Χαρισμένο στον Λάμπρο που έχει σήμερα τα γενέθλια του. Χρόνια πολλά αγόρι μου!

Το είχα πει στο έμπα του Οκτώβρη. Αυτός ο μήνας είναι μήνας γενεθλίων. Μετά τα δικά μου γενέθλια και της Ειρήνης προχθές, σήμερα έχει τα γενέθλια του ο γιος μου. 15 χρονών πια!... Για φαντάσου πότε πέρασε ο καιρός;

Ήταν ένα πρωινό του Οκτώβρη του 1996 όταν η Ειρήνη ήταν 14 χρονών που έσπασαν τα νερά της μάνας του.

Την πήρα με το αυτοκίνητο και πήγαμε στο ΙΑΣΩ στο Μαρούσι. Λίγο αργότερα ήρθαν ο Γιώργος, ο αδερφός της με τον πεθερό μου. Η γυναικολόγος που την φρόντιζε εργαζόταν εκεί.

Κατά το μεσημεράκι γεννήθηκε ένα πανύψηλο αγόρι... Μου έκαναν εντύπωση τα μακριά του δάκτυλα στα χέρια. Στο βιβλιάριο του, από την πρώτη στιγμή ήταν έξω από όλες τις φυσιολογικές καμπύλες ανάπτυξης. Σήμερα είναι πολύ πιο ψηλός από τη μάνα του που του φτάνει κάτω από το πηγούνι κι από μένα. Φορά 46 νούμερο παπούτσι όταν εγώ έχω περιοριστεί πάρα πολλά χρόνια τώρα στο 43.

Ο Λάμπρος είναι εξαιρετικό παιδί. Έχει βέβαια τα προβληματάκια της εφηβείας, αλλά γενικώς μπορούμε να κουβεντιάζουμε και να κάνουμε παρέα. Από το Σεπτέμβρη είναι μαθητής Λυκείου. Δύσκολα τα πράγματα. Κάπου πρέπει να βρει χρόνο να τα στριμώξει όλα. Και σχολείο και φροντιστήριο και αγγλικά και γερμανικά και μπάσκετ.

Και πρέπει να βρει και χρόνο για τους φίλους του, το Facebook, το PS3 με τα παιχνίδια του. Πού να τα προλάβει όλα ο καημένος... Συχνά μοιάζει με σκληρά εργαζόμενο που έχεις την αίσθηση ότι πρέπει να του συμπαρασταθείς.

Το σημαντικό είναι ότι είναι καλό παιδί. Καλή πάστα. Μιλάμε. Κουβεντιάζουμε. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον κι αυτό θεωρώ ότι είναι σημαντικό και σπουδαίο στις μέρες μας. Χαίρομαι που είναι γιος μου.

Χρόνια πολλά και καλά Λαμπρούκο! Μακάρι η ζωή να είναι ανοιχτοχέρα μαζί σου. Εμείς πάντως θα είμαστε δίπλα σου, όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε...

Αφιερωμένο στον Λαμπρούκο που γιορτάζει σήμερα τα δικά του γενέθλια. Με τους φίλους όμως θα τα γιορτάσει το ερχόμενο Σάββατο στο μπόουλιγκ του Μπουρναζίου... Ένα υπέροχο ζεϊμπέκικο...

Αφιερωμένο στην κόρη μου Ειρήνη που σήμερα κλείνει τα 29 χρόνια της. Είναι μια όμορφη στιγμή που αξίζει να τη γιορτάσει.

Η Ειρήνη, η κόρη μου, έχει γενέθλια σήμερα. Κι η γιορτή της, είναι γιορτή μου. Κλείνει τα 29της χρόνια κι έχει κάνει ήδη τη δική της οικογένεια. Πέρσι τέτοιον καιρό παντρεύτηκε. Μαζεμένες βλέπεις οι χαρές...

Όταν γεννήθηκε ήταν ότι πιο όμορφο μου είχε προκύψει ώς τότε. Την έχω ξαναπεί την ιστορία, αλλά η μνήμη λειτουργεί λυτρωτικά κάτι τέτοιες ώρες. Φαντάρος ήμουν και υπηρετούσα στο Βόλο στο 32 Σύνταγμα Πεζοναυτών, ως μαυροσκούφης. Το στρατόπεδο ήταν στη Νέα Ιωνία.

Εκείνο το πρωινό μόλις είχα γυρίσει στο στρατόπεδο από άδεια μιας εβδομάδας. Δεν πρόλαβε να γίνει η πρωινή αναφορά και με κάλεσε ο διοικητής της μονάδας μου στο γραφείο του, ένας Ίλαρχος, για να μου πει ότι έπρεπε να φύγω γρήγορα για την Αθήνα. Η Ειρήνη είχε γεννηθεί.

Με την ψυχή στο στόμα επέστρεψα στην πρωτεύουσα παίρνοντας τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Πού να βρεθούν τα χρήματα για ταξί; Δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια...

