Δεύτερη μέρα στη Σπάρτη των 16.000 μόνιμων κατοίκων και των εκατοντάδων φοιτητών και δεύτερη ανάρτηση, αν και για την πόλη αυτή της Λακωνίας μπορείς να γράψεις πολλά πράγματα. Επιφυλάσσομαι εν καιρώ… Καθώς θα πληθαίνω τα ταξίδια μου εκεί… Επειδή οι φωτογραφίες που τράβηξα είναι πάρα πολλές θα κάνω μια μικρή επιλογή με επτά μόνο για σήμερα…


Η σημερινή Σπάρτη είναι χτισμένη νότια από το κέντρο της αρχαίας ομώνυμης πόλης, κοντά στη δεξιά όχθη του ποταμού Ευρώτα. Η πεδιάδα που απλώνεται γύρω της είναι καταπράσινη από ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, μουριές και άλλα δέντρα. Στα νοτιοδυτικά υψώνεται το όρος Ταΰγετος με την άγρια ομορφιά του. Στα ανατολικά της πόλης βρίσκεται η οροσειρά του Πάρνωνα.


Η πόλη επανιδρύθηκε μετά την απελευθέρωση της χώρας το 1834, ύστερα από απόφαση του βασιλιά Όθωνα και σε επίσημη τελετή την 1 Ιανουαρίου 1857 έγινε η εγκαθίδρυση των αρχών από το Μυστρά στη νέα πόλη, που ήταν και η πρώτη στην Ελλάδα που χαράχθηκε με πολεοδομικό σχέδιο. Έχει πλατείς και δεντροφυτεμένους δρόμους, μεγάλες πλατείες, νεοκλασικές οικοδομές και πλούσια ύδρευση.


Η περιοχή έχει μακραίωνη ιστορία τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στο Μεσαίωνα και τη Νεώτερη Εποχή. Η Σπάρτη και η Λακωνία αναφέρονται από την ελληνική μυθολογία. Αναφέρεται και από τον Όμηρο στα έπη του, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ως ένα από τα ισχυρότερα μυκηναϊκά βασίλεια και έδρα του Μενελάου, αδερφού του βασιλιά Αγαμέμνονα των Μυκηνών την περίοδο πριν τον Τρωικό Πόλεμο.


Περίπου το 1100 π.Χ. και μετά την κατάρρευση του μυκηναϊκού πολιτισμού στην περιοχή εγκαθίστανται Δωριείς, ένα διαφορετικό ελληνικό φύλο. Σταδιακά οι Σπαρτιάτες ενώνονται κάτω από δύο βασιλικές οικογένειες, τους Αγιάδες και τους Ευρυπωντίδες και αρχίζουν να επεκτείνονται στις γύρω περιοχές δημιουργώντας κοινωνικές τάξεις, τους ομοίους, τους είλωτες και τους περιοίκους και κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. συγκροτούν τη γνωστή, σύμφωνα με τους νόμους του Λυκούργου, κοινωνία τους.


Αφού υποτάξουν το μεγαλύτερο μέρος της Λακωνίας θα επεκταθούν στη Μεσσηνία και την Αρκαδία και θα νικήσουν το Άργος. Θα καταφέρουν να υποτάξουν τη Μεσσηνία και μέρος της Αρκαδίας και θα συνάψουν αρκετές συμμαχίες, με πρώτη σύμμαχό τους την Τεγέα. Όλα αυτά μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. Εδώ το δημαρχείο στην πλατεία της πόλης...

Στους Περσικούς πολέμους οι Σπαρτιάτες δε θα πάρουν μέρος στη μάχη του Μαραθώνα, αλλά η θυσία των 300 του Λεωνίδα και των 700 Θεσπιέων στο στενό των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. θα γινόταν το συγκλονιστικότερο γεγονός αυτής της περιόδου, καθώς οι Σπαρτιάτες έπεσαν υπακούοντας στον άγραφο νόμο που όριζε ότι δεν έπρεπε να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης…

• Τα στοιχεία για τη Σπάτη είναι παρμένα από τη Wikipedia

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Θανάση Ρέππα «Για λόγους Συνειδήσεως». Μια έκδοση του 1979 προωθημένο για την εποχή του, που θα παραμείνει διαχρονικό στο πέρασμα των χρόνων…


