Οι φίλοι μας, μας ξεσήκωσαν. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε κι εμείς πολύ να ξεσηκωθούμε. Ξεκινήσαμε από την Τέμενη με στόχο να επιστρέψουμε σπίτι μας, ύστερα από 15 μέρες διακοπών και ένα μήνυμα μας έφερε κοντά στους φίλους μας. Για ένα καφέ λέγαμε, αλλά ήταν αρμένικη η βίζιτα.


Μείναμε στο σπίτι του Παναγιώτη και της Νίτσας και τελικά το χαρήκαμε πολύ. Η παρέα τους μας είναι πολύ ευχάριστη. Μάλιστα την Κυριακή το πρωί πήγαμε και στη συνάθροιση της εκκλησίας της Κορίνθου. Αλλά αυτά, αύριο. Σήμερα ας πάμε στα καμένα. Απογευματάκι Σαββάτου τα επισκεφθήκαμε σε μια βόλτα.


Όλο το φωτογραφικό υλικό σήμερα έχει πολύ πόνο... Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις ένα καταπράσινο δάσος πώς το απόκαμαν οι πρόσφατες φωτιές. Θυμάστε; Είχαμε γράψει κι ΕΔΩ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για τη σκληρή δοκιμασία που πέρασαν όταν η φωτιά κόντευε να κάψει τα σπίτια τους.


Τελικά, πέρα από τη μεγάλη κινητοποίηση της πυροσβεστικής και των εναέριων μέσων βοήθησε και η βροχή και η φωτιά σβήστηκε αφήνοντας πίσω της αυτό το τραγικό τοπίο με τα καμένα δέντρα. Τα είδαμε από κοντά. Δεν είναι και μακριά από το σπίτι των φίλων μας. Και ήταν κάτι το φοβερό!


Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από αυτή. «Πιάνεται» η καρδιά σου καθώς η γη μυρίζει ακόμα αυτή την αποφορά του καμένου. Η παρέα ήταν καλή. Ευτυχώς γιατί δύσκολα αντέχεις ένα τέτοιο σκληρό θέαμα που παραπέμπει στην απόλυτη καταστροφή. Ναι, το πρόβλημα είναι μεγάλο... Οικολογική καταστροφή.


Δρόμοι, μάλλον σε μονοπάτια παραπέμπουν από τα οποία προσπάθησαν τα επίγεια μέσα πυρόσβεσης να βοηθήσουν, όσο μπορούσαν. Αλλά η φωτιά μέσα σε ένα τέτοιο καταπράσινο πευκώνα με το ρετσίνι πάνω στα δέντρα δεν σταματάει εύκολα. Το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας.


Ήταν μια δύσκολη βόλτα που όμως θέλαμε να την κάνουμε... Δεν είχα ξαναπάει τόσο κοντά σε μια εστία που μόλις πριν λίγες μέρες έσβησε ενώ απείλησε περιουσίες και κατοικίες. Δεν έμαθα τι έφταιγε, ίσως η πυροσβεστική καταλήξει κάπου. Όμως η ουσία είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή.