Ο πολυτελής δερματόδετος τόμος των επαγγελματιών με τις βιογραφίες των Κρητών από τις εκδόσεις Οικονόμου. Στις σελ. 174 - 175 υπάρχει η δική μου βιογραφία...

Ιδού το δισέλιδο με το οποίο πέρασα στην ιστορία. Τουλάχιστον στον μικρόκοσμο της Κρήτης...

Οι άνθρωποι για να περάσουν στην ιστορία χρειάζεται να το... παλέψουν αρκετά, να προσφέρουν στην επιστήμη, στην τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό ή όπου αλλού νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν άλματα μπροστά, να ανοίξουν νέους δρόμους...

Εγώ, δεν χρειάστηκε να το δω με τόση σοβαρότητα. Μάλλον ήμουν τυχερός. Την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο.

Απλά με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ετοιμάζουν τον τρίτο τόμο με τις βιογραφίες σημαντικών προσώπων. Και μου πρότειναν να με βάλουν ως επαγγελματία εν ζωή. Διότι αυτό είναι το καλό. Δεν πρόκειται για... πεθαμένους, αλλά για εν ενεργεία, όπως εγώ στη δουλειά μου, ας πούμε...

Το πιο ωραίο είναι ότι πρόκειται για έκδοση που αφορά ανθρώπους της Κρήτης κι αυτό ήταν και το δικό μου κίνητρο, για να πω το ναι. Σε κάθε περίπτωση αρνητικό δεν είναι. Μάλλον θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ μοιάζει λίγο και σαν διαφήμιση.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά από την αρχή που ξεκίνησε αυτή η κουβέντα με τους αρμόδιους της έκδοσης, εδώ και τρία χρόνια, έτσι το πήρα. Όχι και τόσο σοβαρά. Εν πάσει περιπτώσει δεν μου κόστισε και τίποτα. Μόλις 150 ευρώ η αγορά του δερματόδετου τόμου 750 σελίδων σε ιδιαίτερα καλό χαρτί.

Θα 'χω να το λέω... Έχω στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο που γράφει τη... βιογραφία μου. Όση τουλάχιστον ήταν μέχρι πέρσι. Τα επόμενα, έως ότου κλείσω για πάντα τα μάτια μου, ελπίζω να βρεθούν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και κατανόηση στις μικρές στιγμές μου για να γράψουν τα υπόλοιπα. Αυτά που τώρα δημοσιεύονται είναι... ελεγμένα, γραμμένα από μένα.

Όχι που θ' άφηνα τον καθένα, εφόσον ακόμα αναπνέω, να γράψει για μένα...

Άλλη μια όψη του δισέλιδου αφιερώματος στο βιογραφικό μου...

Τελευταίες εικόνες που κουβαλώ μαζί μου, ακριβές αποσκευές στο ταξίδι για την επιστροφή...

Ολοκληρώνεται η άδειά μου. Μετράμε ώρες πια... Το ήξερα από πάντα πως τα ωραία περνάνε γρήγορα. Δεν ξαφνιάστηκα. Απλά προσπάθησα να ζήσω την κάθε στιγμή γνωρίζοντας πως ήταν μοναδική και δεν θα μου ξαναδίνονταν η ευκαιρία. Τουλάχιστον το φετινό καλοκαίρι.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί γνωρίστηκα με ενδιαφέροντες ανθρώπους, ξαναπερπάτησα σε μέρη γνώριμα, ξαναείδα τόπους αγαπημένους, μίλησα με μεγαλύτερους, άντλησα πίστη από την πείρα τους, ένοιωσα πολύ καλύτερα.

Αυτό δεν ήθελα; Αισθάνομαι πολύ καλά που το πέτυχα. Και τώρα ετοιμάζω τις αποσκευές για την επιστροφή πιο ήρεμος, πιο ήσυχος κι ας μην έγιναν όλες οι δουλειές που περίμενα στο πατρικό μου. Μέσα από το καράβι της επιστροφής γίνεται αυτή η εγγραφή...

Απατεώνες, δυστυχώς, υπάρχουν παντού, αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις εύκολα. Και δεν είναι ο τόπος που τους βγάζει. Θα μπορούσαν να γεννηθούν παντού κι απλά χρειάζονται ιατρική φροντίδα μπας και γίνουν καλά.

Τώρα, καθώς έφτασα στο τέλος των φετινών καλοκαιρινών μου διακοπών στο χωριό μου, αισθάνομαι πολύ όμορφα, γεμάτος από κάθε πλευρά. Ο στόχος επετεύχθη. Ο χειμώνας, όσο δύσκολος κι αν είναι, θα με βρει πιο προετοιμασμένο, πιο δυνατό.

Είμαι ήρεμος και περιμένω αυτό που θα συμβεί. Την επιστροφή πίσω στη βάση μου, στη δουλειά μου, στις υποχρεώσεις μου. Έχω αφήσει αρκετές πίσω μου,αλλά θα τις βγάλω γρήγορα. Άμα είσαι καλά μέσα σου, όλα γίνονται. Το ξέρουμε δα καλά αυτό...

Το KNOSSOS PALACE με το οποίο φύγαμε από το Ηράκλειο για Πειραιά.

Ένας από τους λαχνούς που πήραμε στη Γιορτή του Καπρικού...

Ο Έλληνας το ΄χει αυτό το προνόμιο. Ψάχνει και δημιουργεί στιγμές ευχάριστες για τον εαυτό του με γλέντι και καλή συντροφιά για την παρέα του. Έτσι ακριβώς γίνεται κι εδώ, στο Γαλατά, ένα μικρό χωριουδάκι που κατοικούν 30 με 40 ψυχές όλες κι όλες.

Τόπος συνάντησης η αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου που αν και κλειστό, ελλείψει παιδιών, το χρησιμοποιεί ο πολιτιστικός σύλλογος ως κουζίνα για τα φαγητά του, σε όσους έκαναν την τιμή να πάνε στη γιορτή του Καπρικού. Και δεν είναι λίγοι. Στις 10.30 που πήγαμε εμείς οι 1.100 περίπου καρέκλες που είχαν βάλει στα τραπέζια, είχαν καλυφθεί γύρω στο 90%.

Έπαιζε ακόμα απαλή μουσική, κρητική βέβαια εννοείται, ενώ λίγο αργότερα, κατά τις 11 ξεκίνησαν οι οργανοπαίκτες, αφού πρώτα ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γαλατά που ήταν και ο διοργανωτής έκανε ένα μικρό χαιρετισμό υπενθυμίζοντας πως η φετινή είναι η 13η χρονιά που κάνουν αυτή τη γιορτή.

Το παιδιά του Πολιτιστικού φορούν πράσινες ομοιόμορφες κοντομάνικες φανέλες με τυπωμένα λευκά γράμματα στην πλάτη τους που αναφέρουν το όνομα του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού τους. Κορίτσια κι αγόρια τις ίδιες φανέλες, έτσι ήξερες που έπρεπε να απευθυνθείς όταν χρειαζόσουν κάτι.

Μας καλωσορίζουν, βρίσκουν τραπέζι να καθίσουμε μαζί με άλλους, παίρνουν παραγγελία για φαγητό και ποτά. Καπρικό βέβαια. Χοιρινό αρσενικό, του επιβήτορα, ψημένο σε ξυλόφουρνο, να συνοδεύεται με πατάτες φούρνου, σαλάτα χωριάτικη με... γλιστρίδα και κρασί χύμα ή μπύρες ΜΥΘΟΣ σε τσίγκινο κουτάκι.

Οι τιμές ανθρώπινες για γλέντι. Και οι μουσικοί απίθανοι. Δεν είναι τέρμα τα ηχεία, μπορείς δηλαδή να κουβεντιάσεις χωρίς να ξεκουφαίνεσαι. Και τα τραγούδια τους προσεγμένα, χορευτικά όταν χρειάζεται να σηκωθούν οι παρέες και με ξεχωριστό στοίχο όπου έκριναν πως ήταν αναγκαίο για να διατηρήσουν το κέφι και να ξεκουραστούν λίγο με μαντινάδες.

Μια ώρα μετά δεν πέφτει καρφίτσα. Ούτε και υπάρχουν ελεύθερες καρέκλες στα τραπέζια. Μα, πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν επηρεάζονται από την κρίση; Είναι από τα γύρω χωριά και είναι της γνώμης πως η φτώχεια θέλει καλοπέραση.

Καλά κάνουν. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Αισιόδοξη γροθιά σε όσα μίζερα μας ετοιμάζουν.

Σε λίγο θα περάσουν από τα τραπέζια κορίτσια που φωτογραφίζουν, όπως στα κέντρα για να πουλήσουν μετά τις φωτογραφίες καθώς και νεαρά άτομα που πωλούν λαχνούς για τη λαχειοφόρο αγορά τους. Δύο ευρώ έχει ο λαχνός. Πήραμε πέντε και ευτυχώς δεν κερδίσαμε τίποτα. Γλάστρες πήλινες ήταν τα περισσότερα δώρα τους κι εμείς στο Θραψανό έχουμε την πηγή στις πήλινες γλάστρες.

Κατά τις δύο νύσταξε ο Λάμπρος, για φαντάσου, νύσταξε πριν από μένα και φύγαμε. Κρατήσαμε ακριβά φυλαγμένη στην καρδιά μας την ομορφιά της νύχτας. Ο τόπος, οι άνθρωποι, όλα συνωμοτούσαν για να περάσουμε καλά, μοναδικά.

Όμορφη Κρήτη, ψάχνεις αφορμή για γλέντι...

Εδώ το ηλιοβασίλεμα είναι στη λίμνη της Λειβάδας... Υπέροχο! Αλλά και το διπλό, μαζί ήλιος και φεγγάρι, είναι κάτι το μοναδικό. Αρκεί να το ζήσετε μια φορά και θα καταλάβετε τι εννοώ...

Μια όμορφη στιγμή του καλοκαιριού είναι όταν βασιλεύει ο ήλιος, την ώρα που συναντιούνται  με τη σελήνη, όχι πολύ αργά, από τις 5 το απόγευμα και μετά το ‘χω παρατηρήσει, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.

Κι είναι το φεγγάρι φωτεινό, λευκό στον ουρανό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου πως σου συμβαίνει να ζεις αυτό το φαινόμενο. Μακάρι να μπορούσα να το κινηματογραφήσσω για να το δείτε. Είναι κάτι το φανταστικό.

Αλλά αν το είδα εγώ στο χωριό μου, υποθέτω πως θα είναι ορατό και από αλλού. Στις πόλεις με το δυνατό φωτισμό ίσως τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα να το δείτε.

Μια τέτοια ώρα λοιπόν αξίζει τον κόπο να τη διαθέσεις για βόλτα. Πεζή είναι ακόμα καλύτερα, αλλά με τη μηχανή έχω τη δυνατότητα να διανύσω μεγαλύτερες αποστάσεις. Πάντα μέσα στα χωράφια, ανάμεσα από λιόφυτα, αμπελώνες και θερμοκήπια. Με τα τζιτζίκια να ‘χουν στήσει τρελό τραγούδι και να αλλάζουν θέση από μελειά σε ελιά.

Διαλέγω δρόμους και πέρνω. Ούτε που ξέρω πού θα με βγάλουν. Έχει αλλάξει πολύ το ίδιο το χωριό στα χρόνια που λείπω. Μεγάλωσε περιφερειακά, νέες γειτονιές δημιουργήθηκαν από καλοχτισμένες κατασκευές, σύγχρονες...

Το παλιό χωριό όμως στο κέντρο παραμένει ως έχει. Πού και πού κάποιος κληρονόμος ξαναφτιάχνει, όπως εγώ, το πατρικό του ή το αναστειλώνει, αν υπάρχει σεβασμός στην παράδοση, αλλά τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα ερείπια. Σε πιάνει η ψυχή σου καθώς βλέπεις αυτή την εγκατάλειψη.

Τα νέα παιδιά μαζεύονται σε παρέες στη λίμνη της Λειβάδας ή στην αυλή του σχολείου. Είδα χθες περνώντας από κει ότι ετοιμάζονται για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη που θα γίνει το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο 15-16-17/7. Έχουν φέρει καρέκλες και τραπέζια, στήνουν στάντ που σημαίνει ότι θα υπάρχει στο χώρο και έκθεση αγγειοπλαστικής και ετοιμάζουν επιπλέον φωτιστικά για τις ανάγκες της βραδιάς. Αν έτσι είναι, που θα το δούμε τις αμέσως επόμενες μέρες, αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού δηλαδή...

Εδώ θα είμαστε μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και αποχαιρετούμε οριστικά την Κρήτη. Έτσι όμορφα, χαλαρά, εκδρομικά, όπως φέτος... για το φετινό καλοκαίρι. Τα ονειρά μας για του χρόνου πάλι.