Οι φωτογραφίες αυτές που δημοσιεύουμε στη σημερινή ανάρτηση πάρθηκαν την Παρασκευή το βράδυ στην ταράτσα του παραθεριστικού κέντρου του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη βραδιά, παρέα με τους φίλους μας που φέτος είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα. Εδώ ο Αλέξης με τον Κώστα.


Ήταν εκείνοι που τις 15 μέρες που μείναμε εκεί για διακοπές, πέρα από τις συναθροίσεις που βρισκόμασταν, μας άνοιξαν το σπίτι τους και μας φίλεψαν πολύ αγάπη σε μια πολύ όμορφη κοινωνική συναναστροφή. Ιδιαίτερα αυτό το ζευγάρι σκαπανέων, ο Σπύρος και η Ασημούλα μας σκλάβωσαν με όσα μας πρόσφεραν πλουσιοπάροχα.


Κι αυτό εδώ το ζευγάρι, η Μαρία και ο Αλέξης με τα τέσσερα παιδιά τους είναι μοναδικοί, υπέροχοι άνθρωποι... Περάσαμε ένα απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, στην αυλή του σπιτιού τους, γνωριστήκαμε και εδραιώσαμε μια φιλία που είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσει. Έτσι, με απλά πράγματα, με την κουβέντα γνωρίζονται οι άνθρωποι.


Με τη Μαρίνα και τον Γιάννη γνωριζόμαστε τρία χρόνια τώρα. Αλλά "κρατάει" αυτή η... κολόνια. Φέτος πήγαμε σπίτι τους, στην Ελίκη και τους γνωρίσαμε μέσα στο δικό τους χώρο... Τι όμορφο, ενθαρρυντικό και εποικοδομητικό είναι να συμβαίνει αυτό στην αδελφότητα! Και εμείς το επιδιώκουμε σε κάθε ευκαιρία.


Θα χρειαστώ πολύ χώρο για να σας μιλήσω γι' αυτό το ζευγάρι, των υπέροχων ανθρώπων. Η προηγούμενη γνωριμία μας ήταν διαδικτυακή κι αυτή μόνο με την Ασημούλα. Τον Σπύρο δεν τον γνώριζα. Καθώς γνωρίσαμε για την 50χρονη+ κοινή ζωή τους από τους ίδιους, διαπίστωσα πόσο άξιος είναι ο Σπύρος.


Ναι, θεωρήσαμε ότι έπρεπε σ' αυτό το βράδυ του δικού μας αποχαιρετισμού να βρεθούμε με όλους αυτούς τους καλούς μας φίλους. Και χρειάστηκε μόνο μια πρόταση μας, ένα μήνυμα. Ούτε πολύπλοκα τηλέφωνα, ούτε παρακάλια, ούτε τίποτα από αυτά που κάνουν οι άνθρωποι για να… δυσκολεύουν τη ζωή τους...


Τέτοια πράγματα είναι που παραμένουν βαθιά στην καρδιά μας, ανεκτίμητα. Χαλαρά. Με το φαϊ μας και το ποτό μας. Την κουβέντα μας γύρω από τη ζωή και τη θεοκρατία. Εμπειρίες που αναζωογονούν και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Επειδή μαθαίνουμε από τα ζωνατανά παραδείγματα… Τι ευλογία να είναι στη ζωή μας!


Ξεπέρασα και τα δικά μου μέτρα εκείνο το βράδυ, καθώς καθίσαμε λίγο παραπάνω. Κόντευε 12 όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Πλήρεις. Γεμάτοι από το πνεύμα, μιας καλώς νοούμενης κοινωνικής συναναστροφής. Ήμασταν μέσα στον κόσμο και παράλληλα έξω από αυτόν. Μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει.