Πύρινες γλώσσες υψώνονταν προς τον ουρανό καθώς ολοένα και περισσότερη καύσιμη ύλη στοιβαζόταν στη  μαινόμενη πυρά. Αλλά αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη φωτιά. Οι φλόγες της τροφοδοτούνταν από Άγιες Γραφές, υπό το βλέμμα ιερέων και ανώτερων κληρικών. Αλλά, αγοράζοντας τις Γραφές για να τις καταστρέψει, ο επίσκοπος του Λονδίνου βοηθούσε εν αγνοία του το μεταφραστή, τον Γουίλιαμ Τίντεϊλ, να χρηματοδοτήσει και άλλες εκδόσεις!

Τι ήταν εκείνο που έκανε και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές να επιδεικνύουν τέτοια αποφασιστικότητα; Σε προηγούμενο τεύχος, (δείτε ΕΔΩ) εξετάσαμε την ιστορία της έκδοσης της Αγίας Γραφής μέχρι και τα τέλη του Μεσαίωνα. Τώρα ερχόμαστε στη χαραυγή μιας νέας εποχής κατά την οποία το άγγελμα και η εξουσία του Λόγου του Θεού επρόκειτο σύντομα να ασκήσουν βαθιά επίδραση στην κοινωνία.

Εμφανίζεται ένας Πρωτοπόρος

Ο Τζον Ουίκλιφ, ένας αξιοσέβαστος λόγιος της Οξφόρδης, κήρυξε και έγραψε με δυναμισμό εναντίον των αντιγραφικών συνηθειών της Καθολικής Εκκλησίας, βασίζοντας το κύρος του στο ‘νόμο του Θεού’, δηλαδή στην Αγία Γραφή. Έστειλε τους μαθητές του, τους Λολάρδους, σε όλη την ύπαιθρο της Αγγλίας για να κηρύξουν το άγγελμα της Αγίας Γραφής στην αγγλική σε όποιον θα άκουγε. Προτού πεθάνει το 1384, ξεκίνησε τη μετάφραση της Αγίας Γραφής από τη λατινική στην αγγλική των ημερών του.

Η εκκλησία βρήκε πολλούς λόγους για να περιφρονεί τον Ουίκλιφ. Κατ’ αρχάς, εκείνος καταδίκαζε τους κληρικούς για τις καταχρήσεις τους και την ανήθικη διαγωγή τους. Επιπλέον, πολλοί από τους θαυμαστές του Ουίκλιφ χρησιμοποίησαν με εσφαλμένο τρόπο τις διδασκαλίες του για να δικαιολογήσουν τις ένοπλες ανταρσίες τους. Ο κλήρος επέρριψε την ευθύνη στον Ουίκλιφ, ακόμη και μετά το θάνατό του, αν και ο ίδιος ποτέ δεν υποστήριξε βίαιες εξεγέρσεις.

Σε μια επιστολή προς τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ το 1412, ο Αρχιεπίσκοπος Άρουντελ αναφέρθηκε σε «εκείνο το άθλιο και ενοχλητικό υποκείμενο, τον Τζον Ουίκλιφ, του οποίου η μνήμη είναι καταραμένη, εκείνον το γιο του αρχαίου φιδιού, τον ίδιο τον προάγγελο και παιδί του αντίχριστου». Κορυφώνοντας την κατάκρισή του, ο Άρουντελ γράφει: «Για να ολοκληρώσει τη μοχθηρία του, επινόησε ως μέσο μια νέα μετάφραση των γραφών στη μητρική γλώσσα». Πράγματι, αυτό που εξόργιζε τους εκκλησιαστικούς ηγέτες πάνω από όλα ήταν ότι ο Ουίκλιφ ήθελε να δώσει στους ανθρώπους την Αγία Γραφή στη γλώσσα τους.

Παρ’ όλα αυτά, μερικά εξέχοντα άτομα είχαν πρόσβαση στις Γραφές σε καθομιλούμενες γλώσσες. Ένα από αυτά τα άτομα ήταν η Άννα της Βοημίας, η οποία παντρεύτηκε τον Βασιλιά Ριχάρδο Β΄ της Αγγλίας το 1382. Αυτή είχε στην κατοχή της αγγλικές μεταφράσεις των Ευαγγελίων τις οποίες είχε κάνει ο Ουίκλιφ, και τις μελετούσε συνεχώς. Όταν έγινε βασίλισσα, η ευνοϊκή της στάση βοήθησε στην προώθηση της υπόθεσης της Αγίας Γραφής —και όχι μόνο στην Αγγλία. Η Άννα ενθάρρυνε σπουδαστές από το Πανεπιστήμιο της Πράγας στη Βοημία να έρθουν στην Οξφόρδη. Εκεί μελέτησαν με ενθουσιασμό τα έργα του Ουίκλιφ και πήραν μερικά από αυτά μαζί τους όταν γύρισαν στην Πράγα. Η δημοτικότητα που είχαν οι διδασκαλίες του Ουίκλιφ στο Πανεπιστήμιο της Πράγας χρησίμευσε αργότερα ως υπόβαθρο στον Γιαν Χους, ο οποίος σπούδασε και τελικά δίδαξε εκεί. Ο Χους εξέδωσε μια ευανάγνωστη μετάφραση στην τσεχική, η οποία βασίστηκε στην παλιά σλαβονική μετάφραση. Οι προσπάθειές του προήγαγαν την κοινή χρήση της Αγίας Γραφής στη Βοημία και στις γειτονικές χώρες.

Η Εκκλησία Αντεπιτίθεται

Οι κληρικοί ήταν επίσης εξαγριωμένοι με τον Ουίκλιφ και τον Χους για το ότι δίδασκαν πως το «απλό κείμενο», οι αυθεντικές θεόπνευστες Γραφές χωρίς καμιά προσθήκη, είχαν μεγαλύτερη εξουσία από τις «ερμηνευτικές σημειώσεις», τις βαρύγδουπες παραδοσιακές επεξηγήσεις στα περιθώρια των Αγίων Γραφών που ήταν εγκεκριμένες από την εκκλησία. Εκείνο που ήθελαν αυτοί οι κήρυκες να καταστήσουν διαθέσιμο στο συνηθισμένο άνθρωπο ήταν το ανόθευτο άγγελμα του Λόγου του Θεού.

Παίρνοντας ψεύτικες υποσχέσεις για την ασφάλειά του, ο Χους εξαπατήθηκε και παρουσιάστηκε το 1414 ενώπιον της Καθολικής Συνόδου της Κωνσταντίας, στη Γερμανία, προκειμένου να υπερασπιστεί τις απόψεις του. Η σύνοδος αποτελούνταν από 2.933 ιερείς, επισκόπους και καρδινάλιους. Ο Χους συμφώνησε να αποκηρύξει τις διδασκαλίες του αν αυτές μπορούσαν να αποδειχτούν εσφαλμένες μέσω των Γραφών. Για τη σύνοδο, δεν ήταν αυτό το φλέγον ζήτημα. Το γεγονός ότι είχε αμφισβητήσει την εξουσία τους ήταν για εκείνους επαρκής λόγος ώστε να τον κάψουν στον πάσσαλο το 1415, καθώς προσευχόταν μεγαλόφωνα.

Επίσης, η ίδια σύνοδος έκανε μια τελική χειρονομία καταδίκης και προσβολής προς τον Τζον Ουίκλιφ διατάζοντας να ξεθαφτούν τα οστά του στην Αγγλία και να καούν. Αυτή η διαταγή ήταν τόσο αποκρουστική ώστε δεν εκτελέστηκε παρά μόνο το 1428, ύστερα από απαίτηση του πάπα. Όπως πάντα, όμως, τέτοιου είδους άγρια εναντίωση δεν εξασθένισε το ζήλο των άλλων ανθρώπων που αγαπούσαν την αλήθεια. Απεναντίας, ενίσχυσε την αποφασιστικότητά τους να δημοσιοποιούν το Λόγο του Θεού.

Η Επίδραση της Τυπογραφίας

Το 1450, μόλις 35 χρόνια μετά το θάνατο του Χους, ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος άρχισε να χρησιμοποιεί εκτύπωση με κινητά στοιχεία στη Γερμανία. Το πρώτο μεγάλο έργο του ήταν μια έκδοση της λατινικής Βουλγάτας, η οποία ολοκληρώθηκε γύρω στο 1455. Μέχρι το 1495, ολόκληρη η Αγία Γραφή ή μέρος της είχε κιόλας τυπωθεί στη γερμανική, στην ιταλική, στη γαλλική, στην τσεχική, στην ολλανδική, στην εβραϊκή, στην καταλανική, στην ελληνική, στην ισπανική, στη σλαβονική, στην πορτογαλική και στη σερβική —με αυτή τη σειρά.

Ο Ολλανδός λόγιος Ντεζιντέριους Έρασμος παρήγαγε την πρώτη πλήρη τυπωμένη έκδοση του ελληνικού κειμένου το 1516. Ο Έρασμος ήθελε «να μεταφραστούν [οι Γραφές] σε όλες τις γλώσσες όλων των ανθρώπων». Αυτός, όμως, δίστασε να διακινδυνεύσει τη μεγάλη του δημοτικότητα μεταφράζοντας τη Γραφή ο ίδιος. Ωστόσο, ακολούθησαν άλλοι που θα ήταν πιο θαρραλέοι. Ανάμεσα σε αυτά τα άτομα, ξεχώρισε ο Γουίλιαμ Τίντεϊλ.

Ο Γουίλιαμ Τίντεϊλ και η Αγγλική Αγία Γραφή

Ο Τίντεϊλ εκπαιδεύτηκε στην Οξφόρδη και γύρω στο 1521 πήγε στο σπίτι του Σερ Τζον Γουόλς ως παιδαγωγός των παιδιών του. Στη διάρκεια των γευμάτων στο πλούσιο τραπέζι του Γουόλς, ο νεαρός Τίντεϊλ πολλές φορές λογομαχούσε με τους τοπικούς κληρικούς. Ο Τίντεϊλ αμφισβητούσε με τεκμηριωμένο τρόπο τις απόψεις τους ανοίγοντας τη Γραφή και δείχνοντάς τους εδάφια. Με τον καιρό, ο κ. και η κ. Γουόλς πείστηκαν για τα όσα έλεγε ο Τίντεϊλ, με αποτέλεσμα να προσκαλούν τους κληρικούς όλο και πιο αραιά και να τους δέχονται με λιγότερο ενθουσιασμό. Όπως ήταν φυσικό, αυτό εξόργισε ακόμη περισσότερο τους κληρικούς εναντίον του Τίντεϊλ και των πεποιθήσεών του.

Κάποτε, στη διάρκεια μιας λογομαχίας, ένας από τους θρησκευτικούς αντιπάλους του Τίντεϊλ ισχυρίστηκε: «Καλύτερα να μείνουμε χωρίς τους νόμους του Θεού παρά χωρίς τους νόμους του Πάπα». Φανταστείτε τη σταθερή βεβαιότητα του Τίντεϊλ καθώς απάντησε: «Αψηφώ τον Πάπα και όλους τους νόμους του. Αν ο Θεός φυλάξει τη ζωή μου, πριν περάσουν πολλά χρόνια θα κάνω ένα αγόρι που σέρνει το αλέτρι να γνωρίζει περισσότερα για τις Γραφές από όσα εσύ». Η απόφαση του Τίντεϊλ είχε οριστικοποιηθεί. Ο ίδιος έγραψε αργότερα: «Είχα αντιληφθεί εκ πείρας ότι ήταν αδύνατο να σταθεροποιηθούν οι λαϊκοί σε οποιαδήποτε αλήθεια, εκτός αν παρουσίαζε κανείς τη Γραφή μπροστά στα μάτια τους με ευκολονόητο τρόπο στη μητρική τους γλώσσα, ώστε να είναι σε θέση να διακρίνουν την ουσία, τη διάταξη και το νόημα του κειμένου».

Εκείνον τον καιρό, δεν είχε τυπωθεί ακόμη καμία Αγία Γραφή στην αγγλική. Έτσι, το 1523 ο Τίντεϊλ πήγε στο Λονδίνο ζητώντας την υποστήριξη του Επισκόπου Τένσταλ για μια μεταφραστική προσπάθεια. Όταν το αίτημά του απορρίφθηκε, ο Τίντεϊλ έφυγε από την Αγγλία προσπαθώντας να επιτύχει το σκοπό του· δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσει ποτέ. Στην Κολωνία της Γερμανίας, έγινε εισβολή στο πρώτο του τυπογραφείο, και ο Τίντεϊλ μόλις και μετά βίας διέφυγε σώζοντας μερικές από τις πολύτιμες σελίδες που δεν είχαν δεθεί ακόμη. Ωστόσο, στη Βορμς της Γερμανίας παράχθηκαν τουλάχιστον 3.000 αντίτυπα της αγγλικής «Καινής Διαθήκης» του. Αυτά στάλθηκαν στην Αγγλία και άρχισαν να διανέμονται στις αρχές του 1526. Μερικά από αυτά τα αντίτυπα ήταν οι Γραφές που αγόρασε και έκαψε ο Επίσκοπος Τένσταλ, βοηθώντας εν αγνοία του τον Τίντεϊλ να συνεχίσει το έργο του!

Η Έρευνα Οδηγεί σε πιο Ξεκάθαρη Κατανόηση

Ο Τίντεϊλ προφανώς απολάμβανε το έργο του. Όπως το θέτει «Η Ιστορία της Αγίας Γραφής, του Κέμπριτζ» (The Cambridge History of the Bible): «Η Γραφή τον έκανε ευτυχισμένο, και ο γοργός και εύθυμος ρυθμός του προδίδει την ευτυχία του». Ο στόχος του Τίντεϊλ ήταν να αφήσει τις Γραφές να μιλήσουν στο συνηθισμένο άνθρωπο με γλώσσα όσο το δυνατόν πιο ακριβή και απλή. Με τις μελέτες του ανακάλυπτε το νόημα Βιβλικών λέξεων που είχε αποσιωπηθεί επί αιώνες στις δοξασίες της εκκλησίας. Καθώς δεν τον φόβιζε ούτε η απειλή του θανάτου ούτε οι κακοήθειες τις οποίες έγραφε ο ισχυρός εχθρός του, ο Σερ Τόμας Μορ, ο Τίντεϊλ ενσωμάτωσε τα ευρήματά του στη μετάφρασή του.

Εργαζόμενος με βάση την πρωτότυπη ελληνική γλώσσα του κειμένου του Έρασμου και όχι με βάση τη λατινική, ο Τίντεϊλ έμεινε πιστός στη λέξη αγάπη που εμφανίζεται στο Κείμενο αντί για τη λέξη «φιλανθρωπία». Ακόμη, χρησιμοποίησε το ουσιαστικό «εκκλησία» με τρόπο που δεν έστρεφε την προσοχή στα εκκλησιαστικά κτίρια· επίσης, χρησιμοποίησε το ρήμα «μετανοώ» αντί του «αποδίδω επιτίμιο», και τη λέξη «πρεσβύτεροι» αντί για τη λέξη «ιερείς». (1 Κορινθίους 13:1-3· Κολοσσαείς 4:15, 16· Λουκάς 13:3, 5· 1 Τιμόθεο 5:17· Τίντεϊλ [Tyndale]) Αυτές οι προσαρμογές ήταν καταστροφικές για την εξουσία της εκκλησίας και για τις παραδοσιακές θρησκευτικές συνήθειες, όπως ήταν η εξομολόγηση σε ιερείς.

Ο Τίντεϊλ προσκολλήθηκε παρόμοια στη λέξη «ανάσταση», απορρίπτοντας το καθαρτήριο και τη συνειδητότητα μετά θάνατον ως αντιγραφικά. Αναφορικά με τους νεκρούς, έγραψε στον Μορ: «Τοποθετώντας τους στον ουρανό, στην κόλαση και στο καθαρτήριο, αναιρείτε τα επιχειρήματα με τα οποία ο Χριστός και ο Παύλος αποδεικνύουν την ανάσταση». Σχετικά με αυτό, ο Τίντεϊλ αναφέρθηκε στα εδάφια Ματθαίος 22:30-32 και 1 Κορινθίους 15:12-19. Έφτασε ορθά στο σημείο να πιστεύει ότι οι νεκροί παραμένουν σε κατάσταση έλλειψης συνειδητότητας μέχρις ότου λάβει χώρα μια μελλοντική ανάσταση. (Ψαλμός 146:4· Εκκλησιαστής 9:5· Ιωάννης 11:11, 24, 25) Αυτό σήμαινε ότι ολόκληρη η διευθέτηση που αφορούσε την προσευχή προς τη Μαρία και τους «αγίους» ήταν άσκοπη εφόσον αυτοί, στην κατάσταση έλλειψης συνειδητότητας στην οποία βρίσκονταν, δεν μπορούσαν ούτε να ακούσουν ούτε να παρέμβουν.

Ο Τίντεϊλ Μεταφράζει τις Εβραϊκές Γραφές

Το 1530, ο Τίντεϊλ παρήγαγε μια έκδοση της Πεντατεύχου, των πρώτων πέντε βιβλίων των Εβραϊκών Γραφών. Έτσι έγινε ο πρώτος που μετέφρασε την Αγία Γραφή από την εβραϊκή κατευθείαν στην αγγλική. Ο Τίντεϊλ ήταν επίσης ο πρώτος Άγγλος μεταφραστής που χρησιμοποίησε το όνομα Ιεχωβά. Ο λόγιος Ντέιβιντ Ντάνιελ, από το Λονδίνο, γράφει: «Είναι βέβαιο ότι θα εντυπωσίασε πολύ τους αναγνώστες του Τίντεϊλ το γεγονός ότι το όνομα του Θεού αποκαλυπτόταν εκ νέου».

Προσπαθώντας να είναι σαφής, ο Τίντεϊλ χρησιμοποιούσε διάφορες αγγλικές λέξεις για να μεταφράσει μία και μόνο εβραϊκή λέξη. Ωστόσο, ακολούθησε πιστά τη δομή της εβραϊκής. Το αποτέλεσμα διαφυλάσσει τη λιτή δύναμη της εβραϊκής. Ο ίδιος είπε: «Τα χαρακτηριστικά της εβραϊκής γλώσσας ταιριάζουν χίλιες φορές περισσότερο με την αγγλική παρά με τη λατινική. Ο τρόπος ομιλίας είναι και στις δύο ο ίδιος· έτσι, σε πάρα πολλά σημεία, δεν χρειάζεται παρά να γίνει μια κατά λέξη μετάφραση στην αγγλική».

Αυτή η βασικά κατά γράμμα προσέγγιση διάνθισε τη μετάφραση του Τίντεϊλ με εβραϊκές εκφράσεις. Μερικές από αυτές πρέπει να φαίνονταν αρκετά περίεργες όταν τις πρωτοδιάβαζαν. Εντούτοις, οι άνθρωποι εξοικειώθηκαν τελικά τόσο πολύ με την Αγία Γραφή ώστε πολλές από αυτές τις εκφράσεις αποτελούν τώρα μέρος της αγγλικής γλώσσας. Μερικά παραδείγματα είναι οι εκφράσεις «άνθρωπος κατά την καρδιά του» (όπως στο εδάφιο 1 Σαμουήλ 13:14) και «αποδιοπομπαίος τράγος». Επιπλέον, οι αναγνώστες της αγγλικής Αγίας Γραφής εξοικειώθηκαν έτσι με την εβραϊκή σκέψη, πράγμα που τους πρόσφερε μεγαλύτερη ενόραση στις θεόπνευστες Γραφές.

Η Αγία Γραφή και ο Τίντεϊλ υπό Απαγόρευση

Η δυνατότητα να διαβάζει κάποιος το Λόγο του Θεού στη γλώσσα του ήταν κάτι το συναρπαστικό. Ο λαός της Αγγλίας ανταποκρίθηκε αγοράζοντας όλα τα αντίτυπα που μπόρεσαν να μπουν λαθραία στη χώρα, καμουφλαρισμένα σαν δέματα με υφάσματα ή άλλα είδη. Στο μεταξύ, οι κληρικοί σκέφτονταν τη βέβαιη απώλεια της θέσης τους αν η Αγία Γραφή θεωρούνταν τελικά η ύψιστη αυθεντία. Επομένως, η κατάσταση γινόταν ολοένα και περισσότερο ζήτημα ζωής και θανάτου για το μεταφραστή και τους υποστηρικτές του.

Καθώς η Εκκλησία και το Κράτος συνέχιζαν να τον κυνηγούν, ο Τίντεϊλ εξακολούθησε να εργάζεται κρυμμένος στην Αμβέρσα του Βελγίου. Πάντως, αφιέρωνε δυο μέρες την εβδομάδα σε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε χόμπι του —το να προσφέρει υπηρεσίες σε άλλους Άγγλους πρόσφυγες, στους φτωχούς και στους ασθενείς. Ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του με αυτόν τον τρόπο. Προτού μπορέσει να μεταφράσει το δεύτερο μισό των Εβραϊκών Γραφών, ο Τίντεϊλ προδόθηκε αντί χρημάτων από έναν Άγγλο ο οποίος προσποιήθηκε ότι ήταν φίλος του. Εκτελέστηκε στο Βιλβόρντ του Βελγίου το 1536 και τα τελευταία ένθερμα λόγια του ήταν: «Κύριε, άνοιξε τα μάτια του Βασιλιά της Αγγλίας».

Το 1538, ο Βασιλιάς Ερρίκος Η΄, για δικούς του λόγους, διέταξε να τοποθετηθούν Άγιες Γραφές σε κάθε εκκλησία στην Αγγλία. Αν και δεν έλαβε την τιμή ο Τίντεϊλ, η μετάφραση που επιλέχθηκε ήταν ουσιαστικά η δική του. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο του Τίντεϊλ έγινε τόσο γνωστό και αγαπήθηκε τόσο πολύ, ώστε «καθόρισε το θεμελιώδη χαρακτήρα των περισσότερων από τις μεταγενέστερες μεταφράσεις» στην αγγλική. (Η Ιστορία της Αγίας Γραφής, του Κέμπριτζ) Μέχρι και το 90 τοις εκατό της μετάφρασης του Τίντεϊλ μεταφέρθηκε αυτούσια στη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου του 1611.

Η ελεύθερη πρόσβαση στην Αγία Γραφή σήμανε μεγάλη αλλαγή για την Αγγλία. Οι συζητήσεις σχετικά με τις Άγιες Γραφές που είχαν τοποθετηθεί στις εκκλησίες έγιναν τόσο ζωηρές ώστε μερικές φορές διέκοπταν τις εκκλησιαστικές τελετές! «Οι ηλικιωμένοι μάθαιναν να διαβάζουν ώστε να μπορούν να ανατρέχουν απευθείας στο Λόγο του Θεού, και τα παιδιά κάθονταν με τους μεγαλυτέρους τους για να ακούν». (Συνοπτική Ιστορία της Αγγλικής Αγίας Γραφής [A Concise History of the English Bible]) Αυτή η περίοδος είδε επίσης μια συγκλονιστική αύξηση στη διανομή της Αγίας Γραφής σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και γλώσσες. Αλλά το κίνημα που αφορούσε την Αγία Γραφή στην Αγγλία επρόκειτο να ασκήσει παγκόσμια επίδραση. Πώς συνέβη αυτό; Και πώς έχουν επηρεάσει οι περαιτέρω ανακαλύψεις και η έρευνα τις Γραφές που χρησιμοποιούμε σήμερα; Θα ολοκληρώσουμε την αφήγησή μας με το επόμενο άρθρο αυτής της σειράς.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Σεπτεμβρίου 1997

Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ήταν η εφημερίδα που δημοσίευσε με έμφαση την κατάθεση τροπολογίας στη Βουλή. Και η αλήθεια είναι πως όταν το είδαμε το σχολιάσαμε, «άλλη μια θεατρική κίνηση» του ΚΚΕ. Πού θα βρει τη απαραίτητη πλειοψηφία να το «περάσει»;


Αλλά η ζωή διάψευσε και εμάς και εκείνους. Και εμείς μεν το δεχθήκαμε με ανακούφιση, αφού είναι κάτι καλό για τους εργαζόμενους, εκείνοι όμως δείτε πώς πρόβαλλαν το θέμα, την επόμενη μέρα στο πρωτοσέλιδο τους. «Πανηγυρισμό» δεν μπορείς να πεις…


Στην ΑΥΓΗ όμως έδωσαν τη δυνατότητα να παινέψουν στη στάση των δύο υπουργούν της κυβέρνησης τους, να υιοθετήσουν την τροπολογία, έστω και μόνο ως προς το πρώτο μέρος τους. Το «θάψιμο» του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ έγινε γιορτή γι’ αυτούς! Αυτή είναι η πολιτική…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 05/08/2017

Έκπληξη στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα. Αποδεκτή κατά το πρώτο μέρος της έκαναν οι Νίκος Παππάς και Έφη Αχτσιόγλου, την τροπολογία του ΚΚΕ με θέμα: «Μη καταβολή των αποδοχών των εργαζομένων και βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας». Και σωστά έπραξαν κατά την εκτίμηση μας.

Όπως ανέφεραν οι δύο υπουργοί, το πρώτο μέρος της τροπολογίας, που κατατέθηκε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, προβλέπει ότι η αξιόλογη καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζομένου από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης, θεωρείται μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας.

«Με την εν λόγω ρύθμιση προφυλάσσονται τα δικαιώματα των εργαζομένων απέναντι στην παραβατική πρακτική της μη καταβολής δεδουλευμένων αποδοχών», σημειώνεται. Κi αυτό είναι μια θετική εξέλιξη, αν λάβει κανείς υπόψη του πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ.

Ας δούμε τι περιελάμβανε η τροπολογία του ΚΚΕ: "Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης «Ηλεκτρονικό σύστημα διάθεσης τηλεοπτικού διαφημιστικού χρόνου, Τροποποίηση του ν. 3548/2007, σύσταση μητρώου περιφερειακού και τοπικού τύπου, Ειδική σήμανση γραμμωτού κώδικα στις έντυπες εκδόσεις, Δημιουργία θεσμικού πλαισίου για την ενίσχυση της παραγωγής οπτικοακουστικών έργων στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις.»

1. Στο άρθρο 7 του Ν. 2112/1920, όπως αυτό ισχύει μετά την προσθήκη του δεύτερου εδαφίου αυτού, δυνάμει του άρθρου 5 του Ν.4558/1930, προστίθεται τρίτο εδάφιο που έχει ως εξής:

«Επίσης θεωρείται μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας η αξιόλογη καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζομένου από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης».

2. Η παρ. 1 του άρθρου μόνου του Α.Ν. 690/1945, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 8 παρ. 1 του Ν. 2336/1995, αντικαθίσταται ως εξής:

"1. Κάθε εργοδότης ή διευθυντής ή επιτετραμμένος ή με οποιονδήποτε τίτλο εκπρόσωπος οποιοσδήποτε επιχείρησης, εκμετάλλευσης ή εργασίας, καθώς και τα μέλη του Δ.Σ. ή ο βασικός/κύριος μέτοχος ανώνυμης εταιρείας, ο οποίος δεν καταβάλλει εμπρόθεσμα στους απασχολουμένους σε αυτόν τις οφειλόμενες συνεπεία της σύμβασης ή της σχέσης εργασίας π;aσης φύσεως αποδοχές, που καθορίζονται είτε από τη σύμβαση εργασίας είτε από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας είτε από αποφάσεις διαιτησίας είτε από το νόμο ή έθιμο είτε σύμφωνα με το άρθρο 10 του ν. 3198/1955, συνεπεία της θέσεως των εργαζομένων σε κατάσταση διαθεσιμότητας, τιμωρείται κατόπιν μηνύσεως των ενδιαφερομένων ή των οργάνων του Υπουργείου Εργασίας ή των οργάνων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης που είναι εντεταλμένα για την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας ή της οικείας Αστυνομικής Αρχής ή της οικείας επαγγελματικής οργάνωσης των εργαζομένων, με φυλάκιση μέχρι έξι (6) μήνες και χρηματική ποινή, της οποίας το ποσό δεν μπορεί να ορίζεται κάτω του 25% ούτε πάνω του 50% του καθυστερούμενου χρηματικού ποσού, για την εξεύρεση του οποίου οι τυχόν σε είδος οφειλόμενες αποδοχές πρέπει να αποτιμώνται, με τη σχετική απόφαση, σε χρήμα. Η εκδίκαση των παραπάνω υποθέσεων γίνεται με τη διαδικασία του αυτοφώρου, όπως προβλέπεται από τα άρθρα 417 επ. του Κ.Ποιν.Δ.". Αυτή η προσθήκη δεν πέρασε, αλλά είναι σημαντικό ότι υιοθετήθηκε η πρώτη από την κυβέρνηση.

Εμείς τη θεωρούμε καλή εξέλιξη… Και ως τέτοια την προβάλουμε στη στήλη μας…

Οι εργαζόμενοι στους καιρούς των μνημονίων, βρίσκονται απροστάτευτοι στο στόχαστρο εργοδοτών και ενίοτε δικαστών... Μια τέτοια προσθήκη θα τους επιτρέψει να αισθανθούν μια σχετική ασφάλεια. Και βέβαια είναι ακόμα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν, αλλά έστω κι έτσι, ας κρατήσουμε το θετικό στοιχείο της υπόθεσης.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 05/08/2017 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις»

Θα μπορούσες να τους πεις και πίνακες ζωγραφικής. Όλοι αυτή η ομορφιά φιλοτεχνημένη από τον Δημιουργό του σύμπαντος και τον βοηθό του… Δεν έχει υπογραφή, αλλά όλοι ξέρουμε σε ποιον ανήκει η δόξα και η τιμή. Οι φωτογραφίες είναι από τη περιοχή Καστράκι στην ορεινή Κορινθία, ένα μικρό αγροτικό χωριό…


Και να ‘μαστε από τους τελευταίους εναπομείναντες στην φλεγόμενη Αθήνα… Και να συναντάς τέτοιες υπέροχες εικόνες στον τοίχο του φίλου και αδελφού σου που φαίνεται να έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, δεν υπάρχει πιο ωραίο… Φεύγεις, ταξιδεύεις ήδη… Εκεί κοντά, στις Αλυκές θα είμαστε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.


