Θα σας... ταλαιπωρήσω λίγο ακόμα με τις φωτογραφίες από την εκδρομή στη Σπιναλόγκα. Ήταν κάτι όμορφο αυτό που έζησα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας...

Μ' αρέσει, τελικά αυτό το μέσον επικοινωνίας. Έχεις τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, να γνωριστείς με βάση ένα κοινό σημείο αναφοράς, το χωριό που γεννήθηκες, να μιλήσεις μ' αγάπη για το τόπο σου...

Η αλήθεια είναι ότι εδώ, στα νέα μέσα συναντώ νέα παιδιά και τα περισσότερα δεν τα ξέρω καν. Κι αυτό όμως έχει την ομορφιά. Μιλάνε, σχολιάζουν, ανεβάζουν εγγραφές, κυρίως στο Facebook και δεν παίζουν μόνο παιχνίδια για να περνάνε την ώρα τους. Τους παρακολουθώ κάτω από δύσκολες συνθήκες,σχεδόν πρωτόγονες τεχνολογικά, αφού η σύνδεσή μου τις περισσότερες φορές είναι μια απλή PSTN σύνδεση τηλεφωνική των 44,0 kib/δευτ. Ας είναι. Μπορεί να πηγαίνει πιο αργά, μπορεί αν μην έχω τη δυνατότητα να δω βίντεο, αλλά τη δουλειά του την κάνει.

Έχω ήδη “γνωρίσει” αρκετά άτομα, συγχωριανούς μέσα από το διαδίκτυο. Το γεγονός μάλιστα ότι παρακολουθούν τις αναρτήσεις μου και συχνά αναδημοσιεύουν τα κομμάτια μου, μας φέρνει όλο και πιο κοντά... Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς μου ζητούν να γίνουν φίλοι, σε άλλους ζητάω κι εγώ.

Λέω, κοίτα πως αλλάζουν οι καιροί... Κάποτε, στα νεανικά μου χρόνια, προσπάθησα με πολλές θυσίες και κόπους, να βγάλω έντυπο τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και τα κατάφερα για δυο χρόνια κάθε μήνα. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αντέξω άλλο την οικονομική αιμορραγία και σταμάτησα την προσπάθεια. Ήταν και δύσκολα τα χρόνια τότε, γεμάτα πολιτικά πάθη και αντιπαραθέσεις... Χωρίς να το επιδιώξω με κάποιους στάθηκα απέναντι. Έβγαλαν φήμες μάλιστα ότι κέρδισα πολλά χρήματα από αυτή τη δουλειά. Άδικο. Καμιά τοπική εφημερίδα δεν αφήνει χρήματα στους εκδότες της...

Και να, που με την ιστοσελίδα μου, σε χαλαρούς και ήρεμους τόνους έρχεται η καταξίωση. Τριάντα χρόνια μετά, ωστόσο, έχω ακούσει πολλούς να μου λένε πως έχουν κρατήσει στο αρχείο τους σχεδόν όλα τα τεύχη που βγάλαμε. Μόνο εγώ δεν αξιώθηκα να το έχω αυτό το αρχείο – θησαυρό.

Αληθινά το χαίρομαι αυτό που συμβαίνει... Όλες αυτές τις μέρες των διακοπών μου, εδώ στο Θραψανό, χαλαρώνω και ξαναβλέπω μερικά πράγματα κάτω από άλλους ρυθμούς, ακόμα και οπτικές...

Το γεγονός ότι μ' αρέσει να αναδεικνύω, μικρά καθημερινά πράγματα απ' αυτά που 'χω και να βρίσκουν ανταπόκριση, είναι εντυπωσιακό. Ναι, δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να νιώσω καλά. Και η γνωριμία με πολλούς συγχωριανούς, όχι μόνο της ηλικίας μου, αλλά και νέων μικρότερων παιδιών μου δίνει μεγάλη χαρά... Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μοναδική. Γεμάτη από εμπειρίες, από ανθρώπινα χαμόγελα, από αναμνήσεις. Αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη να τα ζήσει και να τα αφουγκραστεί. Και νιώθω ακόμα πιο όμορφα...