Μου το θύμισαν φίλοι μου από το διαδίκτυο. Για την ακρίβεια είδα αναρτημένες φωτογραφίες τους από την Κεφαλονιά στο viber. Και μου έκανε εντύπωση που δεν στέκονταν οι ίδιοι για να φωτογραφηθούν, όπως κάνουμε συνήθως, στον εαυτό τους, αλλά επικέντρωναν το φακό τους στα υπέροχα μέρη που έβλεπαν και ζούσαν… Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο στο διαδίκτυο…


Ναι για την Κεφαλονιά (Κεφαλληνία) ο λόγος, το μεγαλύτερο και πιο ορεινό νησί των Επτανήσων και το τρίτο σε πληθυσμό μετά την Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο. Βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του Πατραϊκού Κόλπου, βόρεια της Ζακύνθου, νότια της Λευκάδας και δυτικά της Ιθάκης. Και αυτά τα υπέροχα πεντακάθαρα νερά είναι από την παραλία Λιθοβάτης στην Αγία Ευθυμία…


Το νησί έχει έκταση περίπου 734,014 τ.χλμ. και σε αυτό κατοικούν περίπου 35.801 κάτοικοι. Μεγάλο μέρος της έκτασης του καταλαμβάνει η οροσειρά Αίνος χαρακτηρισμένη ως Εθνικός δρυμός με σημαντικότερες κορυφές τις Μέγας Σωρός (1.628μ.), Αγία Δυνατή (1.131μ.), Ευμορφία (1.043μ.) και Κόκκινη Ράχη (1.078μ.) Οι σημαντικότερες πεδιάδες είναι αυτές της Κραναίας, της χερσονήσου Παλικής, του Αρακλείου και της Σάμης.


Οι ακτές της Κεφαλονιάς σχηματίζουν πολλούς κόλπους και ακρωτήρια. Σπουδαιότεροι κόλποι είναι της Σάμης, του Μύρτου, του Λουρδά, του Αθέρα, του Φισκάρδου, του Λιβαδιού, του Αργοστολίου γνωστός και ως Κουτάβου. Και φυσικά αυτή η υπέροχη παραλία που υπόσχομαι όταν μπορώ, ένα καλοκαίρι, να πάω και να την… εξερευνήσω από κοντά… Είναι τόσο όμορφη!


Κυριότερα ακρωτήρια είναι (αρχίζοντας από το νότο και προχωρώντας με ανατολική κατεύθυνση) η Μούντα, η Κάπρος, το Σαρακήνικο, ο Μύτικας, το Κεντρί, το βορεινό Δαφνούδι, στα βορειοδυτικά ο Αθέρας, στα δυτικά τα Ορθολίθια, η Σκίζα και ο Γερόγομπος και νοτιότερα το Ακρωτήρι και η Αγία Πελαγία, ο Λιάκας, ο Καστανάς κ.ά. Οι ακτές είναι γενικά βραχώδεις και απότομες προς το Ιόνιο, ενώ έχουν ηπιότερους σχηματισμούς προς την ανατολική πλευρά.


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σπήλαια του νησιού, όπως τα βαραθρώδη Μελισσάνη, Αγκαλάκι, Αγίων Θεόδωρων, Ζερβάτη, η Σπηλιά Δρογκαράτη, το σπήλαιο Σάκκου κ.ά. Η παραλία Μύρτος στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού έχει ψηφιστεί 11 φορές ως η καλύτερη ελληνική θάλασσα σύμφωνα με την ετήσια ψηφοφορία του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. Στη δυτική πλευρά του νησιού και συγκεκριμένα στην Παλική μπορεί κανείς να επισκεφτεί τις παραλίες των Πετανών και της Πλατιάς Άμμου.


Αρκετές σεισμικές δονήσεις πλήττουν την περιοχή κάθε χρόνο. Το 1953 ένας τρομερός σεισμός σχεδόν κατέστρεψε το νησί, αφήνοντας "όρθιο" μόνο το βορειότερο μέρος της νήσου, την χερσόνησο της Ερίσσου όπου και ο παραδοσιακός οικισμός του Φισκάρδου. Ωστόσο στις μέρες δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάται κανείς… Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλόξενοι και το Ιόνιο είναι πανέμορφο…


Δεν ακούτε πρωτόγνωρα πράγματα… Θυμάστε ότι την ίδια άποψη είχα και για την Κέρκυρα, λίγο πιο βόρεια στα Ιόνια νησιά που είχαμε τη χαρά να την επισκεφθούμε με τη Σούλα, τον φετινή Απρίλη στην επέτειο του πρώτου χρόνου του γάμου μας. Αν και ήταν νωρίς για να κάνουμε μπάνιο τότε, διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι ότι καμιά φήμη δεν βγαίνει έτσι τυχαία…

Για τη Μαρία τη μητέρα του Ιησού έχουν φροντίσει, αυτοί που τους ενδιαφέρει να πλάθουν μύθους και να τους εκμεταλλεύονται. Τον Ιωσήφ όμως, τον σύζυγό της, οι Θρησκείες δεν αναφέρουν τίποτα. Προφανώς δεν ήταν και για τόση εκμετάλλευση...


Ο Ιωσήφ, όπως μπορούμε να δούμε μέσα από την Αγία Γραφή, ενήργησε πάντα με αποφασιστικότητα και ανιδιοτέλεια για να προστατέψει το παιδί του ως θετός γονιός. Όσες φορές χρειάστηκε να το προστατεύσει, ήταν πάντα εκεί, παρών.


Και τι να πεις για το ρόλο του θετού πατέρα; Ο Ιωσήφ εκπαίδευσε το γιο του ως ξυλουργό. Και μπορούμε να φανταστούμε τον Ιησού πριν ακόμα βαφτιστεί και αρχίσει την επίγεια διακονία του, να εργάζεται μέσα στην επιχείρηση του Ιωσήφ.


Ο πιο σημαντικό ρόλος όμως που έπαιξε, ήταν διαπαιδαγώγηση του μικρού Ιησού... Ο Ιωσήφ πήγαινε τακτικά την οικογένειά του για λατρεία στο ναό της Ιερουσαλήμ, όπως άλλωστε έκαναν οι Ισραηλίτες εκείνη την εποχή...

Ο Ιωσήφ ανέβασε άλλο ένα φορτίο στη ράχη του γαϊδουριού. Φανταστείτε τον να κοιτάζει ολόγυρά του τη Βηθλεέμ, όπου είχε απλωθεί πια το σκοτάδι, και να χτυπάει χαϊδευτικά το πλευρό του δυνατού υποζυγίου. Σίγουρα σκεφτόταν το μακρύ ταξίδι ως την Αίγυπτο. Η μικρή του οικογένεια θα έπρεπε να ζήσει εκεί ανάμεσα σε έναν ξένο λαό, με ξένη γλώσσα και ξένα έθιμα. Πώς θα προσαρμόζονταν σε μια τόσο ριζική αλλαγή;

Δεν ήταν εύκολο για τον Ιωσήφ να πει τα άσχημα νέα στην αγαπημένη του γυναίκα, τη Μαρία, αλλά έσφιξε τα δόντια και της τα είπε. Ένας άγγελος του είχε μεταδώσει σε όνειρο το εξής άγγελμα από τον Θεό: Ο Βασιλιάς Ηρώδης ήθελε το μικρό γιο τους νεκρό! Έπρεπε να φύγουν αμέσως. (Διαβάστε Ματθαίος 2:13, 14) Η Μαρία αναστατώθηκε πολύ. Πώς ήταν δυνατόν να θέλει κάποιος να σκοτώσει το αθώο, άκακο παιδί της; Δεν το χωρούσε ο νους τους. Αλλά επειδή εμπιστεύονταν στον Ιεχωβά, ετοιμάστηκαν να φύγουν.

Ενώ η Βηθλεέμ κοιμόταν, ανυποψίαστη για τα όσα συνέβαιναν, ο Ιωσήφ, η Μαρία και ο Ιησούς έφυγαν αθόρυβα μέσα στο σκοτάδι. Καθώς ο Ιωσήφ κατευθυνόταν νότια, και ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει, ίσως αναρωτιόταν τι τους περίμενε. Πώς θα μπορούσε ένας ασήμαντος ξυλουργός να προστατέψει την οικογένειά του από τόσο ισχυρές δυνάμεις; Θα ήταν πάντα σε θέση να προμηθεύει για τους δικούς του; Θα κατάφερνε να εγκαρτερήσει στο δύσκολο διορισμό που του είχε αναθέσει ο Ιεχωβά Θεός, δηλαδή να φροντίσει και να αναθρέψει αυτό το ξεχωριστό παιδί; Ο Ιωσήφ είχε μπροστά του τεράστιες δυσκολίες. Καθώς θα εξετάζουμε πώς αντιμετώπισε με επιτυχία την καθεμιά, θα διαπιστώσουμε γιατί η πίστη του είναι άξια μίμησης από τους πατέρες σήμερα—αλλά και από όλους μας.

Ο Ιωσήφ Προστάτευε την Οικογένειά Του

Έναν και πλέον χρόνο νωρίτερα, ενόσω ο Ιωσήφ βρισκόταν  στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ, διαπίστωσε ότι η ζωή του άλλαξε οριστικά μετά τον αρραβώνα του με την κόρη του Ηλί. Ο Ιωσήφ θεωρούσε τη Μαρία αγνή και πιστή κοπέλα. Αλλά μετά έμαθε ότι ήταν έγκυος! Σκόπευε, λοιπόν, να τη διαζευχθεί κρυφά ώστε να την προστατέψει από το σκάνδαλο. * Ωστόσο, ένας άγγελος του εξήγησε σε όνειρο ότι η Μαρία ήταν έγκυος μέσω του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά. Ο άγγελος πρόσθεσε ότι ο γιος που θα γεννιόταν “θα έσωζε το λαό του από τις αμαρτίες τους”. Επίσης, καθησύχασε τον Ιωσήφ, λέγοντάς του: «Μη φοβηθείς να πάρεις στο σπίτι τη Μαρία τη σύζυγό σου». —Ματθ. 1:18-21.

Ο Ιωσήφ, όντας δίκαιος και υπάκουος, ενήργησε ακριβώς έτσι. Επωμίστηκε τον πιο βαρυσήμαντο διορισμό: να αναθρέψει και να φροντίσει έναν γιο που δεν ήταν δικός του, αλλά τον οποίο ο Θεός θεωρούσε εξαιρετικά σπουδαίο. Αργότερα, υπακούοντας σε ένα αυτοκρατορικό διάταγμα, πήγε με την έγκυο γυναίκα του στη Βηθλεέμ για να απογραφούν. Εκεί γεννήθηκε το παιδί.

Ο Ιωσήφ δεν οδήγησε την οικογένεια πίσω στη Ναζαρέτ, αλλά έμειναν στη Βηθλεέμ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ιερουσαλήμ. Παρά τη φτώχεια τους, ο Ιωσήφ προστάτευε με κάθε τρόπο τη Μαρία και τον Ιησού ώστε να μην τους λείψει τίποτα και να μην πάθουν κανένα κακό. Λίγο αργότερα, εγκαταστάθηκαν σε ένα λιτό σπίτι. Κατόπιν, όταν ο Ιησούς δεν ήταν πια βρέφος αλλά παιδάκι—ίσως πάνω από ενός έτους—η ζωή τους πήρε και πάλι αναπάντεχη τροπή.

Κατέφθασαν αστρολόγοι από την Ανατολή, πιθανόν από τη μακρινή Βαβυλώνα. Είχαν ακολουθήσει ένα «άστρο» ως το σπίτι του Ιωσήφ και της Μαρίας, αναζητώντας κάποιο παιδί που θα γινόταν βασιλιάς των Ιουδαίων. Οι άνθρωποι αυτοί εκδήλωσαν ιδιαίτερο σεβασμό.

Έστω και εν αγνοία τους, οι αστρολόγοι είχαν βάλει τον μικρό Ιησού σε μεγάλο κίνδυνο. Το «άστρο» που είχαν δει δεν τους οδήγησε πρώτα στη Βηθλεέμ, αλλά στην Ιερουσαλήμ. * Εκεί είπαν στον πονηρό Βασιλιά Ηρώδη ότι αναζητούσαν κάποιο παιδί που θα γινόταν βασιλιάς των Ιουδαίων. Αυτά τα νέα πυροδότησαν τη ζήλια και το μένος του.

Ευτυχώς, όμως, στην υπόθεση εμπλέκονταν μεγαλύτερες δυνάμεις από τον Ηρώδη ή τον Σατανά. Γιατί το λέμε αυτό; Σκεφτείτε πως, όταν οι επισκέπτες έφτασαν στο σπίτι του Ιησού και τον είδαν με τη μητέρα του, πρόσφεραν δώρα χωρίς αντάλλαγμα. Πόσο πρέπει να παραξένεψε τον Ιωσήφ και τη Μαρία το ότι βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν  «χρυσάφι και λιβάνι και σμύρνα»—πολύτιμα αγαθά! Οι αστρολόγοι σκόπευαν να επιστρέψουν στον Βασιλιά Ηρώδη και να του πουν πού ακριβώς είχαν βρει το παιδί. Παρενέβη, όμως, ο Ιεχωβά. Μέσω ενός ονείρου, τους έδωσε την οδηγία να γυρίσουν στον τόπο τους από άλλον δρόμο.—Διαβάστε Ματθαίος 2:1-12.

Λίγο μετά την αναχώρηση των αστρολόγων, ο Ιωσήφ έλαβε από έναν άγγελο του Ιεχωβά την προειδοποίηση: «Σήκω, πάρε το παιδάκι και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο, και μείνε εκεί μέχρι να σου πω· διότι ο Ηρώδης πρόκειται να ψάξει για το παιδάκι με σκοπό να το θανατώσει». (Ματθ. 2:13) Έτσι λοιπόν, όπως επισημάναμε στην αρχή, ο Ιωσήφ υπάκουσε χωρίς καθυστέρηση. Έθεσε την ασφάλεια του παιδιού του πάνω από καθετί άλλο και πήγε την οικογένειά του στην Αίγυπτο. Επειδή οι ειδωλολάτρες αστρολόγοι είχαν φέρει εκείνα τα ακριβά δώρα, ο Ιωσήφ διέθετε πλέον τα μέσα για τη διαμονή της οικογένειας εκεί.

Μεταγενέστεροι απόκρυφοι μύθοι και θρύλοι εξιδανίκευσαν το ταξίδι προς την Αίγυπτο, λέγοντας ότι δήθεν ο μικρός Ιησούς συντόμευσε θαυματουργικά τη διαδρομή, εξουδετέρωσε ληστές, έκανε δε ακόμη και χουρμαδιές να λυγίσουν μπροστά στη μητέρα του για να της προσφέρουν τον καρπό τους. Η Αγία Γραφή δείχνει καθαρά ότι ο Ιησούς έκανε το πρώτο θαύμα του, την «αρχή των σημείων του», μόνο αφότου βαφτίστηκε.—Ιωάν. 2:1-11. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια μακρά, κοπιαστική πορεία προς το άγνωστο.

Οι γονείς μαθαίνουν πολλά από τον Ιωσήφ. Αυτός άφησε πρόθυμα τη δουλειά του και θυσίασε την προσωπική του άνεση για να προστατέψει την οικογένειά του από τον κίνδυνο. Σαφώς, τη θεωρούσε ιερή παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά. Σήμερα, οι γονείς ανατρέφουν τα παιδιά τους σε έναν επικίνδυνο κόσμο, γεμάτο δυνάμεις που θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο, να διαφθείρουν ή ακόμη και να καταστρέψουν τα νεαρά άτομα. Είναι αξιοθαύμαστο το ότι μητέρες και πατέρες ενεργούν με αποφασιστικότητα, όπως ο Ιωσήφ, πασχίζοντας να προστατέψουν τα παιδιά τους από τέτοιες επιρροές!

Ο Ιωσήφ Προμήθευε για την Οικογένειά Του

Όπως φαίνεται, η οικογένεια δεν έμεινε πολύ στην Αίγυπτο, διότι σύντομα ο άγγελος πληροφόρησε τον Ιωσήφ ότι ο Ηρώδης είχε πεθάνει. Εκείνος πήγε την οικογένειά του πίσω στην πατρίδα τους. Σύμφωνα με μια αρχαία προφητεία, ο Ιεχωβά θα καλούσε τον Γιο του  «από την Αίγυπτο». (Ματθ. 2:15) Ο Ιωσήφ συνέβαλε στην εκπλήρωσή της, αλλά πού θα πήγαινε τώρα την οικογένειά του;

Ο Ιωσήφ ήταν προσεκτικός. Με το δίκιο του, φοβόταν το διάδοχο του Ηρώδη, τον Αρχέλαο, ο οποίος ήταν και αυτός μοχθηρός και είχε δολοφονικές διαθέσεις. Υπό θεϊκή καθοδήγηση, ο Ιωσήφ πήγε την οικογένειά του στο βορρά, μακριά από την Ιερουσαλήμ και όλες τις ραδιουργίες της, επιστρέφοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Εκεί ο Ιωσήφ με τη Μαρία ανέθρεψαν τα παιδιά τους.—Διαβάστε Ματθαίος 2:19-23.

Η ζωή τους ήταν απλή—όχι όμως και εύκολη. Η Γραφή λέει ότι ο Ιωσήφ ήταν ξυλουργός, πράγμα που σημαίνει ότι έκανε ποικίλες εργασίες—έκοβε ξύλα, τα μετέφερε και τα επεξεργαζόταν για να κατασκευαστούν σπίτια, πλοιάρια, γεφύρια, κάρα, τροχοί, ζυγοί, καθώς και κάθε είδους γεωργικά σύνεργα. (Ματθ. 13:55) Επρόκειτο για σκληρή χειρωνακτική εργασία. Ο ξυλουργός των Βιβλικών χρόνων δούλευε συνήθως μπροστά από το φτωχικό του ή σε παρακείμενο εργαστήριο.

Ο Ιωσήφ διέθετε πολλά και διάφορα εργαλεία, μερικά από τα οποία ίσως τα είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του. Μπορεί να χρησιμοποιούσε γωνιά, στάθμη, κιμωλία, τσεκούρι, πριόνι, σκεπάρνι, σφυρί, ξυλόσφυρο, σκαρπέλα, τρυπάνι το οποίο λειτουργούσε με την παλινδρομική κίνηση ενός τόξου, διάφορες κόλλες, ίσως δε και μερικά καρφιά, αν και ήταν ακριβά.

Φανταστείτε τον μικρό Ιησού να παρατηρεί το θετό του πατέρα επί το έργον. Με μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα στην κάθε κίνηση του Ιωσήφ, ασφαλώς θαύμαζε τη δύναμη της φαρδιάς του πλάτης και των στιβαρών του μπράτσων, την επιδεξιότητα των χεριών του, τη σπιρτάδα των ματιών του. Ίσως ο Ιωσήφ άρχισε να μαθαίνει στο αγοράκι του πώς να κάνει απλά πράγματα, λόγου χάρη να λιαίνει τραχιά σημεία του ξύλου με αποξηραμένο δέρμα ψαριού. Πιθανόν να έδειξε στον Ιησού πώς διέφεραν τα είδη ξύλου, όπως η συκομουριά, η βελανιδιά ή η ελιά.

Ο Ιησούς έμαθε ακόμη ότι εκείνα τα γερά χέρια που έκοβαν δέντρα,  πελεκούσαν δοκάρια και ένωναν κομμάτια ξύλου ήταν τα ίδια τρυφερά χέρια που χάιδευαν και παρηγορούσαν αυτόν, τη μητέρα του και τα αδέλφια του. Ναι, η οικογένεια του Ιωσήφ και της Μαρίας μεγάλωνε, ώσπου τελικά απέκτησαν τουλάχιστον έξι παιδιά εκτός από τον Ιησού. (Ματθ. 13:55, 56) Ο Ιωσήφ μοχθούσε ολοένα και περισσότερο για να φροντίσει και να θρέψει τόσα στόματα.

Ωστόσο, ο Ιωσήφ κατανοούσε ότι προείχε η πνευματική φροντίδα της οικογένειάς του. Γι’ αυτό, αφιέρωνε χρόνο για να διδάσκει τα παιδιά του σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό και τους νόμους Του. Ο ίδιος και η Μαρία τα πήγαιναν τακτικά στην τοπική συναγωγή, όπου γινόταν δημόσια ανάγνωση και ερμηνεία του Νόμου. Φεύγοντας, ο Ιησούς μπορεί να είχε ένα σωρό ερωτήσεις, και ίσως ο Ιωσήφ αγωνιζόταν να ικανοποιήσει την πνευματική πείνα του παιδιού. Επίσης, πήγαινε την οικογένειά του στην Ιερουσαλήμ για τις θρησκευτικές γιορτές. Κάθε χρόνο, το Πάσχα, ο Ιωσήφ μπορεί να χρειαζόταν δύο εβδομάδες προκειμένου να καλύψει τα 120 περίπου χιλιόμετρα, να τηρήσει τη γιορτή και κατόπιν να γυρίσει πίσω.

Σήμερα, οι Χριστιανοί οικογενειάρχες ενεργούν με παρόμοιο τρόπο. Αναλώνονται για τα παιδιά τους, βάζοντας την πνευματική εκπαίδευση πάνω από κάθε άλλο μέλημα, όπως οι υλικές ανέσεις. Κάνουν το παν για να έχουν οικογενειακή λατρεία στο σπίτι και να πηγαίνουν τα παιδιά τους σε μεγάλες και μικρές Χριστιανικές συνάξεις. Όπως ο Ιωσήφ, ξέρουν ότι αυτή είναι η καλύτερη επένδυση για τα παιδιά τους.

«Με Πολλή Αγωνία»

Όταν ο Ιησούς ήταν 12 χρονών, ο Ιωσήφ πήγε ως συνήθως την οικογένεια στην Ιερουσαλήμ. Ήταν Πάσχα, εορταστική περίοδος, και πολυμελείς οικογένειες διέσχιζαν σε μεγάλα καραβάνια την ανθισμένη ανοιξιάτικη ύπαιθρο. Καθώς πλησίαζαν τα πιο γυμνά εδάφη κοντά στην υπερυψωμένη Ιερουσαλήμ, πολλοί θα τραγουδούσαν τους ψαλμούς των αναβάσεων τους οποίους ήξεραν καλά. (Ψαλμ. 120-134) Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου πιθανότατα είχαν κατακλύσει την πόλη. Μετά, οι οικογένειες και τα καραβάνια τους πήραν το δρόμο του γυρισμού. Ο Ιωσήφ και η Μαρία, ενδεχομένως απασχολημένοι με πολλά πράγματα, υπέθεσαν ότι ο Ιησούς συνταξίδευε με άλλους, πιθανόν με κάποιους συγγενείς. Μόνο όταν είχαν διανύσει απόσταση μιας ολόκληρης μέρας από την Ιερουσαλήμ αντιλήφθηκαν με τρόμο ότι ο Ιησούς έλειπε!—Λουκ. 2:41-44.

Πανικόβλητοι, γύρισαν στην Ιερουσαλήμ ακολουθώντας την ίδια διαδρομή. Φανταστείτε πόσο έρημη και παράξενη τους φαινόταν τώρα η πόλη, καθώς τριγύριζαν στους δρόμους φωνάζοντας το όνομα του γιου τους. Πού μπορεί να ήταν το παιδί; Μήπως την τρίτη μέρα της αναζήτησής τους άρχισε ο Ιωσήφ να αναρωτιέται αν είχε αποτύχει οικτρά να φροντίσει αυτή την ιερή παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά; Τελικά, πήγαν στο ναό. Εκεί, συνέχισαν να ψάχνουν ώσπου έφτασαν σε μια αίθουσα όπου ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι, ειδήμονες στο Νόμο—με τον μικρό Ιησού καθισμένο ανάμεσά τους! Φανταστείτε την ανακούφιση του Ιωσήφ και της Μαρίας!—Λουκ. 2:45, 46.

Ο Ιησούς άκουγε τους μορφωμένους ανθρώπους και τους έκανε ερωτήσεις, δείχνοντας μεγάλο ενδιαφέρον. Εκείνοι είχαν μείνει κατάπληκτοι με την κατανόηση και τις απαντήσεις του. Ωστόσο, η Μαρία και ο Ιωσήφ ένιωσαν έκπληξη. Στη Βιβλική αφήγηση, ο Ιωσήφ δεν λέει τίποτα. Αλλά τα λόγια της Μαρίας περιγράφουν παραστατικά τα αισθήματα και των δύο: «Παιδί μου, γιατί μας φέρθηκες έτσι; Ο πατέρας σου και εγώ σε αναζητούμε με πολλή αγωνία».—Λουκ. 2:47, 48.

Έτσι λοιπόν, με λίγες χαρακτηριστικές πινελιές, ο Λόγος του Θεού σκιαγραφεί ρεαλιστικά το γονικό ρόλο. Ο ρόλος αυτός μπορεί να προκαλεί άγχος—ακόμη και όταν το παιδί είναι τέλειο! Το να είναι κάποιος γονέας στο σημερινό επικίνδυνο κόσμο ίσως συνεπάγεται  απερίγραπτα «μεγάλη αγωνία», αλλά οι πατέρες και οι μητέρες μπορούν να παρηγορούνται με τη σκέψη ότι η Γραφή αναγνωρίζει την πρόκληση που αντιμετωπίζουν.

Ο Ιησούς είχε παραμείνει στο μοναδικό μέρος στη γη όπου ένιωθε πιο κοντά στον ουράνιο Πατέρα του, τον Ιεχωβά, από οπουδήποτε αλλού, ρουφώντας σαν σφουγγάρι ό,τι μπορούσε να μάθει. Απάντησε στους γονείς του με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Γιατί χρειάστηκε να με αναζητήσετε; Δεν ξέρατε ότι πρέπει να είμαι στον οίκο του Πατέρα μου;»—Λουκ. 2:49.

Ασφαλώς, ο Ιωσήφ σκέφτηκε πολλές φορές αυτά τα λόγια. Ίσως και να καμάρωνε. Στο κάτω κάτω, εκείνος είχε διδάξει με επιμέλεια το θετό του γιο να αισθάνεται έτσι για τον Ιεχωβά Θεό. Ήδη από παιδί, ο Ιησούς είχε θερμά αισθήματα για τη λέξη «πατέρας», τα οποία οφείλονταν ως επί το πλείστον στα χρόνια που πέρασε με τον Ιωσήφ.

Αν είστε πατέρας, καταλαβαίνετε άραγε τι μεγάλο προνόμιο έχετε να δείξετε στα παιδιά σας πώς είναι ένας στοργικός, προστατευτικός πατέρας; Παρόμοια, αν στην οικογένεια υπάρχουν παιδιά από προηγούμενο γάμο ή υιοθετημένα, να θυμάστε το παράδειγμα του Ιωσήφ και να φέρεστε στο καθένα ως ξεχωριστή και πολύτιμη προσωπικότητα. Να τα βοηθάτε να πλησιάσουν περισσότερο τον ουράνιο Πατέρα τους, τον Ιεχωβά Θεό. —Διαβάστε Εφεσίους 6:4.

Ο Ιωσήφ Εγκαρτέρησε Πιστά

Η Γραφή αποκαλύπτει μόνο λίγα ακόμη στοιχεία για τη ζωή του Ιωσήφ, αλλά αξίζει να τα εξετάσουμε προσεκτικά. Διαβάζουμε ότι ο Ιησούς «υποτασσόταν σε αυτούς»—στους γονείς του. Πληροφορούμαστε επίσης ότι «ο Ιησούς συνέχισε να προοδεύει σε σοφία και σε σωματική ανάπτυξη  και σε εύνοια από Θεό και ανθρώπους». (Διαβάστε Λουκάς 2:51, 52) Τι φανερώνουν αυτά τα λόγια για τον Ιωσήφ; Αρκετά πράγματα. Συμπεραίνουμε ότι συνέχισε να ηγείται του σπιτικού του, επειδή ο τέλειος γιος του σεβόταν την εξουσία του πατέρα του και υποτασσόταν σε αυτήν.

Επίσης, μαθαίνουμε ότι ο Ιησούς συνέχισε να αναπτύσσεται σε σοφία. Όσον αφορά αυτόν τον τομέα, ο Ιωσήφ ασφαλώς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πρόοδο του γιου του. Εκείνη την εποχή, οι Ιουδαίοι είχαν ένα παλιό γνωμικό, το οποίο βρίσκουμε και διαβάζουμε μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με αυτό, μόνο όσοι έχουν άνεση χρόνου μπορούν να γίνουν αληθινά σοφοί, ενώ οι χειρώνακτες, όπως οι ξυλουργοί, οι γεωργοί και οι σιδηρουργοί, «δεν θα αποφανθούν σχετικά με τη δικαιοσύνη και το δίκαιο και δεν θα βρεθούν μεταξύ εκείνων που λένε σοφά διδάγματα». Αργότερα, ο Ιησούς κατέδειξε ότι αυτό το γνωμικό δεν ευσταθεί. Ως παιδί, αναμφίβολα θα είχε ακούσει αμέτρητες φορές το θετό του πατέρα, μολονότι ήταν ταπεινός ξυλουργός, να τον διδάσκει αποτελεσματικά σχετικά με «τη δικαιοσύνη και το δίκαιο» του Ιεχωβά.

Η επίδραση του Ιωσήφ στον Ιησού φαίνεται και από τη φυσική του ανάπτυξη. Από καλά φροντισμένο παιδί, ο Ιησούς αναπτύχθηκε και έγινε δυνατός και υγιής άντρας. Επίσης, ο Ιωσήφ εκπαίδευσε το γιο του να είναι επιδέξιος στην εργασία του. Ο Ιησούς δεν ήταν γνωστός μόνο ως ο γιος του ξυλουργού, αλλά και ως «ο ξυλουργός». (Μάρκ. 6:3) Άρα, η εκπαίδευση του Ιωσήφ έπιασε τόπο. Ενεργώντας σοφά, οι οικογενειάρχες μιμούνται τον Ιωσήφ, φροντίζοντας τα παιδιά τους από πρακτική άποψη και παρέχοντάς τους εφόδια για να μπορούν να αυτοσυντηρούνται.

Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου ο Ιησούς βαφτίζεται σε ηλικία περίπου 30 ετών, ο Ιωσήφ είναι πλέον απών από τη Βιβλική αφήγηση. Τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι η Μαρία ήταν χήρα όταν ο Ιησούς άρχισε τη διακονία του. (Βλέπε το πλαίσιο  «Πότε Πέθανε ο Ιωσήφ;») Ωστόσο, ο Ιωσήφ άφησε ανεξίτηλο σημάδι —υπήρξε ένας υποδειγματικός πατέρας που προστάτευε την οικογένειά του, προμήθευε για αυτήν και εγκαρτέρησε πιστά ως το τέλος. Κάθε πατέρας, κάθε οικογενειάρχης ή κάθε άλλος Χριστιανός θα κάνει καλά να μιμείται την πίστη του Ιωσήφ.

Πότε Πέθανε ο Ιωσήφ;

Ξέρουμε ότι ο Ιωσήφ ζούσε όταν ο Ιησούς ήταν 12 χρονών. Σε εκείνη την ηλικία, πολλοί νεαροί Ιουδαίοι άρχιζαν να μαθαίνουν την τέχνη του πατέρα τους, ενώ στα 15 γίνονταν βοηθοί. Προφανώς, ο Ιωσήφ πρόλαβε να διδάξει στον Ιησού την ξυλουργική. Άραγε ζούσε ακόμη όταν ο Ιησούς άρχισε τη διακονία του γύρω στα 30; Πολύ αμφίβολο. Αναφέρεται ότι τότε ζούσε η μητέρα του Ιησού, οι αδελφοί και οι αδελφές του, αλλά όχι ο Ιωσήφ. Μάλιστα, ο Ιησούς αποκλήθηκε κάποτε «γιος της Μαρίας», όχι γιος του Ιωσήφ. (Μάρκ. 6:3) Η Μαρία περιγράφεται να ενεργεί και να αποφασίζει μόνη της, χωρίς να συμβουλεύεται κάποιον σύζυγο. (Ιωάν. 2:1-5) Αυτό θα ήταν ασυνήθιστο στους Βιβλικούς χρόνους εκτός αν είχε χηρέψει. Τέλος, καθώς ο Ιησούς πέθαινε, εμπιστεύτηκε τη φροντίδα της μητέρας του στον απόστολο Ιωάννη. (Ιωάν. 19:26, 27) Κάτι τέτοιο θα ήταν περιττό αν ο Ιωσήφ ζούσε ακόμη. Πιθανότατα, λοιπόν, πέθανε όταν ο Ιησούς ήταν σχετικά μικρός. Ως ο μεγαλύτερος γιος, ο Ιησούς αναμφίβολα ανέλαβε το ξυλουργείο και φρόντιζε την οικογένεια μέχρι το βάφτισμά του.

• Αναδημοσίευση από το Βιβλίο "Να μιμείστε την πίστη τους". Έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Είδαμε προχθές μερικά πράγματα για τη Μαρία τη μητέρα του Ιησού Χριστού. Ας τα θυμηθούμε πατώντας ΕΔΩ. Και το κάνουμε αυτό γιατί τις μέρες που θα ακολουθήσουν θα δούμε και θα ακούσουμε πολλές υπερβολές γι’ αυτήν την πιστή γυναίκα.


Σήμερα θα δούμε και θα διαβάσουμε κι άλλα σημαντικά και σπουδαία… Γιατί, πέρα από τις υπερβολές που αρέσουν στους ανθρώπους, ακόμα κι όταν πρόκειται για μύθους και θρύλους, υπάρχει και η αλήθεια… Εδώ, το ταξίδι προς τη Βηθλεέμ δεν ήταν εύκολο…


Η Μαρία ήταν σαν κι εμάς… Δεν περιφανεύονταν και δεν είχε δυνατή δική της γνώμη, συνήθως αλάθητη. Αντιθέτως, από την πρώτη στιγμή που έφερε στον κόσμο τον γιο του Θεού, άκουγε προσεκτικά τους ποιμένες και φύλαγε τα λόγια τους στην καρδιά της…

Η Μαρία προσπάθησε να βολευτεί καλύτερα στη ράχη του μικρού υποζυγίου όπου καθόταν επί ώρες. Μπροστά της περπατούσε με σταθερό βήμα ο Ιωσήφ, οδηγώντας τους προς τη μακρινή Βηθλεέμ. Η Μαρία ένιωσε ξανά το βρέφος να σκιρτάει μέσα της.

Η εγκυμοσύνη της είχε προχωρήσει πολύ. Η Γραφή λέει παραστατικά ότι ήταν «ετοιμόγεννη». (Λουκ. 2:5) Καθώς το αντρόγυνο περνούσε δίπλα από τα χωράφια, ίσως κάποιοι γεωργοί που όργωναν ή έσπερναν τους κοίταζαν και αναρωτιούνταν γιατί ταξίδευε μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση. Τι είχε οδηγήσει τη Μαρία τόσο μακριά από το σπίτι της στη Ναζαρέτ;

Όλα άρχισαν πριν από μήνες, όταν αυτή η νεαρή Ιουδαία έλαβε έναν διορισμό μοναδικό σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Το παιδί που επρόκειτο να γεννήσει θα γινόταν ο Μεσσίας, ο Γιος του Θεού! (Λουκ. 1:35) Καθώς πλησίαζε η γέννα, προέκυψε η ανάγκη για αυτό το ταξίδι. Στη διάρκειά του, η Μαρία αντιμετώπισε δυσκολίες που δοκίμασαν την πίστη της. Ας δούμε πώς παρέμεινε πνευματικά ισχυρή.

Το Ταξίδι προς τη Βηθλεέμ

 Ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν ήταν οι μόνοι που μετακινούνταν. Ο Καίσαρας Αύγουστος είχε διατάξει πρόσφατα να γίνει απογραφή στη χώρα, και σύμφωνα με το διάταγμα όλοι έπρεπε να ταξιδέψουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Τι έκανε ο Ιωσήφ; Η αφήγηση λέει: «Φυσικά, ανέβηκε και ο Ιωσήφ από τη Γαλιλαία, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη του Δαβίδ, η οποία ονομάζεται Βηθλεέμ, επειδή ήταν μέλος του οίκου και της οικογένειας του Δαβίδ».—Λουκ. 2:1-4.

Δεν ήταν σύμπτωση το ότι ο Καίσαρας εξέδωσε τότε το διάταγμά του. Μια προφητεία περίπου εφτά αιώνες νωρίτερα είχε προείπει ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ. Μόλις 11 χιλιόμετρα  από τη Ναζαρέτ υπήρχε μια πόλη με το όνομα Βηθλεέμ. Εντούτοις, η προφητεία ανέφερε συγκεκριμένα ότι ο Μεσσίας θα έβγαινε από τη «Βηθλεέμ Εφραθά». (Διαβάστε Μιχαίας 5:2) Για να φτάσει ο ταξιδιώτης σε αυτό το χωριουδάκι από τη Ναζαρέτ, έπρεπε να καλύψει περίπου 130 χιλιόμετρα ορεινού δρόμου μέσω της Σαμάρειας. Σε αυτή τη Βηθλεέμ κλήθηκε να πάει ο Ιωσήφ, εφόσον αποτελούσε την πατρογονική εστία της οικογένειας του Βασιλιά Δαβίδ, στην οποία ανήκε τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του.

Θα υποστήριζε η Μαρία τον Ιωσήφ στην απόφαση που πήρε σύμφωνα με το διάταγμα; Το ταξίδι θα ήταν κοπιαστικό για εκείνη. Ήταν πιθανότατα αρχές φθινοπώρου, και υπήρχε πάντα το ενδεχόμενο να ψιχαλίζει καθώς η περίοδος της ξηρασίας έφτανε στο τέλος της. Επιπλέον, η φράση “ανέβηκε από τη Γαλιλαία” είναι εύστοχη, διότι η Βηθλεέμ ήταν χτισμένη σε υψόμετρο 750 και πλέον μέτρων—μια μεγάλη ανάβαση που θα αποτελούσε το εξαντλητικό τέλος ενός πολυήμερου ταξιδιού. Ίσως απαιτήθηκε περισσότερος χρόνος από ό,τι συνήθως, διότι η Μαρία στην κατάστασή της μπορεί να χρειαζόταν πολλές στάσεις. Τέτοιες ώρες μια νεαρή γυναίκα θα ήθελε να είναι στον τόπο της, όπου η οικογένεια και οι φίλοι της θα ήταν έτοιμοι να τη βοηθήσουν μόλις την  έπιαναν οι πόνοι. Αναμφίβολα, χρειαζόταν θάρρος για να κάνει η Μαρία αυτό το ταξίδι.

Ωστόσο, ο Λουκάς γράφει ότι ο Ιωσήφ πήγε «να απογραφεί μαζί με τη Μαρία». Αναφέρει επίσης ότι η Μαρία, «σύμφωνα με τον αρραβώνα τους, . . . είχε δοθεί [στον Ιωσήφ] σε γάμο». (Λουκ. 2:4, 5) Το ότι ήταν σύζυγος του Ιωσήφ επηρέασε καθοριστικά τις αποφάσεις της. Θεωρούσε τον άντρα της πνευματική της κεφαλή και αποδεχόταν το θεόδοτο ρόλο που είχε να είναι βοηθός του υποστηρίζοντάς τον στις αποφάσεις του. * Έτσι λοιπόν, αντιμετώπισε αυτή την ενδεχόμενη δοκιμασία της πίστης της εκδηλώνοντας υπακοή.

Τι άλλο μπορεί να υποκίνησε τη Μαρία να υπακούσει; Γνώριζε άραγε την προφητεία που έλεγε ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ; Η Γραφή δεν αναφέρει. Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, διότι προφανώς το γεγονός ήταν ευρέως γνωστό μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών, ακόμη δε και του λαού γενικά. (Ματθ. 2:1-7· Ιωάν. 7:40-42) Ασφαλώς, η Μαρία γνώριζε καλά τις Γραφές. (Λουκ.  1:46-55) Ούτως ή άλλως, έθεσε εξαιρετικό παράδειγμα αποφασίζοντας να ταξιδέψει είτε για να υπακούσει στο σύζυγό της, στο κοσμικό διάταγμα ή στην προφητεία του Ιεχωβά είτε λόγω ενός συνδυασμού παραγόντων. Ο Ιεχωβά εκτιμάει πολύ το ταπεινό, υπάκουο πνεύμα τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Στην εποχή μας, στην οποία η υποταγή είναι συνήθως μια από τις πιο καταφρονημένες αρετές, η Μαρία αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τους πιστούς ανθρώπους παντού.

Η Γέννηση του Χριστού

Η Μαρία πρέπει να έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης όταν αντίκρισε τη Βηθλεέμ. Καθώς εκείνη και ο Ιωσήφ ανέβαιναν τις λοφοπλαγιές, περνώντας δίπλα από ελαιώνες—η ελιά ήταν από τους τελευταίους καρπούς της ετήσιας συγκομιδής—μπορεί κάλλιστα να σκέφτονταν την ιστορία αυτού του μικρού χωριού. Ήταν πολύ ασήμαντο για να συγκαταλεχθεί στις πόλεις του Ιούδα, όπως είχε πει ο προφήτης Μιχαίας, αλλά εκεί είχαν γεννηθεί χίλια και πλέον χρόνια νωρίτερα ο Βοόζ, η Ναομί και αργότερα ο Δαβίδ.

Η Μαρία και ο Ιωσήφ διαπίστωσαν ότι στο χωριό επικρατούσε συνωστισμός. Κάποιοι είχαν φτάσει πριν από αυτούς για να απογραφούν, και έτσι δεν υπήρχε χώρος στο κατάλυμα. * Το μόνο που τους έμενε ήταν να διανυκτερεύσουν σε έναν στάβλο. Φανταζόμαστε πόσο θα ανησυχούσε ο Ιωσήφ βλέποντας τη σύζυγό του να υποφέρει από διαπεραστικούς, πρωτόγνωρους για εκείνη πόνους, οι οποίοι στη συνέχεια δυνάμωσαν. Από όλα τα μέρη, εδώ έτυχε να την πιάσουν οι πόνοι της γέννας.

Οι γυναίκες παντού καταλαβαίνουν πώς ένιωθε η Μαρία. Περίπου 4.000 χρόνια πρωτύτερα, ο Ιεχωβά είχε προείπει ότι όλες οι γυναίκες θα γεννούσαν παιδιά με πόνο εξαιτίας της κληρονομημένης αμαρτίας. (Γέν. 3:16) Τίποτα δεν δείχνει ότι η Μαρία αποτέλεσε εξαίρεση. Η αφήγηση του Λουκά καλύπτει με πέπλο διακριτικότητας τη σκηνή, λέγοντας απλώς: «Γέννησε το γιο της τον πρωτότοκο». (Λουκ. 2:7) Ναι, ο “πρωτότοκός” της είχε γεννηθεί—το πρώτο από τα πολλά παιδιά της Μαρίας, τουλάχιστον εφτά στο σύνολο. (Μάρκ. 6:3) Αυτός, όμως, θα ξεχώριζε. Δεν ήταν μόνο δικός της πρωτότοκος, αλλά και του Ιεχωβά, ο «πρωτότοκος όλης της δημιουργίας», ο μονογενής Γιος του Θεού!—Κολ. 1:15.

Σε αυτό το σημείο, η αφήγηση προσθέτει μια πασίγνωστη λεπτομέρεια: «Τον τύλιξε με σπάργανα και τον έβαλε σε μια φάτνη». (Λουκ. 2:7) Σε όλο τον κόσμο, θεατρικά έργα, απεικονίσεις και αναπαραστάσεις της γέννησης εξιδανικεύουν αυτό το γεγονός. Δείτε, όμως, τα πράγματα ως έχουν. Η φάτνη είναι μια ταΐστρα, ένα σκεύος από όπου τρώνε τα ζώα. Όπως θυμάστε, η οικογένεια κατέλυσε σε κάποιον στάβλο, ένα μέρος που ούτε τότε ούτε τώρα θεωρείται ευάερο και καθαρό. Μιλώντας ρεαλιστικά, ποιοι γονείς θα διάλεγαν έναν τέτοιον χώρο για τη γέννηση του παιδιού τους αν υπήρχαν άλλες επιλογές; Οι περισσότεροι θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Πόσο μάλλον θα ήθελαν η Μαρία και ο Ιωσήφ να προσφέρουν ό,τι καλύτερο στον Γιο του Θεού!

Ωστόσο, δεν άφησαν τους περιορισμούς τους να τους δημιουργήσουν πικρία. Απλώς έκαναν το καλύτερο με ό,τι είχαν στη διάθεσή τους. Προσέξτε, λόγου χάρη, ότι η ίδια η Μαρία φρόντισε το βρέφος, τυλίγοντάς το απαλά με σπάργανα και κατόπιν βάζοντάς το με προσοχή στη φάτνη για να κοιμηθεί, έτσι ώστε να είναι ζεστό και ασφαλές. Παρ’ όλη την ανησυχία για τις τρέχουσες περιστάσεις της, η Μαρία παρείχε το καλύτερο που μπορούσε. Τόσο η ίδια όσο και ο Ιωσήφ γνώριζαν, επίσης, ότι η πνευματική φροντίδα αυτού του παιδιού ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχαν να του προσφέρουν. (Διαβάστε Δευτερονόμιο 6:6-8) Σήμερα, οι συνετοί γονείς θέτουν παρόμοιες προτεραιότητες καθώς ανατρέφουν τα παιδιά τους σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε πνευματική ένδεια.

Μια Ενθαρρυντική Επίσκεψη

Μια ξαφνική αναταραχή διέκοψε το ήσυχο σκηνικό. Κάποιοι ποιμένες μπήκαν τρέχοντας στο στάβλο, ανυπομονώντας να δουν την οικογένεια και ιδιαίτερα το παιδί. Ξεχείλιζαν από ενθουσιασμό και τα πρόσωπά τους ακτινοβολούσαν από χαρά. Είχαν φύγει βιαστικά από τις λοφοπλαγιές όπου έμεναν με τα ποίμνιά τους. * Διηγήθηκαν στους απορημένους γονείς την εκπληκτική εμπειρία που είχαν μόλις πριν από λίγο. Στη λοφοπλαγιά, κατά τη διάρκεια της νυχτερινής φυλακής, ένας άγγελος εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους. Η δόξα του Ιεχωβά έλαμψε ολόγυρα, και ο άγγελος τους είπε  ότι ο Χριστός, δηλαδή ο Μεσσίας, είχε μόλις γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Θα έβρισκαν το παιδί σε μια φάτνη, τυλιγμένο με σπάργανα. Τότε συνέβη κάτι ακόμη πιο εντυπωσιακό—εμφανίστηκε ένα κραταιό στράτευμα αγγέλων, οι οποίοι αινούσαν τον Θεό!—Λουκ. 2:8-14.

Δεν απορούμε που εκείνοι οι ταπεινοί άνθρωποι έσπευσαν στη Βηθλεέμ! Συνεπαρμένοι από τη θέα του νεογέννητου βρέφους που βρισκόταν εκεί, όπως ακριβώς τους είχε πει ο άγγελος, δεν κράτησαν αυτά τα καλά νέα για τον εαυτό τους. «Γνωστοποίησαν τα λόγια . . . Και όλοι όσοι άκουσαν θαύμασαν για αυτά που τους είπαν οι ποιμένες». (Λουκ. 2:17, 18) Οι θρησκευτικοί ηγέτες των ημερών προφανώς καταφρονούσαν τους ποιμένες. Αλλά είναι σαφές ότι ο Ιεχωβά εκτιμούσε εκείνους τους ταπεινούς, πιστούς ανθρώπους. Πώς, όμως, επηρέασε αυτή η επίσκεψη τη Μαρία;

Η Μαρία ήταν ασφαλώς εξαντλημένη από την ταλαιπωρία της γέννας, αλλά άκουγε με προσοχή καθετί που λεγόταν. Έκανε όμως και κάτι ακόμη: «Διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, βγάζοντας συμπεράσματα μέσα στην καρδιά της». (Λουκ. 2:19) Ήταν πραγματικά σκεπτόμενο άτομο. Γνώριζε ότι το αγγελικό μήνυμα ήταν ζωτικό. Ο Θεός της, ο Ιεχωβά, ήθελε να γνωρίζει και να κατανοεί η Μαρία την ταυτότητα και τη σπουδαιότητα του γιου της. Εκείνη λοιπόν δεν άκουγε μόνο, αλλά φύλαγε τα λόγια στην καρδιά της ώστε να τα στοχάζεται ξανά και ξανά τους μήνες και τα χρόνια που θα έρχονταν. Να ένας σημαντικός παράγοντας για την πίστη που εκδήλωνε η Μαρία σε όλη της τη ζωή.—Διαβάστε Εβραίους 11:1.

Θα ακολουθήσετε εσείς το παράδειγμα της Μαρίας; Ο Ιεχωβά έχει γεμίσει τις σελίδες του Λόγου του με ζωτικές πνευματικές αλήθειες. Εντούτοις, αυτές δεν μας ωφελούν και πολύ αν δεν τους δίνουμε προσοχή. Για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε τη Γραφή τακτικά—όχι απλώς ως λογοτεχνικό έργο αλλά ως το Λόγο του Θεού. (2 Τιμ. 3:16) Κατόπιν, όπως η Μαρία, χρειάζεται να φυλάμε τα πνευματικά λόγια στην καρδιά μας, βγάζοντας συμπεράσματα. Αν στοχαζόμαστε όσα διαβάζουμε στη Γραφή και συλλογιζόμαστε πώς θα εφαρμόζουμε τις συμβουλές του Ιεχωβά πληρέστερα, θα τρέφουμε την πίστη μας με ό,τι χρειάζεται για να αναπτυχθεί.

Και Άλλα Λόγια για να τα Φυλάξει

Όταν το μωρό έγινε οχτώ ημερών, η Μαρία και ο Ιωσήφ φρόντισαν να περιτμηθεί όπως όριζε ο Μωσαϊκός Νόμος και του έδωσαν το όνομα Ιησούς, σύμφωνα με την οδηγία που είχαν λάβει. (Λουκ. 1:31) Κατόπιν, την 40ή ημέρα, τον πήγαν από τη Βηθλεέμ στο ναό της Ιερουσαλήμ, περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά, και έκαναν τις προσφορές καθαρισμού που προέβλεπε ο Νόμος για τους φτωχότερους—δύο τρυγόνια ή δύο περιστέρια. Ακόμη και αν ντρέπονταν επειδή δεν μπόρεσαν να προσφέρουν ένα κριάρι και ένα τρυγόνι όπως άλλοι γονείς, παραμέρισαν τέτοια αισθήματα. Πάντως, ενθαρρύνθηκαν πολύ ενόσω βρίσκονταν εκεί.—Λουκ. 2:21-24.

Ένας ηλικιωμένος ονόματι Συμεών τούς πλησίασε και μετέδωσε στη Μαρία και άλλα λόγια για να τα φυλάξει σαν θησαυρό στην καρδιά της. Του είχε δοθεί η υπόσχεση ότι προτού πεθάνει θα έβλεπε τον Μεσσία, και το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά τού έδειξε ότι ο μικρός Ιησούς ήταν ο προειπωμένος Σωτήρας. Ο Συμεών προειδοποίησε επίσης τη Μαρία σχετικά με τον πόνο που θα έπρεπε να υπομείνει κάποια μέρα. Της είπε ότι θα ένιωθε σαν να τη διαπερνούσε μακρύ σπαθί. (Λουκ. 2:25-35) Ακόμη και αυτά τα δυσοίωνα λόγια ίσως βοήθησαν  τη Μαρία να υπομείνει όταν ήρθε εκείνη η δύσκολη περίοδος ύστερα από τρεις και πλέον δεκαετίες. Μετά τον Συμεών, μια προφήτισσα ονόματι Άννα είδε τον μικρό Ιησού και άρχισε να μιλάει σχετικά με αυτόν σε όλους όσους έτρεφαν την ελπίδα για την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ.—Διαβάστε Λουκάς 2:36-38.

Η απόφαση του Ιωσήφ και της Μαρίας να φέρουν το μωρό τους στο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ ήταν πολύ σωστή. Έδωσαν έτσι στο γιο τους το ξεκίνημα για μια ολόκληρη ζωή πιστής παρουσίας στο ναό του Ιεχωβά. Εκεί, πρόσφεραν από τον εαυτό τους ανάλογα με τις δυνατότητές τους και άκουσαν λόγια διδασκαλίας και ενθάρρυνσης. Χωρίς αμφιβολία, η Μαρία έφυγε από το ναό εκείνη τη μέρα με ισχυρότερη πίστη και με καρδιά γεμάτη πνευματικά λόγια τα οποία θα στοχαζόταν και θα μετέδιδε σε άλλους.

Είναι ωραίο να βλέπουμε σήμερα γονείς να ακολουθούν αυτό το παράδειγμα. Στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι γονείς φέρνουν με πιστότητα τα παιδιά τους στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Τέτοιοι γονείς δίνουν ό,τι μπορούν, προσφέροντας λόγια ενθάρρυνσης στους ομοπίστους τους. Και φεύγουν πιο δυνατοί, πιο χαρούμενοι, καθώς και γεμάτοι καλά πράγματα τα οποία μεταδίδουν σε άλλους. Πόσο χαιρόμαστε όταν συναθροιζόμαστε μαζί τους! Τότε θα διαπιστώνουμε ότι η πίστη μας θα ενισχύεται, όπως η πίστη της Μαρίας.

• Αναδημοσίευση από το Βιβλίο "Να μιμείστε την πίστη τους". Έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Και ξαφνικά βρήκαμε θέμα καλοκαιριάτικα… Δύο μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στη Βραζιλία, στη σκοποβολή από την 20χρονη Άννα Κορακάκη τάραξε τα νερά… Και η GOAL NEWS, μια αθλητική εφημερίδα, ένιωσε την ανάγκη να την κάνει πρωτοσέλιδο…


Τα ίδια και η πρώτη αθλητική σελίδα της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ. Μάλιστα αν και η ώρα ήταν δύσκολη λόγω της μεγάλης διαφοράς ώρας που έχουμε με τη Βραζιλία μπόρεσαν να κάνουν αλλαγές στα πρωτοσέλιδα τους και να προσθέσουν το μεγάλο γεγονός…


Στην SPORT DAY ανέβασαν πολύ ψηλά το θέμα… Μόνο που είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ζήτημα. Η Άννα δεν ήταν μέσα στα κυκλώματα. Ένα παιδιά καθαρό από την περιφέρεια… Αγωνιστηκε μόνη της μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Και τα κατάφερε. Και τώρα πρέπει να διαχειριστεί τη λάμψη της…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 13/08/2016

Αρκούσαν δύο μετάλλια, ένα χρυσό στο πιστόλι ταχείας βολής στα 25 μέτρα και ένα χάλκινο στο αεροβόλο πιστόλι στα δέκα μέτρα, για να ξεσηκωθεί ένας εθνικός ενθουσιασμός στη χώρα που υποφέρει τώρα και έξι χρόνια από την οικονομική κρίση με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να τη βιώνουν σκληρά στο πετσί τους, ως επιβίωση πια.

Τι ήταν αυτό που μας έκανε να ξεχάσουμε, για λίγο τουλάχιστον, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να επικεντρωθούμε στον άθλο της μικρής Άννας Κορακάκη από την Ξάνθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στη μακρινή Βραζιλία; Είναι ένα ζήτημα που ίσως αξίζει να το δούμε με περισσότερη προσοχή και να το ερμηνεύσουμε.

Καταρχήν έχω τις προσωπικές μου ενστάσεις κατά πόσο ένα τέτοιο «άθλημα», η σκοποβολή μπορεί να θεωρηθεί Ολυμπιακό… Δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθάει από πλευράς τεχνικής στο να αναπτυχθεί καλύτερα ο άνθρωπος, αλλά αυτό ίσως είναι μια δική μου υπόθεση… Έτσι κι αλλιώς το «άθλημα» αυτό έχει πάρει μέρος σε καμιά 20ριά Ολυμπιάδες. Ιστορικά όμως, όπως διαπίστωσα από έρευνα που έκανα, δεν ήταν μακριά από τους διοργανωτές όλα τα παραπάνω…

Από την Τρίτη το βράδυ όμως υπάρχει διάχυτη μια εθνικοπατριωτική έξαρση με αφορμή αυτά τα μετάλλια της Άννας… Οι πολιτικοί διαγκωνίζονται για το ποιος θα πρωτοστείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα και ποιος θα φωτογραφηθεί μαζί της.

Και όπως πάντα, όλοι αυτοί εμφανίστηκαν κατόπιν εορτής να καρπωθούν κάτι από τη λάμψη της μικρής από την Ξάνθη… Ως χθες ήταν απόντες… Ότι έκανε, το έκανε μόνη της, με τη βοήθεια, τη στήριξη και την επιμονή των γονιών της. Ναι, ωραίοι είναι οι πανηγυρισμοί, αλλά κάποιος έπρεπε να πει την αλήθεια. Κι αυτό τον δύσκολο ρόλο τον ανέλαβαν οι γονείς της, λέγοντας τα πράγματα με το όνομα τους.

Ότι κατάφεραν ήταν αποτέλεσμα προσωπικής δουλειάς. Η επίσημη Πολιτεία ήταν, ως συνήθως, απούσα. Εμφανίστηκαν μόνο, όταν τα φώτα της δημοσιότητας άρχισαν να πέφτουν πάνω στη μικρή κάνοντας την, για λίγο, διάσημη.

Είναι αξιοθαύμαστο πάντως πως η ίδια διαχειρίστηκε με πολύ ψυχραιμία, όλο αυτό το κλίμα, πράγμα το οποίο για οποιονδήποτε, ήταν μάλλον δύσκολο. Στον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα που έσπευσε να το εκμεταλλευτεί πολιτικά, δημοσιεύοντας τα συγχαρητήρια του για τη νίκη της αυτή στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter, απάντησε ευγενικά: «Ευχαριστώ κύριε». Εκ των υστέρων είδαμε πληροφορίες ότι μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα, αλλά αυτό δεν έχει και τόσο σημασία…

Μπράβο της!... Με την υπεύθυνη στάση της, κράτησε σε μια απόσταση όλους εκείνους που πάντα ήταν άφαντοι από τις προσπάθειες που έκανε μόνη με τον πατέρα της ως προπονητή της. Ξέρει πόσο κούφια και υποκριτικά είναι όλα αυτά και ξέρει επίσης πολύ καλά, τι θα συμβεί όταν σβήσουν οι προβολείς της δημοσιότητας που τώρα είναι στραμμένοι πάνω της.

Σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα… Νομίζω πως δεν υπήρξαν πιο αδιάφοροι, τουλάχιστον από όσους εγώ γνώρισα… Ουδείς ασχολείται… Εξάλλου δεν έχουμε και καμιά ουσιαστική εκπροσώπηση σε κάποιο άθλημα… Όλα έχουν ξεθωριάσει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τότε που είχε η χώρα μας την ευθύνη της διοργάνωσης τους.

Ωστόσο πολλοί λένε ότι, ακόμα πληρώνουμε για όλα αυτά τα άχρηστα έργα που μας υποχρέωσαν να κάνουμε… Και γενεές – γενεών θα συνεχίσουν να πληρώνουν έως ότου αποπληρωθεί το χρέος, αν αποπληρωθεί κάποτε… Πώς να μείνει λίγος χώρος για ενθουσιασμό μέσα σ’ αυτή τη θλίψη; Όσο κι αν το επιθυμούν οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, αυτό δεν είναι δυνατόν, πια.

Και νομίζω, ότι σιγά – σιγά το κατανοούν και «μαζεύονται». Όσο δηλαδή μπορεί να «μαζευτούν» οι πολιτικοί που τόσο τους αρέσει να κάνουν πράγματα για το θεαθήναι και μόνο…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 13/08/2016 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Σε εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια, μερικοί ζηλωτές Έλληνες διακατέχονταν από την επιθυμία να κάνουν τη διακονία σταδιοδρομία τους. Ο Μιχάλης Καμινάρης, ένας από τους πρώτους σκαπανείς, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1934, ξεχειλίζοντας από την επιθυμία να κηρύξει τα καλά νέα ολοχρονίως. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ενώθηκε μαζί του ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος. Αυτοί οι δυο αδελφοί κάλυψαν αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε σε μια Συνέλευση στο δάσος. Είναι όρθιος πίσω από τον αδελφό Βασίλη Καρκάνη που είναι μπροστά καθιστός.


Ο αδελφός Καμινάρης θυμάται: «Όσο προόδευε το έργο, τόσο φούντωνε η εναντίωση. Στο χωριό Μαγουλιανά, αντιμετωπίσαμε οχλαγωγία, και στο χωριό Πράσινο, ο παπάς διήγειρε επίθεση εναντίον μας. Στο νομό Μεσσηνίας, καθώς και στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, περάσαμε από δεκάδες δίκες για το ζήτημα του προσηλυτισμού. Προκειμένου να μειωθεί ο αριθμός των συλλήψεων, το Γραφείο Τμήματος μάς συμβούλεψε να εργαζόμαστε ένας-ένας και όχι μαζί. Ήταν σκληρό να εργάζεται κανείς μόνος του, χωρίς να έχει κάποιον να του μιλάει, αλλά προχώρησα αψηφώντας τους κινδύνους και τη μοναξιά, με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Στη φωτογραφία μια ομάδα αδελφών που πέρασε τη σχολή πρεσβυτέρων στο τότε Μπέθελ που στεγαζόταν στο κτίριο της οδού Καρτάλη.


Πολλές φορές μου έλεγαν οι άνθρωποι: ‘Φαντάσου πόσα χρήματα παίρνεις για να φτάσεις και έως εδώ’. Πού να ήξεραν ότι έμενα πολλές φορές νηστικός και ότι δεν γνώριζα καν αν θα έβρισκα μέρος να κοιμηθώ. Μερικές φορές, όταν βρισκόμουν σε περιοχή όπου οι άνθρωποι διάκεινταν εχθρικά, το πιο ασφαλές μέρος για ύπνο ήταν το τοπικό νεκροταφείο». Ο αδελφός Καμινάρης έγινε μέλος της οικογένειας Μπέθελ από το 1945. Ο αριθμός των τακτικών σκαπανέων ανέβηκε στα ύψη, από 8 σκαπανείς το 1938 σε περίπου 1.800 το 1993. Το νοικιασμένο κτίριο της οδού Καρτάλη που λειτουργούσε ως Μπέθελ τα πρώτα δύσκολα χρόνια των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΜΙΝΑΡΗΣ

Έπειτα από πέντε χρόνια παραμονής στη Νότια Αφρική, όπου είχα πάει αναζητώντας χρυσάφι, επέστρεφα έχοντας μαζί μου κάτι εξαιρετικά πιο πολύτιμο. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω σχετικά με τον πλούτο που είχα αποκτήσει τώρα και τον οποίο επιθυμούσα να μοιραστώ.

Γεννήθηκα το 1904 στο νησί της Κεφαλλονιάς, στο Ιόνιο Πέλαγος. Γρήγορα έχασα και τους δύο γονείς μου, και έτσι μεγάλωσα ορφανός. Ποθούσα να λάβω βοήθεια, και συχνά προσευχόμουν στον Θεό. Αν και ως Ορθόδοξος Χριστιανός πήγαινα τακτικά στην εκκλησία, είχα πλήρη άγνοια της Αγίας Γραφής. Δεν έβρισκα παρηγοριά.

Το 1929 αποφάσισα να μεταναστεύσω και να αναζητήσω μια καλύτερη ζωή. Άφησα το άγονο νησί μου και αναχώρησα με πλοίο για τη Νότια Αφρική μέσω Αγγλίας. Έπειτα από 17 ημέρες στη θάλασσα, έφτασα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, όπου ένας συμπατριώτης με προσέλαβε αμέσως ως υπάλληλο. Εντούτοις, δεν βρήκα παρηγοριά στον υλικό πλούτο.

Κάτι Πιο Πολύτιμο

Έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στη Νότια Αφρική, πέρασε από τον τόπο της εργασίας μου ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά και μου πρόσφερε μερικά Βιβλικά έντυπα στην ελληνική. Μεταξύ αυτών ήταν τα βιβλιάρια «Πού Είναι οι Νεκροί;» και «Η Καταδυνάστευσις—Πότε θα Λήξη;» Θυμάμαι πολύ καλά με πόση δίψα τα διάβασα, αποστηθίζοντας μάλιστα όλα τα εδάφια που παρατίθονταν. Κάποια ημέρα είπα σε ένα συνεργάτη μου: «Αυτό που ζητούσα τόσα χρόνια το βρήκα. Ήρθα στην Αφρική για χρυσάφι, αλλά αντί για χρυσάφι, βρήκα διαμάντια».

Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά, ότι η Βασιλεία του έχει ιδρυθεί ήδη στους ουρανούς και ότι ζούμε στις τελευταίες ημέρες αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Έξοδος 6:3· Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 6:9, 10· 24:3-12· 2 Τιμόθεο 3:1-5· Αποκάλυψη 12:7-12) Πόσο συγκινήθηκα καθώς έμαθα ότι η Βασιλεία του Ιεχωβά θα φέρει άπειρες ευλογίες σε όλες τις φυλές των ανθρώπων! Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε ήταν ότι αυτές οι πολύτιμες αλήθειες διακηρύττονταν παγκόσμια.—Ησαΐας 9:6, 7· 11:6-9· Ματθαίος 24:14· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Σύντομα βρήκα τη διεύθυνση του γραφείου τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Κέιπ Τάουν και πήρα και άλλα Βιβλικά έντυπα. Ιδιαίτερα χάρηκα όταν απέκτησα δική μου Αγία Γραφή. Αυτά που διάβαζα με έκαναν να θέλω να δώσω μαρτυρία. Άρχισα στέλνοντας Γραφικά έντυπα σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς στη γενέτειρά μου, το Ληξούρι. Από τη μελέτη που έκανα, καταλάβαινα σιγά σιγά ότι για να ευαρεστήσει κάποιος τον Ιεχωβά πρέπει να αφιερώσει τη ζωή του σε εκείνον. Έτσι, αμέσως αφιερώθηκα με προσευχή.

Κάποια φορά πήγα σε μια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά εφόσον δεν ήξερα την αγγλική γλώσσα, δεν κατάλαβα λέξη. Όταν έμαθα ότι υπήρχαν πολλοί Έλληνες στο Πορτ Ελίζαμπεθ, μετακόμισα εκεί, αλλά δεν βρήκα κανέναν ελληνόφωνο Μάρτυρα. Έτσι, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα για να γίνω ολοχρόνιος ευαγγελιστής. Θυμάμαι ότι είπα μέσα μου: ‘Θα επιστρέψω στην Ελλάδα, και ας φτάσω εκεί ημίγυμνος’.

Ολοχρόνια Διακονία στην Ελλάδα

Η άνοιξη του 1934 με βρήκε στο κατάστρωμα του ιταλικού υπερωκεάνιου «Ντουίλιο». Έφτασα στη Μασσαλία της Γαλλίας, και έπειτα από 10ήμερη παραμονή εκεί, έφυγα για την Ελλάδα με το επιβατικό πλοίο «Πατρίς». Ενώ βρισκόμασταν εν πλω, το πλοίο παρουσίασε μηχανικά προβλήματα, και τη νύχτα δόθηκε εντολή να κατεβάσουμε στη θάλασσα τις σωσίβιες λέμβους. Τότε θυμήθηκα τη σκέψη που είχα κάνει ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα έστω και ημίγυμνος. Τελικά όμως έφτασε ένα ιταλικό ρυμουλκό και μας τράβηξε ως τη Νάπολη της Ιταλίας. Αργότερα, φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά.

Από εκεί κατευθύνθηκα στην Αθήνα και πήγα στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά. Συζήτησα με τον Αθανάσιο Καρανάσιο, τον επίσκοπο τμήματος, και του ζήτησα να διοριστώ ολοχρόνιος κήρυκας. Την αμέσως επόμενη ημέρα αναχώρησα για την Πελοπόννησο. Ολόκληρη αυτή η περιοχή μού ανατέθηκε ως προσωπικός μου τομέας!

Με ασυγκράτητο ζήλο άρχισα το έργο κηρύγματος, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό, από αγρόκτημα σε αγρόκτημα και από απομονωμένο σπίτι σε απομονωμένο σπίτι. Σύντομα, ήρθε και ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος με βάφτισε το καλοκαίρι του 1935—πάνω από ένα χρόνο αφότου άρχισα την ολοχρόνια διακονία! Δεν υπήρχαν δημόσια μέσα συγκοινωνίας, και έτσι πηγαίναμε παντού με τα πόδια. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας ήταν η εναντίωση του κλήρου, ο οποίος έκανε τα πάντα για να μας σταματήσει. Ως αποτέλεσμα, συναντούσαμε μεγάλη προκατάληψη. Εντούτοις, παρά τα εμπόδια, δινόταν μαρτυρία και το όνομα του Ιεχωβά διαφημιζόταν παντού.

Υπομένουμε Εναντίωση

Ένα πρωινό, ενώ κήρυττα στον ορεινό νομό της Αρκαδίας, έφτασα στο χωριό Μαγούλιανα. Είχα ήδη δώσει μαρτυρία επί μία ώρα όταν άκουσα τις καμπάνες της εκκλησίας, και αμέσως κατάλαβα ότι χτυπούσαν για εμένα! Συγκεντρώθηκε ένας όχλος, με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη. Έκλεισα αμέσως το χαρτοφύλακά μου και προσευχήθηκα σιωπηλά στον Ιεχωβά. Ο αρχιμανδρίτης, μαζί με πολλά παιδιά πίσω του, ήρθε κατευθείαν προς το μέρος μου. Άρχισε να κραυγάζει: «Αυτός είναι! Αυτός είναι!»

Τα παιδιά με περικύκλωσαν, και ο αρχιμανδρίτης προχώρησε μπροστά και άρχισε να με σπρώχνει με τη μεγάλη του κοιλιά που προεξείχε, λέγοντας ότι δεν ήθελε να βάλει τα χέρια του πάνω μου ‘μην τυχόν μολυνθεί’. Φώναζε: «Βαράτε τον! Βαράτε τον!» Αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή παρουσιάστηκε ένας αστυνομικός και μας οδήγησε και τους δύο στο αστυνομικό τμήμα. Ο αρχιμανδρίτης δικάστηκε για υποκίνηση οχλοκρατίας και πλήρωσε πρόστιμο 300 δραχμών καθώς και τα έξοδα της δίκης. Εγώ αφέθηκα ελεύθερος.

Όταν πηγαίναμε σε μια καινούρια περιοχή, είχαμε ως κέντρο δράσης κάποια μεγάλη πόλη, και από εκεί καλύπταμε όλο τον τομέα σε απόσταση τεσσάρων ωρών με τα πόδια. Αυτό σήμαινε ότι φεύγαμε το πρωί πριν ακόμη φέξει και επιστρέφαμε το βράδυ όταν είχε σκοτεινιάσει· συνήθως επισκεπτόμασταν ένα ή δύο χωριά την ημέρα. Αφού καλύπταμε τα γύρω χωριά, κηρύτταμε στην πόλη που είχαμε ως κέντρο και κατόπιν φεύγαμε. Συχνά μας συνελάμβαναν, επειδή ο κλήρος ξεσήκωνε τους ανθρώπους εναντίον μας. Στην περιοχή του Παρνασσού, στην κεντρική Ελλάδα, η αστυνομία με καταζητούσε μήνες. Ποτέ όμως δεν με έπιασαν.

Κάποια ημέρα ο αδελφός Τριανταφυλλόπουλος και εγώ κηρύτταμε στο χωριό Μουρίκι, στο νομό Βοιωτίας. Χωρίσαμε το χωριό σε δύο τμήματα, και εγώ, ως νεότερος, άρχισα να καλύπτω τα σπίτια που ήταν στην πλαγιά. Ξαφνικά άκουσα κραυγές από κάτω. Ενώ έτρεχα, σκέφτηκα: ‘Θα δέρνουν τον αδελφό Τριανταφυλλόπουλο’. Οι χωρικοί είχαν συγκεντρωθεί στο τοπικό καφενείο, και ο παπάς πήγαινε πάνω κάτω σαν μαινόμενος ταύρος. «Αυτοί οι άνθρωποι μας ονομάζουν ‘σπέρμα του Όφεως’», φώναζε.

Ο παπάς είχε ήδη σπάσει ένα μπαστούνι στο κεφάλι του αδελφού Τριανταφυλλόπουλου, με αποτέλεσμα να τρέχουν αίματα στο πρόσωπό του. Καθάρισα τα αίματα και φύγαμε. Περπατήσαμε τρεις ώρες και φτάσαμε στη Θήβα. Εκεί, πήγαμε σε ένα ιατρείο για να φροντίσουμε το τραύμα. Αναφέραμε το επεισόδιο στην αστυνομία, και κατατέθηκε μήνυση. Εντούτοις, ο παπάς είχε διασυνδέσεις, και τελικά τον απάλλαξαν.

Ενώ κηρύτταμε στο χωριό Λευκάδα του νομού Φθιώτιδας, οι οπαδοί ενός από τους κομματάρχες της περιοχής μάς «συνέλαβαν» και μας οδήγησαν στο καφενείο του χωριού, όπου βρεθήκαμε κατηγορούμενοι σε ένα «αυτοσχέδιο» λαϊκό δικαστήριο. Ο κομματάρχης και η παρέα του πηγαινοέρχονταν με τη σειρά πάνω από τα κεφάλια μας και έβγαζαν λόγο —λέγοντας ό,τι ήθελαν— και μας απειλούσαν με σφιγμένες τις γροθιές τους. Ήταν όλοι μεθυσμένοι. «Μας έψαλλαν τον αναβαλλόμενο» από το μεσημέρι μέχρι το δειλινό, αλλά εμείς παραμέναμε ατάραχοι και χαμογελούσαμε αποδεικνύοντας την αθωότητά μας και προσευχόμενοι σιωπηλά στον Ιεχωβά Θεό για βοήθεια.

Το σούρουπο μας ελευθέρωσαν δυο αστυνομικοί. Μας οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα και μας φέρθηκαν καλά. Για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, ο κομματάρχης ήρθε την επομένη και μας κατηγόρησε ότι προπαγανδίζαμε κατά του Βασιλιά της Ελλάδας. Έτσι, η αστυνομία μάς έστειλε, με συνοδεία δύο αντρών, στη Λαμία για περαιτέρω ανάκριση. Εκεί μείναμε υπό κράτηση εφτά ημέρες και κατόπιν οδηγηθήκαμε χειροδέσμιοι στη Λάρισα για ανάκριση από το στρατοδικείο.

Οι Χριστιανοί αδελφοί μας στη Λάρισα, οι οποίοι είχαν ειδοποιηθεί εκ των προτέρων, μας περίμεναν. Η μεγάλη στοργή που μας έδειξαν αποτέλεσε καλή μαρτυρία προς τους φύλακες. Το άτομο που ενεργούσε για λογαριασμό μας, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά και πρώην απόστρατος ταγματάρχης του πεζικού, ήταν πασίγνωστος στην πόλη. Όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο και μας υπερασπίστηκε, φάνηκε ότι οι κατηγορίες ήταν ψεύτικες, και αφεθήκαμε ελεύθεροι.

Η επιτυχία που είχαν γενικά στο κήρυγμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οδήγησε στην κλιμάκωση της εναντίωσης. Το 1938 και το 1939 ψηφίστηκαν νόμοι κατά του προσηλυτισμού και, εξαιτίας αυτού, ο Μιχάλης και εγώ βρεθήκαμε αναμειγμένοι σε δεκάδες δίκες. Κατόπιν, το γραφείο τμήματος μας συμβούλεψε να κηρύττουμε χωριστά ώστε να μη γίνεται το έργο μας τόσο αντιληπτό. Μου ήταν δύσκολο να μην έχω συντροφιά. Εντούτοις, με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, κάλυψα με τα πόδια τους νομούς Αττικής, Βοιωτίας, Φθιώτιδας, Εύβοιας, Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας, καθώς και την περιφέρεια της Πελοποννήσου.

Αυτό που με βοήθησε εκείνη την περίοδο ήταν τα όμορφα λόγια του ψαλμωδού τα οποία φανέρωναν την εμπιστοσύνη που είχε στον Ιεχωβά: «Δια σου θέλω διασπάσει στράτευμα, και δια του Θεού μου θέλω υπερπηδήσει τείχος. Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν, και καθιστών άμωμον την οδόν μου. Κάμνει τους πόδας μου ως των ελάφων και με στήνει επί τους υψηλούς τόπους μου».—Ψαλμός 18:29, 32, 33.

Το 1940, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, και λίγο αργότερα εισέβαλε στη χώρα ο γερμανικός στρατός. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, και τα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά απαγορεύτηκαν. Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα· εντούτοις, αυτοί αυξήθηκαν θεαματικά σε αριθμό—ενώ το 1940 υπήρχαν 178 Μάρτυρες, το 1945, στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Μάρτυρες ήταν 1.770!

Υπηρεσία στο Μπέθελ

Το 1945, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αθήνα. Το Μπέθελ, λέξη η οποία σημαίνει «Οίκος Θεού», βρισκόταν τότε σε ένα νοικιασμένο σπίτι στην οδό Λομβάρδου. Τα γραφεία ήταν στον πρώτο όροφο και το τυπογραφείο στο υπόγειο. Σε αυτό υπήρχε ένα μικρό πιεστήριο και μια κοπτική μηχανή. Στην αρχή υπηρετούσαν μόνο δύο άτομα στο τυπογραφείο, αλλά σύντομα άρχισαν να έρχονται από το σπίτι τους και άλλοι εθελοντές για να βοηθούν στην εργασία.

Η επαφή με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης αποκαταστάθηκε το 1945, και εκείνο το έτος αρχίσαμε ξανά να τυπώνουμε τη Σκοπιά σε τακτική βάση στην Ελλάδα. Κατόπιν, το 1947, μεταφέραμε το γραφείο του τμήματός μας στην οδό Τενέδου 16, αλλά το τυπογραφείο παρέμεινε στην οδό Λομβάρδου. Αργότερα τα πιεστήρια μεταφέρθηκαν από την οδό Λομβάρδου σε ένα εργοστάσιο το οποίο ανήκε σε κάποιο Μάρτυρα και απείχε σχεδόν τέσσερα χιλιόμετρα. Έτσι, για κάποιο διάστημα πηγαινοερχόμασταν σε τρία διαφορετικά μέρη.

Θυμάμαι ότι έφευγα προτού χαράξει από την οδό Τενέδου, όπου κοιμόμασταν, και πήγαινα στο τυπογραφείο. Εκεί εργαζόμουν ως τη 1:00 μ.μ. και ύστερα πήγαινα στην οδό Λομβάρδου όπου είχαν μεταφερθεί τα τυπωμένα φύλλα. Εκεί τα διπλώναμε σε σχήμα περιοδικού, τα ράβαμε και τα κόβαμε με το χέρι. Κατόπιν πηγαίναμε τα έτοιμα περιοδικά στο ταχυδρομείο, τα μεταφέραμε στον τρίτο όροφο, βοηθούσαμε το προσωπικό να τα ταξινομήσει και βάζαμε γραμματόσημα στους φακέλους για να ταχυδρομηθούν.

Το 1954, οι Μάρτυρες στην Ελλάδα είχαν αυξηθεί σε πάνω από 4.000, και απαιτούνταν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις. Έτσι, μετακομίσαμε σε ένα καινούριο τριώροφο Μπέθελ στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Καρτάλη. Το 1958 μου ζητήθηκε να αναλάβω την κουζίνα, και υπηρέτησα σε αυτόν το διορισμό μέχρι το 1983. Στο μεταξύ, το 1959, παντρεύτηκα την Ελευθερία, η οποία αποδείχτηκε όσια σύντροφος στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Υπομένω Ξανά Εναντίωση

Το 1967 κατέλαβε την εξουσία η χούντα, και επιβλήθηκαν πάλι περιορισμοί στο έργο μας κηρύγματος. Ωστόσο, λόγω της πείρας που είχαμε αποκτήσει από τις απαγορεύσεις του έργου μας, προσαρμοστήκαμε αμέσως και συνεχίσαμε με επιτυχία τη δραστηριότητά μας υπό την επιφάνεια.

Διεξήγαμε τις συναθροίσεις μας σε σπίτια και ήμασταν προσεκτικοί στη διακονία μας από πόρτα σε πόρτα. Εντούτοις, οι αδελφοί μας συλλαμβάνονταν τακτικά, και οι δικαστικές υποθέσεις πολλαπλασιάζονταν. Οι δικηγόροι μας δεν πρόφταιναν να πηγαίνουν σε δίκες που γίνονταν σε διάφορα μέρη της χώρας. Παρά την εναντίωση, η πλειονότητα των Μαρτύρων συμμετείχαν τακτικά στο έργο κηρύγματος, ιδιαίτερα τα σαββατοκύριακα.

Συνήθως, όταν ολοκληρώναμε το έργο το Σάββατο ή την Κυριακή, γινόταν έλεγχος για να δούμε ποιος έλειπε από τους ομίλους. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που έλειπαν είχαν κρατηθεί στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Έτσι, τους πηγαίναμε κουβέρτες και τρόφιμα και τους ενθαρρύναμε. Επίσης, ειδοποιούσαμε τους δικηγόρους μας, οι οποίοι στη συνέχεια εμφανίζονταν τη Δευτέρα στον εισαγγελέα για να υπερασπιστούν όσους ήταν υπό κράτηση. Αντιμετωπίζαμε χαρούμενοι αυτή την κατάσταση, επειδή υποφέραμε για χάρη της αλήθειας!

Στη διάρκεια της απαγόρευσης οι αρχές έκλεισαν τις εκτυπωτικές μας εγκαταστάσεις στο Μπέθελ. Έτσι, το διαμέρισμα στο οποίο έμενα μαζί με την Ελευθερία, στα προάστια της Αθήνας, μετατράπηκε κατά κάποιον τρόπο σε τυπογραφείο. Η Ελευθερία δακτυλογραφούσε τα άρθρα της Σκοπιάς χρησιμοποιώντας μια βαριά γραφομηχανή. Έβαζε στη γραφομηχανή δέκα δέκα τα φύλλα, με καρμπόν ανάμεσα, και πατούσε τα πλήκτρα πολύ δυνατά για να φαίνονται τα γράμματα. Στη συνέχεια, εγώ έπαιρνα τις σελίδες και τις έραβα. Αυτό γινόταν κάθε βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα. Στον κάτω όροφο έμενε ένας αστυνομικός, και μέχρι σήμερα απορούμε πώς δεν μας υποπτεύθηκε ποτέ.

Η Συνεχής Επέκταση Φέρνει Χαρά

Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1974, και το έργο μας κηρύγματος άρχισε και πάλι να γίνεται πιο ελεύθερα. Ωστόσο, στη διάρκεια του εφταετούς περιορισμού που είχε επιβληθεί στο έργο μας, απολαύσαμε μια θαυμάσια αύξηση 6.000 και πλέον καινούριων Μαρτύρων, ξεπερνώντας συνολικά τους 17.000 διαγγελείς της Βασιλείας.

Συνεχίσαμε επίσης κανονικά τις τυπογραφικές μας εργασίες στις εγκαταστάσεις του τμήματος. Ως αποτέλεσμα, σύντομα το Μπέθελ στην οδό Καρτάλη ήταν πλέον πολύ μικρό. Έτσι, αγοράσαμε ένα οικόπεδο 10 στρεμμάτων στο Μαρούσι, ένα προάστιο της Αθήνας. Οικοδομήθηκε καινούριο Μπέθελ, το οποίο περιλάμβανε 27 υπνοδωμάτια, εργοστάσιο, γραφεία και άλλες εγκαταστάσεις. Η αφιέρωσή τους έγινε τον Οκτώβριο του 1979.

Με τον καιρό, χρειαστήκαμε ακόμη περισσότερο χώρο. Γι’ αυτό, αγοράσαμε 220 στρέμματα, περίπου 70 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας. Αυτό το κομμάτι γης βρίσκεται στον Ελεώνα, πάνω σε μια λοφοπλαγιά με θέα βουνά και καλοποτισμένες πεδιάδες. Σε αυτό το μέρος, τον Απρίλιο του 1991, έγινε η αφιέρωση των καινούριων εγκαταστάσεων, που είναι πολύ μεγαλύτερες και περιλαμβάνουν 22 σπίτια, καθένα από τα οποία μπορεί να φιλοξενήσει οχτώ άτομα.

Έχοντας δαπανήσει πάνω από 60 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία, εξακολουθώ να απολαμβάνω καλή υγεία. Είμαι χαρούμενος διότι ‘καρποφορώ και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι’. (Ψαλμός 92:14) Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στον Ιεχωβά που έχω ζήσει για να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη μεγαλειώδη αύξηση στον αριθμό των αληθινών του λάτρεων. Ο προφήτης Ησαΐας προείπε αυτή την αύξηση: «Αι πύλαι σου θέλουσιν είσθαι πάντοτε ανοικταί· δεν θέλουσι κλεισθή ημέραν και νύκτα, δια να εισάγωσιν εις σε τας δυνάμεις των εθνών».—Ησαΐας 60:11.

Πόσο υπέροχο είναι να βλέπουμε εκατομμύρια ανθρώπους από όλα τα έθνη να έρχονται στην οργάνωση του Ιεχωβά και να εκπαιδεύονται για να περάσουν ζωντανοί από τη μεγάλη θλίψη στο νέο κόσμο του Θεού! (2 Πέτρου 3:13) Μπορώ πράγματι να πω ότι η ολοχρόνια διακονία έχει αποδειχτεί για εμένα πιο πολύτιμη από οτιδήποτε έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος. Ναι, βρήκα, όχι θησαυρούς από χρυσάφι, αλλά πνευματικά διαμάντια που πλούτισαν αφάνταστα τη ζωή μου.

• Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ 1 Μαρτίου 1997

Η Μαρία η μητέρα του Ιησού υπήρξε ένα πρότυπο για όλους εμάς τους ατελής ανθρώπους. Και όμως οι άνθρωποι έμαθαν να προτάσσουν άλλα πράγματα στη λατρεία τους. Λάθη που έμαθαν να τηρούν ως έθιμα.


Το περιστατικό αυτό το γνωρίζουμε από τα σχολεία… Προφανώς η εικόνα ίσως είναι στο μυαλό σας διαφορετικά… Ο άγγελος Γαβριήλ πρόσφερε στη Μαρία ένα αφάνταστο προνόμιο. Να γίνει η μητέρα του Ιησού…


Η φιλία της Μαρίας και της Ελισάβετ ήταν ευλογία και για τις δύο. Σ’ αυτή έσπευσε να πάει για την ησυχάσει… Είχε μείνει και η ίδια θαυματουργικά έγκυος στον γιό της Ιωάννη…

Η Μαρία σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα τον επισκέπτη που μπήκε στο σπίτι της, ο οποίος όμως δεν ζήτησε ούτε τον πατέρα της ούτε τη μητέρα της. Είχε έρθει να δει την ίδια! Δεν θα μπορούσε να είναι από τη Ναζαρέτ—ήταν βέβαιη για αυτό. Σε μια μικρή πόλη όπως η δική της, οι άγνωστοι ξεχώριζαν. Ο συγκεκριμένος θα ξεχώριζε οπουδήποτε. Απευθύνθηκε στη Μαρία με τρόπο εντελώς πρωτόγνωρο για εκείνη, λέγοντας: «Χαίρε, εσύ η εξαιρετικά ευνοημένη· ο Ιεχωβά είναι μαζί σου». —Διαβάστε Λουκάς 1:26-28.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που η Αγία Γραφή μάς μιλάει για τη Μαρία, την κόρη του Ηλί, από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Τη συναντάμε σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της. Ήταν αρραβωνιασμένη με τον ξυλουργό Ιωσήφ —έναν άντρα όχι πλούσιο, αλλά πιστό. Μπορεί να φαινόταν, λοιπόν, ότι η πορεία της ήταν προδιαγεγραμμένη— θα ζούσε μια απλή ζωή ως σύζυγος και στήριγμα του Ιωσήφ, ανατρέφοντας μαζί του τα παιδιά τους. Ξαφνικά, όμως, αντίκρισε εκείνον τον επισκέπτη ο οποίος της μεταβίβασε έναν διορισμό από τον Θεό της, μια ευθύνη που θα άλλαζε τη ζωή της.

Πολλοί εκπλήσσονται μαθαίνοντας ότι η Γραφή δεν μας λέει πολλά για τη Μαρία. Μας αναφέρει λίγα για το παρελθόν της, λιγότερα για την προσωπικότητά της και τίποτα απολύτως για την εμφάνισή της. Ωστόσο, τα όσα λέει ο Λόγος του Θεού για εκείνη είναι πράγματι διαφωτιστικά.

Για να γνωρίσουμε καλά τη Μαρία, χρειάζεται να κοιτάξουμε πέρα από τις πολλές παγιωμένες αντιλήψεις σχετικά με αυτήν τις οποίες προάγουν διάφορες θρησκείες. Επομένως, ας αγνοήσουμε τις αναρίθμητες «απεικονίσεις» της σε πίνακες, εικόνες και σε μαρμάρινα ή γύψινα αγάλματα. Ας αγνοήσουμε επίσης τις περίπλοκες θεολογικές θεωρίες και δοξασίες που προσδίδουν σε αυτή την ταπεινή γυναίκα βαρύγδουπους τίτλους όπως «Θεοτόκος» και «Βασίλισσα του Ουρανού». Αντίθετα, ας επικεντρωθούμε σε όσα αποκαλύπτει πραγματικά η Γραφή,  η οποία μας παρέχει ανεκτίμητη ενόραση όσον αφορά την πίστη της Μαρίας και το πώς μπορούμε εμείς να τη μιμούμαστε.

Επίσκεψη από έναν Άγγελο

Ο επισκέπτης της Μαρίας δεν ήταν απλός άνθρωπος. Ήταν ο άγγελος Γαβριήλ. Όταν την αποκάλεσε «εξαιρετικά ευνοημένη», εκείνη «αναστατώθηκε πολύ» με τα λόγια του και απόρησε για αυτόν τον ασυνήθιστο χαιρετισμό. (Λουκ. 1:29) Από ποιον ήταν εξαιρετικά ευνοημένη; Η Μαρία δεν περίμενε να είναι εξαιρετικά ευνοημένη μεταξύ των ανθρώπων. Ο άγγελος, όμως, μιλούσε για την εύνοια του Ιεχωβά Θεού. Αυτό είχε σημασία για εκείνη. Ωστόσο, δεν θεωρούσε αλαζονικά ότι είχε ήδη την εύνοια του Θεού. Αν αγωνιζόμαστε για την εύνοιά του, χωρίς να συμπεραίνουμε υπεροπτικά ότι την έχουμε ήδη, θα αντλήσουμε ένα ζωτικό μάθημα το οποίο η νεαρή Μαρία κατανοούσε πλήρως. Ο Θεός εναντιώνεται στους υπερηφάνους, αλλά αγαπάει και υποστηρίζει τους ασήμαντους και ταπεινούς.—Ιακ. 4:6.

Η Μαρία θα χρειαζόταν τέτοια ταπεινοφροσύνη, διότι ο άγγελος της πρόσφερε ένα αφάνταστο προνόμιο. Της εξήγησε ότι επρόκειτο να γεννήσει ένα παιδί το οποίο θα γινόταν ο πιο σπουδαίος από όλους τους ανθρώπους. Ο Γαβριήλ είπε: «Ο Ιεχωβά Θεός θα του δώσει το θρόνο του Δαβίδ του πατέρα του, και αυτός θα βασιλεύει στον οίκο του Ιακώβ για πάντα, και δεν θα υπάρξει τέλος στη βασιλεία του». (Λουκ. 1:32, 33) Η Μαρία γνώριζε ασφαλώς την υπόσχεση του Θεού στον Δαβίδ χίλια και πλέον χρόνια νωρίτερα—ότι κάποιος απόγονός του θα κυβερνούσε για πάντα. (2 Σαμ. 7:12, 13) Άρα, ο γιος της θα ήταν ο Μεσσίας τον οποίο προσδοκούσε ο λαός του Θεού στο διάβα των αιώνων!

Επιπλέον, ο άγγελος της είπε ότι ο γιος της θα αποκαλούνταν «Γιος του Υψίστου». Πώς θα μπορούσε μια γυναίκα να γεννήσει τον Γιο του Θεού; Αλήθεια, πώς θα ήταν καν δυνατόν να γεννήσει η Μαρία; Ήταν μεν αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ αλλά δεν τον είχε παντρευτεί ακόμη. Αυτήν ακριβώς την ερώτηση έκανε με ειλικρίνεια και η ίδια: «Πώς θα γίνει αυτό, αφού δεν έχω σχέσεις με άντρα;» (Λουκ. 1:34) Προσέξτε ότι μίλησε για την παρθενία της χωρίς ίχνος ντροπής. Αντίθετα, θεωρούσε πολύτιμη την αγνότητά της. Σήμερα, πολλά νεαρά άτομα αδημονούν να χάσουν την παρθενία τους και σπεύδουν  να χλευάσουν όσους δεν το κάνουν αυτό. Ασφαλώς ο κόσμος έχει αλλάξει, όχι όμως και ο Ιεχωβά. (Μαλ. 3:6) Όπως στις μέρες της Μαρίας, έτσι και σήμερα εκτιμάει όσους προσκολλούνται στους ηθικούς του κανόνες.—Διαβάστε Εβραίους 13:4.