Σ’ ένα ταξίδι που το έχουμε όλοι ανάγκη και που δεν ξέρουμε τελικά αν το ότι δεν το έχουμε κάνει ακόμη είναι δική μας ευθύνη ή κάποιου άλλου που ίσως να μη διακρίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά η παρουσία του είναι διάχυτη παντού… Το διαισθανόμαστε. Όλο αυτό το θαύμα δεν είναι παρά απλή, ταπεινή σκόνη, πάνω στην οποία αντανακλά ο δυων ήλιος και ζωγραφίζει αυτόν τον υπέροχο πίνακα..


Αφήνω τη ματιά μου να φύγει μαζί με την  φαντασία μου πέρα από το κόκκινο του ηλιοβασιλέματος και το σταχτί σύννεφο του ουρανού…. Πόσο αγαπώ την ομορφιά της δημιουργίας σου, Κύριε μου και Βασιλιά μου!


Τα χρώματα αλλάζουν… Το κόκκινο διαδέχεται το μπλε. Ο ουρανός παραμένει το ίδιο όμορφος. Μοναδικός. Λαχταρούμε τις μέρες των δικών μας διακοπών, τότε που θα έχουμε το χρόνο και θα μπορούμε να απολαύσουμε ζωντανά όλη αυτή την ομορφιά.


Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε τις σημερινές φωτογραφίες… Έχει κι αυτό τη χάρη του. Να είσαι κλεισμένος στο γραφείο σου ή να τρέχεις να διεκπεραιώσεις τις δουλειές στην πυρακτωμένη Αθήνα, τέτοιες εικόνες σου δίνουν δύναμη, πώς να το κάνουμε…


Δεν είναι καθόλου λίγο, πιστέψτε με… Άσε, δηλαδή που μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να ταξιδέψεις μαζί τους… Και είναι αυτές όμορφες, θετικές σκέψεις που σε οδηγούν ψηλά στην ανθρώπινη κλίμακα… Ο καθένας νομίζω μπορεί να το καταλάβει αυτό.


Αυτή η ομορφιά είναι πραγματικά εξαιρετική… Απορώ που μερικοί πιστεύουν πως είναι αποτέλεσμα τυχαίο και συμπτωματικό… Σχεδιασμένο, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, είναι. Ο Δημιουργός, δεν ήθελε απλά να ζουν οι άνθρωποι, αλλά να απολαμβάνουν τη ζωή!

Αυτή είναι η ΣΚΟΠΙΑ από την οποία είναι παρμένο το σημερινό κομμάτι που αφορά στο σοφία του Σολομώντα… «Μεταγλωττισμένο» στη σημερινή γλώσσα για να γίνει κατανοητό από τις νεώτερες γενιές που δεν ξέρουν, ούτε την καθαρεύουσα, ούτε το πολυτονικό…


Έχει πολύ ενδιαφέρον να το δούμε, επειδή είναι ξεκάθαρο πώς τίποτα από αυτά που διέθετε ο Σολόμωντας δεν ήταν δικό του. Απόδειξη πώς μόλις άρχισε να μην εφαρμόζει στη ζωή του όσα έγραψε στα θεόδοτα βιβλία του που περιλαμβάνονται στην Αγιά Γραφή, εξέπεσε…


Μάθημα για μας: Ναι, μπορούμε να μιμηθούμε τη σοφία του, αλλά για κανένα λόγο δεν πρέπει να κάνουμε τα λάθη που διέπραξε στη ζωή του με αποτέλεσμα να στερηθεί το μεγάλο προνόμιο να είναι κάτω από τη σκιά του αληθινού Θεού, μέχρι το τέλος του.

Ποιός δεν έχει ακούσει για τη σοφία του Βασιλιά Σολομώντα; Είναι τόσο παροιμιώδης αυτή όσο και η υπομονή του Ιώβ. Θα θέλατε εσείς να είστε τόσο σοφός όσο και ο Σολομώντας; Αδύνατο θα ήταν αυτό; Όχι κι εντελώς. Πραγματικά, μπορείτε στον χειρισμό των προβλημάτων σας να επιδείξετε σοφία όμοια μ’ εκείνη του Σολομώντα, αν θέλετε μόνο να ακολουθήσετε τους ίδιους κανόνες, που ακολούθησε κι εκείνος.

Ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή δίνει πλήρη και εύγλωττη μαρτυρία για τη σοφία του Σολομώντα. Μεταξύ των πρώτων παραδειγμάτων που αναγράφονται είναι εκείνο που αφορούσε δύο γυναίκες, η καθεμιά από τις οποίες ισχυριζόταν ότι κάποιο ζωντανό παιδί ήταν δικό της και ότι κάποιο νεκρό παιδί ήταν της άλλης. Πώς έπρεπε να διαπιστώσει την αλήθεια ο Σολομώντας; Γνωρίζοντας καλά τι αισθάνεται μια μητέρα για το παιδί της, διέταξε να διχοτομηθεί το ζωντανό παιδί και να δοθεί από μισό στην καθεμιά. Οι ανταποκρίσεις που απέσπασε από την καθεμιά αποκάλυψαν ποιάς ακριβώς παιδί ήταν εκείνο. – Α΄  Βασ. 3:16-28.

Χρειάστηκε, επίσης, μεγάλη σοφία από μέρους του Σολομώντα για να οργανώσει με ένα δραστήριο τρόπο το γιγάντιο οικοδομικό του πρόγραμμα, που απαιτούσε όχι μόνο 183.000 και πλέον εργάτες, αλλά και ένα τόσο εκτενές σχέδιο επεξεργασίας χαλκού ώστε αυτός αναφέρεται ως «ο Βασιλιάς του Χαλκού». Η αφιέρωση του ναού του Ιεχωβά πιστοποιούσε, επίσης, τη σοφία του Σολομώντα. Του παρείχε την ευκαιρία να κάνει πράγματα σε μεγάλη κλίμακα, όπως μπορεί να παρατηρηθεί από το ότι θυσίασε 22.000 βόδια, 120.000 πρόβατα, έχοντας μια τεράστια καλά εκπαιδευμένη ορχήστρα με χορό και με την εύγλωττη προσευχή του σε εκείνη την περίπτωση. – Α΄ Βασ. 5:1· 8:66· Β΄ Χρον. 2:1· 7:11.

Σχετικά με τη σοφία του Σολομώντα το θεόπνευστο Υπόμνημα λέει, επίσης: «Η δε σοφία του Σολομώντα ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη σοφία όλων των κατοίκων της Ανατολής ... Ήταν σοφότερος από κάθε άλλον άνθρωπο... Και μπορούσε να πει τρεις χιλιάδες παροιμίες, και τα άσματά του έφτασαν τα χίλια πέντε», από τις οποίες υπερέχει το «Άσμα των Ασμάτων». Ήταν, επίσης, αυθεντία στη φυσική ιστορία, στη ζωή των φυτών και των ζώων. Από μακρινές χώρες έρχονταν άνθρωποι για να ακούσουν τη σοφία του. – Α΄ Βασ. 4:29-34.

Το βιβλίο του Σολομώντα «Εκκλησιαστής» είναι κυριολεκτικά γεμάτο από σοφές παρατηρήσεις. Εκεί αυτός ασχολήθηκε με τη ματαιότητα όλων των επίγειων επιδιώξεων, λόγω της ολέθριας ενασχόλησης, που αποτελεί τη μερίδα της ανθρωπότητας εξαιτίας της αβεβαιότητας της ζωής. Μεταξύ των σοφών του παρατηρήσεων σε αυτό το βιβλίο είναι το ότι ο χρόνος είναι ουσιώδης («Για το καθετί υπάρχει προσδιορισμένος καιρός για κάθε υπόθεση κάτω από τους ουρανούς» Εκκλησ. 3:1), ότι καλύτεροι είναι οι δύο υπέρ τον ένα, ότι η σοφία και η γνώση είναι σκέπη, όπως είναι σκέπη το αργύριο, ότι στον θάνατο ο άνθρωπος δεν έχει συνειδητότητα, ότι καθόλου δεν διαφέρει από τα ζώα, και, πάνω απ’ όλα, ότι το να φοβάται ο άνθρωπος τον Θεό και να φυλάττει τις εντολές του αποτελεί τα πάντα της ανθρώπινης υποχρέωσης. – Εκκλησ. 4:9· 7:12· 3:19· 12:13.

Και σε μεγαλύτερη ακόμη κλίμακα το βιβλίο των Παροιμιών δίνει παραδείγματα της σοφίας του Σολομώντα. Εκεί τονίζει, πρώτα απ’ όλα, γιατί η σοφία είναι επιθυμητή: Σοφία σημαίνει ειρήνη, ευτυχία και μακροβιότητα (3:13-18). Και μάλιστα, με το να είναι σοφά τα ταπεινά ανθρώπινα πλάσματα μπορούν πραγματικά να συμβάλουν στην ευτυχία του Δημιουργού και στη διεκδίκησή του: «Γίνε σοφός, γιε μου, και κάνε την καρδιά μου να χαίρεται, για να έχω τι να απαντήσω σε εκείνον που με εμπαίζει» (Παρ. 27:11). Και σε όλο το βιβλίο, δεκαπέντε φορές περίπου, τονίζει τον φόβο του Ιεχωβά, ο οποίος, όπως αναφέρεται στις Παροιμίες 9:10, είναι «αρχή σοφίας».

Από τα πολλά του εκλεκτά μέρη σοφίας σ’ αυτό το βιβλίο, τα παρακάτω είναι μόνο λίγα:

«Περισσότερο από όλα όσα πρέπει να φυλαχτούν, προφύλασσε την καρδιά σου, γιατί από αυτήν εξέρχονται οι πηγές της ζωής» Παροιμ. 4:23. «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και εκείνος δεν προσθέτει πόνο σε αυτήν» Παροιμ. 10:22. «Η γενναιόδωρη ψυχή θα παχυνθεί, και όποιος ποτίζει άλλους άφθονα θα ποτιστεί άφθονα και ο ίδιος» Παροιμ. 11:25. «Αυτός που πεπατάει με σοφούς θα γίνει σοφός» Παροιμ. 13:20. «Η απάντηση που δίνεται με πραότητα απομακρύνει την οργή» Παροιμ. 15:1. «Η υπερηφάνεια προηγείται της συντριβής» Παροιμ. 16:18. «Ο μακρόθυμος είναι καλύτερος από τον κραταιό» Παροιμ. 16:32. «Όταν κάποιος αποκρίνεται σέ ένα ζήτημα πριν το ακούσει, αυτό είναι ανοησία από μέρους του και ταπείνωση» Παροιμ. 18:13. «Αγόραζε την αλήθεια και μην την πουλάς» Παροιμ. 23:23. «Μην καυχιέσαι για την επόμενη ημέρα, γιατί δεν ξέρεις τι θα γεννήσει η ημέρα» Παροιμ. 27:1. «Οι πληγές από κάποιον που αγαπάει είναι πιστές» Παροιμ. 27:6. «Το να τρέμει κάποιος ανθρώπους στήνει παγίδα, αλλά όποιος εμπιστεύεται στον Ιεχωβά θα προστατευτεί» Παροιμ. 29:25.

