Σίγουρα πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια αυτό που λέει ο τίτλος και καλό θα ήταν να μην το ξεχνούμε ποτέ. Αν έτσι κάνουμε θα διαπιστώσουμε ότι καμιά σχέση δεν πρόκειται να βαλτώσει…

Τα μικρά πράγματα έχουν μεγάλη σημασία στο γάμο. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Κι αλίμονο αν την ξεπεράσουμε χωρίς να σταθούμε λίγο περισσότυερο να τη μελετήσουμε και να ωφεληθούμε.


Και βέβαια αυτό δεν έχει ηλικίες. Τα ζευγάρια είναι ζευγάρια πάντα, όσα χρόνια κι αν έχουν μαζί. Πολλά ή λίγα. Το να «δουλεύουν» τη σχέση του με καθημερινά μικρά πράγματα έχει πολύ μεγάλη αξία.


Απλά, καθημερινά πράγματα είναι που κάνουν τις ανθρώπινες σχέσεις (και το γάμο) να μη νιώθουν ότι βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα σ’ αυτό που κάποτε επέλεξαν με μεγάλη χαρά και έδωσαν όρκους πίστης που τώρα δυσκολεύονται να τηρήσουν.

Αυτό για το οποίο είμαστε απολύτως βέβαιοι είναι ότι για να μείνει κάτι «ζωντανό» πρέπει εμείς να το φροντίζουμε με αγάπη στοργική, ιδιαίτερα στα μικρά καθημερινά πράγματα.

Αυτό ως αρχή που στηρίζεται στο Ζαχαρίας 4:10 ()το έχουμε στο νου μας, αλλά χρειάστηκε να μας το επισημάνουν στοργικά, άνθρωποι που μας αγαπούν και έχουν σχέση με την ηγεσία της εκκλησίας μας, αλλά και με τον ίδιο την επίσκοπο περιοχής μαζί, μιας και αυτή την εβδομάδα έχουμε τη χαρά να τον έχουμε μαζί μας.

Και η αλήθεια είναι υπερεκτίμησα τις σημειώσεις μου, νομίζοντας πως είμαι σε θέση να βάλω την τεχνολογία σε ένα ανθρώπινο πλαίσιο… Χρειάστηκε να ανακρούσω πρύμνα και να δεχτώ ταπεινά διόρθωση ως προς τη μικρή ματαιοδοξία μου. Ευτυχώς, μετά από αρκετό ψάξιμο το βρήκα.

Ιδού λοιπόν το άρθρο της ΣΚΟΠΙΑΣ 15/5/2013 με τίτλο «Ενισχύστε το Γάμο σας Μέσω Καλής Επικοινωνίας»:

«Για εμένα η σύζυγός μου είναι η καλύτερη παρέα», είπε ένας αδελφός στον Καναδά. «Οι χαρές της ζωής γίνονται πιο μεγάλες και οι λύπες μετριάζονται όταν τις μοιράζομαι μαζί της». Κάποιος σύζυγος στην Αυστραλία έγραψε: «Στα 11 χρόνια της κοινής μας ζωής, δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να μιλήσω με τη σύζυγό μου. Δεν έχουμε ανασφάλειες ή ανησυχίες για τη σταθερότητα του γάμου μας. Αυτό οφείλεται κυρίως στη συχνή και ουσιαστική επικοινωνία». Μια αδελφή στην Κόστα Ρίκα ανέφερε: «Η καλή επικοινωνία, όχι μόνο ισχυροποιεί το γάμο μας, αλλά και μας φέρνει πιο κοντά στον Ιεχωβά, μας προστατεύει από πειρασμούς, μας ενώνει ως ζευγάρι και αυξάνει την αγάπη μας».

Έχετε εσείς ευχάριστη επικοινωνία με το σύντροφό σας ή δυσκολεύεστε να κάνετε ουσιαστικές συζητήσεις; Σαφώς, μπορεί να προκύψουν δυσκολίες, εφόσον ο γάμος ενώνει δυο ατελείς ανθρώπους που έχουν διαφορετική προσωπικότητα και γνωρίσματα τα οποία αντικατοπτρίζουν τις πολιτιστικές τους καταβολές και την ανατροφή τους. (Ρωμ. 3:23) Επιπλέον, οι δυο σύζυγοι ίσως έχουν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας. Γι’ αυτό και ο Τζον Μ. Γκότμαν και η Ναν Σίλβερ, ερευνητές σε θέματα γάμου, αναφέρουν: «Απαιτείται θάρρος, αποφασιστικότητα και αντοχή για μια μακρόβια σχέση». Όντως, ο επιτυχημένος γάμος είναι προϊόν σκληρής προσπάθειας. Αλλά μπορεί να φέρει απερίγραπτη ευτυχία. Οι σύζυγοι που αγαπούν ο ένας τον άλλον μπορούν αληθινά να απολαμβάνουν τη ζωή τους μαζί. (Εκκλ. 9:9) Σκεφτείτε την περίπτωση ενός αγαπημένου αντρογύνου, του Ισαάκ και της Ρεβέκκας. (Γέν. 24:67) Ακόμη και όταν είχε περάσει αρκετός καιρός αφότου είχαν γίνει σύζυγοι, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι η αγάπη τους είχε ξεθωριάσει. Το ίδιο ισχύει και για πολλά αντρόγυνα σήμερα. Ποιο είναι το μυστικό τους; Έχουν μάθει να εκφράζουν τις σκέψεις και τα αισθήματά τους ο ένας στον άλλον με ειλικρίνεια αλλά και ευγένεια, καλλιεργώντας και εκδηλώνοντας ενόραση, αγάπη, βαθύ σεβασμό και ταπεινοφροσύνη. Όπως θα δούμε τώρα, όταν αυτές οι θεμελιώδεις ιδιότητες διαπνέουν έναν γάμο, οι γραμμές επικοινωνίας μένουν πάντα ανοιχτές.

Να εκδηλώνετε ενόραση

«Όποιος εκδηλώνει ενόραση σε κάποιο ζήτημα θα βρει καλό», λέει το εδάφιο Παροιμίες 16:20. Αυτό ασφαλώς αληθεύει στον τομέα του γάμου και της οικογενειακής ζωής. (Διαβάστε Παροιμίες 24:3) Η καλύτερη πηγή ενόρασης και σοφίας είναι ο Λόγος του Θεού. Το εδάφιο Γένεση 2:18 μας λέει ότι ο Θεός έπλασε τη γυναίκα ως συμπλήρωμα του άντρα, όχι αντίγραφό του. Ο ρόλος της αντανακλάται στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί. Βέβαια, οι προσωπικότητες διαφέρουν, αλλά στις γυναίκες γενικά αρέσει να μιλούν για τα συναισθήματά τους, τους ανθρώπους και τις σχέσεις. Εκτιμούν τη θερμή, προσωπική επικοινωνία, θεωρώντας την ένδειξη αγάπης. Από την άλλη πλευρά, πολλοί άντρες προτιμούν να συζητούν, όχι για τα συναισθήματά τους, αλλά για δραστηριότητες, προβλήματα και λύσεις. Επίσης, επιθυμούν να χαίρουν σεβασμού.

«Ο σύζυγός μου θέλει να λύνει τα προβλήματα γρήγορα αντί να ακούει με υπομονή ό,τι έχω να του πω», σχολίασε μια αδελφή στη Βρετανία. «Αυτό μερικές φορές με απογοητεύει, επειδή το μόνο που ζητάω είναι λίγη κατανόηση». Κάποιος σύζυγος έγραψε: «Στην αρχή του γάμου μας, είχα την τάση να βρίσκω γρήγορη λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα είχε η σύζυγός μου. Σύντομα, όμως, έμαθα ότι αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να καθίσω και να την ακούσω». (Παρ. 18:13· Ιακ. 1:19) Ο σύζυγος που έχει ενόραση διακρίνει τα συναισθήματα της συζύγου του και προσπαθεί να χρησιμοποιεί ανάλογη προσέγγιση. Παράλληλα, τη διαβεβαιώνει ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά της έχουν σημασία για αυτόν. (1 Πέτρ. 3:7) Εκείνη, με τη σειρά της, προσπαθεί να καταλάβει την άποψή του. Όταν οι δυο σύζυγοι κατανοούν, εκτιμούν και εκπληρώνουν τους Γραφικούς ρόλους τους, έχουν έναν υπέροχο δεσμό. Επιπλέον, είναι σε θέση να συνεργάζονται για να παίρνουν σοφές και ισορροπημένες αποφάσεις και να τις υλοποιούν.

Το ζευγάρι που έχει ενόραση γνωρίζει επίσης ότι υπάρχει «καιρός να σωπαίνει και καιρός να μιλάει». (Εκκλ. 3:1, 7) «Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν στιγμές που δεν είναι κατάλληλο να μιλήσω για κάποιο ζήτημα», είπε μια αδελφή που είναι παντρεμένη δέκα χρόνια. «Αν ο σύζυγός μου είναι καταβαρημένος από την εργασία του ή άλλες ευθύνες, αφήνω να περάσει λίγος χρόνος προτού το φέρω στην προσοχή του. Ως αποτέλεσμα, οι συζητήσεις μας είναι πολύ πιο ήρεμες». Οι γυναίκες που έχουν διάκριση μιλούν επίσης με χάρη, έχοντας κατά νου ότι τα καλοδιαλεγμένα λόγια “που λέγονται στην κατάλληλη στιγμή” είναι ελκυστικά και ευπρόσδεκτα. —Διαβάστε Παροιμίες 25:11.

