Το νοσοκομείο “Μητέρα”, ψηλά στην Κηφισιά, δίπλα στο Υγεία όπου μπήκε χθες στο 6.00 η κόρη μου. Και στις 11.50 έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι 3.150 κ.

Στο δωμάτιο 216 του δεύτερου ορόφου, είναι. Λίγη ώρα μετά την επέμβαση προτίμησα να... φωτογραφήσω την πόρτα του δωματίου της... Η εγγονή είναι πολύ νωρίς για να δει το φως της δημοσιότητας...

Απολαύστε τη όμως από εδώ, σαν πριγκίπισσα, μέσα από το σκίτσο – φωτό που έστειλε η Ερατώ στο Facebook. Κάπως έτσι θα 'ναι φαντάζομαι... Μόλις τη δω κι εγώ από κοντά θα σας πω τις εντυπώσεις μου...

Κι ο Πάνος, το προχωράει ακόμα περισσότερο... Την “είδε” μεγάλη πια να μου δίνει ένα φιλάκι... Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας. Είναι, τελικά, ευλογία μεγάλη να έχεις φίλους...

Αλλαγή ατζέντας... Από το δράμα της χθεσινή ανάρτησης, στη χαρά και στη συνέχεια της ζωής... Την ώρα που εμείς ανεβάζαμε χθες εδώ τη φυσική αντίδραση των συγγενών της 25χρονης χωριανής μου απέναντι στους βιαστές της με αφορμή ένα δημοσίευμα της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ, η Ειρήνη, η κόρη μου έδινε στο “Μητέρα” τη δική της μάχη να φέρει στη ζωή την κόρη της...

Ξημερώματα 5.20 χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι... Ήταν η Ειρήνη που είδε να σπάνε τα νερά της, εκείνο το σημάδι, ότι δηλαδή η γέννηση είναι άντε πόρτας... Έφυγε με τον Χριστόφορο, τον σύζυγο της, για το “Μητέρα” και στο σπίτι ετοιμάζονταν να πάνε η μητέρα της με το αδελφό της τον Λάμπρο...

Εγώ δεν μπορούσα να πάω... Είχα σε εξέλιξη, στο τελευταίο στάδιο μάλιστα τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, μα η καρδιά μου και το μυαλό μου, ήταν εκεί... Στις 10 με ενημέρωσαν ότι η μικρή μπήκε στο χειρουργείο. Η γέννα θα γινόταν με καισαρική τομή... Μία η ώρα το μεσημέρι είχα τελειώσει με τη ΦΩΝΗ και με τη μηχανή ανέβηκα στο “Μητέρα”.

Ήταν εκεί, εκτός από τη μητέρα της και τον Λάμπρο, τα πεθερικά της και οι φίλοι των παιδιών, Ματίνα με το σύζυγος της. Κάθονταν στο καφέ, στο ισόγειο του νοσοκομείου... Η Ειρήνη είχε γεννήσει το κοριτσάκι της, υγιέστατο, 3.150 κ. και ήδη είχε μπει στη διαδικασία να τακτοποιηθεί στο δωμάτιο της. Το 216, του δευτέρου ορόφου...

Την είδα για λίγο... Δεν με άφησαν περισσότερο από 10 λεπτά. Η ασφάλεια είναι αυστηρή και τηρεί τα ωράρια επισκεπτηρίου, δυο ώρες το μεσημέρι (11 – 1) και τρεις ώρες το απόγευμα (5 – 8).

Έλαμπε το πρόσωπο της... Ήταν ταλαιπωρημένη, αλλά χαρούμενη. Το ίδιο κι ο Χριστόφορος. Και πολύ σωστά. Έφεραν με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο μια νέα ψυχή...

Έφυγα κι εγώ χαρούμενος... Μια τέτοια ώρα είναι όμορφη. Έκανα μια ανάρτηση στο Facebook για να μοιραστώ αυτή τη μεγάλη χαρά με τους φίλους. Δείτε ΕΔΩ. Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση. Η μπαταρία του κινητού εκφορτίστηκε από τη συνεχή χρήση... Θεώρησα σωστό να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που έσπευσαν να μου ευχηθούν. Ως αργά το βράδυ συνέβαινε αυτό. Και μου άρεσε πολύ... Άσε που από το μεσημέρι είχα μπει ήδη, σ' ένα καινούργιο ρόλο: Παππούς!...

