Βλέπουμε τόσα αρνητικά πράγματα γύρω μας και η ιστορία της 8χρονης Ευαγγελίας με την εξέλιξη που είχε και έχει, μας προσγείωσε σ’ αυτό που θα έπρεπε να έχουμε και να καλλιεργούμε, ως άνθρωποι, στην καρδιά μας… Την αγάπη!


Ας έχουμε βέβαια στο νου μας ότι τίποτα δεν τελείωσε. Ότι απλώς τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά και ότι ενδεχομένως να χρειαστεί κι άλλο τη βοήθεια μας. Έτσι κι αλλιώς όλη η οικογένεια κινείται πολύ προσεκτικά και ενημερώνει για κάθε βήμα της.


Μάθημα για όλους μας. Όσο μεγάλο κι αν είναι το πρόβλημα δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε, να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να το βιώνουμε μόνοι μας. Το βάρος είναι μεγάλο και οι πλάτες μας αδύναμες…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/09/2017

Ο τίτλος που βάλαμε στο σημερινό κείμενο προσπαθεί να δώσει το στίγμα του περιεχομένου του. Από αυτά τα δυο πράγματα πάσχει η σημερινή κοινωνία. Κι όσο προχωρούμε στο ρεύμα του χρόνου, τόσο και γίνεται και πιο ευδιάκριτη η απουσία τους. Και μπορούμε να το δούμε στην καθημερινότητα μας.

Στα κακά που κυριαρχούν στη ζωή μας και μια ματιά σε τίτλους εφημερίδων ή στις ειδήσεις μπορεί να σας πείσει πως έτσι έχουν τα πράγματα και στα καλά, που μπορεί αναλογικά να είναι πιο λίγα, αλλά λάμπουν σαν διαμάντια και μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα.

Δεν θα σταθώ στα κακά. Θα σχολιάσω μόνο την ευαισθησία και την άμεση ανταπόκριση του κόσμου όταν έγινε γνωστό το πρόβλημα της μικρής Ευαγγελίας από τα Χανιά. Η άμεση ανταπόκριση και η ευαισθητοποίηση του κόσμου κατάφερε μέσα σε πέντε μέρες να μαζευτεί το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 380.000 ευρώ και να γίνει εφικτό το παιδί να πάει στο Λονδίνο για τη θεραπεία που χρειαζόταν.

Εύκολο; Καθόλου, αν λάβει κανείς υπόψη του τη δύσκολη οικονομική συγκυρία σε εποχές συνεχόμενων μνημονίων. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει πολύ ανθρωπιά ακόμα ανάμεσα μας, όσο κι αν οι ενδείξεις προσπαθούν να μας πείσουν, μέσω της σκληρής καθημερινή ειδησεογραφίας, πως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Τι λοιπόν είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους, να λειτουργού τόσο άσχημα, ενώ κατά βάθος η αλληλεγγύη είναι έμφυτη και διάχυτη παντού; Ας δούμε τέσσερις πιθανούς παράγοντες σε διάφορους τομείς, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας αφορούν και ίσως να μας επηρεάζουν:

● Απληστία. Σε δημοσίευμα της εφημερίδας «New York Times», ο Δρ Τζέρομ Κάσιρερ, πρώην εκδότης του ιατρικού περιοδικού «The New England Journal of Medicine», εξηγεί: «Όταν οι ερευνητές είναι υπόχρεοι σε [φαρμακευτικές] εταιρίες επειδή σεβαστό μέρος του εισοδήματός τους προέρχεται από αυτές, υπάρχει μια απίστευτη τάση να βγάζουν πορίσματα που τις εξυπηρετούν».

● Επιτυχία πάση θυσία. Στη Γερμανία, πιστεύεται ότι αρκετοί φοιτητές δωροδόκησαν καθηγητές με χιλιάδες ευρώ προκειμένου να αποκτήσουν διδακτορικό τίτλο, ένα σύμβολο επιτυχίας σε εκείνη τη χώρα. Στα πλαίσια μιας έρευνας στην οποία αναφέρθηκε η εφημερίδα «The New York Times», πολλοί μαθητές και φοιτητές που ενεργούσαν αντιδεοντολογικά είπαν ότι «σκοπεύουν να ακολουθήσουν αυστηρό κώδικα αξιών» αφού πρώτα καταξιωθούν επαγγελματικά.