Ο Χριστιανός σύζυγος πρέπει να κάνει το μέρος του, όχι μόνο ακούγοντας με προσοχή τη σύζυγό του, αλλά προσπαθώντας να εκφράζει ξεκάθαρα και τα δικά του συναισθήματα. Ένας πρεσβύτερος παντρεμένος επί 27 χρόνια είπε: «Χρειάζεται να κάνω προσπάθεια για να πω στη σύζυγό μου τι έχω στην καρδιά μου». Κάποιος αδελφός παντρεμένος επί 24 χρόνια επισήμανε: «Μου είναι εύκολο να κρατάω μέσα μου τα συναισθήματά μου με τη σκέψη ότι “αν δεν το συζητήσω, θα περάσει”. Ωστόσο, έχω καταλάβει ότι το να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Όταν προσπαθώ να εκφραστώ, προσεύχομαι ώστε να πω τα σωστά λόγια με το σωστό τρόπο. Έπειτα παίρνω βαθιά ανάσα και αρχίζω να μιλάω». Κάτι άλλο που βοηθάει είναι η σωστή ατμόσφαιρα, ίσως όταν οι δυο σύζυγοι είναι μόνοι και εξετάζουν το εδάφιο της ημέρας ή διαβάζουν τη Γραφή μαζί.

Είναι σημαντικό και για τους δύο να προσεύχονται και να έχουν ισχυρή επιθυμία να βελτιώσουν τις ικανότητες επικοινωνίας τους. Βέβαια, το να αλλάξει κανείς παλιές συνήθειες δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά όταν ένα ζευγάρι αγαπάει τον Ιεχωβά, ζητάει το πνεύμα του και θεωρεί το γάμο του ιερό, διαθέτει ένα κίνητρο που λείπει από πολλούς. Μια αδελφή παντρεμένη επί 26 χρόνια έγραψε: «Ο σύζυγός μου και εγώ παίρνουμε στα σοβαρά την άποψη του Ιεχωβά για το γάμο — ούτε καν διανοούμαστε το χωρισμό. Αυτό μας κάνει να προσπαθούμε πιο ένθερμα να λύνουμε τα προβλήματα συζητώντας τα μαζί». Τέτοια οσιότητα και θεοσεβής αφοσίωση ευαρεστούν τον Θεό και οδηγούν στην πλούσια ευλογία του. —Ψαλμ. 127:1.

Να αυξάνετε την αγάπη σας

Η αγάπη, ως «τέλειος δεσμός ενότητας», είναι η πιο σημαντική ιδιότητα σε έναν γάμο. (Κολ. 3:14) Η γνήσια αγάπη αυξάνεται καθώς οι σύζυγοι, μένοντας πιστοί ο ένας στον άλλον, πορεύονται μαζί στις χαρές και στις δυσκολίες της ζωής. Γίνονται ακόμη πιο στενοί φίλοι και εκτιμούν πολύ ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Τέτοιοι γάμοι ευημερούν, όχι απλώς χάρη σε λίγες μεγάλες πράξεις, όπως προβάλλουν τα μέσα ψυχαγωγίας, αλλά χάρη σε πολλές μικρές —μια αγκαλιά, ένα ευγενικό σχόλιο, μια στοχαστική χειρονομία, ένα εκφραστικό χαμόγελο ή ένα απλό «πώς τα πήγες σήμερα;» με γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτά τα μικρά πράγματα έχουν μεγάλη σημασία στο γάμο. Ένα αντρόγυνο που απολαμβάνει ευτυχισμένο γάμο εδώ και 19 χρόνια τηλεφωνούν ή στέλνουν μηνύματα ο ένας στον άλλον στη διάρκεια της ημέρας “απλώς για να δουν αν είναι όλα καλά”, όπως είπε ο σύζυγος.

Η αγάπη ωθεί επίσης τους δυο συζύγους να γνωρίζουν όλο και καλύτερα ο ένας τον άλλον. (Φιλιπ. 2:4) Αυτή δε η γνώση κάνει την αγάπη τους ακόμη πιο δυνατή παρά τις ατέλειές τους. Ο επιτυχημένος γάμος δεν είναι στάσιμος, αλλά εμπλουτίζεται και δυναμώνει με τον καιρό. Αν είστε λοιπόν έγγαμοι, αναρωτηθείτε: “Πόσο καλά γνωρίζω το σύντροφό μου; Καταλαβαίνω πώς νιώθει και πώς σκέφτεται για διάφορα ζητήματα; Πόσο συχνά κάνω σκέψεις για αυτόν, ίσως για τις ιδιότητες που με έλκυσαν κοντά του στην αρχή;”

Να καλλιεργείτε σεβασμό

Ακόμη και οι πιο ευτυχισμένοι γάμοι δεν είναι τέλειοι, και ένα αγαπημένο ζευγάρι μπορεί να μη συμφωνεί πάντα σε όλα. Ο Αβραάμ και η Σάρρα δεν είχαν πάντα την ίδια άποψη. (Γέν. 21:9-11) Εντούτοις, οι διαφορές τους δεν προκάλεσαν ρήγμα στις σχέσεις τους. Γιατί; Διότι φέρονταν ο ένας στον άλλον με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Ο Αβραάμ, λόγου χάρη, έλεγε στη Σάρρα «σε παρακαλώ». (Γέν. 12:11, 13) Εκείνη, από την πλευρά της, υπάκουε στον Αβραάμ και τον θεωρούσε “κύριό της”. (Γέν. 18:12) Όταν δεν υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός στο ζευγάρι, αυτό συνήθως φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο μιλούν ή στον τόνο της φωνής τους. (Παρ. 12:18) Αν δεν αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στη ρίζα του, ο γάμος τους ίσως οδηγηθεί σε ναυάγιο. —Διαβάστε Ιακώβου 3:7-10, 17, 18.

Ιδιαίτερα οι νιόπαντροι πρέπει να προσπαθούν ένθερμα να μιλούν με καλοσύνη και σεβασμό ο ένας στον άλλον, δημιουργώντας έτσι ατμόσφαιρα ανοιχτής και ειλικρινούς επικοινωνίας. «Ενώ τα πρώτα χρόνια του γάμου είναι χαρούμενα, μπορεί να κρύβουν και απογοητεύσεις», είπε κάποιος σύζυγος. «Καθώς εξοικειώνεσαι με τα συναισθήματα, τις συνήθειες και τις ανάγκες της συζύγου σου —και εκείνη με τα δικά σου— μερικές φορές νιώθεις σαν να περπατάς σε τεντωμένο σχοινί! Ωστόσο, αυτό που θα βοηθήσει και τους δυο σας να ισορροπήσετε είναι η λογικότητα, η αίσθηση του χιούμορ και οι σταθεροποιητικές ιδιότητες της ταπεινοφροσύνης, της υπομονής και της εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά». Πόσο αληθινό είναι αυτό!

Να δείχνετε γνήσια ταπεινοφροσύνη

Η καλή επικοινωνία στο γάμο είναι σαν ρυάκι που κυλάει ήρεμα μέσα σε έναν κήπο. Βασική προϋπόθεση για να συνεχίσει να κυλάει αυτό το ρυάκι είναι το να είστε «ταπεινόφρονες». (1 Πέτρ. 3:8) «Η ταπεινοφροσύνη είναι ο συντομότερος δρόμος για την επίλυση μιας διαφοράς επειδή σε υποκινεί να πεις “συγνώμη”», είπε ένας αδελφός παντρεμένος 11 χρόνια. Κάποιος πρεσβύτερος, που απολαμβάνει ευτυχισμένο γάμο εδώ και 20 χρόνια, σχολίασε: «Μερικές φορές, το να πεις “συγνώμη” είναι πιο σημαντικό από το “σ’ αγαπώ”». Και πρόσθεσε: «Ένα από τα συντομότερα μονοπάτια που οδηγούν στην ταπεινοφροσύνη είναι η προσευχή. Όταν η σύζυγός μου και εγώ πλησιάζουμε μαζί τον Ιεχωβά, αυτό μας θυμίζει την ατέλειά μας και την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού. Αυτή η έμμεση υπενθύμιση με βοηθάει να βλέπω τα πράγματα υπό το σωστό πρίσμα».

Η υπερηφάνεια, από την άλλη πλευρά, δεν συμβάλλει καθόλου στην ειρήνη. Καταπνίγει την επικοινωνία επειδή καταστέλλει τόσο την επιθυμία όσο και το θάρρος που χρειάζεται για να ζητήσει κανείς συγνώμη. Το υπερήφανο άτομο, αντί να πει ταπεινά: «Έκανα λάθος· σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με», προβάλλει δικαιολογίες. Αντί να παραδεχτεί με θάρρος κάποια αδυναμία, στρέφει την προσοχή στα λάθη του άλλου. Όταν πληγώνεται, αντί να επιδιώκει ειρήνη, νιώθει θιγμένο και ίσως αντιδρά με σκληρά λόγια ή παγερή σιωπή. (Εκκλ. 7:9) Ναι, η υπερηφάνεια μπορεί να σκοτώσει έναν γάμο. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι «ο Θεός εναντιώνεται στους υπερηφάνους αλλά δίνει παρ’ αξία καλοσύνη στους ταπεινούς». —Ιακ. 4:6.

Ασφαλώς, θα ήταν αφελές να σκεφτούμε ότι ποτέ δεν θα μας αγγίξει η υπερηφάνεια. Χρειάζεται να την εντοπίζουμε και να την καταπολεμούμε αμέσως. Ο Παύλος είπε στους συγχριστιανούς του: «Ο ήλιος ας μη δύει βρίσκοντάς σας σε κατάσταση θυμού ούτε να αφήνετε τόπο για τον Διάβολο». (Εφεσ. 4:26, 27) Αν αγνοήσουμε το Λόγο του Θεού, μπορεί να θερίσουμε άσκοπη στενοχώρια. «Υπήρξαν περιπτώσεις που ο σύζυγός μου και εγώ δεν εφαρμόσαμε τα εδάφια Εφεσίους 4:26, 27», είπε με λύπη κάποια αδελφή. «Εκείνες οι νύχτες ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου!» Πόσο καλύτερο είναι να συζητάμε αμέσως τα ζητήματα με στόχο τη συμφιλίωση! Ασφαλώς, οι σύζυγοι ίσως χρειάζεται να δίνουν λίγο χρόνο ο ένας στον άλλον για να ηρεμήσουν. Είναι επίσης κατάλληλο να προσεύχονται στον Ιεχωβά να τους βοηθήσει να έχουν ορθή διανοητική στάση. Αυτό περιλαμβάνει και την καλλιέργεια ταπεινού πνεύματος, που θα τους βοηθήσει να εστιάσουν στο πρόβλημα, όχι στον εαυτό τους, ώστε να μην επιδεινώσουν την κατάσταση. —Διαβάστε Κολοσσαείς 3:12, 13.