Παρότι η Μαρία υπηρετούσε πιστά τον Θεό, ήταν ένα ατελές ανθρώπινο πλάσμα. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να αποκτήσει τέλειο απόγονο, τον Γιο του Θεού; Ο Γαβριήλ εξήγησε: «Άγιο πνεύμα θα έρθει πάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει. Γι’ αυτόν το λόγο, επίσης, αυτό που γεννιέται θα αποκληθεί άγιο, Γιος του Θεού». (Λουκ. 1:35) Άγιος σημαίνει «καθαρός», «αγνός», «ιερός». Φυσιολογικά, οι άνθρωποι μεταβιβάζουν την ακάθαρτη, αμαρτωλή τους κατάσταση στους απογόνους τους. Εν προκειμένω, όμως, ο Ιεχωβά θα εκτελούσε ένα μοναδικό θαύμα. Θα μετέφερε τη ζωή του Γιου του από τον ουρανό στη μήτρα της Μαρίας και κατόπιν θα “επισκίαζε” τη Μαρία με την ενεργό του δύναμη, δηλαδή το άγιο πνεύμα, προστατεύοντας το παιδί από κάθε κηλίδα αμαρτίας. Πίστεψε η Μαρία την υπόσχεση του αγγέλου; Πώς απάντησε;

Η Απάντηση της Μαρίας στον Γαβριήλ

Οι σκεπτικιστές, μεταξύ αυτών και θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μια παρθένα θα μπορούσε να τεκνοποιήσει. Παρ’ όλη τη μόρφωσή τους, δεν αντιλαμβάνονται μια απλή αλήθεια. Όπως είπε ο Γαβριήλ, «για τον Θεό καμιά διακήρυξη δεν θα είναι κάτι το αδύνατο». (Λουκ. 1:37) Η νεαρή Μαρία αποδέχτηκε ως αληθινά τα λόγια του Γαβριήλ, διότι είχε μεγάλη πίστη. Εντούτοις, η πίστη της δεν ήταν ευπιστία. Όπως κάθε λογικό άτομο, χρειαζόταν αποδείξεις στις οποίες θα βάσιζε την πίστη της. Ο Γαβριήλ ήταν έτοιμος να της δώσει και άλλες αποδείξεις. Της μίλησε για την ηλικιωμένη συγγενή της την Ελισάβετ, η οποία ήταν γνωστό επί πολλά χρόνια πως ήταν στείρα. Ο Θεός όμως της είχε δώσει θαυματουργικά τη δυνατότητα να συλλάβει!

Τι θα έκανε τώρα η Μαρία; Είχε πλέον έναν διορισμό καθώς και αποδείξεις ότι ο Θεός θα πραγματοποιούσε όλα όσα είχε πει ο Γαβριήλ. Θα ήταν λάθος να νομίζουμε ότι αυτό το προνόμιο δεν της δημιουργούσε φόβους ή δυσκολίες. Αφενός, είχε να σκεφτεί τον αρραβώνα της με τον Ιωσήφ. Θα γινόταν ο γάμος τους όταν εκείνος θα μάθαινε για την εγκυμοσύνη; Αφετέρου, ο ίδιος ο διορισμός μπορεί να φάνταζε ως τρομακτική ευθύνη. Η Μαρία επρόκειτο να κυοφορήσει το πιο πολύτιμο δημιούργημα του Θεού—τον ίδιο τον αγαπητό του Γιο! Θα χρειαζόταν να τον φροντίζει όταν θα ήταν αβοήθητο βρέφος  και να τον προστατεύει μέσα σε έναν πονηρό κόσμο. Πράγματι, βαριά ευθύνη!

Η Γραφή δείχνει ότι ακόμη και δυναμικοί, πιστοί άντρες δίστασαν μερικές φορές να δεχτούν δύσκολους διορισμούς από τον Θεό. Ο Μωυσής αντέτεινε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει με την ευχέρεια που θα χρειαζόταν ως εκπρόσωπος του Θεού. (Έξοδ. 4:10) Ο Ιερεμίας πρόβαλε την αντίρρηση ότι ήταν «παιδί», πολύ μικρός για το θεόδοτο έργο του. (Ιερ. 1:6) Ο δε Ιωνάς έφυγε τρέχοντας από το διορισμό του! (Ιωνάς 1:3) Τι έκανε η Μαρία;

Τα λόγια της προς τον Γαβριήλ, που απηχούν γνήσια ταπεινοφροσύνη και υπακοή, έχουν μείνει στην ιστορία για όλους τους ανθρώπους πίστης: «Ορίστε η δούλη του Ιεχωβά! Ας γίνει σε εμένα σύμφωνα με τη διακήρυξή σου». (Λουκ. 1:38) Μια δούλη ήταν το κατώτερο μέλος του υπηρετικού προσωπικού. Η ζωή της βρισκόταν εξ ολοκλήρου στα χέρια του κυρίου της. Έτσι ένιωθε η Μαρία για τον Κύριό της, τον Ιεχωβά. Ήξερε ότι ήταν ασφαλής στα χέρια του, ότι αυτός είναι όσιος προς εκείνους που του δείχνουν οσιότητα και ότι θα την ευλογούσε καθώς θα έκανε το καλύτερο για αυτόν το δύσκολο διορισμό.—Ψαλμ. 18:25.

Ενίοτε ο Θεός μάς ζητάει κάτι που μπορεί να φαίνεται δύσκολο, ακόμη και αδύνατο. Εντούτοις, στη Γραφή μάς παρέχει άφθονους λόγους για να τον εμπιστευόμαστε, για να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του όπως η Μαρία. (Παρ. 3:5, 6) Θα το κάνουμε εμείς αυτό; Αν ναι, τότε θα μας ανταμείψει, παρέχοντάς μας λόγους για να οικοδομήσουμε ακόμη πιο ισχυρή πίστη σε εκείνον.

Η Επίσκεψη στην Ελισάβετ

Τα λόγια του Γαβριήλ σχετικά με την Ελισάβετ σήμαιναν πολλά για τη Μαρία. Από όλες τις γυναίκες του κόσμου, ποια θα μπορούσε να κατανοήσει καλύτερα την κατάστασή της; Η Μαρία έφυγε βιαστικά για την ορεινή περιοχή του Ιούδα, ένα ταξίδι που ίσως διαρκούσε τρεις με τέσσερις μέρες. Όταν μπήκε στο σπίτι της Ελισάβετ και του ιερέα Ζαχαρία, ο Ιεχωβά την αντάμειψε με περισσότερες ακλόνητες αποδείξεις για να ενισχύσει την πίστη της. Η Ελισάβετ  άκουσε το χαιρετισμό της και ένιωσε αμέσως το βρέφος στην κοιλιά της να σκιρτάει από χαρά. Γέμισε άγιο πνεύμα και την αποκάλεσε «μητέρα του Κυρίου μου». Ο Θεός είχε αποκαλύψει στην Ελισάβετ ότι ο γιος της Μαρίας θα γινόταν ο Κύριός της, ο Μεσσίας. Επίσης, η Ελισάβετ επαίνεσε υπό θεϊκή έμπνευση τη Μαρία για την πιστή υπακοή της, λέγοντας: «Ευτυχισμένη είναι αυτή που πίστεψε». (Λουκ. 1:39-45) Ναι, όλα όσα είχε υποσχεθεί ο Ιεχωβά στη Μαρία θα πραγματοποιούνταν!

Τώρα άρχισε να μιλάει η Μαρία. Τα όσα είπε έχουν διαφυλαχτεί προσεκτικά στο Λόγο του Θεού. (Διαβάστε Λουκάς 1:46-55) Είναι με διαφορά ο πιο μακροσκελής λόγος της στη Γραφή, και αποκαλύπτει πολλά για την ίδια. Δείχνει την ευγνωμοσύνη και την εκτίμησή  της, καθώς αινεί τον Ιεχωβά για το ευλογητό προνόμιο του να υπηρετήσει ως μητέρα του Μεσσία. Δείχνει το βάθος της πίστης της, καθώς αναφέρει ότι ο Ιεχωβά υποβιβάζει τους υπερηφάνους και τους ισχυρούς ενώ βοηθάει τους ασήμαντους και τους φτωχούς που θέλουν να τον υπηρετούν. Υποδηλώνει επίσης το εύρος της γνώσης της. Υπολογίζεται ότι η Μαρία παρέπεμψε στις Εβραϊκές Γραφές πάνω από 20 φορές!

Είναι ολοφάνερο ότι η Μαρία έκανε βαθιές σκέψεις γύρω από το Λόγο του Θεού. Ωστόσο, παρέμεινε ταπεινή, αφήνοντας τις Γραφές να μιλήσουν αντί να μιλήσει από δική της επινόηση. Ο γιος που μεγάλωνε στην κοιλιά της θα έδειχνε κάποια μέρα το ίδιο πνεύμα, λέγοντας: «Αυτά που διδάσκω εγώ δεν είναι δικά μου, αλλά είναι εκείνου που με έστειλε». (Ιωάν. 7:16) Έτσι και εμείς, πρέπει να αναρωτηθούμε: “Δείχνω εγώ τέτοιον σεβασμό και ευλάβεια για το Λόγο του Θεού; Ή μήπως προτιμώ τις δικές μου ιδέες και διδασκαλίες;” Η θέση της Μαρίας είναι ξεκάθαρη.

Η Μαρία έμεινε με την Ελισάβετ περίπου τρεις μήνες, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πήρε και έδωσε πολλή ενθάρρυνση. (Λουκ. 1:56) Η συγκινητική αφήγηση της Γραφής για αυτή την επίσκεψη μας υπενθυμίζει ότι η φιλία μπορεί να είναι μεγάλη ευλογία. Αν αναζητούμε φίλους που αγαπούν αληθινά τον Θεό μας, τον Ιεχωβά, είναι βέβαιο ότι θα προοδεύουμε πνευματικά και θα τον πλησιάζουμε περισσότερο. (Παρ. 13:20) Τελικά, όμως, ήρθε ο καιρός να γυρίσει η Μαρία στο σπίτι της. Τι θα έλεγε ο Ιωσήφ όταν θα μάθαινε για την κατάστασή της;

Μαρία και Ιωσήφ

Πιθανότατα η Μαρία δεν περίμενε μέχρι να φανεί η εγκυμοσύνη της. Έπρεπε να μιλήσει οπωσδήποτε στον Ιωσήφ. Ως τότε, ίσως αναρωτιόταν πώς θα αντιδρούσε εκείνος ο αξιοπρεπής, θεοφοβούμενος άνθρωπος στα λεγόμενά της. Εντούτοις, τον πλησίασε και του μίλησε για όλα όσα της είχαν συμβεί. Όπως φαντάζεστε, ο Ιωσήφ προβληματίστηκε έντονα. Ήθελε να πιστέψει την κοπέλα που αγαπούσε, αλλά όλα έδειχναν ότι δεν του ήταν πιστή. Η Γραφή δεν αναφέρει τι πέρασε από το μυαλό του ή τι συλλογισμούς έκανε. Αλλά αναφέρει ότι αποφάσισε να τη διαζευχθεί, διότι εκείνη την εποχή τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια θεωρούνταν παντρεμένα. Επειδή όμως δεν ήθελε να την εκθέσει σε διαπόμπευση και σκάνδαλο, επέλεξε να τη διαζευχθεί κρυφά. (Ματθ. 1:18, 19) Η Μαρία πρέπει να στενοχωριόταν  βλέποντας εκείνον τον καλοσυνάτο άνθρωπο να βασανίζεται με αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Από την άλλη, δεν ανέπτυξε πικρία που δεν την πίστεψε.

Ο Ιεχωβά βοήθησε με καλοσύνη τον Ιωσήφ να διακρίνει την καλύτερη πορεία ενέργειας. Σε όνειρο, άγγελος του Θεού τού είπε ότι η εγκυμοσύνη της Μαρίας ήταν πράγματι θαυματουργική. Αυτό πρέπει να τον απάλλαξε από μεγάλο βάρος! Ο Ιωσήφ έκανε τώρα ό,τι είχε κάνει και η Μαρία από την αρχή—ενήργησε σε αρμονία με την καθοδήγηση του Ιεχωβά. Πήρε ως σύζυγό του τη Μαρία και προετοιμάστηκε για την απαράμιλλη ευθύνη της φροντίδας του Γιου του Ιεχωβά.—Ματθ. 1:20-24.

Οι παντρεμένοι—και όσοι σκέφτονται το γάμο—είναι καλό να μάθουν από αυτό το νεαρό αντρόγυνο που έζησε πριν από 2.000 χρόνια. Καθώς ο Ιωσήφ έβλεπε τη νεαρή του σύζυγο να ανταποκρίνεται στα καθήκοντα της μητρότητας, ασφαλώς χαιρόταν που είχε λάβει κατεύθυνση από τον άγγελο του Ιεχωβά. Πρέπει να διέκρινε πόσο σπουδαίο είναι να βασίζεται κάποιος στον Ιεχωβά όταν παίρνει καίριες αποφάσεις. (Ψαλμ. 37:5· Παρ. 18:13) Χωρίς αμφιβολία, εξακολουθούσε να δείχνει προσοχή και καλοσύνη καθώς έπαιρνε αποφάσεις ως κεφαλή της οικογένειας.

Από την άλλη, τι συμπεραίνουμε από την προθυμία της Μαρίας να παντρευτεί τον Ιωσήφ; Παρότι στην αρχή εκείνος ίσως δυσκολεύτηκε να πιστέψει τα λεγόμενά της, η Μαρία άφησε την απόφαση στα χέρια του επειδή αυτός θα γινόταν κεφαλή της οικογένειας. Κάτι τέτοιο ήταν βεβαίως ένα καλό μάθημα για εκείνη, όπως και για τις Χριστιανές σήμερα. Τελικά, αυτά τα περιστατικά πιθανώς δίδαξαν πολλά τον Ιωσήφ και τη Μαρία σχετικά με την αξία της ειλικρινούς και ανοιχτής επικοινωνίας.—Διαβάστε Παροιμίες 15:22.

Αναμφισβήτητα, εκείνο το νεαρό αντρόγυνο ξεκίνησε το γάμο του με το καλύτερο θεμέλιο. Και οι δύο αγαπούσαν τον Ιεχωβά Θεό πάνω από όλα και λαχταρούσαν να τον ευαρεστούν ως υπεύθυνοι, στοργικοί γονείς. Φυσικά, τους περίμεναν μεγαλύτερες ευλογίες, αλλά και μεγαλύτερες δυσκολίες. Είχαν την προοπτική να αναθρέψουν τον Ιησού, ο οποίος θα γινόταν ο μεγαλύτερος άνθρωπος που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Αναδημοσίευση από το Βιβλίο "Να μιμείστε την πίστη τους". Έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.