Πώς είναι να είσαι παππούς; Ρωτάνε οι φίλοι... Δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγες ώρες που έχω αυτά νέα συναισθήματα. Μαθαίνω κι εγώ. Και είμαι γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα γι' αυτή τη νέα ζωή και για τα παιδιά μου. Ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα βγάλει κι άλλα...

Το σπουδαίο είναι ότι βλέπεις να ανοίγονται δρόμοι συνέχισης της ζωης. Ειρήνη, Χριστόφορε να σας ζήσει το μωράκι... Και να φέρει χαρά και ευτυχία στο σπιτικό σας... Κουράγιο και δύναμη!

Εικόνες όμορφες, δημιουργικές...Το είδα κι αυτό φέτος λίγο πριν φύγω... Το πατρικό μου ξαναέγινε, για λίγο,εργοτάξιο, όσο να πέσουν οι τσιμεντοκονίες που πάνω τους θα κολλήσουν τα πλακάκια, στο μπάνιο και την κουζίνα...

Ο Μιχάλης, ο μάστορας με τον πήχη του ετοιμάζει την τσιμεντοκονία μέσα στο μπάνιο...Έχει το μέτρο του για να φέρει σε μια ευθεία το δάπεδο που θα το βοηθήσει να εργαστεί μετά κανονικά, πάνω του...

Μαζί του ο Νίκος, αδερφός και συνεταίρος του στη δουλειά. Είναι κοντάτου, του διδει τα υλικα που χρειάζεται ώστε η δουλειά να προχωρεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς και να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα...

Τα πλακάκια περιμένουν αγορασμένα από τον περσινό Νοέμβριο σε άλλα δωμάτια... Και οι κόλλες και όλα τα υλικά που θα χρειαστούν στη δουλειά τους οι μαστόροι... Είπαμε: βήμα – βήμα, γίνεται όλη η δουλειά...

Έξω στην αυλή, ο Κωστής με τη μπετονιέρα, ετοιμάζει το υλικό που θα χρειαστούν οι μαστόροι για την τσιμεντοκονία... Όλα δουλεύουν ρολόι. Με ρυθμό... Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Μεθοδικά και δημιουργικά λειτουργούν...

Το καρότσι φορτωμένο με το χαλίκι, το τσιμέντο που θα χρησιμοποιήσουν για την αμμοκονία. Είμαι, νοιώθω, πολύ χαρούμενος που τελικά είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά, όλη αυτή τη διαδικασία.

Η κουζίνα είναι η πρώτη που στρώθηκε... Μέχρι αύριο θα “τραβήξει” και θα μπορούν να δουλέψουν πάνω στην τσιμεντοκονία... Δεν είχα δει ποτέ πώς βάζουν πλακάκια... Και να, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το δω στο δικό μου σπίτι...

Άλλη μια πλευρά της εσωτερικής αυλής με φόντο το μπάνιο όπου εργάζονται οι μαστόροι... Σε λίγο θα στρωθεί και η εσωτερική αυλή. Να καλυφθούν τα καλώδια και οι σωληνώσεις, να μην υποστούν τον κίνδυνο της έκθεσης στη φθορά του χρόνου...

Θέλω, έχω ανάγκη να βλέπω λίγο πιο μακριά από το τώρα... Να κάνω σχέδια για το αύριο, προσεγγίσιμα. Και τα άνθη από τις βουκαμβίλιες θαρρώ πως μπορούν να υποστηρίξουν αυτή την προοπτική...

Τους έδωσα ονόματα, που κάτι λένε σε μένα... Την πρώτη, αριστερά όπως μπαίνουμε στο σπίτι την έβγαλα “Ανάβυσσο”, μια όμορφη περιοχη της Αττικής που έχω ζήσει καλές στιγμές...

Τη δεύτερη την έβγαλα "Τέμενη", ένα μέρος που επίσης έχω να θυμάμαι όμορφα πράγματα... Οι μνήμες είναι αυτές που μας κρατούν ζωντανούς... Αυτές που μπορούν να υποστηρίξουν το όνειρο...

Το φετινό καλοκαίρι πέρασα πολλές ώρες στο πατρικό μου, σε μια προσπάθεια να διεκπεραιώσω δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Ίσως δεν καταφέρω να ολοκληρώσω το κοντοπρόθεσμα σχέδια μου να βάλω, ενώ είμαι εδώ, τα πλακάκια στο μπάνιο και την κουζίνα μα έχουν πάρει το δρόμο τους και οπωσδήποτε θα γίνουν το καλοκαίρι αυτό...

Έχω συνεννοηθεί και περιμένω τους μαστόρους... Μα, πρέπει να εγκλιματιστώ στον τρόπο σκέψης των ντόπιων... Ο καιρός γι' αυτούς μετράει αλλιώς, δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη βιασύνη. “Να τελειώσουν πρώτα τις δουλειές τους” λες κι αυτή δεν είναι δουλειά. Ας είναι... Περνώ καλά εδώ και δεν θέλω να χαλάσω τις διακοπές μου. Σε κάθε περίπτωση οι ανοχές μου είναι αρκετά μεγάλες και έχω όση υπομονή χρειάζεται, αν και η ζωή δείχνει πως δεν πρέπει να είναι ατέλειωτη αν θέλω να έχω ένα κάποιο αποτέλεσμα...

Κι έτσι αποφάσισα να κάνω δυο βήματα στο μέλλον για το πατρικό μου. Υλοποίησα λοιπόν ένα όνειρό μου. Βρήκα, αγόρασα και φύτεψα στην είσοδο του σπιτιού, δυο βουκαμβίλιες. Εκεί που κάποτε η μητέρα μου είχε περιβολάκια γεμάτα όμορφα λουλούδια που πρόσθεταν στην ποιότητα της ζωής μας.

Τις παρακολουθώ μια εβδομάδα τώρα... Τις ποτίζω καθημερινά, μέχρι να ξεπεράσουν το σοκ της αλλαγής περιβάλλοντος, να πιάσουν και να αρχίσουν να αναπτύσσονται... Και φαίνεται πως τα καταφέρνουν... Τα λουλούδια τους είναι στη θέση τους σαν να ζωντάνεψαν από μαραμένα που ήταν...

Αν, όπως μου είπε η Μαρία, η κόρη του ανιψιού μου Μανώλη που διαβάζει στο σπίτι της Μαλάμως αυτές τις μέρες, τα φροντίσει λίγο όταν φύγω, ποτίζοντας τα δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα μέχρι να έρθουν οι βροχές του χειμώνα τότε μπορώ να υπολογίζω πως του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχουν κιόλας αναπτυχθεί και θα ομορφαίνουν τον τόπο...

Πάντα μου άρεσαν οι βουκαμβιλιες... Θα είναι υπέροχο να μένω σε ένα σπίτι όπου η ομορφιά τους θα γεμίζει το εξωτερικό τοπίο... Έχω αρκετή υπομονή, περισσότερη κι απ' ότι νόμιζα κι εγώ ο ίδιος... Για την ώρα έρχομαι κάθε απόγευμα και τις περιποιούμαι...

Πήρα κι ένα σκαλιστήρι από το Αρκαλοχώρι. Έχω ακούσει πως τους κάνει καλό να “αναπνέουν” τα φυτά. Και τους μιλώ, όταν είμαι μόνος μου στο σπίτι... Όπως τώρα που γράφω αυτές τις σημειώσεις... Έτσι εκτιμώ ότι θα μείνουν ζωντανές και θα αναπτυχθούν απλώνοντας στους τοίχους...

Και θα κάνουν το πατρικό ακόμα πιο ζεστό και πιο όμορφο απ' ότι είναι ήδη στην καρδιά μου...Οι ανθισμένες βουκαμβίλιες που φύτεψα φέτος...

Συνέβη στη Γιορτή του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη την τελευταία ημέρα. Όπου βρεθήκαμε εκεί, σ' ένα δημόσιο χώρο με τον αδερφό μου, Κωστή Θεοδωράκη...

Τις φωτογραφίες που δημοσιεύω τις τράβηξε ο Χάρης Λαμπράκης, ο οποίος απ' ότι είδα στο Facebook τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες. Αγωνιούμε να δούμε και το βίντεο του...

Με τον αδερφό μου, Κωστή Θεοδωράκη, έχουμε μια σημαντική διαφορά στην ηλικία. Δεύτερος αυτός, στην πενταμελή οικογένεια, τελευταίος εγώ... Η εικοσαετία σχεδόν που μας χωρίζει στάθηκε εμπόδιο να τον γνωρίσω ως παιδί...

Εγώ είχα ανάγκη από παιχνίδι κι αυτός έτρεχε στην κεντρική Ελλάδα για δουλειά. Ναι, αυτό το κενό υπάρχει μέσα μου.

Κι ωστόσο πάντα υπάρχει το δέσιμο της οικογένειας. Το γεγονός ότι εγώ απουσιάζω για περισσότερα από 30 χρόνια από το χωριό δεν μας έκανε να αποξενωθούμε. Δράττομαι της ευκαιρίας τα καλοκαίρια που κατεβαίνω στην Κρήτη να πάω στο σπίτι του, να δω τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αν είναι εκεί και όχι στο Ηράκλειο.

Ή θα πάω στο καμίνι του, όπου εργάζεται με την ίδια θέρμη ενός νέου, αν και ο ίδιος ταλαιπωρείται, όπως κι εγώ, από το ζάχαρο που κληρονομήσαμε από τη μάνα μας...

Στο χωριό υπάρχει ο χρόνος να δεις αλλιώς τα πράγματα, να βρεις χρόνο να κουβεντιάσεις ή να φέρεις στο στοχασμό σου παλιές θύμισες.

Ο Κωστής μας το παλεύει όρθιος παρά τα προβλήματα της υγείας του και της ηλικίας του... Έχει γίνει δυο φορές παππούς, από τις δυο του κόρες, την Πόπη και την Ελευθερία. Και οι δυο μένουν με τις οικογένειες τους στο Ηράκλειο και οι ίδιες και οι σύζυγοι τους δεν έχουν καμία σχέση με την αγροτική ζωή.

Ένας κάποιος προβληματισμός υπάρχει σχετικά με τη συνέχιση της καλλιέργειας της γης, όταν εκείνος θα αναγκαστεί να αποσυρθεί...

Ο Κωστής μας υπήρξε και ώς σήμερα είναι δεινός δουλευτής... Δεν του χαρίστηκε τίποτα και ότι διαθέτε,ι σε περιουσιακά στοιχεία, είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτής της σκληρής δουλειάς...

Στα όνειρα που έκανα ήταν όταν, όχι και τόσο μακριά, έβγαινα στη σύνταξη να μπορούσα να διαθέτω ώρες μαζί του, κουβεντιάζοντας για τα παλιά, αυτά που δεν γνώρισα, επειδή όπως είπα και πριν, όταν ήμουν εδώ, ήμουν μικρός και δεν μπορούσα να το κάνω... Κι όταν μεγάλωσα ήμουν πια, μακριά... Και πάλι δεν είχα την ευκαιρία...

Κι όμως θα ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα... Έχει φροντίσει, μάλλον από δική του άμυνα να δημιουργήσει ένα μικρό μυστήριο γύρω από τον ίδιο... Κάπου εκεί βρίσκει καταφύγιο ο μύθος... Αλλά η ζωή θέλει αλήθειες... Κι αυτές τις αλήθειες θα ήθελα να τις μοιραστώ με τον αδερφό μου, πριν πεθάνουμε...

Η ιστορία του Blog Troktiko μέσα από ένα ντοκιμαντέρ

Δείτε την ιστορία ενός Blog του troktikο που η παρουσία του έκανε αίσθηση στο διαδίκτυο. Πριν τρία χρόνια, μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια, το Blog σταμάτησε. Τώρα επανήλθε μ' αυτό το ντοκιμαντέρ. Αξίζει να διαθέσετε λίγο χρόνο και να το δείτε...