Δεν είχα φωτογραφία του κοριτσιού που αναφέρεται στο δημοσίευμα κι έτσι είπα να βάλω δύο σύγχρονες, για την ακρίβεια χθεσινές φωτογραφίες από το έργο δημόσιας μαρτυρίας που κάναμε χθες στο σταντ της εκκλησίας μας στην είσοδο του ΜΕΤΡΟ πλατείας Αττικής.


Επάνω με τον Γιώργο κι εδώ με τον Ανρύ. Είχε έναν ήλιο μοναδικό. Καμιά σχέση με το κρύο των προηγούμενων ημερών… Περάσαμε πολύ όμορφα το δίωρο που είχαμε στη διάθεση μας. Έτσι είναι, το έργο συνεχίζει να γίνεται με κάθε τρόπο, παντού στον κόσμο.

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΜΟΡΓΚΟΥ

Το Δεκέμβριο του 1998 βρισκόμουν επιτέλους στην Αφρική! Ένα παιδικό μου όνειρο ήταν πλέον πραγματικότητα. Σκεφτόμουν πάντοτε με ενθουσιασμό τις αχανείς εκτάσεις και τη συναρπαστική άγρια ζωή της Αφρικής. Τώρα βρισκόμουν στ’ αλήθεια εκεί! Ταυτόχρονα, άλλο ένα όνειρο είχε πραγματοποιηθεί. Ήμουν ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων και υπηρετούσα σε ξένη χώρα. Για πολλούς, αυτό ίσως φαινόταν αδύνατον. Η όρασή μου είναι πολύ περιορισμένη και περπατάω στους αμμώδεις δρόμους των αφρικανικών χωριών με τη βοήθεια ενός σκύλου-οδηγού που έχει εκπαιδευτεί για δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων. Επιτρέψτε μου να σας πω πώς κατέστη δυνατόν να υπηρετήσω στην Αφρική και πώς μου έδωσε ο Ιεχωβά “τα αιτήματα της καρδιάς μου”.—Ψαλμός 37:4.

Γεννήθηκα στις 9 Ιουνίου 1966 στη νότια Γαλλία. Ήμουν το μικρότερο από εφτά παιδιά —δύο αγόρια και πέντε κορίτσια— που απολάμβαναν όλα τη φροντίδα των στοργικών μας γονέων. Ωστόσο, υπήρχε ένα μελανό σημείο στην παιδική μου ζωή. Όπως η γιαγιά μου, η μητέρα μου και μία από τις αδελφές μου, έτσι και εγώ πάσχω από μια κληρονομική ασθένεια η οποία οδηγεί τελικά σε ολική τύφλωση.

Ως έφηβη αντιμετώπισα διακρίσεις, προκατάληψη και υποκρισία, πράγμα που με έκανε να στασιάσω εναντίον της κοινωνίας. Εκείνη τη δύσκολη περίοδο μετακομίσαμε στο νομό του Ερό. Εκεί συνέβη κάτι θαυμάσιο.

Μια Κυριακή πρωί, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν στην πόρτα μας. Η μητέρα μου τις γνώριζε και τις κάλεσε να περάσουν μέσα. Μια από αυτές τις γυναίκες ρώτησε τη μητέρα μου αν θυμόταν την υπόσχεση που είχε δώσει κάποτε ότι μια μέρα θα δεχόταν να κάνει Γραφική μελέτη. Η μητέρα μου το θυμόταν και ρώτησε: «Πότε θα αρχίσουμε;» Συμφώνησαν να συναντιούνται κάθε Κυριακή πρωί, και με αυτόν τον τρόπο η μητέρα μου άρχισε να μαθαίνει «την αλήθεια των καλών νέων». —Γαλάτες 2:14.

Αποκτώ Ενόραση

Η μητέρα μου κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να κατανοεί και να θυμάται όσα μάθαινε. Επειδή ήταν τυφλή, έπρεπε να απομνημονεύει τα πάντα. Οι αδελφές ήταν πολύ υπομονετικές μαζί της. Εγώ πάλι, όποτε έρχονταν οι αδελφές, κρυβόμουν στο δωμάτιό μου και έβγαινα μόνο αφού έφευγαν. Ωστόσο, κάποιο απόγευμα η Εζενί, μια από τις αδελφές, με συνάντησε και μου μίλησε. Μου είπε ότι η Βασιλεία του Θεού θα τερματίσει κάθε υποκρισία, μίσος και προκατάληψη στον κόσμο. «Μόνο ο Θεός έχει το κλειδί για τη λύση», είπε, και ρώτησε αν θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Την επόμενη μέρα άρχισα Γραφική μελέτη.

Όλα όσα μάθαινα ήταν καινούρια για εμένα. Καταλάβαινα τώρα ότι ο Θεός έχει βάσιμους λόγους για τους οποίους επιτρέπει προσωρινά την πονηρία στη γη. (Γένεση 3:15· Ιωάννης 3:16· Ρωμαίους 9:17) Έμαθα επίσης ότι ο Ιεχωβά δεν μας αφήνει χωρίς ελπίδα. Μας έχει δώσει τη θαυμάσια υπόσχεσή του για αιώνια ζωή σε παραδεισιακή γη. (Ψαλμός 37:29· 96:11, 12· Ησαΐας 35:1, 2· 45:18) Σε εκείνον τον Παράδεισο θα ανακτούσα το δώρο της όρασης, την οποία έχανα σταδιακά. —Ησαΐας 35:5.

Αναλαμβάνω την Ολοχρόνια Υπηρεσία

Στις 12 Δεκεμβρίου 1985 συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα, όπως η αδελφή μου, η Μαρί-Κλερ, η οποία είχε ήδη κάνει αυτό το βήμα. Σύντομα ακολούθησε ο αδελφός μου ο Ζαν-Πιερ, καθώς και η αγαπητή μου μητέρα.

Στην εκκλησία με την οποία ήμουν συνταυτισμένη υπήρχαν αρκετοί τακτικοί σκαπανείς, δηλαδή ολοχρόνιοι κήρυκες. Η χαρά τους και ο ενθουσιασμός τους για τη διακονία με συγκίνησε. Ακόμα και η Μαρί-Κλερ, η οποία έπασχε από οφθαλμική πάθηση και φορούσε ορθοπεδικό βοήθημα στο ένα πόδι, ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να μου δίνει πνευματική ενθάρρυνση. Το γεγονός ότι τόσο στην εκκλησία όσο και στην οικογένειά μου με περιέβαλλαν σκαπανείς με βοήθησε να αναπτύξω την έντονη επιθυμία να συμμετάσχω και εγώ στην ολοχρόνια υπηρεσία. Έτσι λοιπόν, το Νοέμβριο του 1990 άρχισα να υπηρετώ ως σκαπάνισσα στο Μπεζιέ. —Ψαλμός 94:17-19.

Αντιμετωπίζω την Αποθάρρυνση

Στη διακονία, με ενίσχυε η άγρυπνη φροντίδα άλλων σκαπανέων. Μολαταύτα, κατά καιρούς ένιωθα αποθαρρυμένη λόγω των περιορισμών μου και ευχόμουν να μπορούσα να κάνω περισσότερα. Ωστόσο, ο Ιεχωβά με στήριξε σε αυτές τις περιόδους αποθάρρυνσης. Έκανα έρευνα στο Ευρετήριο Εκδόσεων της Σκοπιάς, αναζητώντας βιογραφίες σκαπανέων οι οποίοι είχαν εξασθενημένη όραση όπως εγώ. Έμεινα έκπληκτη από το πόσο πολλοί ήταν! Αυτές οι πρακτικές και ενθαρρυντικές αφηγήσεις με δίδαξαν να εκτιμώ αυτά που μπορούσα να κάνω καθώς και να αποδέχομαι τους περιορισμούς μου.

Για να καλύπτω τις ανάγκες μου, καθάριζα εμπορικά κέντρα μαζί με άλλους Μάρτυρες. Κάποια μέρα πρόσεξα ότι οι συνεργάτες μου ξαναπερνούσαν τα μέρη που μόλις είχα καθαρίσει. Προφανώς, άφηνα πολλά σημεία βρώμικα. Πλησίασα τη Βαλερί, τη σκαπάνισσα που ήταν υπεύθυνη για τη δική μας ομάδα καθαρισμού, και της ζήτησα να μου πει ειλικρινά αν δυσκόλευα όλους τους άλλους. Εκείνη με καλοσύνη με άφησε να κρίνω μόνη μου πότε δεν θα μπορούσα πια να κάνω αυτή τη δουλειά. Το Μάρτιο του 1994 σταμάτησα να εργάζομαι ως καθαρίστρια.

Και πάλι με κατέκλυσαν αισθήματα αχρηστίας. Προσευχόμουν ένθερμα στον Ιεχωβά, και ξέρω ότι άκουσε τις ικεσίες μου. Άλλη μια φορά, η μελέτη της Γραφής και των Χριστιανικών εντύπων με βοήθησε πολύ. Παρότι όμως η όρασή μου εξασθενούσε, η επιθυμία μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά γινόταν όλο και πιο ισχυρή. Τι μπορούσα να κάνω;

Πρώτα σε Λίστα Αναμονής, Έπειτα μια Γρήγορη Απόφαση

Έκανα αίτηση για εκπαίδευση στο Κέντρο Αποκατάστασης Τυφλών και Ατόμων με Προβλήματα Όρασης στη Νιμ και τελικά έγινα δεκτή για τρεις μήνες. Αξιοποίησα πλήρως αυτόν το χρόνο. Κατανόησα το βαθμό της αναπηρίας μου και έμαθα να προσαρμόζομαι σε αυτήν. Η συναναστροφή με άτομα που υπέφεραν από κάθε είδους παθήσεις με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύτιμη είναι η Χριστιανική μου ελπίδα. Εγώ τουλάχιστον είχα έναν στόχο και μπορούσα να κάνω κάτι παραγωγικό. Επιπρόσθετα, έμαθα τη γαλλική Μπράιγ.

Όταν γύρισα σπίτι, η οικογένειά μου πρόσεξε πόσο πολύ με είχε βοηθήσει η εκπαίδευση. Κάτι, όμως, που πραγματικά δεν μου άρεσε ήταν το άσπρο ραβδί που έπρεπε να χρησιμοποιώ. Δυσκολευόμουν να αποδεχτώ αυτό το «μπαστούνι». Θα ήταν καλό αν είχα κάποιο άλλο βοήθημα — ίσως έναν σκύλο-οδηγό.

Υπέβαλα αίτηση για σκύλο αλλά μου είπαν ότι υπήρχε μεγάλη λίστα αναμονής. Επίσης, ο αρμόδιος φορέας θα έπρεπε να κάνει έρευνα. Δεν δίνουν σκύλο-οδηγό σε οποιονδήποτε. Κάποια μέρα μια γυναίκα που συμμετέχει στη διοίκηση ενός συλλόγου για τυφλούς μού είπε ότι μια τοπική λέσχη αντισφαίρισης σκόπευε να δωρίσει έναν σκύλο-οδηγό σε κάποιο άτομο της περιοχής μας που είναι τυφλό ή έχει περιορισμένη όραση. Η γυναίκα αυτή είπε ότι είχε σκεφτεί εμένα. Θα δεχόμουν; Διέκρινα το χέρι του Ιεχωβά στο ζήτημα και δέχτηκα την ευγενική προσφορά. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένω για να παραλάβω το σκύλο.

Εξακολουθώ να Σκέφτομαι την Αφρική

Ενόσω περίμενα, έστρεψα την προσοχή μου σε άλλη κατεύθυνση. Όπως ανέφερα νωρίτερα, από την παιδική μου ηλικία ενδιαφερόμουν έντονα για την Αφρική. Παρά τη φθίνουσα όρασή μου, αυτό το ενδιαφέρον ήταν πιο έντονο από ποτέ, ιδιαίτερα επειδή είχα μάθει ότι πάρα πολλοί άνθρωποι στην Αφρική ενδιαφέρονται για τη Γραφή και για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Λίγο καιρό νωρίτερα, είχα αναφέρει τυχαία στη Βαλερί ότι επιθυμούσα να επισκεφτώ την Αφρική. Τη ρώτησα αν ήθελε να έρθει μαζί μου. Εκείνη συμφώνησε, και γράψαμε σε αρκετά γαλλόφωνα γραφεία τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αφρική.

Μια απάντηση ήρθε από το Τόγκο. Ενθουσιασμένη, ζήτησα από τη Βαλερί να μου τη διαβάσει. Η επιστολή ήταν ενθαρρυντική, γι’ αυτό η Βαλερί είπε: «Λοιπόν, γιατί να μην πάμε;» Έπειτα από περαιτέρω αλληλογραφία με το γραφείο τμήματος, οι αδελφοί με έφεραν σε επαφή με τη Σάντρα, μια σκαπάνισσα στο Λομέ, την πρωτεύουσα. Ορίσαμε την 1η Δεκεμβρίου 1998 ως ημερομηνία αναχώρησης.

Πόσο διαφορετική ήταν η κατάσταση, αλλά και πόσο ευχάριστη! Μόλις προσγειωθήκαμε στο Λομέ, βγήκαμε από το αεροπλάνο και νιώσαμε την αφρικανική ζέστη να μας τυλίγει σαν κουβέρτα. Η Σάντρα μάς περίμενε. Δεν είχαμε ιδωθεί ποτέ στο παρελθόν, αλλά αμέσως νιώσαμε σαν παλιές φίλες. Λίγο καιρό πριν από την άφιξή μας, η Σάντρα και η συνεργάτιδά της, η Κριστίν, είχαν διοριστεί ειδικές σκαπάνισσες στο Ταμπλίγκμπο, μια κωμόπολη στην ενδοχώρα. Είχαμε το προνόμιο να τις συνοδεύσουμε στον καινούριο τους διορισμό. Μείναμε περίπου δύο μήνες, και όταν φύγαμε, ήξερα ότι θα επέστρεφα.

Η Χαρά της Επιστροφής

Στη Γαλλία άρχισα αμέσως να ετοιμάζω το δεύτερο ταξίδι μου στο Τόγκο. Με την υποστήριξη της οικογένειάς μου, μπόρεσα να κάνω διευθετήσεις ώστε να μείνω εκεί έξι μήνες. Έτσι λοιπόν, το Σεπτέμβριο του 1999 βρέθηκα ξανά σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το Τόγκο. Αυτή τη φορά, όμως, ήμουν μόνη. Φανταστείτε πώς ένιωθαν οι δικοί μου όταν με είδαν να φεύγω μόνη μου παρά την αναπηρία μου! Αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Διαβεβαίωσα τους γονείς μου ότι οι φίλοι μου, που ήταν ήδη σαν οικογένεια για εμένα, θα με περίμεναν στο Λομέ.

Πόσο χάρηκα που επέστρεψα σε ένα μέρος όπου τόσο πολλοί άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για τη Γραφή! Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς ανθρώπους να διαβάζουν τη Γραφή στο δρόμο. Στο Ταμπλίγκμπο οι άνθρωποι σε καλούν στο σπίτι τους απλώς και μόνο για να συζητήσουν Γραφικά θέματα μαζί σου. Και τι προνόμιο ήταν να μοιράζομαι ένα ταπεινό κατάλυμα με δύο ειδικές σκαπάνισσες! Γνώρισα έναν άλλον πολιτισμό, μια διαφορετική νοοτροπία. Πάνω από όλα, πρόσεξα ότι οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας στην Αφρική βάζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή τους. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πρέπει να περπατούν πολλά χιλιόμετρα για να πηγαίνουν στην Αίθουσα Βασιλείας δεν τους εμποδίζει να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Πήρα επίσης πολλά διδάγματα από τη θέρμη και τη φιλοξενία τους.

Κάποια μέρα γυρίζοντας από την υπηρεσία αγρού, εκμυστηρεύτηκα στη Σάντρα ότι φοβόμουν να επιστρέψω στη Γαλλία. Η όρασή μου είχε εξασθενήσει ακόμα περισσότερο. Σκεφτόμουν τους πολυσύχναστους και θορυβώδεις δρόμους στο Μπεζιέ, τις σκάλες στις πολυκατοικίες και τόσα άλλα πράγματα που δυσκολεύουν τη ζωή ενός ατόμου με περιορισμένη όραση. Αντίθετα, οι δρόμοι στο Ταμπλίγκμπο, αν και χωρίς ασφαλτόστρωση, ήταν ήσυχοι —δεν είχαν ούτε πολύ κόσμο ούτε πολλή κίνηση. Πώς θα τα κατάφερνα στη Γαλλία τώρα που είχα συνηθίσει στο Ταμπλίγκμπο;

Δύο μέρες αργότερα η μητέρα μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι η σχολή σκύλων-οδηγών με περίμενε. Ένα νεαρό Λαμπραντόρ ριτρίβερ ονόματι Οσεάν ήταν έτοιμο να γίνει τα «μάτια» μου. Άλλη μια φορά, οι ανάγκες μου καλύφτηκαν και οι ανησυχίες μου διαλύθηκαν. Έπειτα από έξι μήνες χαρούμενης υπηρεσίας στο Ταμπλίγκμπο, γύρισα στη Γαλλία για να γνωρίσω την Οσεάν.