Η δίκη που έφερε τον Μηνά, τον ήρωα του βιβλίου, πιο κοντά στην αλήθεια… Κάπως έτσι ελκύει ο Θεός κοντά του, τους ανθρώπους. Ένα απλό γεγονός στα μάτια μας, που μπορεί να φαίνεται τυχαίο, είναι αρκετά…


Η πρώτη του εμπειρία στο στρατόπεδο καθώς παρουσιάζεται και η συνάντηση του με τον Διοικητή στον οποίο εξηγεί τους λόγους άρνησης στράτευσης… Συγκλονιστική εμπειρία…


Τα βασανιστήρια αρχίζουν… Αφού δεν μπόρεσαν με το καλό, επιχείρησαν με τη βία να τον κάνουν να αλλάξει την απόφασή του και να ντυθεί στρατιώτης, χωρίς κανέναν αποτέλεσμα. Ο Μηνάς ήταν αποφασισμένος…


Η συνάντηση του με τον Βασίλη στο κελί του κρατητηρίου και ο θάνατός τους που αργότερα παρουσίασαν ως αυτοκτονία… Ο Βασίλης ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση για την οποία θα γράψουμε κι αργότερα…


Ο Επίτροπος του στρατοδικείου, προτείνει για τον Μηνά, την εσχάτη των ποινών, τον θάνατο χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Το δικαστήριο «παγώνει». Θάνατος για λόγους συνειδήσεως; Αν είναι δυνατόν…


Το κλείσιμο του βιβλίου που αξίζει να διαβάσετε κι ας είναι πολυτονικό… Ο Μηνάς έχει δώσει μαρτυρία στον δεσμοφύλακα του και χωρίζουν… Το βιβλίο δεν έχει χάπι εντ. Το αντίθετο, αφήνει ξακάθαρα να εννοηθεί ότι η ίδια ιστορία συνεχίζεται και με άλλα παιδιά…

Ο Θανάσης Ρέππας, δικηγόρος στο επάγγελμα έγραψε πριν από χρόνια αυτό το βιβλίο, «Για λόγους Συνειδήσεως» με σκοπό και στόχο να κάνει γνωστά τα ζητήματα που αντιμετώπιζαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά καθώς αρνούνταν τη στράτευση ακριβώς λόγω της συνείδησης τους.

Μοιάζει με μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι. Λέει μεγάλες αλήθειες που αφορούν ένα νέο παλικάρι, τον Μηνά, που δεν γεννήθηκε στην αλήθεια, αλλά γνώρισε τον Θεό και υπερασπίστηκε με πάθος την πίστη του, γεγονός που αποτελεί παράδειγμα για όλους εμάς που καθημερινά αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες προκειμένου να διακρατήσουμε την ακεραιότητα μας.

Είναι σαν να κρατάει ένα προσωπικό ημερολόγιο και να καταγράφει καθημερινά τις εμπειρίες του… Κι αυτά τα φλας μπακ που κάνει βοηθούν πολύ τον αναγνώστη να αντιληφθεί την αφετηρία του ήρωα του και τον δρόμο που βάδισε με το κεφάλι ψηλά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη θανατική καταδίκη και όλα όσα σκληρά συνέβησαν, ώστε να βγει νικητής από τη μάχη που έδωσε με αξιοπρέπεια, απέναντι σε ένα στρατιωτικό μηχανισμό που τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, έδειχνε να είναι κολλημένο στο παρελθόν, εκθέτοντας διεθνώς τη χώρα μας, καθώς αρνούνταν πεισματικά να προσαρμοστεί με τις διεθνείς επιταγές.

