Με την ευκαιρία της επετείου μνήμης για τα 72 χρόνια από την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα.

Έφτασε στο e-mail μου από άνθρωπο που αγαπώ και εμπιστεύομαι. Αργότερα είδα μια παρόμοια ανάρτηση από τον φίλο μου Μπάμπη Δασκαλάκη σε μια ειδική ομάδα. Αποφάσισα παρ’ όλα αυτά να το δημοσιεύσω επειδή έχει μεγάλη αξία και επειδή σίγουρα δεν έχουμε τους ίδιους αναγνώστες ώστε να αποτελεί η δημοσίευση, μια υπερβολή.

Έχει σχέση με τη μνήμη από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι γεγονός που ανάγκασε την Ιαπωνία να υποχωρήσει και να τελειώσει με τη νίκη της Αμερικής και των συμμάχων της ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Και έχει μεγάλη αξία, διότι εκείνος που μιλάει είναι ένα άνθρωπος που έπαιξε βασικό ρόλο στη ρήψη της ατομικής βόμβας. Αξίζει να δούμε τι λέει ένας καθολικός ιερέας:

«Η αποτυχία να μιλήσω για την υπέρτατη ηθική διαφθορά του μαζικού αφανισμού πολιτών ήταν αποτυχία ως Χριστιανού και ως ιερέα κατά την άποψή μου. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν εντός και προς έναν κόσμο και μια χριστιανική Εκκλησία η οποία το είχε επιζητήσει – η οποία είχε προετοιμάσει την ηθική συνειδητοποίηση της ανθρωπότητας ώστε να πράξει και να δικαιολογήσει το αδιανόητο. Είμαι βέβαιος ότι κυκλοφορούν εκκλησιαστικά έγγραφα που θρηνούν για το θάνατο πολιτών στους σύγχρονους πολέμους, και είμαι βέβαιος ότι οι έχοντες θέση εξουσίας στην εκκλησία θα τα ανασύρουν για να δείξουν ότι έδινε ηθική καθοδήγηση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα μέλη της.

Εγώ, όμως, ήμουν εκεί, και θα σας πω ότι η επιχειρησιακή ηθική ατμόσφαιρα στην Εκκλησία σε σχέση με το μαζικό βομβαρδισμό των πολιτών του εχθρού ήταν παντελώς αδιάφορη, σιωπηλή, και στην καλύτερη περίπτωση διεφθαρμένη – στη χειρότερη περίπτωση υποστήριζε θρησκευτικά αυτές τις δραστηριότητες ευλογώντας αυτούς που τις έπρατταν.

Τα λέω όλα αυτά όχι για να μετακυλήσω την κριτική σε άλλους, διότι δεν γνωρίζω τις ψυχές τους τότε ή τώρα. Τα λέω όλα αυτά ως ένας από εκείνους που συμμετείχαν στη λεγόμενη χριστιανική ηγεσία της εποχής. Βλέπετε έτσι, ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν πηγαίνω στην ημέρα της κρίσης αποβλέπωντας για δικαιοσύνη στο ζήτημα αυτό. Το έλεος είναι η σωτηρία μου.

[...] Κατά τους πρώτους τρεις αιώνες, τους τρεις αιώνες που ήταν πιο κοντά στον Χριστό, η Εκκλησία ήταν μια φιλειρηνική Εκκλησία. Με τον Κωνσταντίνο η εκκλησία αποδέχτηκε το παγανιστικό ρωμαϊκό ήθος του δίκαιου πολέμου και σιγά-σιγά άρχισαν τα μέλη της να αναμιγνύονται σε μαζικές σφαγές, αρχικά για το κράτος και αργότερα για την πίστη.

Καθολικοί, Ορθόδοξοι και Προτεστάντες, όποιες κι αν είναι οι διαφορές τους σε θεολογικά ζητήματα εσωτερικής φύσης, όλοι συμφώνησαν ότι δεν θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη στα σοβαρά η ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη διδασκαλία του Ιησού σχετικά με την απόρριψη της βίας και την αγάπη για τους εχθρούς. Και έτσι οι κύριοι κλάδοι του Χριστιανισμού μέσω διαφορετικών θεολογικών μεθόδων τροποποίησαν τη διδασκαλία του Κυρίου μας σε αυτά τα θέματα μέχρι και οι τρεις τους να μπορούν να κάνουν όσα απέρριψε ο Ιησούς, δηλαδή, να πράττουν το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, να σφαγιάζουν, να ακρωτηριάζουν, να βασανίζουν.

Αποτελεί για εμένα "σημείο" ότι χίλια εφτακόσια χρόνια χριστιανικού τρόμου και σφαγών θα κατέληγαν στις 9 Αυγούστου 1945 στην ρίψη από Καθολικούς της ατομικής βόμβας πάνω από τη μεγαλύτερη και την πρώτη Καθολική πόλη της Ιαπωνίας. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι εγώ, ως Καθολικός ιερέας, θα είχα καταδικάσει τον ατομικό βομβαρδισμό των μοναχών. (Τρία τάγματα Καθολικών γυναικών μοναχών αφανίστηκαν στο Ναγκασάκι εκείνη την ημέρα.) Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα είχα προτείνει ως κατώτατο όριο Καθολικής ηθικής το να μην βομβαρδίζουν Καθολικοί τα Καθολικά παιδιά. Δεν το έκανα.

Εγώ, όπως εκείνος ο Καθολικός πιλότος στο αεροπλάνο στο Ναγκασάκι, ήμουν κληρονόμος ενός Χριστιανισμού ο οποίος για χίλια εφτακόσια χρόνια ενεπλάκη σε εκδίκηση, σε δολοφονία, σε βασανιστήρια, στην επιδίωξη της εξουσίας, των προνομίων και της βίας, όλα στο όνομα του Κυρίου μας.

Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια του Ναγκασάκι μετά τον πόλεμο και επισκέφτηκα το σημείο όπου κάποτε στεκόταν ο Καθεδρικός ναός του Ουρακάμι. Πήρα μέσα από τα ερείπια ένα κομμάτι ενός θυμιατηρίου. Όταν το κοιτάζω σήμερα προσεύχομαι στον Θεό να μας συγχωρήσει για το βαθμό στον οποίο διαστρέψαμε τη διδασκαλία του Χριστού και καταστρέψαμε τον κόσμο Του διαστρέφοντας αυτή τη διδασκαλία. Ήμουν ο Καθολικός στρατιωτικός ιερέας ο οποίος βρισκόταν εκεί όταν αυτή η αλλόκοτη διαδικασία, η οποία ξεκίνησε με τον Κωνσταντίνο, έφτασε στο κατώτατό της σημείο –ως τώρα».

* George Zabelka, «I was told It was Necessary» [«Μου είπαν ότι Ήταν Αναγκαίο»], Sojourners 9/8 1980, pp./σσ. 12-15.

• Από το https://e-homoreligiosus.blogspot.gr