Ύστερα από αρκετούς μήνες εκπαίδευσης, παρέδωσαν την Οσεάν στη φροντίδα μου. Αρχικά, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Έπρεπε να μάθουμε να καταλαβαίνουμε η μία την άλλη. Σταδιακά, όμως, συνειδητοποίησα πόσο πολύ χρειαζόμουν την Οσεάν. Στην πραγματικότητα, η Οσεάν αποτελεί τώρα κομμάτι του εαυτού μου. Πώς αντιδρούσαν οι άνθρωποι στο Μπεζιέ όταν με έβλεπαν να πηγαίνω στην πόρτα τους με έναν σκύλο; Μου έδειχναν πολύ σεβασμό και καλοσύνη. Η Οσεάν έγινε η «ηρωίδα» της γειτονιάς. Επειδή πολλοί νιώθουν άβολα μπροστά σε ένα ανάπηρο άτομο, το γεγονός ότι είχα το σκύλο με βοηθούσε να μιλάω για την αναπηρία μου με φυσικό τρόπο. Οι άνθρωποι χαλάρωναν και με άκουγαν. Η Οσεάν έγινε πράγματι ο καλύτερος τρόπος για να αρχίζω συζητήσεις.

Στην Αφρική με την Οσεάν

Δεν είχα ξεχάσει την Αφρική, και τώρα άρχισα να ετοιμάζομαι για το τρίτο μου ταξίδι. Αυτή τη φορά ήρθε μαζί και η Οσεάν. Με συνόδευσε επίσης ένα νεαρό αντρόγυνο, ο Άντονι και η Ορόρ, καθώς και η φίλη μου η Καρολίν —όλοι σκαπανείς σαν εμένα. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2000 φτάσαμε στο Λομέ.

Αρχικά, πολλοί φοβούνταν την Οσεάν. Λίγοι άνθρωποι στο Λομέ είχαν δει ποτέ τόσο μεγάλο σκύλο, επειδή τα περισσότερα σκυλιά στο Τόγκο είναι μικρόσωμα. Όταν έβλεπαν τα λουριά της, μερικοί νόμιζαν ότι ήταν άγριο ζώο που έπρεπε να το κρατάμε περιορισμένο. Η δε Οσεάν έπαιρνε αμυντική στάση, έτοιμη να με προστατέψει από οτιδήποτε της φαινόταν απειλή. Παρ’ όλα αυτά, η Οσεάν σύντομα συνήθισε στο καινούριο περιβάλλον. Όταν φοράει τα λουριά της, βρίσκεται επί το έργον — πειθαρχημένη, υπεύθυνη, πάντα στο πλευρό μου. Όταν είναι ελεύθερη, είναι παιχνιδιάρα και μερικές φορές άτακτη. Διασκεδάζουμε πολύ μαζί.

Προσκληθήκαμε όλοι να μείνουμε με τη Σάντρα και την Κριστίν στο Ταμπλίγκμπο. Για να βοηθήσουμε τους ντόπιους αδελφούς και αδελφές να συνηθίσουν την Οσεάν, τους προσκαλούσαμε να μας επισκεφτούν και εξηγούσαμε το ρόλο ενός σκύλου-οδηγού, το λόγο που χρειαζόμουν εγώ τέτοιον σκύλο και πώς θα έπρεπε να ενεργούν όταν βρίσκονταν κοντά της. Οι πρεσβύτεροι συμφώνησαν να φέρνω μαζί μου την Οσεάν στην Αίθουσα Βασιλείας. Εφόσον αυτή η διευθέτηση ήταν τόσο ασυνήθιστη στο Τόγκο, έγινε στην εκκλησία μια ανακοίνωση που εξηγούσε το ζήτημα. Όσο για τη διακονία, η Οσεάν ερχόταν μαζί μου μόνο όταν έκανα επανεπισκέψεις και διεξήγα Γραφικές μελέτες —καταστάσεις όπου η παρουσία της θα γινόταν πιο εύκολα κατανοητή.

Το κήρυγμα σε αυτόν τον τομέα εξακολουθεί να είναι ευχάριστο. Με συγκινούσε πάντοτε το στοχαστικό ενδιαφέρον εκείνων των ευγενικών ανθρώπων, το οποίο εκδηλωνόταν με πράξεις καλοσύνης όπως η προθυμία τους να μου φέρουν μια καρέκλα. Τον Οκτώβριο του 2001, η μητέρα μου ήρθε μαζί μου στο τέταρτο ταξίδι μου στο Τόγκο. Έπειτα από τρεις εβδομάδες επέστρεψε στη Γαλλία, ήσυχη και χαρούμενη.

Είμαι βαθιά ευγνώμων στον Ιεχωβά για το ότι είχα τη δυνατότητα να υπηρετήσω στο Τόγκο. Έχω την πεποίθηση πως ο Ιεχωβά θα εξακολουθήσει να μου δίνει “τα αιτήματα της καρδιάς μου” καθώς συνεχίζω να χρησιμοποιώ όλα όσα έχω στην υπηρεσία του.

[Υποσημείωση]

Η αδελφή Μοργκού επέστρεψε στη Γαλλία και μπόρεσε να κάνει ένα πέμπτο ταξίδι στο Τόγκο από τις 6 Οκτωβρίου 2003 ως τις 6 Φεβρουαρίου 2004. Δυστυχώς, λόγω ιατρικών επιπλοκών, εκείνο ίσως ήταν το τελευταίο της ταξίδι στο Τόγκο σε αυτό το σύστημα πραγμάτων. Εντούτοις, η ισχυρότερη επιθυμία της εξακολουθεί να είναι το να υπηρετεί τον Ιεχωβά.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1 Νοεμβρίου 2005

Συνηθισμένο φαινόμενο στον κόσμο με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα. Ευτυχώς υπάρχει ένα βιβλίο που περιέχει μόνο αλήθειες. Αλήθειες που μας ωφελούν πραγματικά για μια καλύτερη ζωή σήμερα κι ένα αιώνιο μέλλον μπροστά μας με πραγματική δικαιοσύνη…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/01/2017

Στην Ελλάδα πουλάει εύκολα το παραμύθι. Ειδικά σε μια περίοδο «δεινών», όπως αυτή που διανύουμε από την έλευση των μνημονίων, οι πολίτες προσπαθούν να στηριχτούν από κάπου για να αποφορτιστούν από την απελπισία που τους κυριεύει. Αναζητούν κάποιον ή κάτι να τους σώσει από τη λαίλαπα της κρίσης. Εύκολα, γρήγορα, αποτελεσματικά.

Και το καλό παραμύθι έχει πάντα έναν πρίγκιπα. Στην περίπτωση του αθλητισμού, μιλάμε για τον επιχειρηματία Βλάσση Τσάκα που έγινε ευρύτερα γνωστός στο φιλοθέαμον κοινό του ποδοσφαίρου. Ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή μας με... ένα ταξί, όταν πήγε να καταθέσει πρόταση ως εκπρόσωπος Άραβα πρίγκιπα για την αγορά του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός.

Γεννήθηκε στο χωριό Πανόραμα του Ηρακλείου. Πατριώτης μας το… παλικάρι, να το χαιρόμαστε!… Μία από τις πρώτες επαγγελματικές του δραστηριότητες ήταν να ανοίξει κατάστημα επίπλων στο Ηράκλειο. Από αυτό το εγχείρημα καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη λόγω ακάλυπτων επιταγών.

Η ιστορία με τον Παναθηναϊκό είναι γνωστή. Μία μέρα του Σεπτεμβρίου του 2011 κατέθεσε πρόταση ύψους 220 εκατ. ευρώ. Ως επενδυτής εμφανίζεται κάποιος Άραβας πρίγκιπας με το όνομα Αλ Σαούντ.

Τα ποδοσφαιρικά φλερταρίσματα όμως δεν τελείωσαν εκεί. Κατάφερε να μπει στην διοίκηση της Καβάλας το καλοκαίρι του 2013 και το Φεβρουάριο του επόμενου χρόνου να γίνει πρόεδρός της. Έμεινε στην ομάδα μέχρι τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου.

Ας πάμε τώρα και στο πρόσωπο των ημερών, τον εκ Πατρέως Αρτέμη Σώρρα που λένε ότι είναι γκαλερίστας ή υπάλληλος σε γκαλερί. Όταν τον ρωτούν τι επαγγέλλεται, ισχυρίζεται ότι φτιάχνει ό,τι στέρεο υπάρχει για να χρησιμοποιηθεί για καύσιμα. Ακριβέστατο!

Ποιο είναι το παραμύθι που πούλησε στον ευκολόπιστο ελληνικό λαό: Οι τέσσερις μετοχές που βρήκε στο μπαούλο της γιαγιάς του από την Τράπεζα Ανατολής αγγίζουν τα 760 δισ. έκαστη και τις έχει δωρίσει υπέρ του ελληνικού Δημοσίου στη ΔΥΟ Πατρών. Η συνολική αξία που υποτίθεται ότι λαμβάνει το ελληνικό κράτος είναι 2,7 τρισ. ευρώ. Κι όμως έγινε πιστευτός. Από τη στιγμή που στο παραμύθι αυτό αναμείχθηκε το πρόσωπο του Θεόδωρου Καρυώτη, «κολλητού» του Ευάγγελου Βενιζέλου, πολλοί θεώρησαν ότι στην ιστορία υπάρχει μια δόση αληθοφάνειας. Τον Σεπτέμβριο του 2012, όμως, ο Καρυώτης αντιλήφθηκε το ρόλο που παίζουν οι Σώρρας και Λαμπράκης και αποχώρησε, κατηγορώντας τους ότι είναι απατεώνες που έχουν σχέση με τη Χρυσή Αυγή και τους Δωδεκαθεϊστές.

Η υπόθεση με την Τράπεζα Ανατολής έληξε όταν η Εθνική Τράπεζα ανακοίνωσε ότι το 1932, που απορρόφησε την Τράπεζα Ανατολής, έδωσε σε κάθε μέτοχό της 200 δραχμές και η ιστορία τελείωσε εκεί. Άρα οι σαράντα μετοχές της Ανατολής που ανακάλυψε κάπου ο Σώρρας δεν αξίζουν τίποτα!

Φυσικά, ως θιασώτης που δε θέλει να κατεβεί από τη σκηνή, σκαρφίστηκε και σχέδιο Β'. Παρουσιάστηκε ως νόμιμος κάτοχος έξι χρεωστικών ομολόγων του αμερικανικού Δημοσίου ύψους 600 δισ. ευρώ τα οποία θα δωρίσει στο ελληνικό Δημόσιο για αποπληρωμή του χρέους. Πού τα βρήκε; Μα φυσικά πουλώντας στις ΗΠΑ ορισμένα πνευματικά δικαιώματα που είχαν να κάνουν με μια πολύ υψηλή τεχνολογία που γνωρίζει μόνο ο ίδιος και που ήταν γνωστή στον ελληνικό χώρο την εποχή του Ζηνός (!) και του Απόλλωνα. Να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, δηλαδή!

Ποια είναι τα κοινά αυτών των δύο παραμυθάδων; Πρωταρχικά, μεγάλωσαν με σκοπό να πετύχουν τους στόχους τους, έστω και με αθέμιτους τρόπους. Δε δίστασαν να στήσουν ολόκληρα «τερατουργήματα», ώστε να ασπαστούν, έστω και για λίγο, το βωμό του χρήματος και του θεάματος. Και κάθε φορά έβαζαν πλώρη για μεγαλύτερες απάτες που θα «φούσκωναν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Αλίμονο σ’ αυτούς που τους πίστεψαν!

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 14/01/2017 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου, «Επισημάνσεις».

Κι ενώ στην Αθήνα βρέχει από χθες ένα ελαφρό χιονόνερο που έλιωσε κιόλας το λίγο χιόνι που έπεσε από την τελευταία χιονόπτωση στη Ζαγορά του Πηλίου συνεχίζει να χιονίζει και, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που έχουμε στη διάθεση μας, να ψηλώνει όλο και περισσότερο…


Όσο όμως περνάνε οι μέρες, αντιλαμβανόμαστε ότι η χαρά του χιονιού που φυσιολογικά έχουμε όταν βλέπουμε τόσο σπάνια στη χώρα μας, τόσο καταλαβαίνουμε κάποιους συνανθρώπους που λόγω των καιρικών συνθηκών είναι χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό…


Προφανώς και δυσκολευόμαστε να μοιραστούμε τη χαρά του χιονιά με τέτοιους ανθρώπους που δοκιμάζονται οι αντοχές τους… Κι ωστόσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να ανεβάζουν στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες με χιονισμένα τοπία, του τόπου που μένουν.


Συνήθως δεν γράφουν ποιος είναι αυτός ο τόπος… Κουβαλούν μαζί τους τη ματαιοδοξία που έχουν πολλοί ανάμεσα μας, ότι τάχα μου ζουν στο κέντρο της γης και οφείλουν οι άλλοι να γνωρίζουν. Εκτός κι αν όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον ναρκισσισμό τους…


Είναι κι αυτές οι εικόνες της τηλεόρασης που, ελλείψει πραγματικών δημοσιογραφικών θεμάτων στέλνουν τους συνεργάτες τους, εν είδη πολεμικών ανταποκριτών σε μέρη που χιονίζουν και στήνουν «ρεπορτάζ» δήθεν ζωντανά από τις δοκιμασίες των ανθρώπων.


Θα μείνω εδώ. Κάποιες σκέψεις κατέθεσα με αφορμή μερικές ακόμα φωτογραφίες από τη Ζαγορά Πηλίου απ’ όπου έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από το πρόσφατο ταξίδι μας με φίλους για ένα τριήμερο, την προηγούμενη εβδομάδα. Και είναι πια στην καρδιά μας, υπέροχα…

Μερικές ακόμα φωτογραφίες χιονισμένων τοπίων από την Κρήτη που μου έστειλαν δικοί μου άνθρωποι… Η ομορφιά είναι το κάτι άλλο. Ο Ιεχωβά ζωγραφίζει, έγραφα χθες σε ένα σχόλιο μου και νομίζω ότι αποτύπωνε την αλήθεια…


Θραψανιώτικες οι φωτογραφίες, βγαλμένες με ένα απλό κινητό τηλέφωνο, από μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Αρέσει σε πολλούς και το κάνουν αυτό σε δύσκολες ώρες. Πολύ περισσότερο όταν η ομορφιά είναι διάχυτη παντού…


Έφτασε σε μας με e-mail από φίλους που εκτιμούμε και το δημοσιεύουμε εδώ για να το μοιραστούμε μαζί σας αν και ίσως το έχετε δει και στις διάφορες ομάδες στο Facebook. Αλλά επειδή όλοι δεν έχουν με επιλογή τους πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα γι’ αυτό διαβάστε το από εδώ. Έχει πολύ ευαισθησία και διδάγματα.

Η ιστορία που διαβάσαμε, και αξίζει να πάρετε διδάγματα στη ζωή σας, αναφέρει:

Ο Γιώργος σχεδόν δεν είχε δει την κυρία, μέσα στο σταματημένο αυτοκίνητο, στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Έβρεχε πάρα πολύ και ήταν νύχτα. Κατάλαβε, όμως, ότι η γυναίκα είχε ανάγκη από βοήθεια. Έτσι λοιπόν, σταμάτησε το αυτοκίνητό του και πλησίασε.

Εκείνη σκέφτηκε πως ήθελε να της επιτεθεί. Δεν την ενέπνεε εκείνος ο άνδρας, που φαινόταν φτωχός και πεινασμένος. Ο Γιώργος αισθανόταν πως η γυναίκα φοβόταν και της είπε: «Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω, κυρία, μην φοβάστε. Γιατί δεν περιμένετε στο δικό μου αυτοκίνητο για να ζεσταθείτε; Δεν σας συστήθηκα… με λένε Γιώργο».

Η κυρία είχε μείνει από λάστιχο, και ήταν και ηλικιωμένη. Ενώ συνέχιζε να βρέχει δυνατά, ο Γιώργος γονάτισε, πήρε τον γρύλο, τον τοποθέτησε κάτω από την σκασμένη ρόδα και σήκωσε το αμάξι. Άλλαξε την ρόδα, και ενώ βίδωνε τα μπουλόνια, η ηλικιωμένη κυρία άνοιξε την πόρτα και έπιασε συζήτηση μαζί του. Του είπε πως δεν ήταν από την περιοχή, ότι ήταν περαστική από εκεί και ότι δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για την πολύτιμη βοήθειά του.

