Η παρακάτω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή… Αφορά μια αναγνώστρια μας και γράφτηκε ειδικά για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που φαίνεται ότι κάνει έργο με το δικό του, ήπιο και δυναμικό τρόπο… Διαβάστε την προσεκτικά, παρακαλώ… Δεν έχει νόημα που δεν βάλαμε όνομα. Θα μπορούσε να είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας…

Ήμουν σχεδόν 19 ετών όταν αποφάσισα να φύγω από το σπίτι μου και να πάω να εργαστώ σε ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Κέρκυρας. Οι σπουδές μου πάνω στην μαγειρική μου το επέτρεψαν και με φιλοδοξίες και όνειρα άρχισα το ταξίδι μου. Η πρώτη σεζόν έμοιαζε πραγματικά υπέροχη.

Μάθαινα νέα πράγματα, είχα αναλάβει και έφερνα εις πέρας ένα ολόκληρο πόστο και μου είχαν αναθέσει μια πολύ υπεύθυνη θέση, κάτι που με καθιστούσε απαραίτητη. Η πολυπόθητη πρόταση για συνεργασία και τον επόμενο χρόνο -φυσικά με περισσότερες ευθύνες και περισσότερα χρήματα, αλλά άγνωστο ωράριο- ήρθε! Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που τα κατάφερα τελικά!

Ένας χειμώνας πίσω στο σπίτι πέρασε με πολύ διάβασμα, παρακολούθηση των μαθημάτων της τελευταίας χρονιάς στην σχολή μου και σχέδια για την επόμενη σεζόν ! Ανυπομονούσα τόσο πολύ να ξαναπάω, αυτή τη φορά θα είχα μια θέση, ένα αξίωμα… Έμοιαζαν όλα υπέροχα, καλυτέρα ακόμα και από όσο τα είχα φανταστεί.

Έφτασε ο Απρίλιος και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω την δεύτερη σεζόν. Οι νέες ευθύνες ήταν τόσες πολλές, αυτά που μου ζητούνταν ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, το ωράριο εξαντλητικό και η ζωή μου ανύπαρκτη, υπήρχα μόνο, δεν ζούσα. Και όταν τολμούσα να παραπονεθώ για το ωράριο, η απάντηση ήταν ότι γνώριζα ότι η θέση είναι απαιτητική και ότι για 7 μήνες θα έπρεπε να ξεχάσω την ζωή μου.

Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο είναι το όφελος σε όλο αυτό, ποιο είναι το νόημα. Ένα βράδυ που σχόλασα από την δουλεία εξαντλημένη ξέσπασα σε κλάματα και άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό να μου δείξει τον δρόμο, να μου δείξει πως να είμαι ευτυχισμένη και τι πρέπει να κάνω στην ζωή μου. Δεν γνώριζα ποιος είναι ο Θεός, δεν ήμουν καν σίγουρη αν υπάρχει.

Έφτασε ο Αύγουστος και μη έχοντας δυνάμεις ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι, ένα πρωί αποφάσισα να παραιτηθώ. Πήγα στο γραφείο του διευθυντή με κλάματα και δήλωσα την παραίτηση μου. Πήρα το πρώτο καράβι και επέστρεψα στο σπίτι μου.

Χρειάστηκα δυο εβδομάδες στο κρεβάτι για να συνέλθω από την κούραση και να μπορέσω να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ήμουν τόσο απογοητευμένη, η ζωή μου έμοιαζε να είναι σε αδιέξοδο. Ψυχικά ήμουν καταρρακωμένη .

Μια μέρα, καθώς γυρνούσα με το λεωφορείο στο σπίτι μου προσευχόμουν στον Θεό να μου δείξει τον δρόμο και θυμάμαι, χαρακτηριστικά είπα «αν υπάρχεις, δείξε μου τον δρόμο και δείξε μου και τον τρόπο να είμαι κοντά σου και να σε δοξάζω, αν υπάρχεις». Η απάντηση ήρθε σχεδόν άμεσα, αλλά το κατάλαβα μετά από καιρό…

Συνάντησα μια γνωστή που καθόταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και πήγα να την χαιρετήσω, όταν εκείνη κατέβηκε και κάθισα στο πάτωμα του λεωφορείου όπου υπήρχε ένα φυλλάδιο. Το πήρα χωρίς να το σκεφτώ πολύ και το έβαλα στην τσάντα μου.

Επιστρέφοντας στο σπίτι το άνοιξα και το διάβασα και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Η τελευταία σελίδα με οδήγησε σε έναν ισότοπο, μπήκα και διάβασα λίγα πράγματα και μου φάνηκε επίσης ενδιαφέρον το να ζητήσω μαθήματα της Αγίας Γραφής. Έτσι έκανα την αίτηση. Μετά από λίγο καιρό και ενώ το είχα ξεχάσει μου τηλεφώνησε μια κοπέλα και μου είπε ότι θα χαρεί πολύ να μελετήσουμε την Γραφή. Κλείσαμε ένα ραντεβού και πήγα στο σπίτι της, που κατά σύμπτωση ήταν μόλις 200 μέτρα από το δικό μου.

Ξεκινήσαμε μελέτη της Γραφής και χωρίς να καταλάβω πώς, είχα όλα όσα ήθελα, είχα όλα όσα μου έλειπαν και μάθαινα πράγματα που μου έδιναν ελπίδα! Ουδεμία σχέση οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχαν με την θρησκεία των γονέων μου και όλα όσα μάθαινα ήταν υπέροχα, αληθινά και πρακτικά.

Η πρόοδος μου ήταν αξιοθαύμαστη, αλλά η μητέρα μου όταν έμαθε ότι μελετώ με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και όταν είδε ότι άλλαξα, μου κήρυξε πόλεμο. Απαίτησε να κόψω κάθε επαφή μαζί τους. Κάθε μέρα είχαμε καβγάδες και κάθε μέρα με έβριζε και μου έλεγε ότι θα ήταν καλυτέρα να είχα μπλέξει με ναρκωτικά, παρά με τους Μάρτυρες.

Πολλές φορές μου είχε πει ότι αν δεν σταματούσα την μελέτη θα με έδιωχνε από το σπίτι. Εγώ όμως συνέχισα την πρόοδο μου. Μέσα σε 8 μήνες και χωρίς να χάνω καμία συνάθροιση ήρθε η στιγμή να κάνω την πρώτη μου ομιλία. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Πλησίαζε ο καιρός που θα γινόμουν ευαγγελιζόμενη! Και οι προτάσεις για καλοκαιρινή σεζόν και δελεαστικούς μισθούς έπεφταν κυριολεκτικά βροχή! Σαντορίνη, Μύκονο, Κρήτη, ακόμα και στις Κάννες.

Είχα βάλει όμως προτεραιότητες και δεν ήταν δυνατόν να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Τέλος Μαΐου ήρθε μια πρόταση από ένα εστιατόριο σε ένα κοντινό παραθαλάσσιο μέρος, 100 χλμ μακριά από το σπίτι μου. Έτσι αποφάσισα να πάω με την προοπτική να γνωρίσω και εκεί αδελφούς, να συνεχίσω την μελέτη μου και να συναθροίζομαι όπως και πριν.

Πίστεψα ότι θα τα κατάφερνα, πίστεψα ότι δεν θα μου πάρει όλη την ενεργεία η δουλεία. Έκανα λάθος. Δεν προλάβαινα ούτε να κοιμηθώ, όχι να κάνω μελέτη και να πάω στην συνάθροιση. Δούλευα από τις 11 το πρωί, μέχρι το κλείσιμο του εστιατόριου, άλλες φορές 2, άλλες φορές 3 το βράδυ. Απογοητευμένη περίμενα να τελειώσει η σεζόν. Τέλος Αυγούστου επέστρεψα σπίτι μου και έκανα μια προσπάθεια να πλησιάσω τον Ιεχωβά. Η μαμά μου όμως μου είπε, ή να σταματήσω, ή να φύγω από το σπίτι.

Έφυγα και μετακόμισα στον μπαμπά μου που ζει 600 χιλιόμετρα, μακριά. Εκεί γνώρισα ένα υπέροχο αγόρι με το όποιο έχουμε σχέση εδώ και ενάμισι χρόνο. Είχα ξεχάσει τον Ιεχωβά και νόμιζα ότι και εκείνος είχε ξεχάσει έμενα. Έκανα όμως λάθος. Μετά από ένα χρόνο και κάτι μακριά από τον Ιεχωβά αποφάσισα να ξανά ξεκινήσω μελέτη.

Τώρα η μελέτη μου πηγαίνει υπέροχα, μένω σε δικό μου σπίτι και δεν υπάρχει κανένας να μου το απαγορεύσει. Το αγόρι μου κάνει παρέα με τους αδελφούς και ακούει συζητήσεις, αλλά δεν συμμετέχει. Ελπίζω να έρθει η κατάλληλη ώρα και για εκείνον. Είμαι πολύ ευτυχισμένη και συνεχίζω την μελέτη μου, αυτή την φορά χτυπημένη από τον Σατανά, αλλά πιο δυνατή από ποτέ!