Θέλω, έχω ανάγκη να βλέπω λίγο πιο μακριά από το τώρα... Να κάνω σχέδια για το αύριο, προσεγγίσιμα. Και τα άνθη από τις βουκαμβίλιες θαρρώ πως μπορούν να υποστηρίξουν αυτή την προοπτική...

Τους έδωσα ονόματα, που κάτι λένε σε μένα... Την πρώτη, αριστερά όπως μπαίνουμε στο σπίτι την έβγαλα “Ανάβυσσο”, μια όμορφη περιοχη της Αττικής που έχω ζήσει καλές στιγμές...

Τη δεύτερη την έβγαλα "Τέμενη", ένα μέρος που επίσης έχω να θυμάμαι όμορφα πράγματα... Οι μνήμες είναι αυτές που μας κρατούν ζωντανούς... Αυτές που μπορούν να υποστηρίξουν το όνειρο...

Το φετινό καλοκαίρι πέρασα πολλές ώρες στο πατρικό μου, σε μια προσπάθεια να διεκπεραιώσω δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Ίσως δεν καταφέρω να ολοκληρώσω το κοντοπρόθεσμα σχέδια μου να βάλω, ενώ είμαι εδώ, τα πλακάκια στο μπάνιο και την κουζίνα μα έχουν πάρει το δρόμο τους και οπωσδήποτε θα γίνουν το καλοκαίρι αυτό...

Έχω συνεννοηθεί και περιμένω τους μαστόρους... Μα, πρέπει να εγκλιματιστώ στον τρόπο σκέψης των ντόπιων... Ο καιρός γι' αυτούς μετράει αλλιώς, δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη βιασύνη. “Να τελειώσουν πρώτα τις δουλειές τους” λες κι αυτή δεν είναι δουλειά. Ας είναι... Περνώ καλά εδώ και δεν θέλω να χαλάσω τις διακοπές μου. Σε κάθε περίπτωση οι ανοχές μου είναι αρκετά μεγάλες και έχω όση υπομονή χρειάζεται, αν και η ζωή δείχνει πως δεν πρέπει να είναι ατέλειωτη αν θέλω να έχω ένα κάποιο αποτέλεσμα...

Κι έτσι αποφάσισα να κάνω δυο βήματα στο μέλλον για το πατρικό μου. Υλοποίησα λοιπόν ένα όνειρό μου. Βρήκα, αγόρασα και φύτεψα στην είσοδο του σπιτιού, δυο βουκαμβίλιες. Εκεί που κάποτε η μητέρα μου είχε περιβολάκια γεμάτα όμορφα λουλούδια που πρόσθεταν στην ποιότητα της ζωής μας.

Τις παρακολουθώ μια εβδομάδα τώρα... Τις ποτίζω καθημερινά, μέχρι να ξεπεράσουν το σοκ της αλλαγής περιβάλλοντος, να πιάσουν και να αρχίσουν να αναπτύσσονται... Και φαίνεται πως τα καταφέρνουν... Τα λουλούδια τους είναι στη θέση τους σαν να ζωντάνεψαν από μαραμένα που ήταν...

Αν, όπως μου είπε η Μαρία, η κόρη του ανιψιού μου Μανώλη που διαβάζει στο σπίτι της Μαλάμως αυτές τις μέρες, τα φροντίσει λίγο όταν φύγω, ποτίζοντας τα δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα μέχρι να έρθουν οι βροχές του χειμώνα τότε μπορώ να υπολογίζω πως του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχουν κιόλας αναπτυχθεί και θα ομορφαίνουν τον τόπο...

Πάντα μου άρεσαν οι βουκαμβιλιες... Θα είναι υπέροχο να μένω σε ένα σπίτι όπου η ομορφιά τους θα γεμίζει το εξωτερικό τοπίο... Έχω αρκετή υπομονή, περισσότερη κι απ' ότι νόμιζα κι εγώ ο ίδιος... Για την ώρα έρχομαι κάθε απόγευμα και τις περιποιούμαι...

Πήρα κι ένα σκαλιστήρι από το Αρκαλοχώρι. Έχω ακούσει πως τους κάνει καλό να “αναπνέουν” τα φυτά. Και τους μιλώ, όταν είμαι μόνος μου στο σπίτι... Όπως τώρα που γράφω αυτές τις σημειώσεις... Έτσι εκτιμώ ότι θα μείνουν ζωντανές και θα αναπτυχθούν απλώνοντας στους τοίχους...

Και θα κάνουν το πατρικό ακόμα πιο ζεστό και πιο όμορφο απ' ότι είναι ήδη στην καρδιά μου...Οι ανθισμένες βουκαμβίλιες που φύτεψα φέτος...