μεταφέρει το Λόγο του Θεού στη λετονική, και οι ειδικοί συμφωνούν ότι η μετάφρασή του είναι υψηλής ποιότητας. Ο Γκλουκ επινόησε μάλιστα καινούριες λέξεις, και αρκετές λέξεις από αυτές που δημιούργησε χρησιμοποιούνται τώρα ευρέως στη λετονική. Μεταξύ αυτών είναι οι λετονικές λέξεις που σημαίνουν «παράδειγμα», «συμπόσιο», «γίγαντας», «κατασκοπεύω» και «πιστοποιώ».

Ο Γιοχάνες Φίσερ κρατούσε το βασιλιά της Σουηδίας ενήμερο για την πρόοδο του μεταφραστικού έργου, και η αλληλογραφία τους αποκαλύπτει ότι το 1683 ο Γκλουκ είχε ήδη μεταφράσει τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Τελείωσε ολόκληρη την Αγία Γραφή το 1689, έχοντας ολοκληρώσει το δύσκολο έργο του μέσα σε οχτώ μόλις χρόνια. Σημειώθηκαν μεγάλες καθυστερήσεις όσον αφορά την έκδοση της μετάφρασης, αλλά το 1694 ο Γκλουκ πέτυχε το στόχο του—η κυβέρνηση ενέκρινε τη δημόσια διανομή της λετονικής Αγίας Γραφής.

Μερικοί ιστορικοί έχουν αμφισβητήσει το ότι η Βιβλική μετάφραση του Γκλουκ ήταν αποκλειστικά δικό του έργο. Αυτός αναμφίβολα συμβουλεύτηκε τη μετάφραση του Λούθηρου και ενσωμάτωσε στο κείμενό του περικοπές της Γραφής που ήδη υπήρχαν στη λετονική γλώσσα. Αυτά τα αποσπάσματα, όμως, αποτελούν μόνο ένα μικρό τμήμα της μετάφρασής του. Συμμετείχαν άραγε και άλλοι μεταφραστές; Ο Γκλουκ όντως είχε έναν βοηθό ενόσω μετέφραζε, και κάποιοι άλλοι βοήθησαν ασχολούμενοι με τις διορθώσεις και την επιμέλεια του κειμένου. Φαίνεται, όμως, ότι η βοήθεια που πρόσφεραν αυτοί δεν περιλάμβανε μεταφραστική εργασία. Άρα είναι πιθανό ότι ο Γκλουκ ήταν ο μόνος μεταφραστής.

Η μετάφραση του Γκλουκ αποτέλεσε ορόσημο στην ανάπτυξη της γραπτής λετονικής γλώσσας, αλλά υπήρξε και ένα πολύ σπουδαιότερο αποτέλεσμα. Ο λετονικός λαός μπορούσε επιτέλους να διαβάζει το Λόγο του Θεού στη δική του γλώσσα και να αφομοιώνει τις ζωογόνες διδασκαλίες του. Οι Λετονοί δεν έχουν ξεχάσει τι έκανε για αυτούς ο Ερνστ Γκλουκ. Επί 300 και πλέον χρόνια οι κάτοικοι του Άλουκσνε φροντίζουν δύο δρύες που είναι γνωστές ως Γκλίκα οζόλι (Glika ozoli), δηλαδή δρύες του Γκλουκ. Ο Γκλουκ τις φύτεψε προς τιμήν της λετονικής Αγίας Γραφής. Στο Άλουκσνε υπάρχει ένα μικρό μουσείο που περιέχει διάφορες μεταφράσεις της Γραφής, μεταξύ αυτών και ένα αντίτυπο από την πρώτη εκτύπωση της μετάφρασης του Γκλουκ. Επίσης, στο θυρεό της πόλης του Άλουκσνε απεικονίζεται η Αγία Γραφή και αναγράφεται το έτος 1689, κατά το οποίο ο Γκλουκ ολοκλήρωσε το έργο του.