Από πού έλαβε ο Βασιλιάς Σολομώντας αυτή τη σοφία; Από τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό, σε απάντηση σε μια προσευχή: «...Ιεχωβά Θεέ μου,... εγώ δεν είμαι παρά ένα μικρό παιδί. Δεν γνωρίζω πώς να βγαίνω και πώς να μπαίνω. ...Δώσε, λοιπόν, στον υπηρέτη σου υπάκουη καρδιά για να κρίνει το λαό σου, για να διακρίνει το καλό από το κακό». Α΄ Βασ. 3:7-9. Ναι, διότι σαν νεαρός ο Σολομώντας εκτιμώντας την ανάγκη που είχε για σοφία και πηγαίνοντας στην σωστή Πηγή γι’ αυτήν, έγινε αληθινά σοφός.

Αλλά ο Σολομώντας παρέμεινε σοφός μόνον εφ’ όσον είχε μια «υπάκουη καρδιά». Στα γεράματά του ο Σολομώντας, αφού χλεύασε τις ειδικές εντολές του Θεού για τους δούλους του να μη συνάπτουν γάμους με τους ειδωλολάτρες και οι βασιλείς του να μη παίρνουν πολλές συζύγους, έχασε τη σοφία του. Ας σημειωθεί ότι, κάνοντας αυτό, ο Σολομώντας εναντιώθηκε στην ίδια του συμβουλή: «Να εμπιστεύεσαι στον Ιεχωβά με όλη σου την καρδιά και να μη στηρίζεσαι στη δική σου κατανόηση. Σε όλες σου τις οδούς αυτόν να λαβαίνεις υπόψη, και αυτός θα κάνει ευθείς τους δρόμους σου» Παροιμ. 3:5,6   (Δευτ. 7:3,4 -7:14-18).  Στον Σολομώντα, λοιπόν, έχετε ένα παράδειγμα να ακολουθήσετε, όταν ήταν σοφός, κι ένα παράδειγμα να αποφύγετε, όταν έγινε μωρός.

Μπορεί να μην είστε προσωπικά τόσο οξυδερκής παρατηρητής της ζωής όπως ήταν ο Σολομώντας και μπορεί να μην είστε τόσο ικανός οργανωτής όπως εκείνος, αλλά μπορείτε να αντλήσετε από την ίδια Πηγή της σοφίας που άντλησε κι αυτός κι έτσι να εκδηλώσετε στη ζωή σας μια σοφία που υπερέχει πολύ από τη σοφία των ανθρώπων. Όπως έκανε κι ο Σολομώντας, έτσι μπορείτε και εσείς να προσευχηθείτε στο Θεό για σοφία.  «Αν, λοιπόν, κάποιος από εσάς είναι ελλιπής σε σοφία, ας ζητάει από τον Θεό, γιατί αυτός δίνει σε όλους γενναιόδωρα και χωρίς να ονειδίζει· και θα του δοθεί» Ιακ. 1:5.

Αλλά αυτό δεν είναι όλο. Όπως είπε ο Μωϋσής στον λαό του Ισραήλ: «Δείτε! Σας δίδαξα διατάξεις και δικαστικές αποφάσεις, ακριβώς όπως με διέταξε ο Ιεχωβά ο Θεός μου,...Και πρέπει να τις τηρείτε και να τις εκτελείτε, επειδή αυτό είναι απόδειξη σοφίας και κατανόησης  από μέρους σας» Δευτερ. 4:5,6.

Ναι, για να έχετε σοφία όμοια με τη σοφία του Σολομώντα, πρέπει να στραφείτε στο Θεό και στο λόγο Του, και κατόπιν με «καρδιά υπάκουη» να φυλάττετε και να κάνετε ό,τι μαθαίνετε ότι είναι το θέλημά Του για σας.

• Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ 1 Νοεμβρίου 1962

Σε κάποιο μικρό εργαστήριο, ένας τυπογράφος και οι νεαροί βοηθοί του δουλεύουν ρυθμικά το ξύλινο πιεστήριό τους, τοποθετώντας με προσοχή λευκά φύλλα χαρτί πάνω στα τυπογραφικά στοιχεία. Καθώς απομακρύνουν τα φύλλα, ελέγχουν το τυπωμένο κείμενο. Κρεμούν τις διπλωμένες σελίδες πάνω σε σχοινιά που έχουν τεντώσει από τον έναν τοίχο στον άλλον, για να στεγνώσουν.

Ξαφνικά, ακούγονται δυνατά χτυπήματα στην πόρτα. Ταραγμένος, ο τυπογράφος βγάζει το σύρτη από την πόρτα, και μια ομάδα οπλισμένων στρατιωτών ορμάει μέσα. Αρχίζουν να ερευνούν για το πιο απαγορευμένο είδος παράνομου εντύπου —την Αγία Γραφή στη γλώσσα του κοινού λαού!

Ήρθαν πολύ αργά. Προειδοποιημένοι για τον κίνδυνο, ο μεταφραστής και ένας βοηθός του έχουν ήδη σπεύσει στο εργαστήριο και, αφού άρπαξαν στην αγκαλιά τους τις σελίδες, διαφεύγουν ανεβαίνοντας τον ποταμό Ρήνο. Τουλάχιστον έχουν σώσει μέρος του έργου τους.

Ο μεταφραστής σε αυτή την περίπτωση ήταν ο Γουίλιαμ Τίντεϊλ, ο οποίος προσπαθούσε να τυπώσει την απαγορευμένη αγγλική «Καινή Διαθήκη» του στην Κολωνία της Γερμανίας, το 1525. Αυτό που του συνέβη αποδείχτηκε ότι ήταν κάθε άλλο παρά μεμονωμένο περιστατικό. Στη διάρκεια των σχεδόν 1.900 ετών που μεσολάβησαν από την ολοκλήρωση της συγγραφής της Αγίας Γραφής, πολλοί άντρες και γυναίκες διακινδύνευσαν τα πάντα για να μεταφράσουν και να διανείμουν το Λόγο του Θεού. Εμείς, σήμερα, εξακολουθούμε να ωφελούμαστε από το έργο τους. Τι έκαναν αυτοί; Πώς έφτασαν σε εμάς οι Γραφές που έχουμε τώρα στα χέρια μας;

Αρχική Αντιγραφή και Μετάφραση της Αγίας Γραφής

Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού ανέκαθεν έτρεφαν πολύ μεγάλο σεβασμό για το Λόγο του. Η «Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» (New Catholic Encyclopedia) παραδέχεται: «Όπως και οι προγενέστεροι Ιουδαίοι, οι πρώτοι Χριστιανοί θεωρούσαν πολύτιμη την ανάγνωση των Ιερών Βιβλίων. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού (Ματ 4.4· 5.18· Λου 24.44· Ιωα 5.39), οι Απόστολοι ήταν εξοικειωμένοι με την Π[αλαιά] Δ[ιαθήκη], πράγμα που υποδηλώνει παρατεταμένη και προσεκτική ανάγνωση και μελέτη, και παρότρυναν τους μαθητές τους να κάνουν το ίδιο (Ρω 15.4· 2Τι 3.15-17)».

Για αυτόν το σκοπό, χρειαζόταν να γίνουν αντίγραφα της Αγίας Γραφής. Στους προχριστιανικούς χρόνους, μεγάλο μέρος αυτής της εργασίας γινόταν από υψηλού επιπέδου επαγγελματίες ‘επιδέξιους αντιγραφείς’, οι οποίοι έτρεμαν τα λάθη. (Έσδρας 7:6, 11, 12, ΜΝΚ) Επιδιώκοντας το τέλειο, έθεσαν ένα υψηλό πρότυπο για όλους τους μεταγενέστερους αντιγραφείς της Αγίας Γραφής.

Εντούτοις, στη διάρκεια του τέταρτου αιώνα Π.Κ.Χ., εμφανίστηκε ένα πρόβλημα. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήθελε να εκπαιδευτούν όλοι οι λαοί του κόσμου στον ελληνικό πολιτισμό. Οι κατακτήσεις του εδραίωσαν την κοινή ελληνική ως τη διεθνώς ομιλούμενη γλώσσα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Ως αποτέλεσμα, πολλοί Ιουδαίοι μεγάλωσαν χωρίς ποτέ να μάθουν να διαβάζουν εβραϊκά, και έτσι δεν ήταν σε θέση να διαβάζουν τις Γραφές. Γι’ αυτό, γύρω στο 280 Π.Κ.Χ., μια ομάδα λογίων της εβραϊκής συγκεντρώθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για να μεταφράσει την Εβραϊκή Αγία Γραφή στην κοινή ελληνική, τη γλώσσα του λαού. Η μετάφρασή τους έγινε γνωστή ως η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, όνομα το οποίο συνδεόταν με τον κατά προσέγγιση αριθμό των μεταφραστών που, όπως πιστεύεται, περιλαμβάνονταν στο έργο. Ολοκληρώθηκε γύρω στο 150 Π.Κ.Χ.

Τον καιρό του Ιησού, η εβραϊκή εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται στην Παλαιστίνη. Ωστόσο η κοινή ελληνική ήταν η γλώσσα που επικρατούσε εκεί καθώς και στις υπόλοιπες απομακρυσμένες επαρχίες του ρωμαϊκού κόσμου. Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί συγγραφείς της Αγίας Γραφής χρησιμοποίησαν αυτή τη διαδεδομένη μορφή της ελληνικής προκειμένου να φτάσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους των εθνών. Επίσης, παρέθεταν ελεύθερα από τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα και χρησιμοποιούσαν πολλούς από τους όρους της.