Στο «Έλενα», στις παρυφές του Λυκαβηττού, η μικρή με... χάζεψε όταν την πρωτοείδα. Μια σταλιά μωρό κι έβαζε κάτω τα χεράκια της, ανασκουμπώνονταν και γύριζε δεξιά και αριστερά το κεφαλάκι της, όπως την είχαν μπρούμητα. Μου φάνηκε πολύ δυνατό αυτό και το σχολίασα φωναχτά.

Μεγαλώσαμε μαζί. Παιδιά κι εμείς τότε. Ευτυχώς που μέναμε κοντά στην πεθερά μου... Εκείνη ήταν που μας βοήθησε πολύ κι εμάς κι εκείνη.

Προσπάθησα και προσπαθώ καθημερινά να είμαι δίπλα της, διακριτικά, μιας και έχει τη δική της οικογένεια. Οι εποχές που ζούμε είναι πολύ δύσκολες κι αυτό το ξέρουμε καλά πια. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Ούτε να μας στέλνει στο περιθώριο.

Με το κεφάλι ψηλά και με περισσότερο από ποτέ πείσμα μάθαμε να δίνουμε μάχες. Και να τις κερδίζουμε.

Χρόνια πολλά και ποιοτικά Ειρηνούλα! Με ένα μωράκι που θα πολλαπλασιάζει την ευτυχία σου και τη δικιά μας. Πρώτα απόλα όμως να είναι καλά στην υγεία της και όμορφα στη σχέση της...

Δεν θέλει πραγματικά πολλά πράγματα ο άνθρωπος για να νοιώσει καλά. Εύχομαι να είσαι πάντα καλά Ειρηνούλα. Με αγάπη...

Το πατρικό μου, όπου γεννήθηκα, περπάτησα κι έχω τις πρώτες θύμισες. Το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω. Το κομμάτι που μου ανήκει ξεκίνησα πέρσι να το φτιάχνω... Ονειρεύομαι να ζήσω εδώ, ήρεμα και ήσυχα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Έτσι να ολοκληρωθεί ο κύκλος...

... Εδώ κάνουν στάση τα όνειρά μου. Οι μνήμες είναι μνήμες, αλλά η ζωή χρειάζεται και μερικές ανέσεις. Αυτές είπα να φτιάξω. Ας όψεται ο αλουμινάς που έχει ακόμα ανοιχτό το σπίτι.

Σήμερα κλείνω τα 52 χρόνια μου. Όχι με βάση την ταυτότητά μου, αυτή επιμένει ότι στις 24/10/1959 γεννήθηκα. Όμως εγώ ξέρω... Νομίζω σας έχω πει την ιστορία του... λάθους στην ημερομηνία γέννησης αλλά δεν είναι φοβερό να την επαναλάβω.

Λοιπόν, τον καιρό που γεννήθηκα εγώ και πολύ περισσότερο τα μεγαλύτερα αδέρφια μου, δεν υπήρχε και μεγάλη πίεση για την εγγραφή στα δημοτολόγια. Ιδιαίτερα για τα θηλικά που δεν θα πήγαιναν και στρατό δεν υπήρχε καμιά απολύτως βιασύνη.

Όταν γεννήθηκα εγώ, ο πέμπτος της οικογένειας, φαίνεται ότι «πίεσαν» την μάνα μου από την κοινότητα να πάει να γράψει τα παιδιά. Κι εκεί πρέπει να έγινε το λάθος. Όχι στη χρονιά, αλλά στην ημερομηνία...

Με την αδερφή μου Στασούλα έχουμε 10 χρόνια διαφορά. Ίδιο μήνα όμως... Εκείνη γεννήθηκε στις 24 κι εγώ στις 4 του Οκτώβρη. Το λάθος αυτό μας συνοδεύει στην ταυτότητα και στα επίσημα έγγραφα ώς τα σήμερα. Ευτυχώς που δεν πιστεύω στα ζώδια γιατί αντί για Σκορπιός θα έπρεπε να ήμουν Ζυγός...

Οι φίλοι μου όμως ξέρουν... Από την ώρα που το έμαθα κι εγώ... Ήταν γραμμένο πίσω στην πόρτα του πόρτεγου. Μαζί με τις ημερομηνίες που γεννιόντουσαν και τα κατσίκια και μας, μέλη της οικογένειας κι αυτά.

Κάθε φορά που αναφέρομαι σ' αυτό το περιστατικό γελάω... Για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν εκείνη τη ζωή. Χωρίς το άγχος της γραφειοκρατίας που καταπιέζει εμάς σήμερα... Ήταν δύσκολοι οι καιροί, φτωχικοί, στα παιδικά μου χρόνια όμως είχαμε το χαμόγελο που μας «κρατούσε» ζωντανούς...

Έχω πολύ όμορφες παιδικές μνήμες. Είχα τη μητέρα μου κι άλλες τρεις αδερφές - μαμάδες και δεν μου έλειψε τίποτα. Όχι πως κυνηγούσαμε πράγματα που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε...

Προσγειωμένοι ήμασταν. Στη γη πατούσαμε τα πόδια μας και ξέραμε ώς πού μπορούσε να φτάσει το μπόι μας.

