Ο Άλμπερτ Αινστάιν με την κόρη του Lieserl, όταν ήταν μικρούλα… Ακόμα κι ένας με το IQ ενός τέτοιου ανθρώπου, μπορούσε να διακρίνει τη μεγάλη δύναμη της αγάπης. Εμείς, κάνουμε προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση;

Το είδα χθες σε κάποιες ομάδες. Το είχε ανεβάσει ο φίλος μου ο Νίκος και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Επειδή μπορεί για μας, που εμπιστευόμαστε και διαβάζουμε την Αγία Γραφή, να είναι ξεκάθαρο πόση δύναμη έχει η αγάπη, αλλά το Site αυτό το διαβάζουν κι άλλοι άνθρωποι, οπότε…

Έλεγε λοιπόν αυτό το δημοσίευμα που είχε την ίδια φωτογραφία με την οποία εικονογράφηση που έχουμε κι εμείς (από εκεί πήραμε άλλωστε τη φωτογραφία) τα ακόλουθα:

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κόρη του Αϊνστάιν, Lieserl δώρισε 1.400 επιστολές, που γράφτηκαν από τον πατέρα της, στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, με εντολή να μην δημοσιεύσουν το περιεχόμενό τους, μέχρι δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του.

Αυτή είναι μία από αυτές:

«Όταν πρότεινα τη θεωρία της σχετικότητας, ελάχιστοι με κατάλαβαν, και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα θα συγκρουστεί με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου.

Σου ζητώ να φυλάξεις τα γράμματα για όσο διάστημα χρειαστεί, χρόνια, δεκαετίες, έως ότου η κοινωνία είναι αρκετά προηγμένη για να δεχτεί αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω.

Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη που, μέχρι σήμερα, η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Είναι μια δύναμη που περιλαμβάνει και διέπει όλους, είναι πίσω από κάθε φαινόμενο που λειτουργεί στο σύμπαν και δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από εμάς. Αυτή η παγκόσμια δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.

Όταν οι επιστήμονες ερεύνησαν για μια ενοποιημένη θεωρία του σύμπαντος ξέχασαν την πιο ισχυρή αόρατη δύναμη. Η αγάπη είναι φως, που φωτίζει αυτούς που δίνουν και λαμβάνουν. Η αγάπη είναι βαρύτητα, επειδή κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται έλξη για άλλους. Η αγάπη είναι δύναμη, διότι πολλαπλασιάζει το καλύτερο που έχουμε, και επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μην σβήσει στον τυφλό εγωισμό της. Η Αγάπη ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει. Για την αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Αγάπη είναι ο Θεός και Θεός είναι η Αγάπη.

Η δύναμη αυτή εξηγεί τα πάντα και δίνει νόημα στη ζωή. Αυτή είναι η μεταβλητή που έχουμε αγνοήσει για πολύ καιρό, ίσως γιατί φοβόμαστε την αγάπη, γιατί είναι η μόνη ενέργεια στο σύμπαν που ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να οδηγεί κατά βούληση.

Για να δώσω ορατότητα στην αγάπη, έκανα μια απλή αντικατάσταση στην πιο διάσημη εξίσωση μου. Αν αντί για E = mc2, δεχθούμε ότι η ενέργεια για να θεραπεύσει τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την αγάπη όταν πολλαπλασιάζεται με την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, διότι δεν έχει όρια.

Μετά την αποτυχία της ανθρωπότητας στη χρήση και τον έλεγχο των άλλων δυνάμεων του σύμπαντος, που έχουν στραφεί εναντίον μας, είναι επιτακτική ανάγκη να τραφούμε με ένα άλλο είδος ενέργειας …

Αν θέλουμε το είδος μας να επιβιώσει, αν θέλουμε να βρούμε το νόημα της ζωής, αν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και κάθε ον με αισθήσεις που κατοικεί σε αυτόν, η αγάπη είναι η μία και μοναδική απάντηση.

Ίσως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κάνουμε μια βόμβα αγάπης, μια συσκευή αρκετά ισχυρή ώστε να καταστρέψει εντελώς το μίσος, τον εγωισμό και την απληστία που καταστρέφουν τον πλανήτη.

Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.

Όταν μάθουμε να δίνουμε και να λαμβάνουμε αυτή την παγκόσμια ενέργεια, αγαπητή Lieserl, θα έχουμε επιβεβαιώσει ότι η αγάπη κατακτά τα πάντα, είναι σε θέση να ξεπεράσει τα πάντα, γιατί η αγάπη είναι η πεμπτουσία της ζωής.

Με λυπεί βαθύτατα που δεν μπόρεσα να εκφράσω ό, τι έχω στην καρδιά μου, που χτυπά για σένα μια ζωή. Ίσως είναι πολύ αργά για να ζητήσω συγγνώμη, αλλά καθώς ο χρόνος είναι σχετικός, πρέπει να σου πω ότι σ αγαπώ και πως χάρη σε εσένα έφτασα στην τελική απάντηση!

Ο πατέρας σου, Άλμπερτ Αϊνστάιν»

Τι λέει η Αγία Γραφή για την Αγάπη

Αγάπη: Αίσθημα ένθερμης προσωπικής προσκόλλησης ή βαθιάς στοργής, όπως αυτό που νιώθει κανείς για έναν φίλο, γονέα ή παιδί και ούτω καθεξής· ένθερμη συμπάθεια για κάποιον άλλον· επίσης, η φιλάγαθη στοργή που νιώθει ο Θεός για τα πλάσματά του ή η ευλαβική στοργή που οφείλουν αυτά στον Θεό· επίσης, η γεμάτη καλοσύνη στοργή που εκδηλώνουν κατάλληλα τα πλάσματα του Θεού μεταξύ τους· η δυνατή ή γεμάτη πάθος στοργή για ένα άτομο του αντίθετου φύλου η οποία αποτελεί το συναισθηματικό κίνητρο για τη γαμήλια ένωση. Ένα από τα συνώνυμα της αγάπης είναι η λέξη «αφοσίωση».

Εκτός από αυτές τις έννοιες, οι Γραφές κάνουν επίσης λόγο για την αγάπη που καθοδηγείται από αρχές, όπως είναι η αγάπη για τη δικαιοσύνη ή ακόμη και η αγάπη κάποιου για τους εχθρούς του, για τους οποίους ίσως αυτός να μη νιώθει στοργή. Αυτή η πτυχή, ή έκφραση, της αγάπης σημαίνει ανιδιοτελή αφοσίωση στη δικαιοσύνη και ειλικρινές ενδιαφέρον για τη διαρκή ευημερία των άλλων, καθώς και ενεργή εκδήλωση αυτού του ενδιαφέροντος για το καλό τους.

Το ρήμα ’αχέβ ή ’αχάβ («αγαπώ») και το ουσιαστικό ’αχαβάχ («αγάπη») είναι ως επί το πλείστον οι λέξεις του εβραϊκού κειμένου που χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν την αγάπη με τις παραπάνω σημασίες, τα δε συμφραζόμενα είναι εκείνα που καθορίζουν τη σημασία και το βαθμό που εννοούνται.

Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές χρησιμοποιούνται κυρίως τύποι των λέξεων ἀγάπη, φιλία και δύο λέξεις που παράγονται από τη λέξη στοργή (η λέξη ἔρως, η αγάπη ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, δεν χρησιμοποιείται). Η λέξη ἀγάπη εμφανίζεται πιο συχνά από τις άλλες.

Σχετικά με το ουσιαστικό ἀγάπη και το ρήμα ἀγαπάω. Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), αναφέρει: «Η αγάπη μπορεί να αναγνωριστεί μόνο από τις πράξεις τις οποίες υποκινεί. Η αγάπη του Θεού φαίνεται από το γεγονός ότι πρόσφερε ως δώρο τον Γιο Του, 1 Ιωάν. 4:9, 10. Προφανώς, όμως, δεν επρόκειτο για αγάπη που θέλει να ευχαριστεί ούτε για απλή εκδήλωση στοργής, δηλαδή δεν υποκινήθηκε από κάποια ιδιαίτερη αρετή των αντικειμένων της, Ρωμ. 5:8. Επρόκειτο για έκφραση του Θεϊκού θελήματος μέσω εκούσιας επιλογής, η οποία έγινε χωρίς προσδιορίσιμη αιτία, εκτός από αυτήν που ενυπάρχει στην ίδια τη φύση του Θεού, παράβαλε Δευτ. 7:7, 8».—1981, Τόμ. 3, σ. 21.

Αναφορικά με το ρήμα φιλέω, ο Βάιν σχολιάζει: «Πρέπει να διαχωρίζεται από το ρήμα ἀγαπάω ως προς το εξής: το ρήμα φιλέω εκφράζει εντονότερα τρυφερή στοργή. . . . Εξάλλου, το να αγαπάει κάποιος (ὁ φιλῶν, Κείμενο) τη ζωή, έχοντας υπέρμετρη επιθυμία να τη διατηρήσει και ξεχνώντας τον πραγματικό σκοπό της ζωής, επισύρει τον έλεγχο του Κυρίου, Ιωάν. 12:25. Αντίθετα, το να αγαπάει (ἀγαπᾷν, Κείμενο) τη ζωή με τον τρόπο τον οποίο περιγράφει η λέξη στο εδάφιο 1 Πέτρ. 3:10 σημαίνει να λαβαίνει υπόψη του τα πραγματικά συμφέροντα της ζωής. Εδώ η χρήση της λέξης φιλέω θα ήταν εντελώς ακατάλληλη».—Τόμ. 3, σ. 21, 22.

Το Αναλυτικό Ταμείο της Αγίας Γραφής (Exhaustive Concordance of the Bible), του Τζέιμς Στρονγκ, στο τμήμα του ελληνικού λεξικού (1890, σ. 75, 76), κάνει το εξής σχόλιο κάτω από το λήμμα φιλέω: «Είμαι φίλος (συμπαθώ [ένα άτομο ή κάποιο αντικείμενο]), δηλαδή νιώθω στοργή (κάτι που υποδηλώνει προσωπική προσκόλληση, ως ζήτημα συναισθήματος, ενώ το ρήμα [ἀγαπάω] είναι πιο ευρύ και εμπερικλείει ιδίως την κρίση και την εκούσια συναίνεση της θέλησης, ως ζήτημα αρχής, καθήκοντος και ευπρέπειας . . . )».—Βλέπε ΣΤΟΡΓΗ.

Επομένως, η λέξη ἀγάπη του πρωτότυπου κειμένου έχει την έννοια της αγάπης η οποία καθοδηγείται, ή διέπεται, από αρχές. Μπορεί να περιλαμβάνει ή να μην περιλαμβάνει στοργή και συμπάθεια. Το γεγονός ότι η ἀγάπη μπορεί να περιλαμβάνει στοργή και θερμά αισθήματα γίνεται φανερό από πολλά αποσπάσματα. Στο εδάφιο Ιωάννης 3:35 ο Ιησούς είπε: «Ο Πατέρας αγαπάει [ἀγαπᾷ, Κείμενο] τον Γιο». Στο εδάφιο Ιωάννης 5:20 είπε: «Ο Πατέρας νιώθει στοργή για [φιλεῖ, Κείμενο] τον Γιο». Ασφαλώς, η αγάπη του Θεού για τον Ιησού Χριστό συνοδεύεται από μεγάλη στοργή. Επίσης, ο Ιησούς εξήγησε: «Εκείνος που με αγαπάει [ἀγαπῶν, Κείμενο] θα αγαπηθεί [ἀγαπηθήσεται, Κείμενο] από τον Πατέρα μου, και εγώ θα τον αγαπήσω». (Ιωα 14:21) Αυτή η αγάπη του Πατέρα και του Γιου συνοδεύεται από τρυφερή στοργή για τέτοια άτομα που εκδηλώνουν αγάπη. Οι λάτρεις του Ιεχωβά πρέπει να αγαπούν Αυτόν και τον Γιο του, καθώς και ο ένας τον άλλον, με τον ίδιο τρόπο. —Ιωα 21:15-17.

Άρα λοιπόν, η ἀγάπη, αν και ξεχωρίζει λόγω του σεβασμού προς τις αρχές, δεν χαρακτηρίζεται από έλλειψη αισθημάτων, αλλιώς δεν θα διέφερε από την ψυχρή δικαιοσύνη. Ωστόσο, δεν κυριαρχείται από τα αισθήματα ή από συναισθηματισμό —δεν αγνοεί ποτέ τις αρχές. Ενεργώντας ορθά, οι Χριστιανοί δείχνουν ἀγάπη σε άλλους για τους οποίους μπορεί να μη νιώθουν στοργή ή συμπάθεια, και το κάνουν αυτό για την ευημερία των εν λόγω ατόμων. (Γα 6:10) Ωστόσο, αν και μπορεί να μη νιώθουν στοργή, νιώθουν όμως συμπόνια και ειλικρινές ενδιαφέρον για αυτούς τους συνανθρώπους τους, στο βαθμό και με τον τρόπο που επιτρέπουν και υπαγορεύουν οι δίκαιες αρχές.

Παρ’ όλα αυτά, ενώ η ἀγάπη διέπεται από αρχές, υπάρχουν καλές και κακές αρχές. Θα μπορούσε κάποιος να εκδηλώσει εσφαλμένο είδος ἀγάπης, καθοδηγούμενος από κακές αρχές. Για παράδειγμα, ο Ιησούς είπε: «Αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν, ποιος έπαινος σας ανήκει; Διότι και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν. Και αν κάνετε καλό σε εκείνους που σας κάνουν καλό, ποιος έπαινος σας ανήκει άραγε; Και οι αμαρτωλοί κάνουν το ίδιο. Επίσης, αν δανείζετε χωρίς τόκο σε εκείνους από τους οποίους ελπίζετε να λάβετε, ποιος έπαινος σας ανήκει; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν χωρίς τόκο σε αμαρτωλούς για να πάρουν πίσω τα ίσα». (Λου 6:32-34) Η αρχή βάσει της οποίας ενεργούν τέτοιου είδους άτομα είναι: “Αν μου κάνεις εσύ καλό, θα σου κάνω και εγώ καλό”.

Ο απόστολος Παύλος είπε για κάποιον με τον οποίο είχε συνεργαστεί: «Ο Δημάς με εγκατέλειψε επειδή αγάπησε το παρόν σύστημα πραγμάτων». (2Τι 4:10) Ο Δημάς προφανώς αγάπησε τον κόσμο βάσει της αρχής ότι αυτή η αγάπη θα του απέφερε υλικά οφέλη. Ο Ιησούς λέει: «Οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως, γιατί τα έργα τους ήταν πονηρά. Διότι εκείνος που πράττει απαίσια πράγματα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, για να μην ελεγχθούν τα έργα του». (Ιωα 3:19, 20) Επειδή είναι γεγονός, ή δεδομένη αρχή, ότι το σκοτάδι βοηθάει στη συγκάλυψη των πονηρών τους πράξεων, αυτοί το αγαπούν.

Ο Ιησούς έδωσε την εξής εντολή: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας». (Ματ 5:44) Ο ίδιος ο Θεός εδραίωσε αυτή την αρχή, όπως δηλώνει ο απόστολος Παύλος: «Ο Θεός συστήνει τη δική του αγάπη σε εμάς με το ότι, ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για εμάς. . . . Διότι αν, όταν ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό μέσω του θανάτου του Γιου του, πολύ περισσότερο, τώρα που έχουμε συμφιλιωθεί, θα σωθούμε μέσω της ζωής του». (Ρω 5:8-10) Εξέχον παράδειγμα τέτοιας αγάπης είναι η πολιτεία του Θεού με τον Σαύλο από την Ταρσό, τον μετέπειτα απόστολο Παύλο. (Πρ 9:1-16· 1Τι 1:15) Άρα, η αγάπη προς τους εχθρούς μας πρέπει να διέπεται από την αρχή που εδραίωσε ο Θεός και πρέπει να εκδηλώνεται με υπακοή στις εντολές του, ανεξάρτητα από το αν αυτή η αγάπη συνοδεύεται ή όχι από θερμά αισθήματα ή στοργή.

Ο Θεός. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «Ο Θεός είναι αγάπη». (1Ιω 4:8) Αυτός είναι η ίδια η προσωποποίηση της αγάπης, που είναι η κυρίαρχη ιδιότητά του. Ωστόσο, δεν ισχύει το αντίστροφο, ότι δηλαδή “η αγάπη (η αφηρημένη ιδιότητα) είναι Θεός”. Αυτός αποκαλύπτει τον εαυτό του στην Αγία Γραφή ως Πρόσωπο και μιλάει μεταφορικά για τα «μάτια» του, τα «χέρια» του, την «καρδιά» του, την «ψυχή» του και ούτω καθεξής. Έχει και άλλες ιδιότητες, μεταξύ των οποίων είναι η δικαιοσύνη, η δύναμη και η σοφία. (Δευ 32:4· Ιωβ 36:22· Απ 7:12) Επιπλέον, έχει την ικανότητα να μισεί, μια ιδιότητα εντελώς αντίθετη από την αγάπη. Η αγάπη του για τη δικαιοσύνη απαιτεί από αυτόν να μισεί την πονηρία. (Δευ 12:31· Παρ 6:16) Η αγάπη εμπεριέχει το αίσθημα και την εκδήλωση ένθερμης προσωπικής στοργής, την οποία μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να νιώσει ή η οποία μπορεί να εκδηλωθεί προς ένα πρόσωπο. Ασφαλώς ο Γιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, δεν είναι μια αφηρημένη ιδιότητα. Αυτός είπε ότι βρισκόταν με τον Πατέρα του, εργαζόταν μαζί του, τον ευαρεστούσε και τον άκουγε, και επίσης μίλησε για αγγέλους οι οποίοι βλέπουν το πρόσωπο του Πατέρα του, πράγματα τα οποία είναι αδύνατον να αφορούν μια αφηρημένη ιδιότητα. —Ματ 10:32· 18:10· Ιωα 5:17· 6:46· 8:28, 29, 40· 17:5.

Αποδείξεις της αγάπης του. Είναι άφθονες οι αποδείξεις για το γεγονός ότι ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός και ο Θεός του σύμπαντος, είναι αγάπη. Αυτές τις αποδείξεις μπορεί να τις δει κανείς στην ίδια τη φυσική δημιουργία. Με τι αξιοθαύμαστη επιμέλεια πλάστηκε αυτή για την υγεία, την ευχαρίστηση και την ευημερία του ανθρώπου! Ο άνθρωπος δεν έχει δημιουργηθεί απλώς για να υπάρχει, αλλά για να απολαμβάνει το φαγητό, να ευφραίνεται παρατηρώντας τα χρώματα και τις ομορφιές της δημιουργίας, να απολαμβάνει τα ζώα και τη συντροφιά των συνανθρώπων του και να βρίσκει ευχαρίστηση στις αμέτρητες άλλες χαρές της ζωής. (Ψλ 139:14, 17, 18) Αλλά ο Ιεχωβά έχει δείξει ακόμη περισσότερο την αγάπη του φτιάχνοντας τον άνθρωπο κατά την εικόνα και την ομοίωσή του (Γε 1:26, 27), με την ικανότητα να αγαπάει και να έχει πνευματικότητα, και επίσης αποκαλύπτοντας τον εαυτό του στους ανθρώπους μέσω του Λόγου του και του αγίου του πνεύματος.—1Κο 2:12, 13.

Η αγάπη του Ιεχωβά για το ανθρώπινο γένος είναι σαν την αγάπη που τρέφει ένας Πατέρας για τα παιδιά του. (Ματ 5:45) Δεν τους στερεί τίποτα που είναι για το καλό τους, ανεξάρτητα από το τίμημα που συνεπάγεται κάτι τέτοιο για αυτόν. Η αγάπη του ξεπερνάει οτιδήποτε μπορούμε να νιώσουμε ή να εκφράσουμε. (Εφ 2:4-7· Ησ 55:8· Ρω 11:33) Τη μεγαλύτερη εκδήλωση της αγάπης του —το πιο στοργικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονέας— την επιφύλαξε για το ανθρώπινο γένος. Το έκανε αυτό δίνοντας τη ζωή του ίδιου του πιστού, μονογενούς Γιου του. (Ιωα 3:16) Όπως γράφει ο απόστολος Ιωάννης: «Όσο για εμάς, εμείς αγαπάμε επειδή εκείνος πρώτος μας αγάπησε». (1Ιω 4:19) Αυτός είναι, επομένως, η Πηγή της αγάπης. Ένας άλλος απόστολος, ο Παύλος, γράφει: «Διότι μετά δυσκολίας θα πεθάνει κανείς για έναν δίκαιο· για τον αγαθό ίσως και να τολμάει κανείς να πεθάνει. Αλλά ο Θεός συστήνει τη δική του αγάπη σε εμάς με το ότι, ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για εμάς».—Ρω 5:7, 8· 1Ιω 4:10.

Η αιώνια αγάπη του Θεού. Η αγάπη του Ιεχωβά για τους πιστούς υπηρέτες του είναι αιώνια. Δεν χάνεται ούτε ελαττώνεται, άσχετα με τις περιστάσεις στις οποίες μπορεί να βρίσκονται αυτοί—ευνοϊκές ή δυσμενείς —ή τις δυσκολίες τις οποίες μπορεί να αντιμετωπίζουν— μεγάλες ή μικρές. Ο απόστολος Παύλος δήλωσε με θέρμη: «Διότι είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε κυβερνήσεις ούτε παρόντα πράγματα ούτε μελλοντικά πράγματα ούτε δυνάμεις ούτε ύψος ούτε βάθος ούτε καμιά άλλη δημιουργία θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, η οποία είναι στον Χριστό Ιησού, τον Κύριό μας».—Ρω 8:38, 39.

Η κυριαρχία του Θεού βασίζεται στην αγάπη. Ο Ιεχωβά αγάλλεται με το γεγονός ότι η κυριαρχία του και η υποστήριξη που αυτή λαβαίνει από τα πλάσματά του βασίζονται πρωταρχικά στην αγάπη. Επιθυμεί μόνο όσους αγαπούν την κυριαρχία του λόγω των θαυμάσιων ιδιοτήτων του και επειδή αυτή είναι δίκαιη, όσους προτιμούν τη δική του κυριαρχία από οποιαδήποτε άλλη. (1Κο 2:9) Αυτοί επιλέγουν να υπηρετούν υπό την κυριαρχία του αντί να επιδιώκουν ανεξαρτησία, διότι γνωρίζουν τόσο τον ίδιο όσο και την αγάπη, τη δικαιοσύνη και τη σοφία του, ιδιότητες που, όπως αντιλαμβάνονται, υπερέχουν πολύ από τις δικές τους. (Ψλ 84:10, 11) Ο Διάβολος απέτυχε σε αυτό το σημείο, επειδή επιδίωξε εγωιστικά την ανεξαρτησία του, όπως άλλωστε έκαναν ο Αδάμ και η Εύα. Στην πραγματικότητα, ο Διάβολος αμφισβήτησε τον τρόπο διακυβέρνησης του Θεού, λέγοντας ουσιαστικά ότι ήταν άστοργος και άδικος (Γε 3:1-5), και ότι τα πλάσματα του Θεού δεν Τον υπηρετούσαν από αγάπη αλλά από ιδιοτέλεια. —Ιωβ 1:8-12· 2:3-5.

Ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στον Διάβολο να ζήσει και να υποβάλει τους υπηρέτες του, ακόμη και τον μονογενή του Γιο, σε δοκιμή μέχρι θανάτου. Ο Θεός προείπε ότι ο Ιησούς Χριστός θα έμενε πιστός. (Ησ 53) Πώς μπορούσε να το πει αυτό με τόση σιγουριά για τον Γιο του; Λόγω της αγάπης. Ο Ιεχωβά γνώριζε τον Γιο του και γνώριζε την αγάπη που έτρεφε ο Γιος του για Αυτόν και για τη δικαιοσύνη. (Εβρ 1:9) Γνώριζε τον Γιο του άριστα και με κάθε λεπτομέρεια. (Ματ 11:27) Είχε πλήρη εμπιστοσύνη και πεποίθηση στην πιστότητα του Γιου. Εκτός αυτού, η «αγάπη . . . είναι τέλειος δεσμός ενότητας». (Κολ 3:14) Πρόκειται για τον πιο ισχυρό δεσμό στο σύμπαν, την τέλεια αγάπη που δένει άρρηκτα τον Γιο με τον Πατέρα. Για παρόμοιους λόγους, ο Θεός μπορούσε να εμπιστευτεί την οργάνωση των υπηρετών του, γνωρίζοντας ότι η αγάπη θα κρατούσε τους περισσότερους από αυτούς ακλόνητα προσκολλημένους σε εκείνον υπό δοκιμή και ότι η οργάνωση των πλασμάτων του ποτέ δεν θα αποσκιρτούσε ως σύνολο. —Ψλ 110:3.

Ο Ιησούς Χριστός. Εφόσον επί αμέτρητους αιώνες ο Ιησούς συναναστρεφόταν πολύ στενά με τον Πατέρα του, την Πηγή της αγάπης, και Τον γνώριζε άριστα και με κάθε λεπτομέρεια, μπορούσε να πει: «Αυτός που έχει δει εμένα έχει δει και τον Πατέρα». (Ιωα 14:9· Ματ 11:27) Επομένως, η αγάπη του Ιησού είναι πλήρης, τέλεια. (Εφ 3:19) Ο ίδιος είπε στους μαθητές του: «Κανείς δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, από το να παραδώσει την ψυχή του για χάρη των φίλων του». (Ιωα 15:13) Προηγουμένως τους είχε πει: «Σας δίνω μια καινούρια εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα, να αγαπάτε και εσείς ο ένας τον άλλον». (Ιωα 13:34) Αυτή η εντολή ήταν καινούρια με την έννοια ότι ο Νόμος, κάτω από τον οποίο βρίσκονταν ο Ιησούς και οι μαθητές του εκείνον τον καιρό, έδινε την εξής εντολή: «Πρέπει να αγαπάς το συνάνθρωπό σου [ή τον πλησίον σου] όπως τον εαυτό σου». (Λευ 19:18· Ματ 22:39) Απαιτούσε μεν να αγαπάει κανείς τους άλλους όπως τον εαυτό του, αλλά δεν απαιτούσε αυτοθυσιαστική αγάπη η οποία θα μπορούσε να ωθήσει ένα άτομο να δώσει και την ίδια του τη ζωή για χάρη κάποιου άλλου. Η ζωή και ο θάνατος του Ιησού αποτέλεσαν υπόδειγμα του είδους της αγάπης την οποία απαιτούσε αυτή η καινούρια εντολή. Εκτός από το να κάνει το καλό όποτε δίνεται η ευκαιρία, ο ακόλουθος του Χριστού πρέπει να παίρνει την πρωτοβουλία, υπό την κατεύθυνση του Χριστού, για να βοηθάει τους άλλους πνευματικά ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Πρέπει να αναλαμβάνει δράση για το καλό τους. Το κήρυγμα και η διδασκαλία των καλών νέων στους άλλους, μερικοί από τους οποίους ίσως είναι εχθροί, είναι μια από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις αγάπης, διότι μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να αποκτήσουν αυτοί αιώνια ζωή. Ο Χριστιανός πρέπει “να μεταδίδει, όχι μόνο τα καλά νέα του Θεού, αλλά και την ίδια του την ψυχή” για να βοηθάει εκείνους οι οποίοι δέχονται τα καλά νέα και να συνεργάζεται με αυτούς. (1Θε 2:8) Πρέπει μάλιστα να είναι έτοιμος να παραδώσει την ψυχή του (τη ζωή του) για χάρη τους.—1Ιω 3:16.

Πώς Αποκτάει Κάποιος Αγάπη. Μέσω του αγίου πνεύματος, ο πρώτος άντρας και η πρώτη γυναίκα δημιουργήθηκαν έχοντας σε κάποιον βαθμό αυτό το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Θεού, δηλαδή την αγάπη, καθώς και τη δυνατότητα να επεκτείνουν, να μεγεθύνουν και να εμπλουτίσουν αυτή την αγάπη. Η αγάπη είναι καρπός του πνεύματος του Θεού. (Γα 5:22) Η θεοσεβής αγάπη δεν είναι μια ιδιότητα που την έχει κάποιος χωρίς να γνωρίζει το γιατί, όπως συμβαίνει με ορισμένες σωματικές ή διανοητικές ικανότητες, λόγου χάρη τη σωματική ομορφιά, το μουσικό ταλέντο ή παρόμοιες κληρονομημένες ιδιότητες. Η θεοσεβής αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει μέσα σε ένα άτομο χωρίς τη γνώση και την υπηρεσία του Θεού ή χωρίς στοχασμό και εκτίμηση. Μόνο αν κάποιος καλλιεργεί την αγάπη μπορεί να γίνει μιμητής του Θεού, που είναι η Πηγή της αγάπης. (Ψλ 77:11· Εφ 5:1, 2· Ρω 12:2) Ο Αδάμ δεν καλλιέργησε αγάπη για τον Θεό, δεν προόδευσε μέχρι του σημείου να τελειοποιήσει την αγάπη. Αυτό φαίνεται από το ότι δεν βρισκόταν σε ενότητα με τον Θεό, δεν συνδεόταν μαζί Του με αυτόν τον τέλειο δεσμό ενότητας. Ο Αδάμ, ωστόσο, αν και ήταν ατελής και αμαρτωλός, μεταβίβασε στους απογόνους του, «κατά την εικόνα του», την ικανότητα και τη δυνατότητα να αγαπούν. (Γε 5:3) Γενικά, το ανθρώπινο γένος εκδηλώνει αγάπη, αλλά συχνά πρόκειται για παροδηγημένη, υποβαθμισμένη και διαστρεβλωμένη αγάπη.

Η αγάπη μπορεί να είναι παροδηγημένη. Για τους λόγους αυτούς, είναι φανερό ότι κάποιος μπορεί να έχει αληθινή αγάπη, η οποία να κατευθύνεται σωστά, μόνο αν επιζητεί και ακολουθεί το πνεύμα του Θεού και τη γνώση που πηγάζει από το Λόγο Του. Για παράδειγμα, ένας γονέας νιώθει στοργή για το παιδί του. Αλλά θα μπορούσε να αφήσει αυτή την αγάπη να υποβαθμιστεί ή θα μπορούσε ο ίδιος να παροδηγηθεί λόγω συναισθηματισμού, δίνοντας στο παιδί του τα πάντα χωρίς να του αρνείται τίποτα. Ίσως να μην ασκεί τη γονική του εξουσία παρέχοντας διαπαιδαγώγηση και ενίοτε πραγματική τιμωρία. (Παρ 22:15) Τέτοια υποτιθέμενη αγάπη μπορεί στην ουσία να είναι θέμα οικογενειακής υπερηφάνειας, που ισοδυναμεί με ιδιοτέλεια. Η Αγία Γραφή λέει ότι ένα τέτοιο άτομο δεν εκδηλώνει αγάπη αλλά μίσος, επειδή δεν ακολουθεί την πορεία που θα σώσει τη ζωή του παιδιού του.—Παρ 13:24· 23:13, 14.

Αυτή δεν είναι η αγάπη που προέρχεται από τον Θεό. Η θεοσεβής αγάπη ωθεί κάποιον να κάνει ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για το άλλο άτομο. «Η αγάπη εποικοδομεί». (1Κο 8:1) Η αγάπη δεν είναι συναισθηματισμός. Είναι σταθερή και ισχυρή, κατευθύνεται από θεϊκή σοφία και προσκολλάται πρώτα από όλα σε ό,τι είναι αγνό και σωστό. (Ιακ 3:17) Ο Θεός το κατέδειξε αυτό στην περίπτωση του Ισραήλ, τον οποίο τιμωρούσε αυστηρά όταν δεν υπάκουε, για το δικό τους αιώνιο καλό. (Δευ 8:5· Παρ 3:12· Εβρ 12:6) Ο απόστολος Παύλος λέει στους Χριστιανούς: «Με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση υπομένετε. Ο Θεός φέρεται σε εσάς σαν σε γιους. Διότι ποιος γιος είναι αυτός τον οποίο δεν διαπαιδαγωγεί ο πατέρας του; . . . Επιπλέον, είχαμε τους πατέρες της σάρκας μας για να μας διαπαιδαγωγούν, και τους δείχναμε σεβασμό. Δεν θα πρέπει να υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα της πνευματικής μας ζωής και να ζήσουμε; Διότι εκείνοι επί λίγες ημέρες μας διαπαιδαγωγούσαν σύμφωνα με ό,τι φαινόταν σε εκείνους καλό, αλλά αυτός μας διαπαιδαγωγεί για δικό μας όφελος ώστε να μετάσχουμε στην αγιότητά του. Είναι αλήθεια ότι καμιά διαπαιδαγώγηση δεν φαίνεται προς το παρόν να φέρνει χαρά, αλλά λύπη· ύστερα όμως, σε εκείνους που έχουν γυμναστεί από αυτήν αποφέρει ειρηνικό καρπό, δηλαδή δικαιοσύνη».—Εβρ 12:7-11.

Η γνώση δίνει στην αγάπη τη σωστή κατεύθυνση. Η αγάπη πρέπει να κατευθύνεται πρώτα στον Θεό, πάνω από κάθε άλλον. Αλλιώς θα πάρει εσφαλμένη κατεύθυνση και θα οδηγήσει ακόμη και στη λατρεία κάποιου πλάσματος ή πράγματος. Το να γνωρίζει κανείς τους σκοπούς του Θεού είναι ζωτικής σημασίας, επειδή τότε ξέρει τι είναι καλύτερο για τη δική του ευημερία καθώς και των άλλων, και επίσης θα γνωρίζει πώς να εκδηλώσει αγάπη με τον κατάλληλο τρόπο. Η αγάπη μας για τον Θεό πρέπει να προσφέρεται με “όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμη”. (Ματ 22:36-38· Μαρ 12:29, 30) Δεν πρέπει να συνίσταται απλώς και μόνο σε εξωτερικές εκδηλώσεις, αλλά πρέπει να αντικατοπτρίζει ολόκληρο τον εσωτερικό άνθρωπο. Η αγάπη περιλαμβάνει αισθήματα. (1Πε 1:22) Αλλά αν η διάνοια δεν είναι καταρτισμένη ώστε να γνωρίζει τι είναι η αληθινή αγάπη και πώς ενεργεί, τότε η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί προς εσφαλμένη κατεύθυνση. (Ιερ 10:23· 17:9· παράβαλε Φλπ 1:9.) Η διάνοια πρέπει να γνωρίζει τον Θεό και τις ιδιότητές του, τους σκοπούς του, καθώς και πώς Αυτός εκδηλώνει αγάπη. (1Ιω 4:7) Σε αρμονία με αυτό, και εφόσον η αγάπη είναι η πιο σημαντική ιδιότητα, όταν κάποιος αφιερώνεται στον Θεό, αφιερώνεται στον ίδιο τον Ιεχωβά ως πρόσωπο (στον οποίο η αγάπη είναι η κυρίαρχη ιδιότητα) και όχι σε κάποιο έργο ή σκοπό. Στη συνέχεια, πρέπει να εκδηλώνει την αγάπη με την ψυχή του, με κάθε ίνα της υπόστασής του, και πρέπει να επιστρατεύει όλη του τη δύναμη σε αυτή την προσπάθεια.

Η αγάπη μπορεί να διευρυνθεί. Η αληθινή αγάπη, η οποία αποτελεί καρπό του πνεύματος του Θεού, μπορεί να διευρυνθεί. (2Κο 6:11-13) Δεν είναι φειδωλή, περιορισμένη ή προδιαγεγραμμένη. Πρέπει να προσφέρεται για να είναι πλήρης. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να αγαπάει τον Θεό (Δευ 6:5), τον Γιο του (Εφ 6:24), και κατόπιν ολόκληρη τη Χριστιανική αδελφότητα σε όλο τον κόσμο (1Πε 2:17· 1Ιω 2:10· 4:20, 21). Πρέπει να αγαπάει τη σύζυγό του και εκείνη το σύζυγό της. (Παρ 5:18, 19· Εκ 9:9· Εφ 5:25, 28, 33) Πρέπει να εκδηλώνει αγάπη και στα παιδιά του. (Τιτ 2:4) Οφείλει να αγαπάει όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους εχθρούς του, και να κάνει Χριστιανικά έργα για αυτούς. (Ματ 5:44· Λου 6:32-36) Σχολιάζοντας τους καρπούς του πνεύματος, πρώτος από τους οποίους είναι η αγάπη, η Αγία Γραφή αναφέρει: «Εναντίον τέτοιων πραγμάτων δεν υπάρχει νόμος». (Γα 5:22, 23) Αυτή η αγάπη δεν έχει κάποιον νόμο που να την περιορίζει. Μπορεί κανείς να την εκδηλώνει οποτεδήποτε, οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε βαθμό, προς όποιους την οφείλει. Στην πραγματικότητα, το μόνο χρέος που πρέπει να οφείλουν οι Χριστιανοί ο ένας στον άλλον είναι η αγάπη. (Ρω 13:8) Αυτή η αγάπη του ενός προς τον άλλον αποτελεί διακριτικό γνώρισμα των αληθινών Χριστιανών.—Ιωα 13:35.

Πώς Ενεργεί η Θεοσεβής Αγάπη. Η αγάπη, έτσι όπως «ο Θεός είναι αγάπη», είναι τόσο υπέροχη ώστε είναι δύσκολο να οριστεί. Πιο εύκολο είναι να πει κανείς πώς ενεργεί αυτή. Στην ακόλουθη εξέταση αυτής της θαυμάσιας ιδιότητας, θα αναλυθεί ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζεται στους Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας για αυτό το ζήτημα, πρώτα τονίζει πόσο σημαντική είναι η αγάπη για έναν Χριστιανό πιστό και κατόπιν εξηγεί λεπτομερώς πώς ενεργεί αυτή με ανιδιοτέλεια: «Η αγάπη είναι μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη. Η αγάπη δεν ζηλεύει, δεν κομπάζει, δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια, δεν συμπεριφέρεται άπρεπα, δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα, δεν εξάπτεται. Δεν κρατάει λογαριασμό για το κακό. Δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια. Ανέχεται τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα».—1Κο 13:4-7.

