Χαρισμένο στον Λάμπρο που έχει σήμερα τα γενέθλια του. Χρόνια πολλά αγόρι μου!

Το είχα πει στο έμπα του Οκτώβρη. Αυτός ο μήνας είναι μήνας γενεθλίων. Μετά τα δικά μου γενέθλια και της Ειρήνης προχθές, σήμερα έχει τα γενέθλια του ο γιος μου. 15 χρονών πια!... Για φαντάσου πότε πέρασε ο καιρός;

Ήταν ένα πρωινό του Οκτώβρη του 1996 όταν η Ειρήνη ήταν 14 χρονών που έσπασαν τα νερά της μάνας του.

Την πήρα με το αυτοκίνητο και πήγαμε στο ΙΑΣΩ στο Μαρούσι. Λίγο αργότερα ήρθαν ο Γιώργος, ο αδερφός της με τον πεθερό μου. Η γυναικολόγος που την φρόντιζε εργαζόταν εκεί.

Κατά το μεσημεράκι γεννήθηκε ένα πανύψηλο αγόρι... Μου έκαναν εντύπωση τα μακριά του δάκτυλα στα χέρια. Στο βιβλιάριο του, από την πρώτη στιγμή ήταν έξω από όλες τις φυσιολογικές καμπύλες ανάπτυξης. Σήμερα είναι πολύ πιο ψηλός από τη μάνα του που του φτάνει κάτω από το πηγούνι κι από μένα. Φορά 46 νούμερο παπούτσι όταν εγώ έχω περιοριστεί πάρα πολλά χρόνια τώρα στο 43.

Ο Λάμπρος είναι εξαιρετικό παιδί. Έχει βέβαια τα προβληματάκια της εφηβείας, αλλά γενικώς μπορούμε να κουβεντιάζουμε και να κάνουμε παρέα. Από το Σεπτέμβρη είναι μαθητής Λυκείου. Δύσκολα τα πράγματα. Κάπου πρέπει να βρει χρόνο να τα στριμώξει όλα. Και σχολείο και φροντιστήριο και αγγλικά και γερμανικά και μπάσκετ.

Και πρέπει να βρει και χρόνο για τους φίλους του, το Facebook, το PS3 με τα παιχνίδια του. Πού να τα προλάβει όλα ο καημένος... Συχνά μοιάζει με σκληρά εργαζόμενο που έχεις την αίσθηση ότι πρέπει να του συμπαρασταθείς.

Το σημαντικό είναι ότι είναι καλό παιδί. Καλή πάστα. Μιλάμε. Κουβεντιάζουμε. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον κι αυτό θεωρώ ότι είναι σημαντικό και σπουδαίο στις μέρες μας. Χαίρομαι που είναι γιος μου.

Χρόνια πολλά και καλά Λαμπρούκο! Μακάρι η ζωή να είναι ανοιχτοχέρα μαζί σου. Εμείς πάντως θα είμαστε δίπλα σου, όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε...

Αφιερωμένο στον Λαμπρούκο που γιορτάζει σήμερα τα δικά του γενέθλια. Με τους φίλους όμως θα τα γιορτάσει το ερχόμενο Σάββατο στο μπόουλιγκ του Μπουρναζίου... Ένα υπέροχο ζεϊμπέκικο...