Το Μετέπειτα Έργο Του

Λίγο καιρό μετά την άφιξή του στη Λετονία, ο Γκλουκ άρχισε να μαθαίνει ρωσικά. Το 1699 έγραψε ότι εκπλήρωνε άλλη μια επιθυμία —να μεταφράσει την Αγία Γραφή σε εκείνη τη γλώσσα. Σε ένα γράμμα του το 1702, έγραψε ότι είχε αρχίσει να αναθεωρεί τη λετονική Αγία Γραφή. Αλλά οι συνθήκες που ευνοούσαν τη μετάφραση της Γραφής εξέλειπαν. Έπειτα από πολλά χρόνια ειρήνης, η Λετονία έγινε πεδίο μάχης. Το 1702 τα ρωσικά στρατεύματα νίκησαν τους Σουηδούς και κατέλαβαν το Άλουκσνε. Ο Γκλουκ και η οικογένειά του οδηγήθηκαν στη Ρωσία. Σε εκείνους τους ταραχώδεις καιρούς, ο Γκλουκ έχασε τα χειρόγραφα της καινούριας του λετονικής Αγίας Γραφής και της ρωσικής του μετάφρασης. Πέθανε στη Μόσχα το 1705.

Η εξαφάνιση εκείνων των μεταγενέστερων μεταφράσεων στη λετονική και στη ρωσική ήταν μεγάλη απώλεια. Αλλά μέχρι σήμερα όποιος διαβάζει τη λετονική Αγία Γραφή ωφελείται από την αρχική μετάφραση του Γκλουκ.

Ο Ερνστ Γκλουκ είναι ένας μόνο από τους πολλούς ανθρώπους που έχουν αναλάβει το τεράστιο έργο της μετάφρασης της Γραφής σε τοπικές γλώσσες. Ως αποτέλεσμα, σχεδόν κάθε γλωσσική ομάδα στη γη μπορεί να διαβάζει το Λόγο του Θεού και έτσι να πίνει τα πολύτιμα νερά της αλήθειας του. Ναι, μέσω εκδόσεων της Γραφής σε περισσότερες από 2.000 γλώσσες, ο Ιεχωβά συνεχίζει να κάνει τον εαυτό του γνωστό στους ανθρώπους παντού.

[Υποσημειώσεις]

Συγκριτικά, 47 λόγιοι εργάστηκαν επί εφτά χρόνια για να ολοκληρώσουν την αγγλική Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση, ή αλλιώς Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου, το 1611.

Η θετή κόρη του Γκλουκ μετά το θάνατό του παντρεύτηκε τον Τσάρο της Ρωσίας Πέτρο τον Μέγα. Το 1725, το έτος κατά το οποίο πέθανε ο Πέτρος, εκείνη έγινε η Αικατερίνη Α΄, αυτοκράτειρα της Ρωσίας.

• Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΣΚΟΠΙΑ 15/6/2007

Το κομμάτι αυτό γράφτηκε στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού τη Τρίτη που μας πέρασε… Εκτάκτως μας το ζήτησαν από το ΡΕΘΕΜΝΟΣ, διότι σήμερα στις 7 μ.μ., την ώρα δηλαδή που θα ετοιμάζονταν η εφημερίδα για να κυκλοφορήσει αύριο, αυτοί έχουν γάμου χαρές. Παντρεύεται ο γιός του Νίκου και της Γεωργίας Καραγιαννάκη, Μανώλης την εκλεκτή της καρδιάς του Νατάσα, κόρη του Μιχάλη και της Λίτσας Κανακάκη. Να ζήσουν τα παιδιά… Να τους χαίρονται οι γονείς τους.


