Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Μια πολύ όμορφη μέρα με αδελφούς στην Αλμυρή Κορινθίας. Όταν η αγάπη ξεπερνά τα όρια
Σάββατο πρωί, κατά τις 9, ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Ανταποκριθήκαμε σε ένα κάλεσμα αδελφών μας, να περάσουμε μαζί τους ένα διήμερο μακριά από την Αθήνα. Η μέρα ήταν όμορφη και η διαδρομή ωραία. Για να πάμε στην Αλμυρή Κορινθίας ακολουθήσαμε την παλιά διαδρομή δίπλα στη θάλασσα. Και ήταν μια πολύ καλή επιλογή!
Οι αδελφοί Παναγιώτης και Νίτσα είναι υπέροχοι άνθρωποι... Φιλόξενοι, ετοίμασαν για μας ένα ξεχωριστό διήμερο. Κι επειδή την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (ξημερώματα Κυριακής στην αυλή του σπιτιού τους...) ζούμε ακόμα μοναδικές στιγμές, θα επικεντρωθώ σ’ αυτό το σημείωμα, μόνο στα χθεσινά. Αύριο πάλι, εδώ θα είμαστε…
Θέλω με φωτογραφίες και λίγα απλά λόγια, να σας δείξω λίγο τη δουλειά που έχει κάνει ο Παναγιώτης, αλλά και την ομορφιά του τοπίου, εδώ στον οικισμό που μένουν, μόνιμα πια, όντας ένα ζευγάρι συνταξιούχων με μεγάλα παιδιά... Αυτή είναι η είσοδος του σπιτιού τους, όχι και τόσο συνηθισμένη... Φτιαγμένη από τα χέρια του…
Κι εδώ είναι μια πλευρά τους σπιτιού τους, ανάμεσα στα λουλούδια και το πράσινο... Μου άρεσε τόσο, ώστε καθώς βγήκα μεσημεριάτικα στον περιβάλλοντα χώρο, δεν κρατήθηκα και το φωτογράφησα... Ο δικός τους παράδεισος με πολύ αγάπη και μια ιδανική ομορφιά. Και πόσο όμορφο είναι να τον μοιράζεσαι με φίλους!
Δίπλα τους, σε απόσταση αναπνοής, είναι ένας πευκώνας. Φανταστείτε τι όμορφα που είναι να ζεις και να αναπνέεις ένα τέτοιο καθαρό αέρα. Για μας, τους ανθρώπους της πόλης, ήταν σα να βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε έναν άλλο κόσμο. Πραγματικό όμως, όχι στη φαντασία μας. Και, προσωπικά, ζούσα την κάθε στιγμή…
Η αίσθηση αυτής της πρωινής δροσιά είναι κάτι ξεχωριστό το πρωί. Τότε, που στη βεράντα νιώθεις πραγματικά υπέροχα, με τη διακριτική συντροφιά του Παναγιώτη που σηκώθηκε νωρίτερα από μένα και που φρόντισε να μου φτιάξει ένα καφέ και να μου φέρει μερικά σύκα που μόλις έκοψε. Μα, υπάρχει κάτι πιο όμορφο;
Ναι, είχε κι εδώ ζέστη, τις μεσημεριανές ώρες... Αλλά ήταν μια ζέστη διαφορετική από το καύμα της Αθήνας. Οι ανεμιστήρες οροφής έκαναν τη δουλειά τους και ο αέρας που φύσαγε, όταν φύσαγε, ήταν καθαρός, ενώ η παρέα τους εξαιρετική. Άνθρωποι δοτικοί που άνοιξαν την ψυχή τους. Αχ αυτή η Νίτσα, ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να μας τροφοδοτεί με τους θησαυρούς της.
Στο σημερινό σημείωμα θα περιοριστώ στον περιβάλλοντα χώρο... Τους ανθρώπους θέλω πιο πολύ χώρο για να σας τους παρουσιάσω. Και θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Άλλωστε ότι ζούμε είναι ακόμα ζωντανά. Και το συναίσθημα πλημμυρίζει την καρδιά, οπότε μπορεί να μην είμαι αντικειμενικός. Σίγουρα δεν θα είμαι. Έτσι προτιμώ να σταματήσω εδώ…
Για την ώρα κρατήστε αυτές τις καλοκαιρινές εικόνες που δίνουν ανάσα και πνοή στο Site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και το κάνουν ακόμα πιο ζωντανό δικαιώνοντας την επιθυμία του ανθρώπου που το επιμελείται καθημερινά... Ναι, κάπως έτσι προετοιμάζουμε το δικό μας φετινό καλοκαίρι που άργησε λίγο για αντικειμενικούς λόγους.
Σχόλια (0)