Εντάξει, εμένα τώρα δεν με τρελαίνει η ιδέα ότι πρέπει να γιορτάζουμε ένα όνομα. Γι' αυτό κι έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση τα γενέθλια. Τη μέρα δηλαδή που ήρθαμε σ' αυτόν τον κόσμο.

Όμως έτσι έχει συνηθίσει ο κόσμος κι εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να του τη... χαλάσω. Και γλυκά θα πάρω για την ΠΕΤ αύριο... Και στην εφημερίδα θα πάω τα... συνήθη ποτά μας με τα ξηρά καρπά, την επόμενη εβδομάδα, μιας και τούτη κάνω χρήση μέρους της κανονικής μου άδειας,

Με λένε Νίκο, λοιπόν... Έχω το όνομα του παππού μου, πατέρας της μάνας μου, που δεν γνώρισα ποτέ. Είχε ήδη φύγει από τούτη τη ζωή, όταν γεννήθηκα εγώ. Αλλά ήταν, απ' ότι έχω ακούσει κι αυτός ψηλός σαν κι εμένα...

Παλιότερα, τέτοια μέρα πήγαινα στην Πάρνηθα. Εκεί, στον Άγιο Μερκούριο. Στην ταβέρνα. Φέτος όμως είναι αλλιώς... Άσε που η ταβέρνα με το τζάκι να σιγοκαίει μες στο χειμώνα, δεν υπάρχει πια. Εγκαταλειμμένη με σπασμένα τα τζάμια της, ρημαγμένη...

Στο κέντρο της Αθήνας θα κινηθώ, υπάρχει λόγος. Και φυσικά θα απαντήσω στα τηλεφωνήματά σας, να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας. Νοιώθω τόσο όμορφα κάθε χρόνο... Είστε τόσοι πολλοί, που η μπαταρία του κινητού δεν αντέχει, χρειάζεται να ξαναφορτιστεί... Κι αν καμιά φορά το κινητό μου δείχνει απασχολημένο θα 'ναι που θα μιλάω σε κάποιο φίλο, μην απογοητευτείτε. Επιχειρήστε ξανά. Προτιμώ να ακούσω τη φωνή σας, παρά τα άψυχα SMS. Έτσι η επικοινωνία γίνεται πιο ζεστή, ανθρώπινη.

Ευχαριστώ πάντως κι από αυτή τη γωνιά... Άλλη ανάρτηση δεν θα 'χει σήμερα. Μόνο αργά το βράδυ. Ας “παίζει” αυτό όλη μέρα. Τέτοια που είναι...

Ήδη λίγο πριν το μεσημέρι είναι πάρα πολλά τα τηλεφωνήμα σας, τα μηνύματα SMS και στο Facebook... Δεν προλαβιάαίνω να το σηκώνω...

Ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές σας...

Χαρισμένο στον Λάμπρο που έχει σήμερα τα γενέθλια του. Χρόνια πολλά αγόρι μου!

Το είχα πει στο έμπα του Οκτώβρη. Αυτός ο μήνας είναι μήνας γενεθλίων. Μετά τα δικά μου γενέθλια και της Ειρήνης προχθές, σήμερα έχει τα γενέθλια του ο γιος μου. 15 χρονών πια!... Για φαντάσου πότε πέρασε ο καιρός;

Ήταν ένα πρωινό του Οκτώβρη του 1996 όταν η Ειρήνη ήταν 14 χρονών που έσπασαν τα νερά της μάνας του.

Την πήρα με το αυτοκίνητο και πήγαμε στο ΙΑΣΩ στο Μαρούσι. Λίγο αργότερα ήρθαν ο Γιώργος, ο αδερφός της με τον πεθερό μου. Η γυναικολόγος που την φρόντιζε εργαζόταν εκεί.

Κατά το μεσημεράκι γεννήθηκε ένα πανύψηλο αγόρι... Μου έκαναν εντύπωση τα μακριά του δάκτυλα στα χέρια. Στο βιβλιάριο του, από την πρώτη στιγμή ήταν έξω από όλες τις φυσιολογικές καμπύλες ανάπτυξης. Σήμερα είναι πολύ πιο ψηλός από τη μάνα του που του φτάνει κάτω από το πηγούνι κι από μένα. Φορά 46 νούμερο παπούτσι όταν εγώ έχω περιοριστεί πάρα πολλά χρόνια τώρα στο 43.

Ο Λάμπρος είναι εξαιρετικό παιδί. Έχει βέβαια τα προβληματάκια της εφηβείας, αλλά γενικώς μπορούμε να κουβεντιάζουμε και να κάνουμε παρέα. Από το Σεπτέμβρη είναι μαθητής Λυκείου. Δύσκολα τα πράγματα. Κάπου πρέπει να βρει χρόνο να τα στριμώξει όλα. Και σχολείο και φροντιστήριο και αγγλικά και γερμανικά και μπάσκετ.

Και πρέπει να βρει και χρόνο για τους φίλους του, το Facebook, το PS3 με τα παιχνίδια του. Πού να τα προλάβει όλα ο καημένος... Συχνά μοιάζει με σκληρά εργαζόμενο που έχεις την αίσθηση ότι πρέπει να του συμπαρασταθείς.

Το σημαντικό είναι ότι είναι καλό παιδί. Καλή πάστα. Μιλάμε. Κουβεντιάζουμε. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον κι αυτό θεωρώ ότι είναι σημαντικό και σπουδαίο στις μέρες μας. Χαίρομαι που είναι γιος μου.

Χρόνια πολλά και καλά Λαμπρούκο! Μακάρι η ζωή να είναι ανοιχτοχέρα μαζί σου. Εμείς πάντως θα είμαστε δίπλα σου, όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε...

Αφιερωμένο στον Λαμπρούκο που γιορτάζει σήμερα τα δικά του γενέθλια. Με τους φίλους όμως θα τα γιορτάσει το ερχόμενο Σάββατο στο μπόουλιγκ του Μπουρναζίου... Ένα υπέροχο ζεϊμπέκικο...

Αφιερωμένο στην κόρη μου Ειρήνη που σήμερα κλείνει τα 29 χρόνια της. Είναι μια όμορφη στιγμή που αξίζει να τη γιορτάσει.

Η Ειρήνη, η κόρη μου, έχει γενέθλια σήμερα. Κι η γιορτή της, είναι γιορτή μου. Κλείνει τα 29της χρόνια κι έχει κάνει ήδη τη δική της οικογένεια. Πέρσι τέτοιον καιρό παντρεύτηκε. Μαζεμένες βλέπεις οι χαρές...

Όταν γεννήθηκε ήταν ότι πιο όμορφο μου είχε προκύψει ώς τότε. Την έχω ξαναπεί την ιστορία, αλλά η μνήμη λειτουργεί λυτρωτικά κάτι τέτοιες ώρες. Φαντάρος ήμουν και υπηρετούσα στο Βόλο στο 32 Σύνταγμα Πεζοναυτών, ως μαυροσκούφης. Το στρατόπεδο ήταν στη Νέα Ιωνία.

Εκείνο το πρωινό μόλις είχα γυρίσει στο στρατόπεδο από άδεια μιας εβδομάδας. Δεν πρόλαβε να γίνει η πρωινή αναφορά και με κάλεσε ο διοικητής της μονάδας μου στο γραφείο του, ένας Ίλαρχος, για να μου πει ότι έπρεπε να φύγω γρήγορα για την Αθήνα. Η Ειρήνη είχε γεννηθεί.

Με την ψυχή στο στόμα επέστρεψα στην πρωτεύουσα παίρνοντας τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Πού να βρεθούν τα χρήματα για ταξί; Δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια...

Στο «Έλενα», στις παρυφές του Λυκαβηττού, η μικρή με... χάζεψε όταν την πρωτοείδα. Μια σταλιά μωρό κι έβαζε κάτω τα χεράκια της, ανασκουμπώνονταν και γύριζε δεξιά και αριστερά το κεφαλάκι της, όπως την είχαν μπρούμητα. Μου φάνηκε πολύ δυνατό αυτό και το σχολίασα φωναχτά.

Μεγαλώσαμε μαζί. Παιδιά κι εμείς τότε. Ευτυχώς που μέναμε κοντά στην πεθερά μου... Εκείνη ήταν που μας βοήθησε πολύ κι εμάς κι εκείνη.

Προσπάθησα και προσπαθώ καθημερινά να είμαι δίπλα της, διακριτικά, μιας και έχει τη δική της οικογένεια. Οι εποχές που ζούμε είναι πολύ δύσκολες κι αυτό το ξέρουμε καλά πια. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Ούτε να μας στέλνει στο περιθώριο.

Με το κεφάλι ψηλά και με περισσότερο από ποτέ πείσμα μάθαμε να δίνουμε μάχες. Και να τις κερδίζουμε.

Χρόνια πολλά και ποιοτικά Ειρηνούλα! Με ένα μωράκι που θα πολλαπλασιάζει την ευτυχία σου και τη δικιά μας. Πρώτα απόλα όμως να είναι καλά στην υγεία της και όμορφα στη σχέση της...

Δεν θέλει πραγματικά πολλά πράγματα ο άνθρωπος για να νοιώσει καλά. Εύχομαι να είσαι πάντα καλά Ειρηνούλα. Με αγάπη...

Το πατρικό μου, όπου γεννήθηκα, περπάτησα κι έχω τις πρώτες θύμισες. Το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω. Το κομμάτι που μου ανήκει ξεκίνησα πέρσι να το φτιάχνω... Ονειρεύομαι να ζήσω εδώ, ήρεμα και ήσυχα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Έτσι να ολοκληρωθεί ο κύκλος...

... Εδώ κάνουν στάση τα όνειρά μου. Οι μνήμες είναι μνήμες, αλλά η ζωή χρειάζεται και μερικές ανέσεις. Αυτές είπα να φτιάξω. Ας όψεται ο αλουμινάς που έχει ακόμα ανοιχτό το σπίτι.

Σήμερα κλείνω τα 52 χρόνια μου. Όχι με βάση την ταυτότητά μου, αυτή επιμένει ότι στις 24/10/1959 γεννήθηκα. Όμως εγώ ξέρω... Νομίζω σας έχω πει την ιστορία του... λάθους στην ημερομηνία γέννησης αλλά δεν είναι φοβερό να την επαναλάβω.

Λοιπόν, τον καιρό που γεννήθηκα εγώ και πολύ περισσότερο τα μεγαλύτερα αδέρφια μου, δεν υπήρχε και μεγάλη πίεση για την εγγραφή στα δημοτολόγια. Ιδιαίτερα για τα θηλικά που δεν θα πήγαιναν και στρατό δεν υπήρχε καμιά απολύτως βιασύνη.

Όταν γεννήθηκα εγώ, ο πέμπτος της οικογένειας, φαίνεται ότι «πίεσαν» την μάνα μου από την κοινότητα να πάει να γράψει τα παιδιά. Κι εκεί πρέπει να έγινε το λάθος. Όχι στη χρονιά, αλλά στην ημερομηνία...

Με την αδερφή μου Στασούλα έχουμε 10 χρόνια διαφορά. Ίδιο μήνα όμως... Εκείνη γεννήθηκε στις 24 κι εγώ στις 4 του Οκτώβρη. Το λάθος αυτό μας συνοδεύει στην ταυτότητα και στα επίσημα έγγραφα ώς τα σήμερα. Ευτυχώς που δεν πιστεύω στα ζώδια γιατί αντί για Σκορπιός θα έπρεπε να ήμουν Ζυγός...

Οι φίλοι μου όμως ξέρουν... Από την ώρα που το έμαθα κι εγώ... Ήταν γραμμένο πίσω στην πόρτα του πόρτεγου. Μαζί με τις ημερομηνίες που γεννιόντουσαν και τα κατσίκια και μας, μέλη της οικογένειας κι αυτά.

Κάθε φορά που αναφέρομαι σ' αυτό το περιστατικό γελάω... Για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν εκείνη τη ζωή. Χωρίς το άγχος της γραφειοκρατίας που καταπιέζει εμάς σήμερα... Ήταν δύσκολοι οι καιροί, φτωχικοί, στα παιδικά μου χρόνια όμως είχαμε το χαμόγελο που μας «κρατούσε» ζωντανούς...

Έχω πολύ όμορφες παιδικές μνήμες. Είχα τη μητέρα μου κι άλλες τρεις αδερφές - μαμάδες και δεν μου έλειψε τίποτα. Όχι πως κυνηγούσαμε πράγματα που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε...

Προσγειωμένοι ήμασταν. Στη γη πατούσαμε τα πόδια μας και ξέραμε ώς πού μπορούσε να φτάσει το μπόι μας.

Ύστερα από μισό αιώνα ζωής και δύο χρόνια κοιτάζω πίσω μου και βλέπω ότι τίποτα δεν πήγε χαμένο στη ζωή μου. Κάθε δύσκολος κάβος, πρόσθεσε εμπειρίες... Και η ωριμότητα δεν είναι κάτι που έρχεται από μόνο του...

Όσους ξέρατε ή μάθατε από το Facebook για τα γενέθλια μου και πήρατε να μου ευχηθείτε, σας ευχαριστώ από καρδιάς... Στέλλα, Κώστα, Ανδρέα, Παναγιώτη, Αντίγονε, Μαρίνα... σας ευχαριστώ...