Η ταπεινοφροσύνη και η μετριοφροσύνη βοηθούν ένα έγγαμο άτομο να εστιάζει στα καλά σημεία του συντρόφου του. Για παράδειγμα, μια σύζυγος ίσως έχει ιδιαίτερα ταλέντα τα οποία χρησιμοποιεί προς όφελος της οικογένειας. Αν ο σύζυγός της είναι ταπεινός και μετριόφρων, δεν θα νιώθει ότι απειλείται αλλά θα την ενθαρρύνει να αξιοποιεί τα χαρίσματά της, δείχνοντας έτσι ότι τη θεωρεί πολύτιμη. (Παρ. 31:10, 28· Εφεσ. 5:28, 29) Παράλληλα, μια ταπεινή και μετριόφρων σύζυγος δεν θα προβάλλει τις ικανότητές της ούτε θα υποβιβάζει το σύζυγό της. Εξάλλου, οι δυο τους είναι «μία σάρκα» και ό,τι πληγώνει τον έναν πληγώνει και τον άλλον. —Ματθ. 19:4, 5.

Αναμφίβολα, θέλετε να είναι ο γάμος σας σαν του Αβραάμ και της Σάρρας ή του Ισαάκ και της Ρεβέκκας— να είναι αληθινά ευτυχισμένος, να αντέξει στο χρόνο και να δίνει αίνο στον Ιεχωβά. Γι’ αυτό, να προσκολλάστε στην άποψη που έχει ο Θεός για το γάμο. Να αποβλέπετε στο Λόγο του για ενόραση και σοφία. Να καλλιεργείτε αληθινή αγάπη —τη «φλόγα του Γιαχ»— σκεφτόμενοι με εκτίμηση το σύντροφό σας. (Άσμ. Ασμ. 8:6) Να προσπαθείτε ένθερμα να αναπτύξετε ταπεινοφροσύνη. Να συμπεριφέρεστε στο σύντροφό σας με σεβασμό. Αν τα κάνετε όλα αυτά, ο γάμος σας θα φέρνει χαρά σε εσάς και στον ουράνιο Πατέρα σας. (Παρ. 27:11) Πράγματι, μπορείτε κάλλιστα να συμμερίζεστε και εσείς τα συναισθήματα ενός συζύγου, που έπειτα από 27 χρόνια γάμου έγραψε: «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη σύζυγό μου. Ο γάμος μας δυναμώνει μέρα με τη μέρα —λόγω της αγάπης μας για τον Ιεχωβά και της τακτικής επικοινωνίας που έχουμε μεταξύ μας».

Άλλη μια ρύθμιση στη ζωή μας. Η συγκεκριμένη μπορεί να μη  μας αφορά άμεσα, αφορά όμως χιλιάδες επαγγελματικές που ισορροπούν σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή και με την αμφιβολία αν αύριο είναι σε θέση να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους. Εκεί κατάντησαν τους ανθρώπους με τα συνεχή μνημόνια... Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 15/07/2017

Μάλλον ζούμε στην εποχή των ρυθμίσεων. Εν μέσω μνημονίων κακής ψυχολογίας, έτσι όπως την έχουν διαμορφώσει αυτοί που μας κυβερνούν με μια συνεχή ανασφάλεια για το αύριο οφείλουμε να πορευόμαστε με συνεχείς ρυθμίσεις… Παντού. Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Ρυθμίσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, τα κοινόχρηστα... Ρυθμίσεις στην Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία… Διότι δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Τα χρήματα για όσους έχουν ακόμα εργασία, είναι λίγα κι αυτά τα λίγα πρέπει να τα διαχειριστούμε τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δίνοντας μια προτεραιότητα σε ότι έχει σχέση με το φαγητό.

Αυτή τη φορά η είδηση έρχεται από την κυβέρνηση και αφορά όσους εκκρεμότητες τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Ας τη δούμε:

Ρύθμιση με έως 120 δόσεις, αλλά και με όρους για όσους χρωστούν στα ασφαλιστικά ταμεία ετοιμάζει το αρμόδιο υπουργείο: Θα αφορά μόνο όσους είναι ασφαλιστικά ενήμεροι, δηλαδή θα ρυθμίζονται με 120 δόσεις τα χρέη έως το τέλος του 2016 και εφόσον καταβάλλονται κανονικά οι τρέχουσες εισφορές.

Στόχος του υπουργείου Εργασίας, όπως αναφέρει η είδηση, είναι η ρύθμιση να τεθεί σε εφαρμογή από τις αρχές Αυγούστου (πιθανότατα στις 3 Αυγούστου) και εμπεριέχεται στον νόμο περί εξωδικαστικού μηχανισμού.

Τονίζεται ακόμα ότι τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία έφτασαν στο τέλος του 2016 τα 31 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 22,4 δισ. μέχρι τα τέλη Μαρτίου είχαν ενταχθεί στο ΚΕΑΟ. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μας. Προφανώς οι λογιστές ξέρουν και καλό είναι όσοι βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση να τους ρωτήσουν.

Η νέα ρύθμιση θα είναι α λα καρτ και θα δίνει τη δυνατότητα εξόφλησης των ληξιπρόθεσμων χρεών προς τα Ταμεία σε έως 120 δόσεις για χρέη μέχρι 20.000 ευρώ ανάλογα με το υπόλοιπο του διαθέσιμου εισοδήματός των οφειλετών κάθε μήνα.

Σύμφωνα με πληροφορίες του τύπου, το πλήθος των δόσεων με τις οποίες θα μπορέσει να εξοφλήσει τις οφειλές του προς τα Ταμεία κατά την 31η Δεκεμβρίου 2016 ένας επαγγελματίας θα καθοριστεί καταρχήν από τη διαφορά μεταξύ των μηνιαίων εσόδων του και των μηνιαίων αναγκαίων εξόδων του, δηλαδή από το διαθέσιμο εισόδημά του, αφού αφαιρεθούν τα αναγκαία προς τη διαβίωσή του έξοδα.

Ειδικότερα:

Με εφάπαξ καταβολή της οφειλής θα γίνεται διαγραφή του 100% των προσαυξήσεων και των προστίμων.

Με εξόφληση σε 60 δόσεις οι προσαυξήσεις θα μειώνονται κατά 75%.

Με εξόφληση σε 120 δόσεις οι προσαυξήσεις θα μειώνονται κατά 35%.

Και μετά τι; Πώς θα πορευτούμε από εδώ και πέρα; Πώς θα έρθει η ανάπτυξη σε μια χώρα που ύστερα από επτά χρόνια μνημονίων πάει από το κακό στο χειρότερο; Υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για να στηριχτούμε. Φυσιολογικά ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες. Αλλά δεν είμαστε εμείς που μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις σε όλα αυτά.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σας παροτρύνουμε να βρείτε τον τρόπο να κάνετε κάποιες μικρές διακοπές το φετινό καλοκαίρι. Τώρα που οι θερμοκρασίες είναι αρκετά υψηλές, φυσιολογικά λόγω εποχής… Δεν είναι απαραίτητο να έχουν πολυτέλεια, ούτε και να απογοητευτείτε που δεν θα έχετε αυτή τη δυνατότητα.

Απλά πράγματα χρειάζονται. Αλλαγή περιβάλλοντος, λίγη περισσότερη δροσιά και νέες εικόνες λίγο πιο καθαρές με τη δροσιά της θάλασσας ή του βουνού, αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Κι αυτό μπορεί να προκύψει ακόμα και μια φιλοξενία που δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις… Ψάξτε το λίγο το πράγμα. Και μη βιαστείτε να αποφασίσετε, τουλάχιστον για τις δόσεις στα ασφαλιστικά ταμεία. Φροντίστε πρώτα τον εαυτό σας…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 15/7/2017 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Η πρώτη ομιλία του επισκόπου περιοχής Ιορδάνη Σκερλετίδη στην εκκλησία μας την περασμένη Τρίτη 11/7/2017 ήταν πολύ ενθαρρυντική για όλους όσοι την παρακολουθήσαμε με προσοχή… Όπως κάνω πάντα, κράτησα σημειώσεις από την ομιλία του με θέμα: «Πώς συστήνουμε τον εαυτό μας ως διακόνους του Θεού» που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση για τον τρόπο με τον οποίο διατύπωσε μεγάλες αλήθειες.

Ο επίσκοπος ξεκίνησε την ομιλία του με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πώς συστήνουμε αλήθεια τον εαυτό μας, όταν πρόκειται να δώσουμε μια συνέντευξη προκειμένου να διεκδικήσουμε μια θέση εργασίας στον κόσμο. Εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να διακρίνουν αν κάνουμε ή όχι για τη δουλειά, εφόσον λειτουργούν με αντικειμενικότητα, θα μετρήσουν τα θετικά και τα αρνητικά μας στοιχεία τα οποία θα διακρίνουν.

Στα θετικά ίσως βάλουν την καθαρή μας, την πειστικότητα, την επιμονή, τις οργανωτικές ικανότητες και τη διάθεση για ομαδική εργασίας. Στα αρνητικά την αργοπορία στα επαγγελματικά ραντεβού μας, την επιθετικότητα και την ερειστικότατα, την προσποίηση, αλλά και την αποδοκιμασία των προηγούμενων εργοδοτών…

Και τι θα πούμε για τα θεοκρατικά μας; Ο Ιεχωβά μας έχει εμπιστευτεί μια θέση στο πιο σημαντικό ζωοσωτήριο έργο που έγινε ποτέ στη γη… Στο έργο μαθήτευσης των ανθρώπων. Στα εδάφια 2 Κορινθίους 5: 10,11 (Διότι πρέπει όλοι να φανερωθούμε μπροστά στη δικαστική έδρα του Χριστού,+ώστε ο καθένας να πάρει την αμοιβή του για αυτά που έγιναν μέσω του σώματος, σύμφωνα με αυτά που έπραξε, είτε καλό είτε απαίσιο.+) δείτε πως συστήνουμε τους εαυτούς μας. Επομένως κάποια στιγμή, καταλαβαίνουμε ότι θα δώσουμε λογαριασμό κατά τα έργα μας και ανάλογη θα είναι η αμοιβή μας.

Στα εδάφια όμως 2 Κορινθίους 6: 1-10 αναφέρει ξεκάθαρα τα προσόντα που πρέπει να έχουμε για να συστήνουμε τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού. Και ο επίσκοπος μας Ιορδάνης Σκερλετίδης τόνισε με έμφαση ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε τώρα, διότι στο άμεσο μέλλον , ενόψει της μεγάλης θλίψης η φύση της διακονίας μας είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει μορφή. Χρειαζόμαστε λοιπόν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά για να λάβουμε την αμοιβή μας.

Ας δούμε βήμα – βήμα. τι λένε τα 2 Κορινθίους 6: 1-10.

Στο 1,2 (Καθώς εργαζόμαστε μαζί με αυτόν,+σας ικετεύουμε επίσης να μη δεχτείτε την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και σας διαφύγει ο σκοπός της.+2Διότι αυτός λέει: «Σε ευπρόσδεκτο καιρό σε άκουσα και σε ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα».+Ορίστε! Τώρα είναι ο ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος καιρός.+Ορίστε! Τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας.+) βλέπουμε τα προσόντα που πρέπει να έχουμε και διακρίνουμε τα αίσθημα του επείγοντος, αλλά και το γεγονός ότι αυτό (το έργο κηρύγματος) μπορεί να γίνει σε ευπρόσδεκτό ή αλλιώς κατάλληλο καιρό, όπως είναι τώρα… Γι’ αυτό δεν πρέπει να δείξουμε αμέλεια. Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός.

Στο 3 (Με κανέναν τρόπο δεν δίνουμε οποιαδήποτε αιτία για πρόσκομμα,+για να μην καταλογιστεί σφάλμα στη διακονία μας·+) διακρίνουμε την ουσία. Θα πρέπει αναμφίβολα να προσέχουμε για το ντύσιμο, την εμφάνιση μας.

Στο 4 (αλλά με κάθε τρόπο συνιστούμε+τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού: με το να υπομένουμε πολλά, με θλίψεις, με περιπτώσεις ανάγκης, με δυσκολίες,+) βλέπουμε ότι όλοι έχουμε υπομείνει πολλά στη διάρκεια της ζωής μας.

Στο 5 (με ξυλοδαρμούς, με φυλακές,+με ταραχές, με κόπους, με νύχτες αγρύπνιας, με περιόδους χωρίς τροφή,) μάλλον δεν μας αφορά για την ώρα εδώ στη χώρα μας, αφού δεν έχουμε τέτοια ζητήματα. Στο παρελθόν, ίσως ναι. Και υπάρχουν ανάμεσα μας αδελφοί που έχουν υποστεί τέτοια τραύματα προκειμένου να διακρατήσουν την ακεραιότητα τους σε δύσκολους καιρούς. Τα ίδια όμως συμβαίνουν τώρα στην Ερυθραία, στη Νότια Κορέα, στη Ρωσία κ.α.

Στο 6,7 (με αγνότητα, με γνώση, με μακροθυμία,+με καλοσύνη,+με άγιο πνεύμα, με αγάπη ανυπόκριτη,+7με αληθινά λόγια, με δύναμη Θεού·+μέσω των όπλων) διακρίνουμε ότι αφορά την ηθική καθαρότητα μας και την εφαρμογή της στο χώρο εργασίας. Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί… Τίποτα περισσότερο.

Οι υπηρέτες του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να παραμένουν ηθικά αγνοί. Ορισμένοι αποφασίζουν να παντρευτούν για να αποφύγουν τα προβλήματα σε αυτόν τον τομέα. Ωστόσο, ο γάμος δεν παρέχει αυτομάτως προστασία από τη σεξουαλική ακαθαρσία. Στους Βιβλικούς χρόνους, μια οχυρωμένη πόλη προστάτευε τους ανθρώπους μόνο αν αυτοί παρέμεναν εντός των τειχών της. Αν κάποιος έβγαινε έξω από την πύλη ενώ περιφέρονταν ληστές και επιδρομείς, θα μπορούσε να πέσει θύμα ληστείας ή να θανατωθεί. Παρόμοια, οι παντρεμένοι βρίσκουν προστασία από την ανηθικότητα μόνο αν παραμένουν εντός των σεξουαλικών ορίων που έχει θεσπίσει για αυτούς ο Πρωτουργός του γάμου.

Ο Παύλος περιέγραψε αυτά τα όρια στα εδάφια 1 Κορινθίους 7:2-5. Οι σεξουαλικές σχέσεις με το σύζυγο αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο της συζύγου. Και εκείνος παρόμοια έχει το ίδιο αποκλειστικό προνόμιο αναφορικά με τη σύζυγό του. Αναμένεται από τον κάθε σύντροφο να αποδίδει στον άλλον τη γαμήλια “οφειλή”, δηλαδή τις σεξουαλικές σχέσεις που έχει δικαίωμα να απολαμβάνει ένα παντρεμένο άτομο.

Εντούτοις, μερικά αντρόγυνα περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα χώρια —κάνοντας ξεχωριστές διακοπές ή μένοντας μακριά ο ένας από τον άλλον εξαιτίας της εργασίας τους, με αποτέλεσμα να αποστερούν την “οφειλή” από το σύντροφό τους. Φανταστείτε τι τραγικό θα ήταν αν ένα άτομο, λόγω έλλειψης «αυτοσυγκράτησης», ενέδιδε στη σατανική πίεση και διέπραττε μοιχεία. Ο Ιεχωβά ευλογεί τους οικογενειάρχες που προμηθεύουν για τις οικογένειές τους χωρίς να θέτουν το γάμο τους σε κίνδυνο. —Ψαλμ. 37:25

Στο 8 (μέσω δόξας και ατίμωσης, μέσω δυσφήμησης και επαίνων· ως απατεώνες+και εντούτοις φιλαλήθεις,) βλέπουμε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να επηρεάζεται από τα λόγια άλλων.

Και τέλος στα εδάφια 9,10 (ως άτομα που είναι άγνωστα και εντούτοις αναγνωρίζονται,+ως άτομα πουπεθαίνουν και εντούτοις, ορίστε! ζούμε,+ως άτομα που διαπαιδαγωγούνται+και εντούτοις δεν παραδίδονται στο θάνατο,+10ως άτομα που λυπούνται αλλά πάντοτε χαίρονται, ως φτωχοί που όμως πλουτίζουν πολλούς, ως άτομα που δεν έχουν τίποτα και εντούτοις έχουν τα πάντα στην κατοχή τους.+) αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Ιεχωβά ακόμα κι αν χρειάζεται να λάβουμε διαπαιδαγώγηση…

Επομένως: Στο διακονικό του έργο ο Ιησούς κάλεσε ως συντρόφους του πολλά άλλα άτομα, αποστόλους και μαθητές, τους οποίους εκπαίδευσε να συνεχίσουν το ίδιο διακονικό έργο. Αρχικά απέστειλε τους 12, κατόπιν 70 άλλους. Η ενεργός δύναμη του Θεού ήταν πάνω και σε αυτούς, καθιστώντας τους ικανούς να εκτελούν πολλά θαύματα. (Ματ 10:1, 5-15, 27, 40· Λου 10:1-12, 16)

Ωστόσο, το κύριο έργο που έπρεπε να επιτελέσουν ήταν το κήρυγμα και η διδασκαλία των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Στην πραγματικότητα, τα θαύματα αποσκοπούσαν πρωτίστως στο να αποδειχτεί δημόσια ότι αυτοί ήταν διορισμένοι και επιδοκιμασμένοι από τον Ιεχωβά. —Εβρ 2:3, 4.

Ο Ιησούς εκπαίδευε τους μαθητές του με τα λόγια αλλά και με το παράδειγμά του. Δεν δίδασκε μόνο δημόσια, αλλά και σε σπίτια, μεταδίδοντας τα καλά νέα απευθείας στους ανθρώπους. (Ματ 9:10, 28· Λου 7:36· 8:1· 19:1-6) Από τις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών γίνεται σαφές ότι οι μαθητές του Ιησού ήταν παρόντες σε πολλές περιπτώσεις στις οποίες εκείνος έδωσε μαρτυρία σε ανθρώπους διαφόρων ειδών, και μάλιστα είναι καταγραμμένες οι συνομιλίες που έλαβαν χώρα. Σύμφωνα με το βιβλίο των Πράξεων, οι μαθητές του ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα, κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι για να διακηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας.—Πρ 5:42· 20:20· βλέπε ΚΗΡΥΓΜΑ, ΚΗΡΥΚΑΣ («Από Σπίτι σε Σπίτι»).

Ο Ιησούς εξήγησε στους μαθητές του ποιος είναι αληθινός διάκονος του Θεού: «Οι βασιλιάδες των εθνών τα καταδυναστεύουν, και εκείνοι που έχουν εξουσία πάνω τους αποκαλούνται Ευεργέτες. Εσείς, όμως, δεν πρέπει να είστε έτσι. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας ας γίνει όπως ο νεότερος, και αυτός που είναι αρχηγός, όπως αυτός που διακονεί. Διότι ποιος είναι μεγαλύτερος, αυτός που πλαγιάζει μπροστά στο τραπέζι ή αυτός που διακονεί; Δεν είναι αυτός που πλαγιάζει μπροστά στο τραπέζι;»

Κατόπιν, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τη δική του πορεία και διαγωγή, είπε: «Εγώ, όμως, είμαι ανάμεσά σας ως αυτός που διακονεί». (Λου 22:25-27) Σε εκείνη την περίπτωση, κατέδειξε με δυναμικό τρόπο αυτές τις αρχές, όπως την αρχή της ταπεινοφροσύνης, πλένοντας τα πόδια των μαθητών. —Ιωα 13:5.

Ο Ιησούς επισήμανε περαιτέρω στους μαθητές του ότι οι αληθινοί διάκονοι του Θεού δεν αποδέχονται κολακευτικούς θρησκευτικούς τίτλους για τον εαυτό τους ούτε αποδίδουν τέτοιους τίτλους σε άλλους. «Μην αποκληθείτε Ραββί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί. Επιπλέον, μην αποκαλέσετε κανέναν πατέρα σας πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, ο Ουράνιος. Ούτε να αποκληθείτε “ηγέτες”, γιατί Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας πρέπει να είναι διάκονός σας [ή υπηρέτης σας]. Όποιος εξυψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα εξυψωθεί». —Ματ 23:8-12.

Οι χρισμένοι ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού χαρακτηρίζονται “διάκονοι των καλών νέων”, όπως ήταν ο Παύλος. (Κολ 1:23) Επίσης είναι «διάκονοι μιας νέας διαθήκης», εφόσον βρίσκονται σε σχέση διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό, έχοντας τον Χριστό ως Μεσίτη. (2Κο 3:6· Εβρ 9:14, 15) Ως αποτέλεσμα, είναι διάκονοι του Θεού και του Χριστού. (2Κο 6:4· 11:23) Τα προσόντα τους προέρχονται από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, όχι από κάποιον άνθρωπο ή οργάνωση. Τα αποδεικτικά στοιχεία της διακονίας τους δεν περιέχονται σε κάποιο χαρτί ή πιστοποιητικό, λόγου χάρη σε μια συστατική επιστολή ή εξουσιοδότηση.

Η δική τους συστατική «επιστολή» βρίσκεται στα άτομα τα οποία έχουν διδάξει και εκπαιδεύσει για να είναι, όπως και οι ίδιοι, διάκονοι του Χριστού. Σχετικά με αυτό, ο απόστολος Παύλος λέει: «Μήπως χρειαζόμαστε, όπως μερικοί, συστατικές επιστολές προς εσάς ή από εσάς; Εσείς είστε η επιστολή μας, που είναι χαραγμένη στις καρδιές μας και τη γνωρίζει και τη διαβάζει όλη η ανθρωπότητα. Διότι αποκαλύπτεται ότι εσείς είστε επιστολή του Χριστού γραμμένη από εμάς ως διακόνους, χαραγμένη, όχι με μελάνι, αλλά με πνεύμα ενός ζωντανού Θεού, όχι σε πέτρινες πλάκες, αλλά σε σάρκινες πλάκες, σε καρδιές». (2Κο 3:1-3)

Εδώ ο Παύλος δείχνει την αγάπη και το συναισθηματικό δεσμό, τη θερμή στοργή και το ενδιαφέρον που αισθάνεται ο Χριστιανός διάκονος για εκείνους τους οποίους διακονεί, δεδομένου ότι είναι “χαραγμένοι στην καρδιά” του διακόνου.

Εύλογα, λοιπόν, αφού ο Χριστός αναλήφθηκε στον ουρανό, έδωσε στη Χριστιανική εκκλησία «δώρα σε μορφή ανθρώπων». Μεταξύ αυτών υπήρχαν απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι, οι οποίοι δόθηκαν «με προοπτική τη διόρθωση των αγίων, για διακονικό έργο, για την εποικοδόμηση του σώματος του Χριστού». (Εφ 4:7-12) Τα προσόντα τους ως διακόνων προέρχονται από τον Θεό.—2Κο 3:4-6.

Στην Αποκάλυψη που δόθηκε στον απόστολο Ιωάννη, παρουσιάζεται «ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες». Αυτοί δεν αναφέρεται ότι περιλαμβάνονται, όπως οι χρισμένοι αδελφοί του Ιησού Χριστού, στη νέα διαθήκη, επομένως δεν είναι ούτε διάκονοί της. Εντούτοις, καταδεικνύεται ότι έχουν καθαρή υπόσταση ενώπιον του Θεού και «του αποδίδουν ιερή υπηρεσία ημέρα και νύχτα στο ναό του».

Συνεπώς, προσφέρουν διακονία και μπορούν να αποκληθούν ορθά διάκονοι του Θεού. Όπως έδειξε τόσο το όραμα της Αποκάλυψης όσο και ο ίδιος ο Ιησούς (μέσω παραβολής), τον καιρό της παρουσίας του Χριστού στον ένδοξο θρόνο του θα υπήρχαν τέτοια άτομα που θα διακονούσαν επίσης στοργικά και τους αδελφούς του Ιησού Χριστού, παρέχοντάς τους βοήθεια, προσοχή και υποστήριξη. —Απ 7:9-15· Ματ 25:31-40.

Η οικογένεια του Ντέιβιντ, σε μια ιστορική φωτογραφία, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της ΣΚΟΠΙΑΣ. Αυτού του είδους οι φωτογραφίες ήταν συνηθισμένες εκείνη την εποχή… Και φυσικά ασπρόμαυρες… Μη ξεχνάτε για τι χρονολογίες μιλάμε…

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ Ζ. ΧΙΜΠΣΜΑΝ


Με τη σύζυγο του Έλεν σε δύο διαφορετικές χρονολογίες. Η λεζάντα στο περιοδικό λέει ότι πρόκειται για το 1947 και για το 1992. Σχεδόν μισό αιώνα μετά… Ευχαριστώ τον φίλο μου Αλέκο για τις φωτογραφίες. Με την αγάπη μας κάνουμε μικρό τον κόσμο. Εκείνος Λευκάδα, εγώ Αθήνα…

«Αν έχει έρθει το τέλος της ζωής μου, ελπίζω πραγματικά να υπήρξα πιστή στον Ιεχωβά. Τον ικετεύω να φροντίζει τον αγαπημένο μου Ντέιβιντ. Ιεχωβά, σε ευχαριστώ για αυτόν και για το γάμο μας. Ήταν τόσο υπέροχος, τόσο ευτυχισμένος!»

Φανταστείτε πώς ένιωσα όταν, μετά την ταφή της συζύγου μου, το Μάρτιο του 1992, διάβασα αυτά τα λόγια στο ημερολόγιό της, τα τελευταία που είχε γράψει. Μόλις πέντε μήνες πρωτύτερα, είχαμε γιορτάσει την 60ή επέτειο της Έλεν στην ολοχρόνια διακονία.

Θυμάμαι καλά την ημέρα που η Έλεν και εγώ καθόμασταν πλάι πλάι στη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο, στις Η.Π.Α., το 1931. Η Έλεν δεν ήταν ούτε 14 χρονών, αλλά εκτιμούσε τη σπουδαιότητα της περίστασης περισσότερο από εμένα. Ο ζήλος της Έλεν για τη διακονία εκδηλώθηκε λίγο αργότερα όταν εκείνη και η χήρα μητέρα της έγιναν σκαπανείς, όπως ονομάζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που είναι ολοχρόνιοι ευαγγελιστές. Άφησαν το άνετο σπίτι τους για να κηρύξουν σε αγροτικές περιοχές στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Χριστιανική μου Κληρονομιά

Το 1910 οι γονείς μου μετακόμισαν μαζί με τα δυο μικρά παιδιά τους από την ανατολική Πενσυλβανία στο Γκρόουβ Σίτι, στο δυτικό μέρος της πολιτείας. Εκεί έδωσαν προκαταβολή για την αγορά ενός απλού σπιτιού και έγιναν ενεργά μέλη της Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. Λίγο αργότερα τους επισκέφτηκε ο Γουίλιαμ Έβανς, ένας Σπουδαστής της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο πατέρας, ο οποίος ήταν τότε γύρω στα 25, και η μητέρα, κατά πέντε χρόνια νεότερη, άκουσαν αυτόν το φιλικό Ουαλό και τον προσκάλεσαν σε γεύμα. Σύντομα δέχτηκαν τις Γραφικές αλήθειες που έμαθαν.

Για να είναι πιο κοντά στην εκκλησία, ο πατέρας μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στην πόλη Σάρον, περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά. Μερικούς μήνες αργότερα, το 1911 ή το 1912, ο πατέρας και η μητέρα βαφτίστηκαν. Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας ΣΚΟΠΙΑ, έκανε την ομιλία βαφτίσματος. Εγώ γεννήθηκα στις 4 Δεκεμβρίου 1916, όταν οι γονείς μου είχαν ήδη τέσσερα παιδιά. Όταν γεννήθηκα, ειπώθηκε: «Άλλος ένας αδελφός για να τον αγαπάμε». Γι’ αυτό ονομάστηκα Ντέιβιντ (Δαβίδ), που σημαίνει «Αγαπητός».

Σε ηλικία τεσσάρων εβδομάδων, με πήγαν στην πρώτη μου συνέλευση. Εκείνες τις μέρες, ο πατέρας μου και οι μεγαλύτεροι αδελφοί μου περπατούσαν αρκετά χιλιόμετρα για να πάνε στις συναθροίσεις, ενώ η μητέρα μου έπαιρνε την αδελφή μου και εμένα και πηγαίναμε με το τραμ. Οι συναθροίσεις είχαν πρωινό και απογευματινό πρόγραμμα. Στο σπίτι, οι συζητήσεις μας συχνά βασίζονταν σε άρθρα της ΣΚΟΠΙΑΣ και του ΧΡΥΣΟΥ ΑΙΩΝΟΣ, όπως ονομαζόταν το ΞΥΠΝΑ! παλιότερα.

Ωφεληθήκαμε από Καλά Παραδείγματα

Πολλοί πίλγκριμ, όπως ονομάζονταν τότε οι περιοδεύοντες ομιλητές, επισκέπτονταν την εκκλησία μας. Συνήθως έμεναν μαζί μας μία ή δύο ημέρες. Ένας ομιλητής τον οποίο έχω ιδιαίτερα στη μνήμη μου ήταν ο Γουόλτερ Τζ. Θορν, ο οποίος θυμόταν τον Μεγαλειώδη Δημιουργό του στις “ημέρες της νεαρής του ηλικίας”. (Εκκλησιαστής 12:1) Όταν ήμουν παιδί, συνόδευα τον πατέρα μου που πρόβαλλε το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας», μια τετραμερή παρουσίαση με εικόνα και ήχο με θέμα την ιστορία της ανθρωπότητας.

Αν και ο αδελφός Έβανς και η σύζυγός του, η Μίριαμ, δεν είχαν παιδιά, έγιναν οι πνευματικοί γονείς και παππούδες της οικογένειάς μας. Ο Γουίλιαμ αποκαλούσε πάντοτε τον πατέρα μου «γιο», και αυτός μαζί με τη Μίριαμ ενστάλαξαν στην οικογένειά μας το ευαγγελιστικό πνεύμα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο αδελφός Έβανς είχε ταξιδέψει στην Ουαλία για να μεταδώσει τη Γραφική αλήθεια στην περιοχή γύρω από το Σουόνσι. Εκεί ήταν γνωστός ως ο κήρυκας από την Αμερική.

Το 1928, ο αδελφός Έβανς άφησε την εργασία του και άρχισε να κηρύττει στους λόφους της Δυτικής Βιρτζίνια. Οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί μου, ο 21χρονος Κλάρενς και ο 19χρονος Καρλ, τον συνόδευαν. Και τα τέσσερα αγόρια δαπανήσαμε πολλά χρόνια στην ολοχρόνια διακονία. Μάλιστα, στα νιάτα μας, υπηρετήσαμε όλοι μας ως περιοδεύοντες επίσκοποι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πριν από λίγο καιρό, η νεότερη αδελφή της μητέρας μου, η Μαίρη, που τώρα έχει περάσει για τα καλά τα 90, μου έγραψε: «Πόσο ευγνώμονες είμαστε όλοι για το ότι ο αδελφός Έβανς είχε ζήλο για τη διακονία και επισκέφτηκε το Γκρόουβ Σίτι!» Η θεία Μαίρη είναι άλλο ένα άτομο που θυμόταν τον Δημιουργό της από τη νεότητά της.

Παρακολούθηση Συνελεύσεων

Μόνο ο πατέρας και ο Κλάρενς μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την ιστορική συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το 1922. Το 1924, όμως, είχαμε αυτοκίνητο, και πήγε ολόκληρη η οικογένειά μας στη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο. Αναμενόταν από εμάς τα παιδιά να χρησιμοποιήσουμε τις οικονομίες μας προκειμένου να πληρώνουμε για τα γεύματά μας στη διάρκεια της οχταήμερης συνέλευσης. Οι γονείς μου πίστευαν ότι όλα τα μέλη της οικογένειας έπρεπε να μάθουν να αυτοσυντηρούνται. Γι’ αυτό, εκτρέφαμε κοτόπουλα και κουνέλια και είχαμε κυψέλες, ενώ εμείς τα αγόρια μοιράζαμε εφημερίδες.

Όταν ήρθε ο καιρός για τη συνέλευση στο Τορόντο του Καναδά το 1927, είχαμε ένα αδελφάκι ηλικίας έξι μηνών, τον Πολ. Εμένα μου ανέθεσαν να μείνω στο σπίτι και να φροντίζω τον Πολ με τη βοήθεια μιας παντρεμένης θείας μου, ενώ οι γονείς μου και τα υπόλοιπα παιδιά πήγαν στο Τορόντο. Η ανταμοιβή μου ήταν δέκα δολάρια (περ. 3.000 δρχ.), και με αυτά αγόρασα ένα κουστούμι. Μας είχαν μάθει να ντυνόμαστε πάντα καλά για τις συναθροίσεις και να φροντίζουμε τα ρούχα μας.

Όταν έγινε η αξέχαστη συνέλευση το 1931 στο Κολόμπους του Οχάιο, ο Κλάρενς και ο Καρλ ήταν παντρεμένοι και έκαναν σκαπανικό μαζί με τις συζύγους τους. Ζούσαν και τα δύο αντρόγυνα σε τροχόσπιτα που τα είχαν φτιάξει μόνοι τους. Ο Καρλ είχε παντρευτεί την Κλερ Χιούστον από το Γουίλινγκ της Δυτικής Βιρτζίνια, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καθόμουν πλάι στη μικρότερη αδελφή της Κλερ, την Έλεν, στη συνέλευση του Κολόμπους.

Η Ολοχρόνια Διακονία

Αποφοίτησα από το γυμνάσιο το 1932, σε ηλικία 15 ετών, και το επόμενο έτος πήγα ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο στον αδελφό μου τον Κλάρενς, ο οποίος έκανε σκαπανικό στη Νότια Καρολίνα. Έκανα αίτηση για υπηρεσία σκαπανέα και άρχισα να συνεργάζομαι με τον Κλάρενς και τη σύζυγό του. Η Έλεν έκανε τότε σκαπανικό στο Χόπκινσβιλ του Κεντάκι, και της έγραψα για πρώτη φορά. Στην απάντησή της, ρωτούσε: «Είσαι σκαπανέας;»

Στο γράμμα μου —η Έλεν το φύλαγε μέχρι το θάνατό της, σχεδόν 60 χρόνια αργότερα— απαντούσα: «Είμαι, και ελπίζω να μείνω για πάντα». Σε εκείνο το γράμμα, έλεγα στην Έλεν για τη διανομή του βιβλιαρίου «Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου» στους κληρικούς και στους δικαστικούς του τομέα μου.

Το 1933, ο πατέρας μού έφτιαξε μια κινητή σκηνή —ένα τροχόσπιτο μήκους 2,5 μέτρων και πλάτους 2 μέτρων με τοίχους από λινάτσα στερεωμένη πάνω σε λεπτά δοκάρια το οποίο είχε παράθυρο μπροστά και πίσω. Αυτό ήταν το ταπεινό σπιτικό μου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια που έκανα σκαπανικό.

Το Μάρτιο του 1934, ο Κλάρενς και ο Καρλ, οι σύζυγοί τους, η Έλεν και η μητέρα της, η κουνιάδα του Κλάρενς και εγώ —οχτώ άτομα— ταξιδέψαμε δυτικά για να παρακολουθήσουμε τη συνέλευση στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Μερικοί ταξίδευαν και κοιμούνταν στο τροχόσπιτό μου. Εγώ κοιμόμουν μέσα στο αυτοκίνητο, και οι υπόλοιποι νοίκιαζαν κάποιο κατάλυμα. Επειδή είχαμε προβλήματα με το αυτοκίνητο, φτάσαμε στο Λος Άντζελες τη δεύτερη ημέρα της εξαήμερης συνέλευσης. Εκεί, στις 26 Μαρτίου, η Έλεν και εγώ μπορέσαμε τελικά να συμβολίσουμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Στη συνέλευση, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας ΣΚΟΠΙΑ, συναντήθηκε προσωπικά με όλους τους σκαπανείς. Μας ενθάρρυνε λέγοντας ότι ήμασταν γενναίοι μαχητές υπέρ της Γραφικής αλήθειας. Σε εκείνη την περίσταση διευθετήθηκε να δοθεί στους σκαπανείς χρηματική βοήθεια ώστε να μπορούν να συνεχίσουν τη διακονία τους.

Εκπαίδευση για μια Ολόκληρη Ζωή

Όταν επιστρέψαμε από τη συνέλευση του Λος Άντζελες, αρχίσαμε όλοι να μεταδίδουμε το άγγελμα της Βασιλείας σε ολόκληρες κομητείες της Νότιας Καρολίνας, της Βιρτζίνια, της Δυτικής Βιρτζίνια και του Κεντάκι. Χρόνια αργότερα, η Έλεν έγραφε για εκείνον τον καιρό: «Δεν είχαμε ούτε κάποια εκκλησία να μας στηρίξει ούτε φίλους να βοηθήσουν, επειδή ήμασταν πράγματι ξένοι σε έναν ξένο τόπο. Αλλά τώρα ξέρω ότι εκπαιδευόμουν. Γινόμουν πλούσια».

Κατόπιν ρωτούσε: «Πώς περνάει ένα κορίτσι το χρόνο του όταν είναι μακριά από τους φίλους και το περιβάλλον της; Πραγματικά, δεν ήταν και τόσο άσχημα. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ ανία. Διάβαζα πολύ. Ποτέ δεν παραλείπαμε να διαβάζουμε τα Γραφικά μας έντυπα και να μελετάμε. Έμενα κοντά στη μητέρα μου, και έμαθα να διαχειρίζομαι τα χρήματά μας, να ψωνίζω, να αλλάζω λάστιχο, να μαγειρεύω, να ράβω και να κηρύττω. Δεν μετανιώνω και ευχαρίστως θα έκανα πάλι το ίδιο».

Η Έλεν και η μητέρα της ζούσαν ικανοποιημένες σε ένα μικρό τροχόσπιτο εκείνα τα χρόνια, αν και η μητέρα της είχε ένα ωραίο σπίτι. Μετά τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1937, η υγεία της μητέρας της Έλεν επιδεινώθηκε, και μπήκε στο νοσοκομείο. Πέθανε στο διορισμό της, στην πόλη Φίλιπποι της Δυτικής Βιρτζίνια, το Νοέμβριο του 1937.

Γάμος και Συνέχιση της Υπηρεσίας

Στις 10 Ιουνίου 1938, η Έλεν και εγώ παντρευτήκαμε σε μια απλή τελετή που έγινε στο πατρικό της σπίτι στο Ελμ Γκρόουβ, κοντά στο Γουίλινγκ της Δυτικής Βιρτζίνια. Ο αγαπητός μας αδελφός Έβανς, που βοήθησε την οικογένειά μου να γνωρίσει την αλήθεια αρκετά χρόνια προτού γεννηθώ, εκφώνησε την ομιλία του γάμου. Μετά το γάμο, η Έλεν και εγώ σκοπεύαμε να επιστρέψουμε στην υπηρεσία σκαπανέα στο ανατολικό Κεντάκι, αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη, προσκληθήκαμε στο έργο ζώνης. Αυτό περιλάμβανε επισκέψεις σε ομίλους Μαρτύρων του Ιεχωβά στο δυτικό Κεντάκι και σε τμήματα του Τενεσί για να τους βοηθούμε στη διακονία τους. Στα μέρη που επισκεπτόμασταν υπήρχαν συνολικά μόνο 75 περίπου διαγγελείς της Βασιλείας.

Εκείνον τον καιρό, ο εθνικισμός τύφλωνε τον τρόπο σκέψης πολλών, και περίμενα ότι σύντομα θα με φυλάκιζαν λόγω της Χριστιανικής μου ουδετερότητας. (Ησαΐας 2:4) Εντούτοις, χάρη στο υπόμνημά μου ως κήρυκα, με κατέταξαν σε μια κατηγορία που μου επέτρεπε να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία.

Όταν αρχίσαμε τη διακονία του περιοδεύοντα επισκόπου, σχεδόν όλοι σχολίαζαν το πόσο νέοι ήμασταν. Στο Χόπκινσβιλ του Κεντάκι, μια Χριστιανή αδελφή αγκάλιασε θερμά την Έλεν και τη ρώτησε: «Με θυμάσαι;» Το 1933 η Έλεν τής είχε δώσει μαρτυρία στο επαρχιακό κατάστημα του συζύγου της. Ήταν δασκάλα του κατηχητικού, αλλά όταν διάβασε το βιβλίο που της άφησε η Έλεν, στάθηκε ενώπιον της τάξης της και ζήτησε συγνώμη για τις αντιγραφικές διδασκαλίες που τους δίδασκε. Όταν εγκατέλειψε την εκκλησία της, άρχισε να κηρύττει τις Γραφικές αλήθειες στην περιοχή της. Η Έλεν και εγώ υπηρετήσαμε στο δυτικό Κεντάκι τρία χρόνια, και η αδελφή αυτή με το σύζυγό της μας διέθεσαν το σπίτι τους σαν να ήταν δικό μας.

Εκείνες τις ημέρες κάναμε μικρές τοπικές συνελεύσεις, και ο Α. Χ. Μακμίλαν υπηρέτησε σε μία από αυτές. Όταν η Έλεν ήταν μικρή, εκείνος είχε μείνει στο σπίτι των γονέων της, και έτσι στη διάρκεια της συνέλευσης προτίμησε να μείνει μαζί μας στο τροχόσπιτό μας, μήκους 5 μέτρων, όπου υπήρχε ένα επιπλέον κρεβάτι. Και αυτός επίσης θυμόταν τον Μεγαλειώδη Δημιουργό του από τη νεαρή του ηλικία, έχοντας αφιερώσει τη ζωή του στον Ιεχωβά το 1900, σε ηλικία 23 ετών.

Το Νοέμβριο του 1941 διακόπηκε προσωρινά το έργο των περιοδευόντων αδελφών, και διορίστηκα σκαπανέας στο Χάζαρντ του Κεντάκι. Συνεργαστήκαμε και πάλι με τον αδελφό μου Καρλ και τη σύζυγό του Κλερ. Αυτή τη φορά, είχαμε τη συντροφιά του Τζόζεφ Χιούστον, του ανιψιού της Έλεν, ο οποίος άρχισε το σκαπανικό. Συνέχισε την ολοχρόνια διακονία επί 50 σχεδόν χρόνια, ωσότου το 1992 πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή ενώ υπηρετούσε πιστά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Το 1943, διοριστήκαμε στο Ρόκβιλ του Κονέκτικατ. Για την Έλεν και εμένα ήταν σαν να βρισκόμασταν σε διαφορετικό κόσμο επειδή είχαμε συνηθίσει να κηρύττουμε στο νότο. Στο Ρόκβιλ, η Έλεν διεξήγε τακτικά πάνω από 20 οικιακές Γραφικές μελέτες κάθε εβδομάδα. Αργότερα, νοικιάσαμε ένα απλό δωμάτιο για να το χρησιμοποιήσουμε ως Αίθουσα Βασιλείας και οργανώθηκε ο πυρήνας μιας μικρής εκκλησίας.

Ενώ υπηρετούσαμε στο Ρόκβιλ, προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την πέμπτη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της ΣΚΟΠΙΑΣ στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Με χαρά μας διαπιστώσαμε ότι ο Όμπρι και η Μπέρτα Μπίβενς, φίλοι μας από τον καιρό που κάναμε σκαπανικό στο Κεντάκι, θα ήταν συμμαθητές μας.

Η Σχολή και ο Νέος Διορισμός Μας

Αν και ήμασταν ακόμη αρκετά νέοι, οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μας ήταν ακόμη νεότεροι. Ναι, θυμούνταν τον Μεγαλειώδη Δημιουργό τους στη νεότητά τους. Αποφοιτήσαμε τον Ιούλιο του 1945, καθώς τελείωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ενόσω περιμέναμε τους ιεραποστολικούς μας διορισμούς, συνεργαζόμασταν με την Εκκλησία Φλάτμπους στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Τελικά, στις 21 Οκτωβρίου 1946, μαζί με έξι άλλους συμμαθητές, περιλαμβανομένου και του ζεύγους Μπίβενς, ταξιδέψαμε αεροπορικώς για το καινούριο μας σπιτικό στην Πόλη της Γουατεμάλας. Τότε, υπήρχαν λιγότεροι από 50 Μάρτυρες του Ιεχωβά σε ολόκληρη αυτή τη χώρα της Κεντρικής Αμερικής.

Τον Απρίλιο του 1949, μερικοί από εμάς τους ιεραποστόλους μετακομίσαμε στο Κεσαλτενάνγκο, τη δεύτερη σε μέγεθος και σπουδαιότητα πόλη της χώρας. Βρίσκεται σε ύψος 2.300 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, και ο βουνίσιος αέρας είναι φρέσκος και καθαρός. Η Έλεν συνόψισε τη δραστηριότητά μας εκεί, γράφοντας: «Είχαμε το προνόμιο να κηρύξουμε σε δεκάδες πόλεις και χωριά. Σηκωνόμασταν περίπου στις τέσσερις το πρωί, παίρναμε το λεωφορείο (το οποίο αντί για παράθυρα συχνά είχε ρολά από λινάτσα) και πηγαίναμε σε κάποια μακρινή πόλη. Εκεί κηρύτταμε περίπου οχτώ ώρες και επιστρέφαμε το βράδυ». Σήμερα, υπάρχουν εκκλησίες σε πολλά από αυτά τα μέρη —έξι από αυτές στο Κεσαλτενάνγκο.

Σύντομα χρειάστηκαν ιεραπόστολοι στο Πουέρτο Μπάριος στην ακτή της Καραϊβικής, την τρίτη σε μέγεθος πόλη της Γουατεμάλας. Οι αγαπητοί μας σύντροφοι, το ζεύγος Μπίβενς, με τους οποίους είχαμε υπηρετήσει πέντε χρόνια στη Γουατεμάλα, ήταν μεταξύ εκείνων που μετακόμισαν σε αυτόν το νέο διορισμό. Ο αποχωρισμός ήταν οδυνηρός και δημιούργησε ένα κενό στη ζωή μας. Τώρα που είχαμε μείνει μόνο η Έλεν και εγώ στον ιεραποστολικό οίκο, μετακομίσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα. Το 1955, δεχτήκαμε ένα νέο διορισμό σε μια πιο τροπική πόλη, το Μασατενάνγκο. Ο μικρότερος αδελφός μου, ο Πολ, και η σύζυγός του Ντολόρες, που αποφοίτησαν από τη Γαλαάδ το 1953, υπηρετούσαν εκεί λίγο προτού φτάσουμε.

Το 1958 είχαμε πάνω από 700 Μάρτυρες, 20 εκκλησίες και τρεις περιοχές στη Γουατεμάλα. Η Έλεν και εγώ ενασχοληθήκαμε πάλι με το έργο περιοδεύοντα, επισκεπτόμενοι μικρούς ομίλους Μαρτύρων και αρκετές εκκλησίες, περιλαμβανομένης και αυτής που υπήρχε στο Κεσαλτενάνγκο. Κατόπιν, τον Αύγουστο του 1959, προσκληθήκαμε να επιστρέψουμε στην Πόλη της Γουατεμάλας, όπου μείναμε στο γραφείο τμήματος. Εγώ διορίστηκα να υπηρετώ στο γραφείο, ενώ η Έλεν συνέχισε το ιεραποστολικό έργο άλλα 16 χρόνια. Κατόπιν, άρχισε να υπηρετεί και εκείνη στο γραφείο τμήματος.

Περαιτέρω Ευλογίες

Πριν από χρόνια, φαινόμουν πάντα ο νεότερος ανάμεσα σε εκείνους που υπηρετούσαν τον Ιεχωβά. Τώρα, συχνά είμαι ο μεγαλύτερος, όπως συνέβη όταν παρακολούθησα τη σχολή για τις επιτροπές τμήματος στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης το 1996. Όπως ακριβώς έλαβα τόση βοήθεια στα νιάτα μου από μεγαλυτέρους, στις πρόσφατες δεκαετίες έχω το προνόμιο να βοηθώ πολλούς νέους που επιθυμούν να θυμούνται τον Δημιουργό τους στη νεότητά τους.

Ο Ιεχωβά συνεχίζει να εκχέει ευλογίες στο λαό του στη Γουατεμάλα. Το 1999, υπήρχαν 60 και πλέον εκκλησίες στην Πόλη της Γουατεμάλας. Βόρεια, νότια, ανατολικά και δυτικά, υπάρχουν πολύ περισσότερες εκκλησίες και χιλιάδες διαγγελείς των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Οι λιγότεροι από 50 διαγγελείς της Βασιλείας που υπήρχαν όταν φτάσαμε πριν από 53 χρόνια περίπου έχουν αυξηθεί σε 19.000 και πλέον!

Έχουμε Πολλούς Λόγους να Είμαστε Ευγνώμονες

Κανένας δεν είναι χωρίς προβλήματα στη ζωή, αλλά μπορούμε πάντα να ρίχνουμε «στον Ιεχωβά το βάρος» μας. (Ψαλμός 55:22) Συχνά, εκείνος μας στηρίζει μέσω της υποστήριξης στοργικών συντρόφων. Λόγου χάρη, λίγα χρόνια πριν από το θάνατό της, η Έλεν μού δώρισε μια μικρή κορνίζα με το εδάφιο Εβραίους 6:10: «Ο Θεός δεν είναι άδικος ώστε να ξεχάσει τον κόπο σας και την αγάπη που δείξατε προς Αυτόν, έχοντας προσφέρει υπηρεσία στο λαό Του και συνεχίζοντας να προσφέρετε». —Γουέιμάουθ (Weymouth).