● Απουσία προτύπων. Η εφημερίδα «The New York Times» παρέθεσε τα εξής λόγια ενός καθηγητή σχετικά με τους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: «Ίσως μπαίνουμε στον πειρασμό να πούμε ότι έχουν χάσει την ηθική τους πυξίδα... Είναι μάλλον καλύτερα να πούμε ότι οι δάσκαλοί τους, οι μέντορές τους και η υπόλοιπη κοινωνία δεν τους βοήθησαν καν να κατασκευάσουν και να εγκολπωθούν μια ηθική πυξίδα».

● Πράξεις που δεν συνάδουν με τις αξίες. Σε μια έρευνα κατά την οποία ρωτήθηκαν σχεδόν 30.000 μαθητές, το 98% δήλωσαν ότι πιστεύουν πως η εντιμότητα είναι ουσιώδης στις προσωπικές σχέσεις. Ωστόσο, οι 8 στους 10 παραδέχτηκαν ότι έχουν πει ψέματα στους γονείς τους, ενώ το 64% παραδέχτηκαν ότι είχαν αντιγράψει στις εξετάσεις την προηγούμενη χρονιά.

Και τι θα πούμε για την εμπιστοσύνη που δοκιμάζεται στις μέρες μας, ακόμα και μέσα στην οικογένεια, αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη;

Ο Μίχαελ Κόσφελτ, καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Γερμανία, συμπέρανε κατόπιν πειραμάτων ότι η εμπιστοσύνη είναι «χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης με βιολογική βάση». Ο κ. Κόσφελτ ανακάλυψε πως, όταν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ατόμων, ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκκρίνει οξυτοκίνη, μια ορμόνη η οποία βοηθάει στην ανάπτυξη εμπιστοσύνης. «Η εμπιστοσύνη είναι μάλιστα ένα από τα διακριτικά γνωρίσματα του ανθρώπινου είδους», δηλώνει ο ίδιος. «Όταν απουσιάζει, κατά μία έννοια παύουμε να είμαστε άνθρωποι». Το ερώτημα λοιπόν είναι για τον καθένα μας. Θα γίνουμε όπως όλοι ή θα προσπαθούμε με τις πράξεις μας και τις ενέργειες μας να διαφέρουμε και να παραμένουμε άνθρωποι;

• Αυτό το κομμάτι θα δημοσιευτεί το Σάββατο 9/9/2017 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».
• Δείτε ΕΔΩ τις πρώτες θετικές ενδείξεις. Η δύναμη της αγάπης είναι πολύ μεγάλη!

Όπου κι αν πας στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα βρεις διάχυτη την ίδια αγάπη… Και παντού, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό θα ακούσεις ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα. Ένα μικρό ζήτημα με τη γλώσσα θα το έχεις, αλλά παντού θα βρεις πρόθυμους μεταφραστές ή να παρακολουθήσεις από τα δικά σου βιβλία.


Την Κυριακή που μας πέρασε πήγαμε συνάθροιση με τους φίλους μας, στην εκκλησία της Κορίνθου. Δεν είχα ξαναπάει κι έτσι χάρηκα πολύ όταν γνώρισα από κοντά την αίθουσα και φυσικά τους αδελφούς μας. Χτισμένη έξω από την πόλη, σύγχρονη με πολύ μεγάλο πάρκινγκ για να εξυπηρετεί άνετα τις ανάγκες όλων των παρευρισκομένων…


Για μένα είχε ακόμα ένα μεγαλύτερο βάρος, μιας και στην Αγία Γραφή υπάρχουν καταχωρημένες δύο επιστολές που είναι γραμμένες από τον απόστολο Παύλο για τους Κορινθίους. Τους γνώριζε μάλιστα καλά μιας και είχε ζήσει εδώ κοντά τους για μερικά χρόνια. Και μάλιστα δούλεψε ως σκηνοποιός για τα προς το ζην.


Έκανα ένα μικρό κύκλο και τη φωτογράφησα πριν μπούμε μέσα για να παρακολουθήσουμε το πρόγραμμα. Σας το είπα από την αρχή μου άρεσε πολύ. Τα πάντα καθαρά και με καλή διευθέτηση και οι αδελφοί μας είχαν γεμάτοι την αίθουσα και συμμετείχαν ενεργά με απαντήσεις του οδηγού ΣΚΟΠΙΑΣ από το βήμα.


Το πιο ωραίο όμως είναι ότι όπου κι αν πάμε συναντάμε φίλους και αδελφούς. Ανθρώπους που κάπου έχουμε ξαναδεί ή έχουμε ξανασυναντηθεί κάποια στιγμή της ζωής μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που υπάρχει η άποψη να πηγαίνουμε λίγο νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα. Η συναναστροφή με αδελφούς είναι πολύ ενθαρρυντική.


Αυτό ακριβώς κάναμε κι εδώ, επωφελούμενοι από τη στάση και παραμονή μας στο σπίτι των φίλων μας στην Αλμυρή Κορινθίας. Η αίθουσα δεν είναι μακριά. Περίπου 15 λεπτά δρόμος από το σπίτι τους, όσο δηλαδή κάνουμε κι εδώ, στην Αθήνα, καθώς πηγαίνουμε να πάρουμε ηλικιωμένους αδελφούς από τα σπίτια τους…

Άγνωστοι έβαλαν φωτιά γύρω από μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η πυροσβεστική βρήκε μέσα στο κτίριο μια λευκή σκόνη. Για το σκοπό αυτό στήθηκε ένα κινητό εργαστήριο για να εξετάσει το υλικό αυτό. Την ώρα αυτή διεξάγονται έρευνες και ανακρίσεις από την κρατική υπηρεσία ασφάλειας και προστασίας.

Η ίδια Αίθουσα Βασιλείας σε φωτογραφία από το γεγονός. Αποκλεισμένη καθώς είναι με τις κορδέλες της αστυνομίας δίνει την εντύπωση ότι κάτι σοβαρό συνέβει εκεί... Κάπως έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα... Γι' αυτό ας το έχουμε υπόψη μας και να μη φοβηθούμε ότι κι αν συμβεί...

Κάτι ετοιμάζουν κι εδώ ώστε να βάλουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο στόχαστρο, με άδικες κατηγορίες. Βέβαια αυτή τη φορά ήταν χοντροκομμένο το πράγμα, αλλά είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Το τέλος πλησιάζει. Η θλίψη και ο διωγμός είναι πολύ κοντά μας…

Όσο πλησιάζει το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων του Σατανά και των ακολούθων του πρέπει με κάθε τρόπο να δίνουμε τη μαρτυρία μας, ο καθένας από τη δική του θέση, παρά το γεγονός ότι είμαστε απλοί, ταπεινοί, ασήμαντοι και αδύναμοι άνθρωποι γεμάτοι ατέλειες, παραδίνοντας τους εαυτούς μας, όσο πλησιάζει η ημέρα ολοκληρωτικά στα χεριά του Ιεχωβά και της οργάνωσης του.

Βλέπετε ήδη τι συμβαίνει στη Ρωσία. Το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ως εξτρεμιστές τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ενώ γνωστοί «άγνωστοι» καταστρέφουν, χωρίς κανείς να τους εμποδίζει Αίθουσες βασιλείας και το Μπέθελ… Μάλλον ζούμε σε εποχές δύσκολες που θα τα δούμε όλα.

Παρόμοια ζητήματα θα δούμε να συμβαίνουν και σε φαινομενικά φιλήσυχες χώρες όπως η Γερμανία. Στήνονται γεγονότα, καλλιεργούνται οι εντυπώσεις ώστε τη… δεδομένη στιγμή να επέμβουν οι αρχές.

Και φυσικά η επίθεση και αποπροσανατολισμός γίνεται και από τα ΜΜΕ, που κατά τα άλλα παρουσιάζονται ως σοβαρά, όπως η γερμανική Die Welt ("Ο Κόσμος”). Ο συντάκτης του κειμένου με αφορμή ένα γεγονός για το οποίο δεν λέει και πολλά πράγματα, καταφέρνει να περάσει, τοποθετώντας τάχα στο στόμα των επικριτών των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όλες τις εμπαθείς και κακοπροαίρετες πεποιθήσεις του με σκοπό να σκορπίσει ψευδείς ειδήσεις, οι οποίες θα κάνουν στα μάτια των ανθρώπων ακόμα πιο μισητούς και πιο αποκρουστικούς τους αδελφούς μας.

Προσέξτε πως προσπαθεί να το κάνει αυτό στο άρθρο που ακολουθεί θέτοντας ένα απλό γεγονός με όση αλήθεια κι αν έχει στην κατηγορία των πολιτικών. Ενώ πρόκειται για ένα απλό εμπρησμό που μπορεί να έγινε και εντελώς τυχαία ή … επίτηδες, από εκείνους που ενδεχομένως θα ήθελαν να δημιουργήσουν εντυπώσεις:

Σε μια Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλη Μέντεν της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας διαπράχθηκε εμπρησμός. Όπως ανακοίνωσε, επίσημα, η πυροσβεστική υπηρεσία της πόλης τη νύχτα της Δευτέρας προς Τρίτη, πολλές μικρές εστίες φωτιάς εντοπίστηκαν σε αρκετά σημεία έξω και γύρω από την Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η πυροσβεστική μπόρεσε να σβήσει τις φωτιές γρήγορα με αποτέλεσμα οι ζημιές να είναι περιορισμένες.