Ύστερα από μισό αιώνα ζωής και δύο χρόνια κοιτάζω πίσω μου και βλέπω ότι τίποτα δεν πήγε χαμένο στη ζωή μου. Κάθε δύσκολος κάβος, πρόσθεσε εμπειρίες... Και η ωριμότητα δεν είναι κάτι που έρχεται από μόνο του...

Όσους ξέρατε ή μάθατε από το Facebook για τα γενέθλια μου και πήρατε να μου ευχηθείτε, σας ευχαριστώ από καρδιάς... Στέλλα, Κώστα, Ανδρέα, Παναγιώτη, Αντίγονε, Μαρίνα... σας ευχαριστώ...

Σ' αυτές τις δυο φωτογραφίες “δείχνω” τα βήματα που πρέπει να κάνετε για να στείλετε ένα σχόλιο. Εδώ είναι αυτό που θα βγει στην οθόνη σας μόλις πατήσετε το “Προσθέστε ένα σχόλιο” που βρίσκεται κάτω από κάθε δημοσίευση.

Και εδώ οι οδηγίες που πρέπει να ακολουθήσετε για να καταφέρετε να κάνετε την εγγραφή. Τα γράφω και μέσα στη φωτογραφία που μπορείτε να μεγαλώσετε πατώντας πάνω της για να τις διαβάσετε καλύτερα, αλλά και μέσα στο κείμενο που ακολουθεί... Δεν είναι τίποτα δύσκολο... Ψυχραιμία χρειάζεται και λίγος χρόνος στην αρχή μέχρι να κατανοήσετε τις κινήσεις...

Έβαλα χτες μια ανάρτηση με... πειραγμένες φωτογραφίες καλλιτεχνικά από φώτοσοπ ώστε το αποτέλεσμα να είναι αισθητικά όμορφο, στοχεύοντας στη... φαντασία σας.

Πήρα αφορμή από τη στάση των κυβερνητικών βουλευτών στην ψηφοφορία για το τέλος στα ακίνητα, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ και τόνιζα πως ό,τι κι αν κάνουν ας μην μας πειράξουν τουλάχιστον τη... φαντασία. Και ζητούσα να βάλουμε όρια αδιαπραγμάτευτα.

Η Μαρίνα Μαθιουδάκη, μια χωριανή μου που είναι και φίλη στο Facebook, μου τηλεφώνησε το μεσημέρι από το Skype επισημαίνοντάς μου ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε ενώ ήθελε να σχολιάσει την ανάρτηση στο Site.

Τελικά δεν τα κατάφερε.

Επειδή και στο παρελθόν μού έχει αναφερθεί από φίλους ότι δυσκολεύονται να κάνουν σχόλιο, θα ξαναπώ συνοπτικά τα βήματα που πρέπει να κάνει όποιος ενδιαφέρεται να σχολιάσει την ανάρτηση.

Το βασικό είναι να θέλετε να έχετε λόγο να το κάνετε... Αν έτσι συμβαίνει προσέξτε κοιτάζοντας το site ότι κάτω από κάθε ανάρτηση υπάρχει με πράσινα γράμματα ένα σηματάκι με δυο συννεφάκια διαλόγου, από αυτά που βάζουν οι σκιτσογράφοι και δίπλα οι λέξεις “Προσθέστε σχόλιο”. Το μηδέν υπονοεί ότι δεν έχει γίνει κανένα. Κάθε άλλος αριθμός υποδηλώνει πως τόσα σχόλια έχουν γίνει.

Οδηγώντας πάνω του τον κένσορα “βγαίνει” ένα “χεράκι” που σημαίνει ότι πατώντας το ποντίκι σας πάνω του ανοίγει μια νέα σελίδα στον υπολογιστή σας. Θα χρειαστεί να γράψετε το ονοματεπώνυμό σας και το e-mail σας, προαιρετικά την ιστοσελίδα σας και έναν τίτλο για το σχόλιο που υπάρχει ειδικός χώρος για να γράψετε όσο κείμενο θέλετε. Όταν με το καλό τελειώσετε το κείμενο του σχολίου σας, θα χρειαστεί να τσεκάρετε τα δυο τετραγωνάκια που είναι από κάτω και να γράψετε με τους αγγλικούς χαρακτήρες που σας ζητάει το σύστημα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο.

Όταν το κάνετε κι αυτό, απλά οδηγείστε τον κένσορα πάνω από το “Προσθέστε σχόλιο”. Μη βιαστείτε να... φύγετε, πατώντας πάνω αριστερά στο ΗΟΜΕ αν δεν βεβαιωθείτε ότι το σχόλιο προστέθηκε. Υπάρχει ο κίνδυνος να μην γράψατε σωστά τους αγγλικούς χαρακτήρες και να ζητήσει (το σύστημα) να επαναλάβετε το τελευταίο βήμα.

Το σχόλιο θα φανεί και κάτω από το δημοσίευμα και στην μπάρα δεξιά στον ειδικό χώρο των σχολίων...

Η νέα τεχνολογία θέλει υπομονή. Ιδιαίτερα για όσους τώρα τη μαθαίνουν. Είναι κρίμα να “χάσουν” ένα καλό κείμενο...