Η φωτογραφία προχθεσινή, από το 60 δημοτικό σχολείο της Αθήνας όπου βρεθήκαμε, στην έναρξη των φετινών δραστηριοτήτων του... Τι όμορφο που είναι να απρακολουθείς τα παιδιά να παίζουν... Και πόσο υπέροχο είναι επίσης να βλέπεις αργότερα αυτά τα παιδιά να σέβονται τους γονείς τους...

Το είδα στο Facebook, το είχε αναδημοσιεύσει η Χρυσούλα στον τοίχο της και μετά κι άλλοι φίλοι μου, αλλά μου άρεσε πολύ, γιατί λέει αλήθειες μεγάλες. Πρόκειται για ένα γράμμα ενός ηλικιωμένου πατέρα στο γιο του. Αν δείτε κάτι δικό σας σ' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Διαβάστε το όμως προσεκτικά, παρακαλώ:

"Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... αν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή, θυμήσου πόσο καιρό με πήρε για να σου τα μάθω... Aν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα... μην με διακόπτεις... άκουσε με, όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοια μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μην με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο;

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων... δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω, αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα - όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μην θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις που παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Αφιέρωσε μου λίγο από τον χρόνο σου, δώσε μου λίγο από την υπομονή σου, δώσε μου μια "πλάτη" για να ακουμπήσω το κεφάλι με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και εγώ για σένα. Βοήθησε με να περπατήσω, βοήθησε με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ένα χαμόγελο και την απέραντη αγάπη που πάντα έτρεφα και είχα για σένα. Σε αγαπώ παιδί μου..."

Ευαισθησία! Μεγάλη υπόθεση να μπορούμε να σεβόμαστε τα άσπρα μαλλιά εκείνων που μας μεγάλωσαν και να εκτιμούμε όλα όσα έκαναν για μας.

Είτε είναι αληθινό το γράμμα είτε κατασκευασμένο από κάποιον ευφυή εμένα τουλάχιστον κατάφερε να με συγκινήσει. Είναι που έχω χάσει το δικό μου πατέρα και δεν πρόλαβα να του δείξω όλη την αγάπη μου, είναι κάτι άλλο δεν ξέρω... Με το που το είδα όμως είπα πως έπρεπε να το κάνω θέμα εδώ στο Site και να το μοιραστώ με περισσότερους ανθρώπους.

Στο κάτω – κάτω κάτι έχουν να προσφέρουν τέτοια θέματα... Άσε που γαληνεύουν και την καρδιά μας...

Ακούστε κι αυτό το όμορφο τραγούδι... Αφιερώμενο εξαιρετικά σε όσους νομίζουν ότι οι στοίχοι τους αγγίζουν...

Το νοσοκομείο “Μητέρα”, ψηλά στην Κηφισιά, δίπλα στο Υγεία όπου μπήκε χθες στο 6.00 η κόρη μου. Και στις 11.50 έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι 3.150 κ.

Στο δωμάτιο 216 του δεύτερου ορόφου, είναι. Λίγη ώρα μετά την επέμβαση προτίμησα να... φωτογραφήσω την πόρτα του δωματίου της... Η εγγονή είναι πολύ νωρίς για να δει το φως της δημοσιότητας...

Απολαύστε τη όμως από εδώ, σαν πριγκίπισσα, μέσα από το σκίτσο – φωτό που έστειλε η Ερατώ στο Facebook. Κάπως έτσι θα 'ναι φαντάζομαι... Μόλις τη δω κι εγώ από κοντά θα σας πω τις εντυπώσεις μου...

Κι ο Πάνος, το προχωράει ακόμα περισσότερο... Την “είδε” μεγάλη πια να μου δίνει ένα φιλάκι... Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας. Είναι, τελικά, ευλογία μεγάλη να έχεις φίλους...

Αλλαγή ατζέντας... Από το δράμα της χθεσινή ανάρτησης, στη χαρά και στη συνέχεια της ζωής... Την ώρα που εμείς ανεβάζαμε χθες εδώ τη φυσική αντίδραση των συγγενών της 25χρονης χωριανής μου απέναντι στους βιαστές της με αφορμή ένα δημοσίευμα της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ, η Ειρήνη, η κόρη μου έδινε στο “Μητέρα” τη δική της μάχη να φέρει στη ζωή την κόρη της...

Ξημερώματα 5.20 χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι... Ήταν η Ειρήνη που είδε να σπάνε τα νερά της, εκείνο το σημάδι, ότι δηλαδή η γέννηση είναι άντε πόρτας... Έφυγε με τον Χριστόφορο, τον σύζυγο της, για το “Μητέρα” και στο σπίτι ετοιμάζονταν να πάνε η μητέρα της με το αδελφό της τον Λάμπρο...

Εγώ δεν μπορούσα να πάω... Είχα σε εξέλιξη, στο τελευταίο στάδιο μάλιστα τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, μα η καρδιά μου και το μυαλό μου, ήταν εκεί... Στις 10 με ενημέρωσαν ότι η μικρή μπήκε στο χειρουργείο. Η γέννα θα γινόταν με καισαρική τομή... Μία η ώρα το μεσημέρι είχα τελειώσει με τη ΦΩΝΗ και με τη μηχανή ανέβηκα στο “Μητέρα”.

Ήταν εκεί, εκτός από τη μητέρα της και τον Λάμπρο, τα πεθερικά της και οι φίλοι των παιδιών, Ματίνα με το σύζυγος της. Κάθονταν στο καφέ, στο ισόγειο του νοσοκομείου... Η Ειρήνη είχε γεννήσει το κοριτσάκι της, υγιέστατο, 3.150 κ. και ήδη είχε μπει στη διαδικασία να τακτοποιηθεί στο δωμάτιο της. Το 216, του δευτέρου ορόφου...

Την είδα για λίγο... Δεν με άφησαν περισσότερο από 10 λεπτά. Η ασφάλεια είναι αυστηρή και τηρεί τα ωράρια επισκεπτηρίου, δυο ώρες το μεσημέρι (11 – 1) και τρεις ώρες το απόγευμα (5 – 8).

Έλαμπε το πρόσωπο της... Ήταν ταλαιπωρημένη, αλλά χαρούμενη. Το ίδιο κι ο Χριστόφορος. Και πολύ σωστά. Έφεραν με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο μια νέα ψυχή...

Έφυγα κι εγώ χαρούμενος... Μια τέτοια ώρα είναι όμορφη. Έκανα μια ανάρτηση στο Facebook για να μοιραστώ αυτή τη μεγάλη χαρά με τους φίλους. Δείτε ΕΔΩ. Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση. Η μπαταρία του κινητού εκφορτίστηκε από τη συνεχή χρήση... Θεώρησα σωστό να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που έσπευσαν να μου ευχηθούν. Ως αργά το βράδυ συνέβαινε αυτό. Και μου άρεσε πολύ... Άσε που από το μεσημέρι είχα μπει ήδη, σ' ένα καινούργιο ρόλο: Παππούς!...

Πώς είναι να είσαι παππούς; Ρωτάνε οι φίλοι... Δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγες ώρες που έχω αυτά νέα συναισθήματα. Μαθαίνω κι εγώ. Και είμαι γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα γι' αυτή τη νέα ζωή και για τα παιδιά μου. Ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα βγάλει κι άλλα...

Το σπουδαίο είναι ότι βλέπεις να ανοίγονται δρόμοι συνέχισης της ζωης. Ειρήνη, Χριστόφορε να σας ζήσει το μωράκι... Και να φέρει χαρά και ευτυχία στο σπιτικό σας... Κουράγιο και δύναμη!

Εικόνες όμορφες, δημιουργικές...Το είδα κι αυτό φέτος λίγο πριν φύγω... Το πατρικό μου ξαναέγινε, για λίγο,εργοτάξιο, όσο να πέσουν οι τσιμεντοκονίες που πάνω τους θα κολλήσουν τα πλακάκια, στο μπάνιο και την κουζίνα...

Ο Μιχάλης, ο μάστορας με τον πήχη του ετοιμάζει την τσιμεντοκονία μέσα στο μπάνιο...Έχει το μέτρο του για να φέρει σε μια ευθεία το δάπεδο που θα το βοηθήσει να εργαστεί μετά κανονικά, πάνω του...

Μαζί του ο Νίκος, αδερφός και συνεταίρος του στη δουλειά. Είναι κοντάτου, του διδει τα υλικα που χρειάζεται ώστε η δουλειά να προχωρεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς και να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα...

Τα πλακάκια περιμένουν αγορασμένα από τον περσινό Νοέμβριο σε άλλα δωμάτια... Και οι κόλλες και όλα τα υλικά που θα χρειαστούν στη δουλειά τους οι μαστόροι... Είπαμε: βήμα – βήμα, γίνεται όλη η δουλειά...

Έξω στην αυλή, ο Κωστής με τη μπετονιέρα, ετοιμάζει το υλικό που θα χρειαστούν οι μαστόροι για την τσιμεντοκονία... Όλα δουλεύουν ρολόι. Με ρυθμό... Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Μεθοδικά και δημιουργικά λειτουργούν...

Το καρότσι φορτωμένο με το χαλίκι, το τσιμέντο που θα χρησιμοποιήσουν για την αμμοκονία. Είμαι, νοιώθω, πολύ χαρούμενος που τελικά είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά, όλη αυτή τη διαδικασία.

Η κουζίνα είναι η πρώτη που στρώθηκε... Μέχρι αύριο θα “τραβήξει” και θα μπορούν να δουλέψουν πάνω στην τσιμεντοκονία... Δεν είχα δει ποτέ πώς βάζουν πλακάκια... Και να, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το δω στο δικό μου σπίτι...

Άλλη μια πλευρά της εσωτερικής αυλής με φόντο το μπάνιο όπου εργάζονται οι μαστόροι... Σε λίγο θα στρωθεί και η εσωτερική αυλή. Να καλυφθούν τα καλώδια και οι σωληνώσεις, να μην υποστούν τον κίνδυνο της έκθεσης στη φθορά του χρόνου...

Θέλω, έχω ανάγκη να βλέπω λίγο πιο μακριά από το τώρα... Να κάνω σχέδια για το αύριο, προσεγγίσιμα. Και τα άνθη από τις βουκαμβίλιες θαρρώ πως μπορούν να υποστηρίξουν αυτή την προοπτική...

Τους έδωσα ονόματα, που κάτι λένε σε μένα... Την πρώτη, αριστερά όπως μπαίνουμε στο σπίτι την έβγαλα “Ανάβυσσο”, μια όμορφη περιοχη της Αττικής που έχω ζήσει καλές στιγμές...

Τη δεύτερη την έβγαλα "Τέμενη", ένα μέρος που επίσης έχω να θυμάμαι όμορφα πράγματα... Οι μνήμες είναι αυτές που μας κρατούν ζωντανούς... Αυτές που μπορούν να υποστηρίξουν το όνειρο...

Το φετινό καλοκαίρι πέρασα πολλές ώρες στο πατρικό μου, σε μια προσπάθεια να διεκπεραιώσω δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Ίσως δεν καταφέρω να ολοκληρώσω το κοντοπρόθεσμα σχέδια μου να βάλω, ενώ είμαι εδώ, τα πλακάκια στο μπάνιο και την κουζίνα μα έχουν πάρει το δρόμο τους και οπωσδήποτε θα γίνουν το καλοκαίρι αυτό...

Έχω συνεννοηθεί και περιμένω τους μαστόρους... Μα, πρέπει να εγκλιματιστώ στον τρόπο σκέψης των ντόπιων... Ο καιρός γι' αυτούς μετράει αλλιώς, δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη βιασύνη. “Να τελειώσουν πρώτα τις δουλειές τους” λες κι αυτή δεν είναι δουλειά. Ας είναι... Περνώ καλά εδώ και δεν θέλω να χαλάσω τις διακοπές μου. Σε κάθε περίπτωση οι ανοχές μου είναι αρκετά μεγάλες και έχω όση υπομονή χρειάζεται, αν και η ζωή δείχνει πως δεν πρέπει να είναι ατέλειωτη αν θέλω να έχω ένα κάποιο αποτέλεσμα...

Κι έτσι αποφάσισα να κάνω δυο βήματα στο μέλλον για το πατρικό μου. Υλοποίησα λοιπόν ένα όνειρό μου. Βρήκα, αγόρασα και φύτεψα στην είσοδο του σπιτιού, δυο βουκαμβίλιες. Εκεί που κάποτε η μητέρα μου είχε περιβολάκια γεμάτα όμορφα λουλούδια που πρόσθεταν στην ποιότητα της ζωής μας.

Τις παρακολουθώ μια εβδομάδα τώρα... Τις ποτίζω καθημερινά, μέχρι να ξεπεράσουν το σοκ της αλλαγής περιβάλλοντος, να πιάσουν και να αρχίσουν να αναπτύσσονται... Και φαίνεται πως τα καταφέρνουν... Τα λουλούδια τους είναι στη θέση τους σαν να ζωντάνεψαν από μαραμένα που ήταν...

Αν, όπως μου είπε η Μαρία, η κόρη του ανιψιού μου Μανώλη που διαβάζει στο σπίτι της Μαλάμως αυτές τις μέρες, τα φροντίσει λίγο όταν φύγω, ποτίζοντας τα δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα μέχρι να έρθουν οι βροχές του χειμώνα τότε μπορώ να υπολογίζω πως του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχουν κιόλας αναπτυχθεί και θα ομορφαίνουν τον τόπο...

Πάντα μου άρεσαν οι βουκαμβιλιες... Θα είναι υπέροχο να μένω σε ένα σπίτι όπου η ομορφιά τους θα γεμίζει το εξωτερικό τοπίο... Έχω αρκετή υπομονή, περισσότερη κι απ' ότι νόμιζα κι εγώ ο ίδιος... Για την ώρα έρχομαι κάθε απόγευμα και τις περιποιούμαι...

Πήρα κι ένα σκαλιστήρι από το Αρκαλοχώρι. Έχω ακούσει πως τους κάνει καλό να “αναπνέουν” τα φυτά. Και τους μιλώ, όταν είμαι μόνος μου στο σπίτι... Όπως τώρα που γράφω αυτές τις σημειώσεις... Έτσι εκτιμώ ότι θα μείνουν ζωντανές και θα αναπτυχθούν απλώνοντας στους τοίχους...

Και θα κάνουν το πατρικό ακόμα πιο ζεστό και πιο όμορφο απ' ότι είναι ήδη στην καρδιά μου...Οι ανθισμένες βουκαμβίλιες που φύτεψα φέτος...