Ο Γιώργος χαμογέλασε ενώ τελείωνε την δουλειά του και σηκώθηκε. Εκείνη τον ρώτησε πόσα ήθελε για την βοήθειά του. Αλλά ο Γιώργος δεν σκεφτόταν καν τα χρήματα, του άρεσε να βοηθάει τους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο τρόπος ζωής του. Τότε εκείνος της απάντησε: «Εάν πράγματι επιθυμείτε να με πληρώσετε, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον σε δυσκολία, θυμηθείτε εμένα και βοηθήστε εκείνον τον άνθρωπο».

Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, η κυρία σταμάτησε σε ένα μικρό εστιατόριο. Την πλησίασε μια χαμογελαστή σερβιτόρα, και της έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει τα μαλλιά της που είχαν βραχεί από την βροχή. Η κυρία είδε πως η κοπέλα ήταν έγκυος– σχεδόν προς το τέλος της εγκυμοσύνης της –αλλά εκείνη δεν επέτρεπε στην κούραση και στους πόνους να αλλάξουν την συμπεριφορά της. Η κυρία έμεινε έκπληκτη από την συμπεριφορά της σερβιτόρας, και αναρωτιόταν πώς κάποιος, που έχει τόσα λίγα στην ζωή, μπορεί και δίνει τόσα πολλά σε έναν ξένο. Τότε θυμήθηκε τον Γιώργο.

Μόλις τελείωσε το φαγητό της, και ενώ η σερβιτόρα είχε πάει να σερβίρει ένα άλλο τραπέζι, η κυρία βγήκε έξω από το εστιατόριο. Η σερβιτόρα αναρωτήθηκε πού είχε πάει η κυρία, όταν είδε στο τραπέζι κάτι γραμμένο πάνω στην πετσέτα με ένα «φιλοδώρημα» αρκετά μεγάλο. Η σερβιτόρα δάκρυσε διαβάζοντας εκείνο που η κυρία της είχε γράψει: «Κράτησε τα ρέστα… κάποιος σήμερα με βοήθησε, και έτσι και εγώ βοηθώ εσένα. Εάν πραγματικά επιθυμείς να μου επιστρέψεις τα χρήματα, μην σπάσεις αυτή την αλυσίδα αγάπης, απλά βοήθησε κάποιον άλλον».

Εκείνη την νύχτα, τελειώνοντας την δουλειά της, γύρισε πολύ κουρασμένη στο σπίτι. Πλησίασε στο κρεβάτι, και είδε τον σύζυγό της που κοιμόταν. Καθώς ξάπλωσε, σκεπτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η κυρία, και εκείνο που της είχε γράψει.

Πώς εκείνη η κυρία γνώριζε την ανάγκη των χρημάτων που είχαν εκείνη και ο σύζυγός της, λόγω του ότι επρόκειτο να γεννήσει σε λίγο και θα είχαν πολλά έξοδα; Καθώς σκεφτόταν την ευλογία που είχε δεχθεί, χαμογέλασε, ευχαρίστησε τον Θεό, και γυρνώντας προς τον σύζυγό της, τον χάιδεψε και του ψιθύρισε γλυκά στο αυτί: «Όλα θα πάνε καλά. Σε Αγαπώ πολύ Γιώργο!!!».

Δεν ξέρω αν η ιστορία είναι αληθινή, αλλά τι σημασία έχει; Εσείς κρατήστε τα σπυδαία μηνύματα που έχει...

Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή τον χιονιά που έχει ενσκήψει, δίνω στο Site αυτό, εικόνες με χιονισμένα τοπία από τη Ζαγορά Πηλίου, πανέμορφα… Σήμερα όμως θα ξεφύγουμε λίγο για να πάμε στο χωριό μου, το Θραψανό. Επειδή και εκεί χιόνισε και η χαρά των μόνιμων κατοίκων ήταν μεγάλη.


Ιδού λοιπόν ένα αγγειοπλαστείο, χιονισμένο!... Από τις εικόνες που έβαλαν συγχωριανοί μας στο διαδίκτυο εκδηλώνοντας τη χαρά τους. Στο χωριό μου δεν έχουμε πολύ συχνά τέτοιους χιονιάδες. Προσωπικά θυμάμαι κάτι λίγους από τα παιδικά μου χρόνια κι αυτό είναι όλο… Αυτό που βλέπω όμως τώρα είναι πολύ διαφορετικό…


Υπάρχουν όμως κι αυτοί που με σκέφτονται και μου στέλνουν υπέροχο υλικό… Αυτή και οι υπόλοιπες φωτογραφίες, εκτός από την τελευταία αυτής της ανάρτησης, είναι μοναδικές… Μου τις έστειλε, ας είναι καλά, η Ειρήνη και την ευχαρίστησα πολύ γι’ αυτό, αν και όπως μου είπε, παροτρύνθηκε από την αδελφή μου, Στασούλα…


Δείτε εικόνες με χιόνια στο Θραψανό!... Πραγματικά ήταν πολύ το χιόνι. Τόσο που, όλοι οι χωριανοί που έχουν προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις ανέβασαν… Λογικό. Πότε θα ξαναδούν τέτοιο χιόνι; Η Κρήτη είναι νότια στη Μεσόγειο και το χωριό μου, 29 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο στην ενδοχώρα προς τον νότο…


Το χιόνι όμως έφτασε και ήταν άφθονο… Τα παιδιά έπαιξαν με την ψυχή τους, αλλά και οι μεγαλύτεροι, όλοι όσοι κρύβουν ένα παιδί μέσα τους, ανεξαρτήτως ηλικίας… Ευχαριστώ από καρδιάς, όσους με θυμήθηκαν τέτοιες ώρες και μου έστειλαν αυτές τις φανταστικές φωτογραφίες, ώστε να τις χαρώ κι εγώ από το γραφείο μου…


Αυτή η φωτογραφία την τράβηξε η αδελφή μου Στασούλα από τη βεράντα του σπιτιού της… Χιόνιζε και δεν μπορούσε να πάει πιο πέρα να πάρει κι άλλες. Όμως για εκείνη, αυτό ήταν ένα επίτευγμα. Χρησιμοποίησε το Viber, μια ασφαλή μέθοδο επικοινωνίας που τώρα μαθαίνει… Τα κατάφερε όμως μια χαρά. Μπράβο Στασούλα!