Ο Θανάσης Ρέππας υπήρξε έως σήμερα που είναι στη σύνταξη του και βιώνει αρκετά προβλήματα υγείας, αξιοπρεπής και αξιόλογος δικηγόρος… Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, (βρήκα τα στοιχεία του και θα το κάνω…) αλλά γνώρισα ανθρώπους που μίλησαν μαζί του και είναι σε θέση να με διαβεβαιώσουν ότι υπερασπίστηκε πολλά παιδιά στα διάφορα στρατοδικεία…

Σ’ αυτό το βιβλίο του, εξάλλου δίνει βήμα και στον εαυτό του καθώς μετά τον πρόεδρο και τον επίτροπο που προτείνει την θανατική καταδίκη του κατηγορούμενου «για λόγους συνειδήσεως» τον υπερασπίζεται με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο, δυναμικό και γνήσια χριστιανικό. Είναι καταπέλτης απέναντι στην καταφανή αδικία που είχε να αντιμετωπίσει…

Το βιβλίο του αυτό, όπως και ο ίδιος σε όλη τη ζωή, δίνει μαρτυρία ώστε να γίνει γνωστό ένα πολύ σοβαρό θέμα που αφορά τη ασυδοσία του ελληνικού κράτους απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με αποτέλεσμα να συμβάλει στο να γίνει γνωστό το θέμα στο εξωτερικό και να ξεσηκωθεί η διεθνής κοινότητα… Κάπως έτσι αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω και να προσαρμοστούν σήμερα στη διεθνή νομολογία σχετικά με τους αντιρρησίες συνείδησης. Σε εμένα, ωστόσο, έγινε αφορμή να ψάξω περισσότερο το θέμα κι έτσι να βρω κι άλλα πράγματα για τους αντιρρησίες συνείδησης.

Θα τα βάλω εδώ εν καιρώ… Διότι αξίζει να υπάρχουν κάπου μαζεμένα… Κάνει καλό σε όσους ψάχνουν, σε όσους κάνουν έρευνα και το βιβλίο του Θανάση Ρέππα είναι όντως μια καλή ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Αν δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το. Εξάλλου από μόνο του είναι ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο…

• Ανακαλύψτε περισσότερα πράγματα για τους αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα ΕΔΩ.
• Κι ΕΔΩ δείτε περισσότερες εμπειρίες αδελφών...
• Διαβάστε ΕΔΩ ένα ιστορικό ντοκουμέντο για τον θάνατο του Βασίλη Καραφάτσα.
• Δείτε ΕΔΩ το έργο "Επιστρέφω σύντομα", διηγήματα του Θανάση Ρέππα.
• "Τα μηδενικά των στεφανιών", ποιήματα. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσιευμα για το βιβλίο αυτό.
• "Αρμενίζοντας δυτικά της Ελπίδας", ποιηματα 1997. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα.
• "Δια ταύτα", τόμος Α' (Γνωμοδοτήσεις μια Ζωής) του Θανάση Ρέππα.
• "Δια ταύτα" (Γνωμοδοτήσεις μιας Ζωής) Τόμος Β΄, του Θανάση Ρέππα. Μέρος Α' ΕΔΩ κι ΕΔΩ το Β΄Μέρος.
• "Αδιάβαστα Βιβλία", έκδοση2005. Διαβάστε το ολόκληρο ΕΔΩ.
• θεατρικά. "Τα αποκαλυπτήρια", διηγήματα, 2007, δεύτερη έκδοση.
• "Στάσιμος Χρόνος", ποιήματα 2011. Δείτε ολόκληρο το βιβλίο ΕΔΩ.
  
• "Μπορεί να λείπω στο χωριό", εκδόσεις Φανάρι, 2014
• Συναντηθήκαμε και γνωριστήκαμε από κοντά με τον Θανάση Ρέππα. Δείτε ΕΔΩ.

Δείτε πώς παρουσίασαν το θέμα μερικές αθηναϊκές εφημερίδες. Γκλαμουράτα, όπως θα έκαναν για ένα ρεπορτάζ κοσμικό και πάντως όχι ως πολιτιστικό γεγονός. Διότι δεν ήταν. Το δημοσίευμα εδώ από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Κάθε μια από όσες έδωσαν χώρο στα πρωτοσέλιδα τους είχαν μια αφορμή για να το κάνουν. Εξάλλου η Αμάλ είναι μια ωραία κοπέλα και ως εκ τούτου, μπορούσαν να πάρουν πόντους και να κερδίσουν φύλλα. Εδώ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Άλλες πάλι προτίμησαν ένα μικρό ζωνάρι, χωρίς μεγάλη φωτογραφία της χολιγουντιανής δικηγόρου, όπως έκανε η Ηρακλειώτικη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΔΑ στο χθεσινό πρωτοσέλιδό της. Είναι κι αυτή μια δημοσιογραφική άποψη.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/10/2014

Όλα τα παραμύθια ξεκινάνε κάπως έτσι, κλασικά: «Μια φορά κι έναν καιρό…» Κι αυτό υποδήλωνε ότι η ιστορία είχε μια κάποια βάση, αφού συνέβη… Φρόντιζαν μάλιστα αυτοί που το έλεγαν να το πασπαλίσουν με λίγη χρυσόσκονη για να αποκτήσει ενδιαφέρον σ’ αυτούς που το παρακολουθούσαν…

Στην προκειμένη περίπτωση, της κ. Αμάλ αντικαταστήστε τη χρυσόσκονη με… μαρμαρόσκονη και ίσως διαπιστώσετε ότι υπάρχει η διάθεση για ένα παραμύθι που διαθέτει χολιγουντιανή αίγλη (η κ. Αμάλ μόλις πρόσφατα έγινε σύζυγος του κ. Τζωρτζ Κλούνεϊ, αστέρα του κινηματογράφου) και μια φυσική ομορφιά της δικηγόρου στο επάγγελμα την οποία εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, προκειμένου να αναδείξουν την ανάγκη επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα στη φυσική τους θέση.

Λεπτομέρεια ότι η Αμάλ που φιλοξενήσαμε πλουσιοπάροχα στην Ελλάδα, από τη διαμονή της σε σουίτα κορυφαίου ξενοδοχείου, μέχρι τα γεύματα της, εργάζεται στο ιδιωτικό δικηγορικό γραφείο που ενδιαφέρεται να αναλάβει την υπόθεση επιστροφής των μαρμάρων και συνάδελφοι της από το εν λόγω γραφείο, τη συνοδεύουν στην επίσκεψη της…

Λεπτομέρεια ακόμα ότι στελέχη της κυβέρνησης, ξεκινώντας από τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά , τον υπουργό Πολιτισμού κ. Τασούλα και την υπουργό Τουρισμού κ. Κεφαλογιάννη, συνωστίζονταν στην ουρά για μια φωτογραφία, δίπλα της…

Λεπτομέρεια ότι μια νομική διεκδίκηση αναδεικνύεται σε… εθνικό θέμα προκειμένου να αλλάξει ατζέντα η πολιτική, μιας και οι εξελίξεις στο Χρηματιστήριο είναι τόσο αρνητικές που καταρρέει ο λόγος τους και οι πρόσφατες υποσχέσεις τους περί αποχώρησης των τροϊκανών δανειστών μας και ανάταξης της οικονομίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, λέμε τώρα…

Όλες αυτές οι… λεπτομέρειες αναδεικνύουν τη σοβαρότητα του ζητήματος όπως φάνηκε από την ολιγοήμερη επίσκεψη και παραμονή της κ. Αμάλ Αλαμουντίν – Κλούνεϊ στην Αθήνα τις προηγούμενες μέρες… Σελίδες επί σελίδων και ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικού ρεπορτάζ σε επίπεδο κουτσομπολιού, για μια δήλωση του τύπου: «Ελπίζω ειλικρινά να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα γλυπτά του Παρθενώνα».

Αλλά δεν χρειάζεται να νιώθουμε παράξενα… Ζούμε σε μια χώρα που οι άνθρωποι οι οποίοι μας κυβερνούν έχουν χάσει προ πολλού το μέτρο, παντού. Πώς θα μπορούσαν σ’ αυτό το θέμα να κρατήσουν ισορροπία; Αδύνατον! Μοιάζουν όλα όσα ζούμε με κακοπαιγμένη οπερέτα σε συνοικιακό θέατρο β’ επιλογής… Με τη γελοιότητα να παίρνει τα σκήπτρα και να μην αφήνει χώρο για μια στοιχειώδη σοβαρότητα.