«Η αγάπη είναι μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη». Ανέχεται τις δυσμενείς συνθήκες και τις άδικες ενέργειες των άλλων και το κάνει αυτό σκόπιμα, για να απεργαστεί την ενδεχόμενη σωτηρία όσων ενεργούν άδικα ή άλλων εμπλεκόμενων ατόμων, καθώς και για να δικαιώσει τελικά την κυριαρχία του Ιεχωβά. (2Πε 3:15) Η αγάπη δείχνει καλοσύνη, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις που δέχεται. Η εκδήλωση σκληρότητας ή τραχύτητας από μέρους ενός Χριστιανού προς τους άλλους δεν αποφέρει κανένα όφελος. Ωστόσο, η αγάπη έχει τη δύναμη να είναι σταθερή και να ενεργεί με ευθυκρισία για χάρη της δικαιοσύνης. Εκείνοι που έχουν την εξουσία μπορεί να διαπαιδαγωγούν αυτούς που αδικοπραγούν, αλλά ακόμη και τότε πρέπει να φέρονται με καλοσύνη. Η έλλειψη καλοσύνης δεν θα ωφελούσε ούτε το άτομο που δίνει τη συμβουλή χωρίς καλοσύνη ούτε εκείνον που διαπράττει την αδικία, ο οποίος μάλιστα θα μπορούσε να απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από τη μετάνοια και τα δίκαια έργα.—Ρω 2:4· Εφ 4:32· Τιτ 3:4, 5.

«Η αγάπη δεν ζηλεύει». Δεν νιώθει φθόνο για τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στους άλλους. Χαίρεται όταν βλέπει έναν συνάνθρωπο να λαβαίνει κάποια θέση μεγαλύτερης ευθύνης. Δεν μνησικακεί ακόμη και όταν αποδέκτες των καλών πραγμάτων είναι οι εχθροί. Είναι γενναιόδωρη. Ο Θεός κάνει τη βροχή του να πέφτει σε δικαίους και αδίκους. (Ματ 5:45) Οι υπηρέτες του Θεού που έχουν αγάπη είναι ικανοποιημένοι με την κατάστασή τους (1Τι 6:6-8) και με τη θέση τους, χωρίς να εκτρέπονται από αυτήν ή να επιδιώκουν ιδιοτελώς τη θέση που κατέχει κάποιος άλλος. Ο Σατανάς ο Διάβολος, υποκινούμενος από ιδιοτέλεια και φθόνο, εκτράπηκε από τη θέση του, και μάλιστα θέλησε να του αποδοθεί λατρεία από τον Ιησού Χριστό.—Λου 4:5-8.

Η αγάπη «δεν κομπάζει, δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια». Δεν επιζητεί επευφημίες και θαυμασμό από άλλα πλάσματα. (Ψλ 75:4-7· Ιου 16) Ο άνθρωπος που έχει αγάπη δεν θα μειώνει τους άλλους για να φαίνεται αυτός πιο σπουδαίος. Αντίθετα, θα εξυψώνει τον Θεό και με ειλικρίνεια θα ενθαρρύνει και θα εποικοδομεί τους άλλους. (Ρω 1:8· Κολ 1:3-5· 1Θε 1:2, 3) Θα χαίρεται όταν βλέπει κάποιον άλλον Χριστιανό να προοδεύει. Επίσης, δεν θα καυχιέται για τα πράγματα που πρόκειται να κάνει. (Παρ 27:1· Λου 12:19, 20· Ιακ 4:13-16) Θα αντιλαμβάνεται πως ό,τι επιτελεί οφείλεται στη δύναμη που δίνει ο Ιεχωβά. (Ψλ 34:2· 44:8) Ο Ιεχωβά είπε στον Ισραήλ: «Εκείνος που καυχιέται ας καυχιέται για το εξής πράγμα: για το ότι έχει ενόραση και έχει γνώση για εμένα, ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, Αυτός που εκδηλώνει στοργική καλοσύνη, κρίση και δικαιοσύνη στη γη· διότι σε αυτά βρίσκω ευχαρίστηση».—Ιερ 9:24· 1Κο 1:31.

Η αγάπη «δεν συμπεριφέρεται άπρεπα». Δεν έχει κακούς τρόπους. Δεν εμπλέκεται σε απρεπή συμπεριφορά, όπως είναι τα σεξουαλικά αδικήματα ή η σκανδαλώδης διαγωγή. Δεν είναι αγενής, χυδαία, απότομη, προσβλητική, άξεστη ή αναιδής σε κανέναν. Το άτομο που έχει αγάπη θα αποφεύγει οτιδήποτε στην εμφάνισή του ή στις πράξεις του το οποίο ενοχλεί τους Χριστιανούς αδελφούς του. Ο Παύλος έδωσε την εξής οδηγία στην εκκλησία της Κορίνθου: «Τα πάντα ας γίνονται με ευπρέπεια και με διευθέτηση». (1Κο 14:40) Η αγάπη θα υποκινεί επίσης κάποιον να φέρεται τίμια ενώπιον εκείνων που δεν είναι Χριστιανοί πιστοί.—Ρω 13:13· 1Θε 4:12· 1Τι 3:7.

Η αγάπη «δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα». Ακολουθεί την αρχή: «Ο καθένας ας επιζητεί, όχι το δικό του συμφέρον, αλλά του άλλου». (1Κο 10:24) Εδώ έρχεται στο προσκήνιο το ενδιαφέρον για την αιώνια ευημερία των άλλων. Αυτό το ειλικρινές ενδιαφέρον για τους άλλους είναι ένας από τους ισχυρότερους υποκινητικούς παράγοντες για την αγάπη, καθώς και ένας από αυτούς που φέρνουν τα πιο θετικά και ωφέλιμα αποτελέσματα. Το άτομο που έχει αγάπη δεν απαιτεί να γίνεται το καθετί με το δικό του τρόπο. Ο Παύλος είπε: «Στους αδύναμους έγινα αδύναμος, για να κερδίσω τους αδύναμους. Έγινα τα πάντα σε ανθρώπους κάθε είδους, για να σώσω με κάθε τρόπο μερικούς. Κάνω δε τα πάντα για χάρη των καλών νέων, για να γίνω συμμέτοχος σε αυτά μαζί με άλλους». (1Κο 9:22, 23) Ούτε απαιτεί η αγάπη τα «δικαιώματά» της, αλλά ενδιαφέρεται περισσότερο για την πνευματική ευημερία του άλλου ατόμου. —Ρω 14:13, 15.

Η αγάπη «δεν εξάπτεται». Δεν ζητάει αφορμή ή δικαιολογία για να εξαφθεί. Δεν ωθείται σε ξεσπάσματα θυμού, τα οποία αποτελούν έργο της σάρκας. (Γα 5:19, 20) Το άτομο που έχει αγάπη δεν προσβάλλεται εύκολα από αυτά που λένε ή κάνουν οι άλλοι. Δεν φοβάται μήπως θιχτεί η προσωπική του «αξιοπρέπεια».

Η αγάπη «δεν κρατάει λογαριασμό για το κακό» (οὐ λογίζεται τὸ κακόν, Κείμενο). Δεν θεωρεί ότι έχει υποστεί βλάβη την οποία πρέπει να κρατήσει γραμμένη στα “κατάστιχα”, σαν να λέγαμε, ως λογαριασμό που χρειάζεται να τακτοποιηθεί ή να ξεπληρωθεί στον κατάλληλο καιρό, ενώ στο μεταξύ διακόπτει κάθε σχέση ανάμεσα σε εκείνον που υπέστη τη βλάβη και σε εκείνον που την προκάλεσε. Αυτό θα φανέρωνε εκδικητικό πνεύμα, το οποίο καταδικάζεται στην Αγία Γραφή. (Λευ 19:18· Ρω 12:19) Η αγάπη δεν αποδίδει κακά ελατήρια στους άλλους αλλά έχει την τάση να αναγνωρίζει ελαφρυντικά και να δίνει στους άλλους το ευεργέτημα της αμφιβολίας.—Ρω 14:1, 5.

Η αγάπη «δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια». Η αγάπη χαίρεται με την αλήθεια έστω και αν αυτή ανατρέπει προηγούμενες πεποιθήσεις ή παλιότερες δηλώσεις. Προσκολλάται στο Λόγο της αλήθειας του Θεού. Πάντοτε συντάσσεται με το σωστό και δεν βρίσκει ευχαρίστηση σε σφάλματα, ψέματα ή οποιαδήποτε μορφή αδικίας, όποιο και αν είναι το θύμα, ακόμη και εχθρός. Ωστόσο, αν κάτι είναι εσφαλμένο ή παραπλανητικό, η αγάπη δεν φοβάται να το εκθέσει για χάρη της αλήθειας και των άλλων. (Γα 2:11-14) Επίσης, προτιμάει να υπομείνει την αδικία παρά να διαπράξει κάποια άλλη για να την αντισταθμίσει. (Ρω 12:17, 20) Αν όμως ένα άλλο άτομο λάβει κατάλληλη διόρθωση από κάποιον αρμόδιο, αυτός που διαθέτει αγάπη δεν θα λειτουργήσει συναισθηματικά παίρνοντας το μέρος του ατόμου που διαπαιδαγωγήθηκε και κατακρίνοντας τη διόρθωση ή εκείνον που ήταν αρμόδιος να την παράσχει. Μια τέτοια ενέργεια δεν θα αποτελούσε εκδήλωση αγάπης για το εν λόγω άτομο. Ίσως να κέρδιζε την εύνοιά του, αλλά θα το έβλαπτε μάλλον παρά θα το βοηθούσε.

Η αγάπη «ανέχεται τα πάντα». Είναι πρόθυμη να υπομένει, να υποφέρει για χάρη της δικαιοσύνης. Κατά λέξη το πρωτότυπο κείμενο λέει: πάντα στέγει, δηλαδή «όλα τα καλύπτει». Αυτός που έχει αγάπη δεν θα βιαστεί να εκθέσει στους άλλους εκείνον που έσφαλε εναντίον του. Αν το αδίκημα δεν είναι πολύ σοβαρό, θα το παραβλέψει. Ειδάλλως, όταν είναι εφικτή η πορεία που συστήνει ο Ιησούς στα εδάφια Ματθαίος 18:15-17, θα την ακολουθήσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν το άλλο άτομο ζητήσει συγχώρηση αφού του επισημανθεί το σφάλμα κατ’ ιδίαν και επανορθώσει τη βλάβη, τότε εκείνος που έχει αγάπη θα δείξει ότι η συγχώρησή του είναι αληθινή, ότι έχει καλύψει πλήρως το ζήτημα, όπως κάνει και ο Θεός.—Παρ 10:12· 17:9· 1Πε 4:7, 8.

Η αγάπη «πιστεύει τα πάντα». Η αγάπη πιστεύει αυτά που έχει πει ο Θεός στο Λόγο της αλήθειας του, ακόμη και αν τα φαινόμενα συγκλίνουν προς το αντίθετο και ο άπιστος κόσμος χλευάζει. Αυτή η αγάπη, ειδικά όταν στρέφεται στον Θεό, αποτελεί αναγνώριση της φιλαλήθειάς του, με βάση το υπόμνημα της πιστότητας και της αξιοπιστίας του, όπως ακριβώς γνωρίζουμε και αγαπάμε έναν αληθινό, πιστό φίλο και δεν αμφιβάλλουμε όταν μας λέει κάτι για το οποίο μπορεί να μην έχουμε αποδείξεις. (Ιη 23:14) Η αγάπη πιστεύει όλα όσα λέει ο Θεός, αν και μπορεί να μην είναι σε θέση να τα καταλάβει πλήρως, και είναι πρόθυμη να περιμένει υπομονετικά ωσότου το ζήτημα εξηγηθεί πληρέστερα ή ωσότου κατανοηθεί με σαφήνεια. (1Κο 13:9-12· 1Πε 1:10-13) Η αγάπη έχει επίσης εμπιστοσύνη στον τρόπο με τον οποίο κατευθύνει ο Θεός τη Χριστιανική εκκλησία και τους διορισμένους υπηρέτες του και υποστηρίζει τις αποφάσεις τους οι οποίες βασίζονται στο Λόγο του Θεού. (1Τι 5:17· Εβρ 13:17) Ωστόσο, η αγάπη δεν είναι αφελής, διότι ακολουθεί τη συμβουλή του Λόγου του Θεού να “δοκιμάζει τις εμπνευσμένες εκφράσεις για να δει αν προέρχονται από τον Θεό”, δοκιμάζει δε τα πάντα με γνώμονα την Αγία Γραφή. (1Ιω 4:1· Πρ 17:11, 12) Η αγάπη κάνει κάποιον να έχει εμπιστοσύνη στους πιστούς Χριστιανούς αδελφούς του. Ο Χριστιανός δεν είναι καχύποπτος ή δύσπιστος απέναντί τους, εκτός αν υπάρχει αδιάσειστη απόδειξη ότι έχουν σφάλει.—2Κο 2:3· Γα 5:10· Φλμ 21.

Η αγάπη «ελπίζει τα πάντα». Ελπίζει όλα όσα έχει υποσχεθεί ο Ιεχωβά. (Ρω 12:12· Εβρ 3:6) Εξακολουθεί να εργάζεται, περιμένοντας υπομονετικά τον Ιεχωβά να παραγάγει καρποφορία, να φέρει την αύξηση. (1Κο 3:7) Αυτός που έχει αγάπη θα ελπίζει το καλύτερο για τους Χριστιανούς αδελφούς του σε οποιεσδήποτε περιστάσεις και αν βρίσκονται αυτοί, ακόμη και αν κάποιοι είναι αδύναμοι στην πίστη. Θα συνειδητοποιεί πως, αν ο Ιεχωβά είναι υπομονετικός με τέτοια αδύναμα άτομα, και ο ίδιος πρέπει να υιοθετήσει παρόμοια στάση. (2Πε 3:15) Συνεχίζει μάλιστα να στηρίζει όσους βοηθάει να γνωρίσουν την αλήθεια, ελπίζοντας και περιμένοντας να υποκινηθούν από το πνεύμα του Θεού ώστε να τον υπηρετήσουν.

Η αγάπη «υπομένει τα πάντα». Απαιτείται αγάπη για να διατηρήσει ο Χριστιανός την ακεραιότητά του στον Ιεχωβά Θεό. Παρά τα όσα κάνει ο Διάβολος για να δοκιμάσει τη γνησιότητα της αφοσίωσης και της πιστότητας του Χριστιανού προς τον Θεό, η αγάπη θα υπομείνει με τέτοιον τρόπο ώστε ο Χριστιανός να παραμείνει όσιος στον Θεό.—Ρω 5:3-5· Ματ 10:22.

«Η αγάπη ποτέ δεν χάνεται». Ποτέ δεν θα τερματιστεί ούτε θα πάψει να υπάρχει. Καινούριες γνώσεις και νέα κατανόηση μπορεί να διορθώσουν αυτά που πιστεύαμε κάποτε. Η ελπίδα αλλάζει καθώς τα πράγματα για τα οποία ελπίζαμε εκπληρώνονται και θέτουμε την ελπίδα μας σε νέα πράγματα. Αλλά η αγάπη παραμένει πάντοτε πλήρης και εξακολουθεί να γίνεται ολοένα και πιο ισχυρή.—1Κο 13:8-13.

«Καιρός να Αγαπάει Κανείς». Οι μόνοι που αποκλείονται από την αγάπη είναι εκείνοι τους οποίους ο Ιεχωβά υποδεικνύει ως ανάξιους ή οι οποίοι έχουν χαράξει μια πορεία κακίας. Η αγάπη εκτείνεται σε όλους τους ανθρώπους μέχρι να δείξουν ότι μισούν τον Θεό. Τότε τερματίζεται η εκδήλωση αγάπης προς αυτούς. Τόσο ο Ιεχωβά Θεός όσο και ο Ιησούς Χριστός αγαπούν τη δικαιοσύνη και μισούν την ανομία. (Ψλ 45:7· Εβρ 1:9) Όσοι τρέφουν μεγάλο μίσος για τον αληθινό Θεό δεν είναι άτομα στα οποία πρέπει κανείς να δείχνει αγάπη. Πραγματικά, το να συνεχίζει κάποιος να εκδηλώνει αγάπη σε τέτοιου είδους άτομα δεν ωφελεί καθόλου, διότι όσοι μισούν τον Θεό δεν πρόκειται να ανταποκριθούν στην αγάπη του Θεού. (Ψλ 139:21, 22· Ησ 26:10) Άρα λοιπόν, ορθά τους μισεί ο Θεός και έχει ορίσει έναν καιρό για να αναλάβει δράση εναντίον τους.—Ψλ 21:8, 9· Εκ 3:1, 8.

Πράγματα που Δεν Πρέπει να Αγαπάει Κάποιος. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «Μην αγαπάτε ούτε τον κόσμο ούτε τα πράγματα που είναι μέσα στον κόσμο. Αν κανείς αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη του Πατέρα δεν είναι σε αυτόν· επειδή το καθετί στον κόσμο —η επιθυμία της σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονική επίδειξη των μέσων διαβίωσης κάποιου— δεν προέρχεται από τον Πατέρα αλλά προέρχεται από τον κόσμο». (1Ιω 2:15, 16) Παρακάτω, ο ίδιος αναφέρει πως «ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού». (1Ιω 5:19) Ως εκ τούτου, εκείνοι που αγαπούν τον Θεό μισούν κάθε πονηρή οδό.—Ψλ 101:3· 119:104, 128· Παρ 8:13· 13:5.

Ενώ η Αγία Γραφή δείχνει ότι οι σύζυγοι πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλον και ότι αυτή η αγάπη περιλαμβάνει τις γαμήλιες σχέσεις (Παρ 5:18, 19· 1Κο 7:3-5), τονίζει πόσο εσφαλμένος είναι ο σαρκικός, κοσμικός τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι εκδηλώνουν σεξουαλική αγάπη για άτομα που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί τους. (Παρ 7:18, 19, 21-23) Ένα άλλο κοσμικό πράγμα είναι ο υλισμός, η «φιλαργυρία» (κατά κυριολεξία, «αγάπη για το ασήμι»), που είναι ρίζα κάθε είδους κακών πραγμάτων.—1Τι 6:10· Εβρ 13:5.

Ο Ιησούς Χριστός προειδοποίησε να μην επιζητεί κανείς δόξα από ανθρώπους. Με καυστικό τρόπο κατέκρινε τους υποκριτές θρησκευτικούς ηγέτες των Ιουδαίων, στους οποίους άρεσε να προσεύχονται όρθιοι στις συναγωγές και στις γωνιές των πλατιών δρόμων για να τους βλέπουν οι άνθρωποι και οι οποίοι αγαπούσαν τις εξέχουσες θέσεις στα δείπνα και τα μπροστινά καθίσματα στις συναγωγές. Έδειξε ότι αυτοί είχαν ήδη λάβει στο πλήρες την ανταμοιβή τους, αυτήν που αγαπούσαν και επιθυμούσαν, δηλαδή τιμή και δόξα από ανθρώπους, γι’ αυτό και δεν είχαν να περιμένουν καμιά ανταμοιβή από τον Θεό. (Ματ 6:5· 23:2, 5-7· Λου 11:43) Το υπόμνημα αναφέρει: «Πολλοί ακόμη και από τους άρχοντες έθεσαν πράγματι πίστη [στον Ιησού], αλλά εξαιτίας των Φαρισαίων δεν τον ομολογούσαν, για να μην αποβληθούν από τη συναγωγή· διότι αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων πιο πολύ και από τη δόξα του Θεού».—Ιωα 12:42, 43· 5:44.

Μιλώντας στους μαθητές του, ο Ιησούς είπε: «Αυτός που τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για [ὁ φιλῶν, Κείμενο] την ψυχή του την καταστρέφει, αλλά αυτός που μισεί την ψυχή του σε αυτόν τον κόσμο θα τη διαφυλάξει για αιώνια ζωή». (Ιωα 12:23-25) Όποιος προτιμάει να προστατέψει τη ζωή του τώρα αντί να είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του ως ακόλουθος του Χριστού θα χάσει την αιώνια ζωή, αλλά όποιος θεωρεί τη ζωή σε αυτόν τον κόσμο δευτερεύουσας σημασίας και αγαπάει τον Ιεχωβά και τον Χριστό, καθώς και τη δικαιοσύνη τους, πάνω από οτιδήποτε άλλο, θα λάβει αιώνια ζωή.

Ο Θεός μισεί τους ψεύτες, επειδή δεν έχουν αγάπη για την αλήθεια. Μέσω οράματος είπε στον απόστολο Ιωάννη: «Έξω [από την άγια πόλη, τη Νέα Ιερουσαλήμ] είναι οι σκύλοι και εκείνοι που ασκούν πνευματισμό και οι πόρνοι και οι φονιάδες και οι ειδωλολάτρες και ο καθένας που του αρέσει [φιλῶν, Κείμενο] το ψέμα και εμμένει σε αυτό».—Απ 22:15· 2Θε 2:10-12.

Η Αγάπη Κάποιου Μπορεί να Ψυχρανθεί. Ο Ιησούς Χριστός, μιλώντας στους μαθητές του για πράγματα που θα ήταν μελλοντικά, έδειξε ότι η αγάπη πολλών που θα ισχυρίζονταν ότι πιστεύουν στον Θεό θα ψυχραινόταν. (Ματ 24:3, 12) Ο απόστολος Παύλος είπε ότι, ως γνώρισμα των κρίσιμων καιρών που θα έρχονταν, οι άνθρωποι θα γίνονταν «φιλάργυροι». (2Τι 3:1, 2) Επομένως, είναι φανερό ότι μπορεί κάποιος να παραβλέψει τις σωστές αρχές και ότι το ορθό είδος αγάπης που έτρεφε κάποτε μπορεί να σβήσει. Αυτό τονίζει πόσο σημαντικό είναι να εκδηλώνει και να αναπτύσσει κάποιος συνεχώς την αγάπη, κάνοντας στοχασμούς γύρω από το Λόγο του Θεού και διαπλάθοντας τη ζωή του σύμφωνα με τις δικές Του αρχές. —Εφ 4:15, 22-2

• Η επιστολή του Αιστάιν δημοσιεύτηκε στο https://www.palmosnews.gr
• Όσα αφορούν την αγάπη μέσα από την Αγία Γραφή είναι από το ΕΝΟΡΑΣΗ

Η Αρλέτα ήταν μια καλλιτέχνιδα παλαιάς κοπής, χαμηλών τόνων που φρόντιζε να μη στρέφει τους προβολείς της δημοσιότητας πάνω της για κανένα άλλο, λόγο πλην των τραγουδιών της, με τα οποία μεγάλωσαν διαφορετικές γενιές… Και ήταν αρκετά νέα, δυστυχώς…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/08/2017

Διάβασα στο protagon.gr, ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα για την Αρλέτα που έφυγε από κοντά μας την εβδομάδα που πέρασε, γραμμένο από τον Στάθη Παχίδη. Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, αλλά μου άρεσε πολύ ο τρόπος που έγραψε, ίσως γιατί και η φωνή της Αρλέτας μου άρεσε πολύ, ενώ σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, ανθρώπους της γενιάς μου.

Έλεγε ανάμεσα στα άλλα το κείμενο:

Ένα νησί μέσα στην πόλη, μέσα στη βουή, στη βιασύνη, στη φωνασκία και στη ματαιοδοξία των άλλων. Ένα νησί απάγγειο ήμερο αλλά και επί τούτου αισθαντικά σαρκαστικό. Ναι, ένα νησί, μόνο αλλά ευεπίφορο πάντα προς εξερεύνηση, εκεί στη μέση των Εξαρχείων ή της πλατείας Κυψέλης -θα δυσκολευτείς μάλλον να το βρεις: το Αρλετονήσι.

Η Αργυρώ Νικολέτα Τσάπρα, αυτό ήταν το πραγματικό όνομα της Αρλέτας, το δήλωσε δημόσια και κατηγορηματικά από το 1991 στον δίσκο «Ασε τα κρυφά κρυμμένα» πως ένα νησί ήταν, μη σας πω μια χώρα, μια επικράτεια ολόκληρη από μόνη της. Με δικούς της νόμους και ήθη, με βλέμμα ξεχωριστό και προσωπικό σύνταγμα απαραβίαστο, μακριά από μόδες, στυλ και επιταγές.

Ένας τόπος, ένα σύμπαν ολόκληρο, που η πιάτσα έκανε πως δεν το έβλεπε, πως δεν υπήρχε —ποιος ν’ αντέξει εξάλλου την αποστασιοποίηση, τους σκληρούς αλλά δίκαιους νόμους και το σαρκασμό…

Είχε ίσκιους δροσερούς υψηλής κι αδιαπραγμάτευτης αισθητικής και αύρες προσήλωσης το Αρλετονήσι. Είχε ανέμους χαμηλόφωνους με το ασήκωτο βάρος του κλεισίματος του ματιού, αλλά και όρμους φυσικούς μιας μη αγοραίας ευαισθησίας. Κι είχε γενναιοδωρία και πόρτα ανοιχτή, αυτό το περίεργο νησί μέσα στην πόλη.

Για περίπου τριάντα βράδια το μακρινό 1995 είχα την τύχη να σταθώ εκεί, στη σκηνή του θρυλικού ΖΟΥΜ του Γιάννη Χρονόπουλου στην Πλάκα, πλάι στην Αρλέτα και στο νησί της. Με συνεργάτες και συμμέτοχους όπως η Σωτηρία Λεονάρδου, ο Γιάννης Ιωάννου, ο Ηλίας Κατελάνος, ο Μιχάλης Ορφανίδης, ο Νίκος Κρέτσης, ο πρόωρα εκλιπών Γιάννης Βασσάλος και ο Ντίνος Αποστόλου.

Οι πρόβες στο σπίτι της εκδρομή στο νησί ήταν και μέχρι ρεμπέτικα εκτός προγράμματος έρχονταν να μας ταξιδέψουν. Το χιούμορ κι ο αυτοσαρκασμός, φυσικά σαν ανάσα κι όταν της έλεγα πόσο είχε επηρεάσει σα γυναικεία φινέτσα την αισθητική των Ελληνίδων της γενιάς της, μ’ έστελνε στον οφθαλμίατρο. Μέχρι και το Ντούο Φράντζα, εμείς οι ευρυμέτωποι, στήσαμε με τον Ντίνο για τον κλασσικό πια Λύκο της.

Ένα παράξενο νησί, εκεί μέσα στην πόλη των άλλων, ήταν το Αρλετονήσι. Θα δυσκολευτείς να το βρεις, δεν το έχουν χάρτες και οδηγοί ούτε GPS το βρίσκουν, κάποιοι λένε πως από χτες δεν υπάρχει. Κι όμως οι μουσικές της αύρας του καθαρά ακούγονται και θ’ ακούγονται, λιγάκι αν στήσεις αυτί και ψυχή:

«Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη/ Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι»…

Να’ ναι Αύγουστος, λίγο πριν την αργία, να φεύγουν και οι τελευταίοι εκδρομείς, να κάνει κι ένα διάλειμμα ετούτη η εφημερίδα για να πάρουν μια ανάσα τα στελέχη της και ακριβώς εκεί να φεύγει και η Αρλέτα στο ταξίδι χωρίς επιστροφή. Είναι σκληρό και άδικο. Γιατί δεν ήταν και τόσο μεγάλη, μόλις 72 ετών και όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με τις μελωδίες της, μείναμε πιο μόνοι.

Εύχομαι σε όλους τους Αναγνώστες, όπου και αν επιλέξουν να πάνε ως τελευταίοι εκδρομείς, να περάσουν καλά. Εμείς θα είμαστε εδώ να καταγράφουμε και να σχολιάζουμε την επικαιρότητα που δόξα τω Θεώ, έχει τόσα να μας δώσει μιας και αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν και μεγάλη φαντασία. Πολύ προβλέψιμοι, είναι.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί το Σάββατο 12/8/2017 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις». Την ερχόμενη εβδομάδα δεν θα έχουμε, επειδή «κλείνει» για μια εβδομάδα, να κάνουν μικρές διακοπές και τα στελέχη της…

ΒΙΡΜΑΝΙΑ, 1824 —Οι αξιωματικοί του βασιλιά μόλις τελείωσαν την έρευνα που έκαναν στο σπίτι των ιεραποστόλων Αντονίραμ και Αν Τζάντσον, παίρνοντας οτιδήποτε θεωρούσαν ότι είχε αξία. Αλλά τους ξέφυγε ο πολυτιμότερος θησαυρός—ένα μεταφρασμένο χειρόγραφο της Αγίας Γραφής που η Αν είχε θάψει κρυφά κάτω από το σπίτι. Ο Αντονίραμ, ο μεταφραστής, κείτεται αλυσοδεμένος μέσα σε μια φυλακή πνιγμένη στα κουνούπια, κατηγορούμενος για κατασκοπεία. Αυτή τη φορά, η υγρασία απειλεί το χειρόγραφο με καταστροφή. Πώς μπορεί να σωθεί; Η Αν το ράβει μέσα σε ένα σκληρό μαξιλάρι και το δίνει στον άντρα της, στη φυλακή. Το μαξιλάρι διατηρείται, και το περιεχόμενό του γίνεται μέρος της πρώτης Αγίας Γραφής στη βιρμανική.

Η Αγία Γραφή είχε πολλές παρόμοιες περιπέτειες σε όλη την ιστορία. Σε προηγούμενα δημοσιεύματα δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ εξετάσαμε τη μετάφραση και την κυκλοφορία της Αγίας Γραφής από την ολοκλήρωσή της ως τις αρχές του 17ου αιώνα. Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα για την Αγία Γραφή από τότε ως σήμερα; Θα γινόταν ποτέ διαθέσιμη σε όλους τους ανθρώπους; Τι ρόλο έχει παίξει η Εταιρία Σκοπιά;

Ιεραπόστολοι και Βιβλικές Εταιρίες

Σε πολλές χώρες, στη διάρκεια του 17ου και του 18ου αιώνα, ο αριθμός εκείνων που διάβαζαν την Αγία Γραφή αυξήθηκε κατακόρυφα. Ιδιαίτερα η Αγγλία επηρεάστηκε βαθιά από την Αγία Γραφή στη διάρκεια αυτής της περιόδου. Στην πραγματικότητα, οι ιστορίες και οι διδασκαλίες της Αγίας Γραφής διαπότιζαν τις σκέψεις όλων σχεδόν των ανθρώπων στη χώρα —από το βασιλιά ως το αγόρι που έσερνε το αλέτρι. Αλλά η επιρροή της Αγίας Γραφής έφτασε πιο μακριά. Η Αγγλία ήταν τότε ναυτική, εμπορική και αποικιακή δύναμη, και ορισμένοι Άγγλοι πήραν την Αγία Γραφή μαζί τους στα ταξίδια τους. Έτσι τέθηκε το θεμέλιο για μια διευρυμένη Βιβλική εκστρατεία.

Προς το τέλος του 18ου αιώνα, η Αγία Γραφή υποκίνησε κάποιους ανθρώπους στην Αγγλία να σκεφτούν τις πνευματικές ανάγκες των ιθαγενών λαών που ζούσαν στα απώτατα εδάφη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Δεν συμμερίζονταν όλοι, βέβαια, αυτό το ενδιαφέρον. Πολλοί κληρικοί πίστευαν στον προκαθορισμό και, ως εκ τούτου, θεωρούσαν ότι ήταν θέλημα του Θεού να μη σωθούν μερικοί άνθρωποι. Καθώς ο επίδοξος ιεραπόστολος Γουίλιαμ Κάρεϊ εκφωνούσε με θέρμη μια ομιλία που είχε σκοπό τη συγκέντρωση βοήθειας για μια ιεραποστολή στην Ινδία, κάποιος τον επέπληξε φωνάζοντας: «Κάθησε κάτω, νεαρέ· όταν ο Θεός θελήσει να μεταστρέψει τους ειδωλολάτρες, θα το κάνει χωρίς τη βοήθειά σου!» Παρ’ όλα αυτά, ο Κάρεϊ σαλπάρισε για την Ινδία το 1793. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, αυτός τελικά μετέφρασε την Αγία Γραφή, ολόκληρη ή κατά μέρος, σε 35 ινδικές γλώσσες.

Οι ιεραπόστολοι κατάλαβαν ότι το βασικότερο εργαλείο τους ήταν η Αγία Γραφή στην τοπική γλώσσα. Αλλά ποιος θα προμήθευε Γραφές; Είναι ενδιαφέρον ότι μια δεκαεξάχρονη Ουαλή, η Μαίρη Τζόουνς, έγινε εν αγνοία της η αιτία να δημιουργηθεί ένα κίνημα που θα διένεμε Γραφές σε όλο τον κόσμο. Το 1800 η Μαίρη περπάτησε ξυπόλητη 40 χιλιόμετρα για να αγοράσει μια ουαλική Γραφή από έναν κληρικό. Η Μαίρη μάζευε χρήματα επί έξι χρόνια, και όταν έμαθε ότι όλες οι Γραφές είχαν πουληθεί, άρχισε να κλαίει με λυγμούς, απογοητευμένη. Ο κληρικός, βαθιά συγκινημένος, έδωσε στη Μαίρη μία από τις δικές του Γραφές.

Αργότερα, ο κληρικός αναλογίστηκε τους πολλούς άλλους που χρειάζονταν Γραφές και συζήτησε το πρόβλημα με φίλους του στο Λονδίνο. Το αποτέλεσμα ήταν να συσταθεί το 1804 η Βιβλική Εταιρία για τη Βρετανία και το Εξωτερικό. Η θέση της ήταν απλή: Να προμηθεύει στους ανθρώπους, σε λογική τιμή και στη δική τους γλώσσα, Γραφές που θα είχαν τυπωθεί «χωρίς σημειώσεις και σχόλια». Καταργώντας τα σχόλια στα περιθώρια, οι ιδρυτές της Εταιρίας έλπιζαν να αποφύγουν δογματικές αντιπαραθέσεις. Η Βιβλική Εταιρία, όμως, επρόκειτο να διχαστεί αρκετές φορές σε σχέση με τα Απόκρυφα βιβλία, το βάφτισμα μέσω κατάδυσης και το δόγμα της Τριάδας.

Ο αρχικός ενθουσιασμός μεταδόθηκε γρήγορα και μέχρι το 1813 είχαν συσταθεί ανάλογες εταιρίες στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στη Δανία και στη Ρωσία. Αργότερα προστέθηκαν Βιβλικές εταιρίες σε άλλες χώρες. Όταν οι πρώτες Βιβλικές εταιρίες καθόρισαν τους στόχους τους, πίστευαν ότι ο περισσότερος κόσμος χρησιμοποιούσε μόνο λίγες κύριες γλώσσες. Ούτε που διανοούνταν ότι υπήρχαν χιλιάδες γλώσσες! Σχετικά λίγοι μεταφραστές ήξεραν την εβραϊκή ή την ελληνική ώστε να μεταφράζουν απευθείας από αυτές σε κάποια ομιλούμενη γλώσσα. Γι’ αυτό, όταν η Βιβλική Εταιρία για τη Βρετανία και το Εξωτερικό χρηματοδοτούσε μεταφράσεις, τις περισσότερες φορές οι μεταφραστές βάσιζαν την εργασία τους στην αγγλική Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου.

Οι Δυσκολίες Ενός Μεταφραστή

Μεγάλο μέρος της Αγίας Γραφής αποτελείται από αφηγήσεις και παραδείγματα που βασίζονται σε καθημερινές εμπειρίες. Αυτό την κάνει ευκολότερη στη μετάφραση σε σύγκριση με το τι θα συνέβαινε αν ήταν γραμμένη με αόριστους φιλοσοφικούς όρους. Όπως ήταν αναμενόμενο, όμως, οι πρώτες προσπάθειες των ιεραποστόλων απέφεραν μερικές φορές συγκεχυμένες ή αστείες αποδόσεις. Κάποια μετάφραση, για παράδειγμα, έδωσε στους ανθρώπους που ζούσαν σε ένα μέρος της Ινδίας την εντύπωση ότι ο Θεός είναι ένα γαλαζωπό ον. Η λέξη που χρησιμοποιήθηκε ως μετάφραση του «ουράνιος» στην έκφραση «ουράνιος Πατέρας» σήμαινε «αυτός που έχει το χρώμα του ουρανού» —των κατά γράμμα αιθέρων!

Αναφερόμενος στα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο μεταφραστής, ο Αντονίραμ Τζάντσον έγραψε το 1819: “Όταν ξεκινάμε να μάθουμε μια γλώσσα που μιλιέται από ένα λαό ο οποίος ζει στην άλλη άκρη της γης, ο τρόπος έκφρασης του οποίου μάς είναι κατά συνέπεια εντελώς άγνωστος, και τα γράμματα και οι λέξεις δεν έχουν καμία απολύτως ομοιότητα με οποιαδήποτε άλλη γλώσσα την οποία γνωρίζουμε· όταν δεν έχουμε κανένα λεξικό ή διερμηνέα και χρειάζεται να αποκτήσουμε κάποια γνώση της γλώσσας προτού μπορέσουμε να επιστρατεύσουμε έναν ντόπιο δάσκαλο —αυτό σημαίνει εργασία!” Και η εργασία μεταφραστών όπως ο Τζάντσον συνέβαλε πάρα πολύ ώστε να γίνει η Αγία Γραφή ευρύτερα διαθέσιμη.

Η Αν Τζάντσον βοήθησε τον άντρα της στο δύσκολο έργο της μετάφρασης. Αλλά αυτοί οι δύο δεν αντιμετώπισαν απλώς ακαδημαϊκές δυσκολίες. Όταν οι αξιωματικοί του βασιλιά πήραν τον Αντονίραμ δια της βίας στη φυλακή, η Αν ήταν έγκυος. Έδειξε όμως θάρρος και επί 21 μήνες υπέβαλλε σε εχθρικούς αξιωματούχους υπομνήματα για χάρη του άντρα της. Αυτή η ταλαιπωρία, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ίδια ήταν άρρωστη, είχε το τίμημά της. Λίγο καιρό μετά την αποφυλάκιση του Αντονίραμ, η γενναία σύζυγός του Αν και η κορούλα τους πέθαναν από πυρετό. Ο Αντονίραμ ήταν συντετριμμένος. Ωστόσο, απέβλεπε στον Θεό για δύναμη και συνέχισε τη μετάφραση, ολοκληρώνοντας την Αγία Γραφή στη βιρμανική το 1835. Στο μεταξύ, αναπτύσσονταν άλλες ύπουλες αμφισβητήσεις όσον αφορά την Αγία Γραφή.

Αντιπαραθέσεις με Επίκεντρο την Αγία Γραφή

Ο 19ος αιώνας ήταν καιρός μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων, στις οποίες η Αγία Γραφή έπαιξε μερικές φορές πρωταγωνιστικό ρόλο. Λόγου χάρη, αν και η ρωσική Βιβλική Εταιρία άρχισε να λειτουργεί υπό την αιγίδα του τσάρου και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αργότερα αυτοί διέλυσαν την Εταιρία και την έθεσαν υπό απαγόρευση. (Χιλιάδες Γραφές είχαν ήδη καεί περίπου ένα χρόνο νωρίτερα από τους αντιπάλους εκείνης της Εταιρίας.) Ο Ορθόδοξος κλήρος προσπαθούσε τώρα με ζήλο να θέσει τέλος σε εκείνο που είχαν αρχίσει να κάνουν με μεγάλο ενθουσιασμό οι πρώτοι Χριστιανοί —να διαδίδουν παντού την Αγία Γραφή. Οι Ορθόδοξοι ηγέτες το 19ο αιώνα επέμεναν ότι η Αγία Γραφή αποτελούσε απειλή για την εξουσία τόσο της Εκκλησίας όσο και του Κράτους. Αυτό είναι ειρωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το αναδυόμενο πολιτικό επαναστατικό κίνημα θεώρησε την Αγία Γραφή, όχι απειλή για τις αρχές, αλλά απεναντίας όπλο που χρησιμοποιούσαν η Εκκλησία και το Κράτος για να κρατούν τις μάζες υποταγμένες. Η Αγία Γραφή δεχόταν επίθεση και από τις δύο πλευρές!

Τα επόμενα χρόνια, επίσης, η Αγία Γραφή δεχόταν όλο και περισσότερες επιθέσεις από «διανοουμένους». Το 1831 ο Κάρολος Δαρβίνος έφυγε με πλοίο για την αποστολή που τον οδήγησε στη διαμόρφωση της θεωρίας της εξέλιξης. Το 1848 ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξέδωσαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, στο οποίο παρουσίαζαν τη Χριστιανοσύνη ως όργανο καταπίεσης. Επίσης, στη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι ανώτεροι κριτικοί αμφισβήτησαν την αυθεντικότητα των Γραφών και την ιστορικότητα των Βιβλικών χαρακτήρων —ακόμη και του ίδιου του Ιησού! Αλλά ορισμένοι σκεπτόμενοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πόσο απατηλές ήταν οι θεωρίες που απέρριπταν τον Θεό και την Αγία Γραφή, και αναζήτησαν τρόπους λόγιας μελέτης για να επιβεβαιώσουν την αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Ένας από αυτούς ήταν ο Κωνσταντίν φον Τίσεντορφ, ένας ταλαντούχος Γερμανός γλωσσολόγος.

Ανακαλύψεις Συμβάλλουν στην Εδραίωση του Βιβλικού Κειμένου

Ο Τίσεντορφ ταξίδεψε σε όλη τη Μέση Ανατολή ψάχνοντας για αρχαία Βιβλικά χειρόγραφα, με την ελπίδα να εδραιώσει το πρωτότυπο κείμενο της Αγίας Γραφής πέρα από κάθε αμφιβολία. Το 1859, την ίδια χρονιά που ο Δαρβίνος εξέδωσε την Καταγωγή των Ειδών, ο Τίσεντορφ βρήκε το αρχαιότερο γνωστό πλήρες αντίγραφο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών σε μια μονή στους πρόποδες του Όρους Σινά. Αυτό είναι γνωστό ως ο Σιναϊτικός Κώδικας, και πιθανώς συντάχθηκε περίπου 50 χρόνια προτού ολοκληρώσει ο Ιερώνυμος τη λατινική Βουλγάτα. Αν και το κατά πόσο ήταν σωστό να πάρει ο Τίσεντορφ τον κώδικα από τη μονή είναι ακόμη αμφιλεγόμενο ζήτημα, πάντως τον εξέδωσε, κάνοντάς τον έτσι διαθέσιμο στους λογίους.

Επειδή ο Σιναϊτικός Κώδικας ήταν ένα από τα αρχαιότερα χειρόγραφα που υπήρχαν σε πρωτότυπη γλώσσα, δεν κατέδειξε μόνο ότι οι Ελληνικές Γραφές είχαν παραμείνει ουσιαστικά αναλλοίωτες, αλλά επιπλέον βοήθησε τους λογίους να φέρουν στο φως λάθη που είχαν παρεισφρήσει σε νεότερα χειρόγραφα. Για παράδειγμα, αναφερόμενο στον Ιησού, το εδάφιο 1 Τιμόθεο 3:16, όπως αυτό εμφανίζεται στο Σιναϊτικό Κώδικα, λέει τα εξής: «Ος εφανερώθη εν σαρκί». Αντί της λέξης «ος», που σημαίνει «ο οποίος», τα περισσότερα χειρόγραφα που ήταν τότε γνωστά περιείχαν μια σύντμηση της λέξης «Θεός», η οποία προέκυπτε από μια μικρή αλλαγή στη λέξη «ος». Ο Σιναϊτικός Κώδικας, όμως, είχε συνταχθεί πολλά χρόνια πριν από οποιοδήποτε ελληνικό χειρόγραφο που είχε την απόδοση «Θεός». Έτσι, κατέδειξε ότι αυτή ήταν μια μεταγενέστερη αλλοίωση του κειμένου, η οποία προφανώς έγινε για να υποστηριχτεί το δόγμα της Τριάδας.

Από την εποχή του Τίσεντορφ έχουν έρθει στο φως περισσότερα χειρόγραφα. Σήμερα, τα γνωστά χειρόγραφα των Εβραϊκών Γραφών είναι συνολικά περίπου 6.000, ενώ των Ελληνικών Γραφών, πάνω από 13.000. Η συγκριτική μελέτη αυτών των χειρογράφων μάς έχει δώσει ένα απόλυτα αξιόπιστο κείμενο στις πρωτότυπες γλώσσες. Όπως σχολίασε ο λόγιος Φ. Φ. Μπρους: «Οι ποικίλες αποδόσεις . . . δεν επηρεάζουν καμιά σημαντική πλευρά των ιστορικών γεγονότων ή της Χριστιανικής πίστης και πρακτικής». Ενώ η Αγία Γραφή εξακολουθούσε να μεταφράζεται σε πολλές άλλες γλώσσες, πώς θα μπορούσε αυτή η αυξημένη γνώση να ωφελήσει τους ανθρώπους;

Η Εταιρία Σκοπιά και η Αγία Γραφή

Το 1881 μια ομάδα από λίγους αλλά ενθουσιώδεις δασκάλους και σπουδαστές της Αγίας Γραφής σχημάτισε αυτό που αργότερα έγινε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Στην αρχή, διένεμαν Γραφές που είχαν εκδώσει άλλες Βιβλικές εταιρίες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και οι Ελληνικές Γραφές του Τίσεντορφ. Μέχρι το 1890, όμως, άρχισαν και οι ίδιοι να εκδίδουν Γραφές, χρηματοδοτώντας την πρώτη από πολλές εκδόσεις της Αγίας Γραφής που θα ακολουθούσαν. Το 1926 η Εταιρία άρχισε να τυπώνει την Αγία Γραφή στα δικά της πιεστήρια. Αλλά διαφαινόταν όλο και περισσότερο η ανάγκη για μια εκσυγχρονισμένη μετάφραση της Αγίας Γραφής. Θα μπορούσε η γνώση που είχε αποκτηθεί τον προηγούμενο αιώνα μέσω των ανακαλύψεων και της λόγιας μελέτης να ενσωματωθεί σε μια κατανοητή Αγία Γραφή με λογική τιμή; Έχοντας αυτό ως στόχο τους, συνεργάτες της Εταιρίας ξεκίνησαν το 1946 την εργασία για την παραγωγή μιας καινούριας μετάφρασης των Γραφών.

Μία Μετάφραση, Πολλές Γλώσσες

Οργανώθηκε μια μεταφραστική επιτροπή από έμπειρους, χρισμένους Χριστιανούς με σκοπό να εκδοθεί Η Αγία Γραφή —Μετάφραση Νέου Κόσμου στην αγγλική. Αυτή παρουσιάστηκε σε έξι τόμους, που τέθηκαν σε κυκλοφορία από το 1950 ως το 1960, αρχής γενομένης με τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Από το 1963 έχει μεταφραστεί σε άλλες 27 γλώσσες, ενώ το έργο αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη για ακόμη περισσότερες. Οι στόχοι που τέθηκαν για τις άλλες γλώσσες είναι ίδιοι με αυτούς που τέθηκαν για την αγγλική. Πρώτον, η μετάφραση πρέπει να είναι ακριβής, προσεγγίζοντας όσο το δυνατόν τις σκέψεις που υπάρχουν στα πρωτότυπα. Το νόημα δεν πρέπει να διαστρεβλώνεται για να εναρμονίζεται με κάποια ιδιαίτερη δογματική κατανόηση. Δεύτερον, πρέπει να υπάρχει συνέπεια με το να διατηρεί η μετάφραση μία απόδοση για κάθε κύριο όρο, όσο αυτό επιτρέπεται λογικά από τα συμφραζόμενα. Αυτή η προσέγγιση βοηθάει τους αναγνώστες να διακρίνουν πώς χρησιμοποίησαν οι Βιβλικοί συγγραφείς συγκεκριμένες λέξεις. Τρίτον, η μετάφραση πρέπει να είναι όσο το δυνατόν κυριολεκτική χωρίς να κάνει το νόημα ασαφές. Η κυριολεξία φέρνει τον αναγνώστη σε στενότερη επαφή με την ιδιομορφία των πρωτότυπων γλωσσών και το συναφή τρόπο σκέψης. Και τέταρτον, πρέπει να διαβάζεται και να κατανοείται εύκολα από τον κοινό λαό.

Το κυριολεκτικό, ως επί το πλείστον, ύφος της Μετάφρασης Νέου Κόσμου στην αγγλική διευκολύνει τη μετάφρασή της σε άλλες γλώσσες. Προς αυτόν το σκοπό, οι μεταφραστικές ομάδες της Εταιρίας χρησιμοποιούν τώρα εξελιγμένα προγράμματα κομπιούτερ για να επιταχύνουν την εργασία τους και να την κάνουν ακριβέστερη. Αυτό το σύστημα βοηθάει τους μεταφραστές να συντάσσουν καταλόγους αντίστοιχων λέξεων της καθομιλουμένης για κάθε κύριο όρο. Τους δίνει επίσης τη δυνατότητα να μελετούν πώς αποδόθηκε στην αγγλική κάθε εβραϊκή και ελληνική λέξη της Αγίας Γραφής.

Η μετάφραση από την αγγλική πλεονεκτεί σημαντικά σε σύγκριση με την απευθείας εργασία από την εβραϊκή και την ελληνική. Εκτός από την επίσπευση της μετάφρασης, κάνει δυνατή τη μεγαλύτερη ομοιογένεια έκφρασης σε όλες τις γλώσσες. Γιατί; Επειδή είναι πολύ ευκολότερο να μεταφράζει κανείς με ακρίβεια από μια σύγχρονη γλώσσα σε μια άλλη παρά να μεταφράζει από κάποια αρχαία γλώσσα σε διάφορες σύγχρονες. Άλλωστε, οι μεταφραστές δεν μπορούν να συμβουλευτούν ανθρώπους που η γλώσσα τους μιλιούνταν πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά ανθρώπους που η μητρική τους γλώσσα είναι σύγχρονη.

Καλά Νέα για Όλα τα Έθνη

Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να γραφτούν για τους αποφασισμένους άντρες και γυναίκες που συνέβαλαν στο να γίνει η Αγία Γραφή πέρα από κάθε σύγκριση το ευρύτερα διαθέσιμο βιβλίο στη γη. Στη διάρκεια των αιώνων, τουλάχιστον τέσσερα δισεκατομμύρια Γραφές και μέρη της Αγίας Γραφής έχουν τυπωθεί σε πάνω από δύο χιλιάδες γλώσσες, οι οποίες μιλιούνται από το 90 τοις εκατό και πλέον του παγκόσμιου πληθυσμού!

Η Αγία Γραφή προείπε ότι στις ημέρες μας θα γινόταν παγκόσμια διακήρυξη της Βασιλείας του Θεού. Προς αυτόν το σκοπό, είναι φανερό ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός κατηύθυνε τα πράγματα με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι τώρα η Αγία Γραφή διαθέσιμη σχεδόν παντού. (Ματθαίος 13:47, 48· 24:14) Στο παρελθόν άφοβοι μεταφραστές και εκδότες της Αγίας Γραφής διακινδύνευσαν τα πάντα για να δώσουν σε εμάς το Λόγο του Θεού —τη μόνη πηγή πνευματικού φωτός σε έναν ηθικά συσκοτισμένο κόσμο. Είθε το παράδειγμά τους να σας υποκινεί να διαβάζετε αυτόν το Λόγο, να ζείτε σύμφωνα με αυτόν και να μεταδίδετε τα όσα λέει με την ίδια αποφασιστικότητα που επέδειξαν εκείνοι. Ναι, κάθε ημέρα, να επωφελείστε πλήρως από την αξιόπιστη Αγία Γραφή που έχετε στα χέρια σας! —Ησαΐας 40:6-8.

[Υποσημείωση]

Βλέπε «Η Διάσωση του Σιναϊτικού Κώδικα» στη Σκοπιά 15 Οκτωβρίου 1988

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Οκτωβρίου 1997

Με την ευκαιρία της επετείου μνήμης για τα 72 χρόνια από την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα.

Έφτασε στο e-mail μου από άνθρωπο που αγαπώ και εμπιστεύομαι. Αργότερα είδα μια παρόμοια ανάρτηση από τον φίλο μου Μπάμπη Δασκαλάκη σε μια ειδική ομάδα. Αποφάσισα παρ’ όλα αυτά να το δημοσιεύσω επειδή έχει μεγάλη αξία και επειδή σίγουρα δεν έχουμε τους ίδιους αναγνώστες ώστε να αποτελεί η δημοσίευση, μια υπερβολή.

Έχει σχέση με τη μνήμη από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι γεγονός που ανάγκασε την Ιαπωνία να υποχωρήσει και να τελειώσει με τη νίκη της Αμερικής και των συμμάχων της ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Και έχει μεγάλη αξία, διότι εκείνος που μιλάει είναι ένα άνθρωπος που έπαιξε βασικό ρόλο στη ρήψη της ατομικής βόμβας. Αξίζει να δούμε τι λέει ένας καθολικός ιερέας:

«Η αποτυχία να μιλήσω για την υπέρτατη ηθική διαφθορά του μαζικού αφανισμού πολιτών ήταν αποτυχία ως Χριστιανού και ως ιερέα κατά την άποψή μου. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν εντός και προς έναν κόσμο και μια χριστιανική Εκκλησία η οποία το είχε επιζητήσει – η οποία είχε προετοιμάσει την ηθική συνειδητοποίηση της ανθρωπότητας ώστε να πράξει και να δικαιολογήσει το αδιανόητο. Είμαι βέβαιος ότι κυκλοφορούν εκκλησιαστικά έγγραφα που θρηνούν για το θάνατο πολιτών στους σύγχρονους πολέμους, και είμαι βέβαιος ότι οι έχοντες θέση εξουσίας στην εκκλησία θα τα ανασύρουν για να δείξουν ότι έδινε ηθική καθοδήγηση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα μέλη της.

Εγώ, όμως, ήμουν εκεί, και θα σας πω ότι η επιχειρησιακή ηθική ατμόσφαιρα στην Εκκλησία σε σχέση με το μαζικό βομβαρδισμό των πολιτών του εχθρού ήταν παντελώς αδιάφορη, σιωπηλή, και στην καλύτερη περίπτωση διεφθαρμένη – στη χειρότερη περίπτωση υποστήριζε θρησκευτικά αυτές τις δραστηριότητες ευλογώντας αυτούς που τις έπρατταν.

Τα λέω όλα αυτά όχι για να μετακυλήσω την κριτική σε άλλους, διότι δεν γνωρίζω τις ψυχές τους τότε ή τώρα. Τα λέω όλα αυτά ως ένας από εκείνους που συμμετείχαν στη λεγόμενη χριστιανική ηγεσία της εποχής. Βλέπετε έτσι, ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν πηγαίνω στην ημέρα της κρίσης αποβλέπωντας για δικαιοσύνη στο ζήτημα αυτό. Το έλεος είναι η σωτηρία μου.

[...] Κατά τους πρώτους τρεις αιώνες, τους τρεις αιώνες που ήταν πιο κοντά στον Χριστό, η Εκκλησία ήταν μια φιλειρηνική Εκκλησία. Με τον Κωνσταντίνο η εκκλησία αποδέχτηκε το παγανιστικό ρωμαϊκό ήθος του δίκαιου πολέμου και σιγά-σιγά άρχισαν τα μέλη της να αναμιγνύονται σε μαζικές σφαγές, αρχικά για το κράτος και αργότερα για την πίστη.

Καθολικοί, Ορθόδοξοι και Προτεστάντες, όποιες κι αν είναι οι διαφορές τους σε θεολογικά ζητήματα εσωτερικής φύσης, όλοι συμφώνησαν ότι δεν θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη στα σοβαρά η ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη διδασκαλία του Ιησού σχετικά με την απόρριψη της βίας και την αγάπη για τους εχθρούς. Και έτσι οι κύριοι κλάδοι του Χριστιανισμού μέσω διαφορετικών θεολογικών μεθόδων τροποποίησαν τη διδασκαλία του Κυρίου μας σε αυτά τα θέματα μέχρι και οι τρεις τους να μπορούν να κάνουν όσα απέρριψε ο Ιησούς, δηλαδή, να πράττουν το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, να σφαγιάζουν, να ακρωτηριάζουν, να βασανίζουν.

Αποτελεί για εμένα "σημείο" ότι χίλια εφτακόσια χρόνια χριστιανικού τρόμου και σφαγών θα κατέληγαν στις 9 Αυγούστου 1945 στην ρίψη από Καθολικούς της ατομικής βόμβας πάνω από τη μεγαλύτερη και την πρώτη Καθολική πόλη της Ιαπωνίας. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι εγώ, ως Καθολικός ιερέας, θα είχα καταδικάσει τον ατομικό βομβαρδισμό των μοναχών. (Τρία τάγματα Καθολικών γυναικών μοναχών αφανίστηκαν στο Ναγκασάκι εκείνη την ημέρα.) Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα είχα προτείνει ως κατώτατο όριο Καθολικής ηθικής το να μην βομβαρδίζουν Καθολικοί τα Καθολικά παιδιά. Δεν το έκανα.

Εγώ, όπως εκείνος ο Καθολικός πιλότος στο αεροπλάνο στο Ναγκασάκι, ήμουν κληρονόμος ενός Χριστιανισμού ο οποίος για χίλια εφτακόσια χρόνια ενεπλάκη σε εκδίκηση, σε δολοφονία, σε βασανιστήρια, στην επιδίωξη της εξουσίας, των προνομίων και της βίας, όλα στο όνομα του Κυρίου μας.

Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια του Ναγκασάκι μετά τον πόλεμο και επισκέφτηκα το σημείο όπου κάποτε στεκόταν ο Καθεδρικός ναός του Ουρακάμι. Πήρα μέσα από τα ερείπια ένα κομμάτι ενός θυμιατηρίου. Όταν το κοιτάζω σήμερα προσεύχομαι στον Θεό να μας συγχωρήσει για το βαθμό στον οποίο διαστρέψαμε τη διδασκαλία του Χριστού και καταστρέψαμε τον κόσμο Του διαστρέφοντας αυτή τη διδασκαλία. Ήμουν ο Καθολικός στρατιωτικός ιερέας ο οποίος βρισκόταν εκεί όταν αυτή η αλλόκοτη διαδικασία, η οποία ξεκίνησε με τον Κωνσταντίνο, έφτασε στο κατώτατό της σημείο –ως τώρα».

* George Zabelka, «I was told It was Necessary» [«Μου είπαν ότι Ήταν Αναγκαίο»], Sojourners 9/8 1980, pp./σσ. 12-15.

• Από το https://e-homoreligiosus.blogspot.gr

Το μάτι των ρεπόρτερ μας είναι παντού! Ορίστε τι ανακαλύψαμε στη δημοτική πλαζ Καρτερού στο Ηράκλειο Κρήτης. Μια ειδική κατασκευή ράμπας με την οποία μπορούν μα κάνουν μπάνιο συνάνθρωποι μας που έχουν κινητικά προβλήματα. Ιδού η ράμπα που οδηγεί στη θάλασσα με το ειδικό κάθισμα.


Το ωραίο είναι ότι η συγκεκριμένη ειδική κατασκευή έχει να επιδείξει ακόμα περισσότερα πρωτοποριακά επιτεύγματα. Παίρνει ας πούμε την κίνηση που χρειάζεται μέσω ηλεκτρικής ενέργειας η oποία προέρχεται από ηλιακούς συλλέκτες, όπως βλέπετε στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε.


Κι αυτός είναι ο κύριος που επιβλέπει την εγκατάσταση και το χειρισμό της συγκεκριμένης κατασκευής. Τους αξίζουν πολλά μπράβο για την υπομονή του και για την εγκαρτέρηση του προκειμένου να εξυπηρετηθούν άνθρωποι που αλλιώς, ίσως δεν θα μπορούσαν να μπουν στη θάλασσα. Μπράβο αξίζουν και στον Δήμο.

Τις φωτογραφίες αυτές τις είχα καιρό στο συρτάρι μου. Από τον Μάιο, όταν πήγαμε με τους αδελφούς από την Ουδετερότητα, στη Λίμνη Μουσών, εκδρομή. Τότε μου τις είχε δώσει η Μιχάλης Χατζηαργυρός από το προσωπικό του αρχείο. Θησαυρός, αν σκεφτείς το περιεχόμενο τους και κάτω από ποιες συνθήκες έχουν τραβηχτεί.


Και ξέρετε δα πως είναι αυτά. Λες, αύριο θα τα βάλω... Και έρχεται το αύριο και φέρνει μαζί του την επικαιρότητα και ότι αυτή κουβαλάει μαζί της. Και τις αφήνεις πιο πίσω επειδή η ιστορία που περιέχουν είναι διαχρονική. Και λες ότι όποτε κι αν έρθει η μέρα τους, αυτές θα έχουν να δώσουν πολλά, όπως τώρα…


Να λοιπόν μερικές από αυτές που αποτελούν θησαυρό για τη Θεοκρατία. Η πρώτη είναι στις φυλακές του Μπογιατίου,  εκεί λίγο πριν τη μεταπολίτευση και οι άλλες στα Γιάννενα, όπου ο Μιχάλης Χατζηαργυρός είναι επισκέπτης, οι δύο που ακολουθούν είναι από τα δικαστήρια στον Πειραιά, όταν δικαζότανε για προσηλυτισμό, το 1981.


Νέοι, όλο νιάτα και ζωή, αλλά σταθεροί στην πίστη και στον αγώνα για αιώνια ζωή... Τα χρώματα στις φωτογραφίες είναι χαρακτηριστικά. Μην ξεχνάτε, μόλις άρχισαν να βγαίνουν τα χρωματιστά φιλμ της Kodak και της Agfa και μας φαίνονταν κάτι το εκπληκτικό. Όλοι έχουμε κάτι να θυμόμαστε, αλλά οι φωτογραφίες είναι ο καλύτερος μάρτυρας…


Αλλά αυτές που θα μας μείνουν για πάντα στο μυαλό μας είναι αυτά τα στημένα δικαστήρια... Η λέξη προσήλυτος της κοινής ελληνικής αναφέρεται σε κάποιον που έχει μεταστραφεί. Από αυτήν προέρχεται η λέξη προσηλυτισμός, η οποία βασικά σημαίνει «την προσπάθεια για μεταστροφή ανθρώπων».


Είναι επιβλαβής ο προσηλυτισμός; Θα μπορούσε να είναι. Ο Ιησούς είπε ότι ο προσηλυτισμός που έκαναν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν επιβλαβής για εκείνους τους οποίους μετέστρεφαν. (Ματθαίος 23:15) Ασφαλώς, η «εξαναγκαστική μεταστροφή» είναι εσφαλμένη. Και χωρίς να έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό πολλοί Μάρτυρες του ιεχωβά δικάστηκαν και καταδικάστηκαν.


Η άσκηση πίεσης στους ανθρώπους για να αλλάξουν τη θρησκεία τους είναι κάτι το εσφαλμένο. Οπωσδήποτε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενεργούν με τέτοιον τρόπο. Συνεπώς, δεν προσηλυτίζουν με τη σύγχρονη έννοια του όρου. Απεναντίας, όπως οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα, κηρύττουν τα καλά νέα σε όλους. Όποιοι ανταποκρίνονται με τη θέλησή τους προτρέπονται να αποκτήσουν περισσότερη γνώση μέσω Γραφικής μελέτης.


Τέτοια ενδιαφερόμενα άτομα μαθαίνουν να θέτουν πίστη στον Θεό και στους σκοπούς του, πίστη σταθερά βασισμένη σε ακριβή Γραφική γνώση. Ως αποτέλεσμα, επικαλούνται το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, για σωτηρία. (Ρωμαίους 10:13, 14, 17) Το αν θα δεχτούν τα καλά νέα ή όχι είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός. Αν υπήρχε, η μεταστροφή θα ήταν άνευ ουσίας. Για να είναι η λατρεία αποδεκτή στον Θεό, πρέπει να προέρχεται από την καρδιά. —Δευτερονόμιο 6:4, 5· 10:12.


Με την αδελφή Νάνσυ Γιουέν, η οποία δαπάνησε 20 χρόνια σε φυλακές και στρατόπεδα εργασίας στην Κίνα. Στη διάρκεια της μακράς φυλάκισης της βρισκόταν μακριά από την οικογένειά της και επί πλέον αντιμετώπιζε διαρκή πίεση να απαρνηθεί την πίστη της. Ωστόσο, μπόρεσε να επιζήσει από τη μακρά και σκληρή δοκιμασία βασιζόμενη στον Ιεχωβά για ενίσχυση και πλησιάζοντας την υποστηρίζουσα δύναμη του Λόγου του. Εδώ στο σπίτι του με φίλους καλούς.