Σας ξάφνιασε λίγο η επάνω λεζάντα; Προφανώς δεν έχει να κάνει με τις εφημερίδες. Όπως θα δείτε και στο κομμάτι που ακολουθεί από αυτές τις εφημερίδες, την ΠΑΤΡΙΔΑ Ηρακλείου Κρήτης και τη ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ, πήρα αφορμή για να το γράψω. Μου έφεραν μνήμες και είπα να αποφορτιστώ. Και το γράψιμο είναι για μένα ένα τέτοιος τρόπος. Πρόκειται για την καλύτερη ψυχοθεραπεία μου… Και όλα αυτά την ώρα που ετοιμαζόμουν για το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα ύστερα από 17 μέρες διακοπών στην Κρήτη

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/07/2016

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην κυβέρνηση που πιστεύουν στ’ αλήθεια και το διαλαλούν κιόλας σε όλους τους τόνους, πως τάχα μου έρχεται η ανάπτυξη στη χώρα… Μα, δε ζουν εδώ, δεν περπατούν στους δρόμους, δεν μιλάνε με ανθρώπους, δεν διαβάζουν και δεν ακούν ειδήσεις;

Πώς μπορεί να ξέρουμε εμείς, που δεν είμαστε ειδικοί κι αυτοί με τόσους συμβούλους κορυφαίους οικονομολόγους που πληρώνουν, να μην είναι σε θέση να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα που ζούμε, ώστε να πάρουν μέτρα για να την αντιμετωπίσουν με επιτυχία;

Είμαι στην Κρήτη αυτές τις τρεις εβδομάδες… Λέω ότι κάνω διακοπές στο πατρικό μου σπίτι στο Θραψανό και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες πρωτόγνωρης κρίσης να το κάνω αυτό, όταν οι οκτώ στους 10 συνανθρώπους μου, ούτε αυτό μπορούν πια να κάνουν…

Διαβάζω λοιπόν στις τοπικές εφημερίδες και βλέπω ειδήσεις, όλο θλίψη… Η Ένωση Πεζών προσέφυγε στο άρθρο 99 ζητώντας προστασία από τους πιστωτές της. Για φαντάσου, η Ένωση των Πεζών! Λείπω πολλά χρόνια από την Κρήτη, ζώντας στην Αθήνα και είχα στο μυαλό μια άλλη εικόνα καλύτερη και πολύ διαφορετική γι’ αυτή τη συνεταιριστική επιχείρηση… Την ήξερα να ακμάζει οικονομικά καθώς δραστηριοποιούνταν, στο λάδι, στα σταφύλια, στο κρασί.

Το υποκατάστημα της εταιρίας στη Λένορμαν που είναι κοντά μας στην Αθήνα έκλεισε ξαφνικά και απροειδοποίητα πριν από έξι μήνες. Έτσι, χωρίς ούτε μια δικαιολογία, ούτε τίποτα… Είπαμε πως αυτό ίσως έγινε στο πλαίσιο μιας πιο ορθολογικής ανάπτυξης. Συμβαίνουν αυτά. Αλλά δεν ήταν έτσι. Χρειάστηκε να έρθουμε εδώ, για να το ζήσουμε το πρόβλημα από κοντά.

Και να λοιπόν που η ιστορική Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Πεζών βρίσκεται στην κρισιμότερη φάση της πολυετούς πορείας της καθώς είναι «πνιγμένη» στα τραπεζικά χρέη και διεκδικεί την υπαγωγή της στο καθεστώς του άρθρου 99 σε μια προσπάθεια να σηκώσει και πάλι κεφάλι… Τα χρέη της σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον Τύπο ξεπερνούν τα 23 εκατομμύρια ευρώ.

Πώς αλήθεια κατάφερε η Ένωση Πεζών να συσσωρεύσει τόσα χρέη στην 83χρονη πορεία της ύπαρξης της; Εμείς, την γνωρίζαμε να έχει μια ισχυρή παρουσία στον αγροτοσυνεταιριστικό χώρο με χιλιάδες τόνους κρασιού και ελαιολάδου που έκανε εξαγωγή. Τι συνέβη και έφτασε σ’ αυτό το σημείο; Φταίει μόνο η κρίση της εποχής των μνημονίων ή υπήρξε και κακοδιαχείριση;

Προφανώς, εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα. Οι άνθρωποι που θα επηρεαστούν οι ζωές τους από ένα ενδεχόμενο κλείσιμο, οι αγρότες και οι παραγωγοί όμως, είναι σε θέση μάλλον να γνωρίζουν περισσότερα. Αλλά, τι σημασία θα είχε κάτι τέτοιο; Το αποτέλεσμα μετράει. Κι αυτό, θα είναι πολύ σκληρό και επιζήμιο.