Εφόσον οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ζηλωτές ιεραπόστολοι, έγιναν γρήγορα επιδέξιοι στο να χρησιμοποιούν τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα για να αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς ήταν ο από πολλού αναμενόμενος Μεσσίας. Αυτό δυσαρέστησε τους Ιουδαίους και τους υποκίνησε να ετοιμάσουν ορισμένες νέες μεταφράσεις στην ελληνική, οι οποίες ήταν σχεδιασμένες έτσι ώστε να στερούν από τους Χριστιανούς τα επιχειρήματά τους αναθεωρώντας τα βασικά αποδεικτικά τους εδάφια. Παραδείγματος χάρη, στο εδάφιο Ησαΐας 7:14, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα χρησιμοποιούσε τη λέξη «παρθένος», αναφερόμενη προφητικά στη μητέρα του Μεσσία. Οι νέες μεταφράσεις χρησιμοποιούσαν μια διαφορετική ελληνική λέξη, η οποία σημαίνει «νεαρή γυναίκα». Η συνεχιζόμενη χρήση της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα από μέρους των Χριστιανών τελικά έκανε τους Ιουδαίους να εγκαταλείψουν εντελώς την τακτική τους και να προωθήσουν την επιστροφή στην εβραϊκή. Σε τελική ανάλυση, αυτή η ενέργεια αποδείχτηκε ευεργετική για τη μετέπειτα μετάφραση της Αγίας Γραφής, επειδή συνέβαλε στο να παραμείνει ζωντανή η εβραϊκή γλώσσα.

Οι Πρώτοι Εκδότες Χριστιανικών Βιβλίων

Οι ζηλωτές πρώτοι Χριστιανοί άρχισαν να παράγουν όσα αντίγραφα της Αγίας Γραφής μπορούσαν, αντιγράφοντάς τα όλα με το χέρι. Ήταν επίσης πρωτοπόροι στη χρησιμοποίηση του κώδικα, ο οποίος είχε σελίδες όπως ένα σύγχρονο βιβλίο, αντί να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν ρόλους. Εκτός από το ότι διευκόλυνε τη γρήγορη ανεύρεση εδαφίων, ο κώδικας, σε έναν και μόνο τόμο, μπορούσε να περιέχει περισσότερα από όσα ήταν δυνατόν να καταγραφούν σε ένα ρόλο — λόγου χάρη, όλες τις Ελληνικές Γραφές ή ακόμη και ολόκληρη την Αγία Γραφή.

Ο κανόνας των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών ολοκληρώθηκε γύρω στο 98 Κ.Χ., με τα βιβλία του τελευταίου επιζώντα αποστόλου, του Ιωάννη. Υπάρχει ένα απόσπασμα από αντίγραφο του Ευαγγελίου του Ιωάννη, το οποίο αποκαλείται Πάπυρος Ράιλαντς 457 (P52), που χρονολογείται όχι αργότερα από το 125 Κ.Χ. Γύρω στο 150 ως το 170 Κ.Χ. κιόλας, ο Τατιανός, ένας μαθητής του Ιουστίνου του Μάρτυρα, συνέταξε το Διατεσσάρων, μια σύνθετη αφήγηση της ζωής του Ιησού με πληροφορίες οι οποίες είχαν συγκεντρωθεί από τα ίδια τέσσερα Ευαγγέλια που βρίσκονται στις σύγχρονες Γραφές μας. Με αυτό το έργο έδειχνε ότι θεωρούσε αυθεντικά μόνο εκείνα τα Ευαγγέλια και ότι αυτά βρίσκονταν ήδη σε κυκλοφορία. Περίπου το 170 Κ.Χ., καταρτίστηκε ο αρχαιότερος γνωστός κατάλογος των βιβλίων της «Καινής Διαθήκης», ο οποίος αποκαλείται Μουρατόρειο Απόσπασμα. Αυτό καταγράφει τα περισσότερα βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών.

Η διάδοση των Χριστιανικών πεποιθήσεων δημιούργησε σύντομα την ανάγκη για μεταφράσεις των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών καθώς και των Εβραϊκών Γραφών. Έγιναν τελικά πολυάριθμες μεταφράσεις σε γλώσσες όπως η αρμενική, η γεωργιανή, η κοπτική και η συριακή. Πολλές φορές χρειαζόταν να επινοηθούν αλφάβητα απλώς και μόνο για αυτόν το σκοπό. Παραδείγματος χάρη, ο Ουλφίλας, ένας επίσκοπος της Ρωμαϊκής Εκκλησίας ο οποίος έζησε τον τέταρτο αιώνα, λέγεται ότι εφεύρε το γοτθικό σύστημα γραφής για να μεταφράσει την Αγία Γραφή. Παρέλειψε όμως τα βιβλία Βασιλέων επειδή θεωρούσε ότι αυτά θα ενθάρρυναν τις πολεμοχαρείς τάσεις των Γότθων. Πάντως, αυτή η ενέργεια δεν εμπόδισε τους «εκχριστιανισμένους» Γότθους να λεηλατήσουν τη Ρώμη το 410 Κ.Χ.!

Λατινικές και Σλαβονικές Άγιες Γραφές

Στο μεταξύ, η λατινική γλώσσα άρχισε να επικρατεί, και εμφανίστηκαν αρκετές εκδόσεις στην παλαιά λατινική. Διέφεραν όμως στο ύφος και στην ακρίβεια. Έτσι, το 382 Κ.Χ., ο Πάπας Δάμασος ανέθεσε στο γραμματέα του, τον Ιερώνυμο, να ετοιμάσει μια έγκυρη λατινική Αγία Γραφή.

Ο Ιερώνυμος ξεκίνησε αναθεωρώντας τις λατινικές εκδόσεις των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Για τις Εβραϊκές Γραφές, όμως, επέμενε να μεταφράσει από την πρωτότυπη εβραϊκή. Έτσι, το 386 Κ.Χ., πήγε και εγκαταστάθηκε στη Βηθλεέμ για να μελετήσει την εβραϊκή και να ζητήσει τη βοήθεια ενός ραβίνου. Αυτή η ενέργεια έγινε αιτία μεγάλης αντιλογίας στους εκκλησιαστικούς κύκλους. Μερικοί, περιλαμβανομένου και του Αυγουστίνου, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Ιερώνυμου, πίστευαν ότι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα ήταν θεόπνευστη και κατηγόρησαν τον Ιερώνυμο ότι «στράφηκε στους Ιουδαίους». Προχωρώντας σταθερά, ο Ιερώνυμος ολοκλήρωσε το έργο του γύρω στο 400 Κ.Χ. Πλησιάζοντας στην πηγή των πρωτότυπων γλωσσών και γραπτών κειμένων και αποδίδοντάς τα στη ζωντανή γλώσσα των ημερών του, ο Ιερώνυμος προηγήθηκε από τις σύγχρονες μεταφραστικές μεθόδους κατά χίλια χρόνια. Το έργο του έγινε γνωστό ως η Βουλγάτα, ή αλλιώς Κοινή Έκδοση, και ωφέλησε τους ανθρώπους επί αιώνες.

Στον ανατολικό Χριστιανικό κόσμο, πολλοί ήταν ακόμη σε θέση να διαβάζουν τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα καθώς και τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αργότερα, όμως, η παλαιά σλαβονική, ο πρόδρομος των σημερινών σλαβικών γλωσσών, έγινε η κύρια γλώσσα στη βορειοανατολική Ευρώπη. Το 863 Κ.Χ., δυο ελληνόφωνοι, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος που ήταν αδέλφια, πήγαν στη Μοραβία, η οποία τώρα βρίσκεται στην Τσεχία. Άρχισαν να μεταφράζουν την Αγία Γραφή στην παλαιά σλαβονική. Για να το κάνουν αυτό, επινόησαν το γλαγολιτικό αλφάβητο, το οποίο αργότερα παραγκωνίστηκε από το κυριλλικό αλφάβητο, που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Κύριλλου. Από αυτό προήλθε το ρωσικό, το ουκρανικό, το σερβικό και το βουλγαρικό σύστημα γραφής της εποχής μας. Η σλαβονική Αγία Γραφή εξυπηρέτησε τις ανάγκες των ανθρώπων εκείνης της περιοχής επί γενιές ολόκληρες. Με τον καιρό, όμως, καθώς άλλαζαν οι γλώσσες, αυτή έγινε ακατάληπτη για το μέσο άνθρωπο.

Η Εβραϊκή Αγία Γραφή Επιζεί

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, από τον έκτο περίπου μέχρι το δέκατο αιώνα Κ.Χ., μια ομάδα Εβραίων που ήταν γνωστοί ως Μασορίτες ανέπτυξαν συστηματικές μεθόδους αντιγραφής ώστε να διαφυλάξουν το κείμενο των Εβραϊκών Γραφών. Έφτασαν μάλιστα μέχρι του σημείου να μετράνε όλες τις γραμμές, ακόμη και το κάθε γράμμα, επισημαίνοντας τις διαφορές ανάμεσα στα χειρόγραφα, και όλα αυτά σε μια προσπάθεια να διαφυλάξουν ένα αυθεντικό κείμενο. Οι προσπάθειές τους δεν ήταν μάταιες. Για να παραθέσουμε ένα μόνο παράδειγμα, η σύγκριση ανάμεσα σε Μασοριτικά κείμενα που υπάρχουν σήμερα και στους ρόλους της Νεκράς Θαλάσσης, που γράφτηκαν μεταξύ του 250 Π.Κ.Χ. και του 50 Κ.Χ., δεν δείχνει καμιά δογματική αλλαγή μέσα σε 1.000 χρόνια και πλέον.

