Ένα υπέροχο site με χειροποίητα κοσμήματα για γυναίκες. Δείτε το προσεκτικά, παρακαλώ

 elegant2

Κάτι πολύ σημαντικό που κάναμε εδώ και δυο χρόνια ήταν και η αλλαγή στην εμφάνιση αυτού του site! Το Elegant by Nasia άλλαξε. Δείτε το ΕΔΩ στη νέα εκδοχή του... Όλοι έχουμε το δικαίωμα να αναζητούμε κάτι πιο όμορφο για τον εαυτό μας; Ακόμα και μέσα σ' αυτές τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε με την πανδημία του κορονοϊού Covid-19 ή του χειμώνα, κυρίως οι γυναίκες, έχουν την ανάγκη να αισθάνονται καλύτερα μέσα τους...

 elegant1 Αντιγραφή

selida.sulas2

Η κρίση, λένε, δημιουργεί ευκαιρίες... Και αναδεικνύει, πλευρές καλλιτεχνικές... Δείτε παρακαλώ μια ειλικρινή προσπάθεια που δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία,  με εξαιρετικά, πρωτότυπα και μοναδικά δημιουργήματα, σε χειροποίητα κοσμήματα με κρύσταλλα και ημιπολύτιμους λίθους, με γούστο και συνθέσεις που παραπέμπουν σε γυναίκες οι οποίες ξέρουν και τους αρέσει να φροντίζουν τον εαυτό τους. Έτσι ήταν το site στην πρώτη φάση του. Ελπίζουμε το σημερινό να σας φανεί πιο χρηστικό.


206
Το Elegant by Nasia, ένα εξειδικευμένο Site που "παίζει" στο διαδίκτυο και καθώς το περιεργάζεστε μπορείτε να βρείτε πολλές προτάσεις σε οικονομική τιμή. Δείτε το, αξίζει. Θα το διαπιστώσετε με έναν καθαρό, ευδιάκριτο τρόπο, και θα δείτε όλες τις καλλιτεχνικές δημιουργίες... Κι αν έχετε Facebook, αναζητήστε το ΕΔΩ και σημειώστε το νούμερο του έργου που σας αρέσει. Στη συνέχεια, επικοινωνήστε στο τηλέφωνο που θα βρείτε εκεί, με τον δημιουργό. Και, όλα θα πάρουν το δρόμο τους!

199
Οι τιμές είναι πολύ προσιτές και ισορροπημένες και ο τρόπος αποστολής είναι με το χέρι, αν μένουμε στην ίδια πόλη ή με το ταχυδρομείο και με αντικαταβολή. Να ξέρετε ότι, αποδεινύετε στον εαυτό σας ότι τον αγαπάτε και τον φροντίζετε πραγματικά... Μη διστάσετε να πάρετε τηλέφωνο. Τη χρωστάστε, μια παραπάνω φροντίδα, στον εαυτό σας... 

193

Κι αν δεν σας φτάνει το Site και δεν έχετε Facebook, αλλά Viber, ζητήστε μας με μήνυμα, να σας συνδέσουμε εμείς στην Ομάδα, ώστε να παρακολουθείτε όλες τις νέες κατασκευές... Στις μέρες που ζούμε, όλα είναι λίγο πιο εύκολα. Θέληση να υπάρχει! Με ένα απλό SMS στο τηλέφωνο 6932212755. Μας δίνετε τον αριθμό του κινητού  τηλεφώνου σας, που έχετε την εφαρμογή Viber... Τα υπόλοιπα, είναι δική μας δουλειά... 

211

Τι όμορφα που ήταν στο γάμο των παιδιών του φίλου μου Κέρι Γιακουμή! Απλά, λιτά, υπέροχα!

Posted in Μαρτυρίες

gamos.giu.keri1
Με τον Κέρι Γιακουμήσυναντηθήκαμε για πρώτη φορά σε μια εκδρομή που οργάνωσε η εκκλησία μας στην Αρχαία Κόρινθο. Ο ίδιος ασχολείται επαγγελματικά με τη διδασκαλία της αγγλική γλώσσας και όντας αδελφός απολαύσαμε την ξεχωριστή ξενάγηση που μας έκανε στους τόπους που έζησε για κάποια χρόνια της ζωής του ο απόστολος Παύλος. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα που κάναμε τότε…

gamos.giu.keri2
Έτσι όταν μου έστειλε μήνυμα μέσω messenger ότι παντρεύει τον μικρότερο γιο του με μια αδελφή από την Γεωργιανόφωνη εκκλησία όπου υπηρετεί δύο χρόνια τώρα στο ξενοδοχείο Wyndham Grande Athens, Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πλατεία Καραϊσκάκη (πρώην Imbereal) σπεύσαμε. Και ήταν πραγματικά πολύ όμορφα όλα…

gamos.giu.keri3
Η τεράστια αίθουσα μπορεί να μην ήταν γεμάτη, αλλά είχε πολύ και γνωστό κόσμο. Διακρίναμε παρουσίες αδελφών μας από το Μπέθελ Ελλάδας και Κύπρου, αλλά και από το Μεταφραστικό. Επίσης και από τη δική μας εκκλησία, είδαμε αδελφούς μας… Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν ότι, ως γάμος, δεν είχε τίποτα το υπερβολικό ή κάτι που να προκαλεί.

gamos.giu.keri5
Η… πολυτέλεια είχε να κάνει με το ξενοδοχείο που μόλις είχε ανοίξει, κάπου μια εβδομάδα από ότι μας είπαν εργαζόμενοι όταν ανεβήκαμε στον 9ο όροφο, στο Abone του ξενοδοχείου Wyndham Grand Athens. Η θέα της πόλης των Αθηνών από εκεί είναι εκπληκτική. Η Ακρόπολη είναι πιάτο μπροστά σου. Και φυσικά απολαύσαμε το ποτό μας.

gamos.giu.keri6
Η ομιλία που εκφώνησε ο αδελφός Θανάσης Μπακογιάννης ήταν τουλάχιστον υπέροχη… Είναι η δεύτερη φορά που ακούγαμε τον αδελφό αυτόν σε γάμο. Η προηγούμενη ήταν στο Χαϊδάρι… Δείτε ΕΔΩ. Έχει ένα σπάνιο χάρισμα να σε παρασύρει όμορφα. Οι παραινέσεις μέσα από την Αγία γραφή στο ζευγάρι, μοναδικές. Ο καθένας μπορούσε να βρει όμορφα στοιχεία που να τον αφορούν.

gamos.giu.keri7
Δεν ξέρω, αλλα από τότε που είδα πρώτη φορά γάμο των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά (και ήταν τότε, πριν αρκετά χρόνια όταν ακόμα έκανα μελέτη με τον Ανδρέα, στο Γέρακα που είχα πάει, σε ένα άγνωστο μου ζευγάρι με ομιλητή τον Βασίλη Δεδότση, μου άρεσε πολύ…). Και όσο βλέπω γάμους τόσο μου αρέσουν και περισσότερο. Επιτέλους, καταλαβαίνεις τι λένε.

gamos.giu.keri8
Μένω εδώ… Ότι κι αν πω από δω και πέρα θα είναι υπερβολή. Ευχαριστώ τον φίλο μου Κέρι Γιακουμή ή όπως το λέει ο ίδιος Kerry Jacobs που μου έδωσε τη δυνατότητα να μοιραστώ μαζί του τη χαρά του από την πολύ όμορφη περίσταση των γάμων των παιδιών του. Του το είπα και από κοντά εκεί, αλλά νιώθω την ανάγκη να το πω και από εδώ. Να ζήσουν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι κοντά στον Ιεχωβά.

Ταξιδεύοντας λίγο πιο έξω από την Αθήνα για δουλειά… Είναι πολύ όμορφα, πραγματικά…

Posted in Δημοσιογραφικά

salamina5.201114
Μ’ αυτά τα μικρά πλοιάρια - παντόφλες περνάς από το Πέραμα στη Σαλαμίνα και επιστρέφεις σ’ αυτή τη μικρή λωρίδας θάλασσας. Το ταξίδι αυτό, ιδιαίτερα το καλοκαίρι είναι μικρό και πολύ όμορφο…

salamina4.201114
Μόνο που αυτή τη φορά ταλαιπωρήθηκα λόγω της απεργίας… Περιμέναμε κάπου μισή  ώρα με τρία τέταρτα για να γεμίσουν και τότε μόνο ξεκινούσαν... Ωστόσο τα καταφέραμε και με υπομονή, κάναμε τη δουλειά που θέλαμε…
salamina

salamina1.201114Μπορεί να κάνει κρύο και παγωνιά. Και να είναι μια δοκιμασία το ταξίδι μου με τη μηχανή ως τη Σαλαμίνα. Αλλά έπρεπε να πάω, να δώσω στην Πόπη να δουλέψει την εφημερίδα της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών Ο ΤΥΠΟΣ.

Έτσι το έκανα… Την Πέμπτη 8/12/2016 συνέβη, μια μέρα δύσκολη για το κέντρο της Αθήνας. Όμως αυτή η αλλαγή μου άρεσε. Κι ας είχα να αντιμετωπίσω του κόσμου τα προβλήματα.

Διότι οι δρόμοι μπορεί να ήταν σχετικά βατοί, αλλά ταλαιπωρήθηκα πολύ στα καραβάκια – παντόφλες που σε περνούν απέναντι, από το Πέραμα στη Σαλαμίνα και το αντίθετο… Βέβαια προσπάθησα να πάρω πληροφορίες από το λιμεναρχείο Σαλαμίνας αρνούμενος να αποδεχτώ ότι ζω στην Ελλάδα, με ότι αυτό συνεπάγεται, από πλευράς υπευθυνότητας.

Χρειάστηκε να πάρω σχεδόν είκοσι φορές, τηλέφωνο… Όχι ότι δεν έπιανε το τηλέφωνο, το αντίθετο. Όμως στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν κάποιος άγνωστος μου, αγενής, που φαίνεται ότι είχε απηυδήσει από τα συνεχή τηλεφωνήματα και το έκλεινε στη μούρη το ακουστικό, αντί να μπει στον κόπο και να απαντήσει.

Φαίνεται ότι κάποια στιγμή αποφάσισε να απαντήσει. Στην ερώτηση μου, αν «δουλεύουν» τα καραβάκια μου είπε «ναι, όταν γεμίσουν». Δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό και αποφάσισα να ξεκινήσω, νομίζοντας ότι με καλύπτει.

Αργότερα, όταν περίμενα ένα μισάωρο πάνω στο καραβάκι (και όταν πήγαινα και όταν γύρισα) κατάλαβα το λάθος μου. Αλλά ήταν ήδη αργά να γυρίσω πίσω. Ήμουν ήδη δυο βήματα από τον προορισμό μου.

Στα Παλούκια με περιμένει ο σύζυγος της Πόπης, ο Νίκος. Είχε κι αυτός απηυδήσει από την χρονοβόρα αναμονή. Ήταν όμως ευγενικός και χαμογελούσε. Παρέλαβε τη νέα ύλη και τα κασέ και μου έδωσε τα παλιά αφού πρώτα με χαιρέτησε θερμά.

Ας είναι… Παρόλο που δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα, αφού είχα υποσχεθεί στη Σούλα να την πάω στο Κολωνάκι, όπου είχε μια δουλειά, όλα τακτοποιήθηκαν όταν την ενημέρωσα για το ζήτημα που αντιμετώπιζα, χαλάρωσα για να απολαύσω το ταξίδι μου.

Ναι, το κάνω αυτό πάντα. Κάθε ταξίδι, έξω και μακριά από την Αθήνα, είναι για μένα όμορφο. Θα με καταλαβαίνατε καλύτερα αν ζητούσατε, όπως εγώ, όλη τη ζωή σας σε ένα γραφείο στο κέντρο της πόλης, την ώρα που τα ταξίδια από τη φύση τους σε ξεσηκώνουν.

Η μέρα πάντως, τουλάχιστον στο ταξίδι μου εξελίχθηκε πολύ όμορφο. Τα σύννεφα αποσύρθηκαν, η μαυρίλα έφυγε κι ένας γλυκός ήλιος, έστω με δόντια ήρθε να ομορφύνει τη ζωή μας. Να, κάτι τέτοια μπορούν από μόνα τους να διώξουν τα όποια προβλήματα που προέκυψαν λόγω της απεργίας και να νιώσεις καλύτερα…

Ναι, εγώ τα κατάφερα να γυρίσω ανανεωμένος στο γραφείο μου. Όλα διευθετήθηκαν και η δουλειά προχώρησε… Σε λίγο θα δείτε εδώ, το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς…

Όταν οι δημοσιογράφοι αναγκάζονται να βγουν στους δρόμους… Όχι και ότι το θέλουν…

Posted in Δημοσιογραφικά

esiea.4.240912
Εικόνες σαν αυτές δεν τις βλέπεις καθημερινά… Δημοσιογράφοι στους δρόμους με πανό και ντουντούκες, όπως όλοι οι εργαζόμενοι… Φυσικά δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα… Το καταλαβαίνουν κι αυτοί…

eseia5.051112
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύω, δεν είναι τωρινές. Παλιές είναι… Από το αρχείο. Μια εποχή που νόμιζα κι εγώ ότι κάπως έτσι προβάλλονται τα προβλήματα… Τώρα πια ξέρω που να εναποθέσω τις ελπίδες μου και να μην προδοθώ…
alites afidsa

efimeridesΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 10/12/2016

Δεν είναι πολλές οι φορές που δημοσιογράφοι αφήνουν τα θερμαινόμενα γραφεία τους και κατεβαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν κάτι για τον εαυτό τους. Και είναι πολύ ιδιόμορφο αυτό το επάγγελμα. Ενώ γράφουν για τους άλλους κλάδους, ποτέ δεν γράφουν στα έντυπα που εργάζονται για τα δικά τους προβλήματα.

Στην τελευταία απεργία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ οι δημοσιογράφοι κατέβασαν τα μολύβια μια μέρα νωρίτερα από εκείνους, στις 7 Δεκεμβρίου. Μπορεί και να μην το πήρατε είδηση. Ίσως σας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τα ραδιόφωνα έπαιζαν μουσική χωρίς ειδήσεις… Κι αυτό σίγουρα δεν στεναχώρησε πολλούς. Οι ειδήσεις είναι μαύρες και άραχνες για όλους…

Το ρεπορτάζ που αφορά εμάς τους δημοσιογράφους αναφέρει:

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ένωσαν τη φωνή τους με όλους τους άλλους εργαζομένους, διεκδικώντας Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που θα εγγυώνται αξιοπρεπείς μισθούς, αντιμετώπιση της συνεχώς διογκούμενης ανεργίας με άμεσα και δραστικά μέτρα και τη θεσμοθέτηση πόρου, υπέρ των επικουρικών Ταμείων τους με την ένταξη σε αυτά όλων των εργαζομένων στο χώρο της ενημέρωσης. Και όλοι όσοι προσπαθούν να υπονομεύσουν την προσπάθειά τους, μάλλον θα τους βρουν αποφασιστικά και αμετακίνητα σύσσωμους απέναντί τους.

Αυτά τόνισε μιλώντας στην απεργιακή συγκέντρωση, έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ ο πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Δημήτρης Κουμπιάς, πριν οι συγκεντρωθέντες πορευτούν προς τη Βουλή, όπου αντιπροσωπία συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρο Γιώργο Βαρεμένο (δημοσιογράφος κι αυτός) και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κυβερνόντος κόμματος στους οποίους επέδωσε ψήφισμα με τις θέσεις και τα αιτήματα του κλάδου. Το ψήφισμα προωθήθηκε και στα άλλα κόμματα του Κοινοβουλίου.

Στη συγκέντρωση μίλησαν επίσης οι πρόεδροι της ΕΣΗΕΑ, Σταμάτης Νικολόπουλος, της ΕΣΠΗΤ, Θέμης Μπερεδήμας και της Ομοσπονδίας Μισθωτών Τύπου & Βιομηχανίας Χάρτου, Παναγιώτης Κατάρας.episimansis

Το ψήφισμα που παρέδωσε ανέφερε ανάμεσα στα άλλα και τα παρακάτω: Οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απεργούν σήμερα 7 Δεκεμβρίου 2016, διεκδικώντας:

Να δημιουργηθεί αυτόνομη διεύθυνση του ΕΤΑΠ ΜΜΕ, με λογιστική αυτοτέλεια, εντός του ΕΦΚΑ.

Να διατηρηθούν ο ΕΔΟΕΑΠ και τα ΤΕΑΣ - ΕΤΑΣ ως αυτοδιοικούμενοι φορείς υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης χωρίς αλλοίωση του χαρακτήρα και του περιεχομένου τους, ως προϋπόθεση για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφικής λειτουργίας και τη διασφάλιση του αγαθού της Ενημέρωσης.

Θεσμοθέτηση πόρου, ενός τέλος πλουραλισμού, από τα έσοδα όλων των έντυπων, ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών μέσων, υπέρ των επικουρικών Ταμείων μας, ο οποίος θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ΕΔΟΕΑΠ και των ΤΕΑΣ —ΕΤΑΣ. Που θα στηρίξει τα Ταμεία των εργαζομένων στον Τύπο με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στο χώρο της ενημέρωσης.

Ένταξη στα Ταμεία αυτά όλων των εργαζομένων στην Ενημέρωση, σε οποιοδήποτε Μέσο και αν εργάζονται, με μισθωτή εργασία πλήρους απασχόλησης και ΣΣΕ, αλλά και με μια βασική προϋπόθεση: ότι θα είναι μέλη αντίστοιχης συνδικαλιστικής Ένωσης.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, καλούμε την κυβέρνηση και τους εργοδότες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων προκειμένου να εξευρεθεί λύση στο φλέγον ζήτημα των Ταμείων μας. Συνεχίζουμε το διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους, χωρίς φόβο, με επιμονή στις θέσεις και τα επιχειρήματά μας, πιστεύοντας ότι αποτελεί τη μόνη οδό για την εξεύρεση βιώσιμης λύσης στο ασφαλιστικό.

Αυτά οι δημοσιογράφοι… Που ώρες – ώρες, αντί για τέταρτη εξουσία αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται σε πολύ δεινή οικονομική θέση και ότι η εκάστοτε πολιτική εξουσία τους χρησιμοποιεί για να προωθεί τα σχέδια της… Αυτό μάλλον είναι κάτι που αντιλαμβάνεται ο πολίτης και δεν θέλει να ακούσει τίποτα γι’ αυτούς… Η πραγματικότητα καμιά φορά σε ξεπερνά…

  • Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Λευκό διάλειμμα με χιόνια από το Βανκούβερ του Καναδά, το Βανκούβερ της καρδιάς μας

Posted in Επικαιρότητα

vanguver1.061216
Όσο εμείς εδώ στην Ελλάδα προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το κρύο, σε μια δύσκολη μέρα λόγω της 24ωρης απεργίας των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που κάνει πολλά πράγματα να μην κινούνται με καλούς ρυθμούς, ας πάμε λίγο στο Βανκούβερ του Καναδά που το έστρωσε με τα χιόνια του και θαυμάσουμε λίγο την ομορφιά του.

vanguver2.061216
Αυτή και η παραπάνω φωτογραφία είναι από το σπίτι του Στηβ και της Έστερ στο Νόρθ Βανκούβερ… Εδώ μείναμε πέρσι τον Απρίλιο, όταν πήγαμε με τη Σούλα για να τους γνωρίσουμε. Κι εδώ, με την προτροπή τους καθώς και αυτή του Κώστα και της Άννυ, κάναμε το γάμο μας. Έχει κάτι το ξεχωριστό, όπως κι αν το δεις.

vanguver3.061216
Από δω και κάτω και μέχρι το τέλος του σημερινού δημοσιεύματος, οι φωτογραφίες μας είναι επίσης από το Βανκούβερ, τραβηγμένες από τη φίλη μας Σούλα Καψάλη και ανεβασμένες στα κοινωνικά δίκτυα. Τις μοιράστηκε μαζί μας κι εμείς με τη σειρά μας, μοιραζόμαστε μαζί σας αυτή τη χαρά… Μα, δεν είναι υπέροχες;

vanguver4.061216
Θυμάμαι τις 15 μέρες που ζήσαμε εκεί, τον Απρίλη του 2015… Ήταν γλυκός ο καιρός, ανοιξιάτικος, πολύ κοντά στο δικό μας. Όντας δίπλα από τον Ειρηνικό Ωκεανό ,η πόλη του Βανκούβερ, έχει ένα υπέροχο κλίμα. Ιδιαίτερα εκεί που μένουν τα παιδιά της Σούλας, είναι πολύ όμορφα. Το λέω μετά λόγου γνώσεως…

vanguver5.061216
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλές κινηματογραφικές εταιρίες του Χόλυγουντ, έχουν διαλέξει την πόλη αυτή για να φτιάξουν τα στούντιο τους. Πολλές μάλιστα από τις ταινίες που έχουμε δει στον κινηματογράφο, τις έχουν γυρίσει εκεί. Σε φυσικούς χώρους... Τα δάση μπαίνουν στα όρια της πόλης, δημιουργώντας μια εκπληκτική ατμόσφαιρα.

vanguver6.061216
Με τα χιόνια όμως, όλα είναι πιο όμορφα… Αυτό το ατέλειωτο λευκό που μας λείπει εμάς εδώ, στην Αθήνα, είναι που ξυπνάνε όμορφα συναισθήματα… Αφήνω τη φαντασία μου να με παρασύρει… Βάζω τον εαυτό μου πίσω από αυτό το παράθυρο, από όπου έχουν τραβηχτεί οι φωτογραφίες που βλέπετε… Μ’ αρέσει!

vanguver7.061216
Ύστερα την αφήνω ακόμα περισσότερο… Μπαίνω μαζί με τον άνθρωπο μου μέσα στο πλάνο και μας αφήνω να παίξουμε χιονοπόλεμο, σαν τα παιδιά… Ο πιο ανώδυνος πόλεμος που συνίσταται και δεν μπορεί κανείς να του αντισταθεί… Πώς το ξεκινήσαμε το θέμα; Σαν ένα διάλειμμα! Ένα υπέροχο διάλειμμα που θα μας δώσει τη δύναμη να συνεχίσουμε τη μέρα μας.

vanguver8.061216

Ένα σενάριο για τις τελευταίες ημέρες... Όταν η φαντασία μας δουλεύει παραγωγικά...

Posted in Μαρτυρίες

grafi

grafi.diavazoΈφτασε στο e-mail μου από αδελφό που αγαπώ πολύ και εμπιστεύομαι για την πνευματική του κατάσταση. Μας θυμίζει κάτι πολύ σημαντικό σε όλους όσους γνωρίζουμε την αλήθεια. Και καλό είναι ότι περιέχει να τα κάνουμε πράξη στη ζωή μας… Στο μεταξύ το είδα δημοσιευμένο σε κάποιες ομάδες, αλλά αυτό δεν λιγοστεύει την αξία του.

Αναφέρει τα παρακάτω και, παρακαλώ, προσέξτε τα:

Έχεις σκεφτεί ποτέ, έστω και μια φορά, τα 4 γεγονότα που θα συμβούν στην Μεγάλη Θλίψη; Στοχαζόμαστε την σκηνή που θα πραγματοποιηθεί. Είναι 28 Δεκεμβρίου και η ώρα είναι 5:58 το πρωί, χτυπάει το ξυπνητήρι και ήδη γνωρίζουμε ότι είναι ώρα να πάμε στην δουλειά. Βλέπουμε την ώρα, και καταλαβαίνουμε ότι χρειάζονται ακόμα 2 λεπτά για να πάει 6:00 π.μ.. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού.

Τώρα η ώρα είναι 6:00 π.μ. Ξαναχτυπάει το ξυπνητήρι, και ακούγεται το μήνυμα: Η ώρα στην Νέα Υόρκη είναι 6:00 π.μ., και περίπου σε 3 ώρες ο αρχηγός της ασφάλειας των Η.Π.Α. έχει ειδοποιήσει ότι μετά από μια μυστική συνάντηση, έχει βγει η απόφαση να κλείσουν όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις σε τρεις μέρες.

Για να κάνουν αυτό που λέχθηκε, έχουν στείλει μια ομάδα στο Βατικανό, στο κέντρο των Μουσουλμάνων και στο κέντρο όλων των Προτεσταντών. Ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός των Η.Π.Α. πιστεύουν ότι αυτή είναι η μόνη ευκαιρία για να επιτευχθεί ειρήνη και ασφάλεια στον κόσμο. Αυτή είναι μια καλή είδηση που σε ξυπνάει ευχάριστα.

Κάθεσαι ακίνητος στο κρεβάτι. Ήξερες ότι θα συμβεί αυτό. Αλλά όχι σήμερα. Τώρα τι κάνεις; Σηκώνεσαι, φτιάχνεις το κρεβάτι σου και ακολουθείς το εβδομαδιαίο σου πρόγραμμα. Πηγαίνεις στην δουλειά σου, αλλά και πάλι προσπαθείς να χωνέψεις αυτό που μόλις έχει συμβεί. Η καταστροφή της Βαβυλώνας της Μεγάλης έχει αρχίσει.

Προσεύχεσαι στον Ιεχωβά χωρίς σταματημό. Του ζητάς συμβουλές για να καταφέρεις να ξεπεράσεις αυτή την κατάσταση. Τώρα η ώρα είναι 7:00 π.μ.. Έχεις βγει από το σπίτι σου, και έχεις την περιέργεια να μάθεις αν έχουν μάθει και άλλοι αυτήν την είδηση. Πηγαίνεις προς τον δρόμο για την δουλειά, και περνάς δίπλα από μία εκκλησία.

Βλέπεις μία ομάδα νεαρών να καταστρέφουν την εκκλησία και να κλέβουν τα χρυσαφικά. Φτάνεις στην εργασία σου, και οι συνεργάτες σου έχουν μάθει την είδηση. Γυρίζουν προς εσένα, και σου λένε: "Εσύ είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά". Στην εργασία σου, λόγω αυτού που έχει συμβεί, επιτρέπεται το ράδιο.

Η είδηση φτάνει στην Ευρώπη, και απλώνεται σε όλον τον κόσμο. Υπάρχει τόσο πολύ βία, μεταξύ αυτών που τους αρέσει αυτή η είδηση, και αυτών που δεν τους αρέσει. Για αυτό χρειάζεται να επέμβει η αστυνομία. Τώρα είναι 4 Ιανουαρίου, και έχει περάσει μία εβδομάδα. Η κατάσταση τώρα είναι πολύ πιο άσχημη από ό,τι στην αρχή.

Το Κυβερνών Σώμα αποφάσισε να γίνονται συναθροίσεις κάθε μέρα. Το πρόγραμμα έχει ετοιμαστεί για να δυναμώσει την πίστη μας, και θα διαβάζονται Γραφικές αφηγήσεις για την πίστη που έδειξαν ο Νώε, ο Ιερεμίας και ο Ιησούς. Οι προσευχές και οι ύμνοι έχουν προγραμματιστεί για να δυναμώσουν τους αδελφούς.

Δυστυχώς, βλέπεις γύρω σου πως δεν είναι όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές στην αίθουσα, επειδή φοβούνται. Στην αίθουσα έρχεται ένα πακέτο με 5.000 φυλλάδια, τα οποία μέσα σε 4 μέρες πρέπει να έχουν μοιραστεί σε όλους τους ανθρώπους του τομέα μας, χρησιμοποιώντας μία θαρραλέα παρουσίαση. Δεν έχουν, όμως, όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές το θάρρος να πάνε στο έργο.

Εσύ, όμως, έχεις το θάρρος. Εσύ πηγαίνεις στην εκστρατεία αυτή επειδή έχεις αποκτήσει πείρα, και επειδή έχεις δυναμώσει πνευματικά. Προς μεγάλη σου έκπληξη όλα τα άτομα σού ανοίγουν την πόρτα. Σκέφτεσαι για την βία που υπάρχει στον δρόμο, αλλά αυτό δεν σε σταματάει, και γυρίζεις στην Αίθουσα Βασιλείας.

Στην αίθουσα μαθαίνεις ότι κανένας αδελφός δεν έχει πάθει τίποτα, και νιώθεις ότι το χέρι του Ιεχωβά είναι πίσω από όλο αυτό. Είναι 18 Ιανουαρίου, και έχουν περάσει 3 εβδομάδες. Στην τηλεόραση και στο ράδιο ακούς να λέγεται για την κατάσταση εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Αρχίζει το τρίτο σημείο που θα οδηγήσει στον Αρμαγεδδώνα. Δίνεις δύναμη στον εαυτό σου, και συνεχίζεις να πηγαίνεις κάθε μέρα στην αίθουσα. Πολλοί αδελφοί και αδελφές φαίνεται ότι έχουν φοβηθεί, και δεν έρχονται πια στην Αίθουσα Βασιλείας.

Ο δρόμος προς την αίθουσα είναι επικίνδυνος. Την ώρα που περπατάς, ένας στρατιώτης σε σταματάει και σε σημαδεύει με το όπλο στο κεφάλι. Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν το πιστεύεις, αλλά ο στρατιώτης πέφτει νεκρός στο έδαφος μπροστά σου. Τότε θυμάσαι το εδάφιο: «Όποιος ακουμπάει εσάς, ακουμπάει την κόρη του ματιού μου». Χωρίς να το περιμένεις, βλέπεις σημάδια στον ουρανό, σεισμούς, κτλ..

Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως δεν γίνονται από μόνα τους όλα αυτά, αλλά ότι ο Θεός τα κάνει. Όμως, είναι πολύ αργά για αυτούς. Αυτό είναι το 4 σημάδι της προφητείας για τον Αρμαγεδδώνα. Μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές πηγαίνεις στην αίθουσα για να ψάλλετε και να προσευχηθείτε στον Ιεχωβά. Αλλά δεν είναι παρόντες όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές που ήταν χθες.

Ο τρομακτικός θόρυβος που άκουγες πριν μπεις στην αίθουσα, τώρα αρχίζει σιγά σιγά να χάνεται, μέχρι που σταματάει εντελώς. Ο Αρμαγεδδώνας που πολλοί νομίζαμε πώς δεν θα έρθει, πως ήταν μακριά, για τον οποίο πολλοί έλεγαν: Δεν θα συμβεί ποτέ στην δική μου ζωή, ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΑΣΕ!!!

Ας το ξαναπώ, «δεν γιορτάζω», αν και γνωρίζω ότι η δύναμη της συνήθειας είναι πολύ μεγάλη

Posted in Τα δικά μου

fotografia.mu
Κάθε χρόνο μια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή μπαίνω στον κόπο να εξηγώ ευγενικά στους φίλους μου γιατί δεν γιορτάζω το όνομα μου και να προσπαθώ να πείσω για το δικαίωμα να έχω τις δικές μου πεποιθήσεις. Δεν είναι εύκολο. Η δύναμη της συνήθειας είναι τρομερή…

ekthesi.luludion1.171016
Για μας, για μένα, κάθε μέρα είναι γιορτή… Και προσπαθώ να τη ζήσω με αξιοπρέπεια χωρίς να στερώ από τον εαυτό μου και τη σύντροφο μου τίποτα από ότι μας αξίζει… Μια τέτοια μέρα είναι και η σημερινή για μένα. Τα «χρόνια πολλά» δεν έχουν κανένα νόημα… Η αγάπη σας μετράει…

efxes«Ναι, ξέρω ότι δεν γιορτάζεις, αλλά εγώ θα σου πω τα χρόνια μου πολλά»… Συχνά ακούς να χτυπά το τηλέφωνο και φίλοι από τον κόσμο να παίρνουν για να σου ευχηθούν για το όνομα σου που γιορτάζει σήμερα… Εξηγείς, καταλαβαίνουν αλλά επιμένουν με… αγάπη. Τη δική τους αγάπη, που την εκφράζουν «αδιαφορώντας» για τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις σου…

Κάθε χρόνο τα ίδια. Δεν πα να γράφουμε… Και λοιπόν; Ας το ξαναπούμε λοιπόν:

Με αυτό το μήνυμα θα ήθελα να ζητήσω την κατανόηση σε όσους μου ευχηθούν με προσωπικό μήνυμα η με ανάρτηση στον τοίχο μου στο Facebook και δεν λάβουν απάντηση ή ευχαριστήριο μήνυμα για την σημερινή ημερομηνία της «ονομαστικής μου εορτής»

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι έχοντας μια διαφορετική πίστη από αρκετούς από εσάς τους φίλους μου ίσως να μην ξέρουν ότι όντας Χριστιανός Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν εορτάζω ονομαστικές εορτές καθώς για εμένα η κάθε μέρα είναι ευκαιρία για γιορτή και ευχαριστία στον Ουράνιο Πατέρα μας Ιεχωβά για το δώρο της ζωής και την ευκαιρία να ζήσουμε σε ένα νέο σύστημα πραγμάτων σύντομα εδώ στην γη απαλλαγμένοι από αρρώστια και θάνατο.

Η απόφαση να μην εορτάζω την ονομαστική μου εορτή έρχεται ως συνέπεια της μελέτης μου στην Αγία Γραφή όπου καθαρά αναφέρει μόνο μια εορτή που πρέπει να τηρείται από τους γνήσιους Χριστιανούς και αυτή είναι η επέτειος του θανάτου του Ιησού Χριστού.

Κατάλληλα τα λόγια που διαβάζουμε στο Ιερό Βιβλίο την Αγία Γραφή «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για αυτούς από το να χαίρονται και να κάνουν καλό όσο ζουν· και επίσης ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να τρώει και να πίνει και να απολαμβάνει το καλό για όλη τη σκληρή εργασία του. Αυτό είναι δώρο Θεού».

Για επιπλέον πληροφορίες για πιο λόγο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εορτάζουν οποιαδήποτε γιορτή και ιδιαίτερα γενέθλια μπορείτε να διαβάσετε εδώ  http://www.fiskilis.gr/?p=2010

Καταλαβαίνω. Έτσι μεγάλωσαν. Και το να ξεφύγεις από αυτό θέλει πραγματικά πολύ δουλειά την οποία δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να κάνουν… Και επιπλέον ο νηπιοβαπτισμός δεν είναι κάτι που επιδοκιμάζει η Αγία Γραφή. Φυσικά γεννημένος σε μια ορθόδοξη εκκλησία, έστω και από παράδοση δεν διανοούντα να κάνουν αλλιώς. Κι έτσι με βάφτισαν μωρό, Νίκο, δίδοντας μου το όνομα του παππού μου, μπαμπά της μητέρας μου…

Η ιστορία όμως για όσους την ψάχνουν λίγο είναι τελείως διαφορετική. Δείτε τι βρήκαμε σε μια μικρή έρευνα που κάναμε:

Ο Ωριγένης (185-254 Κ.Χ.) έγραψε: «Είναι συνήθεια να βαφτίζει η εκκλησία ακόμη και νήπια». (Ομιλία 8 στο Λευιτικό) Η συνήθεια αυτή επικυρώθηκε από μια Σύνοδο της Καρχηδόνας (περ. 252 Κ.Χ.).

Το βιβλίο «Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας» παραδέχεται: “Η Γραφή δεν λέει τίποτα άμεσα για το νηπιοβαπτισμό. . . . Η πρώτη ασφαλής μαρτυρία περί του νηπιοβαπτισμού είναι η μαρτυρία του Ειρηναίου [2ος αι.]”.—Χρήστου Ανδρούτσου, (Αθήνα, 1907), σ. 325.

Ο θρησκευτικός ιστορικός Αύγουστος Νέανδρος έγραψε: «Η πίστη και το βάφτισμα ήταν πάντα συνδεδεμένα μεταξύ τους· και έτσι είναι πάρα πολύ πιθανό . . . ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν άγνωστος εκείνη την περίοδο [τον πρώτο αιώνα]. . . . Το γεγονός ότι ο νηπιοβαπτισμός αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως αποστολική παράδοση στη διάρκεια του τρίτου αιώνα είναι περισσότερο απόδειξη εναντίον παρά υπέρ της παραδοχής της αποστολικής προέλευσής του».— «Ιστορία της Ίδρυσης και της Καθοδήγησης της Χριστιανικής Εκκλησίας» από τους Αποστόλους (Geschichte der Pflanzung und Leitung der christlichen Kirche durch die Apostel), Τόμ. 1, σ. 213.

Όλα αυτά συνέβησαν κάποτε… Και ίσως ήταν αναγκαίο προκειμένου να προσπαθήσουμε να σας πείσουμε γιατί δεν γιορτάζουμε σήμερα. Δεν ξέρω αν τα καταφέραμε, αλλά εμείς κάναμε την προσπάθεια μας… Κι αυτό γιατί εσάς που μας αγαπάτε και παραμένετε κοντά μας, διαβάζοντας τις αναρτήσεις μας, αξίζει να γνωρίζετε μερικά πράγματα, ανεξάρτητα από το αν σας πείθουν ή όχι.

Στο κάτω – κάτω ο καθένας μας διαθέτει στοιχειώδη λογική. Αυτήν ακριβώς επικαλούμαστε προκειμένου να σας πείσουμε… Αν δεν τα καταφέραμε, δεν πειράζει. Και του χρόνου εδώ θα είμαστε, να τα ξαναπούμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Μια πολύ ενθαρρυντική βιογραφία για όλους: «Πάσχιζα να Αντανακλώ Υπέροχα Παραδείγματα»

Posted in Μαρτυρίες

tomas.mak.lein1
«Ξέρεις πόσων χρονών είμαι;» ρώτησα. «Ξέρω ακριβώς πόσο είσαι», απάντησε ο Άιζακ Μαρέι, ο οποίος μου τηλεφωνούσε στο Κολοράντο από το Πάτερσον της Νέας Υόρκης.

tomas.mak.lein2
Ο πατέρας μου ενώ στέκεται σε μια γωνιά του δρόμου προσφέροντας περιοδικά στους περαστικούς.

tomas.mak.lein3
Με τους γονείς μου, καθώς πηγαίνουμε σε μια συνέλευση στη Γουίτσιτα, τη δεκαετία του 1940.

tomas.mak.lein5
Κάνοντας έργο στο Ναϊρόμπι με τη Μαίρη και τον Κρις Κανίγια.

tomas.mak.lein4
Με τον Πολ, τη Στέφανι, την Κίμπερλι και τον Μπράιαν στο γραφείο τμήματος της Μαλάουι, το 2002.

tomas.mak.lein6
Στο έργο με τις εγγονές μας.

Αφήγηση από τον Τόμας Μακ Λέιν

Γεννήθηκα στη Γουίτσιτα του Κάνσας, στις ΗΠΑ, στις 10 Δεκεμβρίου 1936, και ήμουν ο μεγαλύτερος από τα τρία αδέλφια μου. Οι γονείς μου, ο Γουίλιαμ και η Τζιν, ήταν αφοσιωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά. Ο πατέρας μου ήταν υπηρέτης ομάδας, όπως ονομαζόταν τότε το άτομο που αναλάμβανε την ηγεσία στην εκκλησία. Η μητέρα μου διδάχτηκε τις Γραφικές αλήθειες από τη δική της μητέρα, την Έμα Γουάγκνερ. Η Έμα δίδαξε αυτές τις αλήθειες σε πολλά άτομα, μεταξύ αυτών και στην Γκέρτρουντ Στιλ, η οποία υπηρέτησε επί σειρά ετών ως ιεραπόστολος στο Πόρτο Ρίκο. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, είχα πολλά υπέροχα παραδείγματα να μιμηθώ.

Μνήμες από υπέροχα παραδείγματα

Κάποιο σαββατόβραδο, όταν ήμουν πέντε χρονών, προσφέραμε μαζί με τον πατέρα μου στους περαστικούς τα περιοδικά ΣΚΟΠΙΑ και ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ (τώρα ΞΥΠΝΑ!). Εκείνον τον καιρό, η χώρα είχε εμπλακεί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας μεθυσμένος γιατρός μάς πλησίασε και άρχισε να βρίζει τον πατέρα μου λόγω της Χριστιανικής του ουδετερότητας, αποκαλώντας τον δειλό και λιποτάκτη. Ο γιατρός κόλλησε το πρόσωπό του στο πρόσωπο του πατέρα μου και του είπε: «Χτύπα με αν έχεις τα κότσια, φοβιτσιάρη!» Κατατρόμαξα αλλά συνάμα ένιωσα απέραντο θαυμασμό για τον πατέρα μου, ο οποίος συνέχισε ατάραχος να προσφέρει τα περιοδικά στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί. Τότε ήρθε ένας στρατιώτης, και ο γιατρός άρχισε να ωρύεται: «Κάνε κάτι για αυτόν τον φοβιτσιάρη!» Ο στρατιώτης κατάλαβε ότι ήταν μεθυσμένος και του είπε: «Πήγαινε σπίτι σου να ξεμεθύσεις!» Έφυγαν και οι δυο. Καθώς ξαναφέρνω στον νου μου εκείνο το περιστατικό, νιώθω ευγνωμοσύνη για το θάρρος που έδωσε ο Ιεχωβά στον πατέρα μου. Βλέπετε, ο πατέρας μου είχε δύο κουρεία στη Γουίτσιτα, και ο γιατρός ήταν πελάτης του!

Όταν ήμουν οχτώ χρονών, οι γονείς μου πούλησαν σπίτι και μαγαζιά, έφτιαξαν ένα μικρό τροχόσπιτο και μετακόμισαν στο Κολοράντο για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Εγκατασταθήκαμε κοντά στο Γκραντ Τζάνκσιον, όπου οι γονείς μου έκαναν σκαπανικό και δούλευαν λίγες ώρες ασχολούμενοι με γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες. Χάρη στην ευλογία του Ιεχωβά και στο γεμάτο ζήλο έργο τους, ιδρύθηκε μια εκκλησία. Εκεί, στις 20 Ιουνίου 1948, ο πατέρας μου με βάφτισε σε ένα ρέμα στο βουνό, μαζί με άλλους που είχαν δεχτεί τις Γραφικές αλήθειες, όπως ο Μπίλι Νίκολς και η γυναίκα του. Τόσο εκείνοι όσο και ο γιος τους με τη νύφη τους διορίστηκαν αργότερα στο έργο περιοχής.

Κάναμε στενή παρέα και απολαμβάναμε εποικοδομητικές πνευματικές συζητήσεις με πολλούς οι οποίοι ήταν πλήρως δοσμένοι στο έργο της Βασιλείας, ιδίως με την οικογένεια Στιλ—τον Ντον και την Ερλίν, τον Ντέιβ και την Τζούλια, και τον Σάι και τη Μάρθα—που επηρέασαν βαθιά τη ζωή μου. Μου έδειξαν πως, όταν βάζουμε τη Βασιλεία πρώτη, η ζωή μας αποκτά αληθινό νόημα και χαρά.

Οι μετακομίσεις συνεχίζονται

Στα 19 μου, ένας οικογενειακός μας φίλος, ο Μπαντ Χάστι, μου πρότεινε να κάνουμε μαζί σκαπανικό στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Ο επίσκοπος περιοχής μάς ζήτησε να μετακομίσουμε στο Ράστον της Λουιζιάνας, όπου αρκετοί Μάρτυρες είχαν γίνει αδρανείς. Είχαμε την οδηγία να διεξάγουμε όλες τις συναθροίσεις κάθε εβδομάδα ανεξάρτητα από τον αριθμό των παρόντων. Βρήκαμε έναν κατάλληλο χώρο και τον διαμορφώσαμε αναλόγως. Διεξήγαμε κάθε συνάθροιση, αλλά για κάποιο διάστημα οι μοναδικοί παρόντες ήμασταν εμείς οι δύο. Παρουσιάζαμε τα μέρη εναλλάξ — ο ένας ήταν στο βήμα και ο άλλος έδινε όλες τις απαντήσεις. Αν το μέρος περιλάμβανε επίδειξη, τότε ανεβαίναμε και οι δυο στο βήμα ενώ στο ακροατήριο δεν υπήρχε ψυχή! Τελικά, στους παρόντες προστέθηκε μια ηλικιωμένη αδελφή. Με τον καιρό, μερικά άτομα που μελετούσαν τη Γραφή καθώς και κάποιοι αδρανείς άρχισαν να έρχονται στις συναθροίσεις, και σύντομα είχαμε μια ακμάζουσα εκκλησία.

Μια μέρα, συναντήσαμε με τον Μπαντ έναν ιερέα της Εκκλησίας του Χριστού που ανέφερε κάποια εδάφια για τα οποία δεν ήξερα και πολλά πράγματα. Αυτό με ταρακούνησε και με έκανε να σκεφτώ πιο βαθιά τα πιστεύω μου. Μια ολόκληρη εβδομάδα, ξενυχτούσα για να βρω τις απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαν εγερθεί. Αυτό με βοήθησε πραγματικά να κάνω την αλήθεια κτήμα μου, και δεν έβλεπα την ώρα να ξανασυναντήσω κάποιον ιεροκήρυκα.

Λίγο καιρό αργότερα, ο επίσκοπος περιοχής μού ζήτησε να μετακομίσω στο Ελ Ντοράντο του Αρκάνσας για να βοηθήσω στην τοπική εκκλησία. Το διάστημα που έμεινα εκεί, χρειαζόταν να ταξιδεύω συχνά στο Κολοράντο για να παρουσιάζομαι στη στρατολογία. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, στο οποίο είχα μαζί μου και κάποιους σκαπανείς, πάθαμε στο Τέξας ένα ατύχημα που αχρήστεψε το αυτοκίνητό μου. Τηλεφωνήσαμε σε έναν αδελφό ο οποίος ήρθε, μας πήρε στο σπίτι του και κατόπιν μας πήγε στη συνάθροιση. Εκεί, έκαναν ανακοίνωση λέγοντας ότι είχαμε μια ατυχία, και οι αδελφοί με καλοσύνη μάς βοήθησαν οικονομικά. Επίσης, εκείνος ο αδελφός πούλησε το αυτοκίνητό μου για 25 δολάρια.

Καταφέραμε να φτάσουμε στη Γουίτσιτα, όπου ένας στενός οικογενειακός μας φίλος, ο «Ντοκ» Μακ Κάρτνεϊ, έκανε σκαπανικό. Οι δίδυμοι γιοι του, Φρανκ και Φράνσις, ήταν και παραμένουν δύο από τους καλύτερους φίλους μου. Είχαν ένα παλιό αυτοκίνητο που μου το πούλησαν για 25 δολάρια, ακριβώς το ποσό που είχα πάρει για το δικό μου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα ξεκάθαρα ότι ο Ιεχωβά προμήθευσε για κάποια ανάγκη μου επειδή έβαζα πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας. Σε εκείνη την επίσκεψη, η οικογένεια Μακ Κάρτνεϊ μού γνώρισε μια αξιαγάπητη αδελφή με θεοκρατικές ιδιότητες, την Μπέθελ Κρέιν. Η μητέρα της η Ρουθ, μια ζηλώτρια αδελφή στο Γουέλινγκτον του Κάνσας, συνέχισε το σκαπανικό ακόμα και μετά τα 90 της. Με την Μπέθελ παντρευτήκαμε σε λιγότερο από έναν χρόνο, το 1958, και ήρθε μαζί μου στο Ελ Ντοράντο όπου ξεκίνησε και εκείνη το σκαπανικό.

Συναρπαστικές προσκλήσεις

Καθώς σκεφτόμασταν τα υπέροχα παραδείγματα δίπλα στα οποία είχαμε μεγαλώσει, αποφασίσαμε να κάνουμε και εμείς τον εαυτό μας διαθέσιμο για οτιδήποτε μας ζητούσε η οργάνωση του Ιεχωβά. Διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στο Γουόλνατ Ριτζ του Αρκάνσας. Κατόπιν, το 1962, λάβαμε τη συναρπαστική πρόσκληση να παρακολουθήσουμε την 37η τάξη της Γαλαάδ. Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε ότι στην ίδια τάξη ήταν και ο Ντον Στιλ. Μετά την αποφοίτησή μας, διοριστήκαμε στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Νιώθαμε έναν κόμπο στον λαιμό καθώς αποχαιρετούσαμε τη Νέα Υόρκη, αλλά ο κόμπος έγινε χαρά όταν μας υποδέχτηκαν οι αδελφοί μας στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι!

Δεν αργήσαμε να αγαπήσουμε την Κένυα καθώς και το απολαυστικό έργο που κάναμε εκεί. Η πρώτη μας προοδευτική μελέτη ήταν με τον Κρις και τη Μαίρη Κανίγια. Μέχρι σήμερα, συνεχίζουν πιστά την ολοχρόνια υπηρεσία τους στην Κένυα. Το επόμενο έτος, μας ζητήθηκε να πάμε στην Καμπάλα της Ουγκάντας ως οι πρώτοι ιεραπόστολοι στη χώρα. Ήταν συναρπαστική εποχή καθώς πάρα πολλοί διψούσαν για τις Γραφικές αλήθειες και γίνονταν αδελφοί μας. Ωστόσο, έπειτα από τριάμισι χρόνια στην Αφρική, φύγαμε για να κάνουμε οικογένεια. Επιστρέψαμε λοιπόν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τη μέρα που φεύγαμε από την Αφρική, ο κόμπος στον λαιμό μας ήταν πολύ μεγαλύτερος από ό,τι όταν εγκαταλείπαμε τη Νέα Υόρκη. Είχαμε αγαπήσει τον λαό της Αφρικής και ελπίζαμε ότι κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε.

Ο καινούριος μας διορισμός

Εγκατασταθήκαμε στη δυτική πλευρά του Κολοράντο, εκεί όπου ζούσαν οι γονείς μου. Λίγο μετά, γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη, η Κίμπερλι, και 17 μήνες αργότερα ήρθε στον κόσμο η Στέφανι. Πήραμε πολύ στα σοβαρά τον καινούριο μας διορισμό ως γονείς, και βάλαμε στόχο να ενσταλάξουμε την αλήθεια στις όμορφες κορούλες μας. Θέλαμε και εμείς να αντανακλούμε το παράδειγμα που είχαν θέσει κάποιοι άλλοι για εμάς. Δεν ξεχνούσαμε βέβαια ότι, αν και ένα υπέροχο παράδειγμα είναι ισχυρός παράγοντας επιρροής στη διάπλαση των παιδιών, δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα υπηρετούν τον Ιεχωβά όταν μεγαλώσουν. Ο μικρότερος αδελφός μου και μια αδελφή μου έφυγαν από την αλήθεια. Ελπίζουμε όμως να μιμηθούν και πάλι τα υπέροχα παραδείγματα με τα οποία γαλουχήθηκαν και εκείνοι.

Απολαμβάναμε πάρα πολύ την ανατροφή των κοριτσιών μας, και πάντοτε προσπαθούσαμε να κάνουμε πράγματα ως οικογένεια. Εφόσον μέναμε κοντά στο Άσπεν του Κολοράντο, αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το σκι ώστε να μπορούμε πότε πότε να το χαιρόμαστε όλοι μαζί. Αυτές οι περίοδοι αναψυχής μάς έδιναν τον χρόνο να κουβεντιάζουμε με τα κορίτσια όση ώρα ήμασταν μαζί στον αναβατήρα. Επίσης, πηγαίναμε για κατασκήνωση μαζί τους και δεν χορταίναμε να συζητάμε καθώς μαζευόμασταν γύρω από τη φωτιά. Αν και ήταν μικρά ακόμα, ρωτούσαν πράγματα όπως: «Τι θα κάνω όταν μεγαλώσω;» και «Πώς πρέπει να είναι αυτός που θα παντρευτώ;» Πασχίζαμε να ενσταλάξουμε πνευματικές αξίες στο μυαλό και στην καρδιά τους. Τους μιλούσαμε για τον στόχο της ολοχρόνιας διακονίας και για το πόσο σοφό θα ήταν να παντρευτούν μόνο κάποιον με παρόμοιο στόχο. Προσπαθούσαμε να τις βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι ήταν καλύτερο να μην παντρευτούν πολύ μικρές. Είχαμε βγάλει και ένα ποιηματάκι: «Απόλαυσε την αγαμία τουλάχιστον ως τα 23».

Ακολουθώντας το παράδειγμα των δικών μας γονέων, αγωνιζόμασταν σκληρά να μη χάνουμε συναθροίσεις και να συμμετέχουμε τακτικά στην υπηρεσία αγρού ως οικογένεια. Κανονίζαμε να φιλοξενούμε στο σπίτι μας άτομα που ήταν στην ολοχρόνια διακονία. Και μιλούσαμε συχνά με νοσταλγία για τον καιρό που ήμασταν ιεραπόστολοι. Λέγαμε στα κορίτσια ότι όνειρό μας ήταν να κάνουμε κάποτε ένα ταξίδι οι τέσσερίς μας στην Αφρική. Ήταν κάτι που το ήθελαν πολύ και εκείνα.

Πάντα είχαμε τακτική οικογενειακή μελέτη, στη διάρκεια της οποίας κάναμε πρόβες για καταστάσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν στο σχολείο. Δίναμε στα κορίτσια τον ρόλο του Μάρτυρα που απαντάει στις ερωτήσεις. Με αυτόν τον τρόπο μάθαιναν διασκεδάζοντας, και παράλληλα αποκτούσαν πεποίθηση. Καθώς μεγάλωναν, μερικές φορές γκρίνιαζαν για την οικογενειακή μελέτη. Θυμάμαι που κάποτε ένιωσα τόση απόγνωση ώστε τους είπα να πάνε στο δωμάτιό τους και ότι δεν θα κάναμε τη μελέτη. Αναστατώθηκαν και έβαλαν τα κλάματα λέγοντας ότι ήθελαν να μελετήσουμε. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι όντως ενσταλάζαμε εκτίμηση για τα πνευματικά πράγματα στις καρδούλες τους. Έμαθαν να αγαπούν τη μελέτη, και τις αφήναμε να εκφράζονται ελεύθερα. Βέβαια, μερικές φορές, μας ήταν πολύ δύσκολο να τις ακούμε να λένε ότι δεν συμφωνούσαν με κάποια πτυχή της αλήθειας. Αλλά έτσι μαθαίναμε τι υπήρχε πράγματι στην καρδιά τους. Αφού συζητούσαμε λογικά μαζί τους, έμεναν ικανοποιημένες με τον τρόπο σκέψης του Ιεχωβά στα διάφορα ζητήματα.

Έρχονται και άλλες αλλαγές

Καθώς ανατρέφαμε τα παιδιά μας, τα χρόνια πέρασαν προτού καλά καλά το καταλάβουμε. Με τη βοήθεια και την κατεύθυνση της οργάνωσης του Θεού, κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε για να τα αναθρέψουμε έτσι ώστε να αγαπούν τον Ιεχωβά. Πλημμυρίσαμε από ευγνωμοσύνη βλέποντας και τις δυο μας κόρες να αρχίζουν το σκαπανικό μετά το λύκειο, ενώ απέκτησαν και κάποιες δεξιότητες ώστε να μπορούν να συντηρούνται οικονομικά. Μετακόμισαν στο Κλίβελαντ του Τενεσί μαζί με άλλες δυο αδελφές προκειμένου να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Μας έλειπαν τρομερά, αλλά ήμασταν ευχαριστημένοι ξέροντας ότι χρησιμοποιούσαν τη ζωή τους στην ολοχρόνια υπηρεσία. Εκείνον τον καιρό, ξαναρχίσαμε ως ζευγάρι το σκαπανικό, κάτι που μας άνοιξε τον δρόμο και για άλλα χαρωπά προνόμια. Υπηρέτησα ως αναπληρωτής στο έργο περιοχής με τη γυναίκα μου, και κάναμε διάφορες εργασίες που σχετίζονταν με τις συνελεύσεις.

Προτού μετακομίσουν στο Τενεσί, οι κόρες μας έκαναν ένα ταξίδι στο Λονδίνο και επισκέφτηκαν το γραφείο τμήματος. Εκεί, η 19χρονη τότε Στέφανι γνώρισε έναν νεαρό Μπεθελίτη, τον Πολ Νόρτον. Σε κάποιο επόμενο ταξίδι, η Κίμπερλι γνώρισε έναν συνεργάτη του, τον Μπράιαν Λουέλιν. Ο Πολ και η Στέφανι παντρεύτηκαν—αλλά αφού είχε κλείσει τα 23. Ο Μπράιαν και η Κίμπερλι παντρεύτηκαν την επόμενη χρονιά—όταν η κόρη μας ήταν 25 χρονών. Οπότε, έμειναν και οι δυο τους ελεύθερες τουλάχιστον ως τα 23. Όσο για εμάς, εγκρίναμε με όλη μας την καρδιά την εξαιρετική επιλογή γαμήλιου συντρόφου που έκανε η καθεμιά τους.

Οι κόρες μας μάς έχουν πει ότι τόσο το δικό μας παράδειγμα όσο και των παππούδων τους τις βοήθησε να υπακούν στην εντολή του Ιησού να “επιζητούν πρώτα τη βασιλεία”, ακόμα και όταν είχαν οικονομικές δυσκολίες. (Ματθ. 6:33) Τον Απρίλιο του 1998, ο Πολ και η Στέφανι προσκλήθηκαν στην 105η τάξη της Γαλαάδ, και κατόπιν διορίστηκαν στη Μαλάουι της Αφρικής. Τον ίδιο καιρό, ο Μπράιαν και η Κίμπερλι προσκλήθηκαν στο Μπέθελ του Λονδίνου, ενώ αργότερα πήραν διορισμό για το Μπέθελ της Μαλάουι. Η ευτυχία που νιώθαμε δεν περιγράφεται, εφόσον δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να χρησιμοποιούν οι νεαροί τη ζωή τους.

Τον Ιανουάριο του 2001, έλαβα το τηλεφώνημα που ανέφερα στην αρχή, στην λεζάντα της πρώτης φωτογραφίας. Ο αδελφός Μαρέι, ο επίσκοπος των Μεταφραστικών Υπηρεσιών, μου εξήγησε ότι οι αδελφοί είχαν διευθετήσει να γίνει μια σειρά μαθημάτων για την κατανόηση της αγγλικής που θα την παρακολουθούσαν οι μεταφραστές σε όλο τον κόσμο και, παρότι ήμουν 64 χρονών τότε, σκέφτονταν να προετοιμάσουν και εμένα ώστε να είμαι ένας από τους εκπαιδευτές. Η Μπέθελ και εγώ προσευχηθήκαμε για το ζήτημα και επίσης το συζητήσαμε με τις ηλικιωμένες μητέρες μας για να μας πουν τη γνώμη τους. Επέμεναν και οι δυο τους να πάμε, μολονότι θα στερούνταν τη βοήθειά μας. Τηλεφώνησα λοιπόν και είπα ότι θα ήταν μεγάλη μας χαρά να διαθέσουμε τον εαυτό μας για αυτό το θαυμάσιο προνόμιο.

Στο μεταξύ όμως, η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Της είπα ότι θα μέναμε για να βοηθήσουμε και εμείς στη φροντίδα της μαζί με την αδελφή μου τη Λίντα. «Ούτε να το σκέφτεσαι», μου απάντησε. «Θα νιώθω χειρότερα αν δεν πάτε». Την ίδια άποψη είχε και η Λίντα. Πόσο πολύ εκτιμήσαμε το αυτοθυσιαστικό τους πνεύμα αλλά και τη βοήθεια των τοπικών αδελφών! Την επομένη της αναχώρησής μας για το Εκπαιδευτικό Κέντρο της ΣΚΟΠΙΑΣ στο Πάτερσον, τηλεφώνησε η Λίντα για να μας πει ότι η μητέρα μας είχε πεθάνει. Όπως θα μας παρακινούσε και η ίδια να κάνουμε, δοθήκαμε ολόψυχα στην καινούρια μας υπηρεσία.

Φαντάζεστε τη χαρά μας όταν μάθαμε ότι ο πρώτος μας διορισμός θα ήταν στο γραφείο τμήματος της Μαλάουι, εκεί όπου υπηρετούσαν οι κόρες μας με τους άντρες τους! Τι αντάμωση ήταν αυτή! Στη συνέχεια, διδάξαμε τη σειρά μαθημάτων στη Ζιμπάμπουε και κατόπιν στη Ζάμπια. Έπειτα από τριάμισι χρόνια σε αυτή την υπηρεσία, μας ζητήθηκε να επιστρέψουμε στη Μαλάουι για να καταγράψουμε τις εμπειρίες Μαρτύρων που είχαν υποστεί διωγμό εκεί επειδή διατηρούσαν τη Χριστιανική τους ουδετερότητα.

Και πάλι με έναν κόμπο στον λαιμό, το 2005 επιστρέψαμε σπίτι μας στο Μπάσαλτ του Κολοράντο, όπου και οι δυο μας συνεχίζουμε το σκαπανικό. Το 2006, ο Μπράιαν και η Κίμπερλι μετακόμισαν στο διπλανό σπίτι για να μεγαλώσουν τις δύο κόρες τους, τη Μακένζι και την Ελίζαμπεθ. Η Στέφανι με τον άντρα της παραμένουν στη Μαλάουι, όπου ο Πολ υπηρετεί στην Επιτροπή του Τμήματος. Τώρα που κοντεύω τα 80, νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση βλέποντας νεότερους άντρες με τους οποίους έχω συνεργαστεί στο διάβα των ετών να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που είχα κάποτε εγώ. Η χαρά μας οφείλεται κυρίως στα υπέροχα παραδείγματα που πασχίζαμε να αντανακλούμε για το καλό των παιδιών και των εγγονιών μας.

  • Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Οκτωβρίου 2016
  • Δείτε άλλη μια ενθαρρυντική βιογραφία ΕΔΩ... Παραδείγματα που μπορούμε να μιμούμαστε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

thrapsano.arxio

Μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων μερικές δεκαετίες πίσω... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία Roland Hampe. Την είδααμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλίου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά στις μέρες μας συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα...

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA