Ο σύζυγος της Γεωργίας ετοιμάζει τον κήπο τους. Για φασολιές μας φέρνουν αυτά τα φοιτά. Ελπίζω να μην κάνουμε λάθος. Διαθέσιμοι σε οποιαδήποτε διόρθωση…


Να και η ίδια η φίλη μας Γεωργία ως… βοσκοπούλα, ανάμεσα στο κοπάδι με τα πρόβατα της οικογένειας… Τι όμορφη εικόνα για μας που ζούμε στη μεγαλούπολη…


Ιδού στο περιβόλι με τις ντομάτες. Πρωτόγνωρα πράγματα για μας που η μόνη μας σχέση μ’ αυτές είναι ότι τις ψωνίζουμε από τον πάγκο της λαϊκής αγοράς.


Κι όμως, έτσι μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Γι’ αυτό είναι και νόστιμες… Θυμάμαι όταν πήγαινα τα καλοκαίρια στο χωριό μου μ’ άρεσε να τις κόβω και να τις τρώω εκεί επιτόπου, χωρίς αλάτι ή κάτι άλλο.


Να πως γίνεται η καλλιέργεια της ντομάτας μέσα στο θερμοκήπιο… Δεν ξέρω πόσο καλή είναι στην υγεία διότι βάζουν και φάρμακα πετυχαίνουν όμως καλή παραγωγή.


Άλλη μια πλευρά της θερμοκηπιακής ντομάτας όμως πολύ εύστοχα τη χαρακτηρίζει η Γεωργία στο κομμάτι της παρακάτω. Μ’ αυτό προσθέτουν στο εισόδημα τους…

Η αγροτική ζωή είναι σκληρή και δύσκολη… Σε φέρνει όμως πιο κοντά στον δημιουργό… Ο μικρός παρατηρεί τον πατέρα του πόσο μοχθεί για το πιάτο στο τραπέζι της οικογένειας.

Ένα τέτοιο ήσυχο, ήρεμο περιβάλλον είναι υπέροχο για να διαβάσεις τη Γραφή σου. Δίπλα στα προβατάκια σου μέσα στη φύση. Και η Γεωργία το κάνει, προς τιμήν της…


Φίλοι μας νεαροί με οικογένεια και παιδιά, από την Ηλεία γράφουν στο site την προσωπική τους εμπειρία σχετικά με την απόφαση τους να ζήσουν στο χωριό και να ασχολούνται με αγροτικές εργασίες. Μας έστειλαν μάλιστα και τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, πιστοποιώντας όσα λένε… Ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή τη συνεργασία. Και περιμένουμε κι άλλες από τους αναγνώστες μας…

Γράφει η φίλη μας Γεωργία:

Δεν γεννήθηκα κοντά στη φύση. Γεννήθηκα και γω στην τσιμεντένια πρωτεύουσα στο θορυβώδες περιβάλλον της Αθήνας. Παρ’ όλα αυτά σήμερα, στα 27 μου, όταν ανοίγω το παράθυρο μου κάθε πρωί αντικρίζω το βουνό και οσμίζομαι τα πεύκα και το νωπό χώμα από τη δροσιά.

Η καταγωγή μου είναι από ένα ορεινό χωριό της Ηλείας και κάθε καλοκαίρι περνούσαμε εδώ τις διακοπές μας με τους γονείς μου. Έτσι ήμουν πολύ μικρή όταν ήρθα σε επαφή με την ζωή στο χωριό… Έβλεπα το θειο μου που είχε ζώα και δικό του τυρί και περιβόλι με δικά του λαχανικά και ζαρζαβατικά.

Κάθε χρόνο ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαίρι για να ξαναζήσω σε αυτό το περιβάλλον. Τελικά κατέληξα να μένω μόνιμα εδώ, αφού γνώρισα το σύζυγο μου ο όποιος είναι αγρότης. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τον πείσω να φύγουμε από το χωριό, ούτε και να αφήσει τα ζώα του ή τις καλλιέργειες...

Εξάλλου αν κάποιος γνωρίζει αγρότες θα ξέρει ότι η δουλεία τους (για τους περισσότερους τουλάχιστον) είναι η ζωή τους, το οξυγόνο τους. Έτσι νιώθω και γω πλέον. Η δική μας ενασχόληση είναι η εκτροφή προβάτων και η θερμοκηπιακή ντομάτα...

Παράλληλα έχουμε και τις κότες μας και το περιβόλι με τα λαχανικά μας για χρήση δική μας… Δεν είναι εύκολο να είσαι αγρότης. Μπορεί να ακούγεται όμορφο και ευχάριστο αλλά η δουλεία του αγρότη είναι από τις πιο δύσκολες.

Στις περισσότερες εργασίες έστω και μια μέρα υπάρχει ρεπό και φυσικά ένα ωράριο των 8 ωρών μέσο όρο. Η δουλειά του αγρότη δεν έχει ημέρες και ωράρια. Ούτε άδειες και διακοπές. Ότι εποχή και αν είναι, όποιες και αν είναι οι καιρικές συνθήκες, πρέπει να είναι άγρυπνος. Πρέπει να είναι παρών.

Τον Οκτώβριο συνήθως αρχίζουν να γεννούν τα ζώα. Αν και συνήθως δεν υπάρχουν προβλήματα στον τοκετό, κάποια δυσκολεύονται. Εκεί ο κτηνοτρόφος πρέπει να παίξει το ρόλο του "μαιευτήρα". Μετά, κάποιες δεν θέλουν να θηλάσουν τα μωρά τους. Εκεί πρέπει να τα κρατάς ένα - ένα για να θηλάσουν.

Πρέπει να είσαι άγρυπνος σε σχέση με τον καιρό, ώστε στα τέλη του καλοκαιριού να σπείρεις τα χωράφια. Να καθαρίζεις τους στάβλους. Να ψάχνεις για να βρεις καλό σανό για το χειμώνα.

Να πλένεις καθημερινά το δοχείο - ψυγείο της εταιρείας που ρίχνεις το γάλα και το παίρνουν για τυρί. Να πλένεις δύο φορές την ημέρα τα δοχεία που μεταφέρεται το γάλα. Να φροντίζεις να έχεις κεφάλαιο ώστε να ξεκινήσεις την κάθε σεζόν μέχρι να αποδώσουν τα ζώα.

Τώρα ο τομέας των θερμοκηπίων έχει διαφορετικές δυσκολίες. Χρειάζεται κεφάλαιο για να αγοράσεις τα φυντάνια. Καθημερινό πότισμα. Λίπανση. Επίσης να είσαι άγρυπνος για τους "εχθρούς" των φυτών. Διάφορα έντομα ζιζάνια και ασθένειες απειλούν να ισοπεδώσουν τον κόπο σου. Πέρσι το πάθαμε και μείς. 3.000 ντοματιές καταστράφηκαν από ένα είδος πεταλούδας.

Το χειμώνα έχεις επιπλέον να ρίξεις ελιές. Το καλοκαίρι να κόψεις ξύλα για το χειμώνα.

Έτσι δεν είναι στάνταρ οι ώρες που απασχολούμαστε με τις αγροτικές δουλειές. Άλλες φορές είναι 12 ώρες την ημέρα, άλλες 15, άλλες λιγότερες, άλλες περισσότερες.

Όμως όση κούραση και αν υπάρχει, κάποιες και ψυχική και σωματική, δεν θα αλλάζαμε με τίποτα αυτή τη ζωή για κάτι άλλο. Είμαστε κοντά στη φύση, μπορούμε να παρατηρούμε τη δημιουργία και πραγματικά έχουμε δει υπέροχα πράγματα.

Γνωρίζουμε τι κρέας και τι λαχανικά τρώνε τα παιδιά μας. Πίνουν φρέσκο κατσικίσιο γάλα. Μαθαίνουν με τη σειρά τους να αγαπούν τη φύση και να νιώθουν κοντά στο δημιουργό τους. Εξάλλου ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να φροντίζει τη φύση και όχι να στριμώχνεται ανάμεσα στα τσιμέντα.

Τώρα πια, όταν επισκέπτομαι την Αθήνα την κοιτάω και αναρωτιέμαι: "Πως ζούσαμε εδώ τόσα χρόνια;" Ναι δεν θα αλλάζαμε αυτό που έχουμε τώρα. Εξάλλου αυτή είναι η πραγματική ζωή.