Μένουμε ακόμα λίγο στο χιονισμένο Θραψανό και το απολαμβάνουμε… Το ξαναλέω. Δεν ξέρω τι ζημιές μπορεί να προκαλέσει στους γεωργούς, αν και οι ελιές, οι λίγες που είχαν φέτος, έχουν μαζευτεί κι έτσι δεν κινδυνεύουν… Όμως το θέαμα είναι εκπληκτικά πανέμορφο. Θα μπορούσα να το χαζεύω με τις ώρες…


Ο πάγος δεν άργησε να έρθει… Δείτε μια ανεπανάληπτη ομορφιά που αποτυπώνεται σ’ αυτή τη φωτογραφία. Ευχαριστούμε συγχωριανοί που είχατε την ευαισθησία να γεμίσετε το διαδίκτυο με τέτοιες φωτογραφίες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά δώσατε σε όλους εμάς, που ζούμε μακριά από τον τόπο μας…

Πραγματικά το απολαύσαμε αυτό το ταξίδι… Ήταν καλή η παρέα μας, η διαδρομή, ο τόπος, η παρέα που συναντήσαμε εκεί, στη Ζαγορά Πηλίου… Ε, όταν συμβαίνουν όλα αυτά μαζεμένα, σίγουρα το υπέροχο είναι εξασφαλισμένο… Νομίζω ότι φαίνεται στα βλέμματα μας στο Cafe στην πλατεία με τα χιονισμένα πλατάνι του χωριού.


Μέσα σ’ όλη αυτή την κινητικότητα των τριών ημερών βρήκαμε χρόνο να προετοιμαστούμε και μάλιστα διεξοδικά για τη ΣΚΟΠΙΑ της Κυριακή που δεν μπορέσαμε να κάνουμε στη συνάθροιση της εκκλησίας μας, επειδή απουσιάζαμε… Εκτός από μας τους τέσσερις που φαινόμαστε ήταν μαζί μας στη μελέτη και ο Τάκης με τη Βικτορία.


Σάββατο, λόγο μετά το πρωινό βγήκαμε λίγο στο μπαλκόνι του σπιτιού των αδελφών που μας φιλοξένησαν στη Ζαγορά. Χιόνιζε συνέχεια εκείνη την ημέρα και γι’ αυτό είναι θαμπό το λευκό μπροστά μου… Ολόκληρη η ατμόσφαιρα όταν χιονίζει είναι μαγευτική. Ναι, ήθελα κι νεγώ ε΄να κοντινό πλάνο και η Χάρις είχε μαζί της το τάμπλετς της. Οπότε…


Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξε από το δωμάτιο μας η Σούλα… Πανέμορφη! Χιόνιζε συνέχεια και καθετί γύρω μας γινόταν μαγευτικό… Είμαστε ψηλά. Δυο δημοσιεύματα πριν (δείτε τα ΕΔΩ κι ΕΔΩ) γράφαμε ότι η Ζαγορά είναι 450 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Και σε οκτώ χιλιόμετρα είναι το Αιγαίο που φαινόταν από το μπαλκόνι μας.


Ένα από τα εκπληκτικά πράγματα που πετύχαμε σ’ αυτό το εκδρομικό τριήμερο είναι ότι καταφέραμε, βοηθούντος και του χιονιού, να ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά… Δες τη Χάρις… Δεν δίστασε να κυλιστεί στο παχή και μαλακό χιόνι δίπλα στον Άρη… Αυτό είναι που σε ελευθερώνει πολύ γρήγορα από όλα όσα ενδεχομένως να σε απασχολούν…


Ιδού μερικές ακόμη πανέμορφες φωτογραφίες από το μπαλκόνι του σπιτιού του Δημήτρη και της Βικτόριας… Τα δωμάτια που διαθέτουν σε πολύ καλές τιμές, έχουν πολλά και μεγάλα προνόμια. Τις επόμενες μέρες θα σας δείξουμε από εδώ και φωτογραφίες από το εσωτερικό των δωματίων, όπου μπορείτε να μείνετε. Αξίζει να τους προτιμήσετε.


Το χιόνι μας ξετρέλανε. Πραγματικά. Μας άρεσε πολύ ότι ζήσαμε εκεί… Δεν θα πάψουμε να το λέμε και να το τονίζουμε αυτό. Και το Πήλιο είναι ένας προορισμός για κάθε εποχή… Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο… Πάντα έχει κάτι πολύ όμορφο να προσφέρει στον επισκέπτη του. Με ανθρώπους χαμογελαστούς που τους αρέσει να προσφέρουν με την ψυχή τους. Το νιώθεις κάθε στιγμή αυτό.


Αυτό το ταξίδι θα το ξανακάνουμε… Μια άλλη εποχή ίσως και με περισσότερες μέρες στη διάθεση μας. Διότι, όπως; Αποδείχτηκε, ένα τριήμερο είναι λίγο… Με ήρεμη οδήγηση, χρειάζεσαι κοντά έξι ώρες με μια μικρή στάση ενδιάμεσα για καφέ. Ε, άμα δεν είσαι επαγγελματίας, δοκιμάζονται οι αντοχές σου πάνω στο τιμόνι…