Στην είσοδο της Αίθουσας Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ωστόσο, εντοπίστηκε άγνωστη λευκή σκόνη από τις δυνάμεις πυρόσβεσης. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος τέθηκε ο χώρος υπό περιορισμό και ειδοποιήθηκε ειδική μονάδα ερευνών από το Ντόρτμουντ για να εξετάσει το υλικό που βρέθηκε.

Η Analytic Task Force έστησε στο σημείο του ατυχήματος ένα κινητό εργαστήριο και διεξήγε επισταμένη ανάλυση της λευκής σκόνης. Το πόρισμα της ανάλυσης έδειξε ότι πρόκειται για «ακίνδυνο υλικό» είπε ένας εκπρόσωπος της πυροσβεστικής της πόλης Μέντεν. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται δεν θέλησε αρχικά η πυροσβεστική να πει. Η κρατική υπηρεσία ασφάλειας και προστασίας κατέγραψε τα αποτελέσματα των ερευνών.

Επικριτές θεωρούν την κοινότητα ως «απολυταρχική θρησκευτική αίρεση».

Η βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία είναι το τελευταίο γερμανικό ομοσπονδιακό κρατίδιο που αναγνώρισε το Φεβρουάριο τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως οργάνωση δημοσίου δικαίου. Έτσι αναγνωρίστηκε ως ισότιμη θρησκεία με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα.

Η αμφιλεγόμενη αυτή θρησκευτική κοινότητα αναγνωρίστηκε στο Βερολίνο το 2006 έπειτα από μακροχρόνια δικαστική διαμάχη για πρώτη φορά από ένα ομόσπονδο γερμανικό κρατίδιο ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Στη Γερμανία υπάρχουν επίσημα περισσότερο από 200.000 δραστήρια μέλη.

Διάφοροι επικριτές διαμαρτύρονται ότι η κοινότητα αυτή είναι μια «απολυταρχική αίρεση» και μια «αυταρχική οργάνωση» η οποία απαιτεί τυφλή υπακοή και οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση τα μέλη της.

Δεν μας ξαφνιάζει καθόλου. Η ίδια εφημερίδα δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο για την ανθρωπιστική βοήθεια που προσέφεραν οι αδελφοί μας στους πρόσφυγες που ζουν στην Γερμανία λέγοντας ότι αντικειμενικός τους σκοπός είναι ο προσηλυτισμός και όχι η άδολη και γνήσια αγάπη.

• Το άρθρο δημοσιεύθηκε από την καθημερινή γερμανική εφημερίδα Die Welt ("Ο Κόσμος”) στις 5 Σεπτεμβρίου 2017. Μπορείτε να το βρείτε στον διαδικτυακό ιστότοπο της εφημερίδας ακολουθώντας τον ακόλουθο σύνδεσμο. Άλλο ενα δημοσίευμα για το ιδιο θέμα, δείτε ΕΔΩ.

Οι τρείς χάριτες που αποτελούσαν μέρος της 4άδας με τον υποφαινόμενο (γράφοντα) παρόντα, αλλά απόντα από τα φωτογραφικά στιγμιότυπα. Είναι, από αριστερά, η Τούλα, η Σούλα και η Νίτσα. Εγώ στον κλασικό ρόλο του δημοσιογράφου, καλύπτω τη βόλτα αν και την απόλαυσα πραγματικά μαζί τους.


Κάπως έτσι στήθηκε η χθεσινή μας ανάρτηση. Θυμηθείτε τη ακολουθώντας το σύνδεσμο ΕΔΩ… Τώρα στην κεντρική σελίδα είναι το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αργότερα πού και πώς θα αποθηκευτούν… Θέλαμε για την υγεία μας να περπατήσουμε και πήγαμε να δούμε από κοντά τα καμένα.


Δεν είναι μακριά. Φτάσαμε μέχρι εκεί από μια ανηφόρα. Είδαμε πόσο κοντά στα σπίτια πήγε η φωτιά και συνεχίσαμε στο πράσινο που έμεινε. Με τις μνήμες παρούσες να οδηγούν στα πρώτα χρόνια της ζωής των κοριτσιών, Τούλας και Νίτσας… Είδα με πόση νοσταλγία μας δείχνανε το σπίτι που μεγάλωσαν και δεν υπάρχει πια…


Το μονοπάτι χωμάτινο… Είχε αρχίσει κιόλας να σκοτεινιάζει. Βέβαια η Νίτσα είχε μαζί της ένα επαναφορτιζόμενο φακό που έβγαζε πολύ φως αν και δεν χρειάστηκε τελικά, αφού από ένα σημείο και πέρα και καθώς έπεφτε το σκοτάδι είχε φωτισμό ο δρόμος που πήραμε για την επιστροφή μας, στο σπίτι της.


Αυτό είναι που μ’ αρέσει στη βόλτα. Η κουβέντα που γίνεται. Έτσι γνωρίσαμε καλύτερα και την Τούλα. Κι εκείνη μας κάλεσε με τον σύζυγο της τον Ηλία την επομένη, Κυριακή αμέσως μετά τη συνάθροιση στην εκκλησία της Κορίνθου να πάμε σπίτι τους (δίπλα στο σπίτι της Νίτσας…) και να μας κάνουν το τραπέζι.


Μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται εύκολα. Ίσως δεν έχει κανείς άλλη ευκαιρία να τα ξαναζήσει και είναι εκπληκτικό όταν τα καταφέρνει. Γι’ αυτό και δεν χρειάζονται αναβολές, όταν πέφτουν τέτοιες προτάσεις από φίλους στο τραπέζι. Γι’ αυτό κι εγώ άφησα ότι δουλειά κι αν είχα για να ακολουθήσω το περπάτημα τους


Μ’ αρέσει μερικά πράγματα που καταγράφω να είναι ρεαλιστικά. Απλά και όμορφα, όπως τα ζει κανείς. Γι’ αυτό και όποτε μπορώ, αποφεύγω τις στημένες φωτογραφίες. Αλλά αυτή η βόλτα ήταν ξεχωριστή. Και η εμπειρία από τα καμένα, συγκλονιστική. Γι’ αυτό βάζω μια ακόμα φωτογραφία παρ’ όλο που ήταν πολλές αυτές που δημοσίευσα χθες…

Οι φίλοι μας, μας ξεσήκωσαν. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε κι εμείς πολύ να ξεσηκωθούμε. Ξεκινήσαμε από την Τέμενη με στόχο να επιστρέψουμε σπίτι μας, ύστερα από 15 μέρες διακοπών και ένα μήνυμα μας έφερε κοντά στους φίλους μας. Για ένα καφέ λέγαμε, αλλά ήταν αρμένικη η βίζιτα.


Μείναμε στο σπίτι του Παναγιώτη και της Νίτσας και τελικά το χαρήκαμε πολύ. Η παρέα τους μας είναι πολύ ευχάριστη. Μάλιστα την Κυριακή το πρωί πήγαμε και στη συνάθροιση της εκκλησίας της Κορίνθου. Αλλά αυτά, αύριο. Σήμερα ας πάμε στα καμένα. Απογευματάκι Σαββάτου τα επισκεφθήκαμε σε μια βόλτα.


Όλο το φωτογραφικό υλικό σήμερα έχει πολύ πόνο... Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις ένα καταπράσινο δάσος πώς το απόκαμαν οι πρόσφατες φωτιές. Θυμάστε; Είχαμε γράψει κι ΕΔΩ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για τη σκληρή δοκιμασία που πέρασαν όταν η φωτιά κόντευε να κάψει τα σπίτια τους.


Τελικά, πέρα από τη μεγάλη κινητοποίηση της πυροσβεστικής και των εναέριων μέσων βοήθησε και η βροχή και η φωτιά σβήστηκε αφήνοντας πίσω της αυτό το τραγικό τοπίο με τα καμένα δέντρα. Τα είδαμε από κοντά. Δεν είναι και μακριά από το σπίτι των φίλων μας. Και ήταν κάτι το φοβερό!


Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από αυτή. «Πιάνεται» η καρδιά σου καθώς η γη μυρίζει ακόμα αυτή την αποφορά του καμένου. Η παρέα ήταν καλή. Ευτυχώς γιατί δύσκολα αντέχεις ένα τέτοιο σκληρό θέαμα που παραπέμπει στην απόλυτη καταστροφή. Ναι, το πρόβλημα είναι μεγάλο... Οικολογική καταστροφή.


Δρόμοι, μάλλον σε μονοπάτια παραπέμπουν από τα οποία προσπάθησαν τα επίγεια μέσα πυρόσβεσης να βοηθήσουν, όσο μπορούσαν. Αλλά η φωτιά μέσα σε ένα τέτοιο καταπράσινο πευκώνα με το ρετσίνι πάνω στα δέντρα δεν σταματάει εύκολα. Το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας.


Ήταν μια δύσκολη βόλτα που όμως θέλαμε να την κάνουμε... Δεν είχα ξαναπάει τόσο κοντά σε μια εστία που μόλις πριν λίγες μέρες έσβησε ενώ απείλησε περιουσίες και κατοικίες. Δεν έμαθα τι έφταιγε, ίσως η πυροσβεστική καταλήξει κάπου. Όμως η ουσία είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Οι φωτογραφίες αυτές που δημοσιεύουμε στη σημερινή ανάρτηση πάρθηκαν την Παρασκευή το βράδυ στην ταράτσα του παραθεριστικού κέντρου του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη βραδιά, παρέα με τους φίλους μας που φέτος είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα. Εδώ ο Αλέξης με τον Κώστα.


Ήταν εκείνοι που τις 15 μέρες που μείναμε εκεί για διακοπές, πέρα από τις συναθροίσεις που βρισκόμασταν, μας άνοιξαν το σπίτι τους και μας φίλεψαν πολύ αγάπη σε μια πολύ όμορφη κοινωνική συναναστροφή. Ιδιαίτερα αυτό το ζευγάρι σκαπανέων, ο Σπύρος και η Ασημούλα μας σκλάβωσαν με όσα μας πρόσφεραν πλουσιοπάροχα.


Κι αυτό εδώ το ζευγάρι, η Μαρία και ο Αλέξης με τα τέσσερα παιδιά τους είναι μοναδικοί, υπέροχοι άνθρωποι... Περάσαμε ένα απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, στην αυλή του σπιτιού τους, γνωριστήκαμε και εδραιώσαμε μια φιλία που είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσει. Έτσι, με απλά πράγματα, με την κουβέντα γνωρίζονται οι άνθρωποι.


Με τη Μαρίνα και τον Γιάννη γνωριζόμαστε τρία χρόνια τώρα. Αλλά "κρατάει" αυτή η... κολόνια. Φέτος πήγαμε σπίτι τους, στην Ελίκη και τους γνωρίσαμε μέσα στο δικό τους χώρο... Τι όμορφο, ενθαρρυντικό και εποικοδομητικό είναι να συμβαίνει αυτό στην αδελφότητα! Και εμείς το επιδιώκουμε σε κάθε ευκαιρία.


Θα χρειαστώ πολύ χώρο για να σας μιλήσω γι' αυτό το ζευγάρι, των υπέροχων ανθρώπων. Η προηγούμενη γνωριμία μας ήταν διαδικτυακή κι αυτή μόνο με την Ασημούλα. Τον Σπύρο δεν τον γνώριζα. Καθώς γνωρίσαμε για την 50χρονη+ κοινή ζωή τους από τους ίδιους, διαπίστωσα πόσο άξιος είναι ο Σπύρος.


Ναι, θεωρήσαμε ότι έπρεπε σ' αυτό το βράδυ του δικού μας αποχαιρετισμού να βρεθούμε με όλους αυτούς τους καλούς μας φίλους. Και χρειάστηκε μόνο μια πρόταση μας, ένα μήνυμα. Ούτε πολύπλοκα τηλέφωνα, ούτε παρακάλια, ούτε τίποτα από αυτά που κάνουν οι άνθρωποι για να… δυσκολεύουν τη ζωή τους...


Τέτοια πράγματα είναι που παραμένουν βαθιά στην καρδιά μας, ανεκτίμητα. Χαλαρά. Με το φαϊ μας και το ποτό μας. Την κουβέντα μας γύρω από τη ζωή και τη θεοκρατία. Εμπειρίες που αναζωογονούν και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Επειδή μαθαίνουμε από τα ζωνατανά παραδείγματα… Τι ευλογία να είναι στη ζωή μας!


Ξεπέρασα και τα δικά μου μέτρα εκείνο το βράδυ, καθώς καθίσαμε λίγο παραπάνω. Κόντευε 12 όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Πλήρεις. Γεμάτοι από το πνεύμα, μιας καλώς νοούμενης κοινωνικής συναναστροφής. Ήμασταν μέσα στον κόσμο και παράλληλα έξω από αυτόν. Μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει.