Βιάστηκε, όπως πάντα να ανθίσει η τρελή αμυγδαλιά. Αλλά πώς γίνεται να μην την πατήσει μ' αυτές τις υψηλές θερμοκρασίες. Εδώ κινδυνεύουμε εμείς οι άνθρωποι που, υποτίθεται, έχουμε και λογική...

Όμορφη εικόνα από αμυγδαλιές τραβηγμένες τότε που ταξίδευα... Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια, αλλά έτσι όπως μας κατάντησαν το σκέφτεσαι πια, ξεκινώντας από τη βενζίνη...

Μέρες όμορφες, ηλιόλουστες κάνει κι εμείς τις απολαμβάνουμε με τον καλύτερο τρόπο ξέροντας πως μπορεί να είναι πρόωρη η άνοιξη, καθώς έχουμε ακόμα δρόμο σ' αυτήν, αλλά οι θερμοκρασίες είναι όντως, ιδιαίτερα υψηλές για την εποχή.

Χθες βγήκα μια βόλτα στο Λόφο Κολωνού στο καφέ του Καπράλου. Δεν είχα παρέα, μόνος ήμουν, αλλά άμα έχεις το κομπιούτερ μαζί σου είναι σαν να έχεις παρέα. Μπορεί να ταξιδεύεις στον κόσμο και παράλληλα να πατάς τα πόδια σου στη γη.

Διαβάζω, γράφω και ακούω... Είναι μεσημέρι Σαββάτου και μέσα το μαγαζί δεν έχει κανέναν πελάτη. Μόνο εγώ μετακομίζω όταν χρειάζομαι μια πρίζα για να φορτίσω το λάπτοπ μου... Για τον ίδιο λόγο θα έρθει αργότερα κι άλλος ένας νεαρός. Ως τότε έχω αράξει κι εγώ έξω, όχι ακριβώς κάτω από τον ήλιο, όπως οι περισσότεροι, αλλά κάτω από ένα υποτυπώδες πάνινο στέγαστρο...

Έχει λίγη ψυχρούλα κι έχω ρίξει το σακάκι μου μου στους ώμους. Έτσι ατημέλητα, χωρίς να το φορώ κανονικά. Μ' αρέσει αυτή κατάσταση. Και χαίρομαι να ακούω στα διπλανά τραπέζια άλλους που κουβεντιάζουν υψηλόφωνα. Όχι δεν είναι από διάθεση κουτσομπολιού. Μάλλον δεν αφήνει να ησυχάσω ο ρεπόρτερ που έχω μέσα μου.

Εξάλλου δεν έχουν όλα όσα ακούω ενδιαφέρον. Μερικές φορές αυτό που με παρασύρει είναι το πάθος που έχουν και τα επιχειρήματα που αναπτύσσουν για να στηρίξουν τη άποψη τους. Σ' αυτό, κυρίως, διαφέρουν οι άνθρωποι. Κι εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μελέτη των ανθρώπινων χαρακτήρων. Ρουφώ τη σοκολάτα μου απορροφημένος στις σκέψεις μου. Μικρές απολαύσεις από αυτές που ότι κι αν κάνουν δεν πρόκειται να μας στερήσουν ποτέ...

Θα καθίσω δυο – τρεις ώρες, όχι περισσότερο. Ίσα να ενημερωθώ για τις εξελίξεις της επικαιρότητας, να κάνω τα σχόλια μου όπου χρειάζεται, να απαντήσω στα e-mail μου, ότι δηλαδή κάνει ένας ζωντανός οργανισμός που αγαπά τη ζωή και προσπαθεί να την απολαύσει...

Θα πάω σε λίγο σπίτι να ξαπλώσω καμιά – δυο ώρες. Εδώ και δυο χρόνια που σταμάτησα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αυτό μπορώ πια να το κάνω και μ' αρέσει και το θέλω... Με ξεκουράζει. Κι έτσι μπορώ να συνεχίσω την ημέρα μου, μια μέρα, ας πούμε, ελεύθερη από υποχρεώσεις, αν και λόγω της δουλειάς μου δεν ξημέρωσε ακόμα αυτή η μέρα που θα είναι αληθινά ελεύθερη από υποχρεώσεις...

Βέβαια σηκώνει κουβέντα η λέξη “υποχρέωση” μιας και ότι κάνεις από αγάπη δεν μπορείς με ευκολία να το κατατάξεις εκεί... Και η δημοσιογραφία ούτε ωράρια έχει, ούτε ειδικές στιγμές. Κάθε ώρα, όπου κι αν είσαι, δημοσιογραφείς... Αυτή είναι η μόνη αλήθεια...

Σ' αυτή την αυλή που είμαι φωτογραφημένος με τους γονείς μου, τη δεκαετία του '70, μόλις που εμφανίζονταν οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες “παίζαμε” με τα ξαδέρφια μου, τα παιδιά της θείας Ελένης που κι αυτή έφυγε νωρίς χτυπημένη από την κακιά αρρώστια. Η δική μου ηλικία ήταν πιο κοντά στη Μαρία...

Έφυγα χθες το πρωί για δουλειά και ψιλόβρεχε. Επέστρεψα το απόγευμα, τα ίδια... Δεν βγήκα έξω, κάθισα μέσα και είδα τηλεόραση, ίδια η κατάσταση. Έξω βρέχει, αργά, σταθερά, ποτιστικά...

Ήθελα σήμερα να ήταν αλλιώς... Κάπως καλύτερος ο καιρός... Να τα καταφέρω να πάω το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας, να αποχαιρετήσω τον ξάδερφο μου τον Κωστή στο τελευταίο του ταξίδι...

Το έμαθα χθες, από το τηλεφώνημα της αδερφής μου Μαλάμως... Έφυγε κι αυτός, ξαφνικά, λίγο μετά την αδερφή του, τη Βαγγελιώ...

Τι κακό είναι τούτο;... Τελευταία φορά τον είδα πριν δυο καλοκαίρια, Ιούνιος θα 'ταν θαρρώ, στην εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής... Κι εκεί, παρέα με τη γυναίκα του τη Μαρία, κουβεντιάσαμε λίγο. Περνούσε δύσκολα. Η κρίση τον είχε χτυπήσει άσχημα. Υπήρξε ελεύθερος επαγγελματίας και είχε κάνει μια μικρή περιουσία με αίμα κι αγώνα.

Και ξαφνικά είδε τον κόσμο, όπως όλοι μας, να χάνεται κάτω από τα πόδια του...

Είμαι από το 1975 στην Αθήνα και στο σπίτι τους, στον Κόκκινο Μύλο, δεν τα κατάφερα να πάω... Ούτε και 'κείνοι να 'ρθουν στο δικό μου. Είναι που καμιά φορά χανόμαστε, δίνοντας βάση στα μικρά, καθημερινά πράγματα και μας διαφεύγει η ουσία...

Τα πατρικά μας σπίτια στο χωριό είναι μια μεσοτοιχία... Στην ίδια αυλή μεγαλώσαμε. Εγώ βέβαια είχα μια διαφορά ηλικίας μαζί του και δεν έπαιζα, όπως ας πούμε με τη Μαρία τη μικρή αδερφή του, αλλά οι φτερούγες της μάνας τους, της θείας Ελένης, μας ένωναν γλυκά όλους...

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη γυναίκα... Είχε μια ομορφιά ξεχωριστή... Και σαν συνυφάδες έκαναν καλή παρέα με τη μάνα μου... Δε θυμάμαι να μαλώσουμε ποτέ... Μια οικογένεια ήμασταν... Αγαπούσαμε αληθινά ο ένας τον άλλον και δε δυσκολευόμασταν να το δείξουμε...

Ύστερα σκορπιστήκαμε... Χαθήκαμε. Εκείνος έφυγε νωρίτερα για την Αθήνα, όντας μεγαλύτερος. Ακολούθησα κι εγώ αναζητώντας μια καλύτερη τύχη... Δεν είμαι σίγουρος ότι τη βρήκαμε στο χωνευτήρι της Αθήνας που ο καθένας ακολούθησε τη δική του πορεία... Καμιά φορά βρισκόμαστε στο Σύλλογο Θραψανιωτών. Αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί...

Φταίμε κι εμείς που δεν το επιδιώξαμε να 'ρθούμε λίγο πιο κοντά, αλλά πάντα έχουμε τη λαθεμένη εντύπωση ότι “εδώ θα είμαστε για πάντα” και ότι θα έχουμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μας... Κι όμως... Κανένα τέτοιο περιθώριο δεν έχουμε. Και κάθε φορά που αφήνουμε μια ευκαιρία να χαθεί και να μην έρθουμε πιο κοντά, είναι βέβαιο πως προσθέτουμε κάποια χιλιόμετρα στην απόσταση που μας χωρίζει...

Καλό ταξίδι να 'χεις ξάδερφε... Θα συναντηθούμε κάποια στιγμή και ελπίζω τότε να έχουμε περισσότερο μυαλό και να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να γνωριστούμε καλύτερα...

Τα μικρόφωνα του Ράδιο Ιστόφωνου είναι πολύ φιλικά σε όσους εκδηλώνουν σ' αυτά αγάπη. Κι από αύριο θα είμαστε κι εμείς εκεί...

Να μια είδηση που περιμένατε, φαντάζομαι από τον Σεπτέμβρη. Έτσι λέγαμε τότε καθώς στην τελευταία εκπομπή, τέλη Μαϊου λέγαμε από τον αέρα του του Ράδιο Ιστόφωνου:

Κάπου εδώ όμως άλλη μια εκπομπή της Δημοσιογραφικής Ομάδας της ΕΚΑΠ και του “Πολύτροπου Τέχνης” η τελευταία αυτής της σεζόν, έφτασε στο τέλος της. Σας ευχαριστούμε πολύ που ήσασταν κοντά μας αυτό το δίωρο ραδιοφωνικό ταξίδι μέσω του διαδικτύου. Θέλω από το μικρόφωνο του Ιστοφώνου να ευχαριστήσω τον Αλέξανδρο Ασημακόπουλο που μας έδωσε την ευκαιρία μέσα από αυτή τη μοναδική ιντερνετική συχνότητα να έχουμε ένα βήμα έκφρασης της Δημοσιογραφικής Ομάδας κι ύστερα όλα τα παιδιά, ένα - ένα ξεχωριστά, που πίστεψαν και αγκάλιασαν αυτή την προσπάθεια κάνοντας την δικιά τους υπόθεση. Θα τα ξαναπούμε, ελπίζουμε, από το φθινόπωρο.

Δεν είναι εύκολος αυτός ο αποχαιρετισμός. Τον έζησα και ως ακροατής σε άλλες εκπομπές του Ιστοφώνου. Αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς... Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Και κάθε τέλος, μην ξεχνάτε είναι αφορμή για μια νέα αρχή...

Έτσι απλά σας αποχαιρετήσαμε τότε... Και να, που ωρίμασαν φαίνεται οι συνθήκες και το Ράδιο – Ιστόφωνο επέστρεψε από την προηγούμενη Δευτέρα με 4ωρο ζωντανό πρόγραμμα, μέσα από το νέο στέκι της Επιτροπής Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα (ΕΚΑΠ) επί της Θηναίας και Μοναστηρίου που βρίσκεται ανάμεσα στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ και το ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ, δίπλα στο πανέμορφο πάρκο μας...

Αύριο λοιπόν επιστρέφουμε στα μικρόφωνα του Ράδιο Ιστοφώνου με την εκπομπή που επιμελείται η Δημοσιογραφική μας Ομάδα. Την αρχή κάθε Πέμπτη 7-9 και μετά, όταν στρώσει και η Ομάδα και το πρόγραμμα του σταθμού κάπως καλύτερα, ίσως συνεισφέρουμε και σε μια καθημερινή ειδησεογραφική εκπομπή.

Ένα όνειρο μου είναι, επίσης, μια εβδομαδιαία συνέντευξη μ' έναν καλεσμένο, όχι κατ' ανάγκην διάσιμο, αλλά με ανθρώπους από τη γειτονιά, καθημερινούς, της διπλανής πόρτας που προσφέρουν πολλά, είτε μεμονωμένα, είτε μέσα από τους φορείς που λειτουργούν στην περιοχή.

Η αλήθεια είναι πως το ραδιόφωνο πάντα μου άρεσε. Και σκεφτόμουν, όταν ακόμα μπορούσαμε να κάνουμε όνειρα και γόνιμες σκέψεις, ότι θα καθώς θα αποσειρώμουν συνταξιούχος πια στο χωριό μου, θα έφτιαχνα ένα WEB ραδιοφωνικό σταθμό να τον “κουμπώσω” πάνω σ' αυτό το Site και να εκπέμπει σε όλο τον κόσμο επιλεγμένη μουσική και ενθαρρυντικά λόγια.

Ωστόσο, το βλέπετε κι εσείς, ήρθαν τα πάνω – κάτω και δεν μπορεί να κάνεις στοιχειώδεις προγραμματισμούς. Ας ξεκινήσουμε για την ώρα από το Ράδιο – Ιστόφωνο που φιλοξενεί τη φωνή και τη δράση της Ομάδας μας.

Η πρόκληση αφορά πια τα παιδιά της Ομάδας. Θα τα καταφέρουμε φέτος να φτάσουμε όλοι όσοι θα συμμετάσχουμε με τα κείμενα μας παραμάσχαλα ή θα πάμε σαν τουρίστες ενός δελτίου που δεν μοχθήσουμε, δεν παλέψαμε για να διαμορφώσουμε;

Στις συναντήσεις της Τετάρτης κάτι μαθαίνουμε κι είναι μια καλή ευκαιρία να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν είναι χαμένος ο καιρός που διαθέτουμε σ' αυτή τη δράση. Κεφαλαιοποιούμε τις γνώσεις μας και προσπαθούμε να δώσουμε την επικαιρότητα μέσα από τις σχολιασμένες, όχι φανατισμένες, αλλά και όχι με ρηχό σχόλιο, ειδήσεις...

Έχουμε δει, τι λείπει από τους ανθρώπους... Δεν φιλοδοξούμε να καλύψουμε αυτό κενό, αλλά θέλουμε να δώσουμε αυτό το διαφορετικό που να τιμά όσους μας εμπιστεύονται... Ελάτε να το δοκιμάσουμε για δεύτερη φορά. Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε. Αρκεί να το πιστέψουμε και να δώσουμε χώρο στην καρδιά μας για να το κάνουμε με υπευθυνότητα και διάθεση.

Ιδού η πρόκληση! Σας περιμένω. Συντονιστείτε ΕΔΩ.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς την τράβηξε αυτή τη φωτογραφία ο Δημήτρης, συνάδελφος πριν τρία χρόνια στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Είμαι στο γραφείο μου, σε ώρα δουλειάς... Απέναντι μου, με τα γραφεία ενωμένα κάθεται ο Μπάμπης...

Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε κάπως όταν ο Δημήτρης Λουκάκης, πρώην συνάδελφος από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ “ανέβασε”στο Χρονολόγιο μου, στο Facebook, τη φωτογραφία που βλέπετε στην κορυφή του δημοσιεύματος.

Ήταν για μένα μια έκπληξη. Καμιά φορά, στο περιθώριο της δουλειάς μας κάναμε τα αστεία μας, δεν βγαίνει αλλιώς ο χρόνος... Μια τέτοια στιγμή διάλεξε ο Δημήτρης. Και κράτησε ακριβά φυλαγμένη στο αρχείο του τη φωτογραφία και να, που ήρθε η ώρα να τη δημοσιοποιήσει...

Ας βάλουμε λοιπόν τη μνήμη να δουλέψει... Τα τελευταία χρόνια του επαγγελματικού βίου μου στο “Αθλητικό” της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ πέρασα πολύ όμορφα, έχοντας την ευθύνη της ύλης του τμήματος. Δούλεψα κοντά σε συναδέλφους που γνώριζα από παλιά, από άλλες δουλειές και γνώρισα άλλους που μοιράστηκα μαζί τους αρκετά πράγματα...

Εξάλλου, πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που έζησα από μια δουλειά που πάντα αγαπούσα. Δεν με πείραξε καθόλου που ξεκινούσα κάθε απόγευμα από το κέντρο της Αθήνας για να κατέβω στα γραφεία της εφημερίδας στο Παλιό Φάληρο, όπου είναι το συγκρότημα του κ. Αλαφούζου.

Συνεργάστηκα με εξαιρετικά παιδιά και μοιράστηκα μαζί τους πολλές νέες γνώσεις σ' έναν τομέα που δεν ήξερα, ούτε ως αναγνώστης. Κι όμως είχαμε καταφέρει να έχουμε μια καλή ομάδα με ανθρώπινες σχέσεις που προσπαθήσαμε να κρατάμε σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Έφυγα με εθελουσία (απόλυση) το Γενάρη του 2012, όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί το επέβαλαν οι οικονομικές συνθήκες, έτσι όπως προέκυψαν μέσα στη δίνη της κρίσης... Δεν είχα άλλη επιλογή... Σχεδόν διέλυσαν το τμήμα. Αν λειτουργεί ακόμα, αυτό οφείλετε στην αυτοθυσία και την υπευθυνότητα των νέων παιδιών που έμειναν πίσω, έχουν οικογένειες  και την ανάγκη να κάνουν ακόμα μερικά όνειρα, έστω και κοντοπρόθεσμα για τους ίδιους... Και μακάρι να μην προκύψει καμιά φλασιά στους αρμόδιους και δουν ακόμα πιο υποβαθμισμένα τα αθλητικά σε ένα φύλλο εφημερίδας με ιστορία πίσω του...

Ευχαριστώ τον Δημήτρη γι' αυτή τη φωτογραφία που μ' έκανε να θυμηθώ πράγματα από το κοντινό παρελθόν... Τότε που η επαγγελματική ζωή ήταν ανέφελη και πάντως δεν είχε αυτή τη διάχυτη ανασφάλεια για το μέλλον που επικρατεί στις μέρες μας...

Θα ονειρεύομαι για σένα / μέχρι να με βρεις. / Μετά θα αφεθώ / στους στίχους σου / και έναν έναν θα τους γκρεμίσω, / σε συντρίμια λέξεων / θα σε ανιχνεύσω. / Θα μετρώ τα φεγγάρια / μέχρι να με βρεις / και μετά θα τα σβήσω / ένα ένα, / σε κλειστό ουρανό / θα σε ψηλαφίσω ζηλεύω, βλέπεις, / τη σελήνη που σε μαγεύει / ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΡΙΑΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ... Είναι ξεσηκωμένο από τον τοίχο του Georgios Pasxalidis από το google+