Τα αδέρφια μου όλα στη σειρά. Λιγοστεύουμε... Πάνε τώρα έξι μήνες που "έφυγε" η αδερφή μου η Γεωργία, η κυρία επάνω αριστερά στη φωτογραφία που την αγκαλιάζω με το δεξί μου χέρι...

Ναι, οι μέρες κυλούν σαν το νερό. Θέλω τόσα να κάνω εδώ και αντιλαμβάνομαι πως δεν θα με πάρει ο χρόνος... Έχω τόσα σχέδια, νομίζω πως κάτι θα αφήσω πίσω μου.
Όμως νιώθω ήδη καλά. Περπατάω κιόλας την τέταρτη εβδομάδα που βρίσκομαι με το γιο μου για διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.
Έχουμε πάει στη θάλασσα του Τσούτσουρα, στο Acqua Plus, είδα τα χωράφια, πήγαμε με τη Στασούλα και ποτίσαμε εκείνο το μουρέλο στους Τροχάλους...
Λίγο στεναχωρημένος είμαι με την εξέλιξη των εργασιών στο πατρικό σπίτι, αλλά είναι, τελικά θέμα τύχης να πέσεις σε σωστούς ανθρώπους. Κι εγώ δεν είχα τέτοια τύχη, δυστυχώς...
Αλλά αυτό δεν θα μου χαλάσει τη διάθεση. Θα διευθετηθεί το θέμα. Κι αν οι άνθρωποι που μου υπέδειξαν δεν είναι ικανοί να υλοποιήσουν το έργο, θα βρω άλλους να το κάνω.
Στο μεταξύ γνωρίζω ανθρώπους. Είναι σπουδαίο που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Διαθέτω ώρες κουβεντιάζοντας μαζί τους και ανακαλύπτω θησαυρούς “κρυμμένους” δίπλα μου, κοντά μου
Την τέταρτη εβδομάδα διαπιστώνω πως τώρα που αρχίζω και “στρώνω” θα ήθελα ακόμα κάνα δυο... χρόνια για να μάθω περισσότερα πράγματα για τον τόπο μου και τους ανθρώπους.
Όλη αυτή η ομορφιά θέλει το χρόνο της να αφομοιωθεί μέχρι μέσα, βαθιά στην ψυχή μου...

Το πέτρινο γεφύρι στην Περβόλα, δίπλα από το εργαστήρι κεραμικών του του Μουτσάκη. Δεν φαίνεται από τον κεντρικό δρόμο. Πρέπει να κατέβεις χαμηλά στο ποτάμι που τρέχει ακόμα νερό και να προσπαθήσεις να το δεις ανάμεσα στις πυκνές πρασινάδες. Τα βάτα και οι καλαμιές έχουν “στριμώξει” τα πράγματα και είναι αδύνατον να κατέβω στην κοίτη του και να φωτογραφήσω το πέτρινο τόξο...

Το ίδιο γεφύρι φωτογραφημένο από μια άλλη πλευρά. Είναι μεσημέρι και ο ήλιος πέφτει κατακόρυφα. Κι όμως αυτό το γεφύρι ένωνε κάποτε το χωριό με το Ηράκλειο. Τότε που δεν υπήρχε ακόμα άσφαλτος στο χωριό και η κίνηση έπρεπε να γίνει πάνω από αυτό το γεφύρι. Μου το επεσήμανε ο Αγησίλαος, ο γαμπρός μου σε μια κουβέντα που κάναμε χθες το βράδυ. Και έσπευσα να το δω από κοντά...

Καταγράφω τα γεγονότα στο “Σημειωματάριο” στη δεξιά μπάρα του Site. Απλά με τον τρόπο που τα ζω και τα βιώνω στο χωριό μου ήδη περισσότερο από δύο εβδομάδες κάτω από τον ουρανό του. Κι η σκέψη μου ακόμα πως μπορώ χαλαρά να ασχοληθώ με όλα και με τίποτα με κάνει να νοιώθω καλά.

Ίσως γι' αυτό ο ύπνος το βράδυ (και καμιά φορά και το μεσημέρι...) είναι ξεκούραστος κι ίσως γι' αυτό, καθετί που ζω κι αναπνέω εδώ μ' αρέσει και το “τραβώ” ώς τα άκρα. Σαν να' ναι η πρώτη φορά... Και γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ κι έχω βιώσει πράγματα που με έχουν σημαδέψει.

Πές τε με τοπικιστή, αισθάνομαι όμορφα εδώ. Γι' αυτό και “κρατάω” ακριβά φυλαγμένες τις σημειώσεις μου, γραμμένες κάτω από τον ίσκιο δέντρων, τα μεσημέρια με τη συνοδεία τζιτζικιών που τρελαίνουν με τα τραγούδια τους όταν η θερμοκρασία χτυπούσε “κόκκινο” και ξεπερνούσε του 35 βαθμούς Κελσίου...

Δεν προλαβαίνεις να παρακολουθείς τον καιρό που φεύγει... Δεν έχει και καμιά σημαντική αξία άλλωστε. Σημασία έχουν όλα όσα ζω εδώ, στο χωριό μου Θραψανό, στις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου, δυο εβδομάδες τώρα γεμάτες...

Οι μέρες κυλούν όμορφα. Κάθε καινούρια μέρα έχει κάτι να προσφέρει το μοναδικό. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, καταγράφω τις δράσεις που πέφτουν στην αντίληψή μου, ζω όχι με το άγχος να προλάβω, αλλά με τη χαρά να απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή την ομορφιά.

Και τι περιέχει αυτό; Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί επακριβώς. Μικρές στιγμές, που καθεμιά έχει τα δικά της “μυστικά”. Απλά, ήσυχα, ήρεμα, χωρίς την αναθεματισμένη πίεση της δουλειάς...

Δυο εβδομάδες τώρα στο χωριό μου είναι σα να βρίσκομαι κάπου στην Παράδεισο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα γι αυτήν, αλλά υποθέτω πως έτσι όμορφα θα είναι... Υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς; Καμία αντίρρηση.

Θέλω όμως, μέσα από αυτό το Site να σας δώσω να δείτε μέσα από τα μάτια μου... Και όχι να σας πείσω, οπωσδήποτε. Εξάλλου προσωπικές απόψεις εκφράζω. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει...

Αν έχω πετύχει κάτι εδώ, αυτό είναι η ελευθερία στην έκφραση και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα... Και αυτό θα το διαφυλάξω...

Η λίμνη ασκεί πάνω μου μια εκπληκτική γοητεία. Θες το νερό, η ώρα, η ηρεμία του τοπίου και όλα μαζί αναζωογονούν την ψυχή μου...

Ήθελα αυτό το απόβραδο να το περάσω έτσι. Μόνος στη λίμνη της Λειβάδας... Έχει ακόμα λίγο φως. Η ώρα είναι 8.40. Κάποια βατράχια ακούγονται μακριά, ενώ τα τριζόνια έχουν κάνει κιόλας την εμφάνισή τους. Ο ρυθμός τους γαληνεύει την ψυχή.

Τα νερά της λίμνης είναι φέτος, πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά... Οι τελευταίες βροχές ήταν μπόλικες. Δεν υπάρχει χώρος προσβάσιμος να περπατήσεις κάτω και γύρω στη λίμνη... Ευτυχώς που έχουν διαμορφώσει όμορφα το χώρο γύρο της με πέτρινα κτίσματα και ξύλο κι έτσι μπορείς να απολαύσεις για αρκετή ώρα αυτή τη σπάνια ομορφιά...

Μόνο τα κτίρια που προγραμμάτιζαν για μουσείο και εργαστήρια αγγειοπλαστικής, δίπλα στη λίμνη, δεν έχουν ολοκληρωθεί. Μακάρι η νέα καλλικρατική δημοτική αρχή να μην αλλάξει σχέδια και να τα αξιοποιήσει όπως είχε προγραμματίσει η προηγούμενη.

Που και που περνάει κανένα αυτοκίνητο και “διαλύει” για λίγα δευτερόλεπτα την ησυχία του τοπίου. Ύστερα, καθώς απομακρύνεται, αφήνει πίσω του όσους αποζητούν την ηρεμία.

Ούτε παρέες νεαρών βλέπω. Ίσως είναι αργά. Νυχτώνει σιγά – σιγά, περνά τις 9 κι εδώ δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός για να παρατείνεις την παραμονή σου.

Φυσάει ένα ελαφρύ βοριαδάκι που, μαζί με τη φυσιολογική υγρασία, επιβάλλεται να ρίξεις κάτι επάνω σου για να μην κρυώνεις. Μ' αρέσει πολύ αυτή η ώρα στη λίμνη.

Όσο κι αν κουβαλάει μέσα της άσχημες μνήμες (ήμουν μικρός όταν έψαχνα και βρήκαν πνιγμένο στα νερά της το παλικάρι...) έχει να σου δώσει τόσες όμορφες στιγμές... Πραγματικά απολαμβάνω την απόλυτη ηρεμία... Τα μικρά κυματάκια αντιφεγγίζουν στο φως του φεγγαριού που, μια φέτα (σαν από κίτρινο καρπούζι...) προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Χρειάζεται στους ανθρώπους να έχουν ενεργή αυτή τη βαλβίδα ασφαλείας. Ιδιαίτερα για μας, που έχουμε την ατυχία να ζούμε στην πόλη, αυτή η ηρεμία της λίμνης ασκεί ευεργετικές ιδιότητες.

Και θυμήθηκα τη Stella Vita που έχει άβαταρ στο Fecebook αυτή τη μοναδική λίμνη. Όχι τυχαία φαντάζομαι, μιας και όπως μου είχε πει στο τηλέφωνο κι αυτή επιθυμεί διακαώς την επιστροφή της στο χωριό. Κοινά σημεία... Κοινές αφετηρίες, κοινό τέλος στη γραμμή της ζωής...

Κοντεύει 9.25. Η νύχτα έχει τυλίξει για τα καλά την περιοχή. Και οι κρωγμοί από τα βατράχια δυναμώνουν, μπλέκονται γλυκά με τους τους ήχους των τριζονιών και το απολαμβάνω... Το σκοτάδι με δυσκολεύει να γράψω. Μάλλον πρέπει να μαζέψω σιγά – σιγά τα χαρτιά μου, τις σημειώσεις μου και να πάρω το δρόμο της επιστροφής.

Την είχα ανάγκη απόψε αυτή την έξοδο στη λίμνη. Ήθελα να μεταφέρω όλη αυτή την ομορφιά σε σας που διαβάζετε το Site από μακριά και δεν έχετε την πολυτέλεια να βρεθείτε εδώ και να απολαύσετε τις στιγμές. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να το κάνω. Προσπάθησα όμως... Και μου άρεσε στ' αλήθεια...

Θα σας... ταλαιπωρήσω λίγο ακόμα με τις φωτογραφίες από την εκδρομή στη Σπιναλόγκα. Ήταν κάτι όμορφο αυτό που έζησα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας...

Μ' αρέσει, τελικά αυτό το μέσον επικοινωνίας. Έχεις τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, να γνωριστείς με βάση ένα κοινό σημείο αναφοράς, το χωριό που γεννήθηκες, να μιλήσεις μ' αγάπη για το τόπο σου...

Η αλήθεια είναι ότι εδώ, στα νέα μέσα συναντώ νέα παιδιά και τα περισσότερα δεν τα ξέρω καν. Κι αυτό όμως έχει την ομορφιά. Μιλάνε, σχολιάζουν, ανεβάζουν εγγραφές, κυρίως στο Facebook και δεν παίζουν μόνο παιχνίδια για να περνάνε την ώρα τους. Τους παρακολουθώ κάτω από δύσκολες συνθήκες,σχεδόν πρωτόγονες τεχνολογικά, αφού η σύνδεσή μου τις περισσότερες φορές είναι μια απλή PSTN σύνδεση τηλεφωνική των 44,0 kib/δευτ. Ας είναι. Μπορεί να πηγαίνει πιο αργά, μπορεί αν μην έχω τη δυνατότητα να δω βίντεο, αλλά τη δουλειά του την κάνει.

Έχω ήδη “γνωρίσει” αρκετά άτομα, συγχωριανούς μέσα από το διαδίκτυο. Το γεγονός μάλιστα ότι παρακολουθούν τις αναρτήσεις μου και συχνά αναδημοσιεύουν τα κομμάτια μου, μας φέρνει όλο και πιο κοντά... Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς μου ζητούν να γίνουν φίλοι, σε άλλους ζητάω κι εγώ.

Λέω, κοίτα πως αλλάζουν οι καιροί... Κάποτε, στα νεανικά μου χρόνια, προσπάθησα με πολλές θυσίες και κόπους, να βγάλω έντυπο τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και τα κατάφερα για δυο χρόνια κάθε μήνα. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αντέξω άλλο την οικονομική αιμορραγία και σταμάτησα την προσπάθεια. Ήταν και δύσκολα τα χρόνια τότε, γεμάτα πολιτικά πάθη και αντιπαραθέσεις... Χωρίς να το επιδιώξω με κάποιους στάθηκα απέναντι. Έβγαλαν φήμες μάλιστα ότι κέρδισα πολλά χρήματα από αυτή τη δουλειά. Άδικο. Καμιά τοπική εφημερίδα δεν αφήνει χρήματα στους εκδότες της...

Και να, που με την ιστοσελίδα μου, σε χαλαρούς και ήρεμους τόνους έρχεται η καταξίωση. Τριάντα χρόνια μετά, ωστόσο, έχω ακούσει πολλούς να μου λένε πως έχουν κρατήσει στο αρχείο τους σχεδόν όλα τα τεύχη που βγάλαμε. Μόνο εγώ δεν αξιώθηκα να το έχω αυτό το αρχείο – θησαυρό.

Αληθινά το χαίρομαι αυτό που συμβαίνει... Όλες αυτές τις μέρες των διακοπών μου, εδώ στο Θραψανό, χαλαρώνω και ξαναβλέπω μερικά πράγματα κάτω από άλλους ρυθμούς, ακόμα και οπτικές...

Το γεγονός ότι μ' αρέσει να αναδεικνύω, μικρά καθημερινά πράγματα απ' αυτά που 'χω και να βρίσκουν ανταπόκριση, είναι εντυπωσιακό. Ναι, δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να νιώσω καλά. Και η γνωριμία με πολλούς συγχωριανούς, όχι μόνο της ηλικίας μου, αλλά και νέων μικρότερων παιδιών μου δίνει μεγάλη χαρά... Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μοναδική. Γεμάτη από εμπειρίες, από ανθρώπινα χαμόγελα, από αναμνήσεις. Αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη να τα ζήσει και να τα αφουγκραστεί. Και νιώθω ακόμα πιο όμορφα...