Στα κομπιούτερ του Πανεπιστημίου Κρήτης έγινε αυτή η ανάρτηση. «Ζητιάνος» έχω καταλήξει μέχρι να φτιαχτεί το δικό μου μηχάνημα…

Οι φωτογραφίες με τα γαρύφαλλα είναι από τα Γαλαθιανά σε μια βόλτα που κάνασμε με τον Λάμπρο ένα μεσημέρι...

Το κακό με την επαρχία, όταν πρόκειται για βλάβες σε μηχανήματα, μιας κάποιας τεχνολογίας, όπως είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, είναι ότι όσο ειδικευμένα συνεργεία κι αν υπάρχουν στην πόλη, όταν πάθεις μια βλάβη θα πρέπει να περιμένεις να έρθει το ανταλλακτικό από την Αθήνα για να το τοποθετήσουν οι τεχνικοί.

Έτσι συμβαίνει και με το κομπιούτερ μου. Ευτυχώς η ζημιά επιβεβαιώθηκε από τον έλεγχο που έκαναν οι τεχνικοί και εντοπίζεται αποκλειστικά στο πληκτρολόγιο που χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή όμως δεν είναι για τα δικά τους μέτρα, κάτι απλό.

Έπρεπε να με ενημερώσουν για το κόστος του ανταλλακτικού, τα εργατικά και εφόσον ήμουν σύμφωνος να το παραγγείλουν στην Αθήνα για να το στείλουν. Πόσο χρόνο θα κάνει αυτό; Δυο μέρες τουλάχιστον. Που σημαίνει πρακτικά, αφού με πήραν τηλέφωνο Τρίτη πρωί για να μου το πουν και δύο ημέρες που θα κάνει να έρθει, αν όλα πάνε καλά, την Πέμπτη  θα έρθει. Και την ίδια μέρα θα το τοποθετήσουν για να το πάρω…

Ελπίζω δηλαδή να πάνε όλα καλά γιατί έχω προγραμματισμένη επιστροφή στις 17 Ιουλίου, ώρα 2 το μεσημέρι. Και αυτό δεν αλλάζει. Την επόμενη, στις 18, πρέπει να είμαι στο γραφείο μου. Άλλοι συνάδελφοι έχουν προγραμματίσει το δικό τους φευγιό για διακοπές.

Τα χέρια μου είναι δεμένα. Οι επιλογές λίγες… Κι έχω γράψει τόσα πράγματα που υποχρεωτικά  θα περιμένουν να πάρουν τη σειρά τους για δημοσίευση.

Ας είναι. Ευτυχώς που είμαστε καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Χρειάστηκε να κάνω ένα πέρασμα από το Βενιζέλειο νοσοκομείο όπου είδα περιπτώσεις ανθρώπων που σε πιάνει η καρδιά σου. Βουνό τα προβλήματα που κουβαλούν… Ανείπωτος ο πόνος… Να έχεις μόνο τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά, να ακούς και να καταγράφεις ανθρώπινες καταστάσεις.

Ιούλης μήνας, ζέστη. Στο θάλαμο είναι ανυπόφορα. Ευτυχώς είναι νοιχτές οι πόρτες από παντού και γίνεται λίγο ρεύμα. Κάποιοι ασθενείς όμως χρειάζονται λίγο δροσερό αέρα και χρησιμοποιούν τη βεντάλια τους.

Πιο δίπλα ακούγεται ο ήχος από τη μηχανή ενός αιρκοντίσιον. Μάλλον τροφοδοτεί με δροσερό αέρα το γραφείο των γιατρών. Να μη δώσει ο Θεός να βρίσκεσαι εδώ από ανάγκη… Λίγο αργότερα μας έδωσα το κομπιούτερ κι ανοίξαμε το αιρκοντίσιον στο θάλαμο...  Ας είναι καλά…

Είχα καιρό να επισκεφθώ νοσοκομείο. Χρειάζεται που και  που να το κάνουμε. Μερικά πράγματα έρχονται στα ίσια τους μέσα μας. Και τότε αντιλαμβανόμαστε πως το μικρό πρόβλημα που μας «τυραννά» δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστά στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν αυτούς τους ανθρώπους.

Φοβερό ζικ ζακ ε; Από τα μηχανήματα ξεκινήσαμε στους ανθρώπους καταλήξαμε. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι η ζωή; Για δείτε το λίγο αλλιώς και θα καταλάβετε…

Τα αδέρφια μου όλα στη σειρά. Λιγοστεύουμε... Πάνε τώρα έξι μήνες που "έφυγε" η αδερφή μου η Γεωργία, η κυρία επάνω αριστερά στη φωτογραφία που την αγκαλιάζω με το δεξί μου χέρι...

Ναι, οι μέρες κυλούν σαν το νερό. Θέλω τόσα να κάνω εδώ και αντιλαμβάνομαι πως δεν θα με πάρει ο χρόνος... Έχω τόσα σχέδια, νομίζω πως κάτι θα αφήσω πίσω μου.
Όμως νιώθω ήδη καλά. Περπατάω κιόλας την τέταρτη εβδομάδα που βρίσκομαι με το γιο μου για διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.
Έχουμε πάει στη θάλασσα του Τσούτσουρα, στο Acqua Plus, είδα τα χωράφια, πήγαμε με τη Στασούλα και ποτίσαμε εκείνο το μουρέλο στους Τροχάλους...
Λίγο στεναχωρημένος είμαι με την εξέλιξη των εργασιών στο πατρικό σπίτι, αλλά είναι, τελικά θέμα τύχης να πέσεις σε σωστούς ανθρώπους. Κι εγώ δεν είχα τέτοια τύχη, δυστυχώς...
Αλλά αυτό δεν θα μου χαλάσει τη διάθεση. Θα διευθετηθεί το θέμα. Κι αν οι άνθρωποι που μου υπέδειξαν δεν είναι ικανοί να υλοποιήσουν το έργο, θα βρω άλλους να το κάνω.
Στο μεταξύ γνωρίζω ανθρώπους. Είναι σπουδαίο που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Διαθέτω ώρες κουβεντιάζοντας μαζί τους και ανακαλύπτω θησαυρούς “κρυμμένους” δίπλα μου, κοντά μου
Την τέταρτη εβδομάδα διαπιστώνω πως τώρα που αρχίζω και “στρώνω” θα ήθελα ακόμα κάνα δυο... χρόνια για να μάθω περισσότερα πράγματα για τον τόπο μου και τους ανθρώπους.
Όλη αυτή η ομορφιά θέλει το χρόνο της να αφομοιωθεί μέχρι μέσα, βαθιά στην ψυχή μου...

Το πέτρινο γεφύρι στην Περβόλα, δίπλα από το εργαστήρι κεραμικών του του Μουτσάκη. Δεν φαίνεται από τον κεντρικό δρόμο. Πρέπει να κατέβεις χαμηλά στο ποτάμι που τρέχει ακόμα νερό και να προσπαθήσεις να το δεις ανάμεσα στις πυκνές πρασινάδες. Τα βάτα και οι καλαμιές έχουν “στριμώξει” τα πράγματα και είναι αδύνατον να κατέβω στην κοίτη του και να φωτογραφήσω το πέτρινο τόξο...

Το ίδιο γεφύρι φωτογραφημένο από μια άλλη πλευρά. Είναι μεσημέρι και ο ήλιος πέφτει κατακόρυφα. Κι όμως αυτό το γεφύρι ένωνε κάποτε το χωριό με το Ηράκλειο. Τότε που δεν υπήρχε ακόμα άσφαλτος στο χωριό και η κίνηση έπρεπε να γίνει πάνω από αυτό το γεφύρι. Μου το επεσήμανε ο Αγησίλαος, ο γαμπρός μου σε μια κουβέντα που κάναμε χθες το βράδυ. Και έσπευσα να το δω από κοντά...

Καταγράφω τα γεγονότα στο “Σημειωματάριο” στη δεξιά μπάρα του Site. Απλά με τον τρόπο που τα ζω και τα βιώνω στο χωριό μου ήδη περισσότερο από δύο εβδομάδες κάτω από τον ουρανό του. Κι η σκέψη μου ακόμα πως μπορώ χαλαρά να ασχοληθώ με όλα και με τίποτα με κάνει να νοιώθω καλά.

Ίσως γι' αυτό ο ύπνος το βράδυ (και καμιά φορά και το μεσημέρι...) είναι ξεκούραστος κι ίσως γι' αυτό, καθετί που ζω κι αναπνέω εδώ μ' αρέσει και το “τραβώ” ώς τα άκρα. Σαν να' ναι η πρώτη φορά... Και γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ κι έχω βιώσει πράγματα που με έχουν σημαδέψει.

Πές τε με τοπικιστή, αισθάνομαι όμορφα εδώ. Γι' αυτό και “κρατάω” ακριβά φυλαγμένες τις σημειώσεις μου, γραμμένες κάτω από τον ίσκιο δέντρων, τα μεσημέρια με τη συνοδεία τζιτζικιών που τρελαίνουν με τα τραγούδια τους όταν η θερμοκρασία χτυπούσε “κόκκινο” και ξεπερνούσε του 35 βαθμούς Κελσίου...

Δεν προλαβαίνεις να παρακολουθείς τον καιρό που φεύγει... Δεν έχει και καμιά σημαντική αξία άλλωστε. Σημασία έχουν όλα όσα ζω εδώ, στο χωριό μου Θραψανό, στις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου, δυο εβδομάδες τώρα γεμάτες...

Οι μέρες κυλούν όμορφα. Κάθε καινούρια μέρα έχει κάτι να προσφέρει το μοναδικό. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, καταγράφω τις δράσεις που πέφτουν στην αντίληψή μου, ζω όχι με το άγχος να προλάβω, αλλά με τη χαρά να απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή την ομορφιά.

Και τι περιέχει αυτό; Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί επακριβώς. Μικρές στιγμές, που καθεμιά έχει τα δικά της “μυστικά”. Απλά, ήσυχα, ήρεμα, χωρίς την αναθεματισμένη πίεση της δουλειάς...

Δυο εβδομάδες τώρα στο χωριό μου είναι σα να βρίσκομαι κάπου στην Παράδεισο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα γι αυτήν, αλλά υποθέτω πως έτσι όμορφα θα είναι... Υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς; Καμία αντίρρηση.

Θέλω όμως, μέσα από αυτό το Site να σας δώσω να δείτε μέσα από τα μάτια μου... Και όχι να σας πείσω, οπωσδήποτε. Εξάλλου προσωπικές απόψεις εκφράζω. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει...

Αν έχω πετύχει κάτι εδώ, αυτό είναι η ελευθερία στην έκφραση και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα... Και αυτό θα το διαφυλάξω...

Η λίμνη ασκεί πάνω μου μια εκπληκτική γοητεία. Θες το νερό, η ώρα, η ηρεμία του τοπίου και όλα μαζί αναζωογονούν την ψυχή μου...

Ήθελα αυτό το απόβραδο να το περάσω έτσι. Μόνος στη λίμνη της Λειβάδας... Έχει ακόμα λίγο φως. Η ώρα είναι 8.40. Κάποια βατράχια ακούγονται μακριά, ενώ τα τριζόνια έχουν κάνει κιόλας την εμφάνισή τους. Ο ρυθμός τους γαληνεύει την ψυχή.

Τα νερά της λίμνης είναι φέτος, πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά... Οι τελευταίες βροχές ήταν μπόλικες. Δεν υπάρχει χώρος προσβάσιμος να περπατήσεις κάτω και γύρω στη λίμνη... Ευτυχώς που έχουν διαμορφώσει όμορφα το χώρο γύρο της με πέτρινα κτίσματα και ξύλο κι έτσι μπορείς να απολαύσεις για αρκετή ώρα αυτή τη σπάνια ομορφιά...

Μόνο τα κτίρια που προγραμμάτιζαν για μουσείο και εργαστήρια αγγειοπλαστικής, δίπλα στη λίμνη, δεν έχουν ολοκληρωθεί. Μακάρι η νέα καλλικρατική δημοτική αρχή να μην αλλάξει σχέδια και να τα αξιοποιήσει όπως είχε προγραμματίσει η προηγούμενη.

Που και που περνάει κανένα αυτοκίνητο και “διαλύει” για λίγα δευτερόλεπτα την ησυχία του τοπίου. Ύστερα, καθώς απομακρύνεται, αφήνει πίσω του όσους αποζητούν την ηρεμία.

Ούτε παρέες νεαρών βλέπω. Ίσως είναι αργά. Νυχτώνει σιγά – σιγά, περνά τις 9 κι εδώ δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός για να παρατείνεις την παραμονή σου.

Φυσάει ένα ελαφρύ βοριαδάκι που, μαζί με τη φυσιολογική υγρασία, επιβάλλεται να ρίξεις κάτι επάνω σου για να μην κρυώνεις. Μ' αρέσει πολύ αυτή η ώρα στη λίμνη.

Όσο κι αν κουβαλάει μέσα της άσχημες μνήμες (ήμουν μικρός όταν έψαχνα και βρήκαν πνιγμένο στα νερά της το παλικάρι...) έχει να σου δώσει τόσες όμορφες στιγμές... Πραγματικά απολαμβάνω την απόλυτη ηρεμία... Τα μικρά κυματάκια αντιφεγγίζουν στο φως του φεγγαριού που, μια φέτα (σαν από κίτρινο καρπούζι...) προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Χρειάζεται στους ανθρώπους να έχουν ενεργή αυτή τη βαλβίδα ασφαλείας. Ιδιαίτερα για μας, που έχουμε την ατυχία να ζούμε στην πόλη, αυτή η ηρεμία της λίμνης ασκεί ευεργετικές ιδιότητες.

Και θυμήθηκα τη Stella Vita που έχει άβαταρ στο Fecebook αυτή τη μοναδική λίμνη. Όχι τυχαία φαντάζομαι, μιας και όπως μου είχε πει στο τηλέφωνο κι αυτή επιθυμεί διακαώς την επιστροφή της στο χωριό. Κοινά σημεία... Κοινές αφετηρίες, κοινό τέλος στη γραμμή της ζωής...

Κοντεύει 9.25. Η νύχτα έχει τυλίξει για τα καλά την περιοχή. Και οι κρωγμοί από τα βατράχια δυναμώνουν, μπλέκονται γλυκά με τους τους ήχους των τριζονιών και το απολαμβάνω... Το σκοτάδι με δυσκολεύει να γράψω. Μάλλον πρέπει να μαζέψω σιγά – σιγά τα χαρτιά μου, τις σημειώσεις μου και να πάρω το δρόμο της επιστροφής.

Την είχα ανάγκη απόψε αυτή την έξοδο στη λίμνη. Ήθελα να μεταφέρω όλη αυτή την ομορφιά σε σας που διαβάζετε το Site από μακριά και δεν έχετε την πολυτέλεια να βρεθείτε εδώ και να απολαύσετε τις στιγμές. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να το κάνω. Προσπάθησα όμως... Και μου άρεσε στ' αλήθεια...