Μια όμορφη στιγμή ύστερα από πολύ καιρό στη μικρή βεράντα του σπιτιού μας… Ο παππούς Διονύσης, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι που μας έστειλε ο αδελφός Θοδωρής από το Ηράκλειο Κρήτης, έχει καθίσει μαζί μας να φάει σαν άνθρωπος και να πιει, όπως κι εμείς, το ουζάκι του.


Άλλη μια φωτογραφία με τη Σούλα… Πατέρας και κόρη, μαζί. Το θέλαμε πολύ αυτό και τα καταφέραμε να το κάνουμε… Δεν κάθισε πολύ. Λίγο μετά το φαγητό ζήτησε να τον ξαναπάμε στο κρεβάτι του, να ξεκουραστεί. Μια ώρα και κάτι κράτησε όλο αυτό, αλλά το χαρήκαμε και εμείς και εκείνος.

Τέτοιες μέρες η Αθήνα είναι στα όμορφα της. Παλιά επέλεγα, τέτοιες μέρες να επωφεληθώ από την ολιγοήμερη άδεια των αργιών των ημερών και να πάω στο χωριό, όπου η φύση αυτή την εποχή αγκομαχά να ανθίσει.

Φέτος δοκίμασα το αντίθετο. Εξάλλου μόλις επιστρέψαμε από ένα δεκαήμερο ταξίδι στη Γαλλία, όπου ξεκουραστήκαμε αρκετά και το μάτι μας «χόρτασε» από το πράσινο, την ομορφιά της άνοιξης και τα τρεχούμενα νερά.

Και πώς είναι άραγε η Αθήνα τέτοιες μέρες; Οι δρόμοι της μοιάζουν λίγο με τους δρόμους του Δεκαπενταύγουστου, Η Λένορμαν, αλλά και το κέντρο της πόλης, είναι άδεια. Χρειάστηκε να κατέβω για κάποιες δουλειές που είχα και το διαπίστωσα με τα μάτια μου.

Το λέω αυτό με πεποίθηση γιατί τον τελευταίο καιρό, βλέπω στο διαδίκτυο κάποιες αναρτήσεις – καρμπόν προηγούμενων ετών: «Φεύγουν οι τελευταίοι εκδρομείς», «Αδειάζει η Αθήνα…», «Επί ποδός η Τροχαία…» κ.λπ. Μπορεί να έχουν κάποια βάση όλα αυτά, αν και ποτέ δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρετούν.

Ο καθένας με οδηγό την ελεύθερη βούληση του είναι απολύτως βέβαιο ότι θα κάνει το καλύτερο που μπορεί για να περάσει καλά αυτός και όσοι περιλαμβάνονται στην οικογένεια του. Δεν χρειάζεται επομένως χειραγώγηση ως προς το τι θα κάνει και πού θα επιλέξει να πάει. Αυτονόητο το δικαίωμα του.

Ναι, μόνο που μερικοί συνάδελφοι μου, αδυνατούν να το κατανοήσουν και όλα τα ρεπορτάζ αυτών των ημερών περιστρέφονται γύρω από τη γιορτή των ημερών και τα έθιμα που έχουν επιτηδευμένα κολλήσει πάνω τους. Αρνούμαι να τα παρακολουθήσω. Όπως αρνούμαι να πάρω τα C.D. τους που δίνουν ως προσφορά με δυόμιση ευρώ επιπλέον από τις κυριακάτικες εκδόσεις τους που κυκλοφορούν από χθες στα περίπτερα και είναι με χορευτικά για να κάνουμε… κέφι.

Αμ, δε γίνεται έτσι κέφι, παιδιά! Και να τα καταφέρετε προς στιγμήν, τα προβλήματα θα είναι στη γωνία και θα σας περιμένουν, όταν τελειώσει το διάλλειμα των γιορτών και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ένταση. Η ουσία είναι αλλού και αυτό θα έπρεπε να επιδιώκουμε: Την εσωτερική ηρεμία, η οποία θα μας κάνει πιο δυνατούς για να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε με χαμόγελο, καλή διάθεση, καθαρό μυαλό και αντοχή, τα προβλήματα που θα γίνονται όλο και μεγαλύτερα για όλους μας καθώς πλησιάζουμε στον καιρό του τέλους.

Οι λέξεις αυτές γράφονται στη βεράντα του σπιτιού μας, μεσημέρι Σαββάτου. Οι μυρωδιές από τις ανθισμένες νεραντζιές «τρυπάνε» μύτες… Ένα όμορφο κελάηδημα ακούγεται από τη βεράντα του γείτονα, δίπλα, όπως και άλλα πουλιά και ας μην είμαι μέσα στη φύση, αλλά στην καρδιά της Αθήνας… Είναι όμορφα στην άδεια πόλη.

Ετοιμαζόμαστε να φάμε. Και το απόγευμα, αφού ξαπλώσουμε λίγο για να ξεκουραστούμε, οργανώνουμε να πάμε μια βόλτα στους φίλους μας Άρης και Χάρις. Και μετά, αν ο χρόνος μας παίρνει, να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Εκεί δεν θα είναι ήσυχα. Το ξέρουμε. Άνθρωποι από όλον τον κόσμο έρχονται να θαυμάσουν έναν πολιτισμό αρχαίο και τα επιτεύγματα του, όσα δηλαδή διασώζονται ακόμα.

Κι εδώ μπορείς να δεις ανθρώπους από όλες τις φυλές του κόσμου. Να παρακολουθήσεις συμπεριφορές και να νιώσεις πως δεν είσαι παρά μια κουκίδα ασήμαντη, ώστε η μετριοφροσύνη σου να έρθει στα ίσια της. Πράγμα που μας χρειάζεται συχνά – πυκνά, επειδή δεν θέλει και πολύ να πάρουν τα μυαλά μας αέρα και να νομίζουμε ότι τάχα μου είμαστε κάτι σημαντικό και ανεπανάληπτο… Αν είναι δυνατόν!