Στο σημείωμα που συνόδευε το δώρο, έλεγε εν μέρει: «Ακριβέ μου, είναι τόσο λίγα αυτά που μπορώ να σου δώσω, αλλά έχεις ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ  . . . Αυτό το εδάφιο σου ταιριάζει τόσο πολύ, και σου ζητώ να το βάλεις στο γραφείο σου, όχι επειδή σου το έδωσα εγώ, αλλά επειδή εφαρμόζεται σε εσένα στη διάρκεια της μακρόχρονης υπηρεσίας σου». Μέχρι σήμερα, αυτή η κορνίζα βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου, στο τμήμα της Γουατεμάλας.

Υπηρετώ τον Ιεχωβά από τη νεότητά μου, και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια Τον ευχαριστώ για την καλή μου υγεία η οποία μου επιτρέπει να ανταποκρίνομαι στα καθήκοντά μου. Καθώς διαβάζω τακτικά την Αγία Γραφή, συχνά συναντώ εδάφια που πιστεύω ότι η αγαπημένη μου Έλεν θα είχε υπογραμμίσει στη Γραφή της. Το σκέφτηκα αυτό όταν ξαναδιάβασα το εδάφιο Ψαλμός 48:14: «Αυτός ο Θεός είναι ο Θεός μας στον αιώνα, και μάλιστα για πάντα. Αυτός θα μας οδηγεί ώσπου να πεθάνουμε».

Είναι χαρά μου να μεταδίδω σε άλλους το όραμα της ημέρας της ανάστασης, όταν άνθρωποι από όλα τα πρώην έθνη θα καλωσορίζουν τους αγαπημένους τους από τους νεκρούς καθώς εκείνοι θα εισέρχονται σε ένα νέο κόσμο. Τι προοπτική! Τι δάκρυα χαράς θα κυλήσουν τότε, καθώς θα θυμόμαστε ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι Θεός «που παρηγορεί τους καταβεβλημένους»!—2 Κορινθίους 7:6.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 1/1/2000.

Όχι που να το… παινευτούμε αλλά ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ έχει φίλους παντού στον κόσμο… Και συχνά, όπως συμβαίνει σήμερα ανταποκρίνονται στο κάλεσμα μας και γίνονται ανταποκριτές μας προκειμένου να μοιραστούν μαζί μας, ότι έζησαν και τους άρεσε. Κι αυτή είναι η ομορφιά αυτού του ιστότοπου… Η εμπιστοσύνη!


Τις προηγούμενες μέρες είδατε μια μέρα από την περιφερειακή Συνέλευση της Μαλακάσας… Σας τη θυμίζουμε ΕΔΩ κι ΕΔΩ Την ίδια ημέρα πήραμε πολλές φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη όπου και εκεί, τις ίδιες ώρες και ημέρες πραγματοποιούνται Περιφερειακές Συνελεύσεις με ακριβώς ίδιο περιεχόμενο. Και φυσικά ήταν λογικό να κάνουμε αυτή την ανάρτηση…


Έπρεπε να επιλέξουμε... Ελπίζω να σας καλύπτει η επιλογή μας. Να ξέρετε όμως ότι πάντα είμαστε ανοιχτοί στον όποιο διάλογο. Και καλοδεχόμαστε κάθε υλικό που αξιοποιούμε καθώς φτάνει σε εμάς με όποιο τρόπο κι αν γίνεται αυτό, είτε μέσω Viber, είτε μέσω Mesegger, είτε με την κλασική και σίγουρη μέθοδο του e-mail.


Δείτε όμως, παντού τα ίδια χαμογελαστά πρόσωπα. Ικανοποιημένοι από την ποιότητα της πνευματικής τροφής που απολαμβάνουν. Και είναι χιλιάδες αυτοί. Δείτε την περασμένη Κυριακή παρακολούθησαν 1333 στη Θεσσαλονίκη, 3.277 στη Μαλακάσα και 408 στη Ρόδο… Τι πλούσια πνευματική τροφή είναι αυτή!


Όσοι αισθάνονται κατάλληλη πείνα και δίψα για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια θα είναι πάντοτε χορτάτοι από πνευματική άποψη. (Ματ 5:6· Ιωα 6:35) Σε αυτούς περιλαμβάνονται και τα μέλη του “μεγάλου πλήθους” που έχουν την ελπίδα να επιζήσουν από «τη μεγάλη θλίψη» και για τα οποία είναι γραμμένο ότι «δεν θα πεινάσουν πια ούτε θα διψάσουν πια». (Απ 7:9, 13-17)


Εμείς γνωρίζουμε ότι υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού, θα υπάρχει παράλληλα και αφθονία τροφής έτσι ώστε να ικανοποιείται η φυσική πείνα όλης της ανθρωπότητας. —Ψλ 72:16· Ησ 25:6. Και ήδη το αισθανόμαστε, το ζούμε. Όποιος έχει παρακολουθήσει την Περιφερειακή Συνέλευση και της φετινής χρονιάς θα σας το επιβεβαιώσει…


Ο Ιεχωβά Θεός φροντίζει για τις πνευματικές μας ανάγκες. Ο Πατέρας του Αδάμ αποκάλυψε τον εαυτό Του στον ανθρώπινο γιο του, επικοινωνώντας μαζί του και αναθέτοντάς του θεόδοτους διορισμούς υπηρεσίας, των οποίων η υπάκουη εκτέλεση θα αποτελούσε σημαντικό μέρος της λατρείας που θα του απέδιδε ο άνθρωπος. —Γε 1:27-30· 2:15-17· παράβαλε Αμ 4:13.


Να κλείσουμε το σημερινό κομμάτι με ένα αγαπημένο ζευγάρι αδελφών από τη βόρεια Ελλάδα, τον Νίκο και τη Μαρία που παρακολούθησαν την περασμένη εβδομάδα από τη Θεσσαλονίκη την Περιφερειακή Συνέλευση. Είναι στο μεσημεριανό διάλειμμα, όπως δείχνει και το ρολόι επάνω, η αναμνηστική φωτογραφία που όλοι βγάζουμε…

Τις προηγούμενες μέρες γέμισε το διαδίκτυο υπέροχες εικόνες με το φεγγάρι γεμάτο. Η πανσέληνος είναι πάντα μια εξαιρετική ομορφιά για να την απολαύσει κανείς. Και βέβαια στον Ιούλιο θα περίμενε κανείς να την απολαμβάνει σε μια παραλία, αλλά εμείς που βρισκόμαστε στην Αθήνα το κάναμε και το απολαύσαμε, πραγματικά.


Κατεβήκαμε στο ιστορικό κέντρο… Εκεί που μας αρέσει όπως και σε εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο να απολαμβάνουν τη βόλτα τους, κάτω από την Ακρόπολη, περπατώντας την Αποστόλου Παύλου στο Θησείο. Ή στα βράχια της Πνύκας με φόντο τη φωτισμένη Ακρόπολη… Δεν είναι η πρώτη φορά που πάμε εκεί. Το έχουμε ξανακάνει…


Το χρωστάμε στον εαυτό μας… Μικρές στιγμές που μας κάνουν χαρούμενους και ευτυχισμένους. Που δεν χρειάζονται σώνει και καλά χρήματα. Μόνο καλή διάθεση για μοίρασμα της ομορφιάς της στιγμής από ένα καλοκαιρινό φεγγάρι που μοιάζει σαν ζωγραφιά στον ουρανό της καρδιάς μας… Απλά πράγματα είναι που καμιά φορά τα αμελούμε.


Αυτή τη φορά το κάναμε λίγο πιο… εκδρομικά. Αφού περπατήσαμε αρκετά κάτω από την Ακρόπολη, έξω από το Ηρώδειο που είχε μια συναυλία αφιέρωμα στο Μανώλη Ρασούλη και οι ήχοι της έφταναν ως τα αυτιά μας., κατεβήκαμε στο καφέ «Κλεψύδρα», εκεί στα σκαλάκια της Πλάκας, να πιούμε μια παγωμένη μπύρα. Τη χρειαζόμαστε.


Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη η χθεσινή βραδιά… Και οι απρόοπτες συναντήσεις την έκαναν ακόμα πιο όμορφη. Είμαστε στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτη και ξαφνικά ενώ ο κύριος φωτογραφίζει την κυρία με φόντο την Ακρόπολη που μόλις έχει αρχίζει να σκοτεινιάζει και γώ ψάχνω να δω από πού βγαίνει το φεγγάρι, ακούω να με φωνάζουν με το όνομα μου. Ήταν αδελφοί από την εκκλησία μας. Ο Πέτρος και η Άννα!


Μπορεί οι δικές μας φωτογραφίες να μην είναι τόσο όμορφες σαν αυτές που τράβηξε η φίλη μας Εύη, αλλά πραγματικά απολαύσαμε τη βραδιά μας σε μια βόλτα που μας αρέσει πολύ, κάτω από την Ακρόπολη. Δοκιμάσαμε να ανεβούμε και πάνω, αλλά οι αρχαιολόγοι είχαν κλείσει προληπτικά το χώρο. Δεν μας πείραξε καθόλου… Είχαμε περάσει τόσο υπέροχα!


Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια φωτογραφία του φίλου μας Πέτρου από τη Χαλκίδα. Πάντα του αρέσει να φωτογραφίζει τη φύση. Είναι λίγο διαφορετική από τις δικές μας, αλλά έχει τη δική της ομορφιά… Πρόκειται για το ίδιο φεγγάρι που η χθεσινή ομορφιά του στην πανσέληνο μας έδωσε τόση χαρά και μας γέμισε ενθουσιασμό, καθώς είδαμε άλλη μια πλευρά της δημιουργίας…