Ο θάλαμος 3020 στο ΚΑΤ όπου νοσηλεύομαι. Στις 10 το πρωί περιμένω να με πάρουν για χειρουργείο. Θα τον αποχωριστώ για λίγο... Ας είναι... Θα το αντέξω. Νηστικός και ψυχολογικά προετοιμασμένος...

Ο δίσκος με το φαγητό που σερβίρουν στους ασθενείς. Όλες τις μέρες το κυρίως πιάτο, μεσημέρι – βράδυ είχε δυο μπιφτέκια που συνοδεύονταν από ρύζι, πουρέ, μακαρόνια. Προχθές είχε κοτόπουλο. Και χθες μου έκαναν την έκπληξη: Ψάρι, παρακαλώ...

Μαζί με το φαγητό στο δίσκο, όλες αυτές τις ημέρες υπάρχει κι αυτό το σημείωμα... Δεν υπήρξε μέρα που να μην υπάρχει. Οι νοσοκόμες λένε πως υποδηλώνει την ανάγκη για μαλακά φαγητά. Όμως κεφαλαία όπως είναι, έτσι και βάλεις αλλού τον τόνο, έχεις άλλη, εντελώς, λέξη... Όχι και τόσο κολακευτική...

Ναι, είμαι έτοιμος για το χειρουργείο. Σε λίγο θα με πάρουν. Έχω πλυθεί, ξυριστεί, τους περιμένω... Κυρίως όμως είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένος γι' αυτή τη στιγμή...

Εδώ και δυο μέρες το κουβεντιάζω με τους γιατρούς. Κι αυτοί είναι αλήθεια πολύ ψύχραιμοι, υπομονετικοί, κατατοπιστικοί...

Την αρχή που το άκουσα μου ήρθε κάπως. Διότι εδώ, στο ΚΑΤ, ήρθαμε μετά το Λαϊκό, το βράδυ του Σαββάτου, εντελώς επικουρικά. Απλά για να έχουμε τη γνώμη ενός νευροχειρουργού... Έμεινα μέσα, μετά την αξονική που έκανα. Ακολούθησαν κι άλλες ακτινογραφίες, καρδιογραφήματα και τώρα ήρθε η ώρα της εγχείρισης.

Τόση και τέτοια αναλυτική ενημέρωση για το πού ακριβώς έχω το πρόβλημα, πώς θα το αντιμετωπίσουν με την επέμβαση, τις επιπλοκές που ενδέχεται να υπάρξουν, δεν είχα ακούσει ποτέ άλλοτε από τον χειρουργό γιατρό. Τώρα δια στόματος του επιμελητή κ. Κωνσταντίνου Μουρούζη τα άκουσα όλα. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος, ψύχραιμα, όπως αρμόζει στους γιατρούς που δεν φημίζονται τυχαία για το έργο τους...

Με έπεισε και έδωσα γραπτά τη συναίνεσή μου για τη χειρουργική επέμβαση. Κι όχι μόνο με έπεισε αλλά νοιώθω πολύ άνετα να αφεθώ στα χέρια του, όντας με ολική νάρκωση...

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Έχω πολλή ενέργεια μέσα μου, πολλά, πολλά πράγματα που δεν έχω κάνει ακόμα και μπορώ και θέλω... Θέλω να επιστρέψω πίσω πιο σοφός ώστε να κάνω λιγότερα λάθη πάνω σε σοβαρά ζητήματα και νομίζω πως θα τα καταφέρω.

Το επόμενο σημείωμά μου εδώ θα είναι μετά το χειρουργείο. Όταν φύγει η νάρκωση και νιώσω πάλι καλά... Τη θέλω τη συντροφιά σας, το χιούμορ σας, μ΄ αρέσουν τα σχόλια που κάνετε, ο τρόπος που αντιμετωπίζετε το γεγονός, μετά το πρώτο σοκ που παθαίνετε... Τι να κάνουμε; Μήπως κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή εκεί έξω; Όλο εκπλήξεις μας κρύβει και χρειάζεται συχνά να είμαστε πολύ ψύχραιμοι για να τις αντιμετωπίσουμε.

Αυτό κάνουμε και από τούτο εδώ το μετερίζι. Εξάλλου σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν άλλοι ασθενείς εδώ, το δικό μου είναι μια παρωνυχίδα...

Αλλά θα μου πεις, του καθενός το πρόβλημα είναι μεγάλο...

Χρόνια πολλά Λαμπρούκο! Από όλους εμάς που σ' αγαπάμε... Με ποιότητα και αξιοπρέπεια!

Τρίτος στη σειρά κι ολοκληρώνουμε τα γενέθλια στο σπίτι. Ο Λάμπρος σήμερα μπαίνει στα 17 του. Μεγάλωσε κι αυτός... Αχ, πώς περνάνε τα χρόνια...

Σαν χθες μου φαίνεται... που τον είδα μωρό στο ΙΑΣΩ. Και σήμερα σηκώνω το κεφάλι για να τον δω στα μάτια... Αντράκι πια...

Προσπαθεί κι αυτός μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον να κάνει ότι μπορεί... Δευτέρα Λυκείου, με πολλές ευθύνες σ' έναν κόσμο που δεν ξέρει και που κανένα σχολείο, με τις δυσκολίες που κι αυτό περνάει δεν έχει διάθεση να του μάθει...

Είμαστε δίπλα του... Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να νοιώσει μόνο του, γιατί δεν είναι... Έχει τους φίλους του, τις παρέες του. Μοιράζεται πράγματα... Ζει σαν νέος, είναι νέος...

Χρόνια πολλά Λαμπρούκο!... Μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν και οι ευθύνες και αυτό είναι βαρύ και δύσκολο... Μα θα το περάσεις, δε γίνεται. Θα ωριμάσεις... Θα μάθεις μέσα από τα λάθη σου... Κάπως έτσι μάθαμε κι εμείς... Και δεν είχαμε και σημαντική βοήθεια... Όχι γιατί δεν ήθελα οι δικοί μας, αλλά γιατί, αντικειμενικά, δεν μπορούσαν...

Μακάρι να ζήσουμε να σε δούμε να στέκεσαι μόνος σου στα πόδια σου και να δίνει μάχες αξιοπρέπειας...

Θα 'ναι δύσκολα τα πράγματα. Ο κόσμος που με ευθύνη μας σου [παραδίνουμε δεν είναι και ότι καλύτερο. Κάντον εσύ και η γενιά σου πιο φωτεινό ή γκρέμισε τον και φτιάξε άλλον, άμα δεις ότι δεν παίρνει διόρθωση. Έχεις τη δύναμη. Κι εσύ και η γενιά σου...

Ευχές... Ευχές... Ευχές...

Η κόρη μου Ειρήνη είναι η δεύτερη, μέσα στο σπίτι, που έχει αυτό το μήνα, τα γενέθλια της... Παλιά η φωτογραφία, από κάποια άλλα γενέθλια. Σήμερα το μεσημέρι οι δικοί της άνθρωποι θα φάμε μαζί της...

Η Ειρήνη σαν σήμερα πριν 30 χρόνια γεννήθηκε, έτσι σήμερα μπαίνει αισίως στα 31. Γενέθλια, ευχές σ' ένα περιβάλλον δύσκολο... Ε, να μια ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από τη μιζέρια!

Εδώ, θα το έχετε δει, θεωρούμε τη γέννηση ως κάτι πολύ σημαντικό. Το πέρασμα μας από τούτο τον κόσμο έχει μια αρχή και ένα τέλος. Η αρχή, λένε, είναι το ήμισυ του παντός... Κι έτσι είναι... Για να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή σου, να εξελιχτείς, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, αν το θες, πρέπει πρώτα να... γεννηθείς.

Η Ειρήνη είναι μεγάλο κορίτσι πια... Παντρεμένη με δουλειά... Θεωρητικά καλά... Αλλά δεν είναι ο άνθρωπος που κοιτάζει μόνο τον εαυτό της. Ζει σε μια κοινωνία που περνά δύσκολα, που υποφέρει με όσα μέτρα κατά καιρούς οι κυβερνώντες έχουν πάρει σε βάρος μας...

Το βλέπει και μέσα στο σπίτι της με τα “ανοίγματα” που έχουν κάνει... Κι ωστόσο, πρέπει να χαμογελά... Επιβάλλεται να είναι καλά... Για να συνεχίσει να δίνει μάχες αξιοπρέπειας σε όλα τα επίπεδα. Όπως κάνουμε όλοι, άλλωστε...

Εμείς που τη φέραμε στη ζωή της ευχόμαστε να τα εκατοστήσει, όντας ένας χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία. Μακάρι κι εκείνη να τους δώσει το δώρο ζωής που τόσο θέλουν, ένα παιδί που θα τους κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένους!

Αυτό που εμείς προσπαθούμε καθημερινά, είναι να μη νοιώσει “μόνη”. Όχι γιατί δεν έχει τον άνθρωπο της να μοιραστεί πράγματα, αλλά για να αισθάνεται καλύτερα, πως κάτι υπάρχει πίσω, για περισσότερη σιγουριά...

Χρόνια πολλά λοιπόν και απ' αυτόν τον ιστότοπο! Με όρεξη, με κέφι, με διάθεση για ζωή!

Ρεαλιστικά, αλλά με όση δύναμη δίνει η αληθινή αγάπη, η άδολη και δημιουργική.... Αυτή προσφέρεται απλόχερα από το περίσσευμα της ψυχής μας στους ανθρώπους μας...

Και μουσικά οι ευχές μας για τα γενέθλια σου Ειρήνη! Άλλοι έφτιαξαν το βίντεο, αλλά προσυπογράφουμε κάθε του λέξη...

Την όμορφη αυτή φωτογραφία μου την έστειλε ο Ηλίας Προβόπουλος μέσω Facebook για να μου ευχηθεί χρόνια πολλά. Τη δημοσιεύω με την άδεια του. Και τον ευχαριστώ γι' αυτό...

Σας το είχα πει καθώς καλωσορίζαμε τον Οκτώβρη... Ετούτος ο μήνας είναι μήνας γενεθλίων. Κάποιοι θα φανούν “συνεπέστατοι” στην “υποχρέωση" τους να στείλουν ευχές. Το Facebook θα τους ενημερώσει γι' αυτό.

Ναι, είναι μια όμορφη μέρα, για μένα σήμερα. Κλείνω τα 53 και μπαίνω από αύριο στα 54... Μεγαλώνουμε, ελπίζω και να ωριμάζουμε και χαιρόμαστε την κάθε στιγμή.

Κι αυτή η ηλικία έχει την ομορφιά της. Τα άσπρα μαλλιά στους κροτάφους πύκνωσαν και άπλωσαν σε όλα τα μαλλιά της κεφαλής, που αραιώνουν αισθητά πια. Απώλειες που πρέπει να τις συνηθίσουμε. Εξάλλου δεν είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.

Σημασία έχει στα χρόνια που περνάνε να γινόμαστε πιο ώριμοι σε ότι κάνουμε καθώς γνωρίζουμε πια τις δυνατότητες μας και το λόγο για τον οποίο το κάνουμε...

Τα χρόνια που περνάνε μας δίνουν τη δυνατότητα να ξαναδούμε από την αρχή κάποια πράγματα. Και βεβαίως μια τέτοια μέρα τη γιορτάζουμε σαν κάτι πολύ σημαντικό, δίνοντας έτσι αξία στο πέρασμα μας από τη γη.

Ναι, δεν έχω πρόβλημα σήμερα επειδή έκλεισα τα 53. Δε νοιώθω καθόλου γέρος, ξεκομμένος από τη ζωή. Το αντίθετο: Νοιώθω πιο δημιουργικός από ποτέ και διαθέσιμος να κάνω πράγματα...

Βιώνουμε όμως μια δύσκολη συγκυρία. Όπου κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία να δείξουν τον χειρότερο εαυτό τους. Τι κρίμα! Λειτουργούν σαν να είναι στις θέσεις ευθύνης που κατέχουν, για πάντα, την ώρα που θα έπρεπε να γνωρίζουν πόσο περαστικοί και αναλώσιμοι είναι...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον που ταλανίζεται από μια πρωτόγνωρη κρίση που δεν υπάρχει άνθρωπος και να μην τον έχει επηρεάσει, εγώ χαίρομαι που καβατζάρισα τα 53. Γνώρισα ανθρώπους, δημιούργησα μερικά πολύ σημαντικά πράγματα, κάνω μια δουλειά που αγαπώ και ζω απ' αυτήν με αξιοπρέπεια όσο κι αν κάποιοι “συνάδελφοι” λασπώνουν καθημερινά το επάγγελμα. Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Έκανα λάθη, τα πλήρωσα, μπορώ να ξανακοιτάξω τη ζωή με νέα, αισιόδοξη ματιά.

Αυτό που πρέπει να διαφυλάξω με νύχια και δόντια είναι να μην τους χαρίσω τα όνειρα που έκανα για τα στερνά μου. Ακόμα κι αν με καθυστερήσουν, με τα νομοθετικά τερτίπια τους και τα μέτρα που ετοιμάζουν σε βάρος μας, εγώ θα είμαι εκεί, όρθιος, ψύχραιμος και θα γελάω με όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες που νομίζουν πως είναι σε θέση να επηρεάσουν τη ζωή μας...

Ενα υπέροχο τραγούδι που μου αφιέρωσε ο Αλέξανδρος Ασημακόπουλος, από το "Ιστόφωνο"... Ευχαριστώ... Είναι συγκινητικό πόσοι πολλοί και καλοί φίλοι μου έστειλαν τις ευχές τους...