Στην Ευρώπη, ο Μεσαίωνας ήταν γενικά συνώνυμος με τους Σκοτεινούς Αιώνες. Η ανάγνωση και η μάθηση είχαν υποβαθμιστεί ανάμεσα στο λαό. Τελικά, ακόμη και οι κληρικοί, ως επί το πλείστον, δεν ήταν πια σε θέση να διαβάζουν την εκκλησιαστική λατινική και συχνά δεν μπορούσαν να διαβάσουν ούτε τη δική τους γλώσσα. Κατά την περίοδο αυτή, επίσης, στην Ευρώπη έκλειναν τους Εβραίους σε γκέτο. Εν μέρει εξαιτίας αυτής της απομόνωσης διαφυλάχτηκε η λόγια γνώση της Βιβλικής εβραϊκής. Ωστόσο, εξαιτίας προκατάληψης και έλλειψης εμπιστοσύνης, η γνώση των Εβραίων συχνά ήταν απρόσιτη εκτός των γκέτο. Στη δυτική Ευρώπη, η γνώση της ελληνικής βρισκόταν επίσης σε παρακμή. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο λόγω της ευλάβειας που έτρεφε η Δυτική Εκκλησία για τη λατινική Βουλγάτα του Ιερώνυμου. Αυτή γενικά θεωρούνταν η μόνη έγκυρη έκδοση, παρ’ όλο που στο τέλος της Μασοριτικής περιόδου η λατινική κατέληξε σταδιακά να γίνει μια νεκρή γλώσσα. Έτσι, καθώς η επιθυμία για γνώση της Αγίας Γραφής άρχισε σιγά σιγά να αναπτύσσεται, είχε στηθεί το σκηνικό για μια μεγάλη σύγκρουση.

Η Μετάφραση της Αγίας Γραφής Αντιμετωπίζει Εναντίωση

Το 1079, ο Πάπας Γρηγόριος Ζ΄ εξέδωσε το πρώτο από μια σειρά πολλών μεσαιωνικών εκκλησιαστικών διαταγμάτων που απαγόρευαν την παραγωγή και, μερικές φορές, ακόμη και την κατοχή εκδόσεων στην καθομιλουμένη. Απέσυρε την έγκριση για τέλεση της Θείας Λειτουργίας στη σλαβονική με τη δικαιολογία ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε να μεταφραστούν τμήματα της Αγίας Γραφής. Υιοθετώντας εντελώς διαφορετική στάση από ό,τι οι πρώτοι Χριστιανοί, έγραψε: «Ο Παντοδύναμος Θεός θέλησε να είναι η αγία γραφή απόρρητη σε ορισμένα μέρη». Εφόσον αυτή ήταν η επίσημη θέση της εκκλησίας, οι υποστηρικτές της ανάγνωσης της Αγίας Γραφής θεωρούνταν ολοένα και περισσότερο επικίνδυνοι.

Παρά το αρνητικό κλίμα, η αντιγραφή και η μετάφραση της Αγίας Γραφής στις κοινές γλώσσες συνεχίστηκε. Εκδόσεις σε πολλές γλώσσες κυκλοφόρησαν κρυφά στην Ευρώπη. Όλες αυτές είχαν γραφτεί με το χέρι, εφόσον η εκτύπωση με κινητά στοιχεία δεν εφευρέθηκε στην Ευρώπη παρά μόνο στα μέσα του 15ου αιώνα. Εντούτοις, εφόσον τα αντίγραφα ήταν ακριβά και περιορισμένα σε αριθμό, ο απλός πολίτης μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του ευτυχή αν αποκτούσε μόνο ένα μέρος από κάποιο βιβλίο της Αγίας Γραφής ή απλώς λίγες σελίδες. Μερικοί αποστήθιζαν τεράστιες περικοπές, ακόμη και ολόκληρες τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές!

Αργότερα, όμως, άρχισαν να εμφανίζονται εκτεταμένα κινήματα που ζητούσαν την αναμόρφωση της εκκλησίας. Αυτά υποκινούνταν εν μέρει από την ανανεωμένη συνειδητοποίηση της σπουδαιότητας του Λόγου του Θεού για την καθημερινή ζωή. Πώς θα επηρέαζαν την Αγία Γραφή αυτά τα κινήματα καθώς και η ανάπτυξη της τυπογραφίας; Και τι έγινε με τον Γουίλιαμ Τίντεϊλ και τη μετάφρασή του, που αναφέρθηκαν στην αρχή; Θα παρακολουθήσουμε αυτή τη συναρπαστική ιστορία μέχρι τη δική μας εποχή.

[Υποσημειώσεις]

Το βιβλίο «Ο Μεγαλύτερος Άνθρωπος που Έζησε Ποτέ», το οποίο είναι έκδοση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, αποτελεί ένα σύγχρονο παράδειγμα συνδυασμένης αφήγησης που βασίζεται και στα τέσσερα Ευαγγέλια.
Βλέπε «Ενόραση στις Γραφές», Τόμος 2, σελίδα 315 (στην αγγλική), που είναι έκδοση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 15 Αυγούστου 1997

Έχετε αναρωτηθεί τι κάνουμε όταν μαθαίνουμε για ένα θανατηφόρο ιό που κυκλοφορεί έξω; Κατά καιρούς είμαι βέβαιος ότι θα το έχετε ακούσει, τόνισε ο ομιλητής μας, χθες στην εκκλησία μας στη δημόσια ομιλία του. Και τότε τι κάνουμε. Δεν κλειδωνόμαστε μέσα στο σπίτι μας για να προφυλαχτούμε... Μερικές φορές μπορεί να μην έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Τι κάνουμε λοιπόν; Μαθαίνουμε γι’ αυτόν ώστε να είμαστε σε θέση να τον αντιμετωπίσουμε…

Αν έτσι κάνουμε για ένα ιό που παρουσιάζεται από καιρό σε καιρό τι πρέπει να κάνουμε για έναν ιό θανατηφόρο που είναι παρών εδώ και χιλιάδες χρόνια; Μιλάμε για το πνεύμα του κόσμου όπως περιγράφεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 2:12 (Εμείς λάβαμε, όχι το πνεύμα+του κόσμου, αλλά το πνεύμα+που είναι από τον Θεό, ώστε να γνωρίσουμε τα πράγματα που μας έχουν δοθεί με καλοσύνη από τον Θεό.+).

Είναι πολύ πιθανόν, αν δεν προσέξουμε, να κολλήσουμε κι εμείς. Αλλά τι είναι το πνεύμα του κόσμου; Είναι εκείνη η δύναμη που ωθεί τους ανθρώπους να σκέπτονται, να μιλούν και να ενεργούν με βάση τα πρότυπα του κόσμου…

Γνωρίζουμε από την Γραφή ότι μετά τον Κατακλυσμό, η πλειονότητα της ανθρωπότητας παρέκκλινε και πάλι από τη δικαιοσύνη, με αποτέλεσμα να έρθει σε ύπαρξη άλλη μια πονηρή ανθρώπινη κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν κάποιοι που ακολουθούσαν διαφορετική πορεία, προσκολλούμενοι στη δικαιοσύνη. Αργότερα, ο Θεός προσδιόρισε τον Ισραήλ ως τον εκλεγμένο λαό του και σύναψε μαζί του σχέση διαθήκης.

Επειδή αυτό επέφερε το διαχωρισμό των Ισραηλιτών από τον κόσμο γενικά, ο Παύλος μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λέξη κόσμος ως αντίστοιχο των μη Ισραηλιτών, των “Εθνικών”, στα εδάφια Ρωμαίους 11:12-15. (KJ· ΜΝΚ)

Εκεί τόνισε ότι η αποστασία του Ισραήλ οδήγησε στο να καταργήσει ο Θεός τη σχέση διαθήκης που είχε συνάψει μαζί τους και ότι άνοιξε στους Εθνικούς το δρόμο ώστε να εισέλθουν σε αυτή τη σχέση και στα πλούτη της μέσω συμφιλίωσης με τον Θεό. (Παράβαλε Εφ 2:11-13.)

Η λέξη κόσμος τότε, κατά τη μετακατακλυσμιαία και προχριστιανική περίοδο, αναφερόταν και πάλι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα εκτός των επιδοκιμασμένων υπηρετών του Θεού, και ιδιαίτερα σε όσους δεν ανήκαν στον Ισραήλ την περίοδο που ο Ιεχωβά είχε σχέση διαθήκης μαζί του. —Παράβαλε Εβρ 11:38.

Με παρόμοιο τρόπο και με μεγάλη συχνότητα, η λέξη κόσμος χρησιμοποιείται με την έννοια ολόκληρης της μη Χριστιανικής ανθρώπινης κοινωνίας, ανεξαρτήτως φυλής. Αυτός είναι ο κόσμος ο οποίος μισούσε τον Ιησού και τους ακολούθους του λόγω της μαρτυρίας που έδιναν για την αδικία του κόσμου και λόγω του ότι παρέμεναν αποχωρισμένοι από αυτόν.

Κατά συνέπεια εκδήλωσε μίσος για τον ίδιο τον Ιεχωβά Θεό και δεν τον γνώρισε. (Ιωα 7:7· 15:17-25· 16:19, 20· 17:14, 25· 1Ιω 3:1, 13) Σε αυτόν τον κόσμο της άδικης ανθρώπινης κοινωνίας και στα βασίλειά του ασκεί εξουσία ο Αντίδικος του Θεού, ο Σατανάς ο Διάβολος, ο οποίος μάλιστα έχει καταστήσει τον εαυτό του “θεό” του εν λόγω κόσμου. (Ματ 4:8, 9· Ιωα 12:31· 14:30· 16:11· παράβαλε 2Κο 4:4.)

Αυτόν τον άδικο κόσμο δεν τον παρήγαγε ο Θεός. Η εμφάνισή του οφείλεται στον κυριότερο Εναντιούμενο του Θεού, στην εξουσία του οποίου “βρίσκεται ολόκληρος ο κόσμος”. (1Ιω 4:4, 5· 5:18, 19) Ο Σατανάς και οι “πονηρές πνευματικές δυνάμεις του στους ουράνιους τόπους” δρουν ως οι αόρατοι «κοσμοκράτορες», δηλαδή άρχοντες του κόσμου που είναι αποξενωμένος από τον Θεό.—Εφ 6:11, 12.

Σε αυτά τα εδάφια δεν εννοείται απλώς η ανθρωπότητα, της οποίας μέρος ήταν και οι μαθητές του Ιησού, αλλά ολόκληρη η οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία που υφίσταται έξω από την αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Αλλιώς, οι Χριστιανοί δεν θα μπορούσαν να πάψουν να είναι «μέρος του κόσμου» παρά μόνο αν πέθαιναν και έπαυαν να υπάρχουν κατά σάρκα. (Ιωα 17:6· 15:19)

Αν και αναγκάζονται να ζουν σε μια κοινωνία κοσμικών ατόμων, της οποίας μέρος είναι άτομα που επιδίδονται σε πορνεία, ειδωλολατρία, αρπαγή και παρόμοιες πράξεις (1Κο 5:9-13), αυτοί οι Χριστιανοί πρέπει να κρατούν τον εαυτό τους καθαρό και ακηλίδωτο από τη διαφθορά και τα μολύσματα αυτού του κόσμου, μη έχοντας φιλικές σχέσεις με αυτόν για να μην καταδικαστούν μαζί του. (1Κο 11:32· Ιακ 1:27· 4:4· 2Πε 1:4· 2:20· παράβαλε 1Πε 4:3-6.)

Δεν μπορούν να καθοδηγούνται από την κοσμική σοφία, η οποία είναι ανοησία στα μάτια του Θεού, ούτε μπορούν να “εισπνέουν” το «πνεύμα του κόσμου», δηλαδή την ιδιοτελή και αμαρτωλή υποκινούσα δύναμή του. (1Κο 1:21· 2:12· 3:19· 2Κο 1:12· Τιτ 2:12· παράβαλε Ιωα 14:16, 17· Εφ 2:1, 2· 1Ιω 2:15-17· βλέπε ΠΝΕΥΜΑ [Υποκινούσα Διανοητική Τάση].)

Ως εκ τούτου, μέσω της πίστης τους, “νικούν τον κόσμο” της άδικης ανθρώπινης κοινωνίας, όπως έκανε και ο Γιος του Θεού. (Ιωα 16:33· 1Ιω 4:4· 5:4, 5) Αυτή η άδικη ανθρώπινη κοινωνία πρόκειται να παρέλθει μέσω θεϊκής καταστροφής (1Ιω 2:17), όπως αφανίστηκε ο ασεβής προκατακλυσμιαίος κόσμος.—2Πε 3:6.

Η καλή σχέση μας με τον Θεό θέλει να αντιστεκόμαστε. Ο κόσμος θέλει και το προσπαθεί με πολλούς τρόπους, να μας αποπροσανατολίσει χρησιμοποιώντας τις αδυναμίες μας. Έτσι ο Σατανάς έχει διασπάσει τον κόσμο.

Ένα κομμάτι του ασχολείται με τη θρησκεία… Μάλιστα έχει τους δώσει τη δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα σε 4.000 θρησκείες, καλύπτοντας έτσι όλους όσους έχουν υποτυπώδεις πνευματικές ανησυχίες.

Ένα άλλο κομμάτι ασχολείται με την πολιτική. Αλλά και εδώ υπάρχει ο φόβος του πολέμου, ο στρατός που διαθέτουν οι χώρες, ενώ ένα τρίτο κομμάτι ασχολείται με το εμπόριο. Αποσπάται έτσι η προσοχή των ανθρώπων από τα φανταχτερά πράγματα που δεν έχουν αξίες και εντέλει από πράγματα που δεν έχουμε ανάγκη, αλλά μέσω της διαφήμισης και της οργανωμένης προπαγάνδας μπορεί να μας πείσουν ότι τα χρειαζόμαστε.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πόσο σωστά ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Εφεσίους και στα εδάφια 17 – 19 (Γι’ αυτό και σας στέλνω τον Τιμόθεο,+ο οποίος είναι αγαπητό και πιστό παιδί+μου όσον αφορά τον Κύριο· και αυτός θα σας θυμίσει τις μεθόδους μου σχετικά με τον Χριστό Ιησού,+όπως διδάσκω παντού σε κάθε εκκλησία.¹⁸Μερικοί έχουν φουσκώσει από υπερηφάνεια,+σαν να μην επρόκειτο πραγματικά να έρθω σε εσάς.¹⁹Θα έρθω όμως σύντομα σε εσάς, αν θελήσει ο Ιεχωβά,+και θα μάθω, όχι τα λόγια αυτών που έχουν φουσκώσει από υπερηφάνεια, αλλά τη δύναμή τους.) μας προειδοποιεί ότι δεν είναι και πολύ δύσκολο, όσο καλή διάθεση κι αν έχουμε να πέσουμε σε πνευματικό σκοτάδι…

Και τι συμπτώματα μπορεί να παρουσιάσουμε αν προσβληθούμε από αυτόν τον ιό;

1 Ανεξαρτησία από τον Θεό. Στο εδάφια Ιερεμίας 10:23 (Όλα είναι νόμιμα· αλλά δεν συμφέρουν όλα.+Όλα είναι νόμιμα·+αλλά δεν εποικοδομούν+όλα.) μπορούμε πού μπορεί να οδηγήσει ένα τέτοιο πνεύμα ανεξαρτησίας.

2. Υπερηφάνεια. Κλασικό παράδειγμα ο βασιλιάς Οζίας, όταν ήθελε να μπει στον ναό και να προσφέρει θυμίαμα. Στο 2 Χρονικών 26: 16 (Ωστόσο, μόλις έγινε ισχυρός, η καρδιά του έγινε υπεροπτική,+μάλιστα μέχρι του σημείου να προκληθεί καταστροφή·+ώστε αυτός ενήργησε άπιστα εναντίον του Ιεχωβά του Θεού του και μπήκε στο ναό του Ιεχωβά για να κάψει θυμίαμα πάνω στο θυσιαστήριο του θυμιάματος.+) μπορούμε να δούμε τι έφταιγε. Είχε υπεροπτική καρδιά. Μάθημα για μας να μην μικροποιούμε ή μεγαλοποιούμε καταστάσεις στη ζωή μας. Η ισορροπία, είναι κάτι που συστήνει συνεχώς η οργάνωση του Ιεχωβά…

3. Στασιαστική διάθεση απέναντι στην εξουσία. Το εδάφιο Ρωμαίους 13:11 (
¹¹Και να το κάνετε αυτό, επειδή εσείς γνωρίζετε τον καιρό, ότι είναι ήδη ώρα να ξυπνήσετε+από τον ύπνο, γιατί τώρα η σωτηρία μας είναι πιο κοντά παρά όταν γίναμε πιστοί.+) μας λέει ξεκάθαρα τι μπορεί να πάθει εκείνο που αγνοεί τη βασική αρχή που περιέχεται εκεί. Ο Ιεχωβά θέλει να υποτασσόμαστε σ’ αυτές τις ανώτερες εξουσίες. Φυσικά υπάρχουν και όρια τα οποία έχουν να κάνουν με την πίστη μας στον αληθινό Θεό.

Τα 4 – 5 - 6 αφορούν την επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των ματιών και την αλαζονική επίδειξη των μέσω διαβίωσης, όπως φαίνεται πολύ καθαρά στο εδάφιο 1 Ιωάννη 2;16 (επειδή το καθετί στον κόσμο+—η επιθυμία της σάρκας+και η επιθυμία των ματιών+και η αλαζονική επίδειξη των μέσων διαβίωσης κάποιου+—δεν προέρχεται από τον Πατέρα αλλά προέρχεται από τον κόσμο.+). Και βέβαια όλα αυτά, δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Όμως αφαιρούν χρήσιμο και πολύτιμο χρόνο από τη λατρεία μας και δεν είναι καθόλου καλές και επιθυμητές ιδιότητες.

7. Ξεσπάσματα με υβριστικά λόγια και βιαιότητες. Προσέξτε λίγο παρακαλώ πόσο σοβαρά είναι αυτά για τον ιεχωβά. Τα υβριστικά λόγια είναι για το στόμα, ότι η πορνογραφία για τα μάτια.

8. Θέτουν τις ελπίδες και τους στόχους τους γύρω από τις υποσχέσεις ή τις απειλές των ανθρώπων. Ζουν, όπως λέει και το εδάφιο Ψαλμός 68:19 (Ευλογημένος να είναι ο Ιεχωβά, που βαστάζει καθημερινά το φορτίο για εμάς,+Ο αληθινός Θεός της σωτηρίας μας.)σε πνευματικό σκοτάδι ή σαν να έχουν πνευματική μυωπία κατά μια ευρεία έννοια.

9. Το να λατρεύεις στην ουσία ανθρώπους ή πράγματα. Ο μόνος που αξίζει την αγάπη, την λατρεία και την τιμή μας είναι ο Ιεχωβά. Γι’ αυτό πρέπει να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μα μέσα από τον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Εκεί θα μάθουμε τι του αρέσει και τι μισεί κι έτσι πιο εύκολα και συνειδητά θα μπορούμε να κάνουμε το θέλημα του και να σεβόμαστε το γιό του και τους διορισμούς του.

Καμιά φορά, δυστυχώς αυτόν τον θανατηφόρο ιό δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε… Είναι διάχυτος παντού. Είναι μέσα στον αέρα που αναπνέουμε. Αλλά είναι ευθύνη δική μας να διαλέξουμε το πνεύμα του Θεού, αντί για το πνεύμα του κόσμου…

Είδαμε τα εννιά χαρακτηριστικά συμπτώματα με τα οποία ο Σατανάς επιχειρεί για να μας αποπροσανατολίσει. Το ζήτημα είναι τι θα επιλέξουμε εμείς. Ας θυμόμαστε πάντα τι λέει το εδάφιο Παροιμίες 10:22 (Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει,+και εκείνος δεν προσθέτει πόνο σε αυτήν.+).

Κι αν τελικά χωρίς να το προσέξουμε πέσουμε σε μια τέτοια παγίδα, υπάρχει τρόπος να συνέλθουμε; Ο ομιλητής τόνισε πως ναι, είναι σα να είμαστε άρρωστοι και πηγαίνουμε στον γιατρό. Εν προκειμένω ο γιατρός είναι ο Ιεχωβά. Υπάρχουν δυο χάπια που θα μας βοηθήσουν πολύ. Το ένα μπορούμε να το παίρνουμε καθημερινά το πρωί και αφορά τη μελέτη της Αγίας Γραφής και το στοχασμό και άλλο η το άλλο αφορά την τακτική συμμετοχή στις συναθροίσεις και στο έργο διακονίας των καλών νέων της Βασιλείας.

Και φυσικά χρειάζεται καλή επικοινωνία με τον γιατρό (τον Ιεχωβά) μέσω του προνομίου της προσευχής. Έτσι θα μπορέσουμε όλοι να απολαύσουμε όμορφες, καλύτερες μέρες τώρα και θα πάρουμε με βεβαιότητα το εισιτήριο για ένα αιώνιο μέλλον στο νέο σύστημα πραγμάτων που ετοιμάζει ο Θεός για μας, εδώ στη γη.