Γλυκός καρπός, φυσικός σε κεντρισμένα δέντρα. Οι κόκκινες μπουρνέλες είναι πιο σκληρές, τραγανιστές και λίγο, όχι πολύ, πιο ξινές. Υπέροχες στη γεύση...

Οι κίτρινες μπουρνέλες είναι πιο ώριμες. Αλλιώτικες. Κόψαμε και από τα δύο είδη, όσο αντέχαμε κάτω από τον ζεστό ήλιο του Ιούλη...

Ο καιρός είναι καλός για τα φρούτα. Ωριμάζουν αυτή τ6ην εποχή και είναι προκλητικά πάνω στα δέντρα. Οι μπουρνέλες (τα κορόμηλα όπως τα λένε στην Αθήνα και αλλού) είναι τώρα δα ο καιρός τους. Ήξερα το μικρό κτήμα του Αγησίλαου στην Κάτω μερά του χωριού. Είχα κάνει ήδη τη βολιδοσκόπησή μου και την Κυριακή το μεσημέρι τα επισκεφθήκαμε με τον Λάμπρο.

Κρατούσαμε δυο μεγάλες πλαστικές σακούλες και σε πολύ λίγο χρόνο τις γεμίσαμε. Δεν είναι ραντισμένες, αλλά έχουν πάνω τους λίγη σκόνη και χρειάζεται να πλυθούν για να φύγει από πάνω τους το χώμα και να φαγωθούν καθαρές.

Τα παιδιά στο χωριό δεν τις ξέρουν πια. Κι αν συμβεί να τις γνωρίζουν δεν τις λαχταρούν όπως εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Ίσως γιατί είναι πιο χορτασμένα, δεν τους λείπει τίποτα, οπότε τι... θέλουν τώρα απ' αυτά τα άγρια φρούτα...

Αδυνατώ να το κατανοήσω αυτό. Δεν έχουν γονείς να τους μιλήσουν, να τους πουν τι καλοί καρποί της γης είναι αυτοί; Δεν τους πήραν από το χέρι να τους τα δείξουν τα δέντρα αυτά να τους δώσουν να δοκιμάσουν, να τα πείσουν πως είναι πολύ καλά για την υγεία τους τα φρούτα αυτά;

Είναι μεσημέρι. Έχει περάσει μία η ώρα και κάνει πολύ ζέστη. Είπαμε, ο φετινός Ιούλης μπήκε φορτσάτος στη ζωή μας. Αλλά εμείς γεμίσαμε γρήγορα τις σακούλες μας και γυρίσαμε νωρίς σπίτι. Τέτοιες ώρες θες τη δροσιά του σπιτιού. Να πάρω το βιβλίο μου και να διαβάσω ξαπλωμένος. Η καλύτερη ξεκούραση του μεσημεριού. Το βράδυ πρέπει να έχουμε δύναμη καθώς θα πάμε στους τελικούς του τουρνουά ποδοσφαίρου στο γηπεδάκι του χωριού.

Δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ καιρό οι μπουρνέλες. Δεκαπέντε με είκοσι μέρες όλες κι όλες. Ύστερα γίνονται μαλακές, πέφτουν στο πρώτο φύσημα του αέρα, δεν είναι για να τις φάει κανείς. Σήμερα όμως τις βρήκαμε στην καλύτερή τους ώρα...

Μια όμορφη Κυριακή του Ιούλη στο Θραψανό... Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι του Γιάννη Κ. Ιωάννου “Χάθηκα μια Κυριακή” με τη Καλλιόπη Βέττα σε στίχους Αναστασίας Βαφειάδου, υπέροχο σε ταξιδεύει...

Οι σκέψεις αυτές διατυπώθηκαν στη μπάρα δεξιά. Στο “Σημειωματάριο” κι επειδή αυτές μπορεί να αλλάζουν, αλλά εκφράζουν μια χρονική στιγμή αληθινή, είπα να τις περάσω εδώ και να “μείνουν”.

Όταν ο καιρός περνά όμορφα, έχεις την αίσθηση ότι αυτό γίνεται πιο γρήγορα από τον συνηθισμένο τρόπο. Έχεις αυτή την αίσθηση, επειδή είσαι ήδη διατεθειμένος να δεχτείς πράγματα γιατί έχεις ανοιχτή την καρδιά σου, ζεις μαζί πολλά πράγματα. Περισσεύουν η αγάπη, η καλοσύνη και η αίσθηση πως όλα “συνωμοτούν” γλυκά για σένα, αφού όλα όσα συμβαίνουν σε αφορούν...
Πρόκειται, ξέρετε, για μερικά μικρά πράγματα που, κάτω από την πίεση της καθημερινότητας και της δουλειάς δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Και δεν φταίμε εμείς γι' αυτό. Είναι όλες αυτές οι ευθύνες που αναλαμβάνουμε απέναντι στους άλλους.
Στις διακοπές αυτά δεν υπάρχουν. Κι έτσι, το κελάηδημα των πουλιών το ακούς καθαρά, βλέπεις καθαρά τα χαμόγελα και τη θλίψη των ανθρώπων γύρω σου.
Πάντα μου άρεσε αυτός ο τρόπος ζωής. Τον γνώρισα εδώ σαν παιδί. Έχω την ανάμνηση και την ελπίδα πως ίσως τα καταφέρω να ζήσω ξανά τέτοιες όμορφες στιγμές. Κι αυτή τη φορά όλα θα είναι πιο όμορφα καθώς, με το πέρασμα των χρόνων, μάθαμε να ξεχωρίζουμε ζητήματα και να αντλούμε δύναμη από μικρά πράγματα.
Μια εβδομάδα κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους κι έχει μεγαλώσει η χαραμάδα που μπαίνει φως στην καρδιά μου και δυναμώνει την ελπίδα για καλύτερες μέρες που θα ζήσουμε...

Σκέψεις που καταγράφηκαν στο χαρτί στις πρώτες μέρες των φετινών καλοκαιρινών διακοπών μου... Σκέψεις που αποτυπώνουν την αλήθεια όπως τη βιώνω εδώ, στο χωριό...

Τα παιδιά δεν... τρελαίνονται για ποδόσφαιρο. Έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, τα δικά τους παιχνίδια. Εδώ παίζουν το “δεν περνάς κυρά Μαρία...”. Δεξιά η Γεωργία, η κόρη της Ελένης, πρωτοπόρα στο παιχνίδι...

Συχνά κάθομαι στην πίσω βεράντα του σπιτιού που μένουμε, στη Στασούλα και το μάτι μου φεύγει μακριά ώς τη λίμνη της Λειβάδας. Κι είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα που αισθάνομαι καθώς προσπαθώ να... μαζέψω τις σκέψεις μου και να τις ρίξω στο χαρτί για χάρη αυτού του Site...

Είναι και το χωριό που πάντα αγαπούσα και τα σχόλια που κάνουν τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου στο Facebook. Τα παρακολουθώ. Μπράβο τους. Αναδημοσίευσαν το σχόλιο μου για τον Κλήδονα και επειδή εκεί έγραφα κάποιες παρατηρήσεις μου απάντησαν με προσωπικό σχόλιο ότι “κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να φέρουν κοντά τους Θραψανιώτες”. Μπράβο παιδιά. Καλύτερα με λάθη παρά να υπάρχει πλήρης απραξία...

Μου άρεσε επίσης που προβάλουν όσο μπορούν τη δουλειά τους μέσα από τη σελίδα τους στο Fecebook. Δεκαοκτώ φωτογραφίες από την έκθεση ερασιτεχνών καλλιτεχνών είδα χθες και κάπου 50 από τη γιορτή του αγγειοπλάστη, ενώ προαναγγέλλουν τουρνουά ποδοσφαίρου για το Σαββατοκύριακο. Και πάλι μπράβο παιδιά!

Ειλικρινά δεν φαντάστηκα πως όταν ζητούσα στο βιβλιοπωλείο του Αρκαλοχωρίου μελάνη για πένα θα μου έδιναν μελάνη για κείνη την παλιά πένα με... φτερό ή κάτι ανάλογο, από αυτές που γράφανε πριν 60 χρόνια και όχι τις σύγχρονες πένες που μου αρέσει να χειρίζομαι.

Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω πως αυτού του είδους η μελάνη είναι πιο παχύρρευστη και σίγουρα δεν κάνει για τη δικιά μου πένα.

Δεν πειράζει. Έπρεπε να πάθω για να μάθω. Την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός. Θα εξηγώ στον πωλητή για τι είδους πένα πρόκειται, θα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και θα μου δίνουν τη σωστή.

Ανακάλυψα όμως και κάτι: για να υπάρχουν ακόμα τέτοια μελάνια, θα υπάρχουν και τέτοιες πένες. Και πολύ θα μου άρεσε να δω πώς λειτουργούν και πως μπορεί κανείς να τις χειρίζεται, αν είναι βολικές κ.λπ. Πού όμως θα βρω; Δεν ξέρω καν. Ίσως ρωτήσω στο ίδιο βιβλιοπωλείο που αγόρασα και τη μελάνη...

Σήμερα που θα πάω στο Αρκαλοχώρι, να εξηγήσω στον βιβλιοπώλη το λάθος μου και να πάρω εκείνη τη μελάνη που θα μου είναι χρήσιμη χρήσιμη για τη δική μου πένα θα ζητήσω περισσότερες πληροφορίες. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί. Πιστεύω ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μου τις δώσουν...

Αυτός είναι ο χώρος στο ξενοδοχείo Greta Maris, ίδιο συγκρότημα με το Terra στη Χερσόνησο που περάσαμε τρεις μέρες παρακολουθώντας ενδιαφέρουσες ομιλίες για τη ζωή και τον άνθρωπο.

Αλλά και τις ώρες του διαλείμματος μπορούσε να βρεθείς και να μιλήσεις για πολύ όμορφα πράγματα. Κι αυτό ήταν, τελικά, ένα από τα πολλά στοιχεία που άρεσαν...

Είμαι τυχερός τελικά. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή που κατεβαίνω στην Κρήτη για διακοπές συμβαίνει να πραγματοποιείται αυτή η τριήμερη περιφερειακή συνάντηση της Κρήτης με ανθρώπους από όλο το νησί που έχουν τα ίδιο πιστεύω για το Θεό.

Αφορμή να πάω κι εγώ στο GRETA MARIS, ένα υπέροχο ξενοδοχειακό συγκρότημα στη Χερσόνησο που διαθέτει αίθουσα συνεδρίων, είναι η αδερφή μου Στασούλα. Και πιστέψτε με, δεν βγαίνω καθόλου χαμένος. Κάθε άλλο. Άνθρωποι ξεχωριστοί για το ήθος τους, με ομιλίες, τοποθετήσεις πάνω σε γραφικές μελέτες, σκέψεις και αναφορές πάνω σε σημαντικά ζητήματα που έχουν σχέση με την καθημερινή ζωή μας για την καλλιέργεια της ψυχής μας...

Όχι δε μιλούν έτσι στο “βρόντο”. Έχουν επιχειρήματα που ενισχύουν την πίστη τους και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σ' έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που γνωρίζουμε.

Ακούω. Λόγια απλά, κατανοητά. Χωρίς υπερβολές, χωρίς εξάρσεις. Σκέψεις που θα μπορούσε να τις κάνει ο καθένας που διαθέτει μια στοιχειώδη λογική. Αρκεί να ασχοληθούμε λίγο με τον εαυτό μας, με τον εσωτερικό μας κόσμο, με όλα όσα τελικά, μας “βαραίνουν” και μας δημιουργούν ζητήματα σε σχέση με την αισιοδοξία μας.

Οι άνθρωποι γύρω μου, 1061 τους μέτρησαν οι οργανωτές την πρώτη μέρα, 1200 τη δεύτερη και 1300 την τελευταία, παρακολουθούν προσεκτικά κρατάνε σημειώσεις και συχνά συμβουλεύονται τις γραφές τους. Απόλυτη ησυχία επικρατεί στην τεράστια αίθουσα, δείγμα σεβασμού στους ομιλητές.

Άνδρες είναι οι ομιλητές στο βήμα, ενώ στο ακροατήριο υπάρχει πανσπερμία ανθρώπων, γυναίκες, άνδρες, παιδιά. Καλοντυμένοι, προσεγμένοι στην τελευταία λεπτομέρεια τους... Ξέρουν πού είναι και συμμετέχουν συνειδητά. Βοηθούν, ωστόσο και τα άρτια τεχνικά μέσα που παρέχει το ξενοδοχείο με την ενοικίαση του χώρου.

Μεσημεριανό διάλειμμα και κουβέντα με ανθρώπους που εκτιμώ για το ήθος τους κι ύστερα πάλι επιστροφή στην αίθουσα εκδηλώσεων. Από όποια οπτική κι αν το δεις έχει ενδιαφέρον. Τόση παιδεία μαζεμένη δεν τη βρίσκεις εύκολα. Την ώρα που είμαστε περιτριγυρισμένοι από υπερφίαλους που κομπορρημονούν για την προσωπικότητά τους εδώ θα συναντήσεις την ταπεινότητα και την αγάπη για γνώση.

Θεωρώ, θα το ξαναπώ, τον εαυτό μου τυχερό που, χωρίς να το επιδιώξω, ήμουν και φέτος εκεί, εισπράττοντας θετικά στοιχεία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Επειδή η βελτίωση θεωρώ ότι στηρίζεται στη συνεχή αναζήτηση και γνώση...