Μπορούν άραγε αυτοί οι άνθρωποι να ελπίζουν στην ανάπτυξη, την ίδια ώρα που νιώθουν την υπερφορολόγηση στο πετσί τους; Ούτε να το διανοηθούν. Δεν είναι σε θέση και κάθε φορά που ακούν τους κυβερνητικούς παράγοντες να το υποστηρίζουν, γελάνε με τα χάλια τους.

Αλλά ο εφιάλτης της πτώχευσης «πνίγει» όλο και περισσότερες επιχειρήσεις και οδηγεί στον προβληματισμό κατά πόσο πραγματικά αυτή η προσωρινή δικαστική προστασία, οδηγεί τελικά στην εξυγίανση τους και στην απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας τους. Ωστόσο οι μόνοι που μέχρι τώρα είμαστε βέβαιοι ότι έχουν δουλειά και μάλιστα πολύ, είναι τα 63 πρωτοδικεία της χώρας...

Από τα στοιχεία που παρέχουν για την τετραετία 2012 – 15 το σύνολο των εταιριών που τέθηκαν σε καθεστώς πτωχευτικής διαδικασίας του άρθρου 99 είναι 1.940. Από αυτές οι 783 γύρισαν σε ενεργές, οι 513 διαγράφηκαν οριστικά από το γενικό Εμπορικό Μητρώο, οι 51 τέθηκαν σε καθεστώς λύσης και εκκαθάρισης, οι 534 τέθηκαν σε πτώχευση και πέντε (5) εταιρίες καταχωρήθηκαν με την ένδειξη «άλλο».

Τι μπορούμε να ελπίζουμε για την Ένωση Πεζών; Δεν θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, αλλά ειλικρινά, δεν είμαστε αισιόδοξοι. Γι’ αυτό και ξεκινήσαμε έτσι το κομμάτι μας. Ενώ εμείς αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα στην πιο σκληρή της μορφή, κάποιοι επιμένουν ότι η ανάπτυξη έρχεται… Ας τους ξυπνήσει κάποιος, παρακαλώ.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Το γεγονός ότι οι μέρες των διακοπών μας πέρασαν γρήγορα κατά την παραμονή μας στην Κρήτη, είναι αψευδής μάρτυρας ότι περάσαμε καλά… Ολοκληρώσαμε πολλές εκκρεμότητες και το σπίτι τώρα μπορείς να πεις ότι είναι απολύτως κατοικήσιμο… Το οργανωτικό πνεύμα της Σούλας βοήθησε πολύ σ’ αυτό. Και πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι μεγάλο προσόν…


Και ωστόσο πέρα από τις δουλειές πάντα βρίσκαμε χρόνο για να κάνουμε τις μικρές εκδρομές μας και να θέσουμε τα θεμέλια για την επόμενη επανεπίσκεψή μας.. Ας πούμε, την περασμένη Δευτέρα κατεβήκαμε στο Ηράκλειο να δει η Σούλα τη φίλη της, Φοίβη και μετά πήγαμε στου Πρασσά στο σπίτι του φίλου και αδελφού μας, Μανώλη.


Η σύζυγός του, η Γιάννα με τον ωραίο τρόπο της, έκανε ακόμα πιο ζεστή τη φιλοξενία… Αφήσαμε εκεί στη δροσιά του σπιτιού τον παππού Διονύση κι εμείς πήγαμε στο μαγαζί της Πολυτίμης στις Γούβες, να δούμε τα πλακάκια της εσωτερικής αυλής… Έτσι λειτουργήσαμε μέχρι σήμερα και το πράγμα απέδωσε… Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να το αλλάξουμε αυτό…


Η παρέα ήταν όμορφη και καθώς το απόγευμα γυρνούσαμε σπίτι, κάναμε μια στάση στο εργαστήρι του Μανώλη στο χωριό Κουνάβους. Πήρα μερικές φωτογραφίες με δική μου πρωτοβουλία. Ο χώρος, όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς από αυτές που δημοσιεύουμε είναι υπέροχες και πολύ ξεχωριστός. Προσωπικά μου άρεσε πολύ…


Ο Μανώλης μας εξήγησε πώς δουλεύει το καλάμι και μας έδειξε μερικές από τις δημιουργίες του. Η αλήθεια είναι πως η δουλειά του άρεσε πολύ και καθώς είναι προσανατολισμένη σε οικολογικά υλικά είναι πολύ φιλικά στο περιβάλλον. Πελάτες του είναι εν δυνάμει οι τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά και ιδιώτες που θέλουν να βάλουν στη ζωή τους, ποιότητα..


Βέβαια όλη αυτή η κρίση έχει επηρεάσει και τη δουλειά του Μανώλη… Διότι, αυτό που προέχει για τους περισσότερους ανθρώπους αυτή τη στιγμή είναι η επιβίωση. Πολλοί ωστόσο είναι εκείνοι που ελπίζουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν λίγο προς το καλύτερο κι αν έτσι συμβεί αξίζουν να έχουν κάτι καλύτερο. Περιμένει και ο Μανώλης που ζει από αυτή τη δουλειά… Μια δουλειά που ξέρει να κάνει καλά.


Μου μίλησε με πολύ θέρμη για τη δουλειά του με τα καλάμια… Θεωρεί ότι έχει μέλλον. Αρκεί να τη δουν μεγάλοι πελάτες που σέβονται και εκτιμούν τις ιδιαιτερότητες των πελατών τους. Αν σας ενδιαφέρει μπορείτε να δείτε περισσότερα ΕΔΩ στον ιστότοπο που έχει για την προβολή του έργου του. Ρίξτε κι εσείς μια ματιά. Κι αν σας ενδιαφέρει επικοινωνήστε μαζί του.


Άλλη μια όμορφη μέρα ολοκληρώθηκε στην Κρήτη. Τα μάτια μας, η ψυχή μας, η καρδιά μας, γέμισαν από ωραίες εικόνες… Κάτι που το είχαμε ανάγκη όσο είμαστε στο χωριό μας και κυκλοφορούσαμε στο νησί. Εμείς τουλάχιστον το ζήσαμε όλες αυτές τις μέρες των διακοπών μας στο Θραψανό. Κι από σήμερα πατάμε ξανά τα πόδια μας στην Αθήνα…

Στις μέρες που ήμασταν στην Κρήτη τα καταφέραμε και πήγαμε σε ένα παραδοσιακό χωριό, με συνεχή ανάπτυξη, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και με κτίρια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ενώ αξίζει κανείς να επισκεφτεί το Μουσικό εργαστήρι ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ, το οποίο ιδρύθηκε το 1982 από τον Ross Daly, με κύριο αντικείμενο τη μύηση νέων ανθρώπων σε μια δημιουργική προσέγγιση μουσικών παραδόσεων σχεδόν από ολόκληρο τον κόσμο, και που από το 2002 σε συνεργασία με το Δήμο "Νίκος Καζαντζάκης", στεγάζει τις δραστηριότητες του σε ένα παλιό κτίριο, καλόγουστα διαμορφωμένο, στο Χουδέτσι.


Είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε λίγο στα δρομάκια του. Το Χουδέτσι , με 863 κατοίκους το 2001, βρίσκεται 22 χιλιόμετρα νότια του Ηρακλείου, σε υψόμετρο 440-470 μέτρων. Από το 1995 υπάγεται στο Δήμο "Νίκος Καζαντζάκης" της επαρχίας Πεδιάδος του Νομού Ηρακλείου. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η αμπελουργία και η ελαιοκαλλιέργεια. Το χωριό φημίζεται και για τα επιτραπέζια σταφύλια του. Λειτουργεί μεταξύ άλλων νηπιαγωγείο και Δημοτικό σχολείο.


Όπως μάθαμε από τις πληροφορίες που αντλήσαμε από το διαδίκτυο, υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για την προέλευση της ονομασίας του χωριού. Σύμφωνα με ένα θρύλο, η ονομασία "Χουδέτσι" οφείλεται στον πρώτο άρχοντα κάτοικο του χωριού, τον Χούνδιο. Όπως ισχυρίζεται ο Paul Faure, η λέξη Χουδέτσι πρέπει να βγήκε από το αραβικό "quds" που σημαίνει άγιος, χωρίς όμως να εξηγεί το γιατί. Μια άλλη εκδοχή για την ονομασία Χουδέτσι, είναι η προέλευση της λέξης από τη σύνθεση των λέξεων χους (χώμα) και δέος (φόβος).


Συσχετισμός που ερμηνεύεται όπως επιθυμεί ο καθένας. Η ονομασία του χωριού, σύμφωνα με έγγραφα ενετικά (Cudeci, Chudeci), τουρκικά και άλλα, αναφέρεται για πρώτη φορά το 1279. Πριν από αυτή την χρονολογία δεν υπάρχουν στοιχεία, τουλάχιστον γραπτά, που να κάνουν λόγο για το όνομα του οικισμού. Όμως το χωριό παραμένει μέχρι τις μέρες μας προσεγμένο και από τους τωρινούς κατοίκους του και χαίρεσαι να το περπατάς στα δρομάκια…


Όπως μαρτυρούν οι ανασκαφές και τα ευρήματα (πήλινο κεφάλι Αθηνάς με κράνος, υδαταγωγοί, στην περιοχή Φλαμπουριάρης), ο οικισμός πρέπει να υπήρχε από τη Μινωική εποχή ή ίσως και πιο παλιά. Κι ωστόσο όπου κι αν βρεθείς, στα δρομάκια του χωριού Χουδέτσι. Όπως και στο μαγαζί που καθίσαμε, «Το Στέκι», ένα πολύ όμορφο καφέ στο κέντρο του χωριού και δίπλα από το εργαστήριο του Ross Daly … Η κυρία Μαρία που το έχει, ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη…


Η παλαιότερη γνωστή μνεία στο χωριό γίνεται σε συμβόλαιο του 1279, όπου αναφέρεται ως Tudeti, κακή μεταγραφή της λέξης Chudeci σύμφωνα με τον Στέργιο Σπανάκη. Αναφέρεται σε έγγραφα του Δουκικού Αρχείου του Χάνδακα που χρονολογούνται από το 1379 και το 1395. Αλλά εμάς ως επισκέπτες, λίγο μας ένοιαζαν τα στοιχεία αυτά που παραπέμπουν στην ιστορία του τόπου… Πιο πολύ μας ένοιαζε η όμορφη κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.


Στην ενετική απογραφή του Καστροφύλακα αναφέρεται στην επαρχία Πεδιάδος με 233 κατοίκους και στην τουρκική του 1671 με 27 χαράτσα και το όνομα Hodec. Το 1834 απογράφηκαν 20 οικογένειες Χριστιανών και 5 Τούρκων, ενώ το 1881 αριθμούσε 339 Χριστιανούς και 12 Τούρκους. Και σήμερα συναντάς αυτή την πολυπολιτισμικότητα. Ίσως έχει βοηθήσει και το γεγονός ότι έρχονται άνθρωποι που γνωρίζουν και αγαπούν τη μουσική. Το διαπιστώνει αυτό στο περπάτημα σου.


Ναι, μας άρεσε πολύ το Χουδέτσι... Το Σάββατο που πήγαμε είχε εκεί κι ένα γάμο με του νεόνυμφους από το χωριό με αποτέλεσμα να ήταν εκεί όλο το χωριό και φίλοι τους στο μαγαζί που έκαναν το γλέντι. Αν και η μέρα ήταν ζεστή εμείς, όταν έπεσα ο ήλιος κρυώναμε και δεν είχαμε ντυθεί κατάλληλα… Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε βουνά και όπως διαβάσαμε υπάρχει μια πηγή στο κέντρο της πόλης. Δεν την είδαμε, αλλά θα το έχουμε υπόψη μας στο επόμενο ταξίδι μας εκεί…