Κάπως έτσι υποβιβάζουν μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει βάθος και ουσία (βλέπε τι έκανε για το ίδιο θέμα η Μελίνα Μερκούρη πριν από 40 χρόνια, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα) σε ένα λαϊκό παραμύθι, ώστε να… απολαύσουμε το γεύμα σε διάσιμο εστιατόριο στο πανάκριβο Μικρολίμανο του Πειραιά. Τη συνάντηση με τον σεφ κ. Λαζάρου που όπως λέει ο ίδιος ετοίμασε μια πανδαισία: αχινοσαλάτα, καπάτσιο λαβράκι, τραγανό φιλέτο μπαρμπουνιού πάνω σε μους καπνιστής μελιτζάνας, αλλά και φιλέτο χριστόψαρου σε μους μελιτζάνας. Ότι δηλαδή έχει καθημερινά στο τραπέζι της μια μέση ελληνική οικογένεια…

Η πρόκληση δεν έχει τέλος καθώς διαβάζουμε στα… εμπνευσμένα ρεπορτάζ ότι «οι καλεσμένοι πήραν κι ένα εξτρά πιάτο, το κριθαρότο με γαρίδες, το οποίο θεωρείται η σπεσιαλιτέ του Δημήτρη Λαζάρου και για το οποίο έχει βραβευτεί με το αστέρι Michelin!».

Η χυδαιότητα και η πρόκληση, απέναντι σε μια κοινωνία που βιώνει στο πετσί της τη βίαιη φτωχοποίηση από τις πολιτικές τους, συνεχίζει αναφέροντας και το επιδόρπιο το οποίο, σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ που διεκδικεί Πούλιτζερ, ήταν «ένα παρφέ μασκαρπόνε πάνω σε μπισκότο λεμόνι και κρέμα με φρούτα του πάθους»…

Μ’ αυτά ασχολείται ο Τύπος που μας αξίζει… Και, παρεπιπτόντως, κάνει και μια μικρή αναφορά στα μάρμαρα… Μάλλον για να δικαιολογήσει όλη αυτή την προκλητική χλιδή και πολυτέλεια από τα χρήματα των άγρια φορολογούμενων… Το είπαμε, μα θα το ξαναπούμε: Έχουν χάσει το μέτρο και η ντροπή είναι κάνει ξένο σ’ αυτούς, αφού δεν υπάρχει συνείδηση να τους ελέγξει…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στη στήλη μου "Επισημάνσεις" στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ με την οποία έχω συνεργασία, χρόνια τώρα…
• Δείτε ΕΔΩ τι έγραψε ο Πιτσιρίκος στο Blog του
  

Αυτό είναι το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου, γνωστό και ως ΠαΓΝΗ… Οι ανθρώπινες ιστορίες που θα συναντήσει κανείς εδώ είναι συγκλονιστικές…

Οι φίλοι τα διακινούν με e-mail. Καθημερινά παίρνω αρκετά στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Ας μοιραστούμε ένα σήμερα: Τα όσα βιώνει καθημερινά ένας γιατρός αποτυπώνεται στο γράμμα που έγραψε μια γνωστή και αγαπημένη γιατρός στο ΠαΓΝΗ.

Όσοι την γνωρίζουν, την ξέρουν για το ήθος της και την επιστημονική της κατάρτιση, έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της στα μικρά παιδιά που τόσο αγαπά. Άλλωστε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε σε αυτά. Οι σκέψεις της αποτυπώθηκαν στα πλήκτρα του κομπιούτερ της μετά την Κυριακάτικη εφημερία της.

Σκέψεις που συγκινούν όποιον τις διαβάσει, είτε είναι γιατρός, είτε έχει κάποιο συγγενικό πρόσωπο γιατρό … είτε πάλι όχι.

Αξίζει να το διαβάσετε…

«Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι από σας είναι γιατροί ή είχαν γιατρούς μέσα στα σπίτια τους… Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στην Κρήτη, κι όλοι οι άνθρωποι οι χαρούμενοι κι οι χτυπημένοι από στενοχώριες και βάσανα, οι ελεύθεροι και παντρεμένοι, αυτοί που έχουν μπροστά και πίσω τους μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις, σίγουρα θα πάρουν μια πιο βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσουν να έρθουν πιο κοντά στο φως της Κυριακής και της αργίας…

‘Ώρα τρεις το μεσημέρι. Πριν λίγο κάναμε εισαγωγή τον Βασίλη, το όμορφο αγόρι των 13 χρονών που έμεινε για πάντα καθηλωμένος στο κρεβάτι, αμίλητος χαμένος μέσα στο αλλόκοτο χαμόγελό του εδώ και μήνες μετά από μια τρομερή εγκεφαλίτιδα. Ο μικρός Μάνος κέρδισε τότε τη μάχη με το θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Παραμένει ανύπαρκτος για την κοινωνία των ομηλίκων του, για τον κόσμο μας με συντροφιά ένα κρεβάτι και μια τραγική μητέρα που ζει μέσα στα όνειρα και τις μνήμες της.

Στο διπλανό θάλαμο βρίσκεται διασωληνωμένη και εξαρτημένη από τον αναπνευστήρα, εδώ και χρόνια η Μαρία. Το μικρό κορίτσι που έχασε το χαμόγελο του την ημέρα που από «λάθος» μια άλλη τραγική μητέρα οδήγησε πάνω του το αυτοκίνητό της… Μια διασωληνωμένη κούκλα που καθημερινά μας απευθύνει με το τεράστιο το βλέμμα της ένα ατέλειωτο και πολύ οδυνηρό «γιατί σε μένα». Δίπλα της μια αμίλητη γιαγιά, μερικές ακίνητες κούκλες που της μοιάζουν και ένα CDplayer με παλιά ακουστικά αφημένα στη φθορά του χρόνου και της λήθης…

Πιο πέρα ο Νίκος… Ανασφάλιστος… Βήχει ασταμάτητα και δεν δέχεται εύκολα τα φάρμακα.. Στα χείλη της φτωχής μητέρας διακρίνω ένα φρεσκοβγαλμένο έρπητα. Μόλις ζήτησα από την τραπεζοκόμο να αφήσει λίγο περισσότερο φαγητό, αν περισσεύει (απ” αυτό που πετούν απ΄ τα παράθυρα στους σκύλους οι περισσότεροι γιατί «βρωμάει»)… Τα μάτια της έλαμψαν. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φάει…

Στον άλλο θάλαμο είναι ένας μικρός Άγγλος τουρίστας 2 ετών με μια σοβαρή κρίση άσθματος. Η μητέρα του διαμαρτύρεται σε διάφορες γλώσσες (που δυστυχώς καταλαβαίνω) για την κατάσταση. Δεν ξέρει που θα βρει γιαούρτι, δεν καταλαβαίνει γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε syr τάδε…, είναι απελπισμένη που θα χάσει την πτήση, μου ζητά να υπογράψω ότι το παιδί της δεν θα πάθει τίποτε αν το πάρει αυτή τη στιγμή για να το βάλει στο αεροπλάνο (με σοβαρή υποξία) και βέβαια τα “χει βάλει με όλες τις νοσηλεύτριες από τις οποίες απαιτεί να τις βρουν μαλακή πετσέτα για το μπάνιο, που φυσικά δεν της αρέσει. Μας λέει ότι κρυώνει, ζητά δεύτερη κουβέρτα (έχουμε τώρα 24 βαθμούς και απορώ μέσα μου με τι σκεπάζεται στη χώρα της). Την καθησυχάζω διακριτικά και προχωρώ στους επόμενους ασθενείς. Κουνώντας το κεφάλι της με ενημερώνει ότι σε λίγο φεύγει…

Σε λίγο το τηλέφωνο χτυπά… Οι ειδικευόμενοι έχουν απορίες, θέλουν βοήθεια. Πρέπει να βοηθήσουμε και κει…. Από τις ακτινογραφίες με ενημερώνουν ότι δεν είναι δυνατό να πετύχουμε καλύτερες λήψεις για τον Ανδρέα, ενώ στα εργαστήρια έχει χαθεί κάποιο δείγμα… Πρέπει να τους ευχαριστήσω όλους.

Η ειδικευόμενη που είναι υπεύθυνη για την Κλινική με ρωτά για δόσεις, μου δείχνει εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα η νοσηλεύτρια με ειδοποιεί ότι ο φλεβοκαθετήρας ενός βρέφους με βρογχιολίτιδα βγήκε, η μητέρα του κλαίει στο διάδρομο απελπισμένη και εγώ πετάγομαι με τα χαρτιά στα χέρια να ηρεμήσω τα πνεύματα. Ο πατέρας πληροφορεί την ειδικευόμενή μας ότι την πληρώνει για να είναι πάνω από το παιδί του και εγώ σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να του υπενθυμίσω ότι επιτέλους βρήκα αυτόν που μας χρωστάει 12 μήνες δουλειάς… Σωπαίνω, παίρνω το μωρό που σκούζει στην αγκαλιά και το ηρεμώ… Σε λίγο, με λίγες αργές και αποφασιστικές κινήσεις όλα είναι όπως πριν…

Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή… Ο γαλάζιος ουρανός έχει αρχίσει να παίρνει το γκρίζο της απογευματινής απόχρωσης… Κλείνω τα μάτια μου… Που να είναι άραγε οι δικοί μου άνθρωποι και οι φίλοι μου τώρα; Μου λείπουν… Άραγε τους λείπω κι εγώ; 25 χρόνια τώρα στο Νοσοκομεία στους ίδιους χώρους, συντροφιά με το ίδιο μικρό γερασμένο γραφείο, βλέποντας το βαθμό μου και το χρώμα των μαλλιών μου να αλλάζουν σιγά – σιγά, είχα πάντα την ίδια απορία…

Είμαι ήδη στον επόμενο θάλαμο. Το τηλέφωνο χτυπά ξανά. Οι Παιδοχειρούργοι χρειάζονται βοήθεια αυτή τη φορά και δεν την αρνούμαι. Δεν αρνήθηκα ποτέ σε κανέναν βοήθεια 25 χρόνια… Αυτό δεν θα αλλάξει σήμερα. Στο βάθος του δρόμου οι σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουν … Τι έρχεται άραγε; Κοιτάζω τη συνάδελφό μου και μιλάμε με τα μάτια, όπως άλλωστε μιλούν οι περισσότεροι γιατροί που μάχονται. Ποια απ” τις δυο μας θα τα τρέξει πρώτη; Χαμογελάμε γιατί ξέρουμε ότι θα τρέξουμε μαζί….

Στο κρεβάτι ενός αρρώστου διπλωμένη και μισοδιαβασμένη μια Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει πάλι για τη διαφορά των γιατρών… Για τα φακελάκια… Για τις δωροδοκίες…. Για τη φοροδιαφυγή των μεγαλογιατρών… Και τότε σκέφτομαι πως ο δικός μου μισθός μόλις καλύπτει την εφορία και τον ΕΝΦΙΑ μου… Και τότε κοιτάζοντας στο τζάμι της πόρτας βλέπω πως φαίνομαι κουρασμένη και δεν είμαι ντυμένη όπως πρέπει και χτενισμένη στην τρίχα… Και τότε σκέφτομαι πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών και τίτλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα MEDIA θέλουν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξα και είμαι… Αρπάζω την εφημερίδα, τη σκίζω αργά και την πετώ στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι η μόνη βίαιη κίνηση που έχω κάνει σήμερα.

Χαμογελώ και εξετάζω ήδη τον επόμενο ασθενή… Ναι, σε πείσμα όλων μ’ αρέσει η δουλειά μου και θέλω να το αποδεικνύω καθημερινά… Στους νέους γιατρούς, τους μαθητές μου, το τονίζω αυτό. Μην περιμένετε να σας επιβάλλουν την όρεξη και την αγάπη στην Ιατρική. Αποδείξτε ότι το ‘χετε μέσα σας… Τότε όλα θα κυλήσουν πιο ήρεμα… Τότε θα μπορείτε να σκίζετε άνετα τις εφημερίδες και υπερήφανα να ξεχωρίζετε από αυτά που δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν….»

• Της Κατερίνας Μποτζάκη