Το πατρικό μου, όπου γεννήθηκα, περπάτησα κι έχω τις πρώτες θύμισες. Το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω. Το κομμάτι που μου ανήκει ξεκίνησα πέρσι να το φτιάχνω... Ονειρεύομαι να ζήσω εδώ, ήρεμα και ήσυχα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Έτσι να ολοκληρωθεί ο κύκλος...

... Εδώ κάνουν στάση τα όνειρά μου. Οι μνήμες είναι μνήμες, αλλά η ζωή χρειάζεται και μερικές ανέσεις. Αυτές είπα να φτιάξω. Ας όψεται ο αλουμινάς που έχει ακόμα ανοιχτό το σπίτι.

Σήμερα κλείνω τα 52 χρόνια μου. Όχι με βάση την ταυτότητά μου, αυτή επιμένει ότι στις 24/10/1959 γεννήθηκα. Όμως εγώ ξέρω... Νομίζω σας έχω πει την ιστορία του... λάθους στην ημερομηνία γέννησης αλλά δεν είναι φοβερό να την επαναλάβω.

Λοιπόν, τον καιρό που γεννήθηκα εγώ και πολύ περισσότερο τα μεγαλύτερα αδέρφια μου, δεν υπήρχε και μεγάλη πίεση για την εγγραφή στα δημοτολόγια. Ιδιαίτερα για τα θηλικά που δεν θα πήγαιναν και στρατό δεν υπήρχε καμιά απολύτως βιασύνη.

Όταν γεννήθηκα εγώ, ο πέμπτος της οικογένειας, φαίνεται ότι «πίεσαν» την μάνα μου από την κοινότητα να πάει να γράψει τα παιδιά. Κι εκεί πρέπει να έγινε το λάθος. Όχι στη χρονιά, αλλά στην ημερομηνία...

Με την αδερφή μου Στασούλα έχουμε 10 χρόνια διαφορά. Ίδιο μήνα όμως... Εκείνη γεννήθηκε στις 24 κι εγώ στις 4 του Οκτώβρη. Το λάθος αυτό μας συνοδεύει στην ταυτότητα και στα επίσημα έγγραφα ώς τα σήμερα. Ευτυχώς που δεν πιστεύω στα ζώδια γιατί αντί για Σκορπιός θα έπρεπε να ήμουν Ζυγός...

Οι φίλοι μου όμως ξέρουν... Από την ώρα που το έμαθα κι εγώ... Ήταν γραμμένο πίσω στην πόρτα του πόρτεγου. Μαζί με τις ημερομηνίες που γεννιόντουσαν και τα κατσίκια και μας, μέλη της οικογένειας κι αυτά.

Κάθε φορά που αναφέρομαι σ' αυτό το περιστατικό γελάω... Για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν εκείνη τη ζωή. Χωρίς το άγχος της γραφειοκρατίας που καταπιέζει εμάς σήμερα... Ήταν δύσκολοι οι καιροί, φτωχικοί, στα παιδικά μου χρόνια όμως είχαμε το χαμόγελο που μας «κρατούσε» ζωντανούς...

Έχω πολύ όμορφες παιδικές μνήμες. Είχα τη μητέρα μου κι άλλες τρεις αδερφές - μαμάδες και δεν μου έλειψε τίποτα. Όχι πως κυνηγούσαμε πράγματα που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε...

Προσγειωμένοι ήμασταν. Στη γη πατούσαμε τα πόδια μας και ξέραμε ώς πού μπορούσε να φτάσει το μπόι μας.

Ύστερα από μισό αιώνα ζωής και δύο χρόνια κοιτάζω πίσω μου και βλέπω ότι τίποτα δεν πήγε χαμένο στη ζωή μου. Κάθε δύσκολος κάβος, πρόσθεσε εμπειρίες... Και η ωριμότητα δεν είναι κάτι που έρχεται από μόνο του...

Όσους ξέρατε ή μάθατε από το Facebook για τα γενέθλια μου και πήρατε να μου ευχηθείτε, σας ευχαριστώ από καρδιάς... Στέλλα, Κώστα, Ανδρέα, Παναγιώτη, Αντίγονε, Μαρίνα